ΚΟ ΚΟ ΚΟΚΚΙΝΟ!

Some busy or not so busy streets in Limassol. A Honda. 5 girls. One goal. Traffic lights. Red. In and Out of the car. Dolce. Tiesto. And let's go again :p

500 Days of Summer

'This is a story of boy meets girl. The boy, Tom Hansen of Margate, New Jersey, grew up believing that he'd never truly be happy until the day he met the one. This belief stemmed from early exposure to sad British pop music and a total mis-reading of the movie 'The Graduate'. The girl, Summer Finn of Shinnecock, Michigan, did not share this belief. Since the disintegration of her parent's marriage she'd only love two things. The first was her long dark hair. The second was how easily she could cut it off and not feel a thing. Tom meets Summer on January 8th. He knows almost immediately she is who he has been searching for. This is a story of boy meets girl, but you should know upfront, this is not a love story '.

Yap, I've watched the movie a couple of weeks back, but I haven't really thought much about it since Sunday that one of my best mates gor married. And I might as well name this post '1013 Days of Koinos Gnwstos'.

Lately, I feel that I'm bursting out of a massive energy of optimism, so gigantic that I just cant hold it down. Ofcourse, αυτό καταντά άκρως κουραστικό (και εκνευριστικό) για τα περισσότερα μέλη της παρέας μου, who recently just got their hearts pull out and crashed (maybe I ought to include myself into that category... though not so sure about it). Και ναι, ίσως να καταντά βαρετό να με ακούνε να προσπαθώ να τις πείσω that EVERYTHING WILL BE OK, but it's not my fault that i really REALLY have this sensation. Ναι, μπορεί να έχω χωρίσει (οριστικά, ελπίζω αυτή τη φορά) με τον Κοινό Γνωστό, έπειτα από κοινή απόφαση (I think) αλλά δε θα μπορούσα να βρίσκομαι σε καλύτερη φάση της ζωής μου. Και ναι, μπορεί να μου λείπει (including all the treats you get out of a partner) αλλά νιώθω πραγματικά ότι όλα θα είναι εντάξει. Ελπίζω και η παρέα να με πιστέψει σύντομα, either that or an unidentified body will be found someplace in Limassol ;p. Not that we don't enjoy ourselves, we are, kinda A LOT, αλλά δεν αντέχω στην σκέψη ότι αγαπημένα μου πρόσωπα υποφέρουν και ότι τα βράδυα καταναλώνονται σε σκέψεις ψυχοφθόρες και ψυχοβλαβείς. Και γνωρίζω ότι οι καλοκαιρινές νύχτες μπορούν να διαστρεβλώσουν αναμνήσεις και να παίζουν ανελέητα το παιχνίδι 'What IF'. Και ξέρω ότι δε μπορώ να κάνω σχεδόν απολύτως τίποτα, εκτός από το να κάνουμε διάφορα πράγματα και να προσπαθώ να έχουμε ένα γεμάτο πρόγραμμα. Σκέφτομαι ότι εφόσον έχουμε plenty of things to do, they won't be thinking of them, although I know deep down that this is not true.

Αυτό που δε μπορώ να καταλάβω είναι πώς γίνεται πάντα να την πατάμε με τους λάθος ανθρώπους. Δηλαδή, δε θα μπορούσε να είναι ΠΙΟ ΛΑΘΟΣ. Τις προάλλες μιλούσα με τη Σώτι και καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι αν θέλει κάποιος να μάθει για το χαρακτήρα κάποιου άλλου ανθρώπου, το μόνο που έχει να κάνει είναι να μας τον δείξει. If we feel attracted to him, then... he´s a bastard for sure! If we don´t, then he might have a chance.Don't get me wrong, but boys suck! Αλλά δυστυχώς είναι απαραίτητοι όχι για τη διαιώνιση του είδους (αφού φαντάζομαι οι τράπεζες σπέρματος έχουν αρκετό απόθεμα that it will last for a while) αλλά για τις μικρές καθημερινές απολαύσεις, όχι μόνο στον τομέα του sex, όμως και στην ανθρώπινη συναισθηματική σύνδεση, γιατί όσο και να αγαπάς τον rabbit vibrator σου, δε νομίζω να μπορεί να μπορεί να εκτιμήσει το δείπνο που του ετοίμασες, ούτε να σου κάνει μασάζ στα πόδια, ούτε και να σε πάρει αγκαλιά το βράδυ. Manufacturers must work on that stuff...

Anw, I started writing a while ago and now I don't know what was what I wanted to say... Μάλλον προβάλλω τη συνειδητοποίηση ότι ο Κοινός Γνωστός έχει γίνει πλέον ένας απλώς Κοινός. Η σύγχυση όμως που με βασανίζει είναι όταν κατά διαστήματα συνεχίζω να ανφέρομαι σε αυτόν, ακόμα και να γράφω σχετική ανάρτηση, for f***'s sake δηλαδή! Λοιπόν, 1013 μέρες γεμάτες αναμνήσεις, αλλά όπως ειπώθηκε και στην προαναφερθείσα ταινία, 'now, I think you're just remembering the good stuff. Next time you look back, I really think you should look again'. I reckon it's a good thing that I mostly remember the bad things. Did you ever do this, think back on all the times you've had with someone and you just replay it in your head over and over again and you look for those first signs of trouble? Why the hell didn't I pay more attention to those signs? Ο Mel Gibson στην ομώνυμη ταινία he surely did. and look what he accomplished. Έσωσε την οικογένειά του από τους εξωγήινους εισβολείς. Anw, ξέρω ότι είχα δει τα σημάδια, απλώς επέλεξα να τα αγνοήσω για λίγο, ίσως με την ψευδαίσθηση ότι θα εξαφανιστούν από μόνα τους. Yap, I know. I am soooo naive. From now on, I'll try harder to listen to my inner voice of reason, if there is any that is. But the weirdest thing of all, is that I never ever believed in relationships or boyfriends, so how the hell did I get into all of these? I suppose real life got in the way! Bottom line: relationships are messy and people end up more messed up that they were in the first place.

'Most days of the year are unremarkable. They begin, and they end, with no lasting memories made in between. Most days have no impact on the course of a life'.

Απορία

Από πότε γίναμε νησί των τυφώνων, των κυκεώνων και των λυshiασμένων ανέμων? Επήρεν μας και εσήκωσε μας και ακόμα να μας κάτσει!

Τις τελευταίες μέρες νιώθω so Catherine in Wuthering Heights! Actually, I´m so Catherine not just because of the wuthering hair, but all the concept can be encopassed with my story. According to Wiki, 'the narrative tells the tale of the all-encompassing and passionate, yet thwarted, love between Heathcliff and Catherine Earnshaw, and how this unresolved passion eventually destroys them and many around them'. Αν και αν το καλοσκεφτώ οι αναλύσεις των χαρακτήρων της νουβέλας εισηγούνται ότι εγώ ταιριάζω καλύτερα στο ψυχολογικό προφίλ του Heathcliff, with all that revenge, misery and despair all around, και ο Κοινός Γνωστός (η ονομασία παραμένει ίδια μέχρι εύρεση καλύτερης ονομασίας)είναι η Catherine. Όπως υποστηρίζουν και οι Joy Division, 'Love will tear us apart, again'!

Hostia! Επείραξε με ο άνεμος στο κεφάλι...

P.S. Μα ΠΟΤΕ γυρίστηκε ταινία περσινή με τον Tom Hardy???? I need to download it ASAP!

Δε φταίμε εμείς αν είσαστε ένας ΧΩΡΚΑΤΟΣ

Σήμερα ήμουν παραλία με δύο φίλες, μία εκ των οποίων η φίλη μου η Μελένια. Και με ρωτά γιατί δεν γράφω πλέον στο blog μου, έτσι για να διασκεδάσω φίλους και γνωστούς. Και για ακόμα μια φορά απαντώ ότι από τότε που έγινε εκείνο δεν έχω και πολλούς λόγους για να γράφω στο blog μου. But then I'm like 'Hey, wait! Didn't I break up with him? Yap I DID'. Της υπόσχομαι λοιπόν ότι κάτι θα γράψω σήμερα και ότι έχω μερικές ακόμα ιδέες στα σκαριά.

Πέμπτη απόγευμα. Γυρνώ στο διαμέρισμα μετά από μια εξαντλητικότατη μέρα, ίσα που προλαβαίνω να παρκάρω και να ανοίξω την πόρτα του αυτοκινήτου για να βγω έξω όταν βλέπω... μια διπλοκαμπινιά να έρχεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα από την άλλη άκρη του δρόμου για να παρκάρει ακριβώς μέσα στον κώλο (perdon my french) όχι τον δικό μου αλλά του αυτοκινήτου μου, καθ' όλη τη διάρκεια της ΄πράξης ο οδηγός να ανεμίζει ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΑ τα χέρια του έξω από το παράθυρο. Η πρώτη μου σκέψη 'What the FUCK'? Και ακολουθεί ένας διάλογος που σε πολλαπλά παράλληλα σύμπαντα θα είχε διαφορετικές φράσεις αλλά την ίδια κατάληξη. Μ όπου Μάρλεν (δηλαδή εγώ), ΑΓ (αγράμματος γύφτουλας, βλέπε ο οδηγός της διπλοκαμπινιάς).


ΑΓ: Τάραξε το αυτοκίνητο σουυυυ!

Μ: (Χαντακωμένη για ένα λεπτό, σκεφτόμενη τον κάθε μαφιόζο σε οποιαδήποτε ταινία φάση The Godfather- Are you talkiing to ME?). Αλλά το μόνο που καταφέρνω να ψελλίσω είναι: Γιατί?

ΑΓ: Για να το βάλω εγώ. Εν ο τόπος μου τζείνος ακούεις?

Μ: Κύριε, εγώ μένω σε εκείνη την πολυκατοικία (και δείχνω την πολυκατοικία μου πίσω από το πάρκιν).

ΑΓ: Η δική σας η πολυκατοικία παρκάρει αλλού.

Ααα, εδώ μόλις θυμήθηκα ότι, όπως και στις αρχαίες τραγωδίες, πάντα υπάρχει ο χορός για να κάνει ακόμα πιο έντονο το δραματικό στοιχείο. Σε αυτή την περίπτωση ήταν οι υπόλοιποι μαστόροι που ήταν στο αυτοκίνητο.

Χ (χορός): Άφηστην μάστρε την μιτσιά...

Μ: Αφού παίρνω θάρρος από την υπεράσπιση του φτωχολαού απαντώ: Αφού ξέρω τρία τουλάχιστον άτομα από την πολυκατοικία μου που παρκάρουν εδώ. Πώς γίνεται? (Και δείχνω τα τρία αντίστοιχα αυτοκίνητα).

ΑΓ: Εν με κόφτει, αν το ταράξεις τωρά και να μη σε ξαναδώ να παρκάρεια δαχαμέ!

Μ: Είσαστε αγενέστατος! Ίντα φωνάζεις (σαμπώς τζαι γ*μούν σε!)?

ΑΓ: Εν τζαι φωνάζω, ΜιλούμεΝΤΕ τωρά.

Μ: Συγνώμη, αν μιλάς έτσι της γυναίκας σου και της οικογένειάς σου, δικό σου πρόβλημα (INYOURFACE MOTHERFUCKER!).

Ξεπαρκάρω το αυτοκίνητο και παρκάρω πάρακατω. Μια από αυτές τις μέρες θα επισκεπτώ τον κοινοτάρχη, and I'll be back, with the blueprints. See who's allowed to park.

And in case you are reading this, which I SERIOUSLY doubt it, take this as it trully is, not a warning, but a THREAT!

Ήταν μια μέρα που "εσκουλλήσαν με οι δαιμόνοι" (copyright: Μελένια).

People SUCK!

Some people are alive only because it's illegal to kill them!

When will I ever learn??? People DON'T change. Οι εποχές αλλάζουν, οι τάσεις στη μόδα αλλάζουν, οι χρωματικοί τόνοι στα ρούχα όταν δε τα βάλεις στην κατάλληλη θερμοκρασία αλλάζουν αλλά οι άνθρωποι ΠΟΤΕ! Να το χτυπήσω και αυτό tattoo on my body in case I forget again? Πριν το καταλάβω θα γίνω Guy Pierce in Memento.

This week's lie: Κάποιες φορές πρέπει να χάσεις αυτό που αγαπάς για να το εκτιμήσεις πραγματικά... Me says: Yeahhhhh, right!