Με κάθε σεβασμό προς την κυρία Αχάπαρη και Family.
Πάω στο θέατρο Παττίχειο, ενώ έπρεπε να είμαι στο Ριάλτο. Παρκάρω και τηλεφωνώ στη Σώτι (Σ'οτιιιι σου τ'ορκίζομαι οοοοοοτι).
Μ= η υποφαινούσα άχάπαρη, meaninh me
S= Soti
M= Κόρη έφτασα. Donde estas? Ήβρες πάρκιν?
S= Παρκάρω σε ένα στενό που έχει ένα studio...
M= Αα, ναι,νομίζω ξέρω που είναι (Ασφαλώς).
Περπατώ έξω στο προαύλιο και ξανατηλεφωνώ.
Μ= Κόρη, έχει 1000 άδειο πάρκιν δαμέ. Αλόπως δε θα έχει πολύ κόσμο. Μα πού είσαι? Γιατί δε σε βλέπω?
Σ= Είμαι έξω στην είσοδο.
Μ= Και εγώ.
Silence.......
M= Ooops! Έπαθα φλασhιά. Είμαι σε λάθος τόπο, ΠΑΛΕ! Έρχομαι σε 5 λεπτά.
Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010
Τι σημαίνει οικονομική ΚΡΙΣΗ
Οικονομική κρίση σημαίνει να πηγαίνεις στο θέατρο, να απλώνεις το χέρι σου για να πάρεις το πρόγραμμα και μια φωνή να σου λέει: 5 ευρώ.
Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010
Maldito amor!
I wish I was the one who wrote this song. I could...
Por creer, por confiarme
por seguirte voy sin dirección,
sé que nuestro camino hoy se tuerce en dos.
Por el amor que no compartes,
por el dolor al que no guardo rencor
ahora siento que llego tarde a tu corazón.
Siento que nunca te he conocido
lo extraño es que vuelvo ha caer,
me duele estar sola, me duele contigo
y perderte es perderme después.
Por tenerte, por querer quererte
dejé de lado todo lo que sentía
yo no sabia que tu amor escondía la soledad
y aunque grites morena mía
desde esta orilla no escucho tu voz,
no sé quien eres, no sé quien soy, no sé quien soy.
Por callar, por no dañarte
y no enseñarte de mi lo peor
por que me dices esas cosas que me duelen
porque maldices al amor.
Nada es lo que sueles decir,
yo todo te lo quiero contar
nada nos espera después solo soledad.
Siento que nunca te he conocido
lo extraño es que vuelvo ha caer,
me duele estar sola, me duele contigo
y perderte es perderme después.
Por creer, por confiarme
por seguirte voy sin dirección,
sé que nuestro camino hoy se tuerce en dos.
Por el amor que no compartes,
por el dolor al que no guardo rencor
ahora siento que llego tarde a tu corazón.
Siento que nunca te he conocido
lo extraño es que vuelvo ha caer,
me duele estar sola, me duele contigo
y perderte es perderme después.
Por tenerte, por querer quererte
dejé de lado todo lo que sentía
yo no sabia que tu amor escondía la soledad
y aunque grites morena mía
desde esta orilla no escucho tu voz,
no sé quien eres, no sé quien soy, no sé quien soy.
Por callar, por no dañarte
y no enseñarte de mi lo peor
por que me dices esas cosas que me duelen
porque maldices al amor.
Nada es lo que sueles decir,
yo todo te lo quiero contar
nada nos espera después solo soledad.
Siento que nunca te he conocido
lo extraño es que vuelvo ha caer,
me duele estar sola, me duele contigo
y perderte es perderme después.
Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010
Mi nueva passion!
I have always liked Shakira and her songs. Infact, she is on top of my Top5 women in the WORLD! This new one I have been hearing the past two weeks is making me 'loca loca LOCA'. In fact, Melenia and I were so locas with it last Sabato. Ok, I admit the lyrics are weird, lame and not to mention sooo porno! But that doesn't mean you cannot dance to it like loca loca loca. (Btw I cannot find the language icon, therefore I am doomed to write this in english -and yes, I've checked the toolbar, where it ought to be, no esta!).
Anwz, to a8keiasero to plasma pou perimenei na paei antikatastasi kai de to kaloun, has pleeenty of time in the morning, and there is so much time you can sleep. So, I'm listening to Shaki and I decide to attemp a cypriot version of the song. Remember, I did NOT write the lyrics and I am trully a bit ashamed for writing these but...
No te pongas bruto (men eisai palavi)
Loca. (pelli)
Dance or Die (Loca) (Χόρεψε ή ψώφα)
El está por mi y por ti borró (Irte dame gia mena alla efie gia xari sou)
Y eso que tú tienes to' (Akoma kai ama ta exeis oulla)
Y yo ni un Kikí (tzai egw oute ena koutoupwma)
El está por mi {Yes re,ivra ta greek!} (Ήρτε δαμέ για μένα) Y por ti borró (και έφιε για χάρη σου)
Y eso que tú tienes to' (Ακόμα και άμα τα έχεις΄ούλλα)
Y yo ni un Kikí (τζαι εγώ ούτε ένα πίου πίου=αποφάσισα να χρησιμοποιώ αυτό τον κώδικα, είναι far better από το κουτούπωμα)
Ella se hace la bruta pa' cotizarse (Τζείνη παίζει την παλαβή για χάζι)
Cinco minutitos de su saldo del celu contigo (Καταλύει πέντε λεπτούθκια που την πίστωση του κινητού της πάνω σου)
Te cotorrea el oído pa' tenerte en alta (Πρήζει σου τ΄αυτιά σου για να την έσσιεις σε εκτίμηση)
Ella muere por ti pero por mi se mata (Τούτη πεθανίσκει για σένα αλλά εξαιτιίας εμού σκοτώνεται {στην προσπάθεια}
Yo soy golondrina como una paloma de e'quina (Εγιώ είμαι μια σσιελιδόνα, με τον ίδιο τρόπο που είμαι μια πεζούνα {???}
Mientras ella se pasa en su BM al lado mío (Εν τω μεταξύ που περνά που δίπλα μου μέσα στην BMW της)
Yo de aquí no me voy, se que está está por mí (Εγιώ δε φεύκω, ξέρω ότι εν δαμέ για μένα)
Y ninguna va poder quitármelo de un tirón (Τζαι καμιά εν θα μπορέσει να μου τον πάρει)
Yo soy loca con mi tigre (Εγιώ είμαι πελλή για τον τίγρη μου)
Loca, Loca, Loca (Πελλή, πελλή, πελλή)
.................................
Mientras ella te complace con todos tus caprichos (Ενώ τούτη ικανοποιεί σου ούλλα σου τα καπρίτσια)
Yo te llevo al malecón por un caminito (Εγιώ παίρνω σε ένα περίπατο downtown)
Me dicen que tu novia anda con un rifle (Λαλούν μου ότι η γκόμενα σου γυρεύκει με με ένα σhιπέττο)
Porque te vio bailando mambo pa' mi (Γιατί είδε σε να χορεύκεις μάμπο μαζί μου)
Qué no lo permite? (Ώστε εν σε αφήνει?)
Yo no tengo la culpa de que tú te enamore' (Έννεν εγώ που φταίω επειδή με ερωτεύτηκες)
Mientras él te compra flores yo compro condo' (Ενώ τζείνος γοράζει σου φκιόρα, εγώ γοράζω προφυλακτικά)
Yo soy loca con mi tigre (Είμαι πελλή για τον τίγρη μου)
Cuando [...] (Άμα....)
Dios mio! (ah)(Ου Γριστός)
Se colán lo ra-ta-ta (Ππέφτουν σhιπεθκιές)
No te ponga' bruto (Μεν είσαι παλαβός)
Que te la bebe (Ειδεμή κατίshι σου)
Loca (Loca)(πελλή, πελλή, πελλή)
Loca
Εν ολίγοις, η αντίληψη μου περί του θέματος είναι η εξής και επείδή γνωρίζω ότι η λέξη Loca en español περικλείει και άλλους όρους (βλ. prostitute). Τούτη τα είχε με κάποιον αλλά παράλληλα΄είχε δεσμό και με κάποιον άλλον, ο όποίος άλλος τα είχε με κάποια (που κάλλιστα θα μπορούσε να ήταν Κυπραία). Η άλλη μαθαίνει το και καταδιώκει την άλλη (βλ. Shakira) με το shιπέττο ενώ ο official γκόμενος της Shaki αποχωρεί από το σκηνικό. In the meanwhile η Shaki μετατρέπεται σε μια ασύδοτη για χάρη του άλλου τυχάρπαστου.
Btw segun mi amigo Miguel que es mexicano (according my mexican friend Miguel) υπάρχει και δεύτερη εξήγηση για τους εξής στίχους, αφού ο Μίκε υποστηρίζει ότι στην Αμέρικα Λατίνα το Κίκι δεν είναι κατ' ανάγκην κοκό αλλά ενδέχεται να σημαίνει και ρευστό. Λοιπόν, λέει τα εξής η Shaki με ένα πολύ promiscuous ύφος στην απατημένη γκόμενα).
El está por mi (Τούτος εν για μένα)
Y por ti borró (τζαι εξήχασε σε τέλεια)
Y eso que tu tienes to' (ακόμα τζαι αν έχεις να του προσφέρεις τα πάντα)
Y yo ni un Kikí (τζαι εγώ δεν έχω ούτε σελίνι)
Και να θυμάστε, don't shoot the messenger, or the translator in this case :D
Anwz, to a8keiasero to plasma pou perimenei na paei antikatastasi kai de to kaloun, has pleeenty of time in the morning, and there is so much time you can sleep. So, I'm listening to Shaki and I decide to attemp a cypriot version of the song. Remember, I did NOT write the lyrics and I am trully a bit ashamed for writing these but...
No te pongas bruto (men eisai palavi)
Loca. (pelli)
Dance or Die (Loca) (Χόρεψε ή ψώφα)
El está por mi y por ti borró (Irte dame gia mena alla efie gia xari sou)
Y eso que tú tienes to' (Akoma kai ama ta exeis oulla)
Y yo ni un Kikí (tzai egw oute ena koutoupwma)
El está por mi {Yes re,ivra ta greek!} (Ήρτε δαμέ για μένα) Y por ti borró (και έφιε για χάρη σου)
Y eso que tú tienes to' (Ακόμα και άμα τα έχεις΄ούλλα)
Y yo ni un Kikí (τζαι εγώ ούτε ένα πίου πίου=αποφάσισα να χρησιμοποιώ αυτό τον κώδικα, είναι far better από το κουτούπωμα)
Ella se hace la bruta pa' cotizarse (Τζείνη παίζει την παλαβή για χάζι)
Cinco minutitos de su saldo del celu contigo (Καταλύει πέντε λεπτούθκια που την πίστωση του κινητού της πάνω σου)
Te cotorrea el oído pa' tenerte en alta (Πρήζει σου τ΄αυτιά σου για να την έσσιεις σε εκτίμηση)
Ella muere por ti pero por mi se mata (Τούτη πεθανίσκει για σένα αλλά εξαιτιίας εμού σκοτώνεται {στην προσπάθεια}
Yo soy golondrina como una paloma de e'quina (Εγιώ είμαι μια σσιελιδόνα, με τον ίδιο τρόπο που είμαι μια πεζούνα {???}
Mientras ella se pasa en su BM al lado mío (Εν τω μεταξύ που περνά που δίπλα μου μέσα στην BMW της)
Yo de aquí no me voy, se que está está por mí (Εγιώ δε φεύκω, ξέρω ότι εν δαμέ για μένα)
Y ninguna va poder quitármelo de un tirón (Τζαι καμιά εν θα μπορέσει να μου τον πάρει)
Yo soy loca con mi tigre (Εγιώ είμαι πελλή για τον τίγρη μου)
Loca, Loca, Loca (Πελλή, πελλή, πελλή)
.................................
Mientras ella te complace con todos tus caprichos (Ενώ τούτη ικανοποιεί σου ούλλα σου τα καπρίτσια)
Yo te llevo al malecón por un caminito (Εγιώ παίρνω σε ένα περίπατο downtown)
Me dicen que tu novia anda con un rifle (Λαλούν μου ότι η γκόμενα σου γυρεύκει με με ένα σhιπέττο)
Porque te vio bailando mambo pa' mi (Γιατί είδε σε να χορεύκεις μάμπο μαζί μου)
Qué no lo permite? (Ώστε εν σε αφήνει?)
Yo no tengo la culpa de que tú te enamore' (Έννεν εγώ που φταίω επειδή με ερωτεύτηκες)
Mientras él te compra flores yo compro condo' (Ενώ τζείνος γοράζει σου φκιόρα, εγώ γοράζω προφυλακτικά)
Yo soy loca con mi tigre (Είμαι πελλή για τον τίγρη μου)
Cuando [...] (Άμα....)
Dios mio! (ah)(Ου Γριστός)
Se colán lo ra-ta-ta (Ππέφτουν σhιπεθκιές)
No te ponga' bruto (Μεν είσαι παλαβός)
Que te la bebe (Ειδεμή κατίshι σου)
Loca (Loca)(πελλή, πελλή, πελλή)
Loca
Εν ολίγοις, η αντίληψη μου περί του θέματος είναι η εξής και επείδή γνωρίζω ότι η λέξη Loca en español περικλείει και άλλους όρους (βλ. prostitute). Τούτη τα είχε με κάποιον αλλά παράλληλα΄είχε δεσμό και με κάποιον άλλον, ο όποίος άλλος τα είχε με κάποια (που κάλλιστα θα μπορούσε να ήταν Κυπραία). Η άλλη μαθαίνει το και καταδιώκει την άλλη (βλ. Shakira) με το shιπέττο ενώ ο official γκόμενος της Shaki αποχωρεί από το σκηνικό. In the meanwhile η Shaki μετατρέπεται σε μια ασύδοτη για χάρη του άλλου τυχάρπαστου.
Btw segun mi amigo Miguel que es mexicano (according my mexican friend Miguel) υπάρχει και δεύτερη εξήγηση για τους εξής στίχους, αφού ο Μίκε υποστηρίζει ότι στην Αμέρικα Λατίνα το Κίκι δεν είναι κατ' ανάγκην κοκό αλλά ενδέχεται να σημαίνει και ρευστό. Λοιπόν, λέει τα εξής η Shaki με ένα πολύ promiscuous ύφος στην απατημένη γκόμενα).
El está por mi (Τούτος εν για μένα)
Y por ti borró (τζαι εξήχασε σε τέλεια)
Y eso que tu tienes to' (ακόμα τζαι αν έχεις να του προσφέρεις τα πάντα)
Y yo ni un Kikí (τζαι εγώ δεν έχω ούτε σελίνι)
Και να θυμάστε, don't shoot the messenger, or the translator in this case :D
Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010
Pick up Lines etc
Χτες η Μελένια και εγώ αποφασίσαμε να βγούμε έξω σε γνωστό μπαράκι της πόλης. I pick her up and vrum vrum vrum here we are. Προειδοποίηση προς τους υπήκοους του Άρη ότι το παρόν κείμενο δεν έχει οποιοδήποτε σκοπό ευνουχισμού του είδους και as far as the ladies go, girls, I admit that sometimes we don´t handle the situation properly.
Να περιγράψω λίγο τον περίγυρο in order to get you the picture. People, drinks and loud music. Melenia and I find a spot at the bar and we enjoy our first mojito. The persons next to us are having a birthday cos a chocolate cake is flirting with me on my left side. Suddenly, somebody is asking if can squize next to me to get an order. I smile and I politely move to the side. Ακολουθεί η εξής συζήτηση όπου Ε=Εγώ και Α=ο Άλλος.
Α= Ευχαριστώ που μου άφησες χώρο.
Ε= Τίποτε.
Παύση.
Α= Πώς σε λένε?
Ε= Πώς σε λένε εσένα?
Α= 0000000 (Actually, I was so UNinterested that don't even remember).
E= Mαριλένα.
Ακολουθούν οι συστάσεις μεταξύ της παρέας και εγώ αναρωτιέμαι πότε θα τελειώσει όλη η ήδη τελειωμένη φάση. I WISH!
Α= Γιορτάζω επειδή εχώρισα.
Ε= (Να πω και εγώ, οξά εννά του δώσω θάρρος?). Α ναι? Ήντα καλά.
Παύση.
A= Είσαι πολύ όμορφη.
Ε= Ευχαριστώ.
Α= Έχεις στυλ. Δεν ειναι ανάγκη να είναι κάποια ψηλή.
Ε= Εεεε, thanks I think (Λαλείς να το είπε cos most the women of the place were Russian???).
A= Πολύ ωραία τα μαλλιά σου. Είσαι σαν τον ήλιο.
Ε= Τι εννοείς? Enough hot to burn somebody? αστειεύω εγώ but I reckon I was the only one who found that funny.
A= Εν τούτο το στυλ σου, τα μαλλιά σου (Ok, that's my weak spot :D)
Ε= Okaaay, αρκετά με τα κομπλιμέντα.
Εντωμεταξύ η Μελένια να θέλει να ανοίξει η γη και να μας εξαφανίσει είτε εμάς είτε αυτούς. Εγώ από την άλλη άρχισα να δυσανασχετώ με την ασχετοσύνη μερικών και να αναρωτιέμαι Why do these things ALWAYS happen to ME?! *SIGH*
In the meanwhile, I was checkinh out a guy at the other side of the bar. It made me curious and that shocked me a bit. He stared. I stared. It's been so long I don't even remeber the GAME. And I was sooo good. Atleast that I remember.
Η Μελένια άρχισε να δυσανασχετεί πραγματικά όσο εγώ άρχιζα να μοιράζομαι το ίδιο συναίσθημα ενώ και οι δύο μαζί αναρωτιόμασταν αν πραγματικά μας είχαν κατσικωθεί οι (άσχετοι) τύποι. Σε κάποια φάση νομίζω πηγαίνουν έξω για τσιγάρο. YES ρε! Απλώνω στο μπαρ και παραγγέλλουμε 2 Absolut Mango wit Apple Juice. Η Μελένια ενθουσιάζεται με το band και εγώ συνεχίζω to stare, always μπουκωμένη my chocolate cake. Σε κάποια ανυποψίαστη στιγμή -and I 've had pleeenty of these- έρχεται ένας άλλος (άσχετος) τύπος, ο Α2= ο Άλλος 2.
Α2= Αναρωτιόμουν αν μπορείς να μου δώσεις τούρτα?
E= (Αφού κατάφερα να μην πνιώ0! Συγνώμη?
Α2= Έτω ήρτα για λίγη τούρτα. Έβλεπα σε απέναντι που το μπαρ και σκέφτηκα ότι ήθελα να μου δώσεις ένα κομμάτι.
Ε= Help yourself, απαντώ και αμέσως τον σουτάρω στη γνωριμία με τους δίπλα που είχαν τα γενέθλια.
Btw να σημειωθεί ότι ο άσχετος Α2 ήταν στην παρέα του staring partner μου. Yeah, I know. What the FUCK?!
Α2= Ξέρεις, έννεν που τα αλήθεια που ήθελα τούρτα, απλώς ήθελα να σου μιλήσω εσένα.
Ε= (ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΤΟ ΖΩ ΑΥΤΟ!!!). Ναι, α?
Α2= Ουφ, θέλω ένα τσιγάρο. Αγχώθηκα πολλά ώσπου να έρτω να σου μιλήσω.
Ε= Έννεν τόσο τραγικό όμως right?
A2= Έβλεπα σε τόσην ώρα... Δεν μπορούσα να μην έρθω.
Ε= (Ναι, και εγώ έβλεπα at that direction, but at YOUR FRIEND)!
Η Μελένια να θέλει να ακολουθήσει το ένστικτο της που συνήθως σ΄αυτές τις περιπτώσεις is screaming 'Let's get the HELL outta here' και εγώ να επιμένω ότι της κάνει καλό η συναναστροφή με κόσμο (άτε, οποιονδήποτε κόσμο). Ακολουθεί μια συζήτηση που δε τη θυμάμαι είτε γιατί πραγματικά η όλη φάση μου ήταν τόσο αδιάφορη, είτε γιατί ρουφούσα το Absolut Mango-Apple σαν να νόμιζα ότι ήταν μονάχα χυμός μήλου. Ο Α1 και ο φιλαράκος του βρήκαν σε κάποιες άλλες δεσποινίδες από το ανατολικό μπλοκ για να ρίξουν τα δίχτυά τους ενώ ο Α2 πήγε να πάρει την τούρτα στους φίλους του μετά από παράκλησή μου. Σκέφτομαι ότι μόλις επιστρέψει θα του πω ότι I actually like his friend αλλά η Μελένια με βλέπει με ένα δολοφονικό ύφος και μου απαγορεύει καν να το ξανασκεφτώ. ΟΥΦΟΥ ΚΟΡΗ!
Σε κάποια φάση η Μελένια μου λέει ότι ήρθε και είναι ακριβώς πίσω μου. Νομίζω της λέω ένα ευχαριστώ και αγνοώ παντελότατα την παρεξήγηση που σκάει μύτη.
Η Μελένια εννοούσε εκείνο τον τύπο, τον αψηλό μελαχροινό who I was playing quietly with for the most part of the night, and I thought it was about the short smurf that was hitting on me... *SIGH2*!
Μέχρι να καταλάβω τι έγινε, το αψηλό παιδί έκανε μεταβολή και πήγε απέναντι ενώ ο φιλαράκος του έμεινε να δοκιμάσει την τύχη του. What the HELL re guys?! Εβάλετε κανά στοίχημα, is this a kind of a sick game you usually play when you go out οξά βαλθήκατε να με πελλάνετε?! Aaaa, and A1 is sitting next to A2 whos is standing next to me. A1+A2+Me = SUPERweird element!
Ένηγουέιζ, η Μελένια να παραμιλά ότι πνίγηκα στους θαυμαστές (ΟΪ Α!) και εγώ να παρατηρώ από πάνω μου μήπως εντοπίσω το μαύρο συννεφάκι. No more Miss Nice Girl. I break the smurf's heart -as politely as I could- and hit the road Jack. Next Saturday the following round. Μείνετε κοντά μας για το επόμενο συγκλονιστικό επεισόδιο.
Αλλά πραγματικά τωρά! DO these line ACTUALLY work on someone? Have they EVER?!
P.S. Don't know if you are reading this, but next time Do come and talk to me. I promise I won't bite.
Να περιγράψω λίγο τον περίγυρο in order to get you the picture. People, drinks and loud music. Melenia and I find a spot at the bar and we enjoy our first mojito. The persons next to us are having a birthday cos a chocolate cake is flirting with me on my left side. Suddenly, somebody is asking if can squize next to me to get an order. I smile and I politely move to the side. Ακολουθεί η εξής συζήτηση όπου Ε=Εγώ και Α=ο Άλλος.
Α= Ευχαριστώ που μου άφησες χώρο.
Ε= Τίποτε.
Παύση.
Α= Πώς σε λένε?
Ε= Πώς σε λένε εσένα?
Α= 0000000 (Actually, I was so UNinterested that don't even remember).
E= Mαριλένα.
Ακολουθούν οι συστάσεις μεταξύ της παρέας και εγώ αναρωτιέμαι πότε θα τελειώσει όλη η ήδη τελειωμένη φάση. I WISH!
Α= Γιορτάζω επειδή εχώρισα.
Ε= (Να πω και εγώ, οξά εννά του δώσω θάρρος?). Α ναι? Ήντα καλά.
Παύση.
A= Είσαι πολύ όμορφη.
Ε= Ευχαριστώ.
Α= Έχεις στυλ. Δεν ειναι ανάγκη να είναι κάποια ψηλή.
Ε= Εεεε, thanks I think (Λαλείς να το είπε cos most the women of the place were Russian???).
A= Πολύ ωραία τα μαλλιά σου. Είσαι σαν τον ήλιο.
Ε= Τι εννοείς? Enough hot to burn somebody? αστειεύω εγώ but I reckon I was the only one who found that funny.
A= Εν τούτο το στυλ σου, τα μαλλιά σου (Ok, that's my weak spot :D)
Ε= Okaaay, αρκετά με τα κομπλιμέντα.
Εντωμεταξύ η Μελένια να θέλει να ανοίξει η γη και να μας εξαφανίσει είτε εμάς είτε αυτούς. Εγώ από την άλλη άρχισα να δυσανασχετώ με την ασχετοσύνη μερικών και να αναρωτιέμαι Why do these things ALWAYS happen to ME?! *SIGH*
In the meanwhile, I was checkinh out a guy at the other side of the bar. It made me curious and that shocked me a bit. He stared. I stared. It's been so long I don't even remeber the GAME. And I was sooo good. Atleast that I remember.
Η Μελένια άρχισε να δυσανασχετεί πραγματικά όσο εγώ άρχιζα να μοιράζομαι το ίδιο συναίσθημα ενώ και οι δύο μαζί αναρωτιόμασταν αν πραγματικά μας είχαν κατσικωθεί οι (άσχετοι) τύποι. Σε κάποια φάση νομίζω πηγαίνουν έξω για τσιγάρο. YES ρε! Απλώνω στο μπαρ και παραγγέλλουμε 2 Absolut Mango wit Apple Juice. Η Μελένια ενθουσιάζεται με το band και εγώ συνεχίζω to stare, always μπουκωμένη my chocolate cake. Σε κάποια ανυποψίαστη στιγμή -and I 've had pleeenty of these- έρχεται ένας άλλος (άσχετος) τύπος, ο Α2= ο Άλλος 2.
Α2= Αναρωτιόμουν αν μπορείς να μου δώσεις τούρτα?
E= (Αφού κατάφερα να μην πνιώ0! Συγνώμη?
Α2= Έτω ήρτα για λίγη τούρτα. Έβλεπα σε απέναντι που το μπαρ και σκέφτηκα ότι ήθελα να μου δώσεις ένα κομμάτι.
Ε= Help yourself, απαντώ και αμέσως τον σουτάρω στη γνωριμία με τους δίπλα που είχαν τα γενέθλια.
Btw να σημειωθεί ότι ο άσχετος Α2 ήταν στην παρέα του staring partner μου. Yeah, I know. What the FUCK?!
Α2= Ξέρεις, έννεν που τα αλήθεια που ήθελα τούρτα, απλώς ήθελα να σου μιλήσω εσένα.
Ε= (ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΤΟ ΖΩ ΑΥΤΟ!!!). Ναι, α?
Α2= Ουφ, θέλω ένα τσιγάρο. Αγχώθηκα πολλά ώσπου να έρτω να σου μιλήσω.
Ε= Έννεν τόσο τραγικό όμως right?
A2= Έβλεπα σε τόσην ώρα... Δεν μπορούσα να μην έρθω.
Ε= (Ναι, και εγώ έβλεπα at that direction, but at YOUR FRIEND)!
Η Μελένια να θέλει να ακολουθήσει το ένστικτο της που συνήθως σ΄αυτές τις περιπτώσεις is screaming 'Let's get the HELL outta here' και εγώ να επιμένω ότι της κάνει καλό η συναναστροφή με κόσμο (άτε, οποιονδήποτε κόσμο). Ακολουθεί μια συζήτηση που δε τη θυμάμαι είτε γιατί πραγματικά η όλη φάση μου ήταν τόσο αδιάφορη, είτε γιατί ρουφούσα το Absolut Mango-Apple σαν να νόμιζα ότι ήταν μονάχα χυμός μήλου. Ο Α1 και ο φιλαράκος του βρήκαν σε κάποιες άλλες δεσποινίδες από το ανατολικό μπλοκ για να ρίξουν τα δίχτυά τους ενώ ο Α2 πήγε να πάρει την τούρτα στους φίλους του μετά από παράκλησή μου. Σκέφτομαι ότι μόλις επιστρέψει θα του πω ότι I actually like his friend αλλά η Μελένια με βλέπει με ένα δολοφονικό ύφος και μου απαγορεύει καν να το ξανασκεφτώ. ΟΥΦΟΥ ΚΟΡΗ!
Σε κάποια φάση η Μελένια μου λέει ότι ήρθε και είναι ακριβώς πίσω μου. Νομίζω της λέω ένα ευχαριστώ και αγνοώ παντελότατα την παρεξήγηση που σκάει μύτη.
Η Μελένια εννοούσε εκείνο τον τύπο, τον αψηλό μελαχροινό who I was playing quietly with for the most part of the night, and I thought it was about the short smurf that was hitting on me... *SIGH2*!
Μέχρι να καταλάβω τι έγινε, το αψηλό παιδί έκανε μεταβολή και πήγε απέναντι ενώ ο φιλαράκος του έμεινε να δοκιμάσει την τύχη του. What the HELL re guys?! Εβάλετε κανά στοίχημα, is this a kind of a sick game you usually play when you go out οξά βαλθήκατε να με πελλάνετε?! Aaaa, and A1 is sitting next to A2 whos is standing next to me. A1+A2+Me = SUPERweird element!
Ένηγουέιζ, η Μελένια να παραμιλά ότι πνίγηκα στους θαυμαστές (ΟΪ Α!) και εγώ να παρατηρώ από πάνω μου μήπως εντοπίσω το μαύρο συννεφάκι. No more Miss Nice Girl. I break the smurf's heart -as politely as I could- and hit the road Jack. Next Saturday the following round. Μείνετε κοντά μας για το επόμενο συγκλονιστικό επεισόδιο.
Αλλά πραγματικά τωρά! DO these line ACTUALLY work on someone? Have they EVER?!
P.S. Don't know if you are reading this, but next time Do come and talk to me. I promise I won't bite.
Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010
My Anatomy
Χτες πήγα στο Γραφείο του Πολίτη να βγάλω κάρτα νοσηλείας, προς μεγάλη μου δυσαρέσκεια. Καταρχάς, δεν αρρωστώ σχεδόν ποτέ, αν εξαιρέσει κανείς τη μία φορά το χρόνο -down-with-the-flu-for-a-weekend thing. Ένηγουέιζ, παίρνω τηλέφωνο και ακολουθεί ο εξής διάλογος (Μ= Μάρλεν=εγώ, Τ=Ταραμένη Τηλεφωνήτρια
Μ: Γεια σας. Θα 'ηθελα να κλείσω ένα ραντεβού πλης για δερματολόγο.
Τ: Ναιιιιι? Ένα λεπτό μάνα μου να εξυπηρετήσω δαμέ έναν άνθρωπον. Πίου πίου πίου πίου.
Μ: Ναι?
Τ: Α, ναι. πε μου τωρά μάνα μου.
Μ: Εεε, ξέρετε πρώτη φορά τηλεφωνώ (σανναμου και διούν διπλώματα για ποιον πάρει παραπάνω φορές!), δε ξέρω τη διαδικασία. Ένα ραντεβού για δερματολ.
Τ: Ένα λεπτό πάλε. Ήρτε κάποιος στο παραθυράκι. Πίου πίου πίου πίου πίου.
Μ: Συγνώμη.......?
Τ: Ταυτότητα μάνα μου.
Μ: ******.
Τ: Μα δεν εξαναήρτες. Δεν είσαι γραμμένη.
Μ: Ναιιι, αφού δεν αρρωστώ ποττέ (σόρρυ).
Τ: Δε χρειάζεσαι ραντεβού για δερματολόγο.
Μ: ....(Dang! Γιατί ΔΕΝ ΜΟΥ ΤΟ ΛΕΕΙ΅ΤΟΣΗΝ ΩΡΑΑΑΑ?). Εντάξει. Να έρθω αύριο πρωί κατά τις 8μιση και θα είναι οκ?
Τ: Πιο νωρίς έλα.
Μ: 7μιση λαλείς?
Τ: Εεε, και πιο νωρίς δεν βλάπτει.
Μ: (Οκ, εννα έρτω την ώρα που εννά γαλέψουν τις αγελάδες). Οκ, μόλις μπω στον προθάλαμο σε ποιον όροφο να έρθω?
Τ: Μάνα μου, πόσον ένει το Παλιό Νοσοκομείο?
Μ: Ααα, είναι στο ΠΑΛΙΟ ώστε?? Ok. Thanks. Bye.
Ξυπνώ με τις πρωινές καμπάνες τις εκκλησιάς απέναντι. Οι γριούλες μπαίνουν μέσα στην εκκλησία να ανάψουν το κεράκι τους και εγώ μέσα στο αυτοκίνητο για το νεκροτομείο, εμμ, Παλιό Νοσοκομείο ήθελα να πω. Βρουμ βρουμ βρουμ.7 και 20 είμαι εκεί...
1000 αυτοκίνητα. Στο (ανύπαρκτο) πάρκιν του ΠΑΛΙΟΥ. Μπαίνω μέσα, κάνω 3 γυρούς. Δαιμονίζομαι. Βγαίνω έξω. Πάω παρακάτω στο ταχυδρομείο. Ξαναδαιμονίζομαι. Πάω και παρκάρω στο σινεμά Ρίο και ξεκινώ περπατητή, σκεφτόμενη ότι έπρεπε να έρθω περπατητή in da first place.
Μπαίνω μέσα στο κτίριο. 1000 κόσμος (εξού και τα 1000 αυτοκίνητα). Γυρεύω το γραφείο πληροφορειών. Τάμπου τούτο, λέει μου μια γιαγιά 1000 χρονών. Εν πειράζει γιαγιά, θα το έβρω.
Βρίσκω το μικρό παράρτημα που ήταν κάτω από τη μύτη μου (actually ευθεία μπροστά) αλλά ΔΕΝ είχε κανένα μέσα. Μετά βλέπω τις 1000 ανακοινώσεις για να΄πιάστε νούμερο πρώτα'. Βλέπω εκείνες τις μηχανές μπροστά μου όπως στο κρεοπωλείο. Κίτρινο, πορτοκαλί, κόκκινο και μπλε. Τραβώ ένα νούμερο κίτρινο (και περιμένω την κλήρωση να δω αν κέρδισα το αρνί). Έπρεπε να περιμένω μόνο 34 θέσεις. Ένηγουέιζ. Κατά τη διάρκεια του περιμενατήματος μου, βλέπω τον κύριο Information Desk να οδεύεται προς το παραπληγικό παράρτημα. Λέω του ότι είμαι πρωτάρα και εγώ απλώς θέλω να δω έναν δερματολόγο. Nothing life threatening here.
Λέει μου ότι έπρεπε να πάρω άλλο νούμερο. Το ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ! Τραβώ το... Η οθόνη δείχνει το 91. Το νούμερο μου είναι το 543. I need a moment here. Βγαίνω έξω να αναπνεύσω καθαρό (γεμάτο καυσαέρια) αέρα. Χάτε, ας είμαι a good sport today and get this over with. Περιμένω, περιμένω, περιμένω, περιμένω, περιμένω, περιμένω, περιμένω αλλά ο Γκοντό ποτέ δεν έρχεται. Ματαιότης!
Ξαφνικά σκέφτομαι το Seattle Grace Hospital και το Παλιό Νοσοκομείο (ή το Καινούριο, ή το Μακάρειο). Μου φαίνεται τόσο μεγάλη αμαρτία που τόλμησα καν να τα αντιπαραθέσω. And there I was. Looking around for McDreamy, or McSteamy, or McHottie or even McOK but the only thing I could spot was only MCNuggets. !SIGH!
Την επόμενη φάση που βλέπω τη μαύρη οθόνη με τόυς κόκκινους αριθμούς (κάπως έτσι φαντάζομαι το Judgement Day, όλοι να κρατούμε από ένα νούμερο και να οδευόμαστε στις θυρίδες με το συναίσθημα του αγνώστου να ανακατεύει το στομάχι), τα νούμερα σε μια απροσδιόριστη στιγμή μηδενίστηκαν και ξανάρχισαν από το 01. What the F****. Ξαναρωτώ εκεί μια γριούλα (δε ξέρω αν το καταλάβατε αλλά το νοσοκομείο ήταν γεμάτο γεράκια και ΕΓΩ) και μου λέει πρέπει να πιάσω κόκκινο νούμερο τώρα. Αναπνοές, αναπνοές, αναπνοές. I hate my life. Χα, τώρα πρέπει να περιμένω μόνο 22 θέσεις. Ok, I can live with that, σκέφτομαι και κάθομαι πάνω στο τραπέζι έξω από το sad-sad-excuse-for-information-desk. Έτσι όπως στρογγυλοκάθομαι, με πλησιάζει ένας Αφρικανός. Ο καημένος δε ξέρει να διαβάζει ελληνικά (ασφαλώς) και ΚΑΜΙΑ επιγραφή δεν υπάρχει στα αγγλικά. Βρίσκουμε το γραφείο του γιατρού του και μπαίνει μέσα. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα ξανάρχεται.
- Where is the new hospital?
-Far from here, απαντώ. You have to take a bus, let me show you where the bus stop is, bla bla bla.
-Ok, thank you. Can you pls translate somethig for me?What does it say this paper?
-Let me have a look..Mmm, exam for syfilis, HIV, hepatitis B..
-Ok. Do you want to give me your number to meet sometime?
-(Eeemmm)......
(Η τυπική μου απάντηση) I am going abroad in a few months (Actually, όλες τις άλλες φορές που χρησιμοποίησα αυτή τη δικαίολογία ήταν πέρα για πέρααληθινή).
-Οοο, so I don't see you huh?
-Ee, I guess not.
-You have FB?
-..........Emmmm, yes..
-We can talk then.
Kαι αμέσως μου δίνει πέννα και χαρτί.
ΟΥΦΟΥΥΥΥ! Στη συνέχεια πάμε έξω, ρωτώ τους οδηγούς για τα λεωφορεία που πάνε στο Νεο Νοσοκομείο, κατευοδώνω αυτόν και τον φίλο του και σκέφτομαι γιατί πάντα αυτά να συμβαίνουν σε ΕΜΕΝΑ! Dammit!
Πάω ξανά μέσα και μετά από όλο αυτό yeyyyy, it´s my turn. You go back vulchers! Πάω στο παραθυράκι και μετά από 1000 ώρα (εξαιτίας της αργόσχολης υπαλλήλου που ταυτόχρονα με μένα εξυπηρετούσε ακόμα 2 άτομα που μπήκαν από την πίσω πόρτα) πάω έξω από το γραφείο της ιατρού.
Εξέταση. Πάω στο φαρμακείο. Yes ρεεεεε. τα φάρμακα είναι μούχτι!!! Άσχετο το ότι ήταν μια fucicort και μια άλλη κρέμα των 3 ευρώ. Ξανά η μηχανή με τα νούμερα. HOSTIA! Και να θέλω να χτυπώ το κεφάλι μου στον τοίχο!!! Αγνοώ τον τύπο που φωνάζει 'Εν γι' αυτό που μας επιάσαν οι Τούρτζοι' (either that or the other crazy man at Social Securities screaming 'I am Kotsios') και τραβώ τον τυχερό λαχνό. Μόνο 19 θέσεις. Κάθομαι στωικά στο παγκάκι, σκέφτομαι ανάθεμα που δεν έχω απολυμαντικά χαρτομαντηλάκια όπως ΟΛΕΣ οι φίλες που πάντα κουβαλούν μαζί τους, με πιάνει ένα παράπονο, νιώθω ένα σφίξιμο στο λαιμό και πριν προλάβει να μου ξεφύγει ο πρώτος λυγμός, με συνεφέρνει η μυρωδιά των 1000 φαρμάκων που είχε στη τσάντα της η διπλανή γιαγιά. Και ξαφνικά μια θολούρα κατακλύζει το μυαλό μου. Η θολούρα των γερατιών. Κάνε σύμπαν να πεθάνω στα 40 (ενδεικτικό το νούμερο, no offence to people older than that). Άμα το σκεφτώ έτσι έχω λιγότερο από μια εικοσαετία ζωής... Αλλά όλα τα γεροντάκια εδώ μέσα μου φαίνονται τόσο άρρωστα και καχεκτικά και αδύναμα και καημένα και μόνα... (εκτός από τα ζευγαράκια που και μέχρι στην αίθουσα εξέτασης μπαίνουν μαζί, εεε, όπως την βρίσκει ο καθένας :D). Οι αριθμοί στη μαυριλοοθόνη αλλάζουν και αυτοί με τη διάθεσή μου, που από bright&shinny this morning ended up gloomy&miserable, και συνειδητοποιώ ότι είνα τα δικά μου νούμερα. Πάω στο παραθυράκι, παίρνω τα φάρμακα και έρχομαι σπίτι. Τώρα που θα ήθελα να ξαπλώσω για λίγο, κάποιος αναθεματισμένος στην αναθεματισμένη πολυκατοικία θυμήθηκε να κάνει renovation. Every day there has to be something!!!
What the hell! If I can't sleep, I'll watch (another) Grey's episode.*SIGH*
Μ: Γεια σας. Θα 'ηθελα να κλείσω ένα ραντεβού πλης για δερματολόγο.
Τ: Ναιιιιι? Ένα λεπτό μάνα μου να εξυπηρετήσω δαμέ έναν άνθρωπον. Πίου πίου πίου πίου.
Μ: Ναι?
Τ: Α, ναι. πε μου τωρά μάνα μου.
Μ: Εεε, ξέρετε πρώτη φορά τηλεφωνώ (σανναμου και διούν διπλώματα για ποιον πάρει παραπάνω φορές!), δε ξέρω τη διαδικασία. Ένα ραντεβού για δερματολ.
Τ: Ένα λεπτό πάλε. Ήρτε κάποιος στο παραθυράκι. Πίου πίου πίου πίου πίου.
Μ: Συγνώμη.......?
Τ: Ταυτότητα μάνα μου.
Μ: ******.
Τ: Μα δεν εξαναήρτες. Δεν είσαι γραμμένη.
Μ: Ναιιι, αφού δεν αρρωστώ ποττέ (σόρρυ).
Τ: Δε χρειάζεσαι ραντεβού για δερματολόγο.
Μ: ....(Dang! Γιατί ΔΕΝ ΜΟΥ ΤΟ ΛΕΕΙ΅ΤΟΣΗΝ ΩΡΑΑΑΑ?). Εντάξει. Να έρθω αύριο πρωί κατά τις 8μιση και θα είναι οκ?
Τ: Πιο νωρίς έλα.
Μ: 7μιση λαλείς?
Τ: Εεε, και πιο νωρίς δεν βλάπτει.
Μ: (Οκ, εννα έρτω την ώρα που εννά γαλέψουν τις αγελάδες). Οκ, μόλις μπω στον προθάλαμο σε ποιον όροφο να έρθω?
Τ: Μάνα μου, πόσον ένει το Παλιό Νοσοκομείο?
Μ: Ααα, είναι στο ΠΑΛΙΟ ώστε?? Ok. Thanks. Bye.
Ξυπνώ με τις πρωινές καμπάνες τις εκκλησιάς απέναντι. Οι γριούλες μπαίνουν μέσα στην εκκλησία να ανάψουν το κεράκι τους και εγώ μέσα στο αυτοκίνητο για το νεκροτομείο, εμμ, Παλιό Νοσοκομείο ήθελα να πω. Βρουμ βρουμ βρουμ.7 και 20 είμαι εκεί...
1000 αυτοκίνητα. Στο (ανύπαρκτο) πάρκιν του ΠΑΛΙΟΥ. Μπαίνω μέσα, κάνω 3 γυρούς. Δαιμονίζομαι. Βγαίνω έξω. Πάω παρακάτω στο ταχυδρομείο. Ξαναδαιμονίζομαι. Πάω και παρκάρω στο σινεμά Ρίο και ξεκινώ περπατητή, σκεφτόμενη ότι έπρεπε να έρθω περπατητή in da first place.
Μπαίνω μέσα στο κτίριο. 1000 κόσμος (εξού και τα 1000 αυτοκίνητα). Γυρεύω το γραφείο πληροφορειών. Τάμπου τούτο, λέει μου μια γιαγιά 1000 χρονών. Εν πειράζει γιαγιά, θα το έβρω.
Βρίσκω το μικρό παράρτημα που ήταν κάτω από τη μύτη μου (actually ευθεία μπροστά) αλλά ΔΕΝ είχε κανένα μέσα. Μετά βλέπω τις 1000 ανακοινώσεις για να΄πιάστε νούμερο πρώτα'. Βλέπω εκείνες τις μηχανές μπροστά μου όπως στο κρεοπωλείο. Κίτρινο, πορτοκαλί, κόκκινο και μπλε. Τραβώ ένα νούμερο κίτρινο (και περιμένω την κλήρωση να δω αν κέρδισα το αρνί). Έπρεπε να περιμένω μόνο 34 θέσεις. Ένηγουέιζ. Κατά τη διάρκεια του περιμενατήματος μου, βλέπω τον κύριο Information Desk να οδεύεται προς το παραπληγικό παράρτημα. Λέω του ότι είμαι πρωτάρα και εγώ απλώς θέλω να δω έναν δερματολόγο. Nothing life threatening here.
Λέει μου ότι έπρεπε να πάρω άλλο νούμερο. Το ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ! Τραβώ το... Η οθόνη δείχνει το 91. Το νούμερο μου είναι το 543. I need a moment here. Βγαίνω έξω να αναπνεύσω καθαρό (γεμάτο καυσαέρια) αέρα. Χάτε, ας είμαι a good sport today and get this over with. Περιμένω, περιμένω, περιμένω, περιμένω, περιμένω, περιμένω, περιμένω αλλά ο Γκοντό ποτέ δεν έρχεται. Ματαιότης!
Ξαφνικά σκέφτομαι το Seattle Grace Hospital και το Παλιό Νοσοκομείο (ή το Καινούριο, ή το Μακάρειο). Μου φαίνεται τόσο μεγάλη αμαρτία που τόλμησα καν να τα αντιπαραθέσω. And there I was. Looking around for McDreamy, or McSteamy, or McHottie or even McOK but the only thing I could spot was only MCNuggets. !SIGH!
Την επόμενη φάση που βλέπω τη μαύρη οθόνη με τόυς κόκκινους αριθμούς (κάπως έτσι φαντάζομαι το Judgement Day, όλοι να κρατούμε από ένα νούμερο και να οδευόμαστε στις θυρίδες με το συναίσθημα του αγνώστου να ανακατεύει το στομάχι), τα νούμερα σε μια απροσδιόριστη στιγμή μηδενίστηκαν και ξανάρχισαν από το 01. What the F****. Ξαναρωτώ εκεί μια γριούλα (δε ξέρω αν το καταλάβατε αλλά το νοσοκομείο ήταν γεμάτο γεράκια και ΕΓΩ) και μου λέει πρέπει να πιάσω κόκκινο νούμερο τώρα. Αναπνοές, αναπνοές, αναπνοές. I hate my life. Χα, τώρα πρέπει να περιμένω μόνο 22 θέσεις. Ok, I can live with that, σκέφτομαι και κάθομαι πάνω στο τραπέζι έξω από το sad-sad-excuse-for-information-desk. Έτσι όπως στρογγυλοκάθομαι, με πλησιάζει ένας Αφρικανός. Ο καημένος δε ξέρει να διαβάζει ελληνικά (ασφαλώς) και ΚΑΜΙΑ επιγραφή δεν υπάρχει στα αγγλικά. Βρίσκουμε το γραφείο του γιατρού του και μπαίνει μέσα. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα ξανάρχεται.
- Where is the new hospital?
-Far from here, απαντώ. You have to take a bus, let me show you where the bus stop is, bla bla bla.
-Ok, thank you. Can you pls translate somethig for me?What does it say this paper?
-Let me have a look..Mmm, exam for syfilis, HIV, hepatitis B..
-Ok. Do you want to give me your number to meet sometime?
-(Eeemmm)......
(Η τυπική μου απάντηση) I am going abroad in a few months (Actually, όλες τις άλλες φορές που χρησιμοποίησα αυτή τη δικαίολογία ήταν πέρα για πέρααληθινή).
-Οοο, so I don't see you huh?
-Ee, I guess not.
-You have FB?
-..........Emmmm, yes..
-We can talk then.
Kαι αμέσως μου δίνει πέννα και χαρτί.
ΟΥΦΟΥΥΥΥ! Στη συνέχεια πάμε έξω, ρωτώ τους οδηγούς για τα λεωφορεία που πάνε στο Νεο Νοσοκομείο, κατευοδώνω αυτόν και τον φίλο του και σκέφτομαι γιατί πάντα αυτά να συμβαίνουν σε ΕΜΕΝΑ! Dammit!
Πάω ξανά μέσα και μετά από όλο αυτό yeyyyy, it´s my turn. You go back vulchers! Πάω στο παραθυράκι και μετά από 1000 ώρα (εξαιτίας της αργόσχολης υπαλλήλου που ταυτόχρονα με μένα εξυπηρετούσε ακόμα 2 άτομα που μπήκαν από την πίσω πόρτα) πάω έξω από το γραφείο της ιατρού.
Εξέταση. Πάω στο φαρμακείο. Yes ρεεεεε. τα φάρμακα είναι μούχτι!!! Άσχετο το ότι ήταν μια fucicort και μια άλλη κρέμα των 3 ευρώ. Ξανά η μηχανή με τα νούμερα. HOSTIA! Και να θέλω να χτυπώ το κεφάλι μου στον τοίχο!!! Αγνοώ τον τύπο που φωνάζει 'Εν γι' αυτό που μας επιάσαν οι Τούρτζοι' (either that or the other crazy man at Social Securities screaming 'I am Kotsios') και τραβώ τον τυχερό λαχνό. Μόνο 19 θέσεις. Κάθομαι στωικά στο παγκάκι, σκέφτομαι ανάθεμα που δεν έχω απολυμαντικά χαρτομαντηλάκια όπως ΟΛΕΣ οι φίλες που πάντα κουβαλούν μαζί τους, με πιάνει ένα παράπονο, νιώθω ένα σφίξιμο στο λαιμό και πριν προλάβει να μου ξεφύγει ο πρώτος λυγμός, με συνεφέρνει η μυρωδιά των 1000 φαρμάκων που είχε στη τσάντα της η διπλανή γιαγιά. Και ξαφνικά μια θολούρα κατακλύζει το μυαλό μου. Η θολούρα των γερατιών. Κάνε σύμπαν να πεθάνω στα 40 (ενδεικτικό το νούμερο, no offence to people older than that). Άμα το σκεφτώ έτσι έχω λιγότερο από μια εικοσαετία ζωής... Αλλά όλα τα γεροντάκια εδώ μέσα μου φαίνονται τόσο άρρωστα και καχεκτικά και αδύναμα και καημένα και μόνα... (εκτός από τα ζευγαράκια που και μέχρι στην αίθουσα εξέτασης μπαίνουν μαζί, εεε, όπως την βρίσκει ο καθένας :D). Οι αριθμοί στη μαυριλοοθόνη αλλάζουν και αυτοί με τη διάθεσή μου, που από bright&shinny this morning ended up gloomy&miserable, και συνειδητοποιώ ότι είνα τα δικά μου νούμερα. Πάω στο παραθυράκι, παίρνω τα φάρμακα και έρχομαι σπίτι. Τώρα που θα ήθελα να ξαπλώσω για λίγο, κάποιος αναθεματισμένος στην αναθεματισμένη πολυκατοικία θυμήθηκε να κάνει renovation. Every day there has to be something!!!
What the hell! If I can't sleep, I'll watch (another) Grey's episode.*SIGH*
Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010
How to get through the day
11:00 a.m. 2 Strawberry Margaritas
2:00 p.m. 2 Smirnoff Spirits
8:00 p.m. 1 Strawberry Margarita (extra rum please)
10:45 p.m. 1 Cosmopolitan
You have reached destination Blissfulness!
2:00 p.m. 2 Smirnoff Spirits
8:00 p.m. 1 Strawberry Margarita (extra rum please)
10:45 p.m. 1 Cosmopolitan
You have reached destination Blissfulness!
Τετάρτη 11 Αυγούστου 2010
Ίντα chance eshei να πάεις διακοπές στην Πάφο και να...
- μην δεις τις (απέραντες) εκτάσεις μπανανοφυτειών, ενώ ταυτόχρονα να σκέφτεσαι μήπως είναι απλώς ένα cover up για χασισοφυτείες και να αρχίσεις να φαντάζεσαι τους Παφίτες σα βαρώνους της Colombia και actually όσο περισσότερο το σκέφτεσαι, να είσαι απόλυτα βέβαιη για την ορθότητα της υπόθεσής σου.
- μην δεις το διαβόητο Banana Night Club και να σκέφτεσαι ότι είναι το αντίστοιχο Triangle του Τραχωνιού (το οποίο last time I checked μετονομάστηκε σε XXL (sooo χωρκάτικο, I know!).
- μην eshei τουλάχιστον ένα παλιόπαιδο -excuse me- evil satan sperm, να ωρύεται η ώρα 9 το πρωί στην πισίνα καθώς παίρνεις πρωινό, κρύβεις τα ολοκόκκινα βρυκολακί σου μάτια πίσω από τα λουλουδάτα Fendi σου και προσπαθείς να μη σκέφτεσαι ότι αφυδατώθηκες τα μάλα, έχεις ένα hang over από την κόλαση και το ανθρωπάκι που είναι σφηνωμένο μέσα στον εγκέφαλό σου χτυπά μανιωδώς με το σφυρί του σα το θεό Thor τα τοιχώματα του κεφαλιού σου. Μα κανεί ολάν, αφού το σπέρμα του Σατανά δε θέλει να φορέσει το καπέλο, αφήστε τον να πάθει ηλίαση. Και νομίζω δε βλάφτει να του θυμώσετε και λλίο. Ήδη εγίνετε ρεζίλι σε όλο το ξενοδοχείο. Και όχι, δεν είναι αξιολάτρευτο να βλέπεις ένα κακομαθημένο μαλακισμένο να τσιριλλά και να έχει άποψη και να μη θέλει να φορέσει το goddamn καπέλο του και να δίνει και πάτσους στους (παρεξηγημένους) γονείς του. Τα κοπελλούθκια βλάπτουν σοβαρά την υγεία! (Sorry parents...).
- μην φουλάρεις το πιάτο σου στο πρόγευμα, στην περίπτωσή μου 2 πιάτα. Ένα για τα αλμυρά, ψωμάκια με τυρί, bacon, scrammbled eggs, fried eggs, boiled eggs, sausages, cheese croissant, french tost και ένα άλλο πιάτο για τα γλυκά του προγεύματος like tostada con miel, yogurt, fruits, nutellaaaaaaaaa, chocolate croissant.
- μη σηκωθείς με τους υπόλοιπους συμπατριώτες σου λίγο πριν τερματιστεί το πρόγευμα ενώ οι τουρίστες του εξωτερικού να έχουν προγευματίσει ήδη και να έκαναν κατάληψη στα καλύτερα κρεβατάκια και hot spots around the pool.
- μην δεις εκείνη την ταμπέλα που προειδοποιεί ότι, and I am quoting our parental figures here, 'Οι θάλασσες της Πάφου είναι σκοτώστρες', η οποία δείχνει ένα ανθρωπάκι με σηκωμένα τα χέρια και you just need to fight the urge to go up there and draw a little shape on it saying HELP.
- μην πας στο Coral Bay και να παρκάρεις κάπως μακριά, και ενώ ο κατήφορος να είναι kinda fun, ο ανήφορος is NOT
- μην πας στο Coral Bay και να την τρώεις για κάθε μέρα που είσαι τζει πάνω με την τεράστια πράσινη μάππα που actually είναι του tennis αλλά ο κόσμος παίζει ρακέττες (and most of them not too good if I may add).
- μην ακούσεις τουλάχιστον σσιήλιες φορές το τραγούδι του Νίνο 'αν ήμουν θεός', και να σου αρέσει κιόλας, να μη πω, πρόθυρα λατρείας.
- μην ακούεις κάθε μέρα τόσο πολύ που να νομίζεις ότι είναι ο εθνικός ύμνος της Πάφου, το.... 'Κορίτσια πάμε για ποτό'!
- μην σε σταματήσει η αστυνομία για αλκοτέστ ΠΡΙΝ πας κάπου για ποτό, και ο πολισμάνος να κάνει και καμάκι (Ayyyy re Millie ;p).
- μην χαθείς μες τα γιαπάννιερι στο δρόμο για το Summer, το οποίο έγινε κάτι σε... i don't remember.
- μην δεις τα πιο ανυποψίαστα άτομα που? Στο Summer της Πάφου!
- σου λείψουν τα cash και να γυρεύεις τράπεζα LAIKI, να οδηγήσεις στα ανάθεμα, στην άλλη άκρη της Πάφου, σε εκείνο το ξενοδοχείο με τις αρχαιορωμαϊκές φιγούρες όπου γίνονται όργια, να βρεις μια οποιαδήποτε άσχετη τράπεζα, να σε χρεώσουν και καθώς επιστρέφεις να δεις πάρακάτω στη γωνιά την τράπεζα που ήθελες και καθώς πηγαίνεις στον αρχικό προορισμό (Coral Bay) να δεις ΚΑΙ εκεί υποκατάστημα της ίδιας ιδανικής τράπεζας.
- μην περπατήσεις με τα 12ποντα στον μώλο της Πάφου.
- μην σου την πέσουν ο Πάμπος και ο Κόκος -at the same time- καθώς τρώεις παγωτό τιραμισού και καραμέλα στο μώλο της Πάφου.
P.S. Oi mujeres or anybody else αν θυμούνται κάτι να το προσθέσουν παρακαλώ.
Σάββατο 17 Ιουλίου 2010
Για ένα σπίτι στη θάλασσα (PART I)
3 μήνες μετά. Κάθεται μόνη της στο bar του Four Seasons. Το πιάνο σπαράζει να μην αφήσει τη νύχτα γυμνή. Σκέφτεται ότι θα ήθελε να γνωρίζει περισσότερα για το πιάνο, αφού από όλη τη βραδιά ξεχώρισε μονάχα δυο-τρία κομμάτια. Ξαφνικά αναγνωρίζει το επόμενο κομμάτι. Debussy. Claire de lune. Πονεί την ψυχή της το ίδιο κάθε φορά που το ακούει. Σεληνοφώς, που εισχωρεί από τις χαραμάδες για να φωτίσει σκοτεινιασμένες ψυχές. Ένα ρόδο γεννιέται στο μάγουλό της και ρίχνει τη σκιά του πριν να το προσέξει κανείς, ούτε καν η ίδια. Απόψε φορεί ένα λευκό ξώπλατο δαντελωτό φόρεμα που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το χιλιοφιλημένο από τον ήλιο κορμί της. Μοιάζει κάπως χλωμή αλλά το κόκκινο Guerlain κοκκινάδι της κάνει να μοιάζει ότι κυλά αίμα στις φλέβες της. Πόσο απατούν τα φαινόμενα.
Ένα καινούριο Red Berries Mojito ξετυλίγεται μπροστά της. Είναι σίγουρη ότι δεν παράγγειλε ακόμα ένα, παρόλα τα προηγούμενα που είχε κατεβάσει την τελευταία ώρα.
- Αξίζει μια θέση στην κόλαση σε αυτόν που σε έχει πληγώσει.
Χάνει τη λαλιά της. Μονάχα για μια στιγμή όμως.
- Στην πιο πύρινη θέση της κόλασης, διορθώνει εκείνη.
Βλέπει τον άντρα που τόλμησε να αναταράξει τη γαλήνη της και να την αναγκάσει να εδραιώσει επαφή με την πραγματικότητα. Είναι ένας ηλικιωμένος άντρας, ένα γερ(οντ)άκι όπως θα έλεγαν και οι φίλες της. Υπό κανονικές συνθήκες θα αρνιόταν το ποτό και ίσως να μισόβριζε στα ισπανικά μέσα από τα δόντια της. Κάτω υπό άλλες συνθήκες όμως. Και απόψε δεν νιώθει κανονική. Κανονική όπως άλλοτε εννοείται. Απόψε έχει δολοφονικές διαθέσεις.
Το γεράκι φαίνεται εύπορος, πολύ μάλιστα. Έχει κύρος και ο πλούτος κάνει τον καθένα γοητευτικό... και sexyyyy! Συζητούν για λίγο. Τη γοητεύει που ξέρει τόσα για το πιάνο. Και ακόμα περισσότερο τη γοητεύει που μπορεί να είναι όπως αυτή θέλει, μπορεί να πει ό,τι θέλει και ακόμα να συμπεριφερθεί όπως θέλει, χωρίς καθωπρεπισμούς και ανούσιες απαγορεύσεις. And as disturbing as it is to watch her every movement in that way, somehow that thrills her. Τα δωδεκάποντα της τσακίζουν τα πόδια. Απλούστατα she takes them off. The sensation is incredible. Το γυμνό πάτωμα κάτω από τα πόδια της την ερεθίζει και αρχίζει να χορεύει. Πλησιάζει τον πιανίστα και ξαναζητά το τραγούδι που της προκαλεί ρίγη. Και αραδιάζει της θεωρίες της για τη συγγραφή του κομματιού, ότι θα το έγραψε για μια γυναίκα που του θυμίζει το σεληνοφώς, μυστηριακή, μαγευτική, δαιμονική. Και έφτιαξε ένα κομμάτι που είναι σε απόλυτη αρμονία με τη ψυχή. Εννοείται that he didn´t get the chick, cos good guys never win, but Debussy did manage to give birth to a masterpiece. Μετά την παράστασή της καληνυχτίζει ευγενικά το εγκάρδιο γεράκι και αποσύρεται, βγαίνει αθόρυβα από την πόρτα και γίνεται ένα με το σεληνοφώς.
Την άλλη μέρα πάει στην παραλία. Χαμένη στις σκέψεις της μαζεύει βότσαλα και απολαμβάνει να πατά πάνω στο άσπρο χαλί που ξετυλίγουν τα κύμματα σε κάθε της βήμα. Το αγόρι για τις ομπρέλες και τα κρεβατάκια την πλησιάζει και της δίνει κάτι. Είναι η παρτιτούρα από το ψεσινό κομμάτι με το χειρόγραφο μήνυμα: Συνάντησε με στο beach bar.
Εκείνος τη βλέπει από μακριά. Μοιάζει σαν αιθέρια ύπαρξη με το μωβί καφτάνι της, τόσο διάφανο σαν αραχνοϋφαντο πέπλο. Τα κόκκινα της μαλλιά του θυμίζουν τη Δεισδαιμόνα, δεν ξέρει καν γιατί έκανε αυτό τον παραληρισμό μες το μυαλό του.
Τι έχει να χάσει στο σημείο της ζωής της που βρίσκεται τώρα. Άσε που η περιέργεια τη σκοτώνει. Έτσι, αποφασίζει να πάει στο bar. Her best friend always told her that when she wants to do something, she just does it. She knew that was true, but it didn´t even ever bothered her. Κάθεται στο bar, κρατώντας στο ένα χέρι την παρτιτούρα και στο άλλο μια χούφτα γεμάτη βότσαλα και άμμο.
- Ποιος είναι ο θησαυρός σου σήμερα? τη ρωτά και της προσφέρει ένα μάνγκο μοχίτο.
- Δε ξέρω ακόμα, θα σου πω σε λίγο, απαντά αυτή με τον γνωστό παιχνιδιάρικο της ύφος που υπόσχεται πολλά αλλά δε δίνει τίποτα.
............................................................................
Είχε πια πάρει τις πληροφορίες της. Το γεράκι ήταν ιδιοκτήτης γνωστότατης ναυτιλιακής γιγαντοεπιχείρησης με μετοχές στα μισά ξενοδοχεία και κτηματομεσιτικά σε πολλά (μα πάρα πολλά) μέρη. Τώρα μπορούσε άνετα να καταστρώσει το σχέδιό της. Στην τελική ανάλυση (όπως αναλώθηκε σε άπειρες συζητήσεις με τις κολλητές της Γκρασιέλλα, Μιλάγκρος και Εμανουέλλα) δεν έκανε κάτι κακό. Μπορούσε να βρει στην αγκαλιά του γεροντάκιου αυτά που πάντα επιθυμούσε -ασφάλεια, προστασία και στοργή- και η ίδια να του προσφέρει τον εαυτό της για να τον διαχειριστεί ο ίδιος όπως ήθελε. Την εξίταρε ο τρόπος που την κοιτούσε και την ποθούσε. Να σημειωθεί ότι της έκανε κάθε χατήρι. Ίσα που πρόλαβε να του αναφέρει σε μια συζήτησή τους ότι στεναχωρέθηκε που δε τα κατάφερε να δει την έκθεση του Μιρό και αυτός την επόμενη μέρα της έκανε δώρο ένα ταξιδιωτικό εισητήριο για την Barcelona. Ήταν σίγουρη ότι δεν τον αγαπούσε. Πώς θα μπορούσε άλλωστε αφού το γεράκι θα είχε την ίδια ηλικία με τον παππού της -αν ήταν ζωντανός. Ίσως και αυτός να το ήξερε κατά βάθος. Αλλά δεν είχε σημασία, γιατί τον έκανε να νιώθει ζωντανός και η ίδια αποτελούσε μια γυναίκα τρόπαιο. Ήταν βέβαια αδάμαστη και άγρια σα το διάβολο, δεν ήταν καν σίγουρος αν θα μπορούσε ποτέ να τη δαμάσει, αλλά έκανε την καρδιά του να νιώθει χίλια χρόνια πίσω και να ελπίζει σε ακόμα τόσα, και αυτό ήταν το μόνο που είχε σημασία.
Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Έστω και αν αυτή ήταν εναντίον του γάμου, ήξερε ότι σε αυτό δε μπορούσε να φέρει αντίρρηση. Σε μια βδομάδα βγήκαν τα προσκλητήρια. Δεν ήθελε να ασχοληθεί ιδιαίτερα με το γάμο, το μόνο που δέχτηκε να κάνει με χαρά ήταν να βρουν το νυφικό και τα φορέματα για την τριάδα: Γκρασιέλλα, Μιλάγκρος και Εμανουέλλα. Ειδικά αφού όλα ήταν με την ευγενική χορηγία του γεροντακιού. Τα κορίτσια ξετρελλάθηκαν από τη χαρά τους. Όλες αγόρασαν το φόρεμα του σχεδιαστή που ήθελαν. Το νυφικό ήταν Vera Wang με ένα εξαίσιο μπούστο ραμμένο με swarovsky -μες την υπερβολή δηλαδή αλλά πάντα της άρεσε αυτό. Υπερβολική με τις απολαύσεις, το φαγητό, τις ηδονές, τον έρωτα. So, why not then? Anwz, she could afford EVERYTHING! Ο χώρος κάτω από το ξενοδοχείο που γνωρίστηκαν ήταν γεμάτος άσπρες ορχιδέες και κίτρινα τριαντάφυλλα. Ο πεζόδρομος της παραλίας είχε γεμίσει από μαύρα κοστούμια και πολύχρωμες τουαλέτες. Ευτυχώς, η μόνη παραχώρηση που της δόθηκε ήταν ο γάμος να μη γίνει σε εκκλησία αλλά πάνω στην αμμουδιά. Η αγορά των Giuseppe Zanotti ήταν παντελώς άχρηστη, αφού αμέσως μετά το I do, έβγαλε τα παπούτσια, φίλησε το γεροντάκι -νυν σύζυγο- και άρπαξε ένα ποτήρι σαμπάνια. Μετά ακόμα ένα, και ακόμα μερικά. Τα κορίτσια χασκογελούσανε και λέγανε την ιστορία για τότε που η αστυνομία σταμάτησε τη Γκρασιέλλα με το κάπριο στο παλιό λιμάνι, ο αστυνομικός ζητούσε την άδεια οδηγού, εκείνη δεν την είχε και η ταυτότητά της κόλλησε μέσα στο πορτοφόλι και δεν έβγαινε. Όμως αυτή ήταν αφηρημένη. Το βλέμμα της εδώ και ώρα -ακόμα πριν από την τελετή- περιπλανιόταν πάνω σε ένα νεαρό άντρα. με αυτόν μάλιστα, θα μπορούσε να φανταστεί ΑΝΕΤΑ τη γαμήλια νύχτα, ξανά και ξανά και ξανά. Το παράδοξο ήταν ότι την έβλεπε και αυτός, με ένα φλογισμένο βλέμμα πρωτόγνωρο για εκείνην. Και οι ματιές τους αντρικατόπτριζαν η μια την άλλη για άπειρα δευτερόλεπτα.
Ένα καινούριο Red Berries Mojito ξετυλίγεται μπροστά της. Είναι σίγουρη ότι δεν παράγγειλε ακόμα ένα, παρόλα τα προηγούμενα που είχε κατεβάσει την τελευταία ώρα.
- Αξίζει μια θέση στην κόλαση σε αυτόν που σε έχει πληγώσει.
Χάνει τη λαλιά της. Μονάχα για μια στιγμή όμως.
- Στην πιο πύρινη θέση της κόλασης, διορθώνει εκείνη.
Βλέπει τον άντρα που τόλμησε να αναταράξει τη γαλήνη της και να την αναγκάσει να εδραιώσει επαφή με την πραγματικότητα. Είναι ένας ηλικιωμένος άντρας, ένα γερ(οντ)άκι όπως θα έλεγαν και οι φίλες της. Υπό κανονικές συνθήκες θα αρνιόταν το ποτό και ίσως να μισόβριζε στα ισπανικά μέσα από τα δόντια της. Κάτω υπό άλλες συνθήκες όμως. Και απόψε δεν νιώθει κανονική. Κανονική όπως άλλοτε εννοείται. Απόψε έχει δολοφονικές διαθέσεις.
Το γεράκι φαίνεται εύπορος, πολύ μάλιστα. Έχει κύρος και ο πλούτος κάνει τον καθένα γοητευτικό... και sexyyyy! Συζητούν για λίγο. Τη γοητεύει που ξέρει τόσα για το πιάνο. Και ακόμα περισσότερο τη γοητεύει που μπορεί να είναι όπως αυτή θέλει, μπορεί να πει ό,τι θέλει και ακόμα να συμπεριφερθεί όπως θέλει, χωρίς καθωπρεπισμούς και ανούσιες απαγορεύσεις. And as disturbing as it is to watch her every movement in that way, somehow that thrills her. Τα δωδεκάποντα της τσακίζουν τα πόδια. Απλούστατα she takes them off. The sensation is incredible. Το γυμνό πάτωμα κάτω από τα πόδια της την ερεθίζει και αρχίζει να χορεύει. Πλησιάζει τον πιανίστα και ξαναζητά το τραγούδι που της προκαλεί ρίγη. Και αραδιάζει της θεωρίες της για τη συγγραφή του κομματιού, ότι θα το έγραψε για μια γυναίκα που του θυμίζει το σεληνοφώς, μυστηριακή, μαγευτική, δαιμονική. Και έφτιαξε ένα κομμάτι που είναι σε απόλυτη αρμονία με τη ψυχή. Εννοείται that he didn´t get the chick, cos good guys never win, but Debussy did manage to give birth to a masterpiece. Μετά την παράστασή της καληνυχτίζει ευγενικά το εγκάρδιο γεράκι και αποσύρεται, βγαίνει αθόρυβα από την πόρτα και γίνεται ένα με το σεληνοφώς.
Την άλλη μέρα πάει στην παραλία. Χαμένη στις σκέψεις της μαζεύει βότσαλα και απολαμβάνει να πατά πάνω στο άσπρο χαλί που ξετυλίγουν τα κύμματα σε κάθε της βήμα. Το αγόρι για τις ομπρέλες και τα κρεβατάκια την πλησιάζει και της δίνει κάτι. Είναι η παρτιτούρα από το ψεσινό κομμάτι με το χειρόγραφο μήνυμα: Συνάντησε με στο beach bar.
Εκείνος τη βλέπει από μακριά. Μοιάζει σαν αιθέρια ύπαρξη με το μωβί καφτάνι της, τόσο διάφανο σαν αραχνοϋφαντο πέπλο. Τα κόκκινα της μαλλιά του θυμίζουν τη Δεισδαιμόνα, δεν ξέρει καν γιατί έκανε αυτό τον παραληρισμό μες το μυαλό του.
Τι έχει να χάσει στο σημείο της ζωής της που βρίσκεται τώρα. Άσε που η περιέργεια τη σκοτώνει. Έτσι, αποφασίζει να πάει στο bar. Her best friend always told her that when she wants to do something, she just does it. She knew that was true, but it didn´t even ever bothered her. Κάθεται στο bar, κρατώντας στο ένα χέρι την παρτιτούρα και στο άλλο μια χούφτα γεμάτη βότσαλα και άμμο.
- Ποιος είναι ο θησαυρός σου σήμερα? τη ρωτά και της προσφέρει ένα μάνγκο μοχίτο.
- Δε ξέρω ακόμα, θα σου πω σε λίγο, απαντά αυτή με τον γνωστό παιχνιδιάρικο της ύφος που υπόσχεται πολλά αλλά δε δίνει τίποτα.
............................................................................
Είχε πια πάρει τις πληροφορίες της. Το γεράκι ήταν ιδιοκτήτης γνωστότατης ναυτιλιακής γιγαντοεπιχείρησης με μετοχές στα μισά ξενοδοχεία και κτηματομεσιτικά σε πολλά (μα πάρα πολλά) μέρη. Τώρα μπορούσε άνετα να καταστρώσει το σχέδιό της. Στην τελική ανάλυση (όπως αναλώθηκε σε άπειρες συζητήσεις με τις κολλητές της Γκρασιέλλα, Μιλάγκρος και Εμανουέλλα) δεν έκανε κάτι κακό. Μπορούσε να βρει στην αγκαλιά του γεροντάκιου αυτά που πάντα επιθυμούσε -ασφάλεια, προστασία και στοργή- και η ίδια να του προσφέρει τον εαυτό της για να τον διαχειριστεί ο ίδιος όπως ήθελε. Την εξίταρε ο τρόπος που την κοιτούσε και την ποθούσε. Να σημειωθεί ότι της έκανε κάθε χατήρι. Ίσα που πρόλαβε να του αναφέρει σε μια συζήτησή τους ότι στεναχωρέθηκε που δε τα κατάφερε να δει την έκθεση του Μιρό και αυτός την επόμενη μέρα της έκανε δώρο ένα ταξιδιωτικό εισητήριο για την Barcelona. Ήταν σίγουρη ότι δεν τον αγαπούσε. Πώς θα μπορούσε άλλωστε αφού το γεράκι θα είχε την ίδια ηλικία με τον παππού της -αν ήταν ζωντανός. Ίσως και αυτός να το ήξερε κατά βάθος. Αλλά δεν είχε σημασία, γιατί τον έκανε να νιώθει ζωντανός και η ίδια αποτελούσε μια γυναίκα τρόπαιο. Ήταν βέβαια αδάμαστη και άγρια σα το διάβολο, δεν ήταν καν σίγουρος αν θα μπορούσε ποτέ να τη δαμάσει, αλλά έκανε την καρδιά του να νιώθει χίλια χρόνια πίσω και να ελπίζει σε ακόμα τόσα, και αυτό ήταν το μόνο που είχε σημασία.
Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Έστω και αν αυτή ήταν εναντίον του γάμου, ήξερε ότι σε αυτό δε μπορούσε να φέρει αντίρρηση. Σε μια βδομάδα βγήκαν τα προσκλητήρια. Δεν ήθελε να ασχοληθεί ιδιαίτερα με το γάμο, το μόνο που δέχτηκε να κάνει με χαρά ήταν να βρουν το νυφικό και τα φορέματα για την τριάδα: Γκρασιέλλα, Μιλάγκρος και Εμανουέλλα. Ειδικά αφού όλα ήταν με την ευγενική χορηγία του γεροντακιού. Τα κορίτσια ξετρελλάθηκαν από τη χαρά τους. Όλες αγόρασαν το φόρεμα του σχεδιαστή που ήθελαν. Το νυφικό ήταν Vera Wang με ένα εξαίσιο μπούστο ραμμένο με swarovsky -μες την υπερβολή δηλαδή αλλά πάντα της άρεσε αυτό. Υπερβολική με τις απολαύσεις, το φαγητό, τις ηδονές, τον έρωτα. So, why not then? Anwz, she could afford EVERYTHING! Ο χώρος κάτω από το ξενοδοχείο που γνωρίστηκαν ήταν γεμάτος άσπρες ορχιδέες και κίτρινα τριαντάφυλλα. Ο πεζόδρομος της παραλίας είχε γεμίσει από μαύρα κοστούμια και πολύχρωμες τουαλέτες. Ευτυχώς, η μόνη παραχώρηση που της δόθηκε ήταν ο γάμος να μη γίνει σε εκκλησία αλλά πάνω στην αμμουδιά. Η αγορά των Giuseppe Zanotti ήταν παντελώς άχρηστη, αφού αμέσως μετά το I do, έβγαλε τα παπούτσια, φίλησε το γεροντάκι -νυν σύζυγο- και άρπαξε ένα ποτήρι σαμπάνια. Μετά ακόμα ένα, και ακόμα μερικά. Τα κορίτσια χασκογελούσανε και λέγανε την ιστορία για τότε που η αστυνομία σταμάτησε τη Γκρασιέλλα με το κάπριο στο παλιό λιμάνι, ο αστυνομικός ζητούσε την άδεια οδηγού, εκείνη δεν την είχε και η ταυτότητά της κόλλησε μέσα στο πορτοφόλι και δεν έβγαινε. Όμως αυτή ήταν αφηρημένη. Το βλέμμα της εδώ και ώρα -ακόμα πριν από την τελετή- περιπλανιόταν πάνω σε ένα νεαρό άντρα. με αυτόν μάλιστα, θα μπορούσε να φανταστεί ΑΝΕΤΑ τη γαμήλια νύχτα, ξανά και ξανά και ξανά. Το παράδοξο ήταν ότι την έβλεπε και αυτός, με ένα φλογισμένο βλέμμα πρωτόγνωρο για εκείνην. Και οι ματιές τους αντρικατόπτριζαν η μια την άλλη για άπειρα δευτερόλεπτα.
Τρίτη 6 Ιουλίου 2010
Somewhere only we know
I'm gonna say this and I don't even care how paranoid it may sound to some. Μερικές φορές νομίζω ότι οι άνθρωποι είναι ένας παρασιτικός λαός που κάποιο γενετικό τυχαίο λάθος στην εξέλιξη τους έκανε να κυριαρχήσουν σήμερα τον πλανήτη, και το πιο πιθανό να τον οδηγήσουν στη καταστροφή and noooo, I don't have any kind of resemblance with hat mad guy in Life or Something Like it, although this is Something Like it.
People are mean, and miserable, and jealous, and hateful, and hurt each other, and fight all the time, and evil and a million things that don't come to me at this istance. And I am one of them...
Κάποιοι που με γνωρίζουν θα μπορούσαν να υποστηρίξουν ότι είμαι καλή (WHATEVER that means)και πρόσχαρη και γελαστή και μη καχύποπτη και συνήθως εύθυμο άτομο (άσχετα αν μιζεριάζω frequently in my blog, but this is like a virtual reality ain't it? So it doesn't count a lot I reckon). Αλλά εγώ θυμάμαι κάποτε που ήμουν πραγματικά ανύποπτη σχετικά με την αθλιότητα του είδους μας. Τότε που πήγαινα στο σχολείο με τον αγαπημένο μου τεράστιο πράσινο πουά φιόγκο στα μαλλιά δίχως να με νοιάζει αν θα με κοροίδευαν τα άλλα παιδιά. Τότε που έτρωγα κερασια και έκανα διαγωνισμό για το ποιος θα φτύσει πιο μακριά το κουκούτσι (wait, I still do that). Τότε που ξετρύπωνα κρυφά το οικογενειακό album με τις αδερφές μου και κάναμε χάζι η μια την άλλη. Τότε που η νονά μου μού έφτιαχνε ψωμί βρεγμένο με ζάχαρη και βούτυρο και ήταν η πιο νόστιμη λιχουδιά του κόσμου. Τότε που ξεγεννούσα τις γάτες μου στο γκαράζ (not as disgusting as it sounds) ή τότε που ξυπνούσα στις 5 το πρωί για να πάω στο εκκολαπτήριο να ελέγξω αν βγήκαν τα παπάκια από τα αβγά τους. Τότε πραγματικά δε φοβόμουν τίποτα (μονάχα το σκοτάδι).
Αυτοί οι καιροί πέρασαν, δε ξέρω που πήγαν και τρέμω που ξέρω ότι δε θα ξαναέχω τέτοιες μέρες ποτέ ξανά. Και νομίζω ότι φοβάμαι -όχι μόνο τα αόρατα τέρατα που βλέπω με τα μάτια της φαντασίας μου και όλα όσα έχω δει στους X-Files- αλλά τους ανθρώπους. Τις προάλλες ήμουν μόνη (νόμιζα τουλάχιστον) σε μια ερημική παραλία, ώσπου ξεπετάγεται ένας καταραμένος τυχάρπαστος αχάπαρος α******* ηλίθιος (μακάρι να εθώρουν το Χάρο τίτσιρο δηλαδή) και ευτυχώς που ήταν εκεί ένα γεροντάκι να τον τρομάξει. Δε μου αρέσουν οι (περι, περισσότεροι) άνθρωποι. People are sooo unreliable!
Aaaa, and it seems I found out why it hasn't worked out with him. He stopped l(oving)iking me the moment I stopped being fun. Μάλλον κάποιο άτομο σταματά να είναι fun μόλις ζητήσει λίγα περισσότερα πράγματα -ίσως και περισσότερα από ό,τι του αξίζουν- αλλά what do I care?!
Αναρωτιέμαι που να πάω. Και είναι ένα αίσθημα διαφορετικό από αυτό του όταν νιώθεις φυλακισμένος κάπου. It's something totally different. It's like there isn't any more places to go, there isn't anywhere else. This is it...
Και τραγουδώ Keane...
Oh simple thing where have you gone
I'm getting old and I need something to rely on
So tell me when you're gonna let me in
I'm getting tired and I need somewhere to begin
This could be the end of everything
So why don't we go
Somewhere only we know?
Μακάρι τα τέλη να ήταν τόσο όμορφα, αλλά υποθέτω ότι δε θα μάθουμε μέχρι να φτάσει ένα από αυτά.
People are mean, and miserable, and jealous, and hateful, and hurt each other, and fight all the time, and evil and a million things that don't come to me at this istance. And I am one of them...
Κάποιοι που με γνωρίζουν θα μπορούσαν να υποστηρίξουν ότι είμαι καλή (WHATEVER that means)και πρόσχαρη και γελαστή και μη καχύποπτη και συνήθως εύθυμο άτομο (άσχετα αν μιζεριάζω frequently in my blog, but this is like a virtual reality ain't it? So it doesn't count a lot I reckon). Αλλά εγώ θυμάμαι κάποτε που ήμουν πραγματικά ανύποπτη σχετικά με την αθλιότητα του είδους μας. Τότε που πήγαινα στο σχολείο με τον αγαπημένο μου τεράστιο πράσινο πουά φιόγκο στα μαλλιά δίχως να με νοιάζει αν θα με κοροίδευαν τα άλλα παιδιά. Τότε που έτρωγα κερασια και έκανα διαγωνισμό για το ποιος θα φτύσει πιο μακριά το κουκούτσι (wait, I still do that). Τότε που ξετρύπωνα κρυφά το οικογενειακό album με τις αδερφές μου και κάναμε χάζι η μια την άλλη. Τότε που η νονά μου μού έφτιαχνε ψωμί βρεγμένο με ζάχαρη και βούτυρο και ήταν η πιο νόστιμη λιχουδιά του κόσμου. Τότε που ξεγεννούσα τις γάτες μου στο γκαράζ (not as disgusting as it sounds) ή τότε που ξυπνούσα στις 5 το πρωί για να πάω στο εκκολαπτήριο να ελέγξω αν βγήκαν τα παπάκια από τα αβγά τους. Τότε πραγματικά δε φοβόμουν τίποτα (μονάχα το σκοτάδι).
Αυτοί οι καιροί πέρασαν, δε ξέρω που πήγαν και τρέμω που ξέρω ότι δε θα ξαναέχω τέτοιες μέρες ποτέ ξανά. Και νομίζω ότι φοβάμαι -όχι μόνο τα αόρατα τέρατα που βλέπω με τα μάτια της φαντασίας μου και όλα όσα έχω δει στους X-Files- αλλά τους ανθρώπους. Τις προάλλες ήμουν μόνη (νόμιζα τουλάχιστον) σε μια ερημική παραλία, ώσπου ξεπετάγεται ένας καταραμένος τυχάρπαστος αχάπαρος α******* ηλίθιος (μακάρι να εθώρουν το Χάρο τίτσιρο δηλαδή) και ευτυχώς που ήταν εκεί ένα γεροντάκι να τον τρομάξει. Δε μου αρέσουν οι (περι, περισσότεροι) άνθρωποι. People are sooo unreliable!
Aaaa, and it seems I found out why it hasn't worked out with him. He stopped l(oving)iking me the moment I stopped being fun. Μάλλον κάποιο άτομο σταματά να είναι fun μόλις ζητήσει λίγα περισσότερα πράγματα -ίσως και περισσότερα από ό,τι του αξίζουν- αλλά what do I care?!
Αναρωτιέμαι που να πάω. Και είναι ένα αίσθημα διαφορετικό από αυτό του όταν νιώθεις φυλακισμένος κάπου. It's something totally different. It's like there isn't any more places to go, there isn't anywhere else. This is it...
Και τραγουδώ Keane...
Oh simple thing where have you gone
I'm getting old and I need something to rely on
So tell me when you're gonna let me in
I'm getting tired and I need somewhere to begin
This could be the end of everything
So why don't we go
Somewhere only we know?
Μακάρι τα τέλη να ήταν τόσο όμορφα, αλλά υποθέτω ότι δε θα μάθουμε μέχρι να φτάσει ένα από αυτά.
Τετάρτη 30 Ιουνίου 2010
ΚΟ ΚΟ ΚΟΚΚΙΝΟ!
Some busy or not so busy streets in Limassol. A Honda. 5 girls. One goal. Traffic lights. Red. In and Out of the car. Dolce. Tiesto. And let's go again :p
Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010
500 Days of Summer
'This is a story of boy meets girl. The boy, Tom Hansen of Margate, New Jersey, grew up believing that he'd never truly be happy until the day he met the one. This belief stemmed from early exposure to sad British pop music and a total mis-reading of the movie 'The Graduate'. The girl, Summer Finn of Shinnecock, Michigan, did not share this belief. Since the disintegration of her parent's marriage she'd only love two things. The first was her long dark hair. The second was how easily she could cut it off and not feel a thing. Tom meets Summer on January 8th. He knows almost immediately she is who he has been searching for. This is a story of boy meets girl, but you should know upfront, this is not a love story '.
Yap, I've watched the movie a couple of weeks back, but I haven't really thought much about it since Sunday that one of my best mates gor married. And I might as well name this post '1013 Days of Koinos Gnwstos'.
Lately, I feel that I'm bursting out of a massive energy of optimism, so gigantic that I just cant hold it down. Ofcourse, αυτό καταντά άκρως κουραστικό (και εκνευριστικό) για τα περισσότερα μέλη της παρέας μου, who recently just got their hearts pull out and crashed (maybe I ought to include myself into that category... though not so sure about it). Και ναι, ίσως να καταντά βαρετό να με ακούνε να προσπαθώ να τις πείσω that EVERYTHING WILL BE OK, but it's not my fault that i really REALLY have this sensation. Ναι, μπορεί να έχω χωρίσει (οριστικά, ελπίζω αυτή τη φορά) με τον Κοινό Γνωστό, έπειτα από κοινή απόφαση (I think) αλλά δε θα μπορούσα να βρίσκομαι σε καλύτερη φάση της ζωής μου. Και ναι, μπορεί να μου λείπει (including all the treats you get out of a partner) αλλά νιώθω πραγματικά ότι όλα θα είναι εντάξει. Ελπίζω και η παρέα να με πιστέψει σύντομα, either that or an unidentified body will be found someplace in Limassol ;p. Not that we don't enjoy ourselves, we are, kinda A LOT, αλλά δεν αντέχω στην σκέψη ότι αγαπημένα μου πρόσωπα υποφέρουν και ότι τα βράδυα καταναλώνονται σε σκέψεις ψυχοφθόρες και ψυχοβλαβείς. Και γνωρίζω ότι οι καλοκαιρινές νύχτες μπορούν να διαστρεβλώσουν αναμνήσεις και να παίζουν ανελέητα το παιχνίδι 'What IF'. Και ξέρω ότι δε μπορώ να κάνω σχεδόν απολύτως τίποτα, εκτός από το να κάνουμε διάφορα πράγματα και να προσπαθώ να έχουμε ένα γεμάτο πρόγραμμα. Σκέφτομαι ότι εφόσον έχουμε plenty of things to do, they won't be thinking of them, although I know deep down that this is not true.
Αυτό που δε μπορώ να καταλάβω είναι πώς γίνεται πάντα να την πατάμε με τους λάθος ανθρώπους. Δηλαδή, δε θα μπορούσε να είναι ΠΙΟ ΛΑΘΟΣ. Τις προάλλες μιλούσα με τη Σώτι και καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι αν θέλει κάποιος να μάθει για το χαρακτήρα κάποιου άλλου ανθρώπου, το μόνο που έχει να κάνει είναι να μας τον δείξει. If we feel attracted to him, then... he´s a bastard for sure! If we don´t, then he might have a chance.Don't get me wrong, but boys suck! Αλλά δυστυχώς είναι απαραίτητοι όχι για τη διαιώνιση του είδους (αφού φαντάζομαι οι τράπεζες σπέρματος έχουν αρκετό απόθεμα that it will last for a while) αλλά για τις μικρές καθημερινές απολαύσεις, όχι μόνο στον τομέα του sex, όμως και στην ανθρώπινη συναισθηματική σύνδεση, γιατί όσο και να αγαπάς τον rabbit vibrator σου, δε νομίζω να μπορεί να μπορεί να εκτιμήσει το δείπνο που του ετοίμασες, ούτε να σου κάνει μασάζ στα πόδια, ούτε και να σε πάρει αγκαλιά το βράδυ. Manufacturers must work on that stuff...
Anw, I started writing a while ago and now I don't know what was what I wanted to say... Μάλλον προβάλλω τη συνειδητοποίηση ότι ο Κοινός Γνωστός έχει γίνει πλέον ένας απλώς Κοινός. Η σύγχυση όμως που με βασανίζει είναι όταν κατά διαστήματα συνεχίζω να ανφέρομαι σε αυτόν, ακόμα και να γράφω σχετική ανάρτηση, for f***'s sake δηλαδή! Λοιπόν, 1013 μέρες γεμάτες αναμνήσεις, αλλά όπως ειπώθηκε και στην προαναφερθείσα ταινία, 'now, I think you're just remembering the good stuff. Next time you look back, I really think you should look again'. I reckon it's a good thing that I mostly remember the bad things. Did you ever do this, think back on all the times you've had with someone and you just replay it in your head over and over again and you look for those first signs of trouble? Why the hell didn't I pay more attention to those signs? Ο Mel Gibson στην ομώνυμη ταινία he surely did. and look what he accomplished. Έσωσε την οικογένειά του από τους εξωγήινους εισβολείς. Anw, ξέρω ότι είχα δει τα σημάδια, απλώς επέλεξα να τα αγνοήσω για λίγο, ίσως με την ψευδαίσθηση ότι θα εξαφανιστούν από μόνα τους. Yap, I know. I am soooo naive. From now on, I'll try harder to listen to my inner voice of reason, if there is any that is. But the weirdest thing of all, is that I never ever believed in relationships or boyfriends, so how the hell did I get into all of these? I suppose real life got in the way! Bottom line: relationships are messy and people end up more messed up that they were in the first place.
'Most days of the year are unremarkable. They begin, and they end, with no lasting memories made in between. Most days have no impact on the course of a life'.
Yap, I've watched the movie a couple of weeks back, but I haven't really thought much about it since Sunday that one of my best mates gor married. And I might as well name this post '1013 Days of Koinos Gnwstos'.
Lately, I feel that I'm bursting out of a massive energy of optimism, so gigantic that I just cant hold it down. Ofcourse, αυτό καταντά άκρως κουραστικό (και εκνευριστικό) για τα περισσότερα μέλη της παρέας μου, who recently just got their hearts pull out and crashed (maybe I ought to include myself into that category... though not so sure about it). Και ναι, ίσως να καταντά βαρετό να με ακούνε να προσπαθώ να τις πείσω that EVERYTHING WILL BE OK, but it's not my fault that i really REALLY have this sensation. Ναι, μπορεί να έχω χωρίσει (οριστικά, ελπίζω αυτή τη φορά) με τον Κοινό Γνωστό, έπειτα από κοινή απόφαση (I think) αλλά δε θα μπορούσα να βρίσκομαι σε καλύτερη φάση της ζωής μου. Και ναι, μπορεί να μου λείπει (including all the treats you get out of a partner) αλλά νιώθω πραγματικά ότι όλα θα είναι εντάξει. Ελπίζω και η παρέα να με πιστέψει σύντομα, either that or an unidentified body will be found someplace in Limassol ;p. Not that we don't enjoy ourselves, we are, kinda A LOT, αλλά δεν αντέχω στην σκέψη ότι αγαπημένα μου πρόσωπα υποφέρουν και ότι τα βράδυα καταναλώνονται σε σκέψεις ψυχοφθόρες και ψυχοβλαβείς. Και γνωρίζω ότι οι καλοκαιρινές νύχτες μπορούν να διαστρεβλώσουν αναμνήσεις και να παίζουν ανελέητα το παιχνίδι 'What IF'. Και ξέρω ότι δε μπορώ να κάνω σχεδόν απολύτως τίποτα, εκτός από το να κάνουμε διάφορα πράγματα και να προσπαθώ να έχουμε ένα γεμάτο πρόγραμμα. Σκέφτομαι ότι εφόσον έχουμε plenty of things to do, they won't be thinking of them, although I know deep down that this is not true.
Αυτό που δε μπορώ να καταλάβω είναι πώς γίνεται πάντα να την πατάμε με τους λάθος ανθρώπους. Δηλαδή, δε θα μπορούσε να είναι ΠΙΟ ΛΑΘΟΣ. Τις προάλλες μιλούσα με τη Σώτι και καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι αν θέλει κάποιος να μάθει για το χαρακτήρα κάποιου άλλου ανθρώπου, το μόνο που έχει να κάνει είναι να μας τον δείξει. If we feel attracted to him, then... he´s a bastard for sure! If we don´t, then he might have a chance.Don't get me wrong, but boys suck! Αλλά δυστυχώς είναι απαραίτητοι όχι για τη διαιώνιση του είδους (αφού φαντάζομαι οι τράπεζες σπέρματος έχουν αρκετό απόθεμα that it will last for a while) αλλά για τις μικρές καθημερινές απολαύσεις, όχι μόνο στον τομέα του sex, όμως και στην ανθρώπινη συναισθηματική σύνδεση, γιατί όσο και να αγαπάς τον rabbit vibrator σου, δε νομίζω να μπορεί να μπορεί να εκτιμήσει το δείπνο που του ετοίμασες, ούτε να σου κάνει μασάζ στα πόδια, ούτε και να σε πάρει αγκαλιά το βράδυ. Manufacturers must work on that stuff...
Anw, I started writing a while ago and now I don't know what was what I wanted to say... Μάλλον προβάλλω τη συνειδητοποίηση ότι ο Κοινός Γνωστός έχει γίνει πλέον ένας απλώς Κοινός. Η σύγχυση όμως που με βασανίζει είναι όταν κατά διαστήματα συνεχίζω να ανφέρομαι σε αυτόν, ακόμα και να γράφω σχετική ανάρτηση, for f***'s sake δηλαδή! Λοιπόν, 1013 μέρες γεμάτες αναμνήσεις, αλλά όπως ειπώθηκε και στην προαναφερθείσα ταινία, 'now, I think you're just remembering the good stuff. Next time you look back, I really think you should look again'. I reckon it's a good thing that I mostly remember the bad things. Did you ever do this, think back on all the times you've had with someone and you just replay it in your head over and over again and you look for those first signs of trouble? Why the hell didn't I pay more attention to those signs? Ο Mel Gibson στην ομώνυμη ταινία he surely did. and look what he accomplished. Έσωσε την οικογένειά του από τους εξωγήινους εισβολείς. Anw, ξέρω ότι είχα δει τα σημάδια, απλώς επέλεξα να τα αγνοήσω για λίγο, ίσως με την ψευδαίσθηση ότι θα εξαφανιστούν από μόνα τους. Yap, I know. I am soooo naive. From now on, I'll try harder to listen to my inner voice of reason, if there is any that is. But the weirdest thing of all, is that I never ever believed in relationships or boyfriends, so how the hell did I get into all of these? I suppose real life got in the way! Bottom line: relationships are messy and people end up more messed up that they were in the first place.
'Most days of the year are unremarkable. They begin, and they end, with no lasting memories made in between. Most days have no impact on the course of a life'.
Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010
Απορία
Από πότε γίναμε νησί των τυφώνων, των κυκεώνων και των λυshiασμένων ανέμων? Επήρεν μας και εσήκωσε μας και ακόμα να μας κάτσει!
Τις τελευταίες μέρες νιώθω so Catherine in Wuthering Heights! Actually, I´m so Catherine not just because of the wuthering hair, but all the concept can be encopassed with my story. According to Wiki, 'the narrative tells the tale of the all-encompassing and passionate, yet thwarted, love between Heathcliff and Catherine Earnshaw, and how this unresolved passion eventually destroys them and many around them'. Αν και αν το καλοσκεφτώ οι αναλύσεις των χαρακτήρων της νουβέλας εισηγούνται ότι εγώ ταιριάζω καλύτερα στο ψυχολογικό προφίλ του Heathcliff, with all that revenge, misery and despair all around, και ο Κοινός Γνωστός (η ονομασία παραμένει ίδια μέχρι εύρεση καλύτερης ονομασίας)είναι η Catherine. Όπως υποστηρίζουν και οι Joy Division, 'Love will tear us apart, again'!
Hostia! Επείραξε με ο άνεμος στο κεφάλι...
P.S. Μα ΠΟΤΕ γυρίστηκε ταινία περσινή με τον Tom Hardy???? I need to download it ASAP!
Τις τελευταίες μέρες νιώθω so Catherine in Wuthering Heights! Actually, I´m so Catherine not just because of the wuthering hair, but all the concept can be encopassed with my story. According to Wiki, 'the narrative tells the tale of the all-encompassing and passionate, yet thwarted, love between Heathcliff and Catherine Earnshaw, and how this unresolved passion eventually destroys them and many around them'. Αν και αν το καλοσκεφτώ οι αναλύσεις των χαρακτήρων της νουβέλας εισηγούνται ότι εγώ ταιριάζω καλύτερα στο ψυχολογικό προφίλ του Heathcliff, with all that revenge, misery and despair all around, και ο Κοινός Γνωστός (η ονομασία παραμένει ίδια μέχρι εύρεση καλύτερης ονομασίας)είναι η Catherine. Όπως υποστηρίζουν και οι Joy Division, 'Love will tear us apart, again'!
Hostia! Επείραξε με ο άνεμος στο κεφάλι...
P.S. Μα ΠΟΤΕ γυρίστηκε ταινία περσινή με τον Tom Hardy???? I need to download it ASAP!
Κυριακή 20 Ιουνίου 2010
Δε φταίμε εμείς αν είσαστε ένας ΧΩΡΚΑΤΟΣ
Σήμερα ήμουν παραλία με δύο φίλες, μία εκ των οποίων η φίλη μου η Μελένια. Και με ρωτά γιατί δεν γράφω πλέον στο blog μου, έτσι για να διασκεδάσω φίλους και γνωστούς. Και για ακόμα μια φορά απαντώ ότι από τότε που έγινε εκείνο δεν έχω και πολλούς λόγους για να γράφω στο blog μου. But then I'm like 'Hey, wait! Didn't I break up with him? Yap I DID'. Της υπόσχομαι λοιπόν ότι κάτι θα γράψω σήμερα και ότι έχω μερικές ακόμα ιδέες στα σκαριά.
Πέμπτη απόγευμα. Γυρνώ στο διαμέρισμα μετά από μια εξαντλητικότατη μέρα, ίσα που προλαβαίνω να παρκάρω και να ανοίξω την πόρτα του αυτοκινήτου για να βγω έξω όταν βλέπω... μια διπλοκαμπινιά να έρχεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα από την άλλη άκρη του δρόμου για να παρκάρει ακριβώς μέσα στον κώλο (perdon my french) όχι τον δικό μου αλλά του αυτοκινήτου μου, καθ' όλη τη διάρκεια της ΄πράξης ο οδηγός να ανεμίζει ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΑ τα χέρια του έξω από το παράθυρο. Η πρώτη μου σκέψη 'What the FUCK'? Και ακολουθεί ένας διάλογος που σε πολλαπλά παράλληλα σύμπαντα θα είχε διαφορετικές φράσεις αλλά την ίδια κατάληξη. Μ όπου Μάρλεν (δηλαδή εγώ), ΑΓ (αγράμματος γύφτουλας, βλέπε ο οδηγός της διπλοκαμπινιάς).
ΑΓ: Τάραξε το αυτοκίνητο σουυυυ!
Μ: (Χαντακωμένη για ένα λεπτό, σκεφτόμενη τον κάθε μαφιόζο σε οποιαδήποτε ταινία φάση The Godfather- Are you talkiing to ME?). Αλλά το μόνο που καταφέρνω να ψελλίσω είναι: Γιατί?
ΑΓ: Για να το βάλω εγώ. Εν ο τόπος μου τζείνος ακούεις?
Μ: Κύριε, εγώ μένω σε εκείνη την πολυκατοικία (και δείχνω την πολυκατοικία μου πίσω από το πάρκιν).
ΑΓ: Η δική σας η πολυκατοικία παρκάρει αλλού.
Ααα, εδώ μόλις θυμήθηκα ότι, όπως και στις αρχαίες τραγωδίες, πάντα υπάρχει ο χορός για να κάνει ακόμα πιο έντονο το δραματικό στοιχείο. Σε αυτή την περίπτωση ήταν οι υπόλοιποι μαστόροι που ήταν στο αυτοκίνητο.
Χ (χορός): Άφηστην μάστρε την μιτσιά...
Μ: Αφού παίρνω θάρρος από την υπεράσπιση του φτωχολαού απαντώ: Αφού ξέρω τρία τουλάχιστον άτομα από την πολυκατοικία μου που παρκάρουν εδώ. Πώς γίνεται? (Και δείχνω τα τρία αντίστοιχα αυτοκίνητα).
ΑΓ: Εν με κόφτει, αν το ταράξεις τωρά και να μη σε ξαναδώ να παρκάρεια δαχαμέ!
Μ: Είσαστε αγενέστατος! Ίντα φωνάζεις (σαμπώς τζαι γ*μούν σε!)?
ΑΓ: Εν τζαι φωνάζω, ΜιλούμεΝΤΕ τωρά.
Μ: Συγνώμη, αν μιλάς έτσι της γυναίκας σου και της οικογένειάς σου, δικό σου πρόβλημα (INYOURFACE MOTHERFUCKER!).
Ξεπαρκάρω το αυτοκίνητο και παρκάρω πάρακατω. Μια από αυτές τις μέρες θα επισκεπτώ τον κοινοτάρχη, and I'll be back, with the blueprints. See who's allowed to park.
And in case you are reading this, which I SERIOUSLY doubt it, take this as it trully is, not a warning, but a THREAT!
Ήταν μια μέρα που "εσκουλλήσαν με οι δαιμόνοι" (copyright: Μελένια).
Πέμπτη απόγευμα. Γυρνώ στο διαμέρισμα μετά από μια εξαντλητικότατη μέρα, ίσα που προλαβαίνω να παρκάρω και να ανοίξω την πόρτα του αυτοκινήτου για να βγω έξω όταν βλέπω... μια διπλοκαμπινιά να έρχεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα από την άλλη άκρη του δρόμου για να παρκάρει ακριβώς μέσα στον κώλο (perdon my french) όχι τον δικό μου αλλά του αυτοκινήτου μου, καθ' όλη τη διάρκεια της ΄πράξης ο οδηγός να ανεμίζει ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΕΝΑ τα χέρια του έξω από το παράθυρο. Η πρώτη μου σκέψη 'What the FUCK'? Και ακολουθεί ένας διάλογος που σε πολλαπλά παράλληλα σύμπαντα θα είχε διαφορετικές φράσεις αλλά την ίδια κατάληξη. Μ όπου Μάρλεν (δηλαδή εγώ), ΑΓ (αγράμματος γύφτουλας, βλέπε ο οδηγός της διπλοκαμπινιάς).
ΑΓ: Τάραξε το αυτοκίνητο σουυυυ!
Μ: (Χαντακωμένη για ένα λεπτό, σκεφτόμενη τον κάθε μαφιόζο σε οποιαδήποτε ταινία φάση The Godfather- Are you talkiing to ME?). Αλλά το μόνο που καταφέρνω να ψελλίσω είναι: Γιατί?
ΑΓ: Για να το βάλω εγώ. Εν ο τόπος μου τζείνος ακούεις?
Μ: Κύριε, εγώ μένω σε εκείνη την πολυκατοικία (και δείχνω την πολυκατοικία μου πίσω από το πάρκιν).
ΑΓ: Η δική σας η πολυκατοικία παρκάρει αλλού.
Ααα, εδώ μόλις θυμήθηκα ότι, όπως και στις αρχαίες τραγωδίες, πάντα υπάρχει ο χορός για να κάνει ακόμα πιο έντονο το δραματικό στοιχείο. Σε αυτή την περίπτωση ήταν οι υπόλοιποι μαστόροι που ήταν στο αυτοκίνητο.
Χ (χορός): Άφηστην μάστρε την μιτσιά...
Μ: Αφού παίρνω θάρρος από την υπεράσπιση του φτωχολαού απαντώ: Αφού ξέρω τρία τουλάχιστον άτομα από την πολυκατοικία μου που παρκάρουν εδώ. Πώς γίνεται? (Και δείχνω τα τρία αντίστοιχα αυτοκίνητα).
ΑΓ: Εν με κόφτει, αν το ταράξεις τωρά και να μη σε ξαναδώ να παρκάρεια δαχαμέ!
Μ: Είσαστε αγενέστατος! Ίντα φωνάζεις (σαμπώς τζαι γ*μούν σε!)?
ΑΓ: Εν τζαι φωνάζω, ΜιλούμεΝΤΕ τωρά.
Μ: Συγνώμη, αν μιλάς έτσι της γυναίκας σου και της οικογένειάς σου, δικό σου πρόβλημα (INYOURFACE MOTHERFUCKER!).
Ξεπαρκάρω το αυτοκίνητο και παρκάρω πάρακατω. Μια από αυτές τις μέρες θα επισκεπτώ τον κοινοτάρχη, and I'll be back, with the blueprints. See who's allowed to park.
And in case you are reading this, which I SERIOUSLY doubt it, take this as it trully is, not a warning, but a THREAT!
Ήταν μια μέρα που "εσκουλλήσαν με οι δαιμόνοι" (copyright: Μελένια).
Τετάρτη 2 Ιουνίου 2010
People SUCK!
Some people are alive only because it's illegal to kill them!
When will I ever learn??? People DON'T change. Οι εποχές αλλάζουν, οι τάσεις στη μόδα αλλάζουν, οι χρωματικοί τόνοι στα ρούχα όταν δε τα βάλεις στην κατάλληλη θερμοκρασία αλλάζουν αλλά οι άνθρωποι ΠΟΤΕ! Να το χτυπήσω και αυτό tattoo on my body in case I forget again? Πριν το καταλάβω θα γίνω Guy Pierce in Memento.
This week's lie: Κάποιες φορές πρέπει να χάσεις αυτό που αγαπάς για να το εκτιμήσεις πραγματικά... Me says: Yeahhhhh, right!
When will I ever learn??? People DON'T change. Οι εποχές αλλάζουν, οι τάσεις στη μόδα αλλάζουν, οι χρωματικοί τόνοι στα ρούχα όταν δε τα βάλεις στην κατάλληλη θερμοκρασία αλλάζουν αλλά οι άνθρωποι ΠΟΤΕ! Να το χτυπήσω και αυτό tattoo on my body in case I forget again? Πριν το καταλάβω θα γίνω Guy Pierce in Memento.
This week's lie: Κάποιες φορές πρέπει να χάσεις αυτό που αγαπάς για να το εκτιμήσεις πραγματικά... Me says: Yeahhhhh, right!
Δευτέρα 24 Μαΐου 2010
Break UP Via YouTube
Sometimes I like to imagine that my life (and consequently the life of other's that's entagled with mine) is a musical. A bit lame -and especially coming out of the mouth of a person who really detests The Sound of Music (perdoname Julie Andrews). Τη φαντάζομαι όμως κάπως σαν ένα επεισόδιο της BTVS (Buffy: The Vampire Slayer), το οποίο ήταν όλο γυρισμένο in a musical twist. It was REALLY refreshing. There you had, the good (and bad to the bone) old same characters, just dancing and singing!
Well, today it's one of those times for me. And this is how my break up would have been, if we were living in a musical. GREEK version this time -είπα να μην το περιπλέξω ιδιαίτερα and so I kept it simple. Σημειωτέον ότι το παρόν μιούζικαλ είναι πάσης φύσεως υποκειμενικό και δημιουργήθηκε από τη σκοπιά της αφηγήτριας. Ορισμένοι από τους διαλόγους δεν είναι φανταστικοί και αρκετά κομμάτια έτυχαν τροποποίησης ούτως ώστε να μην έχουν explicit content. Ακόμα, αν το studio budget δεν ήταν τόσο φειδωλό, τα οπτικά αποτελέσματα των videoclips θα είχαν καλύτερη χροιά.
And let the show begin!
ΕΓΩ: Θέλω να μου πεις τι μας ενώνει εμάς τους δυο
Πάντα ψάχνω για να βρω λες και ψάχνω θησαυρό
Στα χαμένα εδάφη ανακαλύπτω διαφορές.
ΑΥΤΟΣ: Δε μ’ αγαπάς, δε μου μιλάς δε με κοιτάς.
ΕΓΩ: Ξέχασες, πως μου μίλαγες το ξέχασες πως με φίλαγες και πέταξες μια ολόκληρη ζωή.
ΑΥΤΟΣ: Γυρνάς και με πολιορκείς
Θέση διεκδικείς, στη καρδιά μου να μπεις
Μα σου το πα δε δουλεύει καλά
Χρόνια τώρα χτυπά αντικανονικά
Σενάρια πάλι ακούς, κυνηγάς τους χρησμούς
Κάνεις συνδυασμούς
Μην ψάχνεις για το νυφικό, θα σου κάνω κακό
Είμαι μούτρο μεγάλο
Θυμώνεις που δεν αντιδρώ
Με το παραμικρό, χάος δημιουργώ
Με φίλες σου πάλι τα λες
Οι αναλύσεις πολλές, πάλι ξύνεις ουλές
Μην κρίνεις για να μην κριθείς.
ΕΓΩ: Πέρασε μήνας δίχως να τα πούμε
Μα κατα τα άλλα έχουμε δεσμό
Όλο δεν έχεις χρόνο να βρεθούμε
Το θύμα στην υπόθεση είμαι εγώ.
ΑΥΤΟΣ: Και θα χαθώ από κοντά σου θα χαθώ
καπνός θα γίνω χώμα, χώμα και νερό
και θα χυθώ μες στα ποτάμια θα χυθώ
κοντά σου ούτε ένα, ούτ' ένα λεπτό.
ΕΓΩ: Σε βλέπω να φεύγεις
να παίρνεις μια μπλούζα, μια τσάντα στον ώμο.
Σε βλέπω να φεύγεις, κλείνεις την πόρτα, να βγαίνεις στο δρόμο.
Τριγύρω όλο φώτα, παντού στολισμένα, ο κόσμος γιορτάζει.
Απόψε η νύχτα, κεράκι που λιώνει και μέσα μου στάζει.
Με βλέπεις να φεύγω, να παίρνω δυο μάτια κλαμένα μαζί μου.
Με βλέπεις να φεύγω, να σφίγγω έναν κόμπο βαθιά στη φωνή μου.
Είσαι μακριά απ' την καρδιά μου πια.
Πόσα χιλιόμετρα απέχεις; Κι εγώ μακριά.
ΑΥΤΟΣ: Στην υγειά της αχάριστης που δεν άξιζε τόσο και μπορούσα για χάρη της την ζωή μου να δώσω. Στην υγειά της επόμενης που θα έχει αισθήματα. Στην υγειά της επόμενης που δεν ψάχνει για θύματα.
ΕΓΩ: Ήσουν αυταπάτη δυστυχώς , μα δες γυρνάει τώρα ο τροχός ευτυχώς. Σαν θεία δίκη δίκη στα σκαλιά μου ξενυχτάς μα δεν μου λείπεις λείπεις ναιιιι. Θες να με πάρεις πάρεις ως τα αστέρια για μια βόλτα ξανά. Λυπάμαι μα είναι αργά...
Σου εύχομαι να μάθεις να αγαπάς.
ΑΥΤΟΣ: Εγώ θα φύγω από σένα, μήπως σώσω τη ζωή μου. Τα φτερά μου τσακισμένα, ήσουν η καταστροφή μου. Σ' αφήνω τώρα στον επόμενο, τον άτυχο τον γκόμενο που θα 'ρθει στη ζωή σου. Είσαι γυναίκα επικίνδυνη, παραμονεύουν κίνδυνοι στο χάδι, στο φιλί σου.
ΕΓΩ: Απ΄τη ζωή μου είσαι απών, ε και λοιπόν. Δεν σταματάει η ζωή σε μια αγάπη. Απ΄τη ζωή μου είσαι απών, ε και λοιπόν. Τέρμα τα τόσα λάθη. Θέλω να πω την τελευταία λέξη. Τι έφταιξε μαζί σου δε θα ψάξω. Θέλω να κάνω ότι μου αρέσει και μέσα απ΄την καρδιά να το φωνάξω.
ΑΥΤΟΣ: Άλλη μια φορά θα σου το πω, όπου και να είσαι πάνω σου θα τρέμω, δυνατά θα φωνάζω σε μισώ. Τώρα σε μισώ γιατί δε μπορώ να σ'έχω. Πίστευα πως για μια ζωή θα μουν πάντα εκεί να σε περιμένω, μα ευτυχώς που είδα καθαρά πως ήταν όλα αυτά όνειρο καμένο.
ΕΓΩ: Θα'μαι αλλιώς, θα βγεις κι απ'το μυαλό μου για να'μαι εγώ ο εαυτός μου πια.
Θέλω να βγεις, να χαθείς κι όχι μέσα μου να ζεις. Πριν σε μισήσω, θα σ'αφήσω
γεια, πάω να ζήσω...
Βράδια κενά διψάω φιλί, γι'αυτό κερνάω ποτά και φλερτάρω πολύ.
Μ'όποιον κι αν βγω, τι ψάχνω να βρω αφού εσένα έχω χάσει.
Μα ας ξεχαστώ, κι ας μην σε ξεχνώ η ώρα να περνάει κάνω ό,τι μπορώ.
Θα'μαι αλλιώς, μαθαίνω διαρκώς. Λέω κι αυτό θα περάσει. Θα'μαι αλλιώς πιο δυνατή
με βαρέθηκα, βαρέθηκα.
ΑΥΤΟΣ: Μια σε έχω, μια σε χάνω κι όλο θέλεις παραπάνω. Σήμερα όμως είναι η μέρα που δεν πάει παραπέρα. Κλείνομαι και πια δεν έχω δύναμη να το ελέγξω. Το σκοτάδι που ΄χω κρύψει μ' αγκαλιάζει, με φωτίζει. Μια σε έχω, μια σε χάνω, όχι πια δε πάει άλλο. Πάλι πίσω με πηγαίνεις. Ένα δίνεις, δυο μου παίρνεις. Ίσως στα όρια να φτάσω, να τα χάσω, να ξεσπάσω. Τίποτα δεν έχει μείνει. Το κακό πια έχει γίνει.
ΕΓΩ: Μια ζωή εγώ δε ζούσα για μένα. Εγώ ζούσα για μας, μα εσύ, εσύ δε ζεις για κανένα
τον κανένα αγαπάς.
ΑΥΤΟΣ: Μη μου μιλάτε για κείνη. Δε θέλω να τη δω ξανά. Για πάντα έξω απ' τη ζωή μου να μείνει, τι κάνει δε μ' αφορά. Ούτε σαν σκέψη, ακόμα, δε θέλω απ' το μυαλό μου να περνά.
ΕΓΩ: Στη ζωή σου εγώ κομπάρσος
Που το βρίσκεις τόσο θράσος
Και σ' αυτούς που σ' αγαπάνε
Τη πλάτη σου γυρνάς
Μα τελειώνει η υπομονή μου
Θα σε βγάλω από απ' τη ζωή μου
Όμως πριν σ' εγκαταλείψω
Θέλω να σου πω
Ότι
Λυπάμαι για λογαριασμό σου
Και γι' αυτό το φέρσιμο σου
Ήξερες όσο κανένας πώς να με πληγώνεις και
Να κάνεις πάντα το δικό σου
Να κοιτάς τον εαυτό σου
Ν' αδιαφορείς για μένα
Και να προσπαθείς
Από εμένα ό,τι μπορέσεις
Να εκμεταλλευτείς.
ΑΥΤΟΣ: Κάτι μου λέει πως το τέλος μας λίγο πιο κάτω περιμένει.
Όλα τα λόγια πως χάθηκαν και μία λέξη απομένει που θα την πεις σε δυο λεπτά...
Κάτι μου λέει πως τελειώσαμε, κάτι μου λέει πως σε χάνω.
Κάτι μου λέει πως βιάζεσαι να πας μακριά.
Κάτι μου λέει με προσπέρασες, τόσο πολύ που δε σε φτάνω.
ΕΓΩ: Μου πήρες όσα ζήτησες και δε συζήτησες.
Μα όλα τα αμφισβήτησες και όλα τα ζητάς.
Γι' αυτό και ‘γω σε χώρισα, αναθεώρησα.
Γι' αυτό και σε τιμώρησα αλλού να τα χρωστάς.
ΑΥΤΟΣ: Δίνομαι, διχάζομαι τις ώρες μου μοιράζομαι με σκέψεις, μ' αναλύσεις που ποτέ δε φέρνουν λύσεις.
Πληρώνω, χρεώνομαι, αυτοσυγκεντρώνομαι, στ' αλήθεια πια δε θέλω εξηγήσεις.
Κλείνομαι, βυθίζομαι, τρέχω, χαραμίζομαι.
Κρατάω απ' όσα αγάπησα μεγάλες αποστάσεις.
Σφυρίζω, αποβάλλομαι σε μια οθόνη χάνομαι.
Γρίφοι οι πιο απλές μου αποφάσεις.
Τι ζητάς, τι θέλεις κάτι παραπάνω, σε κοιτώ και νιώθω το νιώθω σε χάνω.
Τι ζητάς, τι θέλεις κάτι παραπάνω, σε κοιτώ και νιώθω το νιώθω σε χάνω, το νιώθω σε χάνω.
ΕΓΩ: Αχ, να 'σουν αλλιώς.
Αλλιώς απ' ό,τι σε έχει φτιάξει ο Θεός.
Ο δρόμος της καρδιάς σου να 'ταν ανοιχτός, ναι, να 'σουν αλλιώς.
Στου έρωτα το τέλος να 'σουν ουρανός κι ο πόθος σου για μένα να 'ταν ζωντανός.
ΑΥΤΟΣ: Τι να σου πω για μένα, τι με ρωτάς κι εσύ.
Ερμητικά κλεισμένα είν’ όλα στη ψυχή.
Μου λες να τα ποντάρω όλα όσα έχω εγώ και εγώ άλλη μια ρισκάρω κι ας καταστραφώ.
Μη με κοιτάς μες στα μάτια, θα δεις μια αλήθεια κομμάτια, θα δεις και ό,τι σου κρύβω
και το πολύ και το λίγο.
ΕΓΩ: Αλλάζεις, αλλάζεις...
Αλλάζεις, αλλάζεις...
Μέρα τη μέρα και με τρομάζεις.
Σ' ένα τραγούδι θα κρύβεσαι με ίδιους στίχους ξανά.
Η νύχτα πάλι σε κέρδισε, σε χαιρετά.
ΑΥΤΟΣ: Αν μ΄αγαπάς θα περνάς το ίδιο δύσκολα με μένα.
ΕΓΩ: Μ' απογοήτευσες πολύ
Αλλιώς το είχα ονειρευτεί
για μας τους δύο
Έπεσα έξω δυστυχώς
Λάθος εκτίμηση εντελώς
Φταίω εγώ
Έκλαψα αμέτρητες βραδιές
μα πήρα απόφαση προχθές
Τέρμα ως εδώ
Σκουπίζοντας τα μάτια μου
μαζεύω τα κομμάτια μου
κι αποχωρώ
κι αποχωρώ.
Well, today it's one of those times for me. And this is how my break up would have been, if we were living in a musical. GREEK version this time -είπα να μην το περιπλέξω ιδιαίτερα and so I kept it simple. Σημειωτέον ότι το παρόν μιούζικαλ είναι πάσης φύσεως υποκειμενικό και δημιουργήθηκε από τη σκοπιά της αφηγήτριας. Ορισμένοι από τους διαλόγους δεν είναι φανταστικοί και αρκετά κομμάτια έτυχαν τροποποίησης ούτως ώστε να μην έχουν explicit content. Ακόμα, αν το studio budget δεν ήταν τόσο φειδωλό, τα οπτικά αποτελέσματα των videoclips θα είχαν καλύτερη χροιά.
And let the show begin!
ΕΓΩ: Θέλω να μου πεις τι μας ενώνει εμάς τους δυο
Πάντα ψάχνω για να βρω λες και ψάχνω θησαυρό
Στα χαμένα εδάφη ανακαλύπτω διαφορές.
ΑΥΤΟΣ: Δε μ’ αγαπάς, δε μου μιλάς δε με κοιτάς.
ΕΓΩ: Ξέχασες, πως μου μίλαγες το ξέχασες πως με φίλαγες και πέταξες μια ολόκληρη ζωή.
ΑΥΤΟΣ: Γυρνάς και με πολιορκείς
Θέση διεκδικείς, στη καρδιά μου να μπεις
Μα σου το πα δε δουλεύει καλά
Χρόνια τώρα χτυπά αντικανονικά
Σενάρια πάλι ακούς, κυνηγάς τους χρησμούς
Κάνεις συνδυασμούς
Μην ψάχνεις για το νυφικό, θα σου κάνω κακό
Είμαι μούτρο μεγάλο
Θυμώνεις που δεν αντιδρώ
Με το παραμικρό, χάος δημιουργώ
Με φίλες σου πάλι τα λες
Οι αναλύσεις πολλές, πάλι ξύνεις ουλές
Μην κρίνεις για να μην κριθείς.
ΕΓΩ: Πέρασε μήνας δίχως να τα πούμε
Μα κατα τα άλλα έχουμε δεσμό
Όλο δεν έχεις χρόνο να βρεθούμε
Το θύμα στην υπόθεση είμαι εγώ.
ΑΥΤΟΣ: Και θα χαθώ από κοντά σου θα χαθώ
καπνός θα γίνω χώμα, χώμα και νερό
και θα χυθώ μες στα ποτάμια θα χυθώ
κοντά σου ούτε ένα, ούτ' ένα λεπτό.
ΕΓΩ: Σε βλέπω να φεύγεις
να παίρνεις μια μπλούζα, μια τσάντα στον ώμο.
Σε βλέπω να φεύγεις, κλείνεις την πόρτα, να βγαίνεις στο δρόμο.
Τριγύρω όλο φώτα, παντού στολισμένα, ο κόσμος γιορτάζει.
Απόψε η νύχτα, κεράκι που λιώνει και μέσα μου στάζει.
Με βλέπεις να φεύγω, να παίρνω δυο μάτια κλαμένα μαζί μου.
Με βλέπεις να φεύγω, να σφίγγω έναν κόμπο βαθιά στη φωνή μου.
Είσαι μακριά απ' την καρδιά μου πια.
Πόσα χιλιόμετρα απέχεις; Κι εγώ μακριά.
ΑΥΤΟΣ: Στην υγειά της αχάριστης που δεν άξιζε τόσο και μπορούσα για χάρη της την ζωή μου να δώσω. Στην υγειά της επόμενης που θα έχει αισθήματα. Στην υγειά της επόμενης που δεν ψάχνει για θύματα.
ΕΓΩ: Ήσουν αυταπάτη δυστυχώς , μα δες γυρνάει τώρα ο τροχός ευτυχώς. Σαν θεία δίκη δίκη στα σκαλιά μου ξενυχτάς μα δεν μου λείπεις λείπεις ναιιιι. Θες να με πάρεις πάρεις ως τα αστέρια για μια βόλτα ξανά. Λυπάμαι μα είναι αργά...
Σου εύχομαι να μάθεις να αγαπάς.
ΑΥΤΟΣ: Εγώ θα φύγω από σένα, μήπως σώσω τη ζωή μου. Τα φτερά μου τσακισμένα, ήσουν η καταστροφή μου. Σ' αφήνω τώρα στον επόμενο, τον άτυχο τον γκόμενο που θα 'ρθει στη ζωή σου. Είσαι γυναίκα επικίνδυνη, παραμονεύουν κίνδυνοι στο χάδι, στο φιλί σου.
ΕΓΩ: Απ΄τη ζωή μου είσαι απών, ε και λοιπόν. Δεν σταματάει η ζωή σε μια αγάπη. Απ΄τη ζωή μου είσαι απών, ε και λοιπόν. Τέρμα τα τόσα λάθη. Θέλω να πω την τελευταία λέξη. Τι έφταιξε μαζί σου δε θα ψάξω. Θέλω να κάνω ότι μου αρέσει και μέσα απ΄την καρδιά να το φωνάξω.
ΑΥΤΟΣ: Άλλη μια φορά θα σου το πω, όπου και να είσαι πάνω σου θα τρέμω, δυνατά θα φωνάζω σε μισώ. Τώρα σε μισώ γιατί δε μπορώ να σ'έχω. Πίστευα πως για μια ζωή θα μουν πάντα εκεί να σε περιμένω, μα ευτυχώς που είδα καθαρά πως ήταν όλα αυτά όνειρο καμένο.
ΕΓΩ: Θα'μαι αλλιώς, θα βγεις κι απ'το μυαλό μου για να'μαι εγώ ο εαυτός μου πια.
Θέλω να βγεις, να χαθείς κι όχι μέσα μου να ζεις. Πριν σε μισήσω, θα σ'αφήσω
γεια, πάω να ζήσω...
Βράδια κενά διψάω φιλί, γι'αυτό κερνάω ποτά και φλερτάρω πολύ.
Μ'όποιον κι αν βγω, τι ψάχνω να βρω αφού εσένα έχω χάσει.
Μα ας ξεχαστώ, κι ας μην σε ξεχνώ η ώρα να περνάει κάνω ό,τι μπορώ.
Θα'μαι αλλιώς, μαθαίνω διαρκώς. Λέω κι αυτό θα περάσει. Θα'μαι αλλιώς πιο δυνατή
με βαρέθηκα, βαρέθηκα.
ΑΥΤΟΣ: Μια σε έχω, μια σε χάνω κι όλο θέλεις παραπάνω. Σήμερα όμως είναι η μέρα που δεν πάει παραπέρα. Κλείνομαι και πια δεν έχω δύναμη να το ελέγξω. Το σκοτάδι που ΄χω κρύψει μ' αγκαλιάζει, με φωτίζει. Μια σε έχω, μια σε χάνω, όχι πια δε πάει άλλο. Πάλι πίσω με πηγαίνεις. Ένα δίνεις, δυο μου παίρνεις. Ίσως στα όρια να φτάσω, να τα χάσω, να ξεσπάσω. Τίποτα δεν έχει μείνει. Το κακό πια έχει γίνει.
ΕΓΩ: Μια ζωή εγώ δε ζούσα για μένα. Εγώ ζούσα για μας, μα εσύ, εσύ δε ζεις για κανένα
τον κανένα αγαπάς.
ΑΥΤΟΣ: Μη μου μιλάτε για κείνη. Δε θέλω να τη δω ξανά. Για πάντα έξω απ' τη ζωή μου να μείνει, τι κάνει δε μ' αφορά. Ούτε σαν σκέψη, ακόμα, δε θέλω απ' το μυαλό μου να περνά.
ΕΓΩ: Στη ζωή σου εγώ κομπάρσος
Που το βρίσκεις τόσο θράσος
Και σ' αυτούς που σ' αγαπάνε
Τη πλάτη σου γυρνάς
Μα τελειώνει η υπομονή μου
Θα σε βγάλω από απ' τη ζωή μου
Όμως πριν σ' εγκαταλείψω
Θέλω να σου πω
Ότι
Λυπάμαι για λογαριασμό σου
Και γι' αυτό το φέρσιμο σου
Ήξερες όσο κανένας πώς να με πληγώνεις και
Να κάνεις πάντα το δικό σου
Να κοιτάς τον εαυτό σου
Ν' αδιαφορείς για μένα
Και να προσπαθείς
Από εμένα ό,τι μπορέσεις
Να εκμεταλλευτείς.
ΑΥΤΟΣ: Κάτι μου λέει πως το τέλος μας λίγο πιο κάτω περιμένει.
Όλα τα λόγια πως χάθηκαν και μία λέξη απομένει που θα την πεις σε δυο λεπτά...
Κάτι μου λέει πως τελειώσαμε, κάτι μου λέει πως σε χάνω.
Κάτι μου λέει πως βιάζεσαι να πας μακριά.
Κάτι μου λέει με προσπέρασες, τόσο πολύ που δε σε φτάνω.
ΕΓΩ: Μου πήρες όσα ζήτησες και δε συζήτησες.
Μα όλα τα αμφισβήτησες και όλα τα ζητάς.
Γι' αυτό και ‘γω σε χώρισα, αναθεώρησα.
Γι' αυτό και σε τιμώρησα αλλού να τα χρωστάς.
ΑΥΤΟΣ: Δίνομαι, διχάζομαι τις ώρες μου μοιράζομαι με σκέψεις, μ' αναλύσεις που ποτέ δε φέρνουν λύσεις.
Πληρώνω, χρεώνομαι, αυτοσυγκεντρώνομαι, στ' αλήθεια πια δε θέλω εξηγήσεις.
Κλείνομαι, βυθίζομαι, τρέχω, χαραμίζομαι.
Κρατάω απ' όσα αγάπησα μεγάλες αποστάσεις.
Σφυρίζω, αποβάλλομαι σε μια οθόνη χάνομαι.
Γρίφοι οι πιο απλές μου αποφάσεις.
Τι ζητάς, τι θέλεις κάτι παραπάνω, σε κοιτώ και νιώθω το νιώθω σε χάνω.
Τι ζητάς, τι θέλεις κάτι παραπάνω, σε κοιτώ και νιώθω το νιώθω σε χάνω, το νιώθω σε χάνω.
ΕΓΩ: Αχ, να 'σουν αλλιώς.
Αλλιώς απ' ό,τι σε έχει φτιάξει ο Θεός.
Ο δρόμος της καρδιάς σου να 'ταν ανοιχτός, ναι, να 'σουν αλλιώς.
Στου έρωτα το τέλος να 'σουν ουρανός κι ο πόθος σου για μένα να 'ταν ζωντανός.
ΑΥΤΟΣ: Τι να σου πω για μένα, τι με ρωτάς κι εσύ.
Ερμητικά κλεισμένα είν’ όλα στη ψυχή.
Μου λες να τα ποντάρω όλα όσα έχω εγώ και εγώ άλλη μια ρισκάρω κι ας καταστραφώ.
Μη με κοιτάς μες στα μάτια, θα δεις μια αλήθεια κομμάτια, θα δεις και ό,τι σου κρύβω
και το πολύ και το λίγο.
ΕΓΩ: Αλλάζεις, αλλάζεις...
Αλλάζεις, αλλάζεις...
Μέρα τη μέρα και με τρομάζεις.
Σ' ένα τραγούδι θα κρύβεσαι με ίδιους στίχους ξανά.
Η νύχτα πάλι σε κέρδισε, σε χαιρετά.
ΑΥΤΟΣ: Αν μ΄αγαπάς θα περνάς το ίδιο δύσκολα με μένα.
ΕΓΩ: Μ' απογοήτευσες πολύ
Αλλιώς το είχα ονειρευτεί
για μας τους δύο
Έπεσα έξω δυστυχώς
Λάθος εκτίμηση εντελώς
Φταίω εγώ
Έκλαψα αμέτρητες βραδιές
μα πήρα απόφαση προχθές
Τέρμα ως εδώ
Σκουπίζοντας τα μάτια μου
μαζεύω τα κομμάτια μου
κι αποχωρώ
κι αποχωρώ.
Πέμπτη 1 Απριλίου 2010
The LOBBY
The Waiting Place…for people just waiting.
Waiting for a train to go or a bus to come, or a plane to go or the mail to come, or the rain to go or the phone to ring, or the snow to snow or waiting around for a Yes or No or waiting for their hair to grow. Everyone is just waiting.
Waiting for the fish to bite or waiting for wind to fly a kite or waiting around for Friday night or waiting, perhaps, for their Uncle Jake or a pot to boil, or a Better Break or a string of pearls, or a pair of pants or a wig with curls, or Another Chance. Everyone is just waiting.
No! That’s not for you!
Somehow you’ll escape all that waiting and staying. You’ll find the bright places where Boom Bands are playing. With banner flip-flapping, once more you’ll ride high! Ready for anything under the sky. Ready because you’re that kind of a guy!
Oh, the places you’ll go! There is fun to be done! There are points to be scored. There are games to be won. And the magical things you can do with that ball will make you the winning-est winner of all. Fame! You’ll be famous as famous can be, with the whole wide world watching you win on TV.
Except when they don’t. Because, sometimes, they won’t.
I’m afraid that some times you’ll play lonely games too. Games you can’t win ‘cause you’ll play against you.
All Alone!
Whether you like it or not, Alone will be something you’ll be quite a lot.
And when you’re alone, there’s a very good chance you’ll meet things that scare you right out of your pants. There are some, down the road between hither and yon, that can scare you so much you won’t want to go on.
Dr. Seuss
Waiting... A word that lot of people have told me lately. I guess we all do it. Actually, I am starting to doubt if anyone has ever stopped doing it...
Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010
Έκθεση: 25η Μαρτίου
Πρωί. Οι ηλιακτίδες του θεού Φοίβου μπαίνουν από τις χαραμάδες του γαλάζιου πατζουριού. Τα πουλιά κελαηδούν, το θρόισμα των φύλλων εξασθενημένο στο βάθος και οι καμπάνες της απέναντι εκκλησίας εξεκουφάναν μας πάλι. Στον ύπνο μου θυμάμαι να μουρμουρώ κάτι like: Amor, εκολλήσαν οι καμπάνες και χτυπούν συνέχειααα. ΟΥΦΟΥ! Hostia aa!
Ο Κ.Γ. άλλες κουβέντες.
-Πρέπει να σηκωθούμε τωρά για να προλάβουμε καμιά ταβέρνα.
Ππππεεεεε!
Σηκωνόμαστε. Shower (and YES, I luv it that I don't have to wake up an hour before to open the heater. SUN SUN SUN).
Κ.Γ. - Νομίζεις θα είσαι έτοιμη σε 15 λεπτά?
Εγώ: - Όχι.
Κ.Γ. - Α, ok.
Ξεκινούμε με ένα δίλημμα. Ζύγι ή Πάφος? Και αφού ζυγίζουμε τα υπέρ και τα κατά ξεκινούμε για Πάφο (Στο Ζύγι θα γινόταν της *&%^#@(* τέτοια μέρα, άσε που όλη η Λεμεσός και η Λευκωσία θα ήταν ανεβασμένη/κατεβασμένη ανάλογα τζειπάνω).
Αφού παίρνω ένα σωρό τηλέφωνα για να μου συστήσει ένα decent place to eat someone, και μετά από ένα σωρό αναπάντητες και επιστρεφόμενες κλήσεις, παραμένουμε στον παράγοντα 0. Οι φίλες μου Παφίτισσες slush Λευκωσιάτισσες SUNK at directions. Άσε που δεν πήγαμε από το παραλιακό highway και έχασα την Πέτρα του Ρωμιού και δε μπορέσαμε να σταματήσουμε στις απομακρυσμένες παρακμιακές ψαροταβέρνες με ψαρομεζέδες όπως ήταν το αρχικό plan. Btw, WHAT THE HELL WITH US? Ούτε απαγορευμένοι παντρεμένοι όχι αναμεταξύ μας να είμασταν! Πάντα στα κρυφά, όπως το τραγούδι του Χατζηγιάννη.
Ξαφνικά, στο ράδιο παίζει το I got a feeling by Black Eyed Peas. Η επόμενη αντίδραση αναμενόμενη. Ο Κοινός Γνωστός να θκιαολίζεται σα το λιμενεργάτη, εγώ να προσπαθώ να τον ηρεμήσω. Το παράδοξο είναι ότι ο Κ.Γ. δεν είναι προληπτικός, ούτε καν μπορεί να αποδεκτεί φάσεις που δεν εφάπτονται στη σφαίρα του πραγματικού-χειροπιαστού, therefore according to him things such as vampires, werewolves, witches and aliens are FICTION whilst I am 'What?! It could happen. It COULD!'. Γι' αυτό και η αβάσιμη του προκατάληψη ότι όταν ακούσει το συγκεκριμένο τραγούδι κάτι ακατονόμαστο θα συμβεί, like the sky is fallin or the end of the world is here είναι τόσο frustrating, and the song is AWESOME! Ούτε καν να αλλάξουμε σταθμό δε γίνεται, γιατί μιας και το ακούσαμε το τραγούδι, το ακούσαμε, that´s it.
Anw, τι να πρωτοπώ για την Πάφο. Πού να πάμε καταρχάς? Στον/στην Χλώρακα (unspecified sex), στη Λέμπα, στη Πέγεια? Λιμάνι θα ήταν όλοι οι giris (=turistas), τελικά παίρνω την ομάδα πάνω μου και πάμε από τον παλιό δρόμο-κατά εμέ-για Λεμεσό, ώσπου ξαφνικά καταλήγουμε σε μια ταβέρνα που ήταν η μοναδική της περιοχής και μάλιστα ήταν και τόπος εκδρομής στο Γυμνάσιο. Aayyy, it smells like memories, and sea breeze! Ααα, να σημειωθεί ότι σε ένα στενοσόκακο παρολίγο να είχαμε μια μετωπική σύγκρουση με μια μανιακή που οδηγούσε 100Km σε ΣΤΕΝΟΣΟΚΑΚΟ. Ευτυχώς ίσα που άγγιξε τον πισινό προφυλακτήρα (ξέρω ότι δεν είναι έτσι αλλά hello? I'm not a mechanic). Παραπάνω ευτύχημα ήταν ότι ήταν από παλιά λιγάκι γδαρμένος και ο Κ.Γ. δεν τον αντικατάστησε. Η δήλωσή του περί αυτού είναι ότι θα τον αντικαταστήσει όταν -quoted by him- κάτσουν του την που πίσω.
Anw 2, μετά α΄πό αγώνα δρόμου στο πάρκιν μεταξύ εμάς, 2 άλλων ζευγαριών και μιας οικογένειας, καταφτάνουμε πρώτοι και μας δίνουν ένα τραπέζι. Εγώ ήθελα το δίπλα αλλά ήταν ρεσερβέ. Δεν προλαβαίνουμε να κάτσουμε, βλέπω τον καθηγητή τεχνολογίας στο λύκειο. Ok, no pasa nada. Μετά, βλέπω τους συμμαθητές μου από το Λύκειο, μετά βλέπω συμφοιτήτριες μου από το Uni. Μετά, στο δίπλα τραπέζι το ρεσερβέ που ήθελα, έρχεται και κάθονται οι μισοί Παφίτες συγγενείς. Νομίζω δεν με αναγνώρισαν. Cos if they have done that, είπα στον Κ.Γ. ότι την επόμενη μέρα έπρεπε να έρθει στη μάμμα μου με ένα κουτί προφιτερόλ. Το μόνο που αρκεί να πω ήταν ότι ο Κ.Γ., καθόλη την παραμονή στην ταβέρνα του Twilight ZONE με φώναζε Μαρουλλού, and it was fine by me!
Τελικά, αυτό που λένε για το φαινόμενο fulfilling prophecies...
Ο Κ.Γ. άλλες κουβέντες.
-Πρέπει να σηκωθούμε τωρά για να προλάβουμε καμιά ταβέρνα.
Ππππεεεεε!
Σηκωνόμαστε. Shower (and YES, I luv it that I don't have to wake up an hour before to open the heater. SUN SUN SUN).
Κ.Γ. - Νομίζεις θα είσαι έτοιμη σε 15 λεπτά?
Εγώ: - Όχι.
Κ.Γ. - Α, ok.
Ξεκινούμε με ένα δίλημμα. Ζύγι ή Πάφος? Και αφού ζυγίζουμε τα υπέρ και τα κατά ξεκινούμε για Πάφο (Στο Ζύγι θα γινόταν της *&%^#@(* τέτοια μέρα, άσε που όλη η Λεμεσός και η Λευκωσία θα ήταν ανεβασμένη/κατεβασμένη ανάλογα τζειπάνω).
Αφού παίρνω ένα σωρό τηλέφωνα για να μου συστήσει ένα decent place to eat someone, και μετά από ένα σωρό αναπάντητες και επιστρεφόμενες κλήσεις, παραμένουμε στον παράγοντα 0. Οι φίλες μου Παφίτισσες slush Λευκωσιάτισσες SUNK at directions. Άσε που δεν πήγαμε από το παραλιακό highway και έχασα την Πέτρα του Ρωμιού και δε μπορέσαμε να σταματήσουμε στις απομακρυσμένες παρακμιακές ψαροταβέρνες με ψαρομεζέδες όπως ήταν το αρχικό plan. Btw, WHAT THE HELL WITH US? Ούτε απαγορευμένοι παντρεμένοι όχι αναμεταξύ μας να είμασταν! Πάντα στα κρυφά, όπως το τραγούδι του Χατζηγιάννη.
Ξαφνικά, στο ράδιο παίζει το I got a feeling by Black Eyed Peas. Η επόμενη αντίδραση αναμενόμενη. Ο Κοινός Γνωστός να θκιαολίζεται σα το λιμενεργάτη, εγώ να προσπαθώ να τον ηρεμήσω. Το παράδοξο είναι ότι ο Κ.Γ. δεν είναι προληπτικός, ούτε καν μπορεί να αποδεκτεί φάσεις που δεν εφάπτονται στη σφαίρα του πραγματικού-χειροπιαστού, therefore according to him things such as vampires, werewolves, witches and aliens are FICTION whilst I am 'What?! It could happen. It COULD!'. Γι' αυτό και η αβάσιμη του προκατάληψη ότι όταν ακούσει το συγκεκριμένο τραγούδι κάτι ακατονόμαστο θα συμβεί, like the sky is fallin or the end of the world is here είναι τόσο frustrating, and the song is AWESOME! Ούτε καν να αλλάξουμε σταθμό δε γίνεται, γιατί μιας και το ακούσαμε το τραγούδι, το ακούσαμε, that´s it.
Anw, τι να πρωτοπώ για την Πάφο. Πού να πάμε καταρχάς? Στον/στην Χλώρακα (unspecified sex), στη Λέμπα, στη Πέγεια? Λιμάνι θα ήταν όλοι οι giris (=turistas), τελικά παίρνω την ομάδα πάνω μου και πάμε από τον παλιό δρόμο-κατά εμέ-για Λεμεσό, ώσπου ξαφνικά καταλήγουμε σε μια ταβέρνα που ήταν η μοναδική της περιοχής και μάλιστα ήταν και τόπος εκδρομής στο Γυμνάσιο. Aayyy, it smells like memories, and sea breeze! Ααα, να σημειωθεί ότι σε ένα στενοσόκακο παρολίγο να είχαμε μια μετωπική σύγκρουση με μια μανιακή που οδηγούσε 100Km σε ΣΤΕΝΟΣΟΚΑΚΟ. Ευτυχώς ίσα που άγγιξε τον πισινό προφυλακτήρα (ξέρω ότι δεν είναι έτσι αλλά hello? I'm not a mechanic). Παραπάνω ευτύχημα ήταν ότι ήταν από παλιά λιγάκι γδαρμένος και ο Κ.Γ. δεν τον αντικατάστησε. Η δήλωσή του περί αυτού είναι ότι θα τον αντικαταστήσει όταν -quoted by him- κάτσουν του την που πίσω.
Anw 2, μετά α΄πό αγώνα δρόμου στο πάρκιν μεταξύ εμάς, 2 άλλων ζευγαριών και μιας οικογένειας, καταφτάνουμε πρώτοι και μας δίνουν ένα τραπέζι. Εγώ ήθελα το δίπλα αλλά ήταν ρεσερβέ. Δεν προλαβαίνουμε να κάτσουμε, βλέπω τον καθηγητή τεχνολογίας στο λύκειο. Ok, no pasa nada. Μετά, βλέπω τους συμμαθητές μου από το Λύκειο, μετά βλέπω συμφοιτήτριες μου από το Uni. Μετά, στο δίπλα τραπέζι το ρεσερβέ που ήθελα, έρχεται και κάθονται οι μισοί Παφίτες συγγενείς. Νομίζω δεν με αναγνώρισαν. Cos if they have done that, είπα στον Κ.Γ. ότι την επόμενη μέρα έπρεπε να έρθει στη μάμμα μου με ένα κουτί προφιτερόλ. Το μόνο που αρκεί να πω ήταν ότι ο Κ.Γ., καθόλη την παραμονή στην ταβέρνα του Twilight ZONE με φώναζε Μαρουλλού, and it was fine by me!
Τελικά, αυτό που λένε για το φαινόμενο fulfilling prophecies...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)