Σήμερα όντως γράφω στο blog μου μετά από τόσο καιρό και το αναρτώ κιόλας την ίδια ημέρα. Καταρχάς, να εξηγήσω όμως πως ήταν η κατάσταση και όλες τις συναφείς δυσμενείς συγκυρίες των τελευταίων ημερών.
Λοιπόν ξεκινώ. Sit tight to your seats and get a hold on your drink (preferably Vodka). Όπως ήδη θα γνωρίζετε κατέφτασα στα Λάντα (αυτό μου το έμαθε η Λένη μου) στις 23 Σεπτεμβρίου. Ο κοινός γνωστός μου με παρέλαβε από το Heathrow κάποιες άσπλαχνες πρωινές ώρες (I owe him one, and many others...) και μαζί πήραμε το τρένο ή underground (I never seem to understand how these two are been distinguished) για τις εστίες του, the MacLaren House (which has been my house for the last week, I already salute the receptionist everytime I get in or out). Κατά κάποιο τρόπο εγκαταστάθηκα στο δωμάτιό του, δηλαδή πέταξα τις βαλίτσες μου σε κάθε διαθέσιμη ίντσα του δωματίου και αμέσως χώθηκα κάτω από τα παπλώματα. The journey just exchausted me but the way to get to the dorms just killed me! Imagine this: εμένα να κουβαλώ βαλίτσες και backpacks και handpacks και portable case, να κατεβαίνω σκαλιά, χειρότερα να ανεβαίνω σκαλιά, να περνώ από πύλες, να αλλάζω πλατφόρμες και να περπατώ στο δρόμο κουβαλώντας όλα αυτά. It was so dejavu! Ευτυχώς είχα και τον κοινό μου γνωστό...
Να μην τα πολυλογώ, την επόμενη μέρα βρέθηκα με τη Λενιώ μου και την επόμενη είχα τη συνέντευξη για δουλειά ως a child minder, up to Tooting Broadway. Για όοσυς δε γνωρίζουν, το Tooting Broadway είναι στο κάτω μέρος του Λονδίνου με λεωφορεία το 155 (μόνο αυτό γνωρίζω προς το παρόν) και με το tube η Nothern Line από Elephant and Castle station. Πηγαίνω εκεί, γνωρίζω τα αφεντικά μου και το μικρούλη τοσοδούλη Ντίνο, αλλά θα αναλωθώ κάποια άλλη στιγμή σε αυτό. Ααα, άξιο αναφοράς ότι επειδή ήταν η πρώτη φορά που θα πήγαινα εκεί και απλώς ήξερα ότι θα χανόμουν όπως πάντα, πήγα μιαώρα προηγουμένως με τον υπόγειο. Κατεβαίνω στο σταθμό and I had no idea where to head out. Ακολουθώ λοιπόν την standard procedure σε αυτές τις περιπτώσεις... ρωτώ. Και ρωτώ τους πάντες, από μαγαζάτορες, αστυνομικούς, γριούλες που περιμένουν το λεωφορείο, τους οδηγούς λεωφορείων. Μετά από αρκετές συζητήσεις βρίσκω τον δρόμο, αλλά τι δρόμος. Ένας δρόμος ατελείωτος, με σπίτια αρι8μημένα μέχρι το 128 και βάλε. Ήμουν στη μέση και ψάχνω τον αριθμό 2. Ένα καλόκαρδο γεροντάκι με οδηγεί στην πόρτα με τον αρθμό 2. Το σπίτι φαίνεται κάπως χάλια, ο κήπος εγκατατελειμμένος εδώ και καιρό. Χτυπώ την πόρτα. Ξαναχτυπώ. No answer. Τηλεφωνώ στη Λίλα την αφεντικίνα μου (από που βγαίνει αυτό?).
- Hi there Mrs Paraskevopoulou. I'm Marilena. I;m outside of a house that I believe it's yours but it seems that nobody is in at the moment... I dunno.
- That's not possible. What number are you again?
-Number 2, ain't it?
-Well,actually it is brookes court, flat number two.
-So it isn't a house then.
-Nope, I think it is at the end of the road. Would you like me to pick you up?
-No, that's fine. It's not necessary. I'll find it. See you in a while.
-Yap, see you (hopefully, μάλλον θα πρόσθεσε η γυναίκα).
Και αρχίζω να περιπατώ και να περιπατώ. Το court number 128. Niceee!
Anw, μετά είχα συνάντηση για το μεταπτυχιακό. Ενθουσιάστηκα and I was so terrified at the same time. My tutors are just great! Καμία σχέση με τα στερεότυπα για τους ακαδημαϊκούς, ότι είναι ξιπασμένοι, ακατάδεκτοι και εχθρικοί. Όλοι τους όμως είναι στ'αλήθεια αυθεντίες, θρύλοι στο χώρο και παράλληλα άνθρωποι. Απόλαυσα πραγματικά τη θεματική ενότητα, even though there were miments that I felt so out of it, so small and so ignorant. Και με τον τρόπο αυτό πέρασε το σαββατοκυρίακο επίσης. Με το ωράριο του Σαββάτου να κυμαίνεται από τις 9:15 am μέχρι τις 7:00 pm. Αα, να μη ξεχάσω να αναφέρω τα παθήματα του πρωινού του Σαββάτου. Με ξυπνά ο κοινός γνωστός μου γύρω στις 7:45 am, γιατί γνωρίζει ότι από την κούραση ούτε που θα ακούσω το ξυπνητήρι και μου ετοίμασε πρωινό και lunch για να πάρω μαζί μου (2 points ;p). Πηγαίνω στο σταθμό του μετρό, μετά από 10 λεπτά περίπου καταφέρνω να πιστώσω την κάρτα μου και αφού βρίσκω την κατάλληλη πλατφόρμα, επιβιβάζομαι. Κατά τη διάρκεια του γύρω στα 15 λεπτά ταξιδιού υπήρχαν κάποιες ανακοινώσεις αλλά ούτε που έδωσα σημασία. Περνούμε από τη Russell Square, τη στάση μου αλλά το τρένο δε σταματά! Με πιάνει ένας πανικός. Ρωτώ τους συνεπιβάτες και μου λένε ότι εξαιτίας έργων ο σταθμός είναι κλειστός και έπρεπε να κατέβω στην προηγούμενη στάση και να πάρω λεωφορείο. Κατεβαίνω με ταραχή στην επόμενη και γυρεύω μια στάση για λεωφορεία. Βρίσκω μία αλλά κανείς δεν ήταν τριγύρω για να ρωτήσω. Έρχεται μετά άπό πέντε λεπτά μια γυναίκα και την ρωτώ. Να το πω τώρα ή να μη το πω? Περίμενα στη λάθος μεριά του δρόμου. What a surprise! Damn! Διασταυρώνω, βρίσκω μια στάση και σταματούσα ΚΑΘΕ λεωφορείο που περνούσε για να ρωτήσω. Βρίσκω ένα, μπαίνω μέσα, τα δευτερόλεπτα κυλούν, τα λεπτά περνούν και I'm sooo f***ing LATE! Κατεβαίνω στη στάση (στο σημείο αυτό έπρεπε να είμαι ευγνώμων που αναγνώρισα την περιοχή και κατέβηκα) και αρχίζω να τρέχω για τη σχολή. Άργησα μονάχα 15 λεπτά. 1 point!
Και άλλο περιττό να αναφέρω, δε μπορούσα να μπω στο δωμάτιο των εστιών μου μέχρι την Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου, έστω και αν πήγα για να τους εκλιπαρήσω την Παρασκευή για να μπω μια μέρα πιο γρήγορα, δηλαδή το Σάββατο. Τελοσπάντων, πάω την Κυριακή, αυτή τη φορά με το λεωφορείο μιας και τώρα γνωρίζω ότι ο σταθμός του μετρό θα είναι κλειστός on the weekends until further notice. Ο οδηγός ένας ευγενέστατος κύριος, πρόθυμος να με βοηθήσει με τις βαλίτσες μου και να με ρωτήσει αν είμαι εντάξει (it was so sweet! Thanks you Mr. Bus-driver) και να μου υποδείξει τη σωστή στάση για να κατέβω. Πάω πριν το μάθημα στις εστίες μου, αλλά η υπεύθυνη έλειπε, δε μου έδιναν τα κλειδιά ή καλύτερα, δεν ήξεραν καν σε ποιο δωμάτιο ήμουν. Αφήνω λοιπόν τα υπάρχοντά μου στο δωμάτιο υποδοχής και πηγαίνω για το μάθημα. Αυτή τη φορά τελειώσαμε στις 3:00 pm.
Ξανα επιστρέφω στις εστίες, μου δίνουν τα κλειδιά μου (btw δεν είναι παραδοσιακά κλειδιά αλλά μαγνητικές κάρτες, so cool!), μετά από κανά τέταρτο χασιμιά βρίσκω το δωμάτιο which by the way it's in the BASEMENT! The receptionist told me that they gave me a room in the basement but I thought he was only jogging. Well, he didn't! Δε πειράζει λέω, αλλά ήταν το πιο θλιβερό δωμάτιο EVER, χωρίς χώρο καν για γραφείο (εκτός αν ήταν αόρατο και αιωρείτο σε κάποια γωνιά του ταβανιού). Πάω κάτω, ή μάλλον πάνω και απαιτώ να μου αλλάξουν δωμάτιο. Η υπεύθυνη was still missing αλλά μια αγάμητη πετάγεται στη συζήτηση που είχα με τον συνάδελφο και μου λέει αδύνατο να αλλάξεις δωμάτιο! Για καλή μου τύχη όμως (υπάρχει άραγε?) την ίδια ακριβώς στιγμή έρχεται η υπεύθυνη και απευθύνομαι σε αυτήν. Μου λέει ότι ενδεχομένως να μπορεί να με αλλάξει δωμάτιο με τον δίπλα που θέλει να μετακομίσει στον πάνω όροφο. Μου ανοίγει κιόλας το δωμάτιο για να το δω και OH MY GOD! Πράγματι ήταν μια σουίτα. Και εγώ τη θέλω! Και δε συμβιβάζομαι με κάτι λιγότερο! άσε που πληρώνω για σουίτα (η μόνη διαφορά με τα άλλα δωμάτια είναι ότι έχει μέσα μπάνιο και toilet, pretty essential for me) και το δωμάτιο που μου έδωσαν είναι μικρότερο και από το standard room. Στον κοινό γνωστό όμως άρεσε γιατί είναι αποκομμένο από τα υπόλοιπα που βρίσκονται στο διάδρομο και έχει τρομερή ηχομόνωση γιατί μπροστά είναι η πόρτα κινδύνου (δε ξέρω ποια τα σχέδια του, μήπως θέλει να με δολοφονήσει και ενθουσιάστηκε με την ηχομόνωση?). Anw, I DON'T LIKE IT!
Δευτέρα πρωί, σηκώνομαι να πάω πάλι από τα χαράματα στις εστίες και στα γραφεία του πανεπιστημίου για να γραφτώ. Πάω πρώτα στις εστίες. Η υπεύθυνη χασιμιά όπως πάντα (μα πού στο καλό εξαφανίζεται συνέχεια?). Μετά από αναμονή εμφανίζεται, μόνο για να μου πει ότι δεν επικοινώνησε με τον άλλο που θέλει να μετακομίσει (what the hell? Όλοι εξαφανίζονται εκεί μέσα. Ούτε στο Τρίγωνο των Βερμούδων τόσες εξαφανίσεις!). Η οργή της Marl3n θέλει να ξεχυθεί σαν ηφαίστειο, ο θυμός της Marl3n θέλει να τιμωρήσει τους πάντες και να αποδώσει δικαιοσύνη, οι λυγμοί της Marl3n ζητούν έξοδο διαφυγής, τα δάκρυα της Marl3n λαχταρούν να ξεχυθούν ποτάμια και να φέρουν την κάθαρση. Αλλά η Marl3n αποφασίζει να πάει στο πανεπιστήμιο.
Μπαίνω στο κτίριο, βρίσκω το registry office και περιμένω. Φτάνει η σειρά μου. Με παραπέμπουν σε άλλη σειρά. Στέκομαι. Περιμένω. Ξανά φτάνει η σειρά μου. Βαρέθηκα. Δεν έχω όρεξη για κουβέντα (αν είναι ποτέ δυνατόν! Άραγε πεθαίνω?). Οι λέξεις βγαίνουν αβίαστα αποφασιστικά από το στόμα μου.
-Goodmorning. I am here to get registered, pay my registration and pick up my library card. There's no need to give me to fill in the necessary forms, since I've already send them in the mid-August. The name is Marl3n (Marl3n Bond if you prefer).
-Nice. Well, let me check on the computer please.
Πατά κουμπιά, πηγαίνει μέσα στο γραφείο, επιστρέφει, ξαναφεύγει, ξαναέρχεται, ανακατώνει κάτι χαρτιά, μου λέει:
-I am awfully sorry. It seems there is some misplacement of your documents. Can you come back at 4 because there are a lot of people waiting?
Η οργή της Marl3n θέλει να αποφέρει τη Νέμεση. Αλλά τα λόγια:
-Excuse me. I am possitive you got the forms since I have paid EXTRA to insure them and make sure you were going to receive them before the deadline.
-I am sorry. Yo are right but there have been some changes in the office and bla bla bla bla...
-That's fine. I'll come back at 4!
Η ώρα 11μισι. Ας πάω να δω τι γίνεται με το δωμάτιο. Τζιφος!!! Έστω και αν τους εξηγώ ότι πρέπει να μετακομίσω and settle in, ότι πρέπει να αγοράσω τα απαραίτητα, ότι κουράστηκα να κουβαλώ βαλίτσες σε όλο το Λονδίνο...
Πάω μια βόλτα να γνωρίσω την περιοχή. Τουλάχιστον έμαθα ποιοι σταθμοί είναι κοντά, τα πάρκα. Πηγαίνω σε ένα, κάθομαι περίλυπη και τρώγω τα μακαρόνια με κοτόπουλο που αγόρασα από το Tesco. Κάθομαι λίγο να απολαύσω τη λιακάδα και να φωτοσυνθεθώ. Κοιτώ το ρολόι. Περπατώ στο δρόμο. Ώσπου ξαφνικά βλέπω το πιο θαυμαστό αξιοπερίεργο πράγμα τηε μέρας.
Ένα μικρούτσικο χαριτωμένο τοσοδά γκρίζο σκιουράκι να ανακατεύει τα φύλλα και να αναζητά φουντούκια. Το χαζεύω για πολλή ώρα. Και αρχίζω να νιώθω καλύτερα. Παθαίνω φλασιά ότι το British Museum είναι κοντά και αποφασίζω να pay a visit (pay isn't the right word here, since the entrance is FREE). Ωραία σκέφτομαι, θα έρχομαι συχνά. Μετά από δρόμο και περισυλλογή ξεφυτρώνουν μπροστά μου οι πύλες του μουσείου, μπαίνω μέσα και τα βήματά μου με οδηγούν στην αίθουσα με τις αιγυπτιακές αρχαιότητες. Τα μάτια μου κοιτάζουν αχόρταγα προς όλες τις κατευθύνσεις. Στέκομαι μπροστά από ένα τέλειο άγαλμα μιας γάτας που είναι πρόσφατη προσθήκη στο μουσείο και μάλλον απεικονίζει τη θεά Bastet, όταν ξαφνικά νιώθω στην τσέπη του παλτού μου ένα... ΖζζΖΖζζ. Το κινητό. Έλάχιστοι γνωρίζουν το καινούργιο μου νούμερο. Ένα χαμόγελο φτερουγίζει στα χείλη μου. Είναι ο κοινός μου γνωστός (που μόλις ξύπνησε και είπε να δει που βρίσκομαι). Με ταχύτητα φωτός του εξιστορώ τα γεγονότα και έρχεται να με βρει.
Εγκαταλείπω το μουσείο μου και είμαι πλέον σίγουρη ότι πολύ συχνά θα πηγαίνω εκεί και πάω στη στάση. Του δείχνω όσους τόπους έμαθα το πρωινό και πάμε πίσω στις εστίες. Δεν αναμένω να διορθώθηκε η κατάσταση και καλά κάνω. Αλλά μόλις μπαίνω η υπεύθυνη διαχειρίστρια μου λέει ότι πέτυχε τον χαμένο γείτονα μου που θέλει μερικές μέρες για να μετακομίσει. Αυτό σημαίνει ότι ακόμα δε μπορώ να μετακομίσω. Ανάθεμα! Πάω στην κρύπτη μου, παίρνω μερικά ρούχα και κατευθύνομαι ξανά για το registry office. Περιμένω πάλι στη σειρά (που ολοένα και μου θυμίζουν τις γραμμές στα στρατόπεδα συγκέντρωσης). Μετά από καμιά ώρα έρχεται η σειρά μου. Κάθομαι στην ίδια καρέκλα του πρωινού και με την ίδια γυναίκα μπροστά μου. Μάλλον θα βρήκαν την εγγραφή μου αλλά μου δίνει να συμπληρώσω κάτι φόρμες που ήδη συμπλήρωσα (και έστειλα). Να το καταπιω και αυτό. Μετά ακολουθεί η φόρμα με την πληρωμή. Αδυνατώ να τη συμπληρώσω ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΚΟΥΒΑΛΩ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΤΗΝ ΠΙΣΤΩΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΩΣ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΩ ΤΟ ΝΟΥΜΕΡΟ.
-You have to come back, she said, and pls bring a passport sized foto.
Η Marl3n πυρ και μανία. Σας έχω ήδη στείλει 4 μέχρι τώρα (η απορία μου: τις κάνουν συλλογή?). Πολύ φοβάμαι χρειαζόμαστε μόνο μια μου λέει. Εε άτε, αν είναι μόνο μια θα σας την φέρω. Μετά ρωτώ αν τουλάχιστον θα είναι έτοιμη η κάρτα της βιβλιοθήκης μέχρι την Παρασκευή γιατί έχω να διαβάσω ένα σωρό αναθεματισμένες κουβέντες. Μάλλον μέχρι τη Δευτέρα, μου απαντά.
Παίρνω τα έγγραφα, τα καταχώνω στη βαλίτσα και ορμώ σα σίφουνας έξω από το κτίριο με τον καημένο τον κοινό γνωστό μου να τρέχει από πίσω μου και να προσπαθεί να με ηρεμήσει αλλά εγώ να μη θέλω να ακούσω κουβέντα από τα νεύρα μου (στο τέλος σχεδόν πάντα αυτός την πληρώνει, sorry mi amor...) και να μαλλώνουμε στη μέση του δρόμου (Ok, ήταν πεζοδρόμιο) ενώ εγώ το μόνο που πραγματικά ήθελα ήταν να πέσω στην αγκαλιά του και να του πω πόσο πολύ εκτιμώ όλα αυτά που έκανε για μένα την τελευταία βδομάδα και όχι μόνο, που με φροντίζει, που μου φτιάχνει πρωινό, που με σκέφτεται, που προσπαθεί να με κάνει να νιώσω καλύτερα, που με ανέχεται (έστω και αν τώρα τελευταία τον έφτασα στα όρια του).
Bottom line: Things don't work like we want them to, even in the UK!
Το resolution μου για σήμερα 30 Σεπτεμβρίου να προσπαθήσω να μην αφήσω τα νεύρα μου να με κατακυριεύσουν.
P.S. Λυπάμαι πολύ αν σας κούρασα guys (which I am sure I did :/)
