Τις προάλλες είχα βάρδια στη δουλειά 15 ώρες. Do you know what it feels like working 15 hours straight? On the other hand, when I think about it, maybe it's not such a terrible thing. Cos το καλοκαίρι που γνώρισα τον Κονό Γνωστό, δούλευα 2 full-time jobs (το πρωί γραμματέας, το βράδυ σερβιτόρα), έβρισκα χρόνο για παραλία, να βγω έξω με τις παρέες μου και κατά τα άλλα να το παίζω γκόμενα του Κοινού Γνωστού (εε, είμασταν στα αρχικά στάδια της γνωριμίας μασ then, τωρά κάμνω αποτρίχωση μπροστά του and I couldn't care less).
Αλλά this job is killing me!As a child minder, people think it's the most easy-piece of cake-job in the whole universe. Έχεις εκεί το νήπιο, το ταϊζεις, παίζεις λίγο μαζί του, το μπανιάρεις και το βάζεις για ύπνο. Well, dear people, the story is NOT like this. Καταρχάς ξεκινώ για τη δουλειά ήδη πτώμα. Πρέπει να είμαι στο σπίτι στις 6:30 am most of the days. The kid is already awake. And he never goes to bed! Not even for nap time. Αν είμα τυχερή, συνήθως ξανακοιμάται στις 12 για καμιά ώρα.
Την Τρίτη ήταν η πρώτη φορά όμως που θα δούλευα 15 ώρες straight. No big deal, I thought. Ohh, boy, was I wrong!!! Η ρουτίνα μας ήταν η συνηθισμένη. Προσπαθώ να τον μυήσω σε μια ρουτίνα αλλά it's kinda hard, since I am not working every day, μετά υπάρχουν και οι επισκέψεις στους παππούδες και γιαγιάδες στα εξωτερικά... Έτσι, για τη 15ωρη βάρδια το πρόγραμμα ήταν λίγο διαφοροποιημένο. Υπήρχε τηλεόραση με σειρές που και οι δύο μας έπρεπε να μπορούμε να δούμε. Personally I love Spongebob Squarepants. Even though I don't recommend it for kids, αλλά από την άλλη νομίζω μόνο οι grown-ups μπορούν να συλλάβουν τα κάπως ακατάλληλα αστεία (εκτός αν μόνο εγώ έχω τόσο αρρωστημένο μυαλό). Αυτό που πραγματικά μισώ όμως είναι το Mickey Mouse Clubhouse! Even though I adore the comic books, η συγκεκριμένη παιδική σειρά είναι τοοοοσο σπαστική! Ένηγουέηζ, μετά το πρόγραμμα περιλάμβανε ελεύθερο παιχνίδι, όπου ο μικρός απλώς έριχνε τα παιχνίδια του στο πάτωμα με δυνατό κρότο, μετά έριχνε τα πράματα της μάμας του από τα τραπεζάκια, μετά έριχνε ό,τι έβρισκε μπροστά του. Προτού το καταλάβω, φτάνει η ώρα για το snack του. Πολύ χαίρομαι όταν έχει όρεξη. Και προχτές είχε αρκετή.
Σε κάποια φάση, λέω να πάμε έξω, να δει ο μπόμπιρας κανά οπτικό και ηχητικό ερέθισμα και εγώ να πάρω λίγο αέρα προτού αρχίσω εγώ να σπάζω πράματα. Του λέω λοιπόν: We'll go for a walk outside, ok? Όταν τον βλέπω να φεύγει και να επιστρέφει με τα μποτάκια του. Μάνα μου ρε! Ώρες ώρες είναι τόσο μα τόσο αξιολάτρευτος. Και εκεί που νομίζω ότι τις πλείστες φορές γράφει με όταν του μιλώ, έρχεται να με εκπλήξει ευχάριστα. Λίγες φορές, αλλά ας μην είμαι αχάριστη. Εκεί λοιπόν που κάνουμε τον 450 γύρο στον κήπο, βλέπω ΤΣΟΥΦ! Να πετάγεται μπροστά μου μια πανέμορφη αλεπού με φουντωτή ουρά. Τι να κάνω? Τι να κάνω? Να βάλω τον μπέμπη μέσα ή να τον πάρω μαζί μου και να αρχίσω να τρέχω πίσω από την αλεπού για να τη χαϊδέψω? Τελικά, αυτή πάει και τρυπώνει μέσα σε κάτι βάτους.
Οι ώρες πέρασαν fairly βασανιστικά. Βάζω τον μπέμπη για μπάνιο και μετά από 100 και 1 πιτσιλίσματα, μετά από 1 γερό κλάμα που δεν ήθελε να βάλει τα ρούχα του και μετά από 1 άλλο γερό κλάμα επειδή δεν ήθελε να κάνει νάνι, επιτέλους κλείνει τα ματόκλαδα του και αφήνεται στη μαγική σκόνη του Mr Sandman (τάχατες τούτος είναι ο Μορφέας των μωρών στην αγγλική κουλτούρα). Στις 10 έρχεται κατακουρασμένη η κυρία Μαμά και εγώ παίρνω τον μακρύ δρόμο του γυρισμού, 15 λεπτά μέχρι τον σταθμό, μέσα στην αφιλόξενη και επικίνδυνη νυχτιά των νοτιοανατολικών αγγλικών προαστείων. Μετά από 45 λεπτά στο underground, 15 των οποίων ήμασταν καθηλωμένοι μέσα στο βαγόνι στο μέσο μιας υπόγειας σκουληκότρυπας και 30 λεπτά κανονικού ταξιδιού, φτάνω σπίτι μου (βασικά στις εστίες του Κοινού Γνωστού).
Στο τέλος της μέρας όμως ένιωθα κομμάτια... Και αναρωτιέμαι, τι να κάνουν άραγε οι μάνες, οι γυναίκες των οποίων η καθημερινότητα εξυπακούει την φροντίδα παιδιών, που δεν πληρώνονται και το μόνο που εισπράττουν είναι οι φωνές αχαριστίας από τα τέκνα τους. Πραγματικά αυτή η δουλειά με έκανε να εκτιμήσω όλες τις προσπάθειες που έκανε η μάνα μου στην ανατροφή τη δική μου και των αδερφών μου. Μάμμαααα, επεθύμησα σε!
Το βράδυ όμως ήταν πολύ rewarding. Παρακολούθησα το διπλό επεισόδιο του Lost μαζί με τον Κοινό Γνωστό, που με περίμενε όλες αυτές τις μέρες για να το δούμε μαζί και ήταν ΑΨΟΓΟ!!! Πορώθηκα beyond any imagination! To trio που γράφει τη σειρά είναι η έμπνευση μου εδώ και 4 σεζόν. Δε με έφτανε η κούραση μου, είχα να σκέφτομαι το LOST all night long. What the hell is happening?! Ενδέχεται ανάλυση λίαν συντόμως!
Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2009
Si tu no vuelves...
Σήμερα επιστρέφει. Έχει περάσει μια βδομάδα. Εμένα μου φάνηκαν 1000 χρόνια. Νομίζω ότι έχω ξεχάσει το πρόσωπό του. Μετά όμως σκέφτομαι τη στιγμή που θα με ακουμπήσει. Θα είναι σα να με ακουμπά για πρώτη φορά ένα γνώριμο χέρι. Και πέρσι όταν ερχόταν Barcelona ή όταν εγώ ερχόμουν London και είχε να ειδωθούμε μήνες, έτσι ένιωθα.
Νομίζω ότι νιώθω νευρικότητα. Δε ξέρω αν όντως νιώθω νευρικότητα ή αν κάνω αυθυποβολή στον εαυτό μου. Αυτό που ξέρω είναι ότι τον έχω επιθυμήσει, άπειρα... God, that really sounds pathetic. Το χειρότερο είναι ότι μάλλον δε με νοιάζει.
Πριν τον τελευταίο μεγάλο μας καυγά, σκεφτόμουν πόσο πολύ θα μου λείψει όταν θα πήγαινε σε αυτό το ταξίδι. Μου έχει λείψει 1000 φορές παραπάνω από όσο φανταζόμουν. Τι θα κάνω το καλοκαίρι?
Στο mp3 μου συνέχεια αυτό το τραγούδι...
P.S. Το video το πιο άσχετο που είδα EVER! Άσε που μου θυμίζει γυμνάσιο και είναι και totally άσχετο το concept από το νόημα του τραγουδιού... Ένηγουέηζ, απλώς μου αρέσει πολύ αυτή η εκδοχή. To original is de Miguel Bose, creo...
Y cada noche vendre una estrella a hacerme compania
Que te cuenta como estoy y sepas lo que hay
Dime amor amor amor
Estoy aqui, no ves?
Si no vulves no habra vida,
No se lo que hare...
Νομίζω ότι νιώθω νευρικότητα. Δε ξέρω αν όντως νιώθω νευρικότητα ή αν κάνω αυθυποβολή στον εαυτό μου. Αυτό που ξέρω είναι ότι τον έχω επιθυμήσει, άπειρα... God, that really sounds pathetic. Το χειρότερο είναι ότι μάλλον δε με νοιάζει.
Πριν τον τελευταίο μεγάλο μας καυγά, σκεφτόμουν πόσο πολύ θα μου λείψει όταν θα πήγαινε σε αυτό το ταξίδι. Μου έχει λείψει 1000 φορές παραπάνω από όσο φανταζόμουν. Τι θα κάνω το καλοκαίρι?
Στο mp3 μου συνέχεια αυτό το τραγούδι...
P.S. Το video το πιο άσχετο που είδα EVER! Άσε που μου θυμίζει γυμνάσιο και είναι και totally άσχετο το concept από το νόημα του τραγουδιού... Ένηγουέηζ, απλώς μου αρέσει πολύ αυτή η εκδοχή. To original is de Miguel Bose, creo...
Y cada noche vendre una estrella a hacerme compania
Que te cuenta como estoy y sepas lo que hay
Dime amor amor amor
Estoy aqui, no ves?
Si no vulves no habra vida,
No se lo que hare...
Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2009
Goodnight, goodnight
Νομίζω έφτασε ο καιρός να πληροφορήσω την παρέα μου με τις νεότερες εξελίξεις αναφορικά με τον πολυτάραχο χωρισμό μου. Πριν προχωρήσω θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά τους αγαπημένους μου φίλους για όλη την υποστήριξη που μου πρόσφεραν. Ιδιαίτερες ευχαριστίες στη Leni, τη Nash, την Αννούλα του Χιονιά και την Πιερίνα που έπρεπε να υπομείνουν τα παραμιλητά μου και τα μυξοκλάματα στο τηλέφωνο. Ευχαριστώ για τα λόγια συμπαράστασης, καθώς επίσης και για την υπενθύμιση ότι σε μια κατάσταση υπάρχουν διαφορετικές οπτικές εκδοχές και εξαρτάται από τον viewer και τη θέση του. Αφού δε μπορώ να διαβάσω, έστω και αν έχω να παραδόσω εργασία αύριο (η οποία να σημειωθεί ότι δεν είναι τελειωμένη), χάτε ας προβώ στο γράψιμο του blog. Πληροφορούνται αναγνώστες που πάσχουν από διαβήτη να εγκαταλείψουν πάραυτα το μπλογκ, για το λόγο ότι η συγκεκριμένη ανάρτηση έχει πολλή ζάχαρη και μέλια...
Λοιπόν, μετά την προηγούμενη ανάρτηση και αφού κρεμμάστηκε και η τελευταία μου ελπίδα, πάω για ύπνο. Ήξερα ότι όλα είχαν τελειώσει. Είμασταν και οι δυο θυμωμένοι, αυτός θα πήγαινε Ελλάδα για διακοπές με την αντροπαρέα την επομένη και εγώ απλούστατα δε θα του ξαναμιλούσα, ποτέ. Δε μπορώ να κοιμηθώ. Βασανιστικές σκέψεις φυσούν μακριά την μαγική σκόνη του Μορφέα. Βάζω το παλτό μου και πάω έξω να κάνω ένα τσιγάρο. Δεν είμαι καπνίστρια. Infact I am a firm antismoker. Αλλά όταν είμαι απόλυτα βιδωμένη προτιμώ να καπνίζω ένα τσιγάρο παρά να το σβήνω πάνω μου. Και μετά να βουρτσίζω τα δόντια μου 1000 φορές. Η νύχτα κρύα, αλλά η ψυχή μου πιο παγωμένη. Στέκομαι στο περβάζι, έξω από το reception. Γαμώ τα σπίρτα μου μέσα που δε μου κάνουν τη χάρη να μου χαμογελάσουν μια φλόγα. Μου προσφέρει φωτιά ο φύλακας και μου λέει ότι έχει κόψει το κάπνισμα. Yeah, right I think. He told me the same thing last month. Γυρίζω το κεφάλι μου προσ την πλευρά του πάρκου. Μερικά φώτα γεννούν σκιές στους τοίχους, ο άνεμος σπρώχνει τα φύλλα στον δρόμο και μια φιγούρα φαίνεται από μακριά. Διακρίνω τη μορφή του μέσα στην ομίχλη της νύχτας. Ονειρεύομαι μήπως? Μπορεί να μισοάδειασα την μπουκάλα με το Baileys στο ψυγείο αλλά ποτέ μου δεν είχα παραισθήσεις. Ίσα ίσα που μου βάρυνε τα βλέφαρα και με βύθιζε γλυκά στον πολυπόθητο ύπνο.
Έρχεται κοντά μου. Δε μιλά. Κανείς από τους δυο μας δε μιλά. Δε μπορώ να τον κοιτάξω στα μάτια. Δεν του αρέσει να καπνίζω. Σκέφτομαι ότι δε μπορώ να σκεφτώ τίποτα. Αποφασίζει να μιλήσει αφού πρώτα πάει να με αγκαλιάσει. 'Πάμε μέσα?'. Κοντοστέκομαι. θέλω να βάλει τα χέρια του γύρω μου, να με ζεστάνει. Αλλά τραβώ πίσω. Το ξέρει ότι θα με αγκαλιάσει. Πάντα το κάνει στο τέλος. Δε μπορώ να αντισταθώ. Νιώθω την ανάσα του στο σβέρκο μου και μυρίζω την κολόνια του. Και ξαφνικά ένιωσα σα να είμαι σπίτι μου. Σβήνω το τσιγάρο και πάμε στο δωμάτιο μου. Κάθεται στην καρέκλα. Κάθομαι στο κρεβάτι. 'Έλα κοντά' με καλεί. Εγώ διστακτική. Το επαναλαμβάνει. Υπακούω διστακτικά στα λόγια του.
Ξαπλώνουμε στο κρεβάτι. Μιλούμε. Τον ρωτώ αν είμαστε 'μαζί'. χρησιμοποιώ εισαγωγικά cos it's complicate to explain. It is always complicated when it comes to him and me. Μου απαντά πως όχι, ότι δε μπορούμε να είμαστε μαζί. Αρχίζω να λέω πράγματα που θα τον πληγώσουν. Είμαι καλή σε αυτό το παιχνίδι. Θέλει να φύγει. Αλλά δεν τον αφήνω. Ξαφνικά με αρπάζει. Δεν ξέρω αν με πονά περισσότερο το ότι με κρατά τόσο σφιχτά ή αν επειδή με βλέπει με εκείνο το βλέμμα 'Why you have to be so bitch sometimes'. Γυρνώ στο πλάι. Ακούω την ανάσα του αλλά δε μπορώ να αφουκραστώ τις σκέψεις του. Σε λίγο ακουμπά τα υγρά μάγουλά μου. Με γυρίζει και μου λέει ότι όλα θα πάνε καλά. Και εγώ τον κοιτώ με το παραπονιάρικο μου βλέμμα και του λέω 'You better fix it or else...'. Ξεσπούμε και οι 2 σε γέλια. Είμαι πολύ αστεία όταν ξεκινώ τις απειλές μου με τέτοιο τρόπο.
Μιλάμε με τις ώρες. Και το πρωί έχω μάθημα. Και είναι Σάββατο. Και δε θέλω να πάω αλλά πρέπει. Μου λέει ότι πρέπει να κοιμηθώ. Εγώ δε μπορώ. Θέλω να του μιλήσω. Μου είχε λείψει πολύ. Να του διηγούμαι κάθε τι παλαβό που μου συνέβαινε, να γκρινιάζω που δε μου έχουν φτιάξει το μπάνιο, να τον απασχολώ με τουσ προβληματισμούς μου σχετικά με την απότομη πτώση της θερμοκρασίας και το ρεύμα στον Κόλπο του Μεξικού και αυτός να με κοιτά σιωπηλά και να προσπαθεί να συγκρατήσει τις αναλαμπές γέλιου του. Σε 2 ώρες έχω μάθημα. Πριν κοιμηθώ, γυρίζω και του λέω: 'Τελικά είναι τα γενέθλια σου σήμερα. Να ζήσεις και σσσσ, μη πεις τίποτα'.
Ντριιιιιν ντριιιιιν. Το ξυπνητήρι. Έχω αργήσει!
P.S. Όπως λέει και η Sike, η παρούσα ανάφλεση ενδέχεται να αναφλεγεί και να αυτοκαταστραφεί σε 3, 2, 1....
P.S 2. Πώς θα μπορούσα όμως να τον διώξω, όταν πιάνει το λεωφορείο η ώρα 2 το πρωί, δεν έχει στάση κοντά στις εστίες μου, κατεβαίνει κάπου στα ανάθεμα και έρχεται μέσα στο βοριά και το αγιάζι τις αφιλόξενης νυχτιάς?
P.S 3. Ακόμα δεν έχουν διορθωθεί πλήρως τα πράγματα... Αλλά σκέφτηκα πολύ αν θα έγραφα το συγκεκριμένο ποστ. Τον παίρνω λοιπόν τηλέφωνο ψες, μάλλον σήμερα τα χαράματα και τον ρώτησα αν σκοπεύει να ξαναχωρίσουμε σύντομα. Να μη γράφω άδικα το ποστ κιόλας. Άσε που οι φίλες μου έχουν πάθει συγχιστική κρίση κάθε φορά που τους λέω ΄χώρισα', 'not'. Αυτός μου είπε πως είμαστε εντάξει. Αλλά εγώ μπορώ να λάβω υπόψη τα λόγια ενός μεθυσμένου? Μμμμ...
Λοιπόν, μετά την προηγούμενη ανάρτηση και αφού κρεμμάστηκε και η τελευταία μου ελπίδα, πάω για ύπνο. Ήξερα ότι όλα είχαν τελειώσει. Είμασταν και οι δυο θυμωμένοι, αυτός θα πήγαινε Ελλάδα για διακοπές με την αντροπαρέα την επομένη και εγώ απλούστατα δε θα του ξαναμιλούσα, ποτέ. Δε μπορώ να κοιμηθώ. Βασανιστικές σκέψεις φυσούν μακριά την μαγική σκόνη του Μορφέα. Βάζω το παλτό μου και πάω έξω να κάνω ένα τσιγάρο. Δεν είμαι καπνίστρια. Infact I am a firm antismoker. Αλλά όταν είμαι απόλυτα βιδωμένη προτιμώ να καπνίζω ένα τσιγάρο παρά να το σβήνω πάνω μου. Και μετά να βουρτσίζω τα δόντια μου 1000 φορές. Η νύχτα κρύα, αλλά η ψυχή μου πιο παγωμένη. Στέκομαι στο περβάζι, έξω από το reception. Γαμώ τα σπίρτα μου μέσα που δε μου κάνουν τη χάρη να μου χαμογελάσουν μια φλόγα. Μου προσφέρει φωτιά ο φύλακας και μου λέει ότι έχει κόψει το κάπνισμα. Yeah, right I think. He told me the same thing last month. Γυρίζω το κεφάλι μου προσ την πλευρά του πάρκου. Μερικά φώτα γεννούν σκιές στους τοίχους, ο άνεμος σπρώχνει τα φύλλα στον δρόμο και μια φιγούρα φαίνεται από μακριά. Διακρίνω τη μορφή του μέσα στην ομίχλη της νύχτας. Ονειρεύομαι μήπως? Μπορεί να μισοάδειασα την μπουκάλα με το Baileys στο ψυγείο αλλά ποτέ μου δεν είχα παραισθήσεις. Ίσα ίσα που μου βάρυνε τα βλέφαρα και με βύθιζε γλυκά στον πολυπόθητο ύπνο.
Έρχεται κοντά μου. Δε μιλά. Κανείς από τους δυο μας δε μιλά. Δε μπορώ να τον κοιτάξω στα μάτια. Δεν του αρέσει να καπνίζω. Σκέφτομαι ότι δε μπορώ να σκεφτώ τίποτα. Αποφασίζει να μιλήσει αφού πρώτα πάει να με αγκαλιάσει. 'Πάμε μέσα?'. Κοντοστέκομαι. θέλω να βάλει τα χέρια του γύρω μου, να με ζεστάνει. Αλλά τραβώ πίσω. Το ξέρει ότι θα με αγκαλιάσει. Πάντα το κάνει στο τέλος. Δε μπορώ να αντισταθώ. Νιώθω την ανάσα του στο σβέρκο μου και μυρίζω την κολόνια του. Και ξαφνικά ένιωσα σα να είμαι σπίτι μου. Σβήνω το τσιγάρο και πάμε στο δωμάτιο μου. Κάθεται στην καρέκλα. Κάθομαι στο κρεβάτι. 'Έλα κοντά' με καλεί. Εγώ διστακτική. Το επαναλαμβάνει. Υπακούω διστακτικά στα λόγια του.
Ξαπλώνουμε στο κρεβάτι. Μιλούμε. Τον ρωτώ αν είμαστε 'μαζί'. χρησιμοποιώ εισαγωγικά cos it's complicate to explain. It is always complicated when it comes to him and me. Μου απαντά πως όχι, ότι δε μπορούμε να είμαστε μαζί. Αρχίζω να λέω πράγματα που θα τον πληγώσουν. Είμαι καλή σε αυτό το παιχνίδι. Θέλει να φύγει. Αλλά δεν τον αφήνω. Ξαφνικά με αρπάζει. Δεν ξέρω αν με πονά περισσότερο το ότι με κρατά τόσο σφιχτά ή αν επειδή με βλέπει με εκείνο το βλέμμα 'Why you have to be so bitch sometimes'. Γυρνώ στο πλάι. Ακούω την ανάσα του αλλά δε μπορώ να αφουκραστώ τις σκέψεις του. Σε λίγο ακουμπά τα υγρά μάγουλά μου. Με γυρίζει και μου λέει ότι όλα θα πάνε καλά. Και εγώ τον κοιτώ με το παραπονιάρικο μου βλέμμα και του λέω 'You better fix it or else...'. Ξεσπούμε και οι 2 σε γέλια. Είμαι πολύ αστεία όταν ξεκινώ τις απειλές μου με τέτοιο τρόπο.
Μιλάμε με τις ώρες. Και το πρωί έχω μάθημα. Και είναι Σάββατο. Και δε θέλω να πάω αλλά πρέπει. Μου λέει ότι πρέπει να κοιμηθώ. Εγώ δε μπορώ. Θέλω να του μιλήσω. Μου είχε λείψει πολύ. Να του διηγούμαι κάθε τι παλαβό που μου συνέβαινε, να γκρινιάζω που δε μου έχουν φτιάξει το μπάνιο, να τον απασχολώ με τουσ προβληματισμούς μου σχετικά με την απότομη πτώση της θερμοκρασίας και το ρεύμα στον Κόλπο του Μεξικού και αυτός να με κοιτά σιωπηλά και να προσπαθεί να συγκρατήσει τις αναλαμπές γέλιου του. Σε 2 ώρες έχω μάθημα. Πριν κοιμηθώ, γυρίζω και του λέω: 'Τελικά είναι τα γενέθλια σου σήμερα. Να ζήσεις και σσσσ, μη πεις τίποτα'.
Ντριιιιιν ντριιιιιν. Το ξυπνητήρι. Έχω αργήσει!
P.S. Όπως λέει και η Sike, η παρούσα ανάφλεση ενδέχεται να αναφλεγεί και να αυτοκαταστραφεί σε 3, 2, 1....
P.S 2. Πώς θα μπορούσα όμως να τον διώξω, όταν πιάνει το λεωφορείο η ώρα 2 το πρωί, δεν έχει στάση κοντά στις εστίες μου, κατεβαίνει κάπου στα ανάθεμα και έρχεται μέσα στο βοριά και το αγιάζι τις αφιλόξενης νυχτιάς?
P.S 3. Ακόμα δεν έχουν διορθωθεί πλήρως τα πράγματα... Αλλά σκέφτηκα πολύ αν θα έγραφα το συγκεκριμένο ποστ. Τον παίρνω λοιπόν τηλέφωνο ψες, μάλλον σήμερα τα χαράματα και τον ρώτησα αν σκοπεύει να ξαναχωρίσουμε σύντομα. Να μη γράφω άδικα το ποστ κιόλας. Άσε που οι φίλες μου έχουν πάθει συγχιστική κρίση κάθε φορά που τους λέω ΄χώρισα', 'not'. Αυτός μου είπε πως είμαστε εντάξει. Αλλά εγώ μπορώ να λάβω υπόψη τα λόγια ενός μεθυσμένου? Μμμμ...
Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2009
Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2009
Everlong
Mi amor,
δε ξέρω γιατί συνεχίζω να σε αποκαλώ έτσι, ή αν ακόμα έχω το δικαίωμα. Αυτό που ξέρω και μάλλον χωρίς καμιά βεβαιότητα είναι ότι δεν πρέπει. Αλλά υποθέτω ότι είμαι από εκείνα τα άτομα που they will never learn. Αυτό μάλλον μπορώ να το πω για μένα. Και έτσι γράφω αυτή την τόσο σκοτεινή νύχτα σκέψεις σκόρπιες διαποτισμένες με ανόητα συναισθήματα και τις αναμνήσεις λέξεων που δεν έπρεπε να ειπωθούν ποτέ.
Καθυσυχάζομαι με τη σκέψη ότι ποτέ δε θα διαβάσεις τις σκέψεις μου, εγώ βαρέθηκα να μιλώ πλέον, αν και ευχόμουν να καταλάβαινες. Όχι πια. Βαρέθηκα. Στην αρχή ήμουν θυμωμένη, μετά ένιωσα πληγωμένη. Και δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από μια πληγωμένη γυναίκα. Υπήρξα πολλές φορές παράδειγμα για αυτό. Στην προηγούμενη μου ζωή πριν από σένα. Κάποτε σκέφτομαι ότι αυτή η ζωή δεν τελείωσε ποτέ. Η φάση μας ήταν απλώς ένα διάλειμμα από αυτήν, μια στιγμιαία παύση. Κάποιες άλλες φρές σκέφτομαι ότι ήταν μια ιστορία καταδικασμένη στην αποτυχία από την αρχή. Σου είπα πολλές φορές ότι είμαστε ένα λάθος, ένα μεγάλο λάθος. Και εσύ, έβαζες το δάκτυλο σου μπροστά από το στόμα που τόλμησε να ξεστομίσει αυτές τις λέξεις, με κοίταζες με το καθυσυχαστικό σου βλέμμα και νόμιζα ότι όλα θα ήταν εντάξει.
Αφέθηκα στα λόγια σου. Ίσως και να μην ήταν ψεύτικα, Όμως η ουσία είναι ότι έριξα τις άμυνες, σε άφησα να περάσεις στο απόρθητο φρούριο της ύπαρξής μου, σου αποκάλυψα κάθε κρυφή μου σκέψη, κάθε ξεχασμένη μου επιθυμία, κάθε καλά κρυμμένο φόβο μου. Δε σε κατηγορώ όμως. Το μόνο άτομο που μπορώ να φταίξω για αυτό, ίσως και να μισήσω δεν είναι άλλο παρά ο ίδιος ο εαυτός μου. Απορώ πως μπόρεσα να πιστέψω ότι το δικό μου παραμύθι θα είχε χαρούμενη τέλος. Και δε λέω ευτυχισμένο γιατί ποτέ δε πίστεψα στην ευτυχία.
Είναι τόσα πολλά που θέλω να σου πω, αλλά δε θα το κάνω. Θα ήθελα να σου πω για παράδειγμα Χρόνια Πολλά για σήμερα, έστω και αν δε θες να δίνεις καθόλου σημασία στις γιορτές. Αλλά εγώ θα σου έλεγα πόσο ευγνώμων είμαι για αυτή την μέρα που γεννήθηκες. Πως θα σε είχα γνωρίσει αλλιώς? Επίσης, μάλλον δε θα το θυμάσαι αλλά είμαστε μαζί ενάμισι χρόνο ακριβώς. Νόμιζα ότι αυτή η περίεργη σχέση θα είχε ακόμα 6 μήνες ζωής. Ο ασθενής πέθανε όμως πιο γρήγορα από το αναμενόμενο. Τις πρώτες μας νύχτες συνήθιζα να σου λέω για τις ορμόνες των ερωτευμένων ανθρώπων. Ότι απλούστατα οι αδένες τους εγκρίνουν ουσίες που έλκουν τις ορμόνες του άλλου ατόμου και έτσι νομίζουν ότι είναι ερωτευμένοι. Στην πραγματικότητα όμως ο εγκέφαλος απελευθερώνει δέσμες φερομόνες και άλλες χημικές ουσίες που στέλνουν αυτά τα μηνύματα. Όλο αυτό το συνονθύλευμα ορμονών και τάχα συναισθημάτων διαρκεί το πολύ γύρω στα 2 χρόνια. Τις ίδιες επιπτώσεις μπορείς να έχεις και με ένα τσιγαριλίκι, χωρίς το heartbreaking ofcourse. Δε μπορώ καν να θυμηθώ τι είχαμε κοινό εξ αρχής, εκτός από τις interactive hormones. Γιατί το γούστο μας στης μουσιή δε θα μπορούσε να είναι πιο διαφορετικό. Όσο για τις ταινίες δε το συζητώ. Έπρεπε να καταλάβω ότι οδηγούμε στην αντίθετη κατεύθυνση τότε που σου είπα να βλέπαμε ένα επεισοδιο της Buffy και εσύ μου έριξες ένα βλέμμα, λες και σου είπα να τα παρατήσουμε όλα και να πάμε στην Κούβα να γίνουμε έμποροι ναρκωτικών.
Στην αρχή ευχόμουν μονάχα να μπορούσες να καταλάβεις. Σήμερα ήθελα να σε δω, πάρα πολύ. Αποκοιμήθηκα στο κρεβάτι και ήθελα να ανοίξει η πόρτα και να με ξυπνήσεις με τα χάδια σου. Όχι πια. Αυτή τη φορά έχουμε χάσει. Αλλά θα συνηθίσω. Δεν είναι έτσι που κάνω πάντα? Θα είμαι ok eventually. Έκλαψα τόσο που δε μπορώ άλλο. Περνώ τη φάση κατάθλιψης μου με το να βάζω συνέχεια και συνέχεια και ξανά συνέχεια τραγούδια όπως το immortal (ελπίζω να μην οργανώσουν καμιά εξέγερση από τα γύρω δωμάτια και να με σκοτώσουν στον ύπνο μου). Ξαπλώνω στο κρεβάτι τα βράδυα χωρίς να μπορώ να κοιμηθώ, να με παίρνει ο ύπνος στις 8 το πρωί και μετά να με ξυπνούν είτε οι καθαρίστριες με τις vacuum cleaners είτε τα fire alarms τους (Hostia puta!). Κανείς μας δεν μπορεί να αλλάξει τους τρόπους του. Δε νομίζω να ήταν και δίκαιο κιόλας. Έτσι, εσύ θα τραβήξεις κάποιον άλλο μονοπάτι και εγώ θα προσπαθήσω να βρω τον δρόμο που θα με οδηγήσει στην ζωή μου πριν απο την γνωριμία μας.
Σου είπα πως δεν έχω τίποτα ωραίο να θυμάμαι από αυτή την σχέση. Είπα ψέματα. Υπάρχουν πολλές όμορφες χρωματιστές πεταλούδες σε κάποιο ξέφωτο στο μυαλό μου. Απλώς for the time being, είναι κάπως δύσκολο να τις διακρίνω με το σκοτάδι and all.
δε ξέρω γιατί συνεχίζω να σε αποκαλώ έτσι, ή αν ακόμα έχω το δικαίωμα. Αυτό που ξέρω και μάλλον χωρίς καμιά βεβαιότητα είναι ότι δεν πρέπει. Αλλά υποθέτω ότι είμαι από εκείνα τα άτομα που they will never learn. Αυτό μάλλον μπορώ να το πω για μένα. Και έτσι γράφω αυτή την τόσο σκοτεινή νύχτα σκέψεις σκόρπιες διαποτισμένες με ανόητα συναισθήματα και τις αναμνήσεις λέξεων που δεν έπρεπε να ειπωθούν ποτέ.
Καθυσυχάζομαι με τη σκέψη ότι ποτέ δε θα διαβάσεις τις σκέψεις μου, εγώ βαρέθηκα να μιλώ πλέον, αν και ευχόμουν να καταλάβαινες. Όχι πια. Βαρέθηκα. Στην αρχή ήμουν θυμωμένη, μετά ένιωσα πληγωμένη. Και δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από μια πληγωμένη γυναίκα. Υπήρξα πολλές φορές παράδειγμα για αυτό. Στην προηγούμενη μου ζωή πριν από σένα. Κάποτε σκέφτομαι ότι αυτή η ζωή δεν τελείωσε ποτέ. Η φάση μας ήταν απλώς ένα διάλειμμα από αυτήν, μια στιγμιαία παύση. Κάποιες άλλες φρές σκέφτομαι ότι ήταν μια ιστορία καταδικασμένη στην αποτυχία από την αρχή. Σου είπα πολλές φορές ότι είμαστε ένα λάθος, ένα μεγάλο λάθος. Και εσύ, έβαζες το δάκτυλο σου μπροστά από το στόμα που τόλμησε να ξεστομίσει αυτές τις λέξεις, με κοίταζες με το καθυσυχαστικό σου βλέμμα και νόμιζα ότι όλα θα ήταν εντάξει.
Αφέθηκα στα λόγια σου. Ίσως και να μην ήταν ψεύτικα, Όμως η ουσία είναι ότι έριξα τις άμυνες, σε άφησα να περάσεις στο απόρθητο φρούριο της ύπαρξής μου, σου αποκάλυψα κάθε κρυφή μου σκέψη, κάθε ξεχασμένη μου επιθυμία, κάθε καλά κρυμμένο φόβο μου. Δε σε κατηγορώ όμως. Το μόνο άτομο που μπορώ να φταίξω για αυτό, ίσως και να μισήσω δεν είναι άλλο παρά ο ίδιος ο εαυτός μου. Απορώ πως μπόρεσα να πιστέψω ότι το δικό μου παραμύθι θα είχε χαρούμενη τέλος. Και δε λέω ευτυχισμένο γιατί ποτέ δε πίστεψα στην ευτυχία.
Είναι τόσα πολλά που θέλω να σου πω, αλλά δε θα το κάνω. Θα ήθελα να σου πω για παράδειγμα Χρόνια Πολλά για σήμερα, έστω και αν δε θες να δίνεις καθόλου σημασία στις γιορτές. Αλλά εγώ θα σου έλεγα πόσο ευγνώμων είμαι για αυτή την μέρα που γεννήθηκες. Πως θα σε είχα γνωρίσει αλλιώς? Επίσης, μάλλον δε θα το θυμάσαι αλλά είμαστε μαζί ενάμισι χρόνο ακριβώς. Νόμιζα ότι αυτή η περίεργη σχέση θα είχε ακόμα 6 μήνες ζωής. Ο ασθενής πέθανε όμως πιο γρήγορα από το αναμενόμενο. Τις πρώτες μας νύχτες συνήθιζα να σου λέω για τις ορμόνες των ερωτευμένων ανθρώπων. Ότι απλούστατα οι αδένες τους εγκρίνουν ουσίες που έλκουν τις ορμόνες του άλλου ατόμου και έτσι νομίζουν ότι είναι ερωτευμένοι. Στην πραγματικότητα όμως ο εγκέφαλος απελευθερώνει δέσμες φερομόνες και άλλες χημικές ουσίες που στέλνουν αυτά τα μηνύματα. Όλο αυτό το συνονθύλευμα ορμονών και τάχα συναισθημάτων διαρκεί το πολύ γύρω στα 2 χρόνια. Τις ίδιες επιπτώσεις μπορείς να έχεις και με ένα τσιγαριλίκι, χωρίς το heartbreaking ofcourse. Δε μπορώ καν να θυμηθώ τι είχαμε κοινό εξ αρχής, εκτός από τις interactive hormones. Γιατί το γούστο μας στης μουσιή δε θα μπορούσε να είναι πιο διαφορετικό. Όσο για τις ταινίες δε το συζητώ. Έπρεπε να καταλάβω ότι οδηγούμε στην αντίθετη κατεύθυνση τότε που σου είπα να βλέπαμε ένα επεισοδιο της Buffy και εσύ μου έριξες ένα βλέμμα, λες και σου είπα να τα παρατήσουμε όλα και να πάμε στην Κούβα να γίνουμε έμποροι ναρκωτικών.
Στην αρχή ευχόμουν μονάχα να μπορούσες να καταλάβεις. Σήμερα ήθελα να σε δω, πάρα πολύ. Αποκοιμήθηκα στο κρεβάτι και ήθελα να ανοίξει η πόρτα και να με ξυπνήσεις με τα χάδια σου. Όχι πια. Αυτή τη φορά έχουμε χάσει. Αλλά θα συνηθίσω. Δεν είναι έτσι που κάνω πάντα? Θα είμαι ok eventually. Έκλαψα τόσο που δε μπορώ άλλο. Περνώ τη φάση κατάθλιψης μου με το να βάζω συνέχεια και συνέχεια και ξανά συνέχεια τραγούδια όπως το immortal (ελπίζω να μην οργανώσουν καμιά εξέγερση από τα γύρω δωμάτια και να με σκοτώσουν στον ύπνο μου). Ξαπλώνω στο κρεβάτι τα βράδυα χωρίς να μπορώ να κοιμηθώ, να με παίρνει ο ύπνος στις 8 το πρωί και μετά να με ξυπνούν είτε οι καθαρίστριες με τις vacuum cleaners είτε τα fire alarms τους (Hostia puta!). Κανείς μας δεν μπορεί να αλλάξει τους τρόπους του. Δε νομίζω να ήταν και δίκαιο κιόλας. Έτσι, εσύ θα τραβήξεις κάποιον άλλο μονοπάτι και εγώ θα προσπαθήσω να βρω τον δρόμο που θα με οδηγήσει στην ζωή μου πριν απο την γνωριμία μας.
Σου είπα πως δεν έχω τίποτα ωραίο να θυμάμαι από αυτή την σχέση. Είπα ψέματα. Υπάρχουν πολλές όμορφες χρωματιστές πεταλούδες σε κάποιο ξέφωτο στο μυαλό μου. Απλώς for the time being, είναι κάπως δύσκολο να τις διακρίνω με το σκοτάδι and all.
Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2009
I love you a little less than before...
There's still a little bit of your taste in my mouth
There's still a little bit of you laced with my doubt
It's still a little harder to say what's going on
I put your picture away
I wonder where you been
I can't look at you while I'm lyin' next to him
I put your picture away
I wonder where you been
I can't look at you while I'm lyin' next to him
I was off to drink you away
Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2009
Is it over?
I'm so tired of being here
Suppressed by all my childish fears
And if you have to leave
I wish that you would just leave
'Cause your presence still lingers here
And it won't leave me alone
But you still have all of me...
Πέμπτη 1 Ιανουαρίου 2009
My B-Day and StuFF!
Μέρες πολλές σκέφτομαι να γράψω κάτι αλλά απλούστατα η έμπνευση μου έχει χαθεί εδώ και λίγο καιρό, εξαιτίας κάποιων παραγόντων που αναφέρω σε προηγούμενο ποστ, so I did nothing instead.
Anw, παραμονή της Παραμονής ήταν τα γενέθλιά μου. Not a big deal, I know. That's why I always try to keep it a secret and keep wishing that people will not remember. Δεν έχω issues με την ηλικία μου ή κάτι τέτοιο. Απλώς επειδή δε μπορώ να καταλάβω what the big fuss is all about, προτιμώ τα γενέθλιά μου να περνώ απαρατήρητη -ακόμα να ανακαλύψω το φίλτρο της αορατότητας, έτσι η ευχή μου δεν είναι ιδιαίτερα πραγματοποιήσιμη. Ευτυχώς/δυστυχώς, έχω τους καλύτερους φίλους ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ! Και δεν υπερβάλλω καθόλου! You all know who you are... Ένα χειροκρότημα για τους καλύτερους φίλους του κόσμου! Λοιπόν, ήθελα όπως εύχομαι κάθε χρονιά να τα περάσω απαρατήρητα. Αυτό ασφαλώς δε σημαίνει ότι δε λατρεύω τις εκπλήξεις που κάθε χρονιά σκαμπάζεται η παρέα μου. Πάντα θα θυμάμαι όταν με απήγαγαν και με πήραν μπουζούκια (guilty Your Honor, but I can explain...), όταν μέθυσα και πηγαίναμε βόλτες με το αυτοκίνητο και καθόλη τη διαδρομή τα πόδια μου κρέμμονταν έξω από το παράθυρο, όταν μέθυσα στη Γρανάδα και περπατούσα ξυπόλητη στο δρόμο μέχρι που με έσωσε ο Percha μου... Ayyy, memorias! Dulces, llenas de nostalgia y amor y lagrimas y risas. Os echo de menos un monton. I miss all of you. Φέτος έχω και πάλι τις πιο γλυκιές αγαπησιάρικες αναμνήσεις, έστω και αν πάντα νιώθω ένα κενό στην καρδιά μου για όλους όσους δε βρίσκονται μαζί μου να μου προσφέρουν ένα ζεστό φιλι για Χρόνια Πολλά και να μου χαιδέψουν τα μαλλιά. Το βράδυ που ξημέρωναν τα γενέθλιά μου με βρήκε στο δωμάτιο του Κοινού Γνωστού. Ξέρει πόσο άβολα νιώθω με τα γενέθλιά μου, έτσι αποφάσισε να φτιάξουμε μια νέα παράδοση. To celebrate the Day Before Birthday. So we went to walk near London Bridge, then for an early dinner and then to watch a movie back at his place. 10 λεπτά πριν τα μεσάνυχτα, κάνω πως χασμουριέμαι και θέλω να πάω για ύπνο. Όταν γυρίζει και μου δίνει ένα φιλί, μια αγκαλιά και μια ευχή για Χρόνια Πολλά. Maybe my birthday is not such a bad thing after all... Το πρωί αρχίσαν τα τραγουδοποιά άσματα, τα κατεβατά μηνύματα στο FB και τηλεφωνήματα στο κινητό. Τελικά, έχω πολλά άτομα να με αγαπούν και απορώ τόσο και παραξενεύομαι γιατί ξέρω ότι δε μου αξίζει αλλά εγώ ως απόλυτα εγωιστικό άτομο απολαμβάνω την απλόχερη αγάπη τους, τα χάδια και τις απίστευτες χειρονομίες που κάνουν για να με ευχαριστήσουν. Ευχαριστώ ευχαριστώ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
Μετά την όλη συγκινησούρα πάω σπίτι μου (να με δουν και λίγο οι τοίχοι μου). Είχα προσκαλέσει τις καινούργιες μου φίλες για δείπνο, να γιορτάσουμε τη γνωριμίας μας και θα ήταν οι επίτιμες καλεσμένες, μιας και φεύγουν σε 2 βδομάδες (εκεί θα πέσει κλάμα και κατάθλιψη. Χαρτομάντηλα? Checked!). Όμως η μαμά της Αντιγόνης προδίδει το μυστικό που τυχαία ανακάλυψε και άρχισε η βαβούρα! Η Σοφ εξαφανίζεται για κανά πεντάλεπτο και εμφανίζεται με μια πυραμύδα τούρτα φτιαγμένη από σοκολατάκια και ένα κεράκι! It was so sweet! Πραγματικά, είχα μια υπέροχη μέρα, όπως οι πλείστες των γενεθλίων μου. Το αποκορύφωμα: το βίντεο που έφτιαξε για μένα και μου έστειλε η Nash (I was crying for a good 45 min. Ρεζίλι!).
Την επόμενη μέρα, πριν προλάβω να συνέλθω από όλα πήγα στο αεροδρόμιο να παραλάβω τη Μελένια. Δεν ξαναπήγα στη συγκεκριμένη στάση, χάθηκα λιγάκι στον σταθμό, έχασα το λεωφορειάκι της Easybus, περίμενα κανά μισάωρο στο αγιάζι και τον βοριά. Αλλά τέλος καλό όλα καλά, όπως ακριβώς στις ταινίες. Πήρα το επόμενο λεωφορειάκι και είχα και έναν πολύ καλό οδηγό για μια συζήτηση (άσχετο if at a certain point he started hitting on me ;p). Αποκορύφωμα:
Me: Happy New Year and nice meeting you!
Driver: Happy New Year Too. And I hope tonight you find a nice guy.
Me: ........ Ok.. You too!
Αεροδρόμιο. Βλέπω τις οθόνες. Περιμένω με αδημονία τη Μελένια μου. Την βλέπω από μακρία. Τρέχω. Την αγκαλιάζω και νιώθω ότι την τελευταία φορά που την είδα ήταν χτες που πήγαμε για καφέ κάπου στον Μώλο και παράλληλα μια αγκαλιά που κάποιος δίνει σε κάποιον άλλο όταν έχει να τον δει 1000 χρόνια. I know it doesn't make any sense... But, that's me, ain't it?
A new adevnture begins!
P.S. The current post was written some days ago, but the writer due to her schedule was unable to post then. So here it is now.
Anw, παραμονή της Παραμονής ήταν τα γενέθλιά μου. Not a big deal, I know. That's why I always try to keep it a secret and keep wishing that people will not remember. Δεν έχω issues με την ηλικία μου ή κάτι τέτοιο. Απλώς επειδή δε μπορώ να καταλάβω what the big fuss is all about, προτιμώ τα γενέθλιά μου να περνώ απαρατήρητη -ακόμα να ανακαλύψω το φίλτρο της αορατότητας, έτσι η ευχή μου δεν είναι ιδιαίτερα πραγματοποιήσιμη. Ευτυχώς/δυστυχώς, έχω τους καλύτερους φίλους ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ! Και δεν υπερβάλλω καθόλου! You all know who you are... Ένα χειροκρότημα για τους καλύτερους φίλους του κόσμου! Λοιπόν, ήθελα όπως εύχομαι κάθε χρονιά να τα περάσω απαρατήρητα. Αυτό ασφαλώς δε σημαίνει ότι δε λατρεύω τις εκπλήξεις που κάθε χρονιά σκαμπάζεται η παρέα μου. Πάντα θα θυμάμαι όταν με απήγαγαν και με πήραν μπουζούκια (guilty Your Honor, but I can explain...), όταν μέθυσα και πηγαίναμε βόλτες με το αυτοκίνητο και καθόλη τη διαδρομή τα πόδια μου κρέμμονταν έξω από το παράθυρο, όταν μέθυσα στη Γρανάδα και περπατούσα ξυπόλητη στο δρόμο μέχρι που με έσωσε ο Percha μου... Ayyy, memorias! Dulces, llenas de nostalgia y amor y lagrimas y risas. Os echo de menos un monton. I miss all of you. Φέτος έχω και πάλι τις πιο γλυκιές αγαπησιάρικες αναμνήσεις, έστω και αν πάντα νιώθω ένα κενό στην καρδιά μου για όλους όσους δε βρίσκονται μαζί μου να μου προσφέρουν ένα ζεστό φιλι για Χρόνια Πολλά και να μου χαιδέψουν τα μαλλιά. Το βράδυ που ξημέρωναν τα γενέθλιά μου με βρήκε στο δωμάτιο του Κοινού Γνωστού. Ξέρει πόσο άβολα νιώθω με τα γενέθλιά μου, έτσι αποφάσισε να φτιάξουμε μια νέα παράδοση. To celebrate the Day Before Birthday. So we went to walk near London Bridge, then for an early dinner and then to watch a movie back at his place. 10 λεπτά πριν τα μεσάνυχτα, κάνω πως χασμουριέμαι και θέλω να πάω για ύπνο. Όταν γυρίζει και μου δίνει ένα φιλί, μια αγκαλιά και μια ευχή για Χρόνια Πολλά. Maybe my birthday is not such a bad thing after all... Το πρωί αρχίσαν τα τραγουδοποιά άσματα, τα κατεβατά μηνύματα στο FB και τηλεφωνήματα στο κινητό. Τελικά, έχω πολλά άτομα να με αγαπούν και απορώ τόσο και παραξενεύομαι γιατί ξέρω ότι δε μου αξίζει αλλά εγώ ως απόλυτα εγωιστικό άτομο απολαμβάνω την απλόχερη αγάπη τους, τα χάδια και τις απίστευτες χειρονομίες που κάνουν για να με ευχαριστήσουν. Ευχαριστώ ευχαριστώ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
Μετά την όλη συγκινησούρα πάω σπίτι μου (να με δουν και λίγο οι τοίχοι μου). Είχα προσκαλέσει τις καινούργιες μου φίλες για δείπνο, να γιορτάσουμε τη γνωριμίας μας και θα ήταν οι επίτιμες καλεσμένες, μιας και φεύγουν σε 2 βδομάδες (εκεί θα πέσει κλάμα και κατάθλιψη. Χαρτομάντηλα? Checked!). Όμως η μαμά της Αντιγόνης προδίδει το μυστικό που τυχαία ανακάλυψε και άρχισε η βαβούρα! Η Σοφ εξαφανίζεται για κανά πεντάλεπτο και εμφανίζεται με μια πυραμύδα τούρτα φτιαγμένη από σοκολατάκια και ένα κεράκι! It was so sweet! Πραγματικά, είχα μια υπέροχη μέρα, όπως οι πλείστες των γενεθλίων μου. Το αποκορύφωμα: το βίντεο που έφτιαξε για μένα και μου έστειλε η Nash (I was crying for a good 45 min. Ρεζίλι!).
Την επόμενη μέρα, πριν προλάβω να συνέλθω από όλα πήγα στο αεροδρόμιο να παραλάβω τη Μελένια. Δεν ξαναπήγα στη συγκεκριμένη στάση, χάθηκα λιγάκι στον σταθμό, έχασα το λεωφορειάκι της Easybus, περίμενα κανά μισάωρο στο αγιάζι και τον βοριά. Αλλά τέλος καλό όλα καλά, όπως ακριβώς στις ταινίες. Πήρα το επόμενο λεωφορειάκι και είχα και έναν πολύ καλό οδηγό για μια συζήτηση (άσχετο if at a certain point he started hitting on me ;p). Αποκορύφωμα:
Me: Happy New Year and nice meeting you!
Driver: Happy New Year Too. And I hope tonight you find a nice guy.
Me: ........ Ok.. You too!
Αεροδρόμιο. Βλέπω τις οθόνες. Περιμένω με αδημονία τη Μελένια μου. Την βλέπω από μακρία. Τρέχω. Την αγκαλιάζω και νιώθω ότι την τελευταία φορά που την είδα ήταν χτες που πήγαμε για καφέ κάπου στον Μώλο και παράλληλα μια αγκαλιά που κάποιος δίνει σε κάποιον άλλο όταν έχει να τον δει 1000 χρόνια. I know it doesn't make any sense... But, that's me, ain't it?
A new adevnture begins!
P.S. The current post was written some days ago, but the writer due to her schedule was unable to post then. So here it is now.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)