Το ακόλουθο σενάριο ή/και παραλλαγές λαμβάνει χώρα εδώ και κάτι μήνες στον τωρινό λονδρέζικο μου τόπο, στην λονδρέζικη μου εστία ή στην εστία του Κοινού Γνωστού ή στις στάσεις λεωφορείων ή/και σε οποιοδήποτε χωρόχρονο τυγχάνει να μοιράζομαι εγώ και ο Κοινός Γνωστός.
Ο διάλογος είναι αληθινός και οποιαδήποτε ομοιότητα του με πραγματικά συμβάντα δεν οφείλεται σε σύμπτωση. Οι παρενθέσεις είναι ενδεικτικοί στην περαιτέρω κατανόηση του συμβάντος, ούτως ώστε ο αναγνώστης να βιώσει τα συναισθήματα και σκέψεις των πρωταγωνιστών.
Μ = Μάρλεν, Μαριλού. Μαριαλένα, Μαρλένα (η συγγραφεύς)
Κ.Γ. = Κοινός Γνωστός (AKA my current partner, μπελάς, ΟΥΦΟΥ!)
Μ = Mi amorrrrrrrrr.....
K.Γ. = Ναι ρα (Απαναϊα μου παναϊα μου αυτή η ταύτιση με τον Λεοντή! Hello? Αν έπρεπε να ταυτίζεται με κάποιον έπρεπε να είναι με το μισταρκό τον Δημητρό για πολλούς ευνόητους λόγους, βλ. δε σε παίρνω cos ακόμα δεν είμαι αποκαταστημένος, έχω commitment issues....).
Μ = Ούφου ρε αγάπη. Είπα σου 1000 φορές να με με λέεις έτσι. Κανένας δε τολμά να μου μιλά με έτσι τρόπο οκ? Χάτε Α!
Κ. Γ. = Εντάξει (με κάπως μετανοημένο ύφος).
Μ = Mi amor, mi vida... Ξέρεις τι θέλω??? (αν είμασταν σε κινούμενα σχέδια τα μάτια μου θα ήταν ανοιχτά πιρίλλες και να σπινθηροβολούσαν αστεράκια και ουράνια τόξα).
Κ.Γ. = Όι, αλλά υποψιάζομαι εννά μου πεις.
Μ = Pues... Εξανακάμαμε ατή την κουβέντα 1000 φορές.
Κ.Γ. = I'm not gonna like this, έννεν?
Μ = Μωρό μουυυυ (με το πιο ναζιάρικο γατίσιο μου ύφος, νιαόυυυυ). Γιατί να μη γυρέψεις δουλειά του χρόνου και να βρω και εγώ σε κανά σχολείο, σε κανά bar (αυτοί οι συχετισμοί μου) και να μείνουμε μαζί και να βρούμε ένα μικρούτσικο τόσοδα διαμερισματάκι (έστω και αν πεθαίνω να μείνω σε κανά flat on the buckingham palace road, ανάθεμα τη φτώχεια μας!) και να στεγάσουμε την αγάπη μας και να ζήσουμε τον έρωτα μας? Χαααα? What do you think?
K.Γ. = ΌΙ (απαθές βλέμμα).
Μ = Μα γιατί? (με φωνή που τρέμει σα τη φλόγα ενός κεριού σε ένα σκοτεινό δωμάτιο από όπου μπαίνει αέρας από τη χαραμάδα του σπασμένου παραθύρου). Δε θα ήταν πολύ όμορφα να μέναμε μόνοι μας, να πηγαίναμε δουλειά όλη μέρα και να δουλεύαμε σκληρά για ένα κομμάτι ψωμί (προτιμώ biscuits from Millies) και το βράδυ να κάναμε έρωτα όλη νύχτα?
Κ.Γ. = Ρε babe μου, είπα σου ένα εκατομμύριο φορές ότι βαρέθηκα το Λονδίνο. Έχει τέσσερα χρόνια που είμαι εδώ, μακριά από τους φίλους μου, την οικογένεια, τα στέκια μου. I wanna go home (με ύφος Barrymore in E.T.).
M = (σκέφτομαι ότι χάτε τωρά που θέλεις να πάεις σπίτι, εσύ και ο E.T. είστε).
Κ.Γ. = Εξήγησα σου ένα σωρό φορές. Γιατί δε καταλαβαίνεις? Γιατί δε ΜΕ καταλαβαίνεις?
Μ = (οκ, σε αυτό το σημείο δε σηκώνω άλλο να το παίζω Die Hard και αρχίζω να καταπίνω τους κόμπους που αναδύονται στον λαιμό μου, που είναι ολοένα και πιο δυνατοί). ΔΕ ΜΕ ΑΓΑΠΑΣΣΣΣΣ! ΣΝΙΦ ΣΝΙΦ!
Κ.Γ. = Έλα ρε αγάπη μου. Μη κλαίς. Πονώ τη ψυχή μου άμα κλαίεις.
Μ = Μη τολμήσεις να χρησιμοποιάς τις εκφράσεις μου ΟΚ? Σνιφ σνιφ! (τα μάτια μου ολοκόκκινα, το πρόσωπο μου μουζαρωμένο με την τάχα waterproof mascara).
K.Γ. = Έλα ζωή μου, σταμάτα να κλαίεις. Εννα μουζαρωθείς (μου φέρνει χαρτομάντηλα και μου σκουπίζει τη μύτη μου).
Μ = Too late. Αφού δε σε κόφτει τίποτεεε. Είσαι ένας gelipollas, un cabron. Que dices siempre mentiras.
K.Γ. = Εννα δούμε. Άτε σταμάτα.
Μ = Ναιιι, καλό. Πάντα εννα δούμε εννα δούμε και δεν βλέπουμε ποττέε! (εε μα κανεί. Εννα δούμε ιμίσσιημου).
Κ.Γ. = Εκουράστηκα το Λονδίνο. Εσένα είναι πρώτος σου χρόνος. Και εγώ τον πρώτο χρόνο ήμουν κατενθουσιασμένος. Επέρασε μου τωρά. Όλοι οι φίλοι μου θα πάνε Κύπρο.
Μ = Ναι σιγά! Ο Αντρέας φέτος δεν επέρασε κανένα μάθημα, εννα μείνει και του χρόνου.
Κ.Γ. = Ο Αντρέας εν Manchester που μεινίσκει.
Μ = Μεν αλλάσσεις κουβέντα. Δε θέλεις να μείνεις μαζί μου. Δε σου αρέσκει να μένεις μαζί μου. Θέλεις την ανεξαρτησία σου, να κάμνεις ό,τι θέλεις. Δε με σκέφτεσαι τίποτεεεε. Υποσχέθηκες ότι θα μέναμε μαζί Λονδίνο. ΚΛΑΨ ΚΛΑΨ!
Κ.Γ. = Είπα σου πρέπει να γίνω ανεξάρτητος πρώτα.
Μ = Είσαι τέλεια λευκωσιατης ( δε το γράφω ούτε με κεφαλαίο, sorry if I offend anybody), ένας εφησυχασμένος μεσοαστός του κερατά. HOSTIA PUTA! (Στο σημείο αυτό αρχίζω να πετώ πράματα που βρίσκονται στο κομοδίνο, πάντα προσέχοντας να επιλέξω πράματα που δε σπάζουν εύκολα. Βέβαια δε βοηθά το γεγονός ότι έχει τον υπολογιστή του σε κοντινή απόσταση).
Κ.Γ. = Ρε μωρό μου μη γίνεσαι παράλογη. Αφού δε μπορώ να βρω δουλειά, έχουν κρίση. Προσπάθησα.
Μ = You didn't try hard enough, ok? Και στη χείριστη των περιπτώσεων βρίσκεις άλλη δουλειά. Χάτε, αν θέλεις να πάεις συνοδός κυρίων αφήννω σε, αλλά όι να γαμήσεις καμιά γιατί κακή σου μοίρα. (Τωρά να αφήσω το μωρό μου να βγει στο κλαρί για να μείνω εγώ Αγγλία? NAI.).
Κ.Γ. = Δε μπορείς να αποφεύγεις την Κύπρο για μια ζωή. Πρέπει να πάεις πίσω, να αντιμετωπίσεις τα προβλήματα σου.
Μ = Παρέτα να μου το παίζεις Froyd εμένα οκ? Εν εγώ που έκανα 4 επίπεδα ψυχολογίας, όχι εσύ. ΟΥΦΟΥ! Απορώ τι σου εζήτησα. Αφού ούτε καν έχουμε δεσμό. Όσοι με ρωτούν λέω τους single but unavailable.
Κ.Γ. = Τάμπου λαλείς τωρά? Δηλαδή θέλεις να γίνεις available πάλι? (πιάνει το ζηλιάρικο του το ύφος που το φοβάμαι κάπως γιατί you never know, μπορεί να μου πυρπολήσει κανά πάτσο (πάλε) και εννοείται ότι θα ανταποδώσω και δεν έχω όρεξη να βουρούμε νοσοκομεία).
Μ = Όι εντάξει? Είμαι πολύ ικανοποιημένη μαζί σου. Αλλά ενοχλεί με που δε με λαμβάνεις υπόψη σου. Δεν είμαι τίποτε σημαντική. Είμαι μια παροδική, μια ΠΑΡΟΔΙΚΗΗΗ!
Κ.Γ. = Δεν είσαι παροδική. Είσαι πολύ σημαντική και ξέρεις το.
Μ = ΄Τίποτε δεν ξέρω αποδείκτηκε.
Κ.Γ. = Ούφου! Καλά, θέλεις να μείνεις Αγγλία για ένα καπρίτσιο σου. Δασκάλα και να δουλεύεις σε bar?!
M = Ναι γιατί? I don't mind. Δε θέλεις να γίνουμε μετανάστες, όπως τον Cruise και την Kidman στο Far and Away, που εσηκωστήκαν που την Ιρλανδία και επήαν Αμερκή. Εγώ εντζαι εζήτησα σου να πάμε Αμερική. Εννά είμαστεν Ευρώπη ακόμα, και ok, δε θα ζήσουμε την φτώχεια τους όπως στο έργο. Αφού εσύ δεν είσαι boxer και εγώ δε νομίζα να ήμουν τόσο καημένη ώστε να έβρισκα δουλειά να ξεφτιρίζω κοτόπουλα (Σε αυτή τη φάση φαντάζομαι εμάς στο έργο. OMG! Επέλλανα!). Δε θέλεις να μοιράζεσαι τα ίδια όνειρα με εμένα. Ούτε μαζί μου θέλεις να μείνεις, not ever. Ούτε κοπελλούδι θέλεις να μου κάνεις. Και ξαναλαλώ σου το. Όταν σου κατεβεί εσένα και θέλεις, σε υπενθυμίζω ότι έχουμε την ίδια ηλικία, είμαι και 18 μέρες μεγαλύτερη. So, εγώ ξαναλέω σου το. Στα 35 δεν κάμνω μωρό. Και αν είσαι έτσι εννα πάω να στειρωθώ. Έτσι για να μάθεις.
Κ.Γ. = .......... (άναυδος)
Μ = Έτω, δε μπορείς να πεις τίποτε. Έπρεπε να ακολουθήσω τη συμβουλή της μάμμας μου. Να έβρω έναν που να μου συμπεριφέρεται όπως το τριαντάφυλλο, όχι όπως εσένα. Που μου συμπεριφέρεσαι σα να είμαι... μολόχααα! Κλαψ κλαψ (εγέμωσε μύξες το χαρτομάντηλο και νεκατώνομαι να έβρω άλλο).
Κ.Γ. = Εν ωραίες οι μολόχες αγάπη μου (πιάνει το ύφος του που θέλει να χασκογελάσει, αλλά συγκρατείται ο κύριος για να διατηρήσει το status του).
Μ = Τάμπου λαλείς?! Κανένας δεν αγαπά τις μολόχες. Ξεριζώνουν τες αμα θέλεις να μάθεις. Και θέλεις να με ξεριζώσεις και εμένα από τη ζωή σου. (Κλάμα ο λαός, κλάμα).
Κ.Γ. = Εσένα? Που είσαι η αγάπη μου, το μωρό μου, η ανεράδα μου, το γυφτούι μου που περπατά ξυπόλητο (It's a big story και το ποστ είναι ήδη αρκετά μεγάλο)? Δε μπορώ να φανταστώ να ζω χωρίς εσένα. (Με πλησιάζει και προσπαθεί να με πάρει αγκαλιά, εγώ ασφαλώς αντιστέκομαι, aka κάμνω κούτζια).
Μ = Ναι καλά. Κάμνω σου τη ζωή σου κόλαση οξά θέλεις με. Εννα με παρετήσεις με την πρώτη ευκαιρία να έβρεις μια ξενέρωτη λευκωσιάτισσα που εννα βάφεται ούλλη μέρα (no offense intended ;p) και θα έχει τρόπους και δε θα σε φέρνει σε δύσκολη θέση με τις αντιλήψεις της.
Κ.Γ. = Εγώ δε θέλω λευκωσιάτισσα. Θέλω τη λεμεσιανή μου που ξέρει να μιλά ισπανικά να με ανάφκει. (Τον αφήνω να βάλει τα χέρια του στη μέση μου).
Μ = Ναι? Αφού δε με ερωτεύτηκες που τη πρώτη ματιά.
Κ.Γ. = Απλώς δε σου το έδειξα. Αλλά ξέρεις το ότι μου τράβηξες το ενδιαφέρον.
Μ = Μόνο και μόνο επειδή νόμιζες ότι ήμουν τουρίστρια.
Κ.Γ. = Μπορεί. Αλλά ερχόμουν κάθε νύχτα να σε δω.
Μ = Ναι... Τζαι εγώ άνοιγα σου την πόρτα.
Κ.Γ. = Κάθε φορά.
Μ = Έπρεπε να μη σε ερωτευτώ και ελάλουν σου ρε μεσοαστέ. (Η βρύση στα μάτια μου έκλεισε και ένα χαμόγελο τρεμοπαίζει στα χείλη μου).
Κ.Γ. = Ερωτεύτηκες με όμως. (Φαίνεται να διασκεδάζει με την τροπή της συζήτησης οξά εν η ιδέα μου?!).
Μ = Επειδή επαραπλάνησες με με σεξ και άπρεπα πράματα και εννα το πω της μάμμας μου.
Κ.Γ. = Τι εννα της πεις? Ότι ένας λευκωσιάτης...
Μ = ΜΗΗΗ! ΜΗ ΤΟ ΠΕΙΣ!
Κ.Γ. = Παγωτό?
Μ = Strawberry cheesecake από το haagen danz.
(Με παίρνει αγκαλιά, αρχίζει να με φιλά και έπονται ακατάλληλα για ανηλίκους και για άτομα που πάσχουν από ζαχαρώδη διαβήτη. In the background there's the following song).
You change your mind
like a girl
changes clothes
yeah you
PMS
like a bitch
I would know
and you overthink
always speak
Cryptically
I should know
that you're not good for me
cause you're hot then you're cold
you're yes then you're no
you're in then you're out
you're up and you're down
you're wrong when it's right
it's black and it's white
we fight we break up
we kiss we make up
Πέμπτη 30 Απριλίου 2009
Τετάρτη 29 Απριλίου 2009
Μια παλιά ιστορία
Κάποτε νιώθω σα μια παλιά ιστορία, σα να τον γνωρίζω από πολύ καιρό προηγουμένως, σα να ήμαστε και οι δύο πρωταγωνιστές μιας ασπρόμαυρης ταινίας.
Απόψε η νύχτα είναι περίεργη, παράξενα σκοτεινή αλλά το δωμάτιο μου είναι γεμάτο φως. Και έτσι ξαφνικά θυμήθηκα αυτό το τραγούδι. Ούτε καν νόμιζα ότι το ήξερα...
Ιστορία παλιά
που σου λέει ξανά σ' αγαπώ
τώρα πάω, πάω μακριά
Και ό,τι κι αν πεις
είναι αργά δε μετράει
σαν σπάσει η αγάπη
ξανά δεν κολλάει
Και ύστερα σκέφτομαι να πάω που? Όσο και να προσπάθησα να φύγω μακριά πάντα με τραβά πίσω η σκιά του σα μαγνήτης... Έτσι, 'αν φύγεις εσύ δεν υπάρχω κι εγώ'.
Απόψε η νύχτα είναι περίεργη, παράξενα σκοτεινή αλλά το δωμάτιο μου είναι γεμάτο φως. Και έτσι ξαφνικά θυμήθηκα αυτό το τραγούδι. Ούτε καν νόμιζα ότι το ήξερα...
Ιστορία παλιά
που σου λέει ξανά σ' αγαπώ
τώρα πάω, πάω μακριά
Και ό,τι κι αν πεις
είναι αργά δε μετράει
σαν σπάσει η αγάπη
ξανά δεν κολλάει
Και ύστερα σκέφτομαι να πάω που? Όσο και να προσπάθησα να φύγω μακριά πάντα με τραβά πίσω η σκιά του σα μαγνήτης... Έτσι, 'αν φύγεις εσύ δεν υπάρχω κι εγώ'.
Σάββατο 25 Απριλίου 2009
Λίγο πριν τον ερχομό
Υπάρχουν μέρες στην ζωή μας αξέχαστες, είτε επειδή περάσαμε καταπληκτικά, είτε επειδή είχαμε άσχημες εμπειρίες, είτε επειδή συνέβηκαν πράγματα τραγικά που όμως μετά από λίγο καιρό τα θυμόμαστε με φίλους και γνωστούς και γελάμε ακατάπαυστα. Λοιπόν, η Πέμπτη ήταν μία από αυτές τις μέρες για μένα. Καταρχάς, ήταν μεγάλη Πέμπτη από μόνη της, όχι της Σταύρωσης, αλλά επειδή θα γύριζε επιτέλους ο Κοινός Γνωστός μετά από μια απουσία σχεδόν ενός μήνα.
Αλλά ας πάρω τα πράγματα από την αρχή. Έχω να λύσω και μια απορία που γεννήθηκε από το προηγούμενο ποστ και αφορά μιαν ανατίναξη φούρνου.
Εδώ και μια βδομάδα ξυπνώ νωρίς, which I hate! Η φιλοσοφία μου είναι ότι αν δεν υπάρχει λόγος (π.χ. δουλειά, εμμμ, ξανά δουλειά), μου αρέσει να κοιμάμαι και να ξυπνώ με το βιολογικό μου ρολόι, όποτε να'ναι (συνήθως 1 p.m.). Αλλά τις τελευταίες βδομάδες η καθαρίστρια ρίχτηκε σε μια προσωπική αποστολή να με ξυπνά, όποτε αυτή πιάνει δουλειά, γύρω στις 7μισι. For God's sake δηλαδή. Και προβαίνω αβίαστα στην εξήγηση. Κάθε πρωί έρχονται στις εστίες καθαρίστριες για την κουζίνα και να κάνουν και λιγάκι χούβερ τα interior carpet in the hallway (I totally hate those carpets!). Εεε, για 148 λίρες την εβδομάδα εστίες δικαιούμαστε και λίγα indulges (perhaps the only one). Έρχεται, τραβά, ειδάλλως στα κυπριακά κωλοσύρνει τη συσκευή της ηλεκτρικής σκούπας και χτυπά την άκρη της πάνω στην πόρτα. Κάθε πρωί, every single morning. Μετά από αυτό έχουμε και τον δοκιμαστικό συναγερμό πυρκαγιάς (γύρω στις 10μισι, ΑΝΑΘΕΜΑ!). Αυτό σημαίνει ότι για κανά 20λεπτο έχω τον bloody συναγερμό μες το δωμάτιο μου να τσιρίζει σα να υπόκειται βιασμό! You know what they say; if you can't avoid it, relax and enjoy it! Μια από αυτές τις μέρες όμως θα τους γ****ω όλους πάνω στον προθάλαμο (ευκαιρία να πάρω και δονητή).
Μετά από το πανέμορφο αυτό ξύπνημα, έρχονται και οι καθαριστές των τζαμιών. Παλλουκώνονται έξω από το παράθυρό μου, σφυρίζουν, διαφωνούν μόνοι τους, φωνάζουν 'bollocks' all the time... Νόμιζα ότι γλίτωσα, αλλά think again! Σε λίγο μου χτυπούν την πόρτα για να έρθουν να καθαρίσουν τα τζάμια από μέσα τάχαμου. Μου μετακίνησαν το γραφείο, έπεσαν τα 1000 βιβλία που είχα πάνω, το τηλέφωνο και το αμπαζούρ για να μου τα σκουπίσουν 1 δευτερόλεπτο (υπερβάλλω, ήταν 2) και να φύγουν. Πέφτω στο κρεβατάκι μου το γλυκο, όταν χτυπούν την πόρτα για επιθεώρηση του δωματίου. Ανοίγω την πόρτα, το πρόσωπο μου πιάνει μια απόχρωση του κόκκινου, πιο΄κόκκινη από τα μαλλιά μου. Ίσως για αυτό οι άνθρωποι δεν σταμάτησαν να απολογούνται καθόλη τη διαμονή τους στο δωμάτιο. Τι? Νόμιζαν ότι θα τους σκότωνα, θα τους έκοβα κομματάκια και θα τα καταχώνιαζα κάπου στο υπόγειο (όπου μένω)? Ήδη δήλωσα όταν μου έδωσαν το δωμάτιο ότι η γενική αντίληψη για όσους μένουν στα basement είναι είτε τρελλοί είτε serial killers είτε και τα δύο. Βασικά αν το πολυσκεφτείς, το ένα δεν αντικρούει το άλλο, they actually come together as a package.
Ένηγουέηζ, σε όλο αυτό το διάστημα είχαμε και την ηχητική υπόκρουση ενός κομπρεσόρου αφού κάνουν ανακαίνιση ολόκληρου του διπλανού κτιρίου. Τέλοσπαντων! At least the weather is nice, I kept telling to myself. Είχαμε να πάμε και ψώνια με την Άντη. Ήθελα να αλλάξω και μια φούστα από το River Island.
Πάμε στη στάση. Έρχεται το λεωφορείο. Δε σταματά. Το σταματούμε με το ζόρι. Τέλος της διαδρομής, φωνάζει ο οδηγός μέσα από το τζάμι. Έρχεται άλλο λεωφορείο. 'Σταματώ στην επόμενη στάση' ανακοινώνει ο δεύτερος οδηγός. Που θα μας πάει (απ' ότι φαίνεται όχι Oxford Street)? Πλησιάζει το 390 και μπαίνουμε μέσα. Προς έκπληξή μας, δεν πηγαίνει από το συγκεκριμένο δρομολόγιο. Θα κάνει diversion λέμε με την Άντη, αλλά θα μας πάει εκεί που πηγαίνει. Κούνια που μας κούναγε. Και πηγαίνουμε και πηγαίνουμε. Σε κάποια φάση μου τηλεφωνά και η Λένη και μέσα στην τρελή χαρά δεν προσέχω καν τη διαδρομή. Φτάνουμε στην άλλη άκρη του Hyde Park, Harrods, South Kensington... Μέχρι που έχουμε τη φαεινή ιδέα να ρωτήσουμε τον οδηγό. Ππππεεεε, έπρεπε να κατεβούμε τόοοοοοοοοσες στάσεις προηγουμένως και να πάρουμε άλλο λεωφορείο!
Doig!!! Anwz, όταν είμαι με την Άντη μου τίποτα δε με χαλά. Αποφασίσαμε να το δούμε ως μια ευχάριστη εμπειρία, aka μούχτικο bus trip all around London. Βρίσκουμε την στάση στην απέναντι πλευρά του δρόμου και καλοσωρίζουμε την καινούργια διαδρομή των 48 λεπτών. Συνολικά θα μας πήρε κα΄να δίωρο να κατέβουμε Οχφορτ, διαδρομή που κάνω από το σπίτι μου ως εκεί με τα πόδια σε κανά 35λεπτο το πολύ.
Στα μαγαζιά μας περιμένει μια άλλη έκπληξη. Πανικός! 1000 κόσμος! Χωρίς υπερβολή. Μα ήντα κατάσταση σιόρ? Μόλις οι Εγγλέζοι δουν λίγες ηλιακτίδες βγαίνουν με τα sunglasses τους, τα κοντοπαντέλονα και τα σανδάλια, όπως οι καραόλοι με τις πρώτες βροχές. Απίστευτο! Αλλά είπαμε, μια εμπειρία. Αυτή θα ήταν η εμπειρία των Londoners καραόλων!
Αφού σκοτωνόμαστε να πάμε στο λατρεμένο μου μαγαζί, κουβαλούμε με την Άντη ρούχα στο δοκιμαστήριο. Normally είμαι size 8. Βρίσκω μια πλούζα που την εσίνιαρα εδώ και καιρό στο νετ και πάω να τη δοκιμάσω. Δε μου έμπαινε!!! Δοκιμάζω το μεγαλύτερο νούμερο. ΔΕ ΜΟΥ ΕΜΠΑΙΝΕ!!! Τελικά είτε είναι ελαττωματικό το σχέδιο και δε μπορώ να την μπηχτώ, είτε είμαι κεφάλας και γι'αυτό δεν κατέβαινε κάτω από το κεφάλι (τόση νοημοσύνη, πρέπει να έχει και τον κατάλληλο όγκο, ίσως και να είμαι απόγονος του Περικλή, you never know, do you?). Πεισμώνω εγώ, την μπήγομαι με το ζόρι, μετά δε μπορώ να τη βγάλω. So, να είμαι μισόγυμνη μες τα δοκιμαστήρια, να παλεύω με τη φανέλλα. Imagine Spiderman when he wants to get off the alien black suit but it sticks on to him or imagine later when it attacks Eddie Brock and makes him Venom. Τούτο μας έλειπε, να γίνω η arch nemesis του Spiderman. Όλο αυτό το διάστημα η καημένη η Άντη να αναρωτιέται τι έγινα στα δοκιμαστήρια.
Καταφέρνω να βγάλω την μπλούζα και πάμε στο ταμείο να πληρώσω τα πράγματα που δε θα έβλαπταν τη σωματική (και ψυχική) μου υγεία. Και να μη ξεχάσω ότι θέλω να αλλάξω τη φούστα μου (ήταν σπασμένη η ζώνη). Στέκομαι στη γραμμή. Έρχεται η σειρά μου. Ουπς! Πρέπει να σταθώ σε άλλη γραμμή, μόνο για να μου πουν ότι δεν υπάρχουν πλέον άλλες φούστες. Ayyyy! So, I grab poor Anti (who must be declared a Saint!)και την τραβώ σε όλα τα River Island shops της Oxford street. Τι νομίζετε ότι έγινε? Εννοείται δε βρήκα να αλλάξω τη φούστα σε κανένα από τα 3 μαγαζιά, την οποία να σημειωθεί ότι αγόρασα μόλις πριν 2 μέρες (2 μέρες μόοονο!). Η τύχη μου!
Για να ηρεμήσουμε πάμε να φάμε burritos, τα οποία πεντανόστιμα μεν, εκάτσαν μας στο στομάχι δε!Πάμε σπίτι να φτιάξω γαλακτομπούρεκο για το γυρισμό του άντρα μου. Ακολουθώ τη συνταγή (λέμε τώρα). Ξεχνώ το βούτυρο πάνω στη φωτιά. Έκρουσε. Τέλοσπάντων, βάζω το ταψί στο φούρνο, το βγάζω έξω και μετά από 10 λεπτά... ΜΠΑΜ! Όντας Λεμεσιανή είμαι συνηθισμένη στους συνατούς κρότους από το τοπικό προϊόν της πόλης μου, τις βόμβες but this was something else. Glass over the place και να μη μπορώ να πιστέψω τι έγινε. Σε αυτό το σημείο πραγματικά δε πίστευα ότι θα μπορούσε να συμβεί οτιδήποτε άλλο.
Μέχρι που ετοιμάζομαι να πάω να συναντήσω τον Κοινό Γνωστό και ήθελα να πραγματοποιήσω μια φαντασίωση. Ξέρετε εκείνες τις ταινίες που η γκόμενα πάει να συναντήσει τον αγαπημένο της και κάτω από το παλτό φοράει nothing but sexy underwear? Εεε, έχω αυτή τη σκηνή κολλημένη στο νου. Φοράω λοιπόν αυτά που φοράω, βάζω και μια φούστα (για να μην το παρακάνω) και πετάγομαι στην κουζίνα για 5 λεπτά να πάρω το γέρημο γαλακτομπούρεκο. Στην κουζίνα ήταν όλοι οι συγκάτοικοί μου. Αναμενόμενο! Τώρα θα νομίζουν ότι σταμάτησα της δουλειά του child-minding για να γίνω call-girl!
Μετά από άλλη μια διαδρομή diversion φτάνω στο σταθμό 3 λεπτά ακριβώς πριν τον Κοινό Γνωστό, but it was all worth it! And I'm glad this day is over. It's Friday morning ;p
My fight with the blouse
The exploded oven
Αλλά ας πάρω τα πράγματα από την αρχή. Έχω να λύσω και μια απορία που γεννήθηκε από το προηγούμενο ποστ και αφορά μιαν ανατίναξη φούρνου.
Εδώ και μια βδομάδα ξυπνώ νωρίς, which I hate! Η φιλοσοφία μου είναι ότι αν δεν υπάρχει λόγος (π.χ. δουλειά, εμμμ, ξανά δουλειά), μου αρέσει να κοιμάμαι και να ξυπνώ με το βιολογικό μου ρολόι, όποτε να'ναι (συνήθως 1 p.m.). Αλλά τις τελευταίες βδομάδες η καθαρίστρια ρίχτηκε σε μια προσωπική αποστολή να με ξυπνά, όποτε αυτή πιάνει δουλειά, γύρω στις 7μισι. For God's sake δηλαδή. Και προβαίνω αβίαστα στην εξήγηση. Κάθε πρωί έρχονται στις εστίες καθαρίστριες για την κουζίνα και να κάνουν και λιγάκι χούβερ τα interior carpet in the hallway (I totally hate those carpets!). Εεε, για 148 λίρες την εβδομάδα εστίες δικαιούμαστε και λίγα indulges (perhaps the only one). Έρχεται, τραβά, ειδάλλως στα κυπριακά κωλοσύρνει τη συσκευή της ηλεκτρικής σκούπας και χτυπά την άκρη της πάνω στην πόρτα. Κάθε πρωί, every single morning. Μετά από αυτό έχουμε και τον δοκιμαστικό συναγερμό πυρκαγιάς (γύρω στις 10μισι, ΑΝΑΘΕΜΑ!). Αυτό σημαίνει ότι για κανά 20λεπτο έχω τον bloody συναγερμό μες το δωμάτιο μου να τσιρίζει σα να υπόκειται βιασμό! You know what they say; if you can't avoid it, relax and enjoy it! Μια από αυτές τις μέρες όμως θα τους γ****ω όλους πάνω στον προθάλαμο (ευκαιρία να πάρω και δονητή).
Μετά από το πανέμορφο αυτό ξύπνημα, έρχονται και οι καθαριστές των τζαμιών. Παλλουκώνονται έξω από το παράθυρό μου, σφυρίζουν, διαφωνούν μόνοι τους, φωνάζουν 'bollocks' all the time... Νόμιζα ότι γλίτωσα, αλλά think again! Σε λίγο μου χτυπούν την πόρτα για να έρθουν να καθαρίσουν τα τζάμια από μέσα τάχαμου. Μου μετακίνησαν το γραφείο, έπεσαν τα 1000 βιβλία που είχα πάνω, το τηλέφωνο και το αμπαζούρ για να μου τα σκουπίσουν 1 δευτερόλεπτο (υπερβάλλω, ήταν 2) και να φύγουν. Πέφτω στο κρεβατάκι μου το γλυκο, όταν χτυπούν την πόρτα για επιθεώρηση του δωματίου. Ανοίγω την πόρτα, το πρόσωπο μου πιάνει μια απόχρωση του κόκκινου, πιο΄κόκκινη από τα μαλλιά μου. Ίσως για αυτό οι άνθρωποι δεν σταμάτησαν να απολογούνται καθόλη τη διαμονή τους στο δωμάτιο. Τι? Νόμιζαν ότι θα τους σκότωνα, θα τους έκοβα κομματάκια και θα τα καταχώνιαζα κάπου στο υπόγειο (όπου μένω)? Ήδη δήλωσα όταν μου έδωσαν το δωμάτιο ότι η γενική αντίληψη για όσους μένουν στα basement είναι είτε τρελλοί είτε serial killers είτε και τα δύο. Βασικά αν το πολυσκεφτείς, το ένα δεν αντικρούει το άλλο, they actually come together as a package.
Ένηγουέηζ, σε όλο αυτό το διάστημα είχαμε και την ηχητική υπόκρουση ενός κομπρεσόρου αφού κάνουν ανακαίνιση ολόκληρου του διπλανού κτιρίου. Τέλοσπαντων! At least the weather is nice, I kept telling to myself. Είχαμε να πάμε και ψώνια με την Άντη. Ήθελα να αλλάξω και μια φούστα από το River Island.
Πάμε στη στάση. Έρχεται το λεωφορείο. Δε σταματά. Το σταματούμε με το ζόρι. Τέλος της διαδρομής, φωνάζει ο οδηγός μέσα από το τζάμι. Έρχεται άλλο λεωφορείο. 'Σταματώ στην επόμενη στάση' ανακοινώνει ο δεύτερος οδηγός. Που θα μας πάει (απ' ότι φαίνεται όχι Oxford Street)? Πλησιάζει το 390 και μπαίνουμε μέσα. Προς έκπληξή μας, δεν πηγαίνει από το συγκεκριμένο δρομολόγιο. Θα κάνει diversion λέμε με την Άντη, αλλά θα μας πάει εκεί που πηγαίνει. Κούνια που μας κούναγε. Και πηγαίνουμε και πηγαίνουμε. Σε κάποια φάση μου τηλεφωνά και η Λένη και μέσα στην τρελή χαρά δεν προσέχω καν τη διαδρομή. Φτάνουμε στην άλλη άκρη του Hyde Park, Harrods, South Kensington... Μέχρι που έχουμε τη φαεινή ιδέα να ρωτήσουμε τον οδηγό. Ππππεεεε, έπρεπε να κατεβούμε τόοοοοοοοοσες στάσεις προηγουμένως και να πάρουμε άλλο λεωφορείο!
Doig!!! Anwz, όταν είμαι με την Άντη μου τίποτα δε με χαλά. Αποφασίσαμε να το δούμε ως μια ευχάριστη εμπειρία, aka μούχτικο bus trip all around London. Βρίσκουμε την στάση στην απέναντι πλευρά του δρόμου και καλοσωρίζουμε την καινούργια διαδρομή των 48 λεπτών. Συνολικά θα μας πήρε κα΄να δίωρο να κατέβουμε Οχφορτ, διαδρομή που κάνω από το σπίτι μου ως εκεί με τα πόδια σε κανά 35λεπτο το πολύ.
Στα μαγαζιά μας περιμένει μια άλλη έκπληξη. Πανικός! 1000 κόσμος! Χωρίς υπερβολή. Μα ήντα κατάσταση σιόρ? Μόλις οι Εγγλέζοι δουν λίγες ηλιακτίδες βγαίνουν με τα sunglasses τους, τα κοντοπαντέλονα και τα σανδάλια, όπως οι καραόλοι με τις πρώτες βροχές. Απίστευτο! Αλλά είπαμε, μια εμπειρία. Αυτή θα ήταν η εμπειρία των Londoners καραόλων!
Αφού σκοτωνόμαστε να πάμε στο λατρεμένο μου μαγαζί, κουβαλούμε με την Άντη ρούχα στο δοκιμαστήριο. Normally είμαι size 8. Βρίσκω μια πλούζα που την εσίνιαρα εδώ και καιρό στο νετ και πάω να τη δοκιμάσω. Δε μου έμπαινε!!! Δοκιμάζω το μεγαλύτερο νούμερο. ΔΕ ΜΟΥ ΕΜΠΑΙΝΕ!!! Τελικά είτε είναι ελαττωματικό το σχέδιο και δε μπορώ να την μπηχτώ, είτε είμαι κεφάλας και γι'αυτό δεν κατέβαινε κάτω από το κεφάλι (τόση νοημοσύνη, πρέπει να έχει και τον κατάλληλο όγκο, ίσως και να είμαι απόγονος του Περικλή, you never know, do you?). Πεισμώνω εγώ, την μπήγομαι με το ζόρι, μετά δε μπορώ να τη βγάλω. So, να είμαι μισόγυμνη μες τα δοκιμαστήρια, να παλεύω με τη φανέλλα. Imagine Spiderman when he wants to get off the alien black suit but it sticks on to him or imagine later when it attacks Eddie Brock and makes him Venom. Τούτο μας έλειπε, να γίνω η arch nemesis του Spiderman. Όλο αυτό το διάστημα η καημένη η Άντη να αναρωτιέται τι έγινα στα δοκιμαστήρια.
Καταφέρνω να βγάλω την μπλούζα και πάμε στο ταμείο να πληρώσω τα πράγματα που δε θα έβλαπταν τη σωματική (και ψυχική) μου υγεία. Και να μη ξεχάσω ότι θέλω να αλλάξω τη φούστα μου (ήταν σπασμένη η ζώνη). Στέκομαι στη γραμμή. Έρχεται η σειρά μου. Ουπς! Πρέπει να σταθώ σε άλλη γραμμή, μόνο για να μου πουν ότι δεν υπάρχουν πλέον άλλες φούστες. Ayyyy! So, I grab poor Anti (who must be declared a Saint!)και την τραβώ σε όλα τα River Island shops της Oxford street. Τι νομίζετε ότι έγινε? Εννοείται δε βρήκα να αλλάξω τη φούστα σε κανένα από τα 3 μαγαζιά, την οποία να σημειωθεί ότι αγόρασα μόλις πριν 2 μέρες (2 μέρες μόοονο!). Η τύχη μου!
Για να ηρεμήσουμε πάμε να φάμε burritos, τα οποία πεντανόστιμα μεν, εκάτσαν μας στο στομάχι δε!Πάμε σπίτι να φτιάξω γαλακτομπούρεκο για το γυρισμό του άντρα μου. Ακολουθώ τη συνταγή (λέμε τώρα). Ξεχνώ το βούτυρο πάνω στη φωτιά. Έκρουσε. Τέλοσπάντων, βάζω το ταψί στο φούρνο, το βγάζω έξω και μετά από 10 λεπτά... ΜΠΑΜ! Όντας Λεμεσιανή είμαι συνηθισμένη στους συνατούς κρότους από το τοπικό προϊόν της πόλης μου, τις βόμβες but this was something else. Glass over the place και να μη μπορώ να πιστέψω τι έγινε. Σε αυτό το σημείο πραγματικά δε πίστευα ότι θα μπορούσε να συμβεί οτιδήποτε άλλο.
Μέχρι που ετοιμάζομαι να πάω να συναντήσω τον Κοινό Γνωστό και ήθελα να πραγματοποιήσω μια φαντασίωση. Ξέρετε εκείνες τις ταινίες που η γκόμενα πάει να συναντήσει τον αγαπημένο της και κάτω από το παλτό φοράει nothing but sexy underwear? Εεε, έχω αυτή τη σκηνή κολλημένη στο νου. Φοράω λοιπόν αυτά που φοράω, βάζω και μια φούστα (για να μην το παρακάνω) και πετάγομαι στην κουζίνα για 5 λεπτά να πάρω το γέρημο γαλακτομπούρεκο. Στην κουζίνα ήταν όλοι οι συγκάτοικοί μου. Αναμενόμενο! Τώρα θα νομίζουν ότι σταμάτησα της δουλειά του child-minding για να γίνω call-girl!
Μετά από άλλη μια διαδρομή diversion φτάνω στο σταθμό 3 λεπτά ακριβώς πριν τον Κοινό Γνωστό, but it was all worth it! And I'm glad this day is over. It's Friday morning ;p
My fight with the blouse
The exploded oven
Πέμπτη 23 Απριλίου 2009
ΕΛΑ...
Σε τρεις ώρες θα σε συναντήσω στο σταθμό. Και θέλω να σου πω πολλά, διάφορα, μικρά ασήμαντα και σημαντκά, καθημερινά. Δε ξέρω αν θα μπορέσω...
Και σε περιμένω σα μια κοκκινομάλλα Πηνελόπη, αγναντεύοντας τον αχνό ουρανό τα ξημερώματα, καπνίζοντας ένα τσιγάρο (το οποίο ξέρω ότι μισείς αλλά να ήσουν εδώ να μου το έσβηνες), περιμένοντας το γυρισμό σου. Η μόνη διαφορά είναι ότι μάλλον δεν είμαι η Πηνελόπη της Ιθάκης σου, έστω και αν εσύ είσαι η δική μου...
Μου έχεις λείψει πολύ, εσύ, η φιλία σου, τα χάδια σου, το καληνύχτικο φιλί, το βλέμμα σου το πρωί, το τρίψιμο της πλάτης στο μπάνιο, το γεμάτο ποτήρι νερό παγωμένο στο τραπέζι...
Αργείς πολύ!
έλα, και σιχάθηκα να διασκεδάζω
έλα, δεν μ' αρέσει άλλους να κοιτάζω
έλα, δε με παίρνει άλλο πια να πίνω
έλα, τα 'χω παίξει και βαρέθηκα να ζω
έλα, μου χει λείψει η ζεστή αγκαλιά σου
έλα, να ξεχάσω πάνω στη καρδιά σου
έλα, δε μπορώ κι αυτούς που 'χω μαζέψει
έλα, και νυστάζω έλα σβήσε μου το φως
Κομμωτήριο Tick.
Αισθητικός Tick
Αποτρίχωση Tick
Sexy sluty underwear Tick
Paella Tick
Γαλακτομπούρεκο (my failure for the day) Tick
Ανατίναξη του φούρνου (αν'νεν κακό τζαι εξόριστο!) Tick
I'm as ready as I'll ever be! Off to the station now.
Και σε περιμένω σα μια κοκκινομάλλα Πηνελόπη, αγναντεύοντας τον αχνό ουρανό τα ξημερώματα, καπνίζοντας ένα τσιγάρο (το οποίο ξέρω ότι μισείς αλλά να ήσουν εδώ να μου το έσβηνες), περιμένοντας το γυρισμό σου. Η μόνη διαφορά είναι ότι μάλλον δεν είμαι η Πηνελόπη της Ιθάκης σου, έστω και αν εσύ είσαι η δική μου...
Μου έχεις λείψει πολύ, εσύ, η φιλία σου, τα χάδια σου, το καληνύχτικο φιλί, το βλέμμα σου το πρωί, το τρίψιμο της πλάτης στο μπάνιο, το γεμάτο ποτήρι νερό παγωμένο στο τραπέζι...
Αργείς πολύ!
έλα, και σιχάθηκα να διασκεδάζω
έλα, δεν μ' αρέσει άλλους να κοιτάζω
έλα, δε με παίρνει άλλο πια να πίνω
έλα, τα 'χω παίξει και βαρέθηκα να ζω
έλα, μου χει λείψει η ζεστή αγκαλιά σου
έλα, να ξεχάσω πάνω στη καρδιά σου
έλα, δε μπορώ κι αυτούς που 'χω μαζέψει
έλα, και νυστάζω έλα σβήσε μου το φως
Κομμωτήριο Tick.
Αισθητικός Tick
Αποτρίχωση Tick
Sexy sluty underwear Tick
Paella Tick
Γαλακτομπούρεκο (my failure for the day) Tick
Ανατίναξη του φούρνου (αν'νεν κακό τζαι εξόριστο!) Tick
I'm as ready as I'll ever be! Off to the station now.
Τετάρτη 22 Απριλίου 2009
A Thousand Miles
The last couple of days I've heard this song in all the places I've been. Και είχε να το ακούσω χρόνια... So it was a lovely surprise!
Και σήμερα ο καιρός ήταν just lovely. Για πρώτη φορά, από τότε που ήρθα εδώ, φόρεσα ένα κοντό πράσινο φουστανάκι χωρίς καλσόν. It might not sound a lot, but to me it was such a huge deal. Άφησα πίσω μου τον χειμώνα, το κρύο και τις βροχές και καλοσωρίζω τις ηλιακτίδες που θέλω να είναι πάντα μπλεγμένες στα μαλλιά μου.
Αυτός είναι τόσο μακριά ακόμα... A thousand miles... Έρχεται σε κάτι περισσότερο από 24 ώρες. Άραγε θα είναι το ίδιο? Πέρασα όλη τη μέρα κοιτάζοντας τον ουρανό σήμερα. Πως να είναι αναρωτιέμαι... Το να πέφτεις στον ουρανό...
It's always times like these
When I think of you
And I wonder
If you ever
Think of me
'Cause everything's so wrong
And I don't belong
Living in your
Precious memories
And I still need you
And I still miss you
And now I wonder....
If I could fall
Into the sky
Do you think time
Would pass us by
'Cause you know I'd walk
A thousand miles If I could
Just see you...
Και σήμερα ο καιρός ήταν just lovely. Για πρώτη φορά, από τότε που ήρθα εδώ, φόρεσα ένα κοντό πράσινο φουστανάκι χωρίς καλσόν. It might not sound a lot, but to me it was such a huge deal. Άφησα πίσω μου τον χειμώνα, το κρύο και τις βροχές και καλοσωρίζω τις ηλιακτίδες που θέλω να είναι πάντα μπλεγμένες στα μαλλιά μου.
Αυτός είναι τόσο μακριά ακόμα... A thousand miles... Έρχεται σε κάτι περισσότερο από 24 ώρες. Άραγε θα είναι το ίδιο? Πέρασα όλη τη μέρα κοιτάζοντας τον ουρανό σήμερα. Πως να είναι αναρωτιέμαι... Το να πέφτεις στον ουρανό...
It's always times like these
When I think of you
And I wonder
If you ever
Think of me
'Cause everything's so wrong
And I don't belong
Living in your
Precious memories
And I still need you
And I still miss you
And now I wonder....
If I could fall
Into the sky
Do you think time
Would pass us by
'Cause you know I'd walk
A thousand miles If I could
Just see you...
Τρίτη 21 Απριλίου 2009
Πάνω απ' όλα
Μια από τις καινούργιες μου ανακαλύψεις και έχω ξετρελλαθεί!
Μια ανάσα η ζωή, μια μόνο ματιά,
Τρέχει σαν το φώς και τρέχουμε κοντά
Τώρα είσαι εδώ, ποιός ξέρει για μετά
Θέλω να αφεθώ, πριν να είναι αργά
Θέλω να νιώσω, να ζήσω δυνατά τη ζωή,
Θέλω να αγγίξω το χρώμα του ουρανού την αυγή,
Θέλω να κλείσω τις σκέψεις σε ένα μαύρο κουτί,
Θέλω να κάνω τον χρόνο προς τα πίσω να 'ρθει,
Μα πάνω από όλα, θέλω να με θέλεις εσύ
και όλα αυτά που θέλω, να τα θέλεις και εσύ
Μα πάνω από όλα θέλω, να με θέλεις εσύ
και όλα αυτά που θέλω, να τα θέλεις και εσύ
Εσύ τι θέλεις?
Μια ανάσα η ζωή, μια μόνο ματιά,
Τρέχει σαν το φώς και τρέχουμε κοντά
Τώρα είσαι εδώ, ποιός ξέρει για μετά
Θέλω να αφεθώ, πριν να είναι αργά
Θέλω να νιώσω, να ζήσω δυνατά τη ζωή,
Θέλω να αγγίξω το χρώμα του ουρανού την αυγή,
Θέλω να κλείσω τις σκέψεις σε ένα μαύρο κουτί,
Θέλω να κάνω τον χρόνο προς τα πίσω να 'ρθει,
Μα πάνω από όλα, θέλω να με θέλεις εσύ
και όλα αυτά που θέλω, να τα θέλεις και εσύ
Μα πάνω από όλα θέλω, να με θέλεις εσύ
και όλα αυτά που θέλω, να τα θέλεις και εσύ
Εσύ τι θέλεις?
Δευτέρα 20 Απριλίου 2009
Πασχαλινές αναμνήσεις, καινούργιες και παλιές
Καινούργια μέρα, αρχή μιας εβδομάδας. Αφήσαμε πίσω μας γιορτές και τραπέζια και welcome back to normality (whatever that means). Δε ξέρω για εσάς, πάντως εμένα οι γιοτές πάντα μου αφήνουν μια γερή δόση fatique στην πλάτη μου, ακόμα και αν δεν καταπιάστηκα με κάτι ιδιαίτερο (which that is most of the cases). Ουφου! Τώρα νιώθω ότι χρειάζομαι χρόνο για να get back to my usual self, and time is running out!
Ακόμα ένα Πάσχα στην ξενιτειά. Μακριά από το τραπέζι στο σπίτι του θείου Χρήστου και της θείας Χρύσως, από το σουβλιστό αρνί (κάθε χρόνο σκέφτομαι να καλέσω την GreenPeace), τις προτροπές του νονού μου Χρηστάκη για να πιω κα να φάω (και άλλο και άλλο), τα ανίψια να κυκλοφορούν σαν ξαπόλυτα αγρίμια κάτω από τα τραπέζια (και πάνω), τις ξαδέρφες να κάθονται στην κούνια, τις θείες να τρέχουν πάνω κάτω με τον βηματισμό και τον ρυθμό αλαφροϊσκιωτων ανεράδων για να ετοιμάσουν τα πάντα on time, εμένα σε μια γωνιά να παρακολουθώ την οικογένεια και να σκάζω χαμόγελα από μέσα μου για το ανεπανάληπτο μου σόι.
Και για κάποιο άτομο που αγαπά τόσο πολύ την οικογένειά του, είναι πολύ περίεργο το γεγονός ότι περνά τόσο χρόνο μακριά της. Φέτος ένα καινούργιο πάσχα με περίμενε στο Λονδίνο. And it wasn't as bad as I expected it to be. Bασικά, i'm not such a festive person. Οι μοναδικοί λόγοι για τους οποίους εκτιμούσα τις γιορτές ήταν επειδή τα σχολεία ήταν κλειστά (πράγμα που σημαίνει ότι έχω την πολυτέλεια να ξυπνώ όποτε θέλω) και ήταν μια ευκαιρία να βρεθεί ολάκερο το σόι μαζί (and trust me, there are LOTS of us). Πέρα από αυτά, αδυνατώ να συνειδητοποιήσω χριστούγεννα και ανάσταση. Ίσως να παίζει κάποιο ρόλο και η αθεϊα μου σε αυτό, ή μάλλον καλύτερα ο αγνωστικισμός μου.
Και αυτό που πρόκειται να πω τώρα αντικρούει τη γενική εικόνα για το άτομο μου. Την Μεγάλη Παρασκευή πήγα εκκλησία (μετά από τόσα και τόοοσα χρόνια απουσίας). And it wasn't as bad either. Είχα φιλική υποχρέωση να πάω απέναντι στην αγαπημένη μου Anti, που μπλέκτηκε χωρίς επιλογή στην χορωδία των μυροφόρων. Έπρεπε λοιπόν να πάω, με κίνδυνο να τυλιχτώ στις φλόγες μόλις εισερχόμουν των ορίων του ναού. Ξεκινώ λοιπόν να πάω, μπαίνω επιφυλακτικά στην είσοδο, σφίγγοντας τα δόντια και κρατώντας την αναπνοή μου περιμένοντας από στιγμή σε στιγμή να ανοίξει ο ουρανός και να με χτυπήσει ένας κεραυνός...Προς απίστευτη μου έκπληξη τίποτα δεν έγινε.
Και τότε ξαναμύρισα τη μυρωδιά των κεριών και του λιβανιού και είδα τους Αγίους να με κοιτάζουν, όχι και τόσο αποδοκιμαστικα όσο πάντα τους φανταζόμουν. Και ξαναθυμήθηκα τις παιδικές μου εκκλήσιαστικές εμπειρίες, τότε που η μάνα μου μας σήκωνε από τα άγρια χαράματα για να πάμε εκκλησία. Μέχρι που μεγάλωσα αρκετά και πάτησα το πόδι μου και δήλωσα ότι είμαι αμαρτωλή και μου αρέσει. Η μάνα μου τότε κόντεψε να πάθει έμφραγμα, στεναχωρέθηκε πολύ αλλά σεβάστηκε την απόφαση μου. Μετά θυμήθηκα τις λαμπάδες, το σαματά που κρύβεται στους σκάμνους της εκκλησίας, τη μυρωδιά καμένων μαλλιών στην αυλή της εκκλησίας (που τις περισσότερες φορές ήταν τα δικά μου!).
Από το deja-vu μου με απέσπασε ο επίτροπος που γύριζε με ένα δίσκο γεμάτο χρωματιστά χαρτιά και νομίσματα, το δυσαρεστημένο ύφος του όταν εγώ και η παρέα μου δε συνδράμαμε στον έρανο της Εκκλησίας και τότε είδα την άλλη όψη της εκκλησίας. Αυτή που ακόμα μισώ. Τον φιλοχρηματισμό των 'ανθρώπων του Θεού', την ειρωνεία και τις ψεύτικες τους αξίες και τον μοραλισμό τους, αυτό το αίσθημα self-righteous που τους διακατέχει και τους κάνει να διαχωρίζουν τους ανθρώπους σε αμαρτωλούς και ηθικούς.
Παρόλαυτα μου άρεσε ο επιτάφειος στολισμένος, τα τραγούδια των μικρών κορασίδων, τα πολλά λουλούδια, η μυρωδιές του λιβανιού. Μπορεί να μην είμαι θρησκευόμενη, μπορεί να μη μου αρέσει ο θεσμός (τωρινές κατάντιες) του εκκλησιασμού, αλλά εγώ και ο Θεός έχουμε μια ιδιαίτερη σχέση, περίεργη να εξηγήσω και ούτε καν θα μπω ποτέ στον κόπο να εξηγήσω σε κανέναν.
Anw, καθώς χαλάρωνα την επόμενη μέρα, έρχεται η Ελληνίδα kitchen mate και μου αναφέρει ότι θέλει να κάνουμε τραπέζι, να μπούμε στο πνέυμα του πάσχα, να γιορτάσουμε. Και είχε ένα βλέμμα παιδιού το πρωινό των χριστουγέννων πριν πάει να πάρει το δώρο του κάτω από το δέντρο... Damn! Δε μπορώ να αρνηθώ. Τηλεφωνώ λοιπόν στη νονά μου (γύρω στις 7 φορές) να μου πει τη συνταγή για κουπέπια. And le thte cooking begin! Για καλή μου τύχη η συγκάτοικος είναι τέλεια μαγείρισσα, αφέντρα dominatrix στην κουζίνα (not my section here, sorry). Και αρχίσαμε να μαγειρεύουμε, γαλακτομπούρεκα, τραχανά, αρνάκι στο φούρνο, πολίτικο ρύζι, πατάτες, τραχανά, παστίτσιο... Μέχρι και ψωμί φτιάξαμε! Περάσαε όλη τη νύχτα στην κουζίνα. Και το πρωί από τα χαράματα να τα βάλουμε να ψηθούν (η συγκάτοικος, όχι εγώ). Και καλέσαμε μερικά πλάσματα που ξέμειναν στην εστία.
Το πρωί βάλαμε τραπέζια έξω στην αυλή και ένας ένας ερχόντουσαν όλοι στο μυστικό μας δείπνο, που τελικά αποδείκτηκε το glamour event των ημερών. Έτσι μαζευτήκαμε ΟΛΗ η εναπομείνουσα (σωστό είναι τώρα αυτό, είμαι και δασκάλα(τάχαμου)) εστία. Την εικόνα της πασχαλινής κυριακής συμπλήρωσε ένα σετ μεγάφωνα από το οποίο ξελαραγγύζονταν τσάμικα και κάθε λογής λαϊκούρες (που υπο κανονικές συνθήκες θα μου χαλούσαν το κέφι). Φάγαμε πολύ, ήπιαμε ακόμα περισσότερο, φάγαμε ακόμη λίγο και έτσι κύλησε όλη η μέρα. Μέχρι και αρνί δοκίμασα (μπορεί να μη φαίνεται άξιον αναφοράς, αλλά ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου)!
Και ένιωθα σα να βρισκόμουν σκορπισμένη σε δύο τόπους. Κομμάτι του εαυτού μου στο Λονδίνο, στις εστίες John Adams Hall, και ένα άλλο κομμάτι νοσταλγικό κάτω από τη χαρουπιά έξω από το σπίτι των θείων μου στη Λεμεσό, με τον οβελία να κάνει γύρους πάνω από τα κάρβουνα, να εξηγώ στους ισπανούς φίλους μου που κουβάλησα τελευταία στιγμή τα έθιμα (και ό,τι δεν ήξερα συμπλήρωνε η φαντασία μου), ενώ ο Χριστακουλίνης να απειλεί τον Juan με το φτυάρι θαλάσσης, ο τατάς μου να μη σταματά να τους γεμίζει τα ποτήρια κρασί, η θεία να τους υπερχειίζει τα πιάτα φαϊ και οι ξαδέρφες να κουτσομπολεύουν ποιος από όλους να είναι το αμόρε μου. Το πρώτο κομμάτι είναι εγώ στο Λονδίνο, το δεύτερο το τελευταίο οικογενειακό τραπέζι όπου είχα τη χαρά να είμαι με μερικούς από τους ισπανόφωνους φίλους μου.
Ακόμα ένα Πάσχα στην ξενιτειά. Μακριά από το τραπέζι στο σπίτι του θείου Χρήστου και της θείας Χρύσως, από το σουβλιστό αρνί (κάθε χρόνο σκέφτομαι να καλέσω την GreenPeace), τις προτροπές του νονού μου Χρηστάκη για να πιω κα να φάω (και άλλο και άλλο), τα ανίψια να κυκλοφορούν σαν ξαπόλυτα αγρίμια κάτω από τα τραπέζια (και πάνω), τις ξαδέρφες να κάθονται στην κούνια, τις θείες να τρέχουν πάνω κάτω με τον βηματισμό και τον ρυθμό αλαφροϊσκιωτων ανεράδων για να ετοιμάσουν τα πάντα on time, εμένα σε μια γωνιά να παρακολουθώ την οικογένεια και να σκάζω χαμόγελα από μέσα μου για το ανεπανάληπτο μου σόι.
Και για κάποιο άτομο που αγαπά τόσο πολύ την οικογένειά του, είναι πολύ περίεργο το γεγονός ότι περνά τόσο χρόνο μακριά της. Φέτος ένα καινούργιο πάσχα με περίμενε στο Λονδίνο. And it wasn't as bad as I expected it to be. Bασικά, i'm not such a festive person. Οι μοναδικοί λόγοι για τους οποίους εκτιμούσα τις γιορτές ήταν επειδή τα σχολεία ήταν κλειστά (πράγμα που σημαίνει ότι έχω την πολυτέλεια να ξυπνώ όποτε θέλω) και ήταν μια ευκαιρία να βρεθεί ολάκερο το σόι μαζί (and trust me, there are LOTS of us). Πέρα από αυτά, αδυνατώ να συνειδητοποιήσω χριστούγεννα και ανάσταση. Ίσως να παίζει κάποιο ρόλο και η αθεϊα μου σε αυτό, ή μάλλον καλύτερα ο αγνωστικισμός μου.
Και αυτό που πρόκειται να πω τώρα αντικρούει τη γενική εικόνα για το άτομο μου. Την Μεγάλη Παρασκευή πήγα εκκλησία (μετά από τόσα και τόοοσα χρόνια απουσίας). And it wasn't as bad either. Είχα φιλική υποχρέωση να πάω απέναντι στην αγαπημένη μου Anti, που μπλέκτηκε χωρίς επιλογή στην χορωδία των μυροφόρων. Έπρεπε λοιπόν να πάω, με κίνδυνο να τυλιχτώ στις φλόγες μόλις εισερχόμουν των ορίων του ναού. Ξεκινώ λοιπόν να πάω, μπαίνω επιφυλακτικά στην είσοδο, σφίγγοντας τα δόντια και κρατώντας την αναπνοή μου περιμένοντας από στιγμή σε στιγμή να ανοίξει ο ουρανός και να με χτυπήσει ένας κεραυνός...Προς απίστευτη μου έκπληξη τίποτα δεν έγινε.
Και τότε ξαναμύρισα τη μυρωδιά των κεριών και του λιβανιού και είδα τους Αγίους να με κοιτάζουν, όχι και τόσο αποδοκιμαστικα όσο πάντα τους φανταζόμουν. Και ξαναθυμήθηκα τις παιδικές μου εκκλήσιαστικές εμπειρίες, τότε που η μάνα μου μας σήκωνε από τα άγρια χαράματα για να πάμε εκκλησία. Μέχρι που μεγάλωσα αρκετά και πάτησα το πόδι μου και δήλωσα ότι είμαι αμαρτωλή και μου αρέσει. Η μάνα μου τότε κόντεψε να πάθει έμφραγμα, στεναχωρέθηκε πολύ αλλά σεβάστηκε την απόφαση μου. Μετά θυμήθηκα τις λαμπάδες, το σαματά που κρύβεται στους σκάμνους της εκκλησίας, τη μυρωδιά καμένων μαλλιών στην αυλή της εκκλησίας (που τις περισσότερες φορές ήταν τα δικά μου!).
Από το deja-vu μου με απέσπασε ο επίτροπος που γύριζε με ένα δίσκο γεμάτο χρωματιστά χαρτιά και νομίσματα, το δυσαρεστημένο ύφος του όταν εγώ και η παρέα μου δε συνδράμαμε στον έρανο της Εκκλησίας και τότε είδα την άλλη όψη της εκκλησίας. Αυτή που ακόμα μισώ. Τον φιλοχρηματισμό των 'ανθρώπων του Θεού', την ειρωνεία και τις ψεύτικες τους αξίες και τον μοραλισμό τους, αυτό το αίσθημα self-righteous που τους διακατέχει και τους κάνει να διαχωρίζουν τους ανθρώπους σε αμαρτωλούς και ηθικούς.
Παρόλαυτα μου άρεσε ο επιτάφειος στολισμένος, τα τραγούδια των μικρών κορασίδων, τα πολλά λουλούδια, η μυρωδιές του λιβανιού. Μπορεί να μην είμαι θρησκευόμενη, μπορεί να μη μου αρέσει ο θεσμός (τωρινές κατάντιες) του εκκλησιασμού, αλλά εγώ και ο Θεός έχουμε μια ιδιαίτερη σχέση, περίεργη να εξηγήσω και ούτε καν θα μπω ποτέ στον κόπο να εξηγήσω σε κανέναν.
Anw, καθώς χαλάρωνα την επόμενη μέρα, έρχεται η Ελληνίδα kitchen mate και μου αναφέρει ότι θέλει να κάνουμε τραπέζι, να μπούμε στο πνέυμα του πάσχα, να γιορτάσουμε. Και είχε ένα βλέμμα παιδιού το πρωινό των χριστουγέννων πριν πάει να πάρει το δώρο του κάτω από το δέντρο... Damn! Δε μπορώ να αρνηθώ. Τηλεφωνώ λοιπόν στη νονά μου (γύρω στις 7 φορές) να μου πει τη συνταγή για κουπέπια. And le thte cooking begin! Για καλή μου τύχη η συγκάτοικος είναι τέλεια μαγείρισσα, αφέντρα dominatrix στην κουζίνα (not my section here, sorry). Και αρχίσαμε να μαγειρεύουμε, γαλακτομπούρεκα, τραχανά, αρνάκι στο φούρνο, πολίτικο ρύζι, πατάτες, τραχανά, παστίτσιο... Μέχρι και ψωμί φτιάξαμε! Περάσαε όλη τη νύχτα στην κουζίνα. Και το πρωί από τα χαράματα να τα βάλουμε να ψηθούν (η συγκάτοικος, όχι εγώ). Και καλέσαμε μερικά πλάσματα που ξέμειναν στην εστία.
Το πρωί βάλαμε τραπέζια έξω στην αυλή και ένας ένας ερχόντουσαν όλοι στο μυστικό μας δείπνο, που τελικά αποδείκτηκε το glamour event των ημερών. Έτσι μαζευτήκαμε ΟΛΗ η εναπομείνουσα (σωστό είναι τώρα αυτό, είμαι και δασκάλα(τάχαμου)) εστία. Την εικόνα της πασχαλινής κυριακής συμπλήρωσε ένα σετ μεγάφωνα από το οποίο ξελαραγγύζονταν τσάμικα και κάθε λογής λαϊκούρες (που υπο κανονικές συνθήκες θα μου χαλούσαν το κέφι). Φάγαμε πολύ, ήπιαμε ακόμα περισσότερο, φάγαμε ακόμη λίγο και έτσι κύλησε όλη η μέρα. Μέχρι και αρνί δοκίμασα (μπορεί να μη φαίνεται άξιον αναφοράς, αλλά ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου)!
Και ένιωθα σα να βρισκόμουν σκορπισμένη σε δύο τόπους. Κομμάτι του εαυτού μου στο Λονδίνο, στις εστίες John Adams Hall, και ένα άλλο κομμάτι νοσταλγικό κάτω από τη χαρουπιά έξω από το σπίτι των θείων μου στη Λεμεσό, με τον οβελία να κάνει γύρους πάνω από τα κάρβουνα, να εξηγώ στους ισπανούς φίλους μου που κουβάλησα τελευταία στιγμή τα έθιμα (και ό,τι δεν ήξερα συμπλήρωνε η φαντασία μου), ενώ ο Χριστακουλίνης να απειλεί τον Juan με το φτυάρι θαλάσσης, ο τατάς μου να μη σταματά να τους γεμίζει τα ποτήρια κρασί, η θεία να τους υπερχειίζει τα πιάτα φαϊ και οι ξαδέρφες να κουτσομπολεύουν ποιος από όλους να είναι το αμόρε μου. Το πρώτο κομμάτι είναι εγώ στο Λονδίνο, το δεύτερο το τελευταίο οικογενειακό τραπέζι όπου είχα τη χαρά να είμαι με μερικούς από τους ισπανόφωνους φίλους μου.
Andaba perdia de camino pa la casa cavilando en lo que soy y en lo que siento
pokito a poko entendiendo que no vale la pena andar por andar
que´s mejor caminá pa ir creciendo
volvere a encontrame con vosotros
Θα επιστρέψω λοιπόν...
Τετάρτη 15 Απριλίου 2009
Twilight
Yap. σωστά μαντέψατε. Διάβασα το βιβλίο και είδα και την ταινία. Η σκέψη να υλοποιήσω το συγκεκριμένο ποστ γυρίζει μέρες τώρα στο μυαλό μου, αλλά η αναποφασιστικότητα που ως γνωστόν με διακατέχει, δεν την άφηνε να γεννηθεί. Μέχρι που σήμερα διάβασα τη συγκεκριμένη ανάρτηση της Ασυγχώρητης, αλλά φίλτατης κοπελιάς. Λοιπόν, όπως της υποσχέθηκα έχω την όρεξη (αλλά όχι τον χρόνο, αλλά who cares anw?) να κάνω τους δικούς μου μικροσχολιασμούς. Προειδοποιούνται όσοι δε διάβασαν τα αναφερθέντα λογοτεχνικά κείμενα ότι ενδεχομένως η συγκεκριμένη ανάρτηση να αποτελέσει στη δημιουργία του φαινομένου SPOILER!
Έχω διαβάσει τα 3 από τα 4 βιβλία της κυρίας Meyer (Twilight, New Moon, Eclipse) και μου απομένει το τελευταίο από την Quatrology της, το Breaking Dawn. Για όσους δεν γνωρίζουν, τα βιβλία της είναι ένας ττόπακκος ΝΑΑΑ! Παρολαυτά, διάβασα και τα τρία σε λιγότερο από ένα μήνα και κατά τη διάρκεια του babysitting, μιας και τα βιβλία ανήκουν στην εκλεκτή βιβλιοθήκη της αγαπητής κυρίας όπου δούλευα (I can't afford buying books for pleasure for the time being, όντας φοιτήτρια ξέρετε πόοοσα βιβλία μας αναγκάζουν να αγοράζουμε στο μεταπτυχιακό?).
Τελοσπάντων, i cut to the chase. Διάβασα τα βιβλία στα αγγλικά, μιας και μερικές φορές προτιμώ να διαβάζω τον/την συγγραφέα στη μητρική γλώσσα όπου γαλούχησε τις σκέψεις του/της. Μη φανταστείτε όμως, μονάχα σε τρεις γλώσσες μπορώ να διαβάζω, so goodbye reading Nitse, Fromm, Heidegger, Kant, Giroux, Descartes, Derrida και οποιοδήποτε άλλον του οποίου το όνομα αδυνατώ να προφέρω.
Η γραφή της Στεφανίας δε θα μπορούσε να ήταν πιο απλοϊκή, και να σκεφτείς έχει δίπλωμα αγγλικής λογοτεχνίας. Διάβασα εκθέσεις έκτης τάξης στα αγγλικά πολύ πιο όμορφες από το γράψιμο της. Βεβαίως όμως, δεν αντιλέγω ότι από καιρόν εις καιρόν η Meyer χρησιμοποιούσε ιδιαίτερες εξειδικευμένες λέξεις, αλλά κατά την γνώμη μου όχι όσο effectively όσο απαιτεί ένα best seller. Και υπάρχει διαφορά στον τρόπο γραφής της από το πρώτο βιβλίο σε σχέση με αυτά που ακολουθούν. Μετά, δε μπορείς να μην προσέξεις την τόοοοσο αργή ροή στην εξέλιξη της ιστορίας. Στο δεύτερο βιβλίο νομίζω πέρασαν κάπου στις 400 σελίδες για να γίνει actually something? Να προσθέσω ότι και η εξέλιξη των ιστοριών είναι ιδιαίτερα προβλεπόμενη. Κάτι βιβλία του Stephen King όμως,που δεν ξαπολούσα όταν ήμουν πιο μικρή, μπορώ να πω ότι μου προκαλούσαν περισσότερα τρέμουλα (με την καλή έννοια). Ίσως να φταίει που διάβασα τα βιβλία στα αγγλικά? Ίσως η ελληνική μετάφραση να προσδίδει αυτό το αδιευκρίνηστο κάτι που έλειπε και μου άφηνε ένα κενό μετά την ανάγνωση?
Πάντως όμως, όπως είπα και στην εργοδότρια μου μού άρεσε το concept και κατάφερα και τα διάβασα μετροφυλλώντας για ώρες τις σελίδες μέχρι το τέλος. Δε μπορώ να πω για originality, cos if you ever seen so many movies about vampires, forbitten love and eternal totrured soul such as I have, then you simply cannot. Ο χαρακτήρας του Edward ήταν όπως όφειλε να είναι κάποιος που έζησε στον δέκατο-έννατο αιώνα (νομίζω it was then right?), ιπποτικός, ευγενικός, πεπαλαιωμένοι ρομαντισμοί (που btw έστω και αν είμαστε στον 21 αιώνα δε βλάφτει να ακούμε once in a while κουβέντες του τύπου 'περίμενα όλη την αιωνιότητα για σένα') και να μη σταματά να δηλώνει την undying love του για την λεγάμενη του βιβλίου. Πριν προχωρήσω σε αυτή, να πω ότι οι χαρακτήρες του βιβλίου ήταν υποφερτοί στη χείριστη των περιπτώσεων, μέχρι καλοσχεδιασμένοι στην βέλτιστη περίπτωση, όπως αυτή του πολυαγαπημένου γιατρού Carlisle και του Edward (pls bite me ;p).
Προχωρώ στην ηρωίδα του βιβλίου. Δε μπορώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου πιο σπαστικό χαρακτήρα σε ό,τι διάβασα μέχρι τώρα. Μα is she for real? Απορώ πως μπόρεσε και την ερωτεύτηκε ο άλλος με έτσι κρισάρες που την πιάνουν συνέχεια (και στα τρια τα βιβλία, φαντάζομαι και στο τέταρτο)? All that teen drama, WAY TOO MUCH if you ask me. INTOLERABLE! Και αντιλαμβάνομαι ότι η Meyer γράφει έχοντας το νεαρό κοινό κατά νου, αλλά I think she went a bit overboard with that hallucinating teen anxiety. Άσε που δεν αναφέρεται ένας καλός και decent λόγος για τον οποίο την ερωτεύτηκε ο άλλος, εκτός από το αδιευκρίνηστο γεγονός ότι he was appealed to her smell or to her blood or something lame like that. Διαφαίνεται ότι ο χαρακτήρας της Bellas είναι μια έφηβη πολύ πιο ώριμη για την ηλικία της (δεν αντιλέγω, γνωρίζω αρκετά τέτοια άτομα), αλλά τι contradiction OMG, να κλαίει με το παραμικρό! Κόρη μου, μα έντζεν ό,τι θέλουμε που γίνεται πάντα. Παρά να pull herself together, και στα τρία βιβλία, είτε έκλαιε μόνη της, είτε στην αγκαλιά του αγαπημένου της, είτε στην αγκαλιά του καλύτερου-της-φίλου-ενδεχομένως-σε-κάποια-άλλη-ζωή-θα-μπορούσε-έρωτας-τηςζωής-της. Συνεχίζω λέγοντας ότι η συγγραφέας παρουσιάζει την Bella ότι πάντα ανησυχεί για τους άλλους, πάντα τους σκέφτεται αλλά κατά κάποιο τρόπο πάντα καταλήγουμε στο πως η ΙΔΙΑ αισθάνεται και τι θέλει. Ο ναρκισσισμός στο έπακρο! Και ύστερα μιλά για την καημένη την Rosalie, που μάλλον απαρατήρητη περνά στα βιβλία (και την ταινία). Τα ελαττώματα της 'ηρωίδας' είναι τόσα πολλά, που η συγγραφέας τραβά την προσοχή αλλού με τις συνεχείς αναφορές στην ατσαλοσύνη της. Σε γενικές γραμμές, είναι ένας χαρακτήρας κενός και είναι so freaky that she is so obsessed with Edward. I wonder if she would love him if his was less beautiful. She is on and on about his eyes, his hair, his body. Talk about the insider thoughts of a stalker! Για μένα η Bella στερείται βασικών κοινωνικών κανόνων, δε μπορεί να κρατήσει ένα φίλο και όταν βρίσκει κάποιον που να μπορεί να την αποδεκτεί, του γυρίζει την πλάτη μόλις εμφανιστεί ο γκόμενος. Αδικαιολόγητη κατάσταση! Να μην ξεκινήσω για το μοτίβο των παρεξηγήσεων. Όλοι μας had out share of those, I should know, αφού οι πλείστοι καβγάδες-χωρισμοί-μου-μην-τολμήσεις-να-μου-ξαναμιλησεις-μισώ-σε με τον Κοινό Γνωστό ξεκινούν κάπως έτσι. Αλλά η παρεξήγηση 'νόμιζα ότι πέθανες και προσπάθησα να αυτοκτονήσω με το να προκαλέσω τη βασιλική οικογένεια των βρυκολάκων' παραπάει. Τέτοιο μοτίβο μόνο στα σαιξπιρικά έργα πάει, and Meyer is no Shakespeare!
Αποφασίζεις να γράψεις ένα βιβλίο και να βάλεις μέσα βρυκόλακες, απεθανόντες, werewolves. Excellent since I LOVE these kind of stories. Αλλά αγάπη μου γλυκειά, βάζεις μέσα vampires for God's sake, could you make it be something a little bit more sexy, eluring, deceiving τελοσπάντων? Πάντα πίστευα ότι τα πιο πάνω ήταν αδιαχώριστα χαρακτηριστικά στη βρυκολακίστικη φύση. Vampires and sex are inextricably linked! Ο τρόπος που δε μπορεί να τους αντισταθεί καμία γυναίκα (ή και άντρας) εξαιτίας της σεξουαλικότητας που εμπνέουν, των κολασμένων υποσχέσεων που προδίδει το βλέμμα τους, της ικανότητας να παίρνουν πάντα αυτό που θέλουν, πάντα να κερδίζουν. Η Εστεφανία έθιξε το θέμα του 'get what i want', very briefly though. Διάβαζα και ένιωθα ότι η αναφορά στα μυθικά πλάσματα έγινε μόνο για να γίνει and the story ends there. Πιστεύω θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί καλύτερα so many themes. Μπορούσε να elaborate περισσότερο στο θέμα των αιώνιων κολασμένων, των σκοτεινών υπάρξεων που περιτριγυρίζουν τη γη ανάμεσα στους ανθρώπους, ζώντας πάντα στις σκιές και παντοτινά καταραμένοι από τον Θεό? Ayy, θα μπορούσα να πονέσω την ψυχή μου... Ίσως αυτό να ήταν το πιο αδύνατο σημείο των βιβλίων της Meyer, ότι δεν εισέβαλε σε βάθος στους χαρακτήρες των βρυκόλακων, όχι μόνο του ανθρώπινου τους εαυτού αλλά και του δαίμονα που συνυπάρχει με το φάντασμα της προηγούμενης τους ύπαρξης. Δε θα έβλαπτε κιόλας να δώσει λίγα ελαττώματα και αδυναμίες (εκτός του ότι αν μυρίσω το αίμα σου θα σε μουντάρω και θα σε σκοτώσω) στους βρυκολακίστικους χαρακτήρες. Ή τελοσπάντων να εμβαθύνει περισσότερο στο μαρτύριο τους και το πόσο υποφέρουν γιατί είναι αυτό που είναι. Έτσι όπως παρουσιάζει τους vampires as indestructable, σκοτώνει περισσότερο την αληθοφάνεια του έργου (όχι, δε με ενοχλεί που γράφει για λυκάνθρωπους και βρυκόλακες, ούτε το αντιλαμβάνομαι ως κάτι ανύπαρκτο στον δικό μου τρόπο σκέψης). Όλοι οι ήρωες έχουν κάποια αδυναμία, ο Superman έχει τον cryptonite, o Wolverine can't fight the powers of Magneto, Spiderman gets corrupted of the black suit (later Venum). Ώρες ώρες ένιωθα 'so what if you are a vampire' but the truth is 'IT COULD BE SO FUCKING AWESOME IF I WERE A VAMPIRE'!
Η ταινία μου άρεσε αλλά δε με ενθουσίασε. Το cast it could be a lot much better. O Edward ήταν γκόμενος, αλλά νομίζω ότι ήταν η σεξουαλικότητα που περνούσε ο χαρακτήρας και όχι ακριβώς ο ίδιος ο Pattinson. Για Μπέλλα, έστω και αν για μένα ο χαρακτήρας ήταν ό,τι πιο αντιπαθητικό θα μπορούσα να φανταστώ για άνθρωπο, ίσως να μου άρεσε καλύτερα αν την υποδυόταν κάποια όπως την (early) Christina Ricci. But the hugest mistake was the selection for the part of Rosalie. όχι επειδή η ηθοποιός ήταν άγνωστη, I couldn't care less. Απλώς στην περιγραφή του βιβλίου ο χαρακτήρας της υποτίθεται είναι ο πιο όμορφος από όλη την undying familia της. Διάβαζα την περιγραφή της και είχα την εντύπωση ότι θα έβλεπα το πιο μαγευτικό άτομο που θα μπορούσε να πλάσει η φαντασία μου... Οι προσδοκίες μου διαψεύδηκαν πάρα πολύ. Έβλεπα τις προάλλες το Stardust και νομίζω κάποια όπως την Siena Miller θα ήταν τέλεια για τον ρόλο.
Ένηγουέηζ, δε μπορώ να πω ότι μίσησα τα βιβλία, ούτε και ότι μετανιώνω τον χρόνο που πέρασα διαβάζοντας τα. Απλώς για μένα ήταν αρκετά overestimated τα συγκεκριμένα βιβλία για best sellers. Μαλλον όμως παραδέχομαι ότι ξαναβίωσα μια πληθώρα από τα εφηβικά μου συναισθήματα (με τον τρόπο που τα θυμάμαι εγώ ofcourse). Αλλά αυτό δε μπορεί να κατασβήσει το γεγονός ότι η Meyer fails as a storyteller. Ίσως η πλοκή στα χέρια μιας (πιο) χαρισματικής συγγραφέα να έκαναν ένα καλύτερο βιβλίο, ένα τουλάχιστον που να μου άρεσε καλύτερα.
Τώρα να δούμε τη δεύτερη ταινία πως θα είναι...
P.S. Εκείνη η σκηνή με το φιλί περνά πολλή σεξουαλικότητα, μακάρι να ήταν πιο διάχυτη στην ταινία (και στα βιβλία).
Έχω διαβάσει τα 3 από τα 4 βιβλία της κυρίας Meyer (Twilight, New Moon, Eclipse) και μου απομένει το τελευταίο από την Quatrology της, το Breaking Dawn. Για όσους δεν γνωρίζουν, τα βιβλία της είναι ένας ττόπακκος ΝΑΑΑ! Παρολαυτά, διάβασα και τα τρία σε λιγότερο από ένα μήνα και κατά τη διάρκεια του babysitting, μιας και τα βιβλία ανήκουν στην εκλεκτή βιβλιοθήκη της αγαπητής κυρίας όπου δούλευα (I can't afford buying books for pleasure for the time being, όντας φοιτήτρια ξέρετε πόοοσα βιβλία μας αναγκάζουν να αγοράζουμε στο μεταπτυχιακό?).
Τελοσπάντων, i cut to the chase. Διάβασα τα βιβλία στα αγγλικά, μιας και μερικές φορές προτιμώ να διαβάζω τον/την συγγραφέα στη μητρική γλώσσα όπου γαλούχησε τις σκέψεις του/της. Μη φανταστείτε όμως, μονάχα σε τρεις γλώσσες μπορώ να διαβάζω, so goodbye reading Nitse, Fromm, Heidegger, Kant, Giroux, Descartes, Derrida και οποιοδήποτε άλλον του οποίου το όνομα αδυνατώ να προφέρω.
Η γραφή της Στεφανίας δε θα μπορούσε να ήταν πιο απλοϊκή, και να σκεφτείς έχει δίπλωμα αγγλικής λογοτεχνίας. Διάβασα εκθέσεις έκτης τάξης στα αγγλικά πολύ πιο όμορφες από το γράψιμο της. Βεβαίως όμως, δεν αντιλέγω ότι από καιρόν εις καιρόν η Meyer χρησιμοποιούσε ιδιαίτερες εξειδικευμένες λέξεις, αλλά κατά την γνώμη μου όχι όσο effectively όσο απαιτεί ένα best seller. Και υπάρχει διαφορά στον τρόπο γραφής της από το πρώτο βιβλίο σε σχέση με αυτά που ακολουθούν. Μετά, δε μπορείς να μην προσέξεις την τόοοοσο αργή ροή στην εξέλιξη της ιστορίας. Στο δεύτερο βιβλίο νομίζω πέρασαν κάπου στις 400 σελίδες για να γίνει actually something? Να προσθέσω ότι και η εξέλιξη των ιστοριών είναι ιδιαίτερα προβλεπόμενη. Κάτι βιβλία του Stephen King όμως,που δεν ξαπολούσα όταν ήμουν πιο μικρή, μπορώ να πω ότι μου προκαλούσαν περισσότερα τρέμουλα (με την καλή έννοια). Ίσως να φταίει που διάβασα τα βιβλία στα αγγλικά? Ίσως η ελληνική μετάφραση να προσδίδει αυτό το αδιευκρίνηστο κάτι που έλειπε και μου άφηνε ένα κενό μετά την ανάγνωση?
Πάντως όμως, όπως είπα και στην εργοδότρια μου μού άρεσε το concept και κατάφερα και τα διάβασα μετροφυλλώντας για ώρες τις σελίδες μέχρι το τέλος. Δε μπορώ να πω για originality, cos if you ever seen so many movies about vampires, forbitten love and eternal totrured soul such as I have, then you simply cannot. Ο χαρακτήρας του Edward ήταν όπως όφειλε να είναι κάποιος που έζησε στον δέκατο-έννατο αιώνα (νομίζω it was then right?), ιπποτικός, ευγενικός, πεπαλαιωμένοι ρομαντισμοί (που btw έστω και αν είμαστε στον 21 αιώνα δε βλάφτει να ακούμε once in a while κουβέντες του τύπου 'περίμενα όλη την αιωνιότητα για σένα') και να μη σταματά να δηλώνει την undying love του για την λεγάμενη του βιβλίου. Πριν προχωρήσω σε αυτή, να πω ότι οι χαρακτήρες του βιβλίου ήταν υποφερτοί στη χείριστη των περιπτώσεων, μέχρι καλοσχεδιασμένοι στην βέλτιστη περίπτωση, όπως αυτή του πολυαγαπημένου γιατρού Carlisle και του Edward (pls bite me ;p).
Προχωρώ στην ηρωίδα του βιβλίου. Δε μπορώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου πιο σπαστικό χαρακτήρα σε ό,τι διάβασα μέχρι τώρα. Μα is she for real? Απορώ πως μπόρεσε και την ερωτεύτηκε ο άλλος με έτσι κρισάρες που την πιάνουν συνέχεια (και στα τρια τα βιβλία, φαντάζομαι και στο τέταρτο)? All that teen drama, WAY TOO MUCH if you ask me. INTOLERABLE! Και αντιλαμβάνομαι ότι η Meyer γράφει έχοντας το νεαρό κοινό κατά νου, αλλά I think she went a bit overboard with that hallucinating teen anxiety. Άσε που δεν αναφέρεται ένας καλός και decent λόγος για τον οποίο την ερωτεύτηκε ο άλλος, εκτός από το αδιευκρίνηστο γεγονός ότι he was appealed to her smell or to her blood or something lame like that. Διαφαίνεται ότι ο χαρακτήρας της Bellas είναι μια έφηβη πολύ πιο ώριμη για την ηλικία της (δεν αντιλέγω, γνωρίζω αρκετά τέτοια άτομα), αλλά τι contradiction OMG, να κλαίει με το παραμικρό! Κόρη μου, μα έντζεν ό,τι θέλουμε που γίνεται πάντα. Παρά να pull herself together, και στα τρία βιβλία, είτε έκλαιε μόνη της, είτε στην αγκαλιά του αγαπημένου της, είτε στην αγκαλιά του καλύτερου-της-φίλου-ενδεχομένως-σε-κάποια-άλλη-ζωή-θα-μπορούσε-έρωτας-τηςζωής-της. Συνεχίζω λέγοντας ότι η συγγραφέας παρουσιάζει την Bella ότι πάντα ανησυχεί για τους άλλους, πάντα τους σκέφτεται αλλά κατά κάποιο τρόπο πάντα καταλήγουμε στο πως η ΙΔΙΑ αισθάνεται και τι θέλει. Ο ναρκισσισμός στο έπακρο! Και ύστερα μιλά για την καημένη την Rosalie, που μάλλον απαρατήρητη περνά στα βιβλία (και την ταινία). Τα ελαττώματα της 'ηρωίδας' είναι τόσα πολλά, που η συγγραφέας τραβά την προσοχή αλλού με τις συνεχείς αναφορές στην ατσαλοσύνη της. Σε γενικές γραμμές, είναι ένας χαρακτήρας κενός και είναι so freaky that she is so obsessed with Edward. I wonder if she would love him if his was less beautiful. She is on and on about his eyes, his hair, his body. Talk about the insider thoughts of a stalker! Για μένα η Bella στερείται βασικών κοινωνικών κανόνων, δε μπορεί να κρατήσει ένα φίλο και όταν βρίσκει κάποιον που να μπορεί να την αποδεκτεί, του γυρίζει την πλάτη μόλις εμφανιστεί ο γκόμενος. Αδικαιολόγητη κατάσταση! Να μην ξεκινήσω για το μοτίβο των παρεξηγήσεων. Όλοι μας had out share of those, I should know, αφού οι πλείστοι καβγάδες-χωρισμοί-μου-μην-τολμήσεις-να-μου-ξαναμιλησεις-μισώ-σε με τον Κοινό Γνωστό ξεκινούν κάπως έτσι. Αλλά η παρεξήγηση 'νόμιζα ότι πέθανες και προσπάθησα να αυτοκτονήσω με το να προκαλέσω τη βασιλική οικογένεια των βρυκολάκων' παραπάει. Τέτοιο μοτίβο μόνο στα σαιξπιρικά έργα πάει, and Meyer is no Shakespeare!
Αποφασίζεις να γράψεις ένα βιβλίο και να βάλεις μέσα βρυκόλακες, απεθανόντες, werewolves. Excellent since I LOVE these kind of stories. Αλλά αγάπη μου γλυκειά, βάζεις μέσα vampires for God's sake, could you make it be something a little bit more sexy, eluring, deceiving τελοσπάντων? Πάντα πίστευα ότι τα πιο πάνω ήταν αδιαχώριστα χαρακτηριστικά στη βρυκολακίστικη φύση. Vampires and sex are inextricably linked! Ο τρόπος που δε μπορεί να τους αντισταθεί καμία γυναίκα (ή και άντρας) εξαιτίας της σεξουαλικότητας που εμπνέουν, των κολασμένων υποσχέσεων που προδίδει το βλέμμα τους, της ικανότητας να παίρνουν πάντα αυτό που θέλουν, πάντα να κερδίζουν. Η Εστεφανία έθιξε το θέμα του 'get what i want', very briefly though. Διάβαζα και ένιωθα ότι η αναφορά στα μυθικά πλάσματα έγινε μόνο για να γίνει and the story ends there. Πιστεύω θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί καλύτερα so many themes. Μπορούσε να elaborate περισσότερο στο θέμα των αιώνιων κολασμένων, των σκοτεινών υπάρξεων που περιτριγυρίζουν τη γη ανάμεσα στους ανθρώπους, ζώντας πάντα στις σκιές και παντοτινά καταραμένοι από τον Θεό? Ayy, θα μπορούσα να πονέσω την ψυχή μου... Ίσως αυτό να ήταν το πιο αδύνατο σημείο των βιβλίων της Meyer, ότι δεν εισέβαλε σε βάθος στους χαρακτήρες των βρυκόλακων, όχι μόνο του ανθρώπινου τους εαυτού αλλά και του δαίμονα που συνυπάρχει με το φάντασμα της προηγούμενης τους ύπαρξης. Δε θα έβλαπτε κιόλας να δώσει λίγα ελαττώματα και αδυναμίες (εκτός του ότι αν μυρίσω το αίμα σου θα σε μουντάρω και θα σε σκοτώσω) στους βρυκολακίστικους χαρακτήρες. Ή τελοσπάντων να εμβαθύνει περισσότερο στο μαρτύριο τους και το πόσο υποφέρουν γιατί είναι αυτό που είναι. Έτσι όπως παρουσιάζει τους vampires as indestructable, σκοτώνει περισσότερο την αληθοφάνεια του έργου (όχι, δε με ενοχλεί που γράφει για λυκάνθρωπους και βρυκόλακες, ούτε το αντιλαμβάνομαι ως κάτι ανύπαρκτο στον δικό μου τρόπο σκέψης). Όλοι οι ήρωες έχουν κάποια αδυναμία, ο Superman έχει τον cryptonite, o Wolverine can't fight the powers of Magneto, Spiderman gets corrupted of the black suit (later Venum). Ώρες ώρες ένιωθα 'so what if you are a vampire' but the truth is 'IT COULD BE SO FUCKING AWESOME IF I WERE A VAMPIRE'!
Η ταινία μου άρεσε αλλά δε με ενθουσίασε. Το cast it could be a lot much better. O Edward ήταν γκόμενος, αλλά νομίζω ότι ήταν η σεξουαλικότητα που περνούσε ο χαρακτήρας και όχι ακριβώς ο ίδιος ο Pattinson. Για Μπέλλα, έστω και αν για μένα ο χαρακτήρας ήταν ό,τι πιο αντιπαθητικό θα μπορούσα να φανταστώ για άνθρωπο, ίσως να μου άρεσε καλύτερα αν την υποδυόταν κάποια όπως την (early) Christina Ricci. But the hugest mistake was the selection for the part of Rosalie. όχι επειδή η ηθοποιός ήταν άγνωστη, I couldn't care less. Απλώς στην περιγραφή του βιβλίου ο χαρακτήρας της υποτίθεται είναι ο πιο όμορφος από όλη την undying familia της. Διάβαζα την περιγραφή της και είχα την εντύπωση ότι θα έβλεπα το πιο μαγευτικό άτομο που θα μπορούσε να πλάσει η φαντασία μου... Οι προσδοκίες μου διαψεύδηκαν πάρα πολύ. Έβλεπα τις προάλλες το Stardust και νομίζω κάποια όπως την Siena Miller θα ήταν τέλεια για τον ρόλο.
Ένηγουέηζ, δε μπορώ να πω ότι μίσησα τα βιβλία, ούτε και ότι μετανιώνω τον χρόνο που πέρασα διαβάζοντας τα. Απλώς για μένα ήταν αρκετά overestimated τα συγκεκριμένα βιβλία για best sellers. Μαλλον όμως παραδέχομαι ότι ξαναβίωσα μια πληθώρα από τα εφηβικά μου συναισθήματα (με τον τρόπο που τα θυμάμαι εγώ ofcourse). Αλλά αυτό δε μπορεί να κατασβήσει το γεγονός ότι η Meyer fails as a storyteller. Ίσως η πλοκή στα χέρια μιας (πιο) χαρισματικής συγγραφέα να έκαναν ένα καλύτερο βιβλίο, ένα τουλάχιστον που να μου άρεσε καλύτερα.
Τώρα να δούμε τη δεύτερη ταινία πως θα είναι...
P.S. Εκείνη η σκηνή με το φιλί περνά πολλή σεξουαλικότητα, μακάρι να ήταν πιο διάχυτη στην ταινία (και στα βιβλία).
Τρίτη 14 Απριλίου 2009
No me crees
Y no me crees cuando te digo que la distancia es el olvido,
no me crees cuando te digo que en el olvido estoy contigo aunque no estés,
y cada día, cada hora, cada instante pienso en ti y no lo ves,
no me crees.
Μακάρι να μπορούσες να ρίξεις μια κλεφτή ματιά στο παράθυρο της ψυχής μου, για να δεις πόσο πολύ μου έχεις λείψει, μόνο για μια φευγαλέα στιγμή, μέχρι να σε κυνηγήσουν οι εφιάλτες που την προστατεύουν.
Τελικά η απόσταση δεν είναι η λησμονιά, η λησμονιά είναι η απόσταση.
no me crees cuando te digo que en el olvido estoy contigo aunque no estés,
y cada día, cada hora, cada instante pienso en ti y no lo ves,
no me crees.
Μακάρι να μπορούσες να ρίξεις μια κλεφτή ματιά στο παράθυρο της ψυχής μου, για να δεις πόσο πολύ μου έχεις λείψει, μόνο για μια φευγαλέα στιγμή, μέχρι να σε κυνηγήσουν οι εφιάλτες που την προστατεύουν.
Τελικά η απόσταση δεν είναι η λησμονιά, η λησμονιά είναι η απόσταση.
Κυριακή 12 Απριλίου 2009
Παρασκευή 10 Απριλίου 2009
Let's Dance to Joy Division
Χτες ήταν η τελευταία μου μέρα στη δουλειά, μόνο για να συνειδητοποιήσω πόσο θα μου λείψουν εκείνα τα σκοτεινά ξημερώματα και το τρέξιμο να προλάβω το tube στις 5:49 am για να πάω στον μπόμπιρα και να καθίσουμε να δούμε cartoon at 6:30 am for a dozen of hours or so... Go figures!
Τις προάλλες προσπάθησα να κλείσω εισιτήριο γαι Κύπρο και ΔΕΝ είχα λεφτά στην κάρτα για το internet (Μάμμααααααα)
Ο Κοινός Γνωστός βρίσκεται ευτυχισμένος στη νήσο, και καθόλου δε με ενοχλεί που είναι ευτυχισμένος, αλλά νομίζω δε του λείπω as much as I would like him to. Και αυτό που με ενοχλεί παραπάνω είναι που τις τελευταίες 2 μέρες ήμουν (κάπως) θυμωμένη about that and I was kinda avoiding him and he DIDN'T EVEN UNDERSTOOD THAT! Ναι, ποιος είπε ότι τα αρσενικά μέλη του είδους μας έχουν νοημοσύνη? Ποιος?!
Κοιμήθηκα 12 ώρες μετά τις τελευταίες εργάσιμες μέρες της δουλειάς και τις 13ωρες βάρδιες με τον μικρό. Παρόλαυτα, σήμερα είμαι πολύ κουρασμένη. Ψιλοβρέχει. Η διάθεση μου για έξοδο έχει ξεπλυθεί με τις τελευταίες σταγόνες βροχής.
Όλη μέρα βλέπω ταινίες, ίσως τις πιο χάλια I have ever watched -and trust me I watched a few- but nevertheless, I realy enjoyed them. Η πρώτη ήταν το Alien Vs Predator 2 (i liked the first conjuction of the concept, AKA, the first AvP)και μετά το Halloween (2007 version), ταινία που αντί να φοβηθώ I got so hot instead,with all the sex scenes and again, all the sex! Jeez! Και ερωτώ: Ποιο άτομο με σώας τας φρένας εισέρχεται στο δωμάτιο ενός κατάδικου που βρίσκεται ισόβια στο ψυχιατρείο γιατί όταν ήταν δεκάχρονο καθάρισε τη μισή οικογένειά του και όχι μόνο, και τον προκαλεί?Anwz.
Η εργασία μου δεν οδεύει, μα καθόλου όμως.Η tutor μου μού είπε ότι πρέπει να αφήσω έξω πράγματα, αλλά εχώ θέλω να συμπεριλάβω όλα όσα έγραψα για τον Bernestein και τον Chomsky και τον Labov και για τη σημασία της γλώσσας για τους αλλόγλωσσους μαθητές και το αίσθημα της ένταξης! ΟΥΦΟΥ! Κατακρίβειαν, έπρεπε τώρα να διαβάζω. Έστω και αν η βιβλιοθήκη θα παραμείνει κλειστή για καμιά βδομάδα και δεν πρόλαβα να δανειστώ τα βιβλία που έπρεπε γιατί η μέντορας μου θυμήθηκε να μου στείλει το μέηλ μια μέρα ΜΕΤΑ ΠΟΥ ΕΚΛΕΙΣΕ η βιβλιοθήκη.
Άσχετο το ότι μπορώ να συγκεντρωθώ μόνο στα βιβλιοθικικά boundaries! Ακόμα και η British Library έχει κλείσει!
Τώρα πεινώ και βαριέμαι να πάω αό το δωμάτιο μου στην κουζίνα να μαγειρέψω κάτι. Θα κάνω αγώνα όμως να συρθώ μέχρι εκεί για να πάρω μια από εκείνες τις νόστιμες apple pies that I have in my cupboard. The best thing: they don't even need preheating! Just gotta love TESCO!
Μετά όμως μίλησα με τη Nash μου and I feel so much better. Και ύστερα άκουσα αυτό το πολυαγαπημένο τραγούδι! Και παρά να γράφω άλλες ασχετοσύνες, κάνω copy - paste the lyrics.
I'm back in Liverpool,
And everything seems the same,
But I worked something out last night,
That changed this little boys brain,
A small piece of advice,
That took twenty-two years in the make,
And I will break it for you now,
Please learn from my mistakes,
Please learn from my mistakes.
Let's dance to joy division,
And celebrate the irony,
Everything is going wrong,
But we're so happy,
Let's dance to joy division,
And raise our glass to the ceiling,
'Cos this could all go so wrong,
But we're so happy,
Yeah we're so happy.
So if you're ever feeling down,
Grab your purse and take a taxi,
To the darker side of town,
That's where we'll be,
And we will wait for you and lead you through the dancefloor,
Up to the DJ booth,
You know what to ask for,
You know what to ask for.
Go ask for Joy Division,
And celebrate the irony,
Everything is going wrong,
But we're so happy,
Go ask for Joy Division,
And raise your glass to the ceiling,
'Cos this could all go so wrong,
But we're so happy,
So happy.
So let the love tear us apart,
I've found the cure for a broken heart,
Let it tear us apart,
let the love tear us apart,
I've found the cure for a broken heart,
Let it tear us apart,
(Let it tear us apart)
So let the love tear us apart,
I've found the cure for a broken heart,
Let it tear us apart,
(Let it tear us apart)
So let the love tear us apart,
I've found the cure for a broken heart,
Let it tear us apart,
Let it tear us apart,
Let it tear us apart.
Let's dance to joy division,
And celebrate the irony,
Everything is going wrong,
But were so happy,
Let's dance to joy division,
And raise our glass to the ceiling,
'Cos this could all go so wrong,
But we're so happy,
Yeah we're so happy,
So happy,
Yeah we're so happy,
So happy,
Yeah we're so happy.
Τις προάλλες προσπάθησα να κλείσω εισιτήριο γαι Κύπρο και ΔΕΝ είχα λεφτά στην κάρτα για το internet (Μάμμααααααα)
Ο Κοινός Γνωστός βρίσκεται ευτυχισμένος στη νήσο, και καθόλου δε με ενοχλεί που είναι ευτυχισμένος, αλλά νομίζω δε του λείπω as much as I would like him to. Και αυτό που με ενοχλεί παραπάνω είναι που τις τελευταίες 2 μέρες ήμουν (κάπως) θυμωμένη about that and I was kinda avoiding him and he DIDN'T EVEN UNDERSTOOD THAT! Ναι, ποιος είπε ότι τα αρσενικά μέλη του είδους μας έχουν νοημοσύνη? Ποιος?!
Κοιμήθηκα 12 ώρες μετά τις τελευταίες εργάσιμες μέρες της δουλειάς και τις 13ωρες βάρδιες με τον μικρό. Παρόλαυτα, σήμερα είμαι πολύ κουρασμένη. Ψιλοβρέχει. Η διάθεση μου για έξοδο έχει ξεπλυθεί με τις τελευταίες σταγόνες βροχής.
Όλη μέρα βλέπω ταινίες, ίσως τις πιο χάλια I have ever watched -and trust me I watched a few- but nevertheless, I realy enjoyed them. Η πρώτη ήταν το Alien Vs Predator 2 (i liked the first conjuction of the concept, AKA, the first AvP)και μετά το Halloween (2007 version), ταινία που αντί να φοβηθώ I got so hot instead,with all the sex scenes and again, all the sex! Jeez! Και ερωτώ: Ποιο άτομο με σώας τας φρένας εισέρχεται στο δωμάτιο ενός κατάδικου που βρίσκεται ισόβια στο ψυχιατρείο γιατί όταν ήταν δεκάχρονο καθάρισε τη μισή οικογένειά του και όχι μόνο, και τον προκαλεί?Anwz.
Η εργασία μου δεν οδεύει, μα καθόλου όμως.Η tutor μου μού είπε ότι πρέπει να αφήσω έξω πράγματα, αλλά εχώ θέλω να συμπεριλάβω όλα όσα έγραψα για τον Bernestein και τον Chomsky και τον Labov και για τη σημασία της γλώσσας για τους αλλόγλωσσους μαθητές και το αίσθημα της ένταξης! ΟΥΦΟΥ! Κατακρίβειαν, έπρεπε τώρα να διαβάζω. Έστω και αν η βιβλιοθήκη θα παραμείνει κλειστή για καμιά βδομάδα και δεν πρόλαβα να δανειστώ τα βιβλία που έπρεπε γιατί η μέντορας μου θυμήθηκε να μου στείλει το μέηλ μια μέρα ΜΕΤΑ ΠΟΥ ΕΚΛΕΙΣΕ η βιβλιοθήκη.
Άσχετο το ότι μπορώ να συγκεντρωθώ μόνο στα βιβλιοθικικά boundaries! Ακόμα και η British Library έχει κλείσει!
Τώρα πεινώ και βαριέμαι να πάω αό το δωμάτιο μου στην κουζίνα να μαγειρέψω κάτι. Θα κάνω αγώνα όμως να συρθώ μέχρι εκεί για να πάρω μια από εκείνες τις νόστιμες apple pies that I have in my cupboard. The best thing: they don't even need preheating! Just gotta love TESCO!
Μετά όμως μίλησα με τη Nash μου and I feel so much better. Και ύστερα άκουσα αυτό το πολυαγαπημένο τραγούδι! Και παρά να γράφω άλλες ασχετοσύνες, κάνω copy - paste the lyrics.
I'm back in Liverpool,
And everything seems the same,
But I worked something out last night,
That changed this little boys brain,
A small piece of advice,
That took twenty-two years in the make,
And I will break it for you now,
Please learn from my mistakes,
Please learn from my mistakes.
Let's dance to joy division,
And celebrate the irony,
Everything is going wrong,
But we're so happy,
Let's dance to joy division,
And raise our glass to the ceiling,
'Cos this could all go so wrong,
But we're so happy,
Yeah we're so happy.
So if you're ever feeling down,
Grab your purse and take a taxi,
To the darker side of town,
That's where we'll be,
And we will wait for you and lead you through the dancefloor,
Up to the DJ booth,
You know what to ask for,
You know what to ask for.
Go ask for Joy Division,
And celebrate the irony,
Everything is going wrong,
But we're so happy,
Go ask for Joy Division,
And raise your glass to the ceiling,
'Cos this could all go so wrong,
But we're so happy,
So happy.
So let the love tear us apart,
I've found the cure for a broken heart,
Let it tear us apart,
let the love tear us apart,
I've found the cure for a broken heart,
Let it tear us apart,
(Let it tear us apart)
So let the love tear us apart,
I've found the cure for a broken heart,
Let it tear us apart,
(Let it tear us apart)
So let the love tear us apart,
I've found the cure for a broken heart,
Let it tear us apart,
Let it tear us apart,
Let it tear us apart.
Let's dance to joy division,
And celebrate the irony,
Everything is going wrong,
But were so happy,
Let's dance to joy division,
And raise our glass to the ceiling,
'Cos this could all go so wrong,
But we're so happy,
Yeah we're so happy,
So happy,
Yeah we're so happy,
So happy,
Yeah we're so happy.
Τετάρτη 8 Απριλίου 2009
Νιώθω...
την καρδιά μου σαν ενα σκοτεινιασμένο δωμάτιο, γεμάτο υγρασία και μούχλα, αραχνοϋφαντα πέπλα της αιωνιότητας παντού, ανατριχιαστικοί θόρυβοι να σέρνονται στα πατώματα, σκιές να κρύβονται στους τοίχους, απόηχοι σβησμένων αναμνήσεων να αντηχούν σαν μελωδία από αλυσίδες και εγώ κέρινο ομοίωμα με τις ψευδαισθήσεις μιας ζωής που ποτέ δε θα μπορούσε να ήταν αληθινή.
Τετάρτη 1 Απριλίου 2009
My world collapsed
Δε θα το αρνηθώ. Ποτέ δεν ήμουν καλή με τα συναισθήματα μου. Πάντα με κατακλύζουν, με κυριεύουν, αδύνατο να τα κρύψω, με ωθούν σε λόγια βιαστικά και αμφιλεγόμενες πράξεις, έχουν τη δύναμη χίλιων τυφώνων και τις πλείστες φορές είναι εξίσου καταστροφικά. Απλούστατα δε μπορώ να τα χειριστώ και νιώθω συνεχώς σαν ένας ναυαγός μέσα στην αχανής deep blue sea, χωρίς ένα προϊδέασμα κάποιας στεριάς.
Μετά ερωτεύτηκα (God damn it!), a couple of times. Και βρίσκομαι τώρα εδώ, μετά από 2 σχεδόν χρόνια με τον ίδιο άνθρωπο. Who would have thought? Especially the people who know me, and have witnessed my previous lifestyle of 'a different night, a different diversion'. It's all in the past now. And the funny thing is that I don't feel I have changed... Εξάλλου ποτέ δε μου άρεσε αυτή η έκφραση 'οι άνθρωποι αλλάζουν'. Πώς γίνεται δηλαδή? Είμαι της άποψης ότι τα πάντα αλλοιώνονται και μεταβάλλονται, αλλά δεν αλλάζουν. Γιατί η αλλαγή για μένα σημαίνει κάτι πολύ διαφορετικό από το πρωταρχικό στάδιο. Οι εποχές μπορεί να αλλάζουν, αλλά ένα σκελετωμένο δέντρο είναι το ίδιο ανθισμένο (kinda) κάθε άνοιξη. Έτσι λοιπόν μάλλον διακηρρύττω ότι δεν άλλαξα, απλώς ανακάλυψα μια άλλη πτυχή, ίσως και εκδοχή, του εαυτού μου. Είναι τόσο άδικο όμως που ο Κοινός Γνωστός φοβάται τόσο ότι I will relapse and me being like the way I am now it´s just a temporary thing. Ίσως να μη μου το είπε ακριβώς έτσι, αλλά αυτό εννοούν τα μάτια του κάθε φορά που κοιτούν αποδοκιμαστικά, έτοιμα να με κατσαδιάσουν για κάτι άπρεπο που είπα ή έκανα.
Αλλά νιώθω ότι καταστάλαξα. Gosh! I wanna kill myself for sounding so fucking clisé. Αλλά μου το είπε η Veruska μου σήμερα, 'el es el hombre de mi vida'. Ύστερα δε μπορώ να καταλάβω γιατί με πιάνουν οι κρίσεις μου and I wanna destroy everything. I don´t do it on purpose though. It´s just so natural with me... Παράξενο που δε με εγακτέλειψε ακόμα, ή που δε με άφησε να τον διώξω όπως με τους προηγούμενους. Πρέπει να παραδεκτώ το κουράγιο του πάντως.
And then it came the day that my world collapsed! And I had tons of those. Και τα συναισθήματα να τρέχουν με τη ταχύτητα πανέμορφων γαζέλων κάπου στη σαβάννα, αλλά να μη μπορώ να διακρίνω τι από όλο το φάσμα των συναισθημάτων νιώθω. Όπως τη φορά που αποφάσισα να μη ξαναμιλήσω ποτέ στον πατέρα μου, όπως τη μέρα που προσγειώθηκα χαμένη στην Ισπανία με παρέα δυο ανθρώπους που έμελλαν να γίνουν από τους πιο σημαντικούς της ζωής μου, όπως το βράδυ που έπαιρνα το λεωφορείο για να πάω στο αεροδρόμιο της Μαδρίτης, όπως τα άσπλαχνα ξημερώματα που αποχαιρετούσα τους φίλους μου σωριασμένη στο αεροδρόμιο της Barcelona, όπως τις τόσες φορές που αποχαιρετούσα τον Κοινό Γνωστό και δεν ήξερα να ήταν η τελευταία φορά που συναντιώμασταν, όπως τις μέρες που θέλω να περπατώ μέσα στη βροχή και να αφήνω τον άνεμο να μου μαστιγώνει το πρόσωπο.
Today it was one of those days. Αυτός έφυγε. Όχι για την άκρη του κόσμου, απλώς για τη νήσο μας. Αλλα δε θα μπορούσα να αισθάνομαι ότι πήγε πιο μακριά. Και νιώθω θυμωμένη που με άφησε μονάχη μου, πληγωμένη που με εγακτάλειψε, χαρούμενη γιατί θα βρεθεί με τους φίλους και την οικογένειά του που τόσο έχει πεθυμήσει, μουδιασμένη γιατί δεν αντέχω να αναπνέω χωρίς να νιώθω την ανάσα του κοντά μου. And what the fuck?! Έτσι λοιπόν, δε μπορώ να χειριστώ τα συναισθήματά μου. And it's so frustrating cos I hate being like this. Να γραφτώ σε κανά σεμινάριο χειρισμού των συναισθημάτων? If there is such a thing...
Τουλάχιστον now I have some 'Marlen' time, or so I thought... Έχω να παραδώσω και το draft του assignment μου μέχρι την Παρασκευή, αλλά είμαι στην αρχή. Και δε μπορώ να συγκεντρωθώ, να σκεφτώ, να γράψω, να κάνω οτιδήποτε. Στο μυαλό μου στριφογυρίζει ένα τραγούδι από τα εφηβικά χρόνια... So, now he's gone, I'm sleeping with the light on...
Μετά ερωτεύτηκα (God damn it!), a couple of times. Και βρίσκομαι τώρα εδώ, μετά από 2 σχεδόν χρόνια με τον ίδιο άνθρωπο. Who would have thought? Especially the people who know me, and have witnessed my previous lifestyle of 'a different night, a different diversion'. It's all in the past now. And the funny thing is that I don't feel I have changed... Εξάλλου ποτέ δε μου άρεσε αυτή η έκφραση 'οι άνθρωποι αλλάζουν'. Πώς γίνεται δηλαδή? Είμαι της άποψης ότι τα πάντα αλλοιώνονται και μεταβάλλονται, αλλά δεν αλλάζουν. Γιατί η αλλαγή για μένα σημαίνει κάτι πολύ διαφορετικό από το πρωταρχικό στάδιο. Οι εποχές μπορεί να αλλάζουν, αλλά ένα σκελετωμένο δέντρο είναι το ίδιο ανθισμένο (kinda) κάθε άνοιξη. Έτσι λοιπόν μάλλον διακηρρύττω ότι δεν άλλαξα, απλώς ανακάλυψα μια άλλη πτυχή, ίσως και εκδοχή, του εαυτού μου. Είναι τόσο άδικο όμως που ο Κοινός Γνωστός φοβάται τόσο ότι I will relapse and me being like the way I am now it´s just a temporary thing. Ίσως να μη μου το είπε ακριβώς έτσι, αλλά αυτό εννοούν τα μάτια του κάθε φορά που κοιτούν αποδοκιμαστικά, έτοιμα να με κατσαδιάσουν για κάτι άπρεπο που είπα ή έκανα.
Αλλά νιώθω ότι καταστάλαξα. Gosh! I wanna kill myself for sounding so fucking clisé. Αλλά μου το είπε η Veruska μου σήμερα, 'el es el hombre de mi vida'. Ύστερα δε μπορώ να καταλάβω γιατί με πιάνουν οι κρίσεις μου and I wanna destroy everything. I don´t do it on purpose though. It´s just so natural with me... Παράξενο που δε με εγακτέλειψε ακόμα, ή που δε με άφησε να τον διώξω όπως με τους προηγούμενους. Πρέπει να παραδεκτώ το κουράγιο του πάντως.
And then it came the day that my world collapsed! And I had tons of those. Και τα συναισθήματα να τρέχουν με τη ταχύτητα πανέμορφων γαζέλων κάπου στη σαβάννα, αλλά να μη μπορώ να διακρίνω τι από όλο το φάσμα των συναισθημάτων νιώθω. Όπως τη φορά που αποφάσισα να μη ξαναμιλήσω ποτέ στον πατέρα μου, όπως τη μέρα που προσγειώθηκα χαμένη στην Ισπανία με παρέα δυο ανθρώπους που έμελλαν να γίνουν από τους πιο σημαντικούς της ζωής μου, όπως το βράδυ που έπαιρνα το λεωφορείο για να πάω στο αεροδρόμιο της Μαδρίτης, όπως τα άσπλαχνα ξημερώματα που αποχαιρετούσα τους φίλους μου σωριασμένη στο αεροδρόμιο της Barcelona, όπως τις τόσες φορές που αποχαιρετούσα τον Κοινό Γνωστό και δεν ήξερα να ήταν η τελευταία φορά που συναντιώμασταν, όπως τις μέρες που θέλω να περπατώ μέσα στη βροχή και να αφήνω τον άνεμο να μου μαστιγώνει το πρόσωπο.
Today it was one of those days. Αυτός έφυγε. Όχι για την άκρη του κόσμου, απλώς για τη νήσο μας. Αλλα δε θα μπορούσα να αισθάνομαι ότι πήγε πιο μακριά. Και νιώθω θυμωμένη που με άφησε μονάχη μου, πληγωμένη που με εγακτάλειψε, χαρούμενη γιατί θα βρεθεί με τους φίλους και την οικογένειά του που τόσο έχει πεθυμήσει, μουδιασμένη γιατί δεν αντέχω να αναπνέω χωρίς να νιώθω την ανάσα του κοντά μου. And what the fuck?! Έτσι λοιπόν, δε μπορώ να χειριστώ τα συναισθήματά μου. And it's so frustrating cos I hate being like this. Να γραφτώ σε κανά σεμινάριο χειρισμού των συναισθημάτων? If there is such a thing...
Τουλάχιστον now I have some 'Marlen' time, or so I thought... Έχω να παραδώσω και το draft του assignment μου μέχρι την Παρασκευή, αλλά είμαι στην αρχή. Και δε μπορώ να συγκεντρωθώ, να σκεφτώ, να γράψω, να κάνω οτιδήποτε. Στο μυαλό μου στριφογυρίζει ένα τραγούδι από τα εφηβικά χρόνια... So, now he's gone, I'm sleeping with the light on...
Along she came, with her picture,
Put it in a frame, so I won't miss her,
Got on a plane, from London; Heathrow,
It seems such a shame, yea..
I feel her. Slipping through my fingers,
Now she's gone, I'm sleeping with the light on,
And shocks went through my veins now, that she's gone,
I'm sleeping with the light on.
I see the sight, with a different light,
Words cannot describe the way I'm feeling,
P.S. Η παρούσα ανάρτηση γράφτηκε με τη συνοδεία ενός μπουκαλιού κόκκινου κρασιού and I would just died αν ο Κοινός Γνωστός διάβαζε ποτέ τις ασυναρτησίες μου. So, shhhhh.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)