Κυριακή 22 Μαρτίου 2009

Namaste

Για όσους μόλις τώρα συντόνισαν τους δέκτες τους, σήμερα θα αναφερθώ σε ένα από τα πολυτάραχα αέναα και απόλυτα πάθη της ζωής μου, στο LOST. Ο σημερινός τίτλος της ανάρτησης μου είναι από το ομότιτλο επεισόδιο 9 του season 5. 'Namaste' λοιπόν, όπως, να 'μαστε! Να το ήξεραν οι συντελεστές για τη σημασία της λέξης στη γλώσσα μας? Δε το αμφιβάλλω αφού το δαιμόνιο τρίο της σειράς is notorious for their two-fold sense of things and more. Το τελευταίο επεισόδιο λοιπόν διαδραματίζεται κυρίως στο νησί, με τη διαφορά ότι είμαστε 30 χρόνια πίσω, δηλαδή στο 1977. Και αυτό επειδή η πτήση Oceanic 815 έκανε τη μοιραία κάθοδο στο νησί στις 22 Σεπτεμβρίου 2004 which it was aired (watch out for the similarity in the digits for the dates 11/9 - 22/9.. Is it my fault that I am seeing conspiracies all over the place?). Ο κύκλος 5 διαδραματίζεται 3 χρόνια μετά, αφού οι περίφημοι επιζήσαντες Oceanic 6 επέστρεψαν πίσω στον πολιτισμένο πολιτισμό (i'll explain some other time why i say that). Όλος αυτός ο πρόλογοσ για σένα πολυαγαπημένη μου Anti, just to fill you in.

Από το πρώτο επεισόδιο του καινούργιου κύκλου θέλω να γράψω κάτι σχετικό, but it always seems that I'm not up to it.. Instead, περιορίζομαι στις συνομιλίες που κάνω συχνά πυκνά με τη Nash μου αλλά ακόμα it doesn't make any sense. Anyhow, έχω πολλά στο μυαλό μου που θα ήθελα να γράψω, να αναλύσω, να προκαλέσω, να δημιουργήσω αλλά όλες οι θεωρίες μου βρίσκονται ακόμα σε ένα εμβρυικό στάδιο.

Με το συγκεκριμένο επεισόδιο όμως είπα να αρχίσω να καταγράφω λίγες ιδέες and it was about time, cos I am so known for my postposteriority of affairs. Το εννιάρι λοιπόν κατάφερε να με συγκινήσει, αφού τελευταία δηλώνω ότι ήμουν λίγο απογοητευμένη από τους συντελεστές της σειράς. They became just so predictable! Δε μπορώ όμως να ανιχνεύσω what the hell I was waiting for in the first place... Το ήξερα ότι ο πρώτος κύκλος ήταν μοναδικός. Νομίζω πως όλοι συμφωνούμε ότι δεν υπάρχει τίποτε όπως την πρώτη παρθενική φορά. Που αφήνεσαι να κατακυριευτείς από κάτι, που τα συναισθήματα αρχίζουν να τρέχουν σε κάθε κύτταρο του κορμιού σου, που ίσα προφταίνεις να προλάβεις την αναπνοή σου, και ναι, θα σταματήσω τώρα πριν το περιεχόμενο της συγκεκριμένης ανάρτησης μετατραπεί σε άπρεπο περιεχόμενο.

Και οι Oceanic 6, ok, actually they are 5, they go back to the island. Σχετικό όμως αυτό, όπως σχετικό είναι και όλο το storyline της σειράς. Τώρα που έπαθα φλασhia θέλω να βροντοφωνάξω την αντίρρηση μου για το θέμα Sawyer - Juliet... I'm sorry Nash, but NO fucking way. It's so, so, SO WRONG! Και μιας και έθιξα το θέμα, what the hell with all the people who are in fact in love with someone and they get tangled up in a relationship with someone ELSE? It's just so messed up. Another example Jack - Kate, αν και αυτή η σχέση δε με πολυπείραξε και τόσο πολύ, ίσως γιατί ο Jack ήθελε πάντα την Kate, and she always kinda fancied him, even though her true love was a person like her own spirit, βλέπε απατεώνας-ανεύθυνο-ρεμάλι-κατά-βάθος-καλή-ψυχή James Sawyer. And what's up with Juliet? Από την πρώτη στιγμή που βρέθηκε μπροστά από τον Jack, μόνο που δεν είχε ένα 'να-σε-μουντάρω-να-σε-βιάσω' βλέμμα. Βασικά μπορεί και να έπαιξε ρόλο σε αυτό το ότι είχαν ένα αόρατο γυάλινο τείχος να τους χωρίζει and she couldn't get her hands on him. Αναρωτιέμαι πώς είναι να κοιμάσαι με κάποιον ένω η καρδιά σου πραγματικά να χτυπά για κάποιον άλλον? I never wanna know....

Ό,τι και να γίνει όμως, εγώ δε μπορώ να συμπαθήσω την Ιουλιέττα. Μπορεί να μην έχω την ίδια εντύπωση όπως στην αρχή, that she was a manipulating bitch trying too hard for everything, αλλά αυτή η φάση tortured soul δε της πάει καθόλου. Τώρα που το σκέφτομαι, έστω και αν ο Jack is trying to pull that thing off, he better not overdone it in this season, γιατί η μόνη βασανισμένη ψυχή που πραγματικά γουσταρω να βλέπω γιατί ο ρόλος είναι so authentic, είναι ο Angel in the Buffy,the vampire slayer series.

Anyway, η συνεχώς ανατρεπόμενη τροπή του Lost μου αρέσει, even if every time I watch an episode I just don't seem to get it. Όποια θεωρία και αν αρχίσω να αναπτύσσω, μετά κάτι έρχεται και μου χαλά τη συνοχή, η οποία δεν είναι κατανάγκην να είναι λογική (μη ξεχνούμε ότι πάντα μιλούμε για το τρίο JJ Abrams, Jeffrey Lieber, Damon Lindelof) αλλά ούφου!

Αυτό που πραγματικά με εξέπληξε (εκτός από τον Ben-kid which even if it was predictable who was, it was an excellent twist, το ερώτημα γιατί οι 4 από τους 5 βρέθηκαν τη χρονική στιγμή του 1977 ενώ η Sun όχι, το γεγονός ότι είδαμε τον Ethan ως ένα μικρό άκακο μπεμπέ και όχι ως ένα μανιακό γιατρό με τις ενεσάρες του) ήταν η ανατροπή του who's in power now? Εν μια νυκτί (ok, actually in 3 years time) ο Sawyer από ένας ανεύθυνος λουζερόβιος παίζει με αρκετή επιτυχία μπορώ να πω το ρόλο του οικογενειάρχη, επικεφαλή, leader, call the shots player. Και btw περνά το χαμένο στυλ μαλλιά των '70's με patillas (ελληνικά νομίζω η λέξη είναι φαβορίτες?) with such a hit! Ό,τι και να κάνει ο Sawyer απλούστατα δε μπορεί να μην είναι sex symbol! Ayyy...

Η τελευταία σκηνή ήταν η απόλυτη πόρωση. Ο διάλογος με τον Jack was so intense, that I felt so uncomfortable sitting in my chair. Η άνεση με την οποία ο James επιδείκνυε την γυναίκα, το στάτους, την καινούργια κατάσταση. Θα προστεθεί στη λίστα μου με τις καλύτερες σκηνές EVER! Στην αρχή, ήμουν πολύ relieved που είδα ότι ο James (μισώ το 'Jim' - πώς του ήρθε?) ήταν ο ίδιος με το name-calling του και τα καυστικά του σχόλια. Όμως στην τελευταία σκηνή εκείνο το βλέμμα στα μάτια του διαψεύδει την αρχική μου υπόθεση. Είναι γνωστό ότι η δύναμη διαφθείρει... Και με πόση ευκολία δε χάνει ευκαιρία να ρίχνει στα μούτρα του άλλου το how tables turn.

Θα μπορούσα να μιλώ για το Lost non stopping, but i better call it for now. Έχω ακόμα πολλά να οργανώσω στο μυαλό μου...

Που να πάρει, δε μπορώ να βρω τη σκηνή μου με το latest confrontation Jack-Sawyer. Παραθέτω λοιπόν το αρκικό trailer of the new season and the theme song by The Fray (I am sooo loving it!).

Anybody has anything to add?









I found God
on the corner of first and amistad
where the west
was all but one
all alone
smoking his last cigerette
i said where you been
he said ask anything

where were you
when everything was falling apart
all my days spend my the telephone
never rang
when all i needed was a call
never came
to the corner of first and amistad

lost and insecure
you found me
you found me
lyingon the floor
surrounded surrounded
whyd you have to wait
where were you where were you
just a little late
you found me you found me

but in the end
everyone ends up alone
losing her
the only one whose ever known
who i am
who im not
who i wanna be
no way to know how long
she will be next to me

early morning
city breaks
ive been calling
for years and years and years and years
and you never left me no messages
never send me no letters
you got some kind of nerve
taking all i want

lost and insecure
you found you found me
lying on the floor
where were you where were you

lost and insecure
youfound me you found me
lying on the floor
surrounded surrounded
whyd you have to wait
where were you where were you
just a little late
you found me you found me

why'd you have to wait
to find me to find me

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009

Feels like 17 again!

I've watched this tonight and it smells like teen spirit. I cannot help wondering why do I feel seventeen most of the time?! Once again, I don't make sense, but fuck it anyway...


Now that I've lost everything to you
You say you wanna start something new
And it's breakin' my heart you're leavin'
Baby, I'm grievin'
But if you wanna leave, take good care
Hope you have a lot of nice things to wear
But then a lot of nice things turn bad out there

Oh, baby, baby, it's a wild world
It's hard to get by just upon a smile, girl
Oh, baby, baby, it's a wild world
I'll always remember you like a child, girl


Τρίτη 17 Μαρτίου 2009

INACTION

Do you ever feel inaction?


If everybody knows how it's gonna end
Why doesn't someone stop me
Because I'm sick of waking up on your floor
For the 6th or 7th night in a row
I'm lying next to you in all of my clothes
Someone stop me?


How am I supposed to know what makes this happen?


Δευτέρα 16 Μαρτίου 2009

Mood Swings: Approach with Caution!


Δε θα το αρνηθώ. Ανέκαθεν ήμουν κυκλοθυμική. Ever since I can remember. Μπορεί να ξυπνήσω το πρωί και να είμαι στα 1000 κέφια (though that is rarely the case when I wake up to the irritating sounds of my alarm clock), μέχρι το απόγευμα η διάθεση μου να έχει ήδη χαλαστεί και μέχρι το βράδυ να μη θέλω να μιλήσω ούτε και να δω κανέναν. Πλέον έχω συνηθίσει να είμαι πάντα στις άκρες. Των πάντων. Ίσως όμως και αυτά τα ανεβοκατεβάσματα της διάθεσης μου να είναι που με κάνουν τόσο παθιαμένη με οτιδήποτε. Που με κάνουν να ενθουσιάζομαι σα μικρό παιδί κάθε φορά που βλέπω τα Pókemon σφιχτοκρατώντας το Poketext που μου έκαναν δώρο στα sweet sixteen birthday μου οι κολλητές μου. Που με κάνουν να ελευθερώνω ένα χαμόγελο κάθε φορά που ο μπόμπιρας φτύνει πάνω μου το κολατσό του. Που με κάνουν να αγκαλιάζω και να φιλώ στο μάγουλο τον καθένα που γνωρίζω για πρώτη φορά είτε όταν συναντώ κάποιον φίλο (a habit that I picked up while I was in Spain - έστω και αν μερικοί άνθρωποι φρικάρουν με αυτή μου την αντίδραση). Που με κάνουν να θέλω να πάω pic-nic με την παρέα μου στο Hyde Park, κουβαλώντας στο tube ένα σωρό ττάππερ και την πράσινή μου κουβέρτα. Που με κάνουν so genuisly spontaneous I might add?

Σήμερα η μέρα είναι υπέροχη, ζεστή, glorious! Οι χρυσοπλεγμένες ηλιακτίδες κατάφεραν να ξεφύγουν από τα ελάχιστα άσπρα συννεφάκια, και αφού τα παραπλάνησαν σε μια γωνιά και ξεσκέπασαν τον γαλάζιο baby blue ουρανό, με κυνήγησαν τόσο που με ανάγκασαν να βγάλω το παλτό μου. And there I was. Να περπατώ στο Tooting μετά τη δουλειά για να πάω σπίτι. Αλλά να μη ξέρω αν μπορώ να χαρώ αυτή την μεγαλόπρεπη μέρα ή να soak in my misery... Η δουλειά σήμερα ήταν fairly tolerable. Ο μικρός έμπηξε τα κλάματα μόνο a couple of times, έφαγε ό,τι του έμπηξα, τον έκανα μπάνιο (which was the most crying-your-heart-out-so-loud-that-all-the-building-can-hear moment of the day), τελείωσα νωρίς και ξεκίνησα για το σπίτι. Η διάθεση μου όμως άρχισε να σκοτεινιάζει όσο φωτιζόταν η μέρα. Έχω διάφορα να σκεφτώ, οικογενειακά, του πανεπιστημίου, εργασίες, το god-damn-it dissertation (which I still haven't figured out what it will be IN THE END), την κούραση, το πότε θα κλείσω εισιτήρια για Κύπρο αφού πρέπει να πάω αναγκαστικά... Και από πάνω να έχω τους καυγάδες μου με τον Κοινό Γνωστό και να αναρωτιέμαι πότε θα ξεσπάσει ο μεγάλος επόμενος (σε περίπτωση που ξεχάσατε, όχι, δε μιλώ για σεισμό so calm down) αφού η σκιά του ρίχνει το πέπλο της εδώ και καιρό.

Νευριάζω με το παραμικρό, ειδικά επειδή μάλλον είναι εκείνες οι μέρες του μήνα. Βασικά, η περίοδος μου άργησε 2 μέρες, which is nothing to worry about since the last - I don't know how many months, I haven't been quite punctual on that. Anw, τα twins μου έχουν πρηστεί τόσο που they simply deny to fit into any of the bras that I own, οι παντελόνες μου ίσα που κουμπώνουν, έχω μια πραγματικά ακατανίκητη επιθυμία να τρώω, και ασφαλώς τρώω και νιώθω μια γενική κούραση all over my body. Oh my GOD! I hope I am not pregnant. I cannot, I repeat, I CANNOT get pregnant at this phase of my freaking life! I have to finish my dissertation, I have to work, I have to figure out what I will be doing next year, I have to find a flat if I go back to CY next year, I want to buy lots of stuff for me from River Island, Topshop, Dorothy Perkings and Miss Selfridge and there is no room for a baby! Ok, I just had my raving panick attack.

Απλώς γιατί να είναι τόσο imbecil sometimes?And lately these times are more than he is allowed to! Λέει πράγματα που με πληγώνουν, χωρίς καν να σκεφτεί να τα εξαμολύνει λιγάκι με λίγες δόσεις μη-αλήθειας.

Παράδειγμα:
Είμαι δοκιμαστήρια. Φορώ μια φούστα και δηλώνω με περηφάνια ότι είμαι νούμερο UK 10 (8, when it comes to dresses and tops). Βλέπει το νούμερο και μου λέει ότι φούσκωσα επειδή μάλλον θα αδιαθετήσω. Εεε, if he can't accept that I'm a 10, then he's up to serious damage. Και αν βάλω κιλά επειδή κυοφορώ το κοπελλούδι του, μάνα μου μάνα μου ποιος τον σώζει!!!

Πολλά μικρά και διάφορα προκαλούν τα mood swings μου lately. Αλλά είναι ανάγκη να με προκαλεί? Αφού νόμιζα ότι τα είχαμε συμφωνήσει ήδη. Εγώ είμαι το emotional freak of the relationship, and that leaves him to be the sensible one! AS IF! Sometimes he's even more childish that I am. Έτσι καταντούμε να μη μιλά ο ένας στον άλλο για ολόκληρο το βράδυ, εγώ να γυρίζω στην πλευρά μου ενώ αυτός να μουρμουρά κάτω από τα δόντια του βρισιές και να παρακολουθεί 'Πολυκατοικία' στο greekmovies. And the story is like this for a long time now.

Την τελευταία φορά που είχα τα απωθημένα μου, συνέβη κάτι that it as so refreshing and made me to release some steam. Ήταν πριν δυο βδομάδες περίπου, όταν βγήκαμε με τη Nash. We just gor off the Camden station και αναζητούσαμε τη Monamie που ήταν άφαντη μέσα στο πλήθος. Έξω από τον σταθμό ήταν 2 camellos (dope sellers) and they were selling some charlie (marihuana). Εμείς με τη Nash 'και γαμώ τις γκόμενες' (please forgive my french). Βασικά η Nadsat, cos εκείνη το μοντέλο και εγώ το καημένο η κοντή ακόλουθος. Παρόλαυτα, ο κύριος αναιδέστατος γυρίζει και τι μου λέει:
- Nice ass.

Είπα να το αφήσω να περάσει, γιατί σχεδόν πάντα βάζω τους φίλους μου να υπομένουν τις ταραμένες μου αντιδράσεις σε τέτοιου τύπου καταστάσεις και δεν ήθελα να το (ξανα)περάσει αυτό η συντρόφισσα μου. Υπό κανονικές συνθήκες όμως, έχω μια έτοιμη λίστα με πολύ καλές έτοιμες κουβέντες για τυπάδες (και τις μανάδες) του λόγου του. Yap, I got a filthy, very filthy mouth. My mum already told me. What's new?

Ο ηλίθιος όμως δεν αρκέστηκε εκεί, έπρεπε να απλώσει χέρι. Με χούφτωσε. Όταν το είπα στον Κοινό Γνωστό, οι απόψεις φαίνεται να δυίστανται. Αυτός ισχυρίζεται ότι το χούφτωμα καταλαμβάνει έκταση όλης της παλάμης σχεδόν. Εγώ από την άλλη υπερασπίζω την απόφασή μου ότι και χούφτωμα είναι να αγγίζει κάποιος somewhere he is not allowed, not even light touch. Ο λουζερόβιος βασικά ίσα που άγγιξε την περιοχή. Εγώ πολύ ψυχρά και ήρεμα γυρίζω πίσω και περπατώ προς το μέρος του αργά και σταθερά. Ο σταθμός γεμάτο κόσμο. Παρασκευή βράδυ. Αρχίζω να του ρίχνω κάτι χαστούκια, που ούτε από τη μάνα του δε θα είδε έτσι αστραπόφουσκους. Βάζει τα χέρια του μπροστά στο πρόσωπό του για να υπερασπίσει τον εαυτό του. Τι τα ήθελες αγάπη μου? Κυριολεκτικά, τον γονατίζω και αρχίζω να τον χτυπώ και να τον κλωτσώ ασταμάτητα, μέχρι να κουραστώ. Ο φίλος του παγώνει στο θέαμα(but I still had plenty for him as well, if he was smart enough to get involved. Και η Nash το ίδιο). Για το μόνο πράγμα που μετανιώνει η Νατάσα είναι που δε συνήθλε από το shock soon enough so she could take a video (αφού πάντα κουβαλεί την κάμερα μαζί της! Tsk tsk tsk Nash!). Την πιάνω από το χέρι και φεύγουμε, leaving the brick there wondering if he could ever do such thing again.
Μάλλον είμαι βίαιο άτομο. But ONLY in cases like this. Do I have an anger issue? Perhaps yes, on the other hand, that wouldn't be the normal reaction of anyone? Η Νατάσα λέει πως όχι, κάποιος νόρμαλ δε θα το έκανε, να τα βάλει έτσι με κάποιον twice her size (i'm exaggerating a bit here, let me have my hero-moment, ok?), especially a pot-head. Anwz, I'm still safe and sound!

I should probably get some sleep now. Αργότερα είπα να περάσω από τον Κοινό Γνωστό, να δούμε πως θα χειριστούμε αυτό το anxiety thing. Because, even though being the bitch (super bitch please) I am, αναγνωρίζω ότι και η δική μου συμπεριφορά τελευταία με τα ανεβοκατεβάσματα και τισ κρίσεις μου is driving him crazy. Να πάρω κανά prospectus όμως για να του (ξανα)εξηγήσω τον κύκλο της γυναίκας, with scetches and all? Being a girl has its coplications. We'd better all accept that and cut us gals a slag! It's enough difficult as it is.




Btw, WTF? Almost every video I wanna watch or post from Youtube either it's not available or there isn't a video for the song I want.

Τετάρτη 11 Μαρτίου 2009

Me, the Slumdog Millionaire

Ακόμα μια φορά είμαι καθισμένη μπροστά από την άδεια οθόνη του υπολογιστή, όπως σχεδόν κάθε φορά που επιχειρώ να γράψω κάτι, οτιδήποτε. Είτε είναι ένα απλό ποστ, είτε είναι η εργασία που πρέπει να παραδώσω τέλος του μήνα on cultural differences in diverse multicultural classrooms and I haven't even started! Η μόνη διαφορά με σήμερα μάλλον είναι το ότι έχει 1000 καιρό να γράψω στο ιστολόγιό μου.

Οι λόγοι πολλοί και διάφοροι. Οι φίλοι μου γνωρίζουν τα συμβάντα, κάποιοι σε γενικές γραμμές και κάποιοι άλλοι τις άσχημες λεπτομέρειες... Anyhow, θα αρκεστώ να πω ότι τα τελευταία μου συγγράμματα πλήγωσαν τον ίσως σημαντικότερο άνθρωπο στη ζωή μου, χωρίς να το θέλω καθόλου, ούτε που σκέφτηκα για ένα λεπτό ότι θα τον έκανα να νιώσει έτσι. Ενώ το μόνο που προσπαθώ να του δείχνω κάθε μέρα (ok, σχεδόν κάθε μέρα) είναι το πόσο πολύ τον αγαπώ, τον χρειάζομαι, even though some times I'm bitching like a super bitch, να του κάνω απρόσμενες αγκαλιές στις πιο ανύποπτες στιγμές, να ξυπνάμε μαζί τα τεμπέλικα σαβατοκυριάκάτικα πρωινά και να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο (μέχρι ο πιο αδύναμος από τους δύο να ξεσπάσει σε ασταμάτητα γέλια), να μου μαγειρεύει στην κουζίνα ενώ εγώ να τεμπελχανεύω στο δωμάτιό του ακούγωντας Chambao... Γενικά, I cherish every moment we spent together. Oh my GOD! Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να παρακαλέσω οποιοδήποτε φιλέσπλαχνο φιλόζωο να με απελευθερώσει από τα δεσμά της μιζέριας μουυυυ!

Νομίζω ότι είμαι ερωτευμένη. Με το δικό μου weird και ανεπανάληπτο τρόπο, a bit freaky sometimes maybe, but hey, it's just me. Εξάλλου, ποιος θα ήθελε να είναι normal anyway? Και το καλύτερο από όλα δε νιώθω φυλακισμένη, όπως πίστευα πως θα ήμουν σε μια μονογαμική σχέση. Άσε που δεν έχω καν σχέση and when people ask me about him (kinda hard not to, when my kitchen-mates refer to him as the Other Flatmate), i just state the very notorious 'SinGle But UnaVaiLaBle', σε στυλ 'Bond, James Bond'. Εύχομαι να μπορούσε να το συνειδητοποιήσει επιτέλους. Όποιο άτομο να ήμουν πριν την γνωριμία μας (που δεν ήταν what we could call 'a good girl'), δεν υπάρχει πλεόν, είναι ξεχασμένο στο παρελθόν. Και δε μου λείπει καθόλου, όπως αυτός ίσως να σκέφτεται κάποτε ξάγρυπνος κάποιες αξημέρωτες νύχτες στο πλάι μου. Μετά τον τελευταίο μας τεραστιότατων Godzilikon διαστάσεων καυγά μας, εξαιτίας όσων είχα σκεφτεί και γράψει, αποφάσισα πως θα άφηνα το blog μου να σβήσει με το χρόνο, να εξατμιστεί όπως οι πρωινές δροσοσταλίδες πάνω στα καλοκαιριάτικα ροδοπέταλα.

Πρέπει να ομολογήσω πως η επιμονή του να συνεχίσω να γράφω με εξέπληξε. Νόμιζα πως αν σταματούσα, θα υπάκουα για μια φορά στο θέλημα του. Αλλά το ξέρω ότι δε με θέλει έτσι. Η ελευθερία μας είναι ό,τι πιο σημαντικό έχουμε ως άτομα και δε παύει να μου το υπενθυμίζει every chance he gets. Το ξέρω πως έχει απόλυτο δίκαιο. Χαίρομαι λοιπόν που λατρεύει το ατίθασο πνεύμα μου, έστω και αν αυτό είναι η κυρίαρχη πηγή των καβγάδων μας (like the one we had out of nowhere at Andi's birthday). Ούφου! Εννα πελλάνω! Ως πότε η ειλικρίνεια μου, η οποία σχεδόν πάντα συνοδεύεται από την αφέλεια μου, να με βάζουν σε μπελάδες?


Πριν λίγες μέρες παρακολουθήσαμε μαζί το Slumdog Millionaire. Sheer perfection. But then again, I wouldn't expect anything less from Danny Boyle (Your deeds will stay forever marked on the stone of eternity my dear). Poorna Shetty states in the The Guardian that "Boyle's depiction of Mumbai is spot on." She further states that the film displays the "human aspect of the slums and the irrepressible energy and life force of the place" and "a breathing snapshot of the city that is always stripped of its warmth when depicted in the news".
Και γράφω σήμερα θέλοντας να δηλώσω ότι I am a slumdog millionaire, πάντα με το δικό μου τρόπο, έχοντας υπόψη τις προσωπικές μου εμπειρίες, τις αναμνήσεις μου και την καθημερινότητά μου. Δε χρειάζομαι ούτε τσάντες Louis Vitton, ούτε παπούτσια Gucci, ούτε παντελόνια Dolce&Cabbana, ούτε αρώματα Dior, ούτε φούστες Versace, , ούτε φορέματα Galiano, ούτε καλλυντικά Yves Saint Lauren, none of them. Χρειάζομαι μονάχα τους φίλους μου, τη θάλασσα, τα ζωάκια μου, ένα μπουκάλι κρασί whatever, σοκολάτες Cadburry and Nutella, τη μουσική μου, όλα τα season του Lost, την πανσέληνο και τον Κοινό Γνωστό. Δεν ισχυρίζομαι όμως ότι δε θα μου άρεσε να τα έχω όλα αυτά, βρισκόμενη στο ιδιωτικό μου νησάκι somewhere in the Carribean.
Destiny. What' s in it for every one of us? It remains a mystery, that becomes unravelled with every breath we take..."JAi Ho" then, and may the victory be yours!
My fave song from the soundtrack, which by the way είναι να γαμήσω τα soundtracks! Now I am capable to fully understand Nash, when she faced extermination by ther flat mate by playing this music over and over again! It's worth dying for!

Άμα, τωρά θέλω να μάθω Hindi, Punjabi, any indian dialect will do just fine.