My Anatomy

Χτες πήγα στο Γραφείο του Πολίτη να βγάλω κάρτα νοσηλείας, προς μεγάλη μου δυσαρέσκεια. Καταρχάς, δεν αρρωστώ σχεδόν ποτέ, αν εξαιρέσει κανείς τη μία φορά το χρόνο -down-with-the-flu-for-a-weekend thing. Ένηγουέιζ, παίρνω τηλέφωνο και ακολουθεί ο εξής διάλογος (Μ= Μάρλεν=εγώ, Τ=Ταραμένη Τηλεφωνήτρια

Μ: Γεια σας. Θα 'ηθελα να κλείσω ένα ραντεβού πλης για δερματολόγο.
Τ: Ναιιιιι? Ένα λεπτό μάνα μου να εξυπηρετήσω δαμέ έναν άνθρωπον. Πίου πίου πίου πίου.
Μ: Ναι?
Τ: Α, ναι. πε μου τωρά μάνα μου.
Μ: Εεε, ξέρετε πρώτη φορά τηλεφωνώ (σανναμου και διούν διπλώματα για ποιον πάρει παραπάνω φορές!), δε ξέρω τη διαδικασία. Ένα ραντεβού για δερματολ.
Τ: Ένα λεπτό πάλε. Ήρτε κάποιος στο παραθυράκι. Πίου πίου πίου πίου πίου.
Μ: Συγνώμη.......?
Τ: Ταυτότητα μάνα μου.
Μ: ******.
Τ: Μα δεν εξαναήρτες. Δεν είσαι γραμμένη.
Μ: Ναιιι, αφού δεν αρρωστώ ποττέ (σόρρυ).
Τ: Δε χρειάζεσαι ραντεβού για δερματολόγο.
Μ: ....(Dang! Γιατί ΔΕΝ ΜΟΥ ΤΟ ΛΕΕΙ΅ΤΟΣΗΝ ΩΡΑΑΑΑ?). Εντάξει. Να έρθω αύριο πρωί κατά τις 8μιση και θα είναι οκ?
Τ: Πιο νωρίς έλα.
Μ: 7μιση λαλείς?
Τ: Εεε, και πιο νωρίς δεν βλάπτει.
Μ: (Οκ, εννα έρτω την ώρα που εννά γαλέψουν τις αγελάδες). Οκ, μόλις μπω στον προθάλαμο σε ποιον όροφο να έρθω?
Τ: Μάνα μου, πόσον ένει το Παλιό Νοσοκομείο?
Μ: Ααα, είναι στο ΠΑΛΙΟ ώστε?? Ok. Thanks. Bye.

Ξυπνώ με τις πρωινές καμπάνες τις εκκλησιάς απέναντι. Οι γριούλες μπαίνουν μέσα στην εκκλησία να ανάψουν το κεράκι τους και εγώ μέσα στο αυτοκίνητο για το νεκροτομείο, εμμ, Παλιό Νοσοκομείο ήθελα να πω. Βρουμ βρουμ βρουμ.7 και 20 είμαι εκεί...

1000 αυτοκίνητα. Στο (ανύπαρκτο) πάρκιν του ΠΑΛΙΟΥ. Μπαίνω μέσα, κάνω 3 γυρούς. Δαιμονίζομαι. Βγαίνω έξω. Πάω παρακάτω στο ταχυδρομείο. Ξαναδαιμονίζομαι. Πάω και παρκάρω στο σινεμά Ρίο και ξεκινώ περπατητή, σκεφτόμενη ότι έπρεπε να έρθω περπατητή in da first place.

Μπαίνω μέσα στο κτίριο. 1000 κόσμος (εξού και τα 1000 αυτοκίνητα). Γυρεύω το γραφείο πληροφορειών. Τάμπου τούτο, λέει μου μια γιαγιά 1000 χρονών. Εν πειράζει γιαγιά, θα το έβρω.

Βρίσκω το μικρό παράρτημα που ήταν κάτω από τη μύτη μου (actually ευθεία μπροστά) αλλά ΔΕΝ είχε κανένα μέσα. Μετά βλέπω τις 1000 ανακοινώσεις για να΄πιάστε νούμερο πρώτα'. Βλέπω εκείνες τις μηχανές μπροστά μου όπως στο κρεοπωλείο. Κίτρινο, πορτοκαλί, κόκκινο και μπλε. Τραβώ ένα νούμερο κίτρινο (και περιμένω την κλήρωση να δω αν κέρδισα το αρνί). Έπρεπε να περιμένω μόνο 34 θέσεις. Ένηγουέιζ. Κατά τη διάρκεια του περιμενατήματος μου, βλέπω τον κύριο Information Desk να οδεύεται προς το παραπληγικό παράρτημα. Λέω του ότι είμαι πρωτάρα και εγώ απλώς θέλω να δω έναν δερματολόγο. Nothing life threatening here.

Λέει μου ότι έπρεπε να πάρω άλλο νούμερο. Το ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ! Τραβώ το... Η οθόνη δείχνει το 91. Το νούμερο μου είναι το 543. I need a moment here. Βγαίνω έξω να αναπνεύσω καθαρό (γεμάτο καυσαέρια) αέρα. Χάτε, ας είμαι a good sport today and get this over with. Περιμένω, περιμένω, περιμένω, περιμένω, περιμένω, περιμένω, περιμένω αλλά ο Γκοντό ποτέ δεν έρχεται. Ματαιότης!

Ξαφνικά σκέφτομαι το Seattle Grace Hospital και το Παλιό Νοσοκομείο (ή το Καινούριο, ή το Μακάρειο). Μου φαίνεται τόσο μεγάλη αμαρτία που τόλμησα καν να τα αντιπαραθέσω. And there I was. Looking around for McDreamy, or McSteamy, or McHottie or even McOK but the only thing I could spot was only MCNuggets. !SIGH!

Την επόμενη φάση που βλέπω τη μαύρη οθόνη με τόυς κόκκινους αριθμούς (κάπως έτσι φαντάζομαι το Judgement Day, όλοι να κρατούμε από ένα νούμερο και να οδευόμαστε στις θυρίδες με το συναίσθημα του αγνώστου να ανακατεύει το στομάχι), τα νούμερα σε μια απροσδιόριστη στιγμή μηδενίστηκαν και ξανάρχισαν από το 01. What the F****. Ξαναρωτώ εκεί μια γριούλα (δε ξέρω αν το καταλάβατε αλλά το νοσοκομείο ήταν γεμάτο γεράκια και ΕΓΩ) και μου λέει πρέπει να πιάσω κόκκινο νούμερο τώρα. Αναπνοές, αναπνοές, αναπνοές. I hate my life. Χα, τώρα πρέπει να περιμένω μόνο 22 θέσεις. Ok, I can live with that, σκέφτομαι και κάθομαι πάνω στο τραπέζι έξω από το sad-sad-excuse-for-information-desk. Έτσι όπως στρογγυλοκάθομαι, με πλησιάζει ένας Αφρικανός. Ο καημένος δε ξέρει να διαβάζει ελληνικά (ασφαλώς) και ΚΑΜΙΑ επιγραφή δεν υπάρχει στα αγγλικά. Βρίσκουμε το γραφείο του γιατρού του και μπαίνει μέσα. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα ξανάρχεται.
- Where is the new hospital?
-Far from here, απαντώ. You have to take a bus, let me show you where the bus stop is, bla bla bla.
-Ok, thank you. Can you pls translate somethig for me?What does it say this paper?
-Let me have a look..Mmm, exam for syfilis, HIV, hepatitis B..
-Ok. Do you want to give me your number to meet sometime?
-(Eeemmm)......

(Η τυπική μου απάντηση) I am going abroad in a few months (Actually, όλες τις άλλες φορές που χρησιμοποίησα αυτή τη δικαίολογία ήταν πέρα για πέρααληθινή).
-Οοο, so I don't see you huh?
-Ee, I guess not.
-You have FB?
-..........Emmmm, yes..
-We can talk then.
Kαι αμέσως μου δίνει πέννα και χαρτί.

ΟΥΦΟΥΥΥΥ! Στη συνέχεια πάμε έξω, ρωτώ τους οδηγούς για τα λεωφορεία που πάνε στο Νεο Νοσοκομείο, κατευοδώνω αυτόν και τον φίλο του και σκέφτομαι γιατί πάντα αυτά να συμβαίνουν σε ΕΜΕΝΑ! Dammit!

Πάω ξανά μέσα και μετά από όλο αυτό yeyyyy, it´s my turn. You go back vulchers! Πάω στο παραθυράκι και μετά από 1000 ώρα (εξαιτίας της αργόσχολης υπαλλήλου που ταυτόχρονα με μένα εξυπηρετούσε ακόμα 2 άτομα που μπήκαν από την πίσω πόρτα) πάω έξω από το γραφείο της ιατρού.

Εξέταση. Πάω στο φαρμακείο. Yes ρεεεεε. τα φάρμακα είναι μούχτι!!! Άσχετο το ότι ήταν μια fucicort και μια άλλη κρέμα των 3 ευρώ. Ξανά η μηχανή με τα νούμερα. HOSTIA! Και να θέλω να χτυπώ το κεφάλι μου στον τοίχο!!! Αγνοώ τον τύπο που φωνάζει 'Εν γι' αυτό που μας επιάσαν οι Τούρτζοι' (either that or the other crazy man at Social Securities screaming 'I am Kotsios') και τραβώ τον τυχερό λαχνό. Μόνο 19 θέσεις. Κάθομαι στωικά στο παγκάκι, σκέφτομαι ανάθεμα που δεν έχω απολυμαντικά χαρτομαντηλάκια όπως ΟΛΕΣ οι φίλες που πάντα κουβαλούν μαζί τους, με πιάνει ένα παράπονο, νιώθω ένα σφίξιμο στο λαιμό και πριν προλάβει να μου ξεφύγει ο πρώτος λυγμός, με συνεφέρνει η μυρωδιά των 1000 φαρμάκων που είχε στη τσάντα της η διπλανή γιαγιά. Και ξαφνικά μια θολούρα κατακλύζει το μυαλό μου. Η θολούρα των γερατιών. Κάνε σύμπαν να πεθάνω στα 40 (ενδεικτικό το νούμερο, no offence to people older than that). Άμα το σκεφτώ έτσι έχω λιγότερο από μια εικοσαετία ζωής... Αλλά όλα τα γεροντάκια εδώ μέσα μου φαίνονται τόσο άρρωστα και καχεκτικά και αδύναμα και καημένα και μόνα... (εκτός από τα ζευγαράκια που και μέχρι στην αίθουσα εξέτασης μπαίνουν μαζί, εεε, όπως την βρίσκει ο καθένας :D). Οι αριθμοί στη μαυριλοοθόνη αλλάζουν και αυτοί με τη διάθεσή μου, που από bright&shinny this morning ended up gloomy&miserable, και συνειδητοποιώ ότι είνα τα δικά μου νούμερα. Πάω στο παραθυράκι, παίρνω τα φάρμακα και έρχομαι σπίτι. Τώρα που θα ήθελα να ξαπλώσω για λίγο, κάποιος αναθεματισμένος στην αναθεματισμένη πολυκατοικία θυμήθηκε να κάνει renovation. Every day there has to be something!!!

What the hell! If I can't sleep, I'll watch (another) Grey's episode.*SIGH*