Πριν πολύ καιρό και μετά από προτροπή της πολυαγαπημένης φίλης μου Τόντας, αποφάσισα να συμπληρώσω μια αίτηση για δουλειά στο μπαρ του πανεπιστημίου. Τελείωσε και το baby sitting, θα πάω Paris σε λίγες βδομάδες (τούτο μας εμάρανε), θέλω να κάνω καινούργιο tattoo (cuz, don't freak out! I'm still thinking it, thought level here!)... Με παίρνουν τηλέφωνο την προηγούμενη βδομάδα και μου κανονίζουν interview. I show up at the office and the interview was with a lady with a hair cup.What the hell? Σκέφτομαι. Ρωτώ λοιπόν τα καθήκοντα μου ως waitress-bar woman και αυτή μου απαντά ότι η δουλειά είναι related with kitchen duties. I regreted the same minute I said yes! Μα ήντα ρεζίλι! Να μη ξέρω να λέω ΟΧΙ. ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ! Ένηγουέηζ, when I ask if there's something specific I need to know she says: 'Don't worry, you'll be fine'. Ναιι, καλά!Anwz, what the heck! It's only for 3 days.
Πάω τη Παρασκευή στη δουλειά. Όλοι μέσα στον πανικό. Να μη μου εξηγά ένα άτομο what the f*** I had to do! Τελικά, αποφασίζω να μαζεύω πιάτα και μαχαιροπήρουνα και να τα πηγαίνω ένα περίπατο μέχρι την κουζίνα. Άσε που το uni ήταν γεμάτο, i guess that's why they needed to hire some new people. Μετά, δε ξέρω πως, αλλά έχω την εντύπωση ότι την παρασκευή ήταν ίσως μέρα εναντίον του καπιταλισμού, του globalisation perhaps? Δεν υπάρχει άλλη πιθανή εξήγηση για το γεγονός ότι υπήρχαν κάτι τύποι με head bands and afro hair ρούχα τύπου Black Panthers, άλλοι με τα κατακόκκινα μπλουζάκια 'Marx 4ever' και από πάνω άκουγα κάτι () like: 'We must act now that the seeds of doubt are...', or 'Chavi va a traer la luz a Venezuela' (Ναι, σιγά!). ΈΕ, είχαμε και ένα παράρτημα που πωλούσαν βιβλία για το Marx και ένα σωρό παρακμιακά τυπάκια με ράστα και τον τραπεζικό λογαριασμό του μπαμπά έτοιμο να τους γλιτώσει κάθε φορά από μπελάδες να γυρίζουν από εδώ και από εκεί και να μου το παίζουν νεοεπαναστάτες Che. Και όχι πως έχω κάτι με τον άνθρωπο, αλλά η εξουσία διαφθείρει τους πάντες, ακόμα και αυτούς που ξεκίνησαν έχοντας καλές προθέσεις. Πραγματικά όμως. Νεολαία γεμάτη επαναστάτες χωρίς αιτία. Ο James τουλάχιστον ήταν πραγματικά κουλάτος. Dunno why, but I have always preffered guys like him, the cool breeze of tranquility, άτομο που δε λέει πολλά πολλά. Γιατί όλοι αυτοί (που μετά κατάλαβα ότι θα είχαν κανά συνέδριο, για να έρθουν Γάλλοι, Ιταλοί, Βενεζουαλανοί...) μόνο ΛΟΓΙΑ!
Δε γίνεται να θέλεις να φέρεις μια αλλαγή των υπάρχουσων καταστάσεων, να κηρύττεις πόλεμο εναντίον της ανισότητας και τις αδικίας και της άνισης κατανομής του παγκόσμιου πλούτου και όταν έρχεται η ώρα της κατανάλωσης να τρουλλώνεις το πιάτο και να παίρνεις 10 πλαστικά πηρούνια, 20 πλαστικά μαχαίρια και 30 χαρτοπετσέτες! ΟΧΙ, δε γίνεται. Και δε λέω. Και εγώ τρουλλώνω το πιάτο μου σε κάθε συμπόσιο, οικογειακό και μη, αλλά εγώ φροντίζω να βάλω όσα θα φάω. Όχι να βλεπω τα ντοκυμαντέρ με τα παιδιά της Αφρικής που δεν έχουν ένα κομμάτι ψωμί να φάνε και εσύ να πετάς στα σκουπίδια (ή στο πάτωμα ανάλογα με το χωρκατιθκίο σου) ένα πιάτο ολόκληρο φαϊ. Κοινωνία του υπερ-καταναλωτισμού! Τώρα κάποιοι θα πουν ότι δε θα στείλουμε και αεροπορικώς το φαγητό στα παιδιά που πεινούν, αλλά αναφέρομαι στη φιλοσοφία του να μη παίρνεις περισσότερα από όσα χρειάζεσαι. Τι στο bloody hell θα κάνεις 30 χαρτοπετσέτες και τόσα πλαστικά μαχαιροπήρουνα ρε mother f***er?! Και συν τοις άλλοις, έστω και αν είναι αχρησιμοποίητα όλα αυτά, δε μπορείς να τα βάλεις πίσω, ειδικά με τόσες ασθένειες που κυκλοφορούν αμόλυτες και ξικαπίστρωτες.
Και μετά να ακούω τους υποκριτές να μιλάνε για 'the most globalised country is ...' και bla bla bla και να είμαστε σε ένα κύκλο deja-vu all the time and I'm in the middle of everything and I wanna scream so LOUD! Ofcourse δεν έκανα τέτοιο πράγμα. Ίσως τελικά εγώ να είμαι η εφυσηχασμένη μεσοαστή. Αλλά ας προσέχει ο καθένας τον εαυτό του. Έχω χάσει πλέον τον ονειροπολισμό μου νομίζω, αλλά ακόμα πιστεύω ότι η πιο μικρή αλλαγή που ξεκινά από το άτομο του καθενός μπορεί να συδράμει στην πιο ευρεία αλλαγή. Δε ξέρω ασφαλώς αν όντως συζητήθηκε κάτι επί της ουσίας στο λεγάμενο συνέδριο αλλά αυτό που πρόσεξα ήταν παντού ψευδο-ιντελλεκτουάλ με μια στοίβα βιβλία κάτω από τον ώμο που να στέκονται και να συνομιλούν τάχα με τον συνδιαλεκτή τους, αλλά στην πραγματικότητα ο καθένας έλεγε τα δικά του!
Και στο τέλος της κάθε μέρας γαι τις 3-4 μέρες που έμειναν τα έκαναν όλα λίμπα. Στο τέλος της βάρδιας μου έπρεπε να ανεβαίνω στην ταράτσα μονάχη (γιατί οι αχάπαροι συνεργάτες μου ούτε που σκέφτηκαν ότι το αίθριο μάλλον και αυτό θα χρειάζεται ένα χεράκι καθάρισμα), με δυο τεράστια μαυροσάκουλα και να κατεβαίνω κάτω μετά από 1000 ώρα φορτωμένοι σκουπίδια. Ένα έχω να πω: Most of you people are PIGS! Ελάχιστοι ήταν οι απλοί άνθρωποι αφοσιωμένοι στο σκοπό τους και ευγενικοί με τους άλλους. Σε αυτούς τους ανθρώπους, τα συγχαρητήρια μου. Στους άλλους, ντροπή! Αν δεν τους ένοιαζε τόσο η καλοπέραση και οι συναθροίσεις με τα joints and booze, θα γράφονταν εθελοντές κάπου, θα πήγαιναν να προσφέρουν τη βοήθεια τους στους συνανθρώπους τους που πραγματικά τους χρειάζονται και δε θα την έβγαζαν όλη μέρα wasted in the parks listening to music and talking about what Marx did and what kind of world we have today.
Υποκριτές! Και μετά να έχει το θράσος το παρακμιακό αναρχικό να έρχεται και να με προσκαλεί to the park to that speech, bla bla bla. Hello γιε μου?! Can't you see I'm working here! For f***s sake! Άτε ρε χαμένο, τράβα να βοηθήσεις το συμπολίτη σου με visual impairment που παγιδεύτηκε μέσα στα τραπέζια και δε μπορεί να βγει από εκεί. Απίστευτο πάντως. Είχε έναν κύριο με προβλήματα όρασης, με το τεράστιο μπαστούνι του, μπλέχτηκε μέσα στα τραπέζια, γύρω του ένα σωρό παρέες και ήταν τόσο χαμένοι στο μικρόκοσμο τους που δεν τον πρόσεξε κανένας. Οδηγώ τον κύριο στο διάδρομο και από πάνω να μου φωνάζει η αγάμητη supervisor why I left my (sooo significant) post.
Οι συνεργάτες μου... Τι να πρωτοπεί κανείς. Ένας εξηντάρης κύριος που μένει στις εστίες μου (που αντί να γυρίζει να βλέπει κυρίες της ηλικίας του ξερογλίφεται πάνω από τις πιτσιρίκες. I'm 23 SIR, 23! What is it that you don't understand? You get a 2 and a 3 and you put them together!) και βαριέται να ταράξει (και ακόμα περισσότερο να μιλήσει) και ένας άλλος μικρός (συνομίλικος μου εννοώ) που κάθε πέντε λεπτά με ρωτούσε τι έπρεπε να κάνει. Φατσάρω κανενού για manager?! Δε ξέρω την τύφλα μου μέσα! Έεε, αναγκαστικά σε κάποια φάση το έπαιξα δικτατορικά το θέμα και βάζω σε όλους καθήκοντα. Βαλθήκαν όλοι τους να με τρελλάνουν. Μου τελείωσαν και τα χάπια της γιατρού (βλ. προηγούμενο ποστ) και είμαι μέσα στα νεύρα. Την τύχη μου μέσα!
Ίσως να νομίσατε ότι ο εφιάλτης τελείωσε εδώ. Και εγώ έτσι νόμισα. Αλλά αυταπατώμαστε όλοι απάτην οικτράν. Γιατί την Κυριακή, όταν ρώτησα την cafeteria lady αν τελείωσα τη δουλειά (για πάντα) μου απαντά ένα ξερό ναι. Πάω λοιπόν σπίτι. Ορμώ σαν ελέφαντας μέσα στο κατακαλόκαιρο μέσα σε μια λίμνη, όκει, εγώ όρμησα στο ψυγείο και εκεί που είμαι μπουκωμένη το φαϊ χτυπά το κινητό μου. Η κυρία της καφετερίας με πήρε να με παρακαλέσει σας παρακαλώ να πάω να την καλύψω και την επόμενη μέρα. Που είναι εκείνο το ΟΧΙ (του Μεταξά) όταν το χρειάζεσαι?! Ξανά, τρία γράμματα Ο Χ Ι!
Και πάω τα χαράματα της Δευτέρας (8 δηλαδή, αλλά για μια νυχτόβια όπως εμένα...). Φτάνω πάλι στην ώρα μου, λέω στην υπεύθυνη ποια είμαι και τι κάνω εκεί. Ανακοίνωση στοιχείων. Στρατιωτίνα αναφέρατε (ή ό,τι λέτε στο στρατό). Άλλη αχάπαρη που δε ξέρει τι της γίνεται, ούτε ποια είμαι, ούτε καν με περίμενε. Eee what the hell?! Ξέρεις να χειρίζεσαι ταμείο? Όχι. (Να το πρώτο μου όχι, I'm so proud). Ξέρεις να τηγανίζεις? Όχι (Yes!) Ξέρεις να σερβίρεις? Όχι (Και στο πρώτο λάλημα του πετεινού θα με αρνηθείς τρεις φορές... Wait. That's from another story). Ακόμα μια ατελείωτη δύσκολη μέρα με περιμένει, σκέφτομαι. Και πάω στην κουζίνα. Λαντζέρισσα με το δικό μου hair cup κιόλας. Πλένω πιάτα, βάζω κατσαρολικά στη μηχανή του ατμού, κόβω λαχανικά, σκουπίζω πατώματα, σφουγγαρίζω, φέρνω αγαθά με το τρόλεϋ από τις αποθήκες, φορτώνομαι ωσάν τον γάρο (έμαθα και τους μυστικούς κωδικούς). Μάλλον κάπως έτσι ένιωθαν και οι αρχαίοι ημών μετανάστες που πήγαιναν λαντζέριδες στο αμέρικα. Τουλάχιστον έμαθα να εκτιμώ την αξία των χρημάτων. Και είδα και το γυφτιό και την υποκρισία ορισμένων ανθρώπων.
