Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2008

Registration: Nightmare on Bedford Way & more


Σήμερα όντως γράφω στο blog μου μετά από τόσο καιρό και το αναρτώ κιόλας την ίδια ημέρα. Καταρχάς, να εξηγήσω όμως πως ήταν η κατάσταση και όλες τις συναφείς δυσμενείς συγκυρίες των τελευταίων ημερών.

Λοιπόν ξεκινώ. Sit tight to your seats and get a hold on your drink (preferably Vodka). Όπως ήδη θα γνωρίζετε κατέφτασα στα Λάντα (αυτό μου το έμαθε η Λένη μου) στις 23 Σεπτεμβρίου. Ο κοινός γνωστός μου με παρέλαβε από το Heathrow κάποιες άσπλαχνες πρωινές ώρες (I owe him one, and many others...) και μαζί πήραμε το τρένο ή underground (I never seem to understand how these two are been distinguished) για τις εστίες του, the MacLaren House (which has been my house for the last week, I already salute the receptionist everytime I get in or out). Κατά κάποιο τρόπο εγκαταστάθηκα στο δωμάτιό του, δηλαδή πέταξα τις βαλίτσες μου σε κάθε διαθέσιμη ίντσα του δωματίου και αμέσως χώθηκα κάτω από τα παπλώματα. The journey just exchausted me but the way to get to the dorms just killed me! Imagine this: εμένα να κουβαλώ βαλίτσες και backpacks και handpacks και portable case, να κατεβαίνω σκαλιά, χειρότερα να ανεβαίνω σκαλιά, να περνώ από πύλες, να αλλάζω πλατφόρμες και να περπατώ στο δρόμο κουβαλώντας όλα αυτά. It was so dejavu! Ευτυχώς είχα και τον κοινό μου γνωστό...

Να μην τα πολυλογώ, την επόμενη μέρα βρέθηκα με τη Λενιώ μου και την επόμενη είχα τη συνέντευξη για δουλειά ως a child minder, up to Tooting Broadway. Για όοσυς δε γνωρίζουν, το Tooting Broadway είναι στο κάτω μέρος του Λονδίνου με λεωφορεία το 155 (μόνο αυτό γνωρίζω προς το παρόν) και με το tube η Nothern Line από Elephant and Castle station. Πηγαίνω εκεί, γνωρίζω τα αφεντικά μου και το μικρούλη τοσοδούλη Ντίνο, αλλά θα αναλωθώ κάποια άλλη στιγμή σε αυτό. Ααα, άξιο αναφοράς ότι επειδή ήταν η πρώτη φορά που θα πήγαινα εκεί και απλώς ήξερα ότι θα χανόμουν όπως πάντα, πήγα μιαώρα προηγουμένως με τον υπόγειο. Κατεβαίνω στο σταθμό and I had no idea where to head out. Ακολουθώ λοιπόν την standard procedure σε αυτές τις περιπτώσεις... ρωτώ. Και ρωτώ τους πάντες, από μαγαζάτορες, αστυνομικούς, γριούλες που περιμένουν το λεωφορείο, τους οδηγούς λεωφορείων. Μετά από αρκετές συζητήσεις βρίσκω τον δρόμο, αλλά τι δρόμος. Ένας δρόμος ατελείωτος, με σπίτια αρι8μημένα μέχρι το 128 και βάλε. Ήμουν στη μέση και ψάχνω τον αριθμό 2. Ένα καλόκαρδο γεροντάκι με οδηγεί στην πόρτα με τον αρθμό 2. Το σπίτι φαίνεται κάπως χάλια, ο κήπος εγκατατελειμμένος εδώ και καιρό. Χτυπώ την πόρτα. Ξαναχτυπώ. No answer. Τηλεφωνώ στη Λίλα την αφεντικίνα μου (από που βγαίνει αυτό?).
- Hi there Mrs Paraskevopoulou. I'm Marilena. I;m outside of a house that I believe it's yours but it seems that nobody is in at the moment... I dunno.
- That's not possible. What number are you again?
-Number 2, ain't it?
-Well,actually it is brookes court, flat number two.
-So it isn't a house then.
-Nope, I think it is at the end of the road. Would you like me to pick you up?
-No, that's fine. It's not necessary. I'll find it. See you in a while.
-Yap, see you (hopefully, μάλλον θα πρόσθεσε η γυναίκα).
Και αρχίζω να περιπατώ και να περιπατώ. Το court number 128. Niceee!

Anw, μετά είχα συνάντηση για το μεταπτυχιακό. Ενθουσιάστηκα and I was so terrified at the same time. My tutors are just great! Καμία σχέση με τα στερεότυπα για τους ακαδημαϊκούς, ότι είναι ξιπασμένοι, ακατάδεκτοι και εχθρικοί. Όλοι τους όμως είναι στ'αλήθεια αυθεντίες, θρύλοι στο χώρο και παράλληλα άνθρωποι. Απόλαυσα πραγματικά τη θεματική ενότητα, even though there were miments that I felt so out of it, so small and so ignorant. Και με τον τρόπο αυτό πέρασε το σαββατοκυρίακο επίσης. Με το ωράριο του Σαββάτου να κυμαίνεται από τις 9:15 am μέχρι τις 7:00 pm. Αα, να μη ξεχάσω να αναφέρω τα παθήματα του πρωινού του Σαββάτου. Με ξυπνά ο κοινός γνωστός μου γύρω στις 7:45 am, γιατί γνωρίζει ότι από την κούραση ούτε που θα ακούσω το ξυπνητήρι και μου ετοίμασε πρωινό και lunch για να πάρω μαζί μου (2 points ;p). Πηγαίνω στο σταθμό του μετρό, μετά από 10 λεπτά περίπου καταφέρνω να πιστώσω την κάρτα μου και αφού βρίσκω την κατάλληλη πλατφόρμα, επιβιβάζομαι. Κατά τη διάρκεια του γύρω στα 15 λεπτά ταξιδιού υπήρχαν κάποιες ανακοινώσεις αλλά ούτε που έδωσα σημασία. Περνούμε από τη Russell Square, τη στάση μου αλλά το τρένο δε σταματά! Με πιάνει ένας πανικός. Ρωτώ τους συνεπιβάτες και μου λένε ότι εξαιτίας έργων ο σταθμός είναι κλειστός και έπρεπε να κατέβω στην προηγούμενη στάση και να πάρω λεωφορείο. Κατεβαίνω με ταραχή στην επόμενη και γυρεύω μια στάση για λεωφορεία. Βρίσκω μία αλλά κανείς δεν ήταν τριγύρω για να ρωτήσω. Έρχεται μετά άπό πέντε λεπτά μια γυναίκα και την ρωτώ. Να το πω τώρα ή να μη το πω? Περίμενα στη λάθος μεριά του δρόμου. What a surprise! Damn! Διασταυρώνω, βρίσκω μια στάση και σταματούσα ΚΑΘΕ λεωφορείο που περνούσε για να ρωτήσω. Βρίσκω ένα, μπαίνω μέσα, τα δευτερόλεπτα κυλούν, τα λεπτά περνούν και I'm sooo f***ing LATE! Κατεβαίνω στη στάση (στο σημείο αυτό έπρεπε να είμαι ευγνώμων που αναγνώρισα την περιοχή και κατέβηκα) και αρχίζω να τρέχω για τη σχολή. Άργησα μονάχα 15 λεπτά. 1 point!

Και άλλο περιττό να αναφέρω, δε μπορούσα να μπω στο δωμάτιο των εστιών μου μέχρι την Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου, έστω και αν πήγα για να τους εκλιπαρήσω την Παρασκευή για να μπω μια μέρα πιο γρήγορα, δηλαδή το Σάββατο. Τελοσπάντων, πάω την Κυριακή, αυτή τη φορά με το λεωφορείο μιας και τώρα γνωρίζω ότι ο σταθμός του μετρό θα είναι κλειστός on the weekends until further notice. Ο οδηγός ένας ευγενέστατος κύριος, πρόθυμος να με βοηθήσει με τις βαλίτσες μου και να με ρωτήσει αν είμαι εντάξει (it was so sweet! Thanks you Mr. Bus-driver) και να μου υποδείξει τη σωστή στάση για να κατέβω. Πάω πριν το μάθημα στις εστίες μου, αλλά η υπεύθυνη έλειπε, δε μου έδιναν τα κλειδιά ή καλύτερα, δεν ήξεραν καν σε ποιο δωμάτιο ήμουν. Αφήνω λοιπόν τα υπάρχοντά μου στο δωμάτιο υποδοχής και πηγαίνω για το μάθημα. Αυτή τη φορά τελειώσαμε στις 3:00 pm.

Ξανα επιστρέφω στις εστίες, μου δίνουν τα κλειδιά μου (btw δεν είναι παραδοσιακά κλειδιά αλλά μαγνητικές κάρτες, so cool!), μετά από κανά τέταρτο χασιμιά βρίσκω το δωμάτιο which by the way it's in the BASEMENT! The receptionist told me that they gave me a room in the basement but I thought he was only jogging. Well, he didn't! Δε πειράζει λέω, αλλά ήταν το πιο θλιβερό δωμάτιο EVER, χωρίς χώρο καν για γραφείο (εκτός αν ήταν αόρατο και αιωρείτο σε κάποια γωνιά του ταβανιού). Πάω κάτω, ή μάλλον πάνω και απαιτώ να μου αλλάξουν δωμάτιο. Η υπεύθυνη was still missing αλλά μια αγάμητη πετάγεται στη συζήτηση που είχα με τον συνάδελφο και μου λέει αδύνατο να αλλάξεις δωμάτιο! Για καλή μου τύχη όμως (υπάρχει άραγε?) την ίδια ακριβώς στιγμή έρχεται η υπεύθυνη και απευθύνομαι σε αυτήν. Μου λέει ότι ενδεχομένως να μπορεί να με αλλάξει δωμάτιο με τον δίπλα που θέλει να μετακομίσει στον πάνω όροφο. Μου ανοίγει κιόλας το δωμάτιο για να το δω και OH MY GOD! Πράγματι ήταν μια σουίτα. Και εγώ τη θέλω! Και δε συμβιβάζομαι με κάτι λιγότερο! άσε που πληρώνω για σουίτα (η μόνη διαφορά με τα άλλα δωμάτια είναι ότι έχει μέσα μπάνιο και toilet, pretty essential for me) και το δωμάτιο που μου έδωσαν είναι μικρότερο και από το standard room. Στον κοινό γνωστό όμως άρεσε γιατί είναι αποκομμένο από τα υπόλοιπα που βρίσκονται στο διάδρομο και έχει τρομερή ηχομόνωση γιατί μπροστά είναι η πόρτα κινδύνου (δε ξέρω ποια τα σχέδια του, μήπως θέλει να με δολοφονήσει και ενθουσιάστηκε με την ηχομόνωση?). Anw, I DON'T LIKE IT!
Δευτέρα πρωί, σηκώνομαι να πάω πάλι από τα χαράματα στις εστίες και στα γραφεία του πανεπιστημίου για να γραφτώ. Πάω πρώτα στις εστίες. Η υπεύθυνη χασιμιά όπως πάντα (μα πού στο καλό εξαφανίζεται συνέχεια?). Μετά από αναμονή εμφανίζεται, μόνο για να μου πει ότι δεν επικοινώνησε με τον άλλο που θέλει να μετακομίσει (what the hell? Όλοι εξαφανίζονται εκεί μέσα. Ούτε στο Τρίγωνο των Βερμούδων τόσες εξαφανίσεις!). Η οργή της Marl3n θέλει να ξεχυθεί σαν ηφαίστειο, ο θυμός της Marl3n θέλει να τιμωρήσει τους πάντες και να αποδώσει δικαιοσύνη, οι λυγμοί της Marl3n ζητούν έξοδο διαφυγής, τα δάκρυα της Marl3n λαχταρούν να ξεχυθούν ποτάμια και να φέρουν την κάθαρση. Αλλά η Marl3n αποφασίζει να πάει στο πανεπιστήμιο.

Μπαίνω στο κτίριο, βρίσκω το registry office και περιμένω. Φτάνει η σειρά μου. Με παραπέμπουν σε άλλη σειρά. Στέκομαι. Περιμένω. Ξανά φτάνει η σειρά μου. Βαρέθηκα. Δεν έχω όρεξη για κουβέντα (αν είναι ποτέ δυνατόν! Άραγε πεθαίνω?). Οι λέξεις βγαίνουν αβίαστα αποφασιστικά από το στόμα μου.
-Goodmorning. I am here to get registered, pay my registration and pick up my library card. There's no need to give me to fill in the necessary forms, since I've already send them in the mid-August. The name is Marl3n (Marl3n Bond if you prefer).
-Nice. Well, let me check on the computer please.
Πατά κουμπιά, πηγαίνει μέσα στο γραφείο, επιστρέφει, ξαναφεύγει, ξαναέρχεται, ανακατώνει κάτι χαρτιά, μου λέει:
-I am awfully sorry. It seems there is some misplacement of your documents. Can you come back at 4 because there are a lot of people waiting?
Η οργή της Marl3n θέλει να αποφέρει τη Νέμεση. Αλλά τα λόγια:
-Excuse me. I am possitive you got the forms since I have paid EXTRA to insure them and make sure you were going to receive them before the deadline.
-I am sorry. Yo are right but there have been some changes in the office and bla bla bla bla...
-That's fine. I'll come back at 4!
Η ώρα 11μισι. Ας πάω να δω τι γίνεται με το δωμάτιο. Τζιφος!!! Έστω και αν τους εξηγώ ότι πρέπει να μετακομίσω and settle in, ότι πρέπει να αγοράσω τα απαραίτητα, ότι κουράστηκα να κουβαλώ βαλίτσες σε όλο το Λονδίνο...

Πάω μια βόλτα να γνωρίσω την περιοχή. Τουλάχιστον έμαθα ποιοι σταθμοί είναι κοντά, τα πάρκα. Πηγαίνω σε ένα, κάθομαι περίλυπη και τρώγω τα μακαρόνια με κοτόπουλο που αγόρασα από το Tesco. Κάθομαι λίγο να απολαύσω τη λιακάδα και να φωτοσυνθεθώ. Κοιτώ το ρολόι. Περπατώ στο δρόμο. Ώσπου ξαφνικά βλέπω το πιο θαυμαστό αξιοπερίεργο πράγμα τηε μέρας.

Ένα μικρούτσικο χαριτωμένο τοσοδά γκρίζο σκιουράκι να ανακατεύει τα φύλλα και να αναζητά φουντούκια. Το χαζεύω για πολλή ώρα. Και αρχίζω να νιώθω καλύτερα. Παθαίνω φλασιά ότι το British Museum είναι κοντά και αποφασίζω να pay a visit (pay isn't the right word here, since the entrance is FREE). Ωραία σκέφτομαι, θα έρχομαι συχνά. Μετά από δρόμο και περισυλλογή ξεφυτρώνουν μπροστά μου οι πύλες του μουσείου, μπαίνω μέσα και τα βήματά μου με οδηγούν στην αίθουσα με τις αιγυπτιακές αρχαιότητες. Τα μάτια μου κοιτάζουν αχόρταγα προς όλες τις κατευθύνσεις. Στέκομαι μπροστά από ένα τέλειο άγαλμα μιας γάτας που είναι πρόσφατη προσθήκη στο μουσείο και μάλλον απεικονίζει τη θεά Bastet, όταν ξαφνικά νιώθω στην τσέπη του παλτού μου ένα... ΖζζΖΖζζ. Το κινητό. Έλάχιστοι γνωρίζουν το καινούργιο μου νούμερο. Ένα χαμόγελο φτερουγίζει στα χείλη μου. Είναι ο κοινός μου γνωστός (που μόλις ξύπνησε και είπε να δει που βρίσκομαι). Με ταχύτητα φωτός του εξιστορώ τα γεγονότα και έρχεται να με βρει.

Εγκαταλείπω το μουσείο μου και είμαι πλέον σίγουρη ότι πολύ συχνά θα πηγαίνω εκεί και πάω στη στάση. Του δείχνω όσους τόπους έμαθα το πρωινό και πάμε πίσω στις εστίες. Δεν αναμένω να διορθώθηκε η κατάσταση και καλά κάνω. Αλλά μόλις μπαίνω η υπεύθυνη διαχειρίστρια μου λέει ότι πέτυχε τον χαμένο γείτονα μου που θέλει μερικές μέρες για να μετακομίσει. Αυτό σημαίνει ότι ακόμα δε μπορώ να μετακομίσω. Ανάθεμα! Πάω στην κρύπτη μου, παίρνω μερικά ρούχα και κατευθύνομαι ξανά για το registry office. Περιμένω πάλι στη σειρά (που ολοένα και μου θυμίζουν τις γραμμές στα στρατόπεδα συγκέντρωσης). Μετά από καμιά ώρα έρχεται η σειρά μου. Κάθομαι στην ίδια καρέκλα του πρωινού και με την ίδια γυναίκα μπροστά μου. Μάλλον θα βρήκαν την εγγραφή μου αλλά μου δίνει να συμπληρώσω κάτι φόρμες που ήδη συμπλήρωσα (και έστειλα). Να το καταπιω και αυτό. Μετά ακολουθεί η φόρμα με την πληρωμή. Αδυνατώ να τη συμπληρώσω ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΚΟΥΒΑΛΩ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΤΗΝ ΠΙΣΤΩΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΩΣ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΩ ΤΟ ΝΟΥΜΕΡΟ.
-You have to come back, she said, and pls bring a passport sized foto.
Η Marl3n πυρ και μανία. Σας έχω ήδη στείλει 4 μέχρι τώρα (η απορία μου: τις κάνουν συλλογή?). Πολύ φοβάμαι χρειαζόμαστε μόνο μια μου λέει. Εε άτε, αν είναι μόνο μια θα σας την φέρω. Μετά ρωτώ αν τουλάχιστον θα είναι έτοιμη η κάρτα της βιβλιοθήκης μέχρι την Παρασκευή γιατί έχω να διαβάσω ένα σωρό αναθεματισμένες κουβέντες. Μάλλον μέχρι τη Δευτέρα, μου απαντά.

Παίρνω τα έγγραφα, τα καταχώνω στη βαλίτσα και ορμώ σα σίφουνας έξω από το κτίριο με τον καημένο τον κοινό γνωστό μου να τρέχει από πίσω μου και να προσπαθεί να με ηρεμήσει αλλά εγώ να μη θέλω να ακούσω κουβέντα από τα νεύρα μου (στο τέλος σχεδόν πάντα αυτός την πληρώνει, sorry mi amor...) και να μαλλώνουμε στη μέση του δρόμου (Ok, ήταν πεζοδρόμιο) ενώ εγώ το μόνο που πραγματικά ήθελα ήταν να πέσω στην αγκαλιά του και να του πω πόσο πολύ εκτιμώ όλα αυτά που έκανε για μένα την τελευταία βδομάδα και όχι μόνο, που με φροντίζει, που μου φτιάχνει πρωινό, που με σκέφτεται, που προσπαθεί να με κάνει να νιώσω καλύτερα, που με ανέχεται (έστω και αν τώρα τελευταία τον έφτασα στα όρια του).

Bottom line: Things don't work like we want them to, even in the UK!
Το resolution μου για σήμερα 30 Σεπτεμβρίου να προσπαθήσω να μην αφήσω τα νεύρα μου να με κατακυριεύσουν.

P.S. Λυπάμαι πολύ αν σας κούρασα guys (which I am sure I did :/)

A New Beginning… Again!


Ένα από τα πράγματα που συνεχίζουν να με συναρπάζουν και να με φοβίζουν συνάμα είναι το πόσο γρήγορα και πόσο δραματικά μπορεί να αλλάζουν διάφορες καταστάσεις. Για παράδειγμα, πριν 20 μέρες βρισκόμουν στην Ισπανία, παραπονιόμουν συνεχώς για τη μίζερη ζωή στη Manresa και έβλεπα ταινίες με τη Veruska και τον Michal. Μέχρι πριν 4 μέρες βρισκόμουν στο μικρό μου σκονισμένο νησάκι που εντέλει συνειδητοποίησα ότι αγαπώ, περιτριγυρισμένη από τους φίλους και την οικογένεια μου και κάνοντας βόλτες μέσα στο γαλάζιο αγαπησιάρικο Nissan March μου. Τώρα βρίσκομαι στο London, UK, μέσα στο δωμάτιο που φιλοξενούμαι, έξω σκοτάδι πυκνό και εγώ ως μια αιωνίως χαζή ονειροπόλα προσπαθώντας να διακρίνω τα αστέρια που απόψε αποφάσισαν να παίξουν κρυφτό.
Νιώθω… Δε ξέρω καν εγώ η ίδια τι νιώθω. Από τη μια είμαι super excited για αυτό το καινούριο κεφάλαιο που θα προστεθεί στο ατελείωτο βιβλίο με τις περιπέτειες μου, ανυπομονώ να γνωρίσω τα πάντα σε αυτή την καταπληκτική πόλη και να μάθω ενδιαφέροντα νέα πράγματα. Ύστερα με πιάνει μια βαθιά θλίψη για τη Manresa (if that’s possible!). Μου λείπουν αφάνταστα οι συγκάτοικοι μου, οι άνθρωποι που έμαθαν να με αντέχουν τους τελευταίους μήνες, οι φίλοι μου που με συντρόφευαν σε κάθε τρελό μου ταξίδι σε εκείνη την αφιλόξενη πόλη. Μου λείπει η Vera Lucia Lino Ferreira, μου λείπουν οι αναπάντεχες της είσοδοι στο δωμάτιο μου τα πρωινά του Σαββάτου, μου λείπουν οι περίπατοι μας στο Passeig, μου λείπουν τα πειράματα μας στην κουζίνα πάντοτε με τη συντροφιά του τοπικού ραδιοφωνικού σταθμού, μου λείπει η Veruska μου. Μου λείπει ο Πολωνός αδελφός μου Michal (aka Miguel), μου λείπουν τα χτυπήματα στην πόρτα του μπάνιου για να με αναγκάσει να βγω μια ώρα γρηγορότερα, μου λείπουν οι κουβέντες που έριχνε στις συζητήσεις μας μόνο και μόνο για να με σοκάρει, μου λείπουν εκείνες οι νύχτες που βράζαμε το φτηνιάρικο κρασί που αγοράσαμε και προσθέταμε ζάχαρη και έπειτα καθόμασταν για να παρακολουθήσουμε ταινίες καταλήγοντας να χασκογελούμε και τη Vera να φωνάζει από το δωμάτιο της να κάνουμε ησυχία γιατί την επομένη είχε δουλειά νωρίς το πρωί.
Μετά με πιάνει μια γλυκιά μελαγχολία για την νήσο μου και για όλα όσα άφησα πίσω μου. Σκέφτομαι τις φίλες και τους φίλους μου, τις συζητήσεις μας που κατέληγαν συνεχώς με όλη την παρέα να χασκογελά για κάτι που είπα και γενικά να μιλούμε ατελείωτα για τα πάντα (sorry guys, I know ότι έχω λίγο το μονοπώλιο στον τομέα). Πεθυμώ το αυτοκινητάκι μου, καθώς επίσης και τις βόλτες με τα αυτοκίνητα των φιλενάδων μου (Μύρια και Σώτι, μου χρωστάτε γυρούς…), την παραλία, τη θάλασσα, τα πρωινά στο κρεβατάκι μου να χουζουρεύω με τον Julian μου (ο οποίος είναι ο γατούλης μου), να βλέπω επαναλήψεις μέχρι τα ξημερώματα και να αποκοιμάμαι στον καναπέ, τα ανίψια μου να γυρίζουν σα μικροί καλικάντζαροι στο σπίτι της νονάς μου, τα πρωινά που γίνονταν απογεύματα στο Gloria’s με τη Nash μου στη διπλανή πολυθρόνα, το κολοκάσι της μάμας μου… Και στο μυαλό μου στριφογυρίζουν οι λέξεις της Σώτις: «Κάθε φορά φεύγεις. Να δούμε πότε θα μείνεις κοντά μας».
Σήμερα βρέθηκα με τη Leni μου στο αεροδρόμιο του Heathrow. And I went there ALL BY MYSELF! Ay guys, you should have been so proud of me. Πήρα τον υπόγειο από το Bond station, την Picadilly Line, έκανα μια στάση και για να μη τα πολυλογώ έφτασα στο αεροδρόμιο. Η Λένη μου έφυγε σήμερα για τα πάτρια εδάφη, να ξεκινήσει ένα καινούριο κεφάλαιο στη ζωή της, να βρεθεί με τους φίλους της και να συναντήσει την αγάπη της. Και έστω και αν βρεθήκαμε μονάχα για ενάμιση ώρα, απόλαυσα το κάθε λεπτό μαζί της. Πήγαμε για καφέ σε μια από εκείνες τις καφετέριες του αεροδρομίου (Leni σου χρωστώ καφέ ρε μισκίνικο!). Συνέχεια σκεφτόμουν πόσους αποχαιρετισμούς, συναντήσεις και δακρύβρεκτες ιστορίες να μαρτύρησαν τα τραπεζάκια. Και αρχίσαμε να μιλούμε και να μιλούμε με τη Leni μου like the good old times! Είναι τόσο περίεργο. Μπορεί να είμαστε μακριά για τόσο πολύ καιρό και όταν δεν είμαστε μαζί μου φαίνεται μια αιωνιότητα και όταν βρεθόμαστε μοιάζει σα να μη πέρασε ούτε μέρα (background παίζει το τραγούδι «Σα να μη πέρασε μια μέρα από το ναι του χωρισμού»). Weird hah? Ύστερα βρεθήκαμε μπροστά στην πύλη του αποχωρισμού. Σφιχταγκαλιαστήκαμε (και δε ξέρω και ‘γω πότε θα σε ξαναδώ Λένη μου) και μετά η Λένη μου να περνά από τις κορδέλες και να απομακρύνεται στο βάθος και εγώ να νιώθω τον κόσμο να χάνεται κάτω από τα πόδια μου και να μοιάζει σα να εξαφανίστηκε όλο το οξυγόνο από την αίθουσα και να θέλω να τρέξω από πίσω της και στο τέλος να μένω αποσβολωμένη και τα μάτια μου να γεμίζουν μικρές σταγόνες που ρίχνουν τη σκιά τους στα μάγουλα μου και να νιώθω έναν κόμπο στο λαιμό.
Όμως τώρα βρίσκομαι στο Λονδίνο! Νιώθω ότι με περιμένουν εκπλήξεις σε κάθε γωνιά του δρόμου (ελπίζω ευχάριστες) και καινούριες περιπέτειες αναμένουν να ξετυλιχθούν στην τηλενουβέλα της ζωής μου. Το Λονδίνο είναι μαγικό, τρελό, υπέροχο, τεράστιο, φωτεινό, ζωντανό, γεμάτο κίνηση και θορύβους και εικόνες και ανθρώπους πολλούς και διαφορετικούς και με φοβίζει. Αλλά είμαι πρόθυμη να δεχτώ την καινούρια πρόκληση. Leni μου after all σου υποσχέθηκα ότι I will have fun. Let the games begin!

Υποσημείωση: Γραμμένο στις 24 Σεπτεμβρίου 2008.

Time is Running Out!


Αυτή την ώρα που γράφω αυτές τις αράδες στον υπολογιστή μου βρίσκομαι στο αεροδρόμιο της Barcelona. Πλάι μου στοιβαγμένες οι βαλίτσες μου, δίπλα στο κάθισμα ο Michal και η Barbara να προσπαθούν να βρουν λόγια για να με παρηγορήσουν. Αλλά εγώ είμαι απαρηγόρητη! Καμιά λέξη στον κόσμο δε μπορεί να με παρηγορήσει αυτή τη στιγμή! Μόλις αποχαιρέτησα τη Veruska μου…

Αλλά ας πάρω τα πράγματα από την αρχή. 11 Σεπτεμβρίου σήμερα, καθοριστική μέρα για τους προληπτικούς και ημερομηνία αρκετών συμβάντων. Για μένα, η ημερομηνία που θα επιστρέψω στο μεσογειακό μου νησάκι μετά από 9 ολόκληρους μήνες. Περίμενα αυτή τη μέρα εδώ και αρκετό καιρό, πάρα πολύ καιρό. Και τώρα που έφτασε θέλω να γυρίσω το ρολόι πίσω! Damn! It happens all the time. Τις τελευταίες μέρες σκέφτομαι όλα όσα πέρασα στην όχι και τόσο αγαπητή μου Manresa. Έτσι, για να κάνω ένα reassessment της όλης κατάστασης. Να δω αν άξιζε τον κόπο όλο αυτό. Να φύγω από την Κύπρο μου σε μια φάση της ζωής που για πρώτη φορά άρχισα να τη συνηθίζω, να αφήνω πίσω την οικογένεια μου, οι φίλοι μου να ξεκινούν τα μεταπτυχιακά τους και εγώ να μένω πίσω, όπως πάντα. Η ζωή μου να μένει πίσω. Αν και κάποτε δε το βλέπω έτσι. Και αυτή τη στιγμή είναι μια από εκείνες τις φορές (τις λιγοστές). Όλον αυτό τον καιρό που πέρασα μακριά από τους αγαπημένους μου έμαθα αρκετά. Έμαθα να εκτιμώ της πατρίδα μου (και τους συμπατριώτες μου, σε μεγάλο βαθμό), έμαθα να εκτιμώ τα ηλιόλουστα πρωινά, την καλή παρέα, τα κυριακάτικα μεσημέρια στο σπίτι της νονάς μου με τον τατά μου in the back yard να ετοιμάζει τη σούβλα, το έτοιμο φαγητό στο τραπέζι μετά από μια κουραστική μέρα καθώς και τόσα πολλά άλλα.

Θέλω να πω ότι αυτή μου εμπειρία ήταν ό,τι χειρότερο βίωσα μέχρι τώρα. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν εκτιμώ την ύπαρξη της. Όμως θα πεθυμήσω τα μικρά μου να παίζουν απρόσεκτα και να κάνουν διαγωνισμούς με τα ποδηλατάκια τους και εγώ να τρέχω από πίσω τους φροντίζοντας να μη χτυπήσουν (πολύ), τους μεγάλους να παίζουν ποδόσφαιρο και να αλληλοκτυπιούνται, εγώ να φωνάζω και να απειλώ τους πάντες να σταματήσουν αλλιώς θα είχαν σοβαρότατες επιπτώσεις. Θα μου λείψουν οι Τρίτες που βοηθούσα τον Jimmy στα μαθηματικά του, οι Παρασκευές που διάβαζα Γεωγραφία με τον Sayid, τα επιτραπέζια με τους αδελφούς Ghabzouri, το μικρό Xasan να σκέφτεται την επόμενη του κίνηση, το Moha να λέει «a city» και τον Abde να παραπονιέται για όλους και για τα πάντα.

Σκέφτομαι ότι το αεροδρόμιο είναι ο τελευταίος χώρος στον οποίο θα δω τη Βέρα μου για τελευταία φορά, μέχρι να ξαναβρεθούμε και εγώ θέλω να ξαναβρεθούμε σύντομα. Τώρα μάλλον θα επιστρέφει πίσω στη Μανρέσα, ενώ εγώ περιμένω την πτήση μου η οποία είναι σε 5 ώρες περίπου και ο καημένος ο Μιχάου με την Μπάρμπαρα περιμένουν υπομονετικά μαζί μου μέχρι να πάρουν το μετρό και μετά το λεωφορείο για το road trip τους στη Madrid.

Η μπαταρία μου είναι στα τελευταία της, ο κόσμος είναι λιγοστός αυτή την ώρα, αρκετοί κοιμούνται στο πάτωμα και εγώ ξαναβλέπω σα ταινία στο μυαλό μου όλους αυτούς τους μήνες που πέρασα στην Catalonia, Spain.Είμαι απόλυτα βέβαιη ότι σύντομα θα δω τη Veruska μου και ο Michal υποσχέθηκε να με επισκεφτεί με τη Barbara σύντομα. Η φιλία μας θα διαρκέσει για πάρα πολλά χρόνια, έστω και αν δε θα μένουμε μαζί. Και θα δημιουργήσουμε καινούργιες αναμνήσεις για να με συντροφεύουν σε κάθε μου ταξίδι.
Προς το παρόν, κάτι διαφορετικό με περιμένει στην πατρίδα και μετά στο Λονδίνο. I can hardly wait!

Υποσημείωση: Γραμμένο στις 11 Σεπτεμβρίου, στο αεροδρόμιο της Barcelona.

Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2008

Η μέρα ξεκινά




Ντριν ντριν. Το ξυπνητήρι αρχίζει να χτυπά σα δαιμονισμένο. Με μισόκλειστα μάτια κοιτώ την ώρα. 9:28. Ίσως κάποιος να πει ότι δεν είναι και τόσο νωρίς, but trust me it is, especially when you went to bed at 6:oo a.m. Θέλω να κοιμηθώ κι άλλο. Θέλω να ξυπνήσω μόνη μου, ό,τι ώρα μου κάνει κέφι. Θέλω να χουζουρέψω στο κρεβατάκι μου. Θέλω να βάλω μουσική και να χορέψω φορώντας τις πυτζάμες μου. Πρέπει να σηκωθώ... Ίσως μπορώ να κοιμηθώ ακόμα λίγα λεπτά. Βάζω το ξυπνητήρι για πιο μετά. Η ψευδαίσθησή μου δεν κρατά για πολύ. Χτυπά το τηλέφωνο. Απαντώ με χασμουρητά. Είναι η tutor μου και παίρνει απλώς για να μου πει αν μπορώ να βρεθούμε μισή ώρα πριν από το προκαθορισμένο εδώ και μια βδομάδα ραντεβού μας. Ασφαλώς my answer is NO! Ε μα δηλαδή ότι θυμηθεί ο καθένας. Δε φτάνει που έχω να πάω στο Ajuntamiento (=Δημαρχείο) να δηλώσω την αναχώρηση μου από το διαμέρισμα, να περάσω από το Κέντρο Γλωσσών να δω τι στο καλό γίνεται με το δίπλωμα μου, να πάω στη βιβλιοθήκη Casino (you better believe it, it is the name of the Library, όπως λέμε Δημοτική Βιβλιοθήκη ένα πράμα)να αφήσω κάτι ταινίες, να περάσω από το Γραφείο να χαιρετίσω τις συναδέλφισσες and the list (όχι αυτή του Schindler) goes on and on.

Σε τέσσερις μέρες θα είμαι στο σπιτάκι μου, στην πανέμορφη μου Λεμεσό, να κάθομαι σα βασίλισσα στο σαλόνι, η μάμμα μου να μου φέρνει κάθε μισή ώρα κάτι να τσιμπήσω, να βλέπω τις σειρές μου στην τηλεόραση και να μαλλώνω με την kid sister μου (που μαλλον by now θα είναι karate kid).

Τις τελευταίες μέρες I get caught in a series of events. Καταρχάς, τον τελευταίο μήνα δε νομίζω να κοιμήθηκα πάνω από 4 ώρες. Πρώτα ήταν το ομαδικό road trip-camping trip με τους συγκατοίκους μου. Μετά η αλλαγή στο ωράριο της δουλειάς. Έπειτα ήρθε ο φίλος μου Juanjo και είχα να κάνω ξεναγήσεις και να μαγειρεύω και να τακτοποιώ το σπίτι και γενικά να κάνω όλες τις δουλειές. Αλλά παράπονο δεν έχω. Την Παρασκευή είχαμε μια πολύ ωραία εκδρομή εγώ, ο Juanjo και η συγκάτοικος μου Vera (aka Veruska Lucia Lino Ferreira). Πήγαμε στη Girona. It was the second time for me, μιας και ξαναπήγα ακόμα μια φορά μεσα στον Ιούνιο με έναν κοινό μου γνωστό. Η πόλη είναι μαγευρικά υπέροχη, σαν ένα παραμύθι, όπως άλλοτε όλες σχεδόν οι πόλεις που επισκέπτηκα στην Ισπανία.

Στο στρατόπεδο η τρομπέτα ήχησε το πρωινό εμβατήριο στις 7:00 a.m. sharp! The privates had only 12 minutes each to use the camp facilities (bathroom, kitchen) and prepare their packs. At 7:50 we were at the bus station. Προς μεγάλη μου έκπληξη η ουρά ήταν μεγάλη, για τέτοια ώρα και σε τράπεζα δεν ήμασταν. Περιμένουμε και περιμένουμε. Η γραμμή μεγαλώνει. Η ώρα περνά. Αρχίζω να εκνευρίζομαι. Από πού στο καλό (σχετικό τούτο) θα αγοράσουμε τα εισιτήρια, γιατί δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα να πάω charge-free. Σταματώ έναν οδηγό και τον ρωτώ. Με απόλυτη φυσικότητα μου απαντά "Η κοπέλα που κρατά τα κλειδιά δεν ήρ8ε ακόμα. Τώρα να δούμε". Αφού περιμένουμε ακόμα λίγο και είμασταν στο παρά πέντε να ξεκινήσουμε a revolution. Μπαίνω στο λεωφορείο φανερά δυσαρεστημένη, επιδεικνύω την αγανάκτηση μου, ο οδηγός δε δέχεται την Euro26 για να μου κάνει έκπτωση, του ρίχνω ένα απαξιωτικό βλέμμα και κάθομαι αμίλητη για το υπόλοιπο του ταξιδιού. Και ύστερα απορώ γιατί αυτή η χώρα δεν πάει μπροστά (καλύτερα να διαχωρήσω τη χώρα από το αυτόνομο τμήμα της Catalonia that they wish they could be a country)! Joder! Hostiaaa!

Αλλα it was worth it, totally! Περπατήσαμε όλη τη Girona. Είδαμε το Barrio Antic (Ιστορικό Μέρος), τα αραβικά λουτρά, ανεβήκαμε και κατεβήκαμε δρομάκια, φτάσαμε σε ένα μεγαλόπρεπο κάστρο, είδαμε ένα μουσείο με μινιατούρες (it was SO CUTE!) και επισκεπτήκαμε ένα άλλο μουσείο με costumes του cinema. It was unbeliavable! Μεταξύ άλλων είδα τη μάσκα που φορούσε ο Antonio in the Mask of Zorro, κόλλησα τα μούτρα μου στη βιτρίνα με τη μάσκα του Batman στην ταινία του Tim Burton και ανάπνευσα κοντά στο φόρεμα που φορούσε η Merylin στο Gentlemen Prefer Blonds.

The truth is it was a great day, που θα νόμιζε κανείς ότι τελείωσε με την επιστροφή στο σπίτι, when it suddenly hit me! I have to prepare a dinner, κάτι fairwell something, and I already invited some people over. Προς ολοταχώς στην κουζίνα λοιπόν, όπου και θα παρέμενα για τις υπόλοιπες 3 ώρες. Αλλά η μάμμα μου θα ήταν τόσο περήφανη για μένα! Έκανα κεφτέδες, μακαρόνια του φούρνου, σαλάτα ελληνική και ένα γλυκό (χρόνος ετοιμασίας: 15 λεπτά, αγορά: Eroski, κόστος: 5 ευρώ). Maybe it doesn't sound much, but it took me a lifetime to get all this done by myself. Η fiesta ήταν πολύ συρικνωμένη, εγώ και 6 άτομα, εκ των οποίων οι μισοί ήταν οι συγκάτοικοί μου, αφού οι συνάδελφοι μου δεν καταδέκτηκαν την πρόσκλησή μου. Anwz, βλέπω την ώρα και θέλω να παιχτώ! I have things to do, που δεν ανέχονται άλλη παράταση. Αναφέρω μονάχα ότι η μέρα και η βραδιά τελείωσαν με την κατανάλωση 2 μπουκαλιών vodka και καμιά ντουζίνα μπύρες, με τους καλεσμένους να κοιμούνται σε διάφορες γωνιές του σπιτιού και στην τηλεόραση να παίζει το "Before sunset" με τον Ethan.

Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2008

I Want to Believe: The Beginning

Σήμερα είχα μια φαεινή ιδέα, από τις πολλές που με καταιγίζουν κατά τις περιόδους της ζωής μου, οι οποίες χωρίζονται σε διάφορες φάσεις, εξαρτώμενες από διάφορους παράγοντες. Λοιπόν anywayz, η αγαπημένη μου Leni σήμερα μου έστειλε ένα mail, αναφορικά με την καινούργια της ανάρτηση στο φανταστικό της bloggaki "Εσύ σε ποια ενεργειακή (σ) κατάσταση βρίσκεσαι" (Leni mou, I loved it! Αν αργήσουμε πολύ να διοριστούμε, μπορείς να επεκταθείς και να κάνεις καριέρα σε πολλούς τομείς, ένας από αυτούς τα τσιαττιστά.Picture this: εγώ να παίζω φκιολί και εσύ να λες τσιαττιστά σε γάμους, κηδείες, βαφτίσια ;P).

And it just hit me! Θα κάνω και εγώ ένα από αυτά, δικό μου, κυρίως για έναν και μοναδικό λόγο... Όπως όλοι μου οι φίλοι γνωρίζουν πολύ καλά, μου αρέσει να μιλώ, πολύ. Πάντα έχω να πω κάτι για τα πάντα. Εεε, it's not my fault if God gave me so much to think about, and then to talk about. Anw, here is how the thing goes. Εξαιτίας αυτής της (θαυμαστής κατέ εμέ, σπαστική κατά άλλους) ικανότητάς μου, συνηθίζω να στέλνω mail στη παρέα μου που μοιάζουν με εκείνα τα επιστημονικά άρθρα των 12 σελίδων που είχαμε να αναλύσουμε στο πανεπιστήμιο. Έτσι, αποφάσισα να καταγράφω εδώ τις άπειρες πιθανές και απίθανες περιπέτειές μου.

Προτού προχωρήσω any further, I have to add in defense of my case, ότι είμαι totally clueless when it comes to things like blogs etc (Leni mou, you know it better than anyone! ;P). Δε νομίζω λοιπόν το blog μου να εκτιμηθεί από τέτοια άποψη, ευελπιστώ μονάχα από σκοπιά καθαρά λογοτεχνική.

I want to believe λοιπόν ότι ο κόσμος είναι ένα όμορφο μέρος για όλους.

I want to believe that justice rules upon any other thing.

I want to believe ότι οι άνθρωποι είναι καλοί από τη φύση τους (εγώ και ο Σωκράτης σε αυτό με το "ουδείς εκών κακός", κάπου μπαίνουν περισπωμένες, δασείες και οξείες αλλά I blame the insufficiency of the modern technology που δε μπορώ να τις βάλω, honest!).

I want to believe that there is life in the other corners of this universe and the others as well.

I want to believe that this kind of life is a little more than just tubeworms and fanguses.

I want to believe that in the end all of the Losties will get off the island (Losties aka cast of LOST).

I want to believe that Clark Kent στο τέλος θα καταλήξει με τη Lana Lang, cos εσπάσαν μας έχει τόσα season στο Smallville!

I want to believe στη μετενσάρκωση και στη μετεμψύχωση γιατί αρνούμαι να πιστέψω ότι όλα τελειώνουν με τη φθορά της περιορισμένης ανθρώπινης σωματικής υπόστασης.

I want to believe ότι άξιζε τον κόπο που ξενιτεύτηκα από τη χώρα μου τους τελευταίους 9 μήνες, που άφησα πίσω την οικογένεια, τους φίλους μου, τους "κοινούς γνωστούς" μου για να έρθω στην άλλη άκρη της Ευρώπης να κάνω εθελοντισμό.

I want to believe ότι το κοινωνικο-οικονομικό σου υπόβαθρο δεν επηρεάζει την εξέλιξή σου ως άτομο.

I want to believe στις ίσες ευκαιρίες για όλους.

I want to believe I can fly.

I want to believe γενικά!

Νομίζω εννοείσατε τι θέλω να πω. Ίσως να ζω στο δικό μου πράσινο παραμύθι (δεν ήθελα να γίνω κλισέ και να πω ροζ, besides green is my fave color), με τους ευγενικούς ιππότες και τους δράκους που ξεφυσούν φωτιές, όπως συνηθίζει να μου λέει ένα πρόσωπο πολύ αγαπημένο, αλλά I really don't care! Νομίζω ότι στη ζωή μας χρειάζεται λίγη παραπάνω πίστη, που θα μας βοήθησει to get through the day.

Πίστη στον εαυτό μας, πίστη στους άλλους, πίστη ή faith αν το προτιμάτε καλύτερα. Πίστη ότι μπορούμε να καταφέρουμε να παραδώσουμε το assignment before the deadline (κουράγιο σε όσους δεν έχουν ακόμα αυτοκτονήσει στο βωμό του dissertation). Πίστη στο "πρόσωπο" στα μάτια του οποίου βλέπουμε όλα τα αστέρια του ουρανού (μαζί και όλους τους αστερισμούς, χωρίς ασφαλώς να εννοώ με τη βοήθεια παραισθησιογόνων ουσιών) ότι δε θα μας πληγώσει, ούτε he/she will run like hell the moment you say the "L" word for the first time. Πίστη στον Άγιο Βασίλη, πίστη στο Easter Bunny, πίστη στη Tooth-Fairy και όχι μόνο.
Keeping the faith (στο σημείο αυτό παραπέμπω σε μια από τις πολύ αγαπητές μου ταινίες "Keeping the faith" με τους Edward Norton and Ben Stiller).

Πίστη στα όνειρα μας...