Las Ultimas Aventuras de la Caperucita Roja!

Για όσους αναρωτιούνται για τον τίτλο, σημαίνει "οι τελευταίες περιπέτειες της Κοκκινοσκουφίτσας" και προέρχεται από τη συζήτηση που είχα μόλις πριν λίγα λεπτά με τη πολυαγαπημένη μου Nash. Λοιπόν, πολλά έχουν συμβεί τις τελευταίες μέρες, στα οποία θα αποπειραθώ να επεκταθώ briefly.

Την Κυριακή είχαμε multicultural X-Mas party at the dorms (τάχαμου τωρά). Υποτίθεται όλοι έπρεπε να μαγειρέψουμε κάτι και να πάμε κατά τις 4 στο main hall. Εγώ σιγά που θα ήθελα να κάνω κάτι (καθολου ευχαριστημένη δε με έχουν από τότε που πάτησα το πόδι μου και ακόμα το μπάνιο μου είναι σπασμένο αλλά εγώ πληρώνω!). Λέω λοιπόν, ίσως να κάνω τον περίπατό μου από εκεί, να φάω και κάτι... Μιλώντας όμως με τα κορίτσια του πάνω ορόφου και τους kitchen mates μου, συνειδητοποιώ προς μεγάλη μου δυσαρέσκεια ότι ΟΛΟΙ θα έφτιαχναν κάτι. Damn! That means myself too... Σηκώνομαι λοιπόν την Κυριακή το πρωί (κατά τις 2), ο Κοινός Γνωστός να μένει ακόμα στο κρεβάτι και πάω στην κουζίνα. Τι σινιά με ψητά, κατσαρόλες πάνω στη φωτιά, ψάρια με σάλσες και την Jamaican να κινείται αεράτα πα΄νω κάτω στην κουζίνα και να ανακατεύει με την κουτάλα!
- Gosh Angela! What;s going on here?! Are you preparing to cater a party or what?!
- Nah! I thought I might cook something for the party of the halls. This is nothing.
- ..........

Μετά μου είπε ότι είναι το συνηθισμένο κυριακάτικο γεύμα που κάνουν στην Τζαμάικα κάθε Κυριακή. Λέει ότι αν οι οικογένειες δεν το κάνουν αυτό, σημαίνει ότι είναι πολύ φτωχοί or there's something really wrong. Λέτε να είναι αργά να βρω κάποιον Τζαμάικαν γαμπρό? Ό,τι και να πω, δε μπορώ να περιγράψω το χάρμα οφθαλμών στην κουζίνα και τις θεσπέσιες μυρωδιές που μου τρυπούσαν τη μύτη. Τι να κάνω τώρα εγώ η καημένη? Κολοκούθκια με τα αυγά. Αυτό αποφάσισα την προηγούμενη νύχτα. ΟΥΦΟΥ! Εννα πελλάνω! Η Ελληνίδα έκανε ελληνική σαλάτα και τζατζίκι, οι Ινδο-Αμερικάνοι κάτι συνοδευτικά. Ενώ εγώ... κολοκούθκια με τα αυγά (άσε που έβαλα και μανιτάρια μέσα). Ανάθεμα! Άσε που όλα μου πήγαιναν στραβα, οι πατάτες δεν τηγανίζονταν και έλιωναν, δεν είχα αρκετά μεγάλα κατσαρολικά, έκαψα λίγο και τα κρεμμύδια... Η Angela συνέχιζε να πηγαινοέρχεται σαν ανεράδα στην κουζίνα, όλοι τρέχαμε, είχαμε αργήσει και κανά μισάωρο μέχρι που τους σκουντώ όλους να wrap it up και να πάμε για μάσα. Τότε η Angela βγάζει αλεύρι, να κάνει ζυμάρι, να κάνει τζαμάικαν ψωμί. Φρίκαρα! Μπράβο ρε Άντζελα! Cheers! Αν ήμουν λεσβία θα ήθελα να κατακτήσω την Άντζελα! Ή καλύτερα, γιατί να μην προσκαλέσουμε την κοπελιά για κανά τρίο μαζί με τον Κοινό Γνωστό? Αν και το έχουμε ήδη συζητήσει με τον Κοινό Γνωστό και δεν είναι το στυλ του λέει. I guess this means we have to look further ;P

Πάμε στην αίθουσα. Εγώ με τα φτωχικά κολοκούθκια με τα αυγά και όλοι οι άλλοι με τα μαγευτικά τους εδέσματα. Σούσι, ταμπούλε, φαλάφελ, διάφορα ινδικά και αιγυπτιακά και αραβικά και αφρικάνικα που δε ξέρω τα ονόματα τους. Κάποιες άλλες Κύπριες έφεραν κουπέπια (αλλά μετά που μιλήσαμε μου εξομολογήθηκαν ότι ήταν της γιαγιάς που έφεραν μαζί τους και μπήκαν κατάψυξη). Έφαγα και έσπασα! Το ίδιο και ο Κοινός Γνωστός και όλοι (αν και δεν έβαλα κολοκούθκια με τα αυγά ;Ρ). Μετά ο γάρος ο Κοινός Γνωστός πήγε να ρίξει μια σιέστα, ενώ οι υπόλοιποι μείναμε να παίξουμε πινιάτα (αφού νομίζω δεν έχουμε μεξικάνους στις εστίες... Πώς τους έδοξε?) . Σε κάποια φάση μια μικροσκοπική Ινδή πιάνει το σκουπόξυλο και δίνει στην πινιάτα και έσπασε. Μα η κοπελιά έβγαλε όλα τα απωθημένα της. Είχαν και άλλη πινιάτα. Αυτή τη φορά το σκήπτρο σκουπόξυλο έπεσε στα χέρια του αρχιφύλακα. Πριν χτυπήσει κάποιος την πινιάτα, τον κάνουν γύρω γύρω να αποπροσανατολιστεί και μετά τάχα να κατευθυνθεί πάνω στην καημένη πινιάτα. Σε αυτή την περίπτωση ο αρχιφύλακας όμως με την έκτη του διαίσθηση, γύρισε από την άλλη πλευρά και άρχισε να βαρά τον αέρα με το σκουπόξυλο, όλοι έκαναν πίσω, φωνές, πανικός και μέχρι να του το πιάσει κάποιος πριν γίνει κανά φονικό και διαπιστώσει τι κάνει ο παλαβός είδαμε και πάθαμε. Μετά δίνουν στον καθένα μας από ένα birthday candle. Προς τι? Ρωτώ. Και αρχίζουν να ανάβουν τα κεράκια και να τραγουδούν χριστουγεννιάτικα και για τον Ρούντολφ και για ένα έλκυθρο μέσα στο χιόνι και εγώ να στεκομαι (καθόμουν μάλλον) σαν το αποχαυνωμένο με ένα βλέμμα 'What the HELL?'. Μετά βρήκα την ευκαιρία μου και έκανα το prison break μου για να πάω στο δωμάτιο και να βρίσκω τον Κοινό Γνωστό να κοιμάται ακόμα, να έχει φάει τόσο πολύ που να μη μπορεί να ταράξει (εε, δε το συζητώ γαι σεξ). ANWZ!

Την επόμενη μέρα σηκώνομαι σχετικά πρωί (στις 9) γιατί κανονίσαμε με τα κορίτσια να πάμε Cambridge (oh yeah)! Αφήνω τον Κοινό Γνωστό να κοιμάται σαν την κοιμωμένη καλλονή και ξεκινούμε μες τον πρωινό ψόφο. Μάνα μου ρε! Ένιωθα σαν να πηγαίναμε εκδρομή! Μες το λεωφορείο δεν έσκασα στιγμή (προς τρομερή απογοήτευση των συνεπηβατών μου), έφαγα τις smarties μου, κόλλησα τα μούτρα μου πάνω στο γυαλί για να παρακολουθώ έξω, και έριξα και ένα υπνάκο μέχρι να φτάσουμε.

Cambridge! Κατεβαίνουμε από το πάσο και αναπνεύουμε τον αέρα των λόγιων και του υψηλού πνεύματος! Αααα! Πάμε σε μια κοντινή χριστουγεννιάτικη αγορά, είχε και ένα παγοδρόμιο. Χάζεψα πολλή ώρα τους τολμηρούς που έφαγαν τα μούτρα τους και τον πωπό τους στον πάγο και παρολίγο να με πατήσει και ένα ποδήλατο. Ξεκινούμε να βρούμε τη βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου (cos ο λόγος που πήγαμε ήταν γιατί η μια κοπέλα ήθελε να δει ένα dissertation, that's why εκόψαμε και πήγαμε τζειπάνω). Ρωτώντας πάει κανείς στην πόλη. Ακόμα παραπάνω αν δεν έχεις μήτε χάρτη. Ρωτούμε ρωτούμε, ένα σωρό βιβλιοθήκες παντού (hello, είμαστε Cambridge?). Βλέπω από μακριά έναν κύριο. Σινιάρω τον ότι μάλλον θα ξέρει.
- Excuse me, sir...
- No thank you!
Και ξεκινά γοργά να φύγει, ενώ εγώ γυρίζω πίσω και του φωνάζω
- We are just looking for the univerity's libraryyyy!
- Ham, I think it's further on this street.

Σιγά που θα τον άφηνα δηλαδή να με προσπεράσει έτσι! Μα τάμπου ενόμισε δηλαδή? Ότι πουλώ τίποτις? Οξά ότι είμαι καμιά επαίτισσα? Εφόρουν και την σακκάρα μου γαμώτο, αλλά όχι την βαρελλάτικη. Φαντάσου να εφόρουν τον μαύρο μου τον σάκκο (αγιάζι και βοριά δε σας φοβάμαι) δηλαδή, θα νόμιζε ότι ήμουν καμιά ρακοσυλλέκτρια.

Μετά από καμιά δεκαριά κόσμο και ένα σοκολατένιο αυγο kinder, φτανουμε στην βιβλιοθήκη! Κτιριο ύψιστης ασφάλειας. Να παρουσιάσεις χαρτί του πανεπιστημίου σου, ταυτότητα, ειδική κάρτα από το πανεπιστήμιο, να συμπληρώσεις μια φόρμα, να περάσεις μια πύλη, να έρθει κάποια με κλειδί να σου ανοίξει, να αφήσεις τα πράγματα σε άλλο δωμάτιο και να περάσεις στο αποστειρωμένο, λευκό, πεντακάθαρο, χλωριομυροφόρο δωμάτιο με τις διπλωματικές. Εγώ και η Άντι δεν είχαμε τίποτα από αυτά τα έγγραφα, έτσι εννοείται ότι ήταν αδύνατο να περάσουμε. αποφασίσαμε λοιπόν να σκοτώσουμε το χρόνο μας looking around. Ευτυχώς είχε ένα excibition room κοντά στα toilet και χαραμιστήκαμε εκεί μέσα. Σε καποια φάση βγαίνουμε στον προθάλαμο της βιβλιοθήκης και κόφκουμε καμιά κουβέντα. Οι βιβλιοθηκάριοι μας κοιτάζουν περίεργα. Χτυπά το κινητό της Antis, απαντά. Χτυπά το δικο μου, απαντώ. Τότε ήταν που μας κάνει νόημα μια αγάμητη βιβλιοθηκάριος ότι πρέπει να βγούμε έξω γιατί δεν επιτρέπεται να μιλούμε. How was I suppose to know that? Ρεζίλι όμως. Σε κάποια φάση επιτέλους βλέπουμε τις υπόλοιπες σε μια διαφορετική πύλη από αυτή που μπήκαν. Έρχονται με άδεια χέρια. Για να φωτοτυπήσουν κάτι έπρεπε να το πουν στους υπευθύνους, να τους το κοπιάρουν εκείνοι και κάθε σελίδα στοίχιζε 16 πέννες! Εεε τζαι πίου! Εγω θα τους έλεγα να περνούσαν κρυφά τη φωτογραφική και να έβγαζαν ό,τι ήθελαν.
- Έρχεται κανένας κόρη?
- Όχι, coast is clear.
(μουσική υπόκρουση το Mission Impossible).Anw, who needs them. Γυρίζουμε λιγάκι στην πόλη, περνούμε από γέφυρες και μεγαλόπρεπα πανεπιστημιακά κτίρια, οι άλλες φοβούνται λιγάκι από την απώλεια του φωτός αλλά εγώ λατρεύω την κάθε εικόνα που βλέπω.
Με τα σάντουιτς του EAT στο χέρι παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής. Τελικά μικρή μου φάνηκε η πόλη, ίσως να είναι σα τη Γρανάδα. Πάμε να χαραμιστούμε λίγο ξανά στην χριστουγεννιάτικη αγορά, όταν βλέπομε το ρολόι. Έχουμε μονάχα 5 λεπτά! ΑΑΑΑΑΑ! Αρχίζουμε να τρέχουμε σα δαιμονισμένες, εγώ από την ταραχή να μη βλέπω καν τα μικρά φωτάκια των bicicletas, παρολίγον αν με κάτσουν που κάτω, πάλε! Να φτάνουμε στη στάση, μόνο για να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι η λανθασμένη και να τρέχουμε πίσω και μετά να περιμένουμε κανά τέταρο το λεωφορείο γιατί God hates me και σκόπιμα έκανε το λεωφορείο να έχει καθυστέρηση. Αφήσαμε λοιπόν τον κόσμο των scolars and Cambridge behind.

Χτες είπα να μείνω στην βιβλιοθήκη να διαβάσω λιγάκι, μιας και, όσο και να θέλω να το ξεχάσω, παραδίδω 2 εργασίες αρχές ιανουαρίου, και κατά παράδοξο τρόπο μόνο σε βιβλιοθηκισμένο χώρο μπορώ να διαβάσω. Btw στο υπόγειο που με έχουν είναι πάντα σχεδόν νεκρική σιγή, αλλά δε μπορώ να διαβάσω (όπως τώρα ένα πράμα!). Τι να πώ. Οι όγκοι βιβλίων μου μεταφυσούν έναν αέρα διαβάσματος, reflection και critical thought (ναιιιι, καλό). Κατά τις 9μισι λέω να πάω στον Κοινό Γνωστό, να μου μαγειρέψει, έχει και 3 μέρες να τον δω... Επιβιβάζομαι στο συνήθες λεωφορείο με τον αριθμό 168. Φτάνουμε κοντά στον σταθμό του Waterloo. Αλλά πιάνει άλλουσ δρόμους το πάσο, που δεν ξαναπέρασα. Τι γίνεται αναρωτιέμαι? Αρχίζει να επικρατεί μια γενική αναστάτωση στο λεωφορείο. Εγώ να σκέφτομαι ότι ο οδηγός είναι μέλος της Αλ-Κάιντα και θέλει να ρίξει το λεωφορείο σε κανά σταθμό, ή ότι θα μασ πάρουν κάπου, να μας βαλουν σε ένα χειρουργικό τραπέζι και να μας βγάλουν τα όργανα μας ενώ εχουμε τις αισθήσεις μας ακόμα και να τα πουλούν στην μαύρη αγορά (ξέρετε όσα πάει ένας πνεύμονας στις μέρες μας?). Μετά να πιάνω τηλέφωνο τον Κοινό Γνωστό, να του κάνω παραγγελία ότι στην κηδεία μου θέλω να φορούν όλοι άσπρα και ότι αφήνω το κάθε περουσιακό μου στοιχείο στον τάδε (σύμφωνα με την διαθήκη μου). Τότε, αφού περνούμε μέσα από στενοσόκκακα και παραδρόμους και μονοδρόμους (να ήταν Κυπραίος ο λεωφοριατζής), και αρκετές φορές γύρω γύρω όλοι από το london Eye, αναγνωρίζω την στάση μου και πετάγομαι κάτω.

Σήμερα έρχονται οι γονείς του Κοινού Γνωστού... ΟΥΦΟΥ! Εννα πελλάνω! Τάχα πρέπει να τους γνωρίσω και δε ξέρω τι να κάνω, ούτε πως να συμπεριφερθώ, ούτε τι να πω, ούτε καν αν μπορώ να περάσω κανά βράδυ με ον Κοινό Γνωστό, ή θα νομίσει η μάμμα του ότι είμαι καμιά bitch (δεν αντιλέγω, αλλά τα ενδεχόμενα μέλλοντα πεθερικά δεν είναι ανάγκη να το νομίζουν τούτο). Τάχα άμα γνωρίσω τους δικούς του σημαίνει ότι σοβαρεύουν τα πράματα? Αφού ακόμα δεν τα έχουμε... ΟΥΦΟΥ! Εννα πελλάνω λαλώ σας.

Αποκορύφωμα της ημέρας: Πάω στο iceland για το μηνιαίο ψώνισμα. Αγοράζω, αγοράζω, κρέατα, πίτσες, χυμούς, διάφορα. Πάω στο ταμείο. Περνώ την κάρτα μου. Rejected. Να ξαναδοκιμάσουμε, της λέω. Ofcourse. Ξαναδοκιμάζω. Rejected. Never mind, let's try this one, της λέω. I'm sorry, this one doesn't get through either. Rejected! Το απόλυτο ρεζίλι για μένα. Να ξαναπηγαίνω πάνω στην τράπεζα, αφού πριν 20 λεπτά απέσυρα 20 λίρες. Να ξαναγίνονται rejected οι κάρτες. Να δαιμονίζομαι. Να πιάνω τη μάνα μου να της λέω να με πάρει πίσω αμέσως. Να χρεώνομαι και 1,35 από πάνω γαι 8 δευτερόλεπτα ομιλίας. Να μη ξέρω τι γίνεται αφού ακόμα δε μπατίρισα τους λογαριασμούς μου. Τελικά έρχομαι σπίτι, παίρνω τηλέφωνο στο online banking της Τράπεζας Κύπρου και μου λέει ότι γενικά παρουσιάσαν προβλήματα οι κάρτες εκείνη την ώρα. Και ρωτώ, αν αγόραζα παραπάνω πράματα από 25 λίρες? Τι θα γινόταν?
Ένηγουέηζ, τώρα πρέπει να σκεφτώ καμιά καλή δικαιολογία για να αποφύγω την γνωριμία με τους γονείς. Any suggestions are always welcome, σοβαρά πράματα όμως. Ότι έπεσα θύμα απαγωγής εξωγήινων όντων για διεξαγωγή πειραμάτων δε μετρά. Ούτε το ότι με στρατολόγησε μυστικός οργανισμός της κυβέρνησης για αποστολή διάσωσης του πλανήτη.