Πηγαίνω λοιπόν στο συγκεκριμένο σχολείο, που έτσι για χάρη της συζήτησης λέω να το ονομάσω "Criminal School". Before that I must say that I was darned excited cos the head teacher assigned me the second grade, and second graders are THE BEST! Δεν είναι ούτε πρώτη τάξη για να κλαίνε κάθε λίγο και να παθαίνουν αναλαμπές ότι θέλουν τη μάνα τους, ούτε μεγάλοι είναι για να τους βιδώσει από τις ορμόνες και να μη ξέρουν τι κάνουν. Άσε που I thought second graders would be easy to handle. Atleast that what I thought. Alas!!!!!
Πάω στο σχολείο νωρίς να προετοιμαστώ και να βγάλω και κάτι φωτοτυπίες. Βλέπω κάτι αγρίμια με σχολικές στολές να τρέχουν πάνω κάτω και από πίσω τους τη διευθύντρια να φωνάζει κάτι για να συγυρίσουν τα τραπέζια τους και να πετάξουν τα σκουπίδια που άφησαν στην τραπεζαρία. Ευτυχώς που δεν έχω πρώτη μέρα συσσίτιο, σκέφτομαι και προσπαθώ really hard to see the children's faces intead the pointy horns on their forehead.
Χτυπά το κουδούνι. Μπαίνω στην τάξη. Δε ξέρω τι γίνεται. Σηκώνονται από τις θέσεις τους και αρχίζουν να μιλούν όλοι μαζί. Σύντομα διαπιστώνω ότι δεν υπακούν σε οδηγίες. Δε ξέρουν τι σημαίνει σηκώνω το χέρι μου για να πάρω άδεια να μιλήσω. Κατάλαβα. Και πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου όλες οι επόμενες μέρες αυτού του χρόνου στο ολοήμερο. SIGH! If I count out public holidays and staff, there aren't too many days left with the children of the corn...
Σε περίπτωση που δε δώσω σημεία ζωής σε λίγες μέρες, υπάρχουν 2 ενδεχόμενα:
1) I'm in the morgue.
2) I had a nervous break down and I have resorted either to a tropical island like Carribean or I became a usual suspect in a mental clinic. Either case, there is no escape from nervous melt-down.
Next graveyard shift is tomorow. Is there enough time to get a life insurance? SIGH
