Χριστουγεννιάτικες Σκέψεις

Εδώ και καιρό, θα ήθελα να γράψω κάτι για τα Χριστούγεννα, αλλά δε μπορώ να σκεφτώ τίποτα, μάλλον δε νιώθω τίποτα. Και δε ξέρω το γιατί. Όλα κυλούν ομαλά lately. Περνώ καταπληκτικά με τον Κοινό Γνωστό, με τη μάνα μου έχει να μαλλώσω κανά χρόνο (από τότε που πήρα τα ξένα, όλες οι διαφωνίες μοιάζουν να εξανεμίστηκαν), στο τηλέφωνο μιλώ σχετικά πολιτισμένα με τις sis μου, η οικογένεια όλα καλά και εγώ να μη μπορώ να νιώσω το πνεύμα των Χριστουγέννων. ΟΥΦΟΥ! Πόσο αχάριστη (και αλήτισσα είμαι τελικά.

Ψάχνω τον τελευταίο μήνα για το πνεύμα των Χριστουγέννων, αλλά αυτό άφαντο παντού. Το έψαξα στους δρόμους, σε σκοτεινές γνωνιές, στο ντουλάπι, κάτω από το κρεβάτι, στην τσέπη του σακακιού μου, στην πιο μοναξιασμένη γωνιά της βιβλιοθήκης, στα φώτα της Oxford street, σε αυτά της Carnaby αλλά πουθενά. Και νομίζω τίποτα δε μου λείπει, που να μπορώ να κάνω κάτι βασικά. Γιατί στην πραγματικότητα μου λείπουν πολλά. Μου λείπει η Βέρα στην Πορτογαλλία, η φροντίδα της, η μαγειρική της, η Νατάσα που φέτος πήγε Βενεζουέλα με τα αστεία που με ξεσηκώνει κάθε φορά, η Σώτι με τις ταινίες μας και τις κινηματογραφικού περιεχομένου συζητήσεις μας, η Μαρίνα και η Λένη μου και τα get-together μας, η Μύρια με τον περίπατο στα καφέ, η Πιερίνα με τους ξεσηκωμούς μας για clubbing, όλοι οι φίλοι μου που είναι στο εξωτερικό, στις χώρες τους, τα κατοικίδιά μου, αυτά που άφησα να φροντίζει η μάνα μου και αυτά που είναι στον Παράδεισο, η φαμίλια μου, ο θόρυβος, οι μυρωδιές... Πολλές φορές εύχομαι να μπορούσα να φτιάξω έναν κόσμο μαγικό, έναν περιφραγμένο χώρο, να είναι μόνο δικός μας και να είναι μέσα όλοι οι φίλοι μου και όλοι όσοι αγαπώ. Να μη μου έλειπε ποτέ κανένας. Να μην ένιωθα το συναίσθημα της νοσταλγίας να μου καίει τα σωθικά και να τσούζει τα μάτια μου.

5 λεπτά πριν τα Χριστούγεννα. Θυμάμαι τα πρώτα Χριστούγεννα που έπαψα να πιστεύω στον Άγιο Βασίλη (βασικά πιστεύω στην ύπαρξή του, αλλά δε νομίζω να με συμπάθησε ποτέ ιδιαίτερα). Νομίζω ήμουν 10 χρόνων, η μάνα μου μας έβαλε νωρίς για ύπνο και ύστερα πήγαν και οι γονείς μου να κοιμηθούν. Εγώ περίμενατην ευκαιρία να πάνε όλοι για ύπνο για να ξετρυπώσω από τα σεντόνια μου, να χωθώ κάτω από το μεγάλο τραπέζι του σαλονιού και να περιμένω τον ΆηΒασίλη. Βασικά, παράπονα ήθελα να του κάνω, ότι ποτέ δεν έλαβα το δώρο για το οποίο ευχόμουν μήνες ολόκληρους και έγραφα στο γράμμα. Περίμενα, περίμενα ώρες. Μέχρι που τα βλέφαρά μου βάρυναν και ξυπνώ το πρωί. Ο άγιος ούτε εκείνο το βράδυ ήρθε και ούτε τον ξαναπερίμενα ποτέ. Μετά από μερικά χρόνια κατάλαβα ότι τον ρόλο του αναλάμβαναν οι γονείς μου, αλλά ήταν τόσο άχρηστοι όσον αφορούσε τις γονιακές τους υποχρεώσεις, που ποτέ δε μπήκαν στον κόπο να μάθουν τι ήθελα πραγματικά και να μου το πάρουν.

Έτσι τα Χριστούγεννα και γενικά οι γιορτές έχασαν τη γεύση τους για μένα. Έγιναν μουντά, ποτέ δε μου άρεσαν και να νιώθω και τύψεις που δε μπορούσα να νιώσω κάτι όμορφο. Θυμάμαι πάντα αναζητούσα τη μαγεία, τη λάμψη... Τώρα όμως δε μπορώ να έχω παράπονο, σε ένα μήνα βρέθηκα με τον Μιχάου, τη Σόφι μου, μιλώ πάρα πολύ συχνά με τους φίλους μου (έστω και αν lately τους παραμέλησα λιγάκι εξαιτίας του ξημεροβραδυάσματος στη βιβλιοθήκη), σήμερα ήρθε ο David από την Ισπανία και θα βρεθούμε αύριο και παραμονή της πρωτοχρονιάς έρχεται η μελένια μου! Πέρσι πέρασα πολύ ωραία στην Γρανάδα, ανάμεσα σε φίλους παλιούς αγαπητούς και καινούργιους. Αλλά μου έλειπε ο αγαπημένος μου τρομερά και οι υπόλοιποι μου φίλοι. Φέτος ξαπλώνω δίπλα του, αλλά πάλι οι φίλοι μου δεν είναι εδώ. Αυτός μου λέει that I can't have it all. Και εγώ πεισμώνω και με ένα παραπονιάρικο ύφος κατεβάζω τα μούτρα και δε μπορώ να καταλάβω το γιατί.

Πριν λίγες μέρες γνώρισα τους γονείς του. Ένα άγχος τρομερό καταρράκωνε τα σωθικά μου εδώ και έναν ολόκληρο μήνα. Τελικά αποδείχτηκε πως ήμουν χαζή. Γιατί η μαμμά του είναι πολύ γλυκειά και ο πατέρας του καταπληκτικός. Θα ακουστεί τρομερά banal και cliche αλλά μου αρέσει ο τρόπος τους όταν είμαι μαζί τους, σα να είναι οι δικοί μου γονείς. Σήμερα με συγκίνησαν πολύ! Ήμουν με τη μητέρα του στο δωμάτιο, βγάζει μια τσάντα του French Cone και μου λέει "δικό σου". I was sooo shocked! Ένα τέλειο καταπληκτικό εξαιρετικό πανέμορφο φόρεμα. Το δοκιμάζω και το λατρεύει πάνω μου. Από τη συγκίνηση ορμώ στο μπάνιο και αρχίζω να αγκαλιάζω τον Κοινό Γνωστό, φιλώντας τον και τα νερά να βρέχουν τα ρούχα μου. Πραγματικά συγκινήθηκα γιατί ούτε το περίμενα ούτε θα το ζητούσα ποτέ, ούτε καν μπορούσα να το φανταστώ. Μετά αρχίζω να αγκαλιάζω και να φιλώ τους υπόλοιπους accomplices to the crime, τη μαμά και τον μπαμπά του.

Το απόγευμα τους έπεισα να πάμε περίπατο στο Tower of London. Χαθήκαμε λίγο (why this doesn't surprise anybody?) αλλά τελικά φτάσαμε στον προορισμό μας. Και ήταν υπέροχα! Το μουντό φως, τα κτίρια, τα φωτάκια, τα στολίδια. Το παγοδρόμιο στην πλατεία γεμάτο κόσμο. Και καθώς αγναντεύω, να προβαίνω στην διαπίστωση ότι είμαι στ'αλήθεια χαρούμενη. Στην ευτυχία δε μπορώ να πιστέψω, αλλά σε συγκεκριμένες χρονικές στιγμές χαράς ναι.

Τελικά το πνεύμα των Χριστουγέννων ήταν πάντα εκεί, απλώς εγώ δε μπορούσα να το διακρίνω ανάμεσα σε δυστυχισμένες αναμνήσεις, συγχισμένες σκέψεις, θολά συναισθήματα και περιττές επιθυμίες. Το ανακάλυψα όταν περπατούσαμε αγκαλιά με τον Κοινό Γνωστό πάνω στο Tower Bridge, σκύβει και με φιλά γλυκά παθιασμένα. Τώρα που διαλύθηκε η ομίχλη μπορώ να δω τον αστεροστόλιστο ουρανό.
Merry Christmas to ALL!

Las Ultimas Aventuras de la Caperucita Roja!

Για όσους αναρωτιούνται για τον τίτλο, σημαίνει "οι τελευταίες περιπέτειες της Κοκκινοσκουφίτσας" και προέρχεται από τη συζήτηση που είχα μόλις πριν λίγα λεπτά με τη πολυαγαπημένη μου Nash. Λοιπόν, πολλά έχουν συμβεί τις τελευταίες μέρες, στα οποία θα αποπειραθώ να επεκταθώ briefly.

Την Κυριακή είχαμε multicultural X-Mas party at the dorms (τάχαμου τωρά). Υποτίθεται όλοι έπρεπε να μαγειρέψουμε κάτι και να πάμε κατά τις 4 στο main hall. Εγώ σιγά που θα ήθελα να κάνω κάτι (καθολου ευχαριστημένη δε με έχουν από τότε που πάτησα το πόδι μου και ακόμα το μπάνιο μου είναι σπασμένο αλλά εγώ πληρώνω!). Λέω λοιπόν, ίσως να κάνω τον περίπατό μου από εκεί, να φάω και κάτι... Μιλώντας όμως με τα κορίτσια του πάνω ορόφου και τους kitchen mates μου, συνειδητοποιώ προς μεγάλη μου δυσαρέσκεια ότι ΟΛΟΙ θα έφτιαχναν κάτι. Damn! That means myself too... Σηκώνομαι λοιπόν την Κυριακή το πρωί (κατά τις 2), ο Κοινός Γνωστός να μένει ακόμα στο κρεβάτι και πάω στην κουζίνα. Τι σινιά με ψητά, κατσαρόλες πάνω στη φωτιά, ψάρια με σάλσες και την Jamaican να κινείται αεράτα πα΄νω κάτω στην κουζίνα και να ανακατεύει με την κουτάλα!
- Gosh Angela! What;s going on here?! Are you preparing to cater a party or what?!
- Nah! I thought I might cook something for the party of the halls. This is nothing.
- ..........

Μετά μου είπε ότι είναι το συνηθισμένο κυριακάτικο γεύμα που κάνουν στην Τζαμάικα κάθε Κυριακή. Λέει ότι αν οι οικογένειες δεν το κάνουν αυτό, σημαίνει ότι είναι πολύ φτωχοί or there's something really wrong. Λέτε να είναι αργά να βρω κάποιον Τζαμάικαν γαμπρό? Ό,τι και να πω, δε μπορώ να περιγράψω το χάρμα οφθαλμών στην κουζίνα και τις θεσπέσιες μυρωδιές που μου τρυπούσαν τη μύτη. Τι να κάνω τώρα εγώ η καημένη? Κολοκούθκια με τα αυγά. Αυτό αποφάσισα την προηγούμενη νύχτα. ΟΥΦΟΥ! Εννα πελλάνω! Η Ελληνίδα έκανε ελληνική σαλάτα και τζατζίκι, οι Ινδο-Αμερικάνοι κάτι συνοδευτικά. Ενώ εγώ... κολοκούθκια με τα αυγά (άσε που έβαλα και μανιτάρια μέσα). Ανάθεμα! Άσε που όλα μου πήγαιναν στραβα, οι πατάτες δεν τηγανίζονταν και έλιωναν, δεν είχα αρκετά μεγάλα κατσαρολικά, έκαψα λίγο και τα κρεμμύδια... Η Angela συνέχιζε να πηγαινοέρχεται σαν ανεράδα στην κουζίνα, όλοι τρέχαμε, είχαμε αργήσει και κανά μισάωρο μέχρι που τους σκουντώ όλους να wrap it up και να πάμε για μάσα. Τότε η Angela βγάζει αλεύρι, να κάνει ζυμάρι, να κάνει τζαμάικαν ψωμί. Φρίκαρα! Μπράβο ρε Άντζελα! Cheers! Αν ήμουν λεσβία θα ήθελα να κατακτήσω την Άντζελα! Ή καλύτερα, γιατί να μην προσκαλέσουμε την κοπελιά για κανά τρίο μαζί με τον Κοινό Γνωστό? Αν και το έχουμε ήδη συζητήσει με τον Κοινό Γνωστό και δεν είναι το στυλ του λέει. I guess this means we have to look further ;P

Πάμε στην αίθουσα. Εγώ με τα φτωχικά κολοκούθκια με τα αυγά και όλοι οι άλλοι με τα μαγευτικά τους εδέσματα. Σούσι, ταμπούλε, φαλάφελ, διάφορα ινδικά και αιγυπτιακά και αραβικά και αφρικάνικα που δε ξέρω τα ονόματα τους. Κάποιες άλλες Κύπριες έφεραν κουπέπια (αλλά μετά που μιλήσαμε μου εξομολογήθηκαν ότι ήταν της γιαγιάς που έφεραν μαζί τους και μπήκαν κατάψυξη). Έφαγα και έσπασα! Το ίδιο και ο Κοινός Γνωστός και όλοι (αν και δεν έβαλα κολοκούθκια με τα αυγά ;Ρ). Μετά ο γάρος ο Κοινός Γνωστός πήγε να ρίξει μια σιέστα, ενώ οι υπόλοιποι μείναμε να παίξουμε πινιάτα (αφού νομίζω δεν έχουμε μεξικάνους στις εστίες... Πώς τους έδοξε?) . Σε κάποια φάση μια μικροσκοπική Ινδή πιάνει το σκουπόξυλο και δίνει στην πινιάτα και έσπασε. Μα η κοπελιά έβγαλε όλα τα απωθημένα της. Είχαν και άλλη πινιάτα. Αυτή τη φορά το σκήπτρο σκουπόξυλο έπεσε στα χέρια του αρχιφύλακα. Πριν χτυπήσει κάποιος την πινιάτα, τον κάνουν γύρω γύρω να αποπροσανατολιστεί και μετά τάχα να κατευθυνθεί πάνω στην καημένη πινιάτα. Σε αυτή την περίπτωση ο αρχιφύλακας όμως με την έκτη του διαίσθηση, γύρισε από την άλλη πλευρά και άρχισε να βαρά τον αέρα με το σκουπόξυλο, όλοι έκαναν πίσω, φωνές, πανικός και μέχρι να του το πιάσει κάποιος πριν γίνει κανά φονικό και διαπιστώσει τι κάνει ο παλαβός είδαμε και πάθαμε. Μετά δίνουν στον καθένα μας από ένα birthday candle. Προς τι? Ρωτώ. Και αρχίζουν να ανάβουν τα κεράκια και να τραγουδούν χριστουγεννιάτικα και για τον Ρούντολφ και για ένα έλκυθρο μέσα στο χιόνι και εγώ να στεκομαι (καθόμουν μάλλον) σαν το αποχαυνωμένο με ένα βλέμμα 'What the HELL?'. Μετά βρήκα την ευκαιρία μου και έκανα το prison break μου για να πάω στο δωμάτιο και να βρίσκω τον Κοινό Γνωστό να κοιμάται ακόμα, να έχει φάει τόσο πολύ που να μη μπορεί να ταράξει (εε, δε το συζητώ γαι σεξ). ANWZ!

Την επόμενη μέρα σηκώνομαι σχετικά πρωί (στις 9) γιατί κανονίσαμε με τα κορίτσια να πάμε Cambridge (oh yeah)! Αφήνω τον Κοινό Γνωστό να κοιμάται σαν την κοιμωμένη καλλονή και ξεκινούμε μες τον πρωινό ψόφο. Μάνα μου ρε! Ένιωθα σαν να πηγαίναμε εκδρομή! Μες το λεωφορείο δεν έσκασα στιγμή (προς τρομερή απογοήτευση των συνεπηβατών μου), έφαγα τις smarties μου, κόλλησα τα μούτρα μου πάνω στο γυαλί για να παρακολουθώ έξω, και έριξα και ένα υπνάκο μέχρι να φτάσουμε.

Cambridge! Κατεβαίνουμε από το πάσο και αναπνεύουμε τον αέρα των λόγιων και του υψηλού πνεύματος! Αααα! Πάμε σε μια κοντινή χριστουγεννιάτικη αγορά, είχε και ένα παγοδρόμιο. Χάζεψα πολλή ώρα τους τολμηρούς που έφαγαν τα μούτρα τους και τον πωπό τους στον πάγο και παρολίγο να με πατήσει και ένα ποδήλατο. Ξεκινούμε να βρούμε τη βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου (cos ο λόγος που πήγαμε ήταν γιατί η μια κοπέλα ήθελε να δει ένα dissertation, that's why εκόψαμε και πήγαμε τζειπάνω). Ρωτώντας πάει κανείς στην πόλη. Ακόμα παραπάνω αν δεν έχεις μήτε χάρτη. Ρωτούμε ρωτούμε, ένα σωρό βιβλιοθήκες παντού (hello, είμαστε Cambridge?). Βλέπω από μακριά έναν κύριο. Σινιάρω τον ότι μάλλον θα ξέρει.
- Excuse me, sir...
- No thank you!
Και ξεκινά γοργά να φύγει, ενώ εγώ γυρίζω πίσω και του φωνάζω
- We are just looking for the univerity's libraryyyy!
- Ham, I think it's further on this street.

Σιγά που θα τον άφηνα δηλαδή να με προσπεράσει έτσι! Μα τάμπου ενόμισε δηλαδή? Ότι πουλώ τίποτις? Οξά ότι είμαι καμιά επαίτισσα? Εφόρουν και την σακκάρα μου γαμώτο, αλλά όχι την βαρελλάτικη. Φαντάσου να εφόρουν τον μαύρο μου τον σάκκο (αγιάζι και βοριά δε σας φοβάμαι) δηλαδή, θα νόμιζε ότι ήμουν καμιά ρακοσυλλέκτρια.

Μετά από καμιά δεκαριά κόσμο και ένα σοκολατένιο αυγο kinder, φτανουμε στην βιβλιοθήκη! Κτιριο ύψιστης ασφάλειας. Να παρουσιάσεις χαρτί του πανεπιστημίου σου, ταυτότητα, ειδική κάρτα από το πανεπιστήμιο, να συμπληρώσεις μια φόρμα, να περάσεις μια πύλη, να έρθει κάποια με κλειδί να σου ανοίξει, να αφήσεις τα πράγματα σε άλλο δωμάτιο και να περάσεις στο αποστειρωμένο, λευκό, πεντακάθαρο, χλωριομυροφόρο δωμάτιο με τις διπλωματικές. Εγώ και η Άντι δεν είχαμε τίποτα από αυτά τα έγγραφα, έτσι εννοείται ότι ήταν αδύνατο να περάσουμε. αποφασίσαμε λοιπόν να σκοτώσουμε το χρόνο μας looking around. Ευτυχώς είχε ένα excibition room κοντά στα toilet και χαραμιστήκαμε εκεί μέσα. Σε καποια φάση βγαίνουμε στον προθάλαμο της βιβλιοθήκης και κόφκουμε καμιά κουβέντα. Οι βιβλιοθηκάριοι μας κοιτάζουν περίεργα. Χτυπά το κινητό της Antis, απαντά. Χτυπά το δικο μου, απαντώ. Τότε ήταν που μας κάνει νόημα μια αγάμητη βιβλιοθηκάριος ότι πρέπει να βγούμε έξω γιατί δεν επιτρέπεται να μιλούμε. How was I suppose to know that? Ρεζίλι όμως. Σε κάποια φάση επιτέλους βλέπουμε τις υπόλοιπες σε μια διαφορετική πύλη από αυτή που μπήκαν. Έρχονται με άδεια χέρια. Για να φωτοτυπήσουν κάτι έπρεπε να το πουν στους υπευθύνους, να τους το κοπιάρουν εκείνοι και κάθε σελίδα στοίχιζε 16 πέννες! Εεε τζαι πίου! Εγω θα τους έλεγα να περνούσαν κρυφά τη φωτογραφική και να έβγαζαν ό,τι ήθελαν.
- Έρχεται κανένας κόρη?
- Όχι, coast is clear.
(μουσική υπόκρουση το Mission Impossible).Anw, who needs them. Γυρίζουμε λιγάκι στην πόλη, περνούμε από γέφυρες και μεγαλόπρεπα πανεπιστημιακά κτίρια, οι άλλες φοβούνται λιγάκι από την απώλεια του φωτός αλλά εγώ λατρεύω την κάθε εικόνα που βλέπω.
Με τα σάντουιτς του EAT στο χέρι παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής. Τελικά μικρή μου φάνηκε η πόλη, ίσως να είναι σα τη Γρανάδα. Πάμε να χαραμιστούμε λίγο ξανά στην χριστουγεννιάτικη αγορά, όταν βλέπομε το ρολόι. Έχουμε μονάχα 5 λεπτά! ΑΑΑΑΑΑ! Αρχίζουμε να τρέχουμε σα δαιμονισμένες, εγώ από την ταραχή να μη βλέπω καν τα μικρά φωτάκια των bicicletas, παρολίγον αν με κάτσουν που κάτω, πάλε! Να φτάνουμε στη στάση, μόνο για να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι η λανθασμένη και να τρέχουμε πίσω και μετά να περιμένουμε κανά τέταρο το λεωφορείο γιατί God hates me και σκόπιμα έκανε το λεωφορείο να έχει καθυστέρηση. Αφήσαμε λοιπόν τον κόσμο των scolars and Cambridge behind.

Χτες είπα να μείνω στην βιβλιοθήκη να διαβάσω λιγάκι, μιας και, όσο και να θέλω να το ξεχάσω, παραδίδω 2 εργασίες αρχές ιανουαρίου, και κατά παράδοξο τρόπο μόνο σε βιβλιοθηκισμένο χώρο μπορώ να διαβάσω. Btw στο υπόγειο που με έχουν είναι πάντα σχεδόν νεκρική σιγή, αλλά δε μπορώ να διαβάσω (όπως τώρα ένα πράμα!). Τι να πώ. Οι όγκοι βιβλίων μου μεταφυσούν έναν αέρα διαβάσματος, reflection και critical thought (ναιιιι, καλό). Κατά τις 9μισι λέω να πάω στον Κοινό Γνωστό, να μου μαγειρέψει, έχει και 3 μέρες να τον δω... Επιβιβάζομαι στο συνήθες λεωφορείο με τον αριθμό 168. Φτάνουμε κοντά στον σταθμό του Waterloo. Αλλά πιάνει άλλουσ δρόμους το πάσο, που δεν ξαναπέρασα. Τι γίνεται αναρωτιέμαι? Αρχίζει να επικρατεί μια γενική αναστάτωση στο λεωφορείο. Εγώ να σκέφτομαι ότι ο οδηγός είναι μέλος της Αλ-Κάιντα και θέλει να ρίξει το λεωφορείο σε κανά σταθμό, ή ότι θα μασ πάρουν κάπου, να μας βαλουν σε ένα χειρουργικό τραπέζι και να μας βγάλουν τα όργανα μας ενώ εχουμε τις αισθήσεις μας ακόμα και να τα πουλούν στην μαύρη αγορά (ξέρετε όσα πάει ένας πνεύμονας στις μέρες μας?). Μετά να πιάνω τηλέφωνο τον Κοινό Γνωστό, να του κάνω παραγγελία ότι στην κηδεία μου θέλω να φορούν όλοι άσπρα και ότι αφήνω το κάθε περουσιακό μου στοιχείο στον τάδε (σύμφωνα με την διαθήκη μου). Τότε, αφού περνούμε μέσα από στενοσόκκακα και παραδρόμους και μονοδρόμους (να ήταν Κυπραίος ο λεωφοριατζής), και αρκετές φορές γύρω γύρω όλοι από το london Eye, αναγνωρίζω την στάση μου και πετάγομαι κάτω.

Σήμερα έρχονται οι γονείς του Κοινού Γνωστού... ΟΥΦΟΥ! Εννα πελλάνω! Τάχα πρέπει να τους γνωρίσω και δε ξέρω τι να κάνω, ούτε πως να συμπεριφερθώ, ούτε τι να πω, ούτε καν αν μπορώ να περάσω κανά βράδυ με ον Κοινό Γνωστό, ή θα νομίσει η μάμμα του ότι είμαι καμιά bitch (δεν αντιλέγω, αλλά τα ενδεχόμενα μέλλοντα πεθερικά δεν είναι ανάγκη να το νομίζουν τούτο). Τάχα άμα γνωρίσω τους δικούς του σημαίνει ότι σοβαρεύουν τα πράματα? Αφού ακόμα δεν τα έχουμε... ΟΥΦΟΥ! Εννα πελλάνω λαλώ σας.

Αποκορύφωμα της ημέρας: Πάω στο iceland για το μηνιαίο ψώνισμα. Αγοράζω, αγοράζω, κρέατα, πίτσες, χυμούς, διάφορα. Πάω στο ταμείο. Περνώ την κάρτα μου. Rejected. Να ξαναδοκιμάσουμε, της λέω. Ofcourse. Ξαναδοκιμάζω. Rejected. Never mind, let's try this one, της λέω. I'm sorry, this one doesn't get through either. Rejected! Το απόλυτο ρεζίλι για μένα. Να ξαναπηγαίνω πάνω στην τράπεζα, αφού πριν 20 λεπτά απέσυρα 20 λίρες. Να ξαναγίνονται rejected οι κάρτες. Να δαιμονίζομαι. Να πιάνω τη μάνα μου να της λέω να με πάρει πίσω αμέσως. Να χρεώνομαι και 1,35 από πάνω γαι 8 δευτερόλεπτα ομιλίας. Να μη ξέρω τι γίνεται αφού ακόμα δε μπατίρισα τους λογαριασμούς μου. Τελικά έρχομαι σπίτι, παίρνω τηλέφωνο στο online banking της Τράπεζας Κύπρου και μου λέει ότι γενικά παρουσιάσαν προβλήματα οι κάρτες εκείνη την ώρα. Και ρωτώ, αν αγόραζα παραπάνω πράματα από 25 λίρες? Τι θα γινόταν?
Ένηγουέηζ, τώρα πρέπει να σκεφτώ καμιά καλή δικαιολογία για να αποφύγω την γνωριμία με τους γονείς. Any suggestions are always welcome, σοβαρά πράματα όμως. Ότι έπεσα θύμα απαγωγής εξωγήινων όντων για διεξαγωγή πειραμάτων δε μετρά. Ούτε το ότι με στρατολόγησε μυστικός οργανισμός της κυβέρνησης για αποστολή διάσωσης του πλανήτη.

Sof P. In London and other!

Έχει περάσει κιόλας μια βδομάδα από τότε που η φίλη μου η Ποσπορή είχε έρ8ει στα Λάντα με το αμόρε της. Τον τελευταίο μήνα είμαι πάρα πολύ ικανοποιημένη από τη μαζική συνέλευση οικογενειακών προσώπων και αγαπητών φίλων στην καινούργια μου πόλη.

Αρχικά είχε έρ8ει η νούννα μου με την καλαδερφή μου, τον husband, τον μικρό Zorz και τη συμπε8ερά. Πέρασα μια τέλεια βδομάδα με την αγαπημένη μου νούννα, που μου μαγείρευε ό,τι ήθελα και που γενικά πάντα με περιποιείται. Άμα νούννα, I really miss you! Ειδικά τώρα που δε θα περάσουμε όλη η οικογένεια μαζί τις γιορτές, νιώθω ένα σφίξιμο στο στομάχι και αρχίζω να ξεροκαταπίνω τους λυγμούς μου... Ούτε πέρσι ήμουν μαζί με τη φαμίλια, να τρώμε μέχρι να σπάσουμε, να ξεκουραζόμαστε για λίγο και ύστερα ξανά στη μάχη με το φαϊ, με τα παλαβο-προγράμματα της τηλεόρασης, με τις πολλαπλές επαναλήψεις και στη συνέχεια τα μεθυσμένα μέλη της οικογένειας να πιάνουν το mike και να πιάνουμε σειρά μπροστά στο καραόκε. Τι να κάνουμε? Είμαστε μια οικογένεια ψωνάρες :Ρ

Μετά ήρ8ε ο αδελφικός μου φίλος Μιχάου, όπως ήδη προανάφερα σε προηγούμενη ανάρτηση. Ήταν υπέροχα και γέμισε τις μέρεσ μου με μικρούτσικες ηλιακτίδες, έστω και αν το κρύο μου κοκάλωνε τα χέρια και μου πάγωνε το πρόσωπο.

Το πρωινό που αποχαιρετούσα τον Πολωνό, λαμβάνω ένα μήνυμα από τη Σόφι που με ενημερώνει ότι βρίσκεται στο Λόντον και ότι αναπνέει τον ίδιο αέρα με μένα. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη. Πραγματικά, δε μπορώ καν να προσπαθήσω να βρω τις λέξεις που να χαρακτηρίζουν όλη εκείνη την καταιγίδα συναισθημάτων. Μετά από πολλά, καταφέρνουμε να βρεθούμε στο British Museum. Η φάση: Εγώ να της μιλώ στο τηλέφωνο, να καταφέρνουμε να πούμε που να βρεθούμε, μπροστά από το ταμείο εισιτηρίων, να κάνω τον τεράστιο γύρο και να την βλέπω να με περιμένει στην άλλη άκρη και να αγναντεύει από την αντίθετη κατεύθυνση. Και εγώ να στέκομαι αποχαυνωμένη να βλέπω την Φόφα μου και να νομίζω ότι ονειρεύομαι, ότι είμαι στο Matrix και να αμφισβητώ αυτό που βλέπω μπροστά μου. Οι ματιές μας συναντώνται. Και τ΄ρέχουμε να σφιχταγκαλιάσουμε η μια την άλλη, να φωνάζουμε, να γελούμε, ίσως και να κλαίμε και μια τεράστια γραμμή εισιτηρίων να μας κοιτά απορημένη.

Η επόμενη μέρα ήταν όλη δική μας, Μια ολόκληρη μέρα shopping therap(psychopath)y. Και είχαμε να πούμε 1000 πράματα, όσο και ο 1000 καιρός που είχε να βρεθούμε. Καθίσαμε στο Starbucks του Bond Station και μιλούσαμε ασταμάτητα. Και είμαι σίγουρη ότι ακόμα δεν τα είπαμε όλα. Νομίζω έτσι είναι οι πραγματικοί φίλοι. Να μπορούν να περάσουν όλα τα χρόνια της ζωής τους και να μιλούν για τα πάντα, χωρίς να τελειώνουν τα λόγια. Θερίσαμε την Oxford Street και μου συνέβη και το πιο απίστευτο ανεπανάληπτο απίθανο πράγμα.

Όοοχιι, δεν είδα τον Jude Law ούτε τον Keanu Reeves αλλά... πήρα ένα απίθανο φουστανάκι από το Dorothy Perkins for free! Εξηγώ λοιπόν την κουβέντα: Πάμε με τη Σόφ και παίρνουμε ένα σωρό πράγματα στα δοκιμαστήρια. It was so good that after all this time I had a girl wit me in the fitting rooms. Sofa, I LOVE YOU! Anw, παίρνω κάτι σούπερ εσώρουχα (ειδικά ένα σετ lilac bra with its thong, ABSOLUTE PERFECT!I´m such a pin'up girl if I may say ;Ρ) και ένα φορεματάκι totally γαμάτο (σχεδιάζω να τα φορέσω σε κανά interview if the boss is a hunk! Αλλιώς θα τα χαρεί ο Κοινός Γνωστός...). Πάμε στο ταμείο, είχε και κάτι έκπτωση, αλλά το τελικό ποσό μας εξέπληξε.. Πολύ λιγότερα από όσο αναμέναμε. Απομακρυνόμαστε λιγάκι από το ταμείο, στραβωνόμαστε με τη Σόφι πάνω στην απόδειξη και τότε συνειδητοποιούμε ότι... δεν πέρασαν το γαμάτο-πουτανοσέξυ φόρεμά μου. Θέλω έντρομη να παώ πίσω στο ταμείο να τους υποδείξω το λάθος. Όταν η Ποσπορή μου, ως η φωνή της λογικής, μου λέει: "Κόοοοορη, μια ευκαιρία μια φορά! Μα είσαι πελλή!". Και εγώ το καημένο με την απόλυτη επιφύλαξη, κατεβάζω το κεφάλι και ντροπιασμένα συμφωνώ. Πάμε να φύγουμε λοιπόν, όταν περνούμε από τισ πόρτες και ο συναγερμός αρχίζει να χτυπά δαιμονισμένος! What a shame! Κάνω αμέσως μεταβολή και ύστερα από προτροπή της φιλενάς να σιωπήσω, πάμε στο ίδιο ταμείο, βρίσκουμε την ίδια πωλήτρια και της λέμε για το συναγερμό. Αυτή ελέγχει τα ρούχα, μπας και άφησε κανά tag πάνω, μα δεν έχουν τίποτα. Εγώ να λέω από μέσα μου: "Τώρα θα μας ανακαλύψει, τώρα θα μας ανακαλύψει!". Αλλά τελικά ανακαλύπτει ένα ορφανό tag μες την τσάντα μου. Η κοπελιά απολογείται ένα σωρό φορές η καημένη, εγώ με τη Σόφη πέρνουμε τις τσάντες μας και την κάνουμε στα γρήγορα και εγώ να μη μπορώ ακόμα να πιστέψω την τύχη μου!

Σε γενικές γραμμές ήταν μια καταπληκτικότατη μέρα. So, θα ήθελα να ευχαριστήσω τη Σόφ μου και το άλλο της μισό για την τόσο ευχάριστη μέρα που μου πρόσφεραν! Mil GRACIAS!

P.S. Κοπέλλες, επισυνάπτω το φουστανάκι μου και τα lingerie, για να πάρετε μια ιδέα. Είμαι πάρα πολύ ενθουσιασμένη αφού! Κάμνει μου κάτι τέλεια βυζιά, πετάσσουνται έξω (σχεδόν κυριολεκτικά), υπάρχει μια δαντελωτή υπόνοια του σουτιέ και plus, κάμνει τον κώλο μου τέλεια JLo ;P

P.S.2. Η παρούσα ανάρτηση είναι εξολοκληρωτικά αφιερωμένη στην Σ.Π. μου!

POLSKA in London!

Σήμερα πέρασα όλη τη μέρα στο κρεβάτι (βασικά δεν άργησα και τόσο να ξετυλιχτώ από τα σεντόνια, αλλά να σημειωθεί παρακαλώ στα πρακτικά ότι it gets fucking dark since 4:30 p.m.). I had an amazing time these last 5 days! My polish flatmate in Spain (Manresa) came to visit me. It was awesome!

Θυμάμαι το βράδυ της Πέμπτης καθώς επιβιβαζόμουν στο λεωφορείο της Easybus για να τον παραλάβω από το Luton airport. Από την αγωνία μου είχα πάει 40 λεπτά νωρίτερα. Δε πειράζει όμως, έστω και αν είχε κρύο. I just love Buckingham Palace Road. Με τα τέλεια κτίρια και τα τεράστια βικτωριανά αρχοντικά... Anw, οι μουσικές επιλογές για την ενάμισι ώρα του ταξιδιού κυμαίνονταν από χριστουγενιάτικα, early nineties μέχρι και eighties. Βασικά ο bus Driver ήταν πολύ χασονούς, ίσως και συμπαθητικός νόμιζα, μέχρι που πάω να επιβιβαστώ στο λεωφορείο και ίσα που πρόλαβα το χούφτωμα! For God's sake grandpa! Φτάνω στο αεροδρόμιο και ξεχνώ το συμβάν.

Luton airport! Aaayyy tantas memorias de ese lugar. Aaa, by the way ενδεχομένως αυτή η ανάρτηση να περιέχει και ισπανικά, so pepole if you want to keep reading, take out your spanish vocabularios. Η πτήση έχει καθυστέρηση (άτε ρε!). It's ok. Πάντοτε μου άρεσε να είμαι σε μια αίθουσα με αγνώστους και να προσπαθώ να φανταστώ τις ζωές τους, τα γεγονότα που τους οδήγησαν στην συγκεκριμένη αίθουσα του αεροδρομίου και εκεί που παρατηρώ μια μαμά με τον gay γιο της, νά 'σου και ο Michal!

Que alegria! Recuerdo que estaba corriendo hacia el y luego ya estaba en sus manos. Empezamos hablar as if I saw him last night! Η αλήθεια είναι ότι i was a bit nervous. Δεν τον είχα δει από τον Σεπτέμβρη. Αλλά ήταν όλα τα ίδια. Μιλούσαμε για του ίδιου περιεχομένου μαλακίες και κάναμε τα ίδια χαζά πράγματα όπως τότε που πήγαμε Roadtrip en Pais Vasco. Y yo quieria decirle todo que me ha pasado esos ultimos meses y quieria saber todo lo que ha pasado en su vida y ya no era parte de esta.

Teniamos solo cuatro dias para contar uno a otro todas las nuevas detallas de nuestras vidas. Solo cuatro dias para recordar los tiempos viejos. Cuatro dias para hacer nuevas memorias. Cuatro dias para poner mas experiencias en nuestra amistad! And everything was almost perfect! Πήγαμε σχεδόν σε όλα τα must-see places in London. Although we could do some more sight-seeing ;P. Recordaré para siempre el paseo a Hyde Park, donde hize un abrazo con una persona desconodida a Speaker´s Corner y donde he dado comida a los squerrels. Tambien la noche que hemos salido a Cubana. Y hemos bebido un montos, hemos hecho totnerias y hemos bailado como estabamos haciendo en la Carpa. Ademas, nos hemos perdido (no tengo una relacion buena con los mapas), hemos caminado un monton. Tuvimos el sleep-over, hemos visto pelis por la noche llevando las pyjamas y todo fue estupendo!

Te echo de menos already mi compañero! ¿Pero saps que? No estare triste porque nos quedaremos otra vez siguro, espero pronto. Ya me has proemtido: Veruska, yo, tu y Basha (quizas traemos mi Conodido tambien ;P).

Michal, lo he pasado GENIAL! Gracias por todo!

Hasta la proxima vez!