HAPPINESS ATTACK still continues!

Ίσως και να το χώνεψα. Τουλάχιστον ότι αυτή η κατάσταση ίσως κρατήσει για λίγο, μέχρι να περάσει. Λοιπόν, έχω περάσει πλεόν σε άλλο στάδιο. Εκείνο που να ακούς τραγούδια και να τα συσχετίζεις με το συγκεκριμένο άτομο, στην περίπτωσή μας, στον Κοινό Γνωστό. Αποκορύφωμα του ρεζιλέματος: να βρίσκεις τα video των τραγουδιών στο youtube και... να του τα στέλνεις link. ι να κάνω να μου περάσει? Κανάν αγιασμό? Μπα! Ίσως και με τον αγιασμό να ξεπεταχτεί κανά δαιμόνιο, you never know με την αθεϊα μου. Κανά τσάι μήπως? Και δεν έχω γαμώτο! Δε πειράζει, μετά το γράψιμο αυτής της totally αχρείαστης ανάρτησης, θα πάω στην κουζίνα ολοταχώς να τραμπάρω κανά φακελλάκι από τους kitchen-mates που πήγαν και εξαφανίστηκαν εδώ και μέρες στον Καναδά.

Η απουσία οποιουδήποτε απειροελάχιστου ίχνους λογοτεχνικού γραψίματος που ίσως και να είχα με βασανίζει εδώ και καιρό. Που να έχει κρυφτεί η έμπνευσή μου? Ουφ! Και δεν έχω διάθεση για κρυφτό, έχω και 2 εργασίες να τελειώσω, τουλάχιστον να get on with it, και την Πέμπτη έρχεται ο Michal μου (προφέρεται Μιχάου), ο Πολωνός συγκάτοικός μου από την Barcelona. YUPI! Τουλάχιστον με αυτό θα είμαι χαρούμενη για καιρό. Τον πεθύμησα αφάνταστα, καθώς και όλους μου τους φίλους... Θυμάμαι η τελευταία φορά που τον είδα, ήταν στο αεροδρόμιο, που έμεινε μαζί μου όλη νύχτα να μου κρατά παρέα και έφυγε το πρωί για Μαδρίτη με την Barbara, την φίλη του. Πππεεεε δάκρυα, ποταμοί εκείνο το πρωινό...Αααχ, άτιμες αναμνήσεις... Ακόμα πιο άτιμα συναισθήματα!

Τελοσπάντων, πίσω στην παντελή έλλειψη έμπνευσης μου... Δε μπορώ να γράψω τίποτα! Και το είχα προσέξει εγώ. Όταν κάποιος είναι στα up του, πέφτει σε ένα πνευματικό τέλμα! Αλλά όταν κάποιος είναι τρομερά δυστυχισμένος, αλκοολικός, ερωτικά δεν έχει υπόθεση, με Bipolar disorder, depressive behavior και γενικά βασανισμένη ψυχή, τότε μάλιστα το γράψιμο του και γενικά το πνευματικό του έργο ακμάζει πέρα από κάθε όρια (βλ. Κάφκα, Camus, Oscar Wild, Virginia Wolf, Edgar Allan Poe και τόσοι άλλοι). Βασικά, να κάνουν κάτι οι άνθρωποι πριν προλάβουν να αυτοκτονήσουν. Καταλήγουμε λοιπόν στο συμπέρασμα, ότι η ευτυχία δε συμβαδίζει με τον λογοτεχνικό οίστρο. Και εγώ θέλω να έχω τον οίστρο (αλλά όχι να αυτοκτονήσω κιόλας). Ένηγουεηζ, το πήρα απόφαση, μέχρι να επιστρέψω στα συνηθισμένα μου επίπεδα καταθλιψάρας, δυστυχίας, γκρίνιας, μιζέριας, και αλκοολισμού, η λογοτεχνική Μούσα μου με παράτησε. αδυνατώ λοιπόν να προβώ σε οποιαδήποτε ουσιαστική και εκ βαθέων δημιουργία. ΚΛΑΨ ΚΛΑΨ!

Από πάνω, έχω και το συμβάν με τα τραγούδιααα! GOD SHOW SOME MERCY! Πριν έτυχε να ακούσω το Everything των Lifehouse σε ένα videoclip με Smallville φάση (ο Clark Kent είναι τελειος!). Θα το παραθέσω further on, να τον χαρείτε και εσείς. Το δεύτερο τραγούδι με το οποίο εξουθένωσα το mp3 είναι ένα ισπανικό των αδελφών Estopa, which i totally adore!

Que bonito es el amor,
que bonito es divertirse,
ser un chico sano, un caraja, un despiste.
Que bonita es una flor,
que bonito el arcoiris,
si es que la vida es la hostia y
yo no se porque estoy triste. Tanta pena.

Τι όμορφη είναι η αγάπη
Τι όμορφο είναι να διασκεδάζεις
να είσαι υγιής, φατσούλα, αφηρημένος
Τι όμορφο είναι ένα λουλούδι,
τι όμορφο είναι το ουράνιο τόξο
και αν η ζωή είναι τόσο γαμάτη και
εγώ δε ξέρω γιατί είμαι λυπημένος. Τι κρίμα.

Video 1:




Video 2 (I couldn't find a better one...)


Πάντως δε ξέρω πόσο μακριά θα πάει η βαλίτσα (να σημειωθεί ότι ποτέ μου δε κατάλαβα αυτή την έκφραση). Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχει επηρεαστεί η κοσμογονική ισορροπία των πραγμάτων και ίσως ο κόσμος οδηγηθεί σε μια καινούργια τεράστιων διαστάσεων καταστροφή, φάση The Day After Tomorrow και δε θα μπορώ να κάνω τίποτα για να το αποτρέψω and it will all be my fault! You have been warned!

HAPPINESS ATTACK!

Τον τελευταίο καιρό νιώθω κάπως περίεργα. Το βράδυ, αν και συνεχίζω να έχω πολύ ενδιαφέροντα όνειρα (ψες ήμουν σε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα αλλά πολύ πιο hot γκομενάρα από τον καπετάνιο Aidan tou Moby Dick, μετά ήμουν σε μια ομάδα με υπερήρωες και προσπαθούσαμε να σώσουμε έναν σύντροφο, μετά κατά παράδοξο τρόπο μάζευα σπαρτά σε ένα χωράφι... Anw, τα freaky weird όνειρά μου θα αναλυθούν σε άλλο ποστ), δε ξυπνώ με ένα αδειανό εσωτερικό κενό (πείνα δεν είναι guys, since I always keep a huge cadbury chocolate within reaching distance). Δε μου φακκούν τα πάντα. Περπατώ και σιγοτραγουδώ (όταν δε φορείς headphones, that is weird!). Τις προάλλες πιάνω τον εαυτό μου να κοιτά με ένα πλατύ χαμόγελο ένα ζευγάρι που αντάλλαζε στοματικά υγρά στις κυλιόμενες σκάλες του Euston station, και αντί να πετάξω καμιά προειδοποίηση για τους κινδύνους της μετάδοσης του σάλιου (btw did you know that το σάλιο ενός σκυλιού είναι πιο καθαρό από αυτό κάποιου ανθρώπου?)στέκομαι σαν την αποχαυνομένη και κοιτώ, μέχρι που η γκόμενα το συνειδητοποίησε και νόμιζε ότι παίρνω μάτι! Κοιτώ τα πιτσιρίκια στο λεωφορείο και αντίς να κρατώ σταυρό και να φωνάζω μακριά-μακριά κακιασμένα!- μετά από την εμπειρία της δουλειάς και την ταινία Pet Semetary- τους μοιράζω τα μπισκότα μου.

what's wrong with me?! Πεθαίνω μήπως? Πόσους μήνες ζωής έχω? Θα τα παρατήσω όλα και θα πάω στο Θιβέτ, να βρω τη τελευταία (και πρώτη βασικά) γαλήνη της ψυχής ανάμεσα σε πορτοκαλοφόρους μοναχούς και τα γιακ. Η άλλη πιθανή εξήγηση (αν και τρέμω να παραδεκτώ την αληθοπρέπειά της) είναι ότι δε έχω και πολλά ιδιαίτερα πράγματα για να bitching about... Μα γιατί? Γιατί? Τι κάνω λάθος?

Βασικά, όπως το αυτοψυχο-αναλύω, τον τελευταίο καιρό είμαι ok, όσο μπορεί να είναι κάποιο άτομο όπως εμένα. Που πέφτω το βράδυ να κοιμηθώ και με πιάνει το άγχος για την τρύπα του όζοντος, για την έλειψη νερού στις τριτοκοσμικές χώρες, τι θα γίνει στο επόμενο επεισόδιο του AIGIA FOUXIA, που έπρεπε να διαβάζω αλλά επελλάριζα, που θέλω να αγοράσω ένα παλτό 100 λίρες και τσιγκουνεύομαι, που πρέπει να πάρω μπότες και δε βρίσκω κάτι που να μου αρέσει και που σκέφτομαι ότι πόσο να αναβάλλω να πάω στο ταχυδρομείο για να στείλω τις γέρημες τις ποστ-καρτς μου...

Όπως και να 'χει, είμαι βαθιά σκεφτόμενο άτομο (πώς είπατε?) και το μυαλό μου γυρίζει 1000 ρόδες το δευτερόλεπτο όπως λέει και ο Κοινός Γνωστός. Και αυτό μας φέρνει σε έναν άλλο παράγοντα για την ίσως-ανίατη κατάστασή μου. Λοιπόν, ο Κοινός Γνωστός. Γνωριστήκαμε πριν 1μισι χρόνο περίπου, σε μια άσχηση φάση της ζωής μου και κάτω από τις πιο λάθος συνθήκες (trust me, δε νομίζω να υπάρχουν πιο λάθος) αρχίσαμε να κάνουμε ότι κάνουμε. Και το πιο φοβερό είναι ότι δε μετανιώνω για τίποτα. Και θα το ξαναπώ. Αν είχα την ευκαιρία να ξαναρχίζαμε από την αρχή, θα τα έκανα όλα τα ίδια... Η προκαθορισμένη συμφωνία μας δεν τελείωσε την ημερομηνία που είχαμε ορίσει τη λήξη μας. Και όταν με έπιασαν τα υπαρξιακά μου και πήγα εθελόντρια στην Ισπανία, αυτός πηγαινοερχόταν για να με δει και εγώ με τη σειρά μου είχα την ευκαιρία να γνωρίσω το Λονδίνο.

Μαλλώνουμε συχνά, πολύ συχνά. Και για τους πιο παλαβο-χαζούς ανυπόστατους λόγους. Πολλές φορές μάλιστα απορώ πως δε μου ρίχνει κανά χαστούκι για να στρώσω (ok, he isn't allowed to do this). Αλλά μου φαίνεται απίστευτο και είναι όντως αξιοπερίεργο που άντεξε μαζί μου τόσο καιρό, just ask my friends about it. Μου αρέσει όταν είμαι down και προσπαθεί να με ευθυμήσει, ακόμα και με τους πιο ηλίθιους τρόπους. Όταν στραβώνω για κάτι και έρχεται να με αγκαλιάσει (έπρεπε να του το μάθω αυτό, αλλά τώρα το κάνει από μόνος του). Μου αρέσει που όταν μαλλώνουμε προσπαθεί να τα fix, έστω και αν αυτό σημαίνει να έρχεται με ένα κουτί μπισκότα Millies και να με περιμένει έξω στη βροχή μέχρι να έρθω να του ανοίξω. Μου αρέσει όταν το βράδυ πριν πάμε για ύπνο (γύρω στις 3:30) πάντα φέρνει ένα πιατάκι γλυκό κεράσι και ένα μπουκάλι νερό πάνω στο κομοδίνο. Μου αρέσει όταν έχω να σηκωθώ στις 5μισι για να πάω δουλειά και αυτός ξυπνά πιο γρήγορα από μένα για να μου χαϊδέψει τα μαλλιά και το πρόσωπο να ξυπνήσω. Μου αρέσει όταν περπατούμε και το χέρι του γυρεύει να πιάσει το δικό μου. Μου αρέσει όταν ανεβαίνουμε στον πάνω όροφο των διπλών λεωφορείων και πάντα με αφήνει να κάτσω δίπλα στο παράθυρο. Μου αρέσει ο τρόπος που με κοιτά όταν εγώ κάνω πως δε τον βλέπω.

Τελευταία νιώθω πιο ερωτευμένη μαζί του (ΕΛΕΟΣ! Somebody pls shoot me! Τι λέω η καριόλα? Θα αδιαθετήσω πάντως σε λίγες μέρες, εξού και το emotional crisis μου). Χτες είχα μια καταπληκτική μέρα. Ξυπνήσαμε γύρω στις 3 (give me a break, will you? I get up at 5:30 am to go to work). Μαγείρεψα γαλλικές φρυγανιές (έκρουσα τις βασικά αλλά αυτός πάντα τρώει τα φαγητά μου αδιαμαρτύρητα). Ακύρωσε τη μελέτη του γιατί ήξερε ότι ήθελα να πάω μαγαζιά. Περπάτησε μαζί μου σε όσους τόπους ήθελα να πάω. Με πήρε και στο Carnaby street και είδα τους τεράστιους snow-men κρεμασμένους από πάνω μας (έμοιαζαν τόσο με εκείνο το sailor boy στους Ghost Busters, μόλις βγάλω φώτο θα τις αναρτήσω για να πιστέψετε την αληθότητα των λόγων μου). Περπατούσαμε αγκαλιά (yes your Honor, I confess to this horrifying crime) και με περίμενε, έστω και αν κάποτε περπατώ σα μια μικρή χελωνίτσα. Then we went back to his place. Μου μαγείρεψε και μετά είχε άλλες φάσεις, αυστηρές ακατάλληλες για ανήλικους, ύστερα ταινία, ύστερα pause στην ταινία, ύστερα φάσεις, ύστερα συνέχεια της ταινίας και τέλος φάσεις πάλι. Βασικά, αν διάβαζε αυτά που έγραφα ίσως και να ένιωθε ενοχλημένος γαιτί θα έλεγε ότι τον παρουσιάζω ως φλούφλη. What's the big deal? I know he isn't like that, trust me... Γιατί όταν με ρωτά γιατί είμαι μαζί του, εγώ απαντώ ειλικρινέστατα 'Αγάπη μου, για το sex'. Δε νομίζω να μπορούσα να είμαι με κάποιον που να μη μου έδινε ακριβώς ό,τι χρειαζόμουν. Sorry guys, but I admit that I sometimes have a boyish thinking, and this is one of those times.

Και ύστερα πάω να κοιμηθώ. Και συνειδητοποιώ ότι τελευταία δεν έχω πολλά παράπονα (αν εξαιρέσεις τη μαλακία με τα μαλλιά μου και ότι το shower στο fucking room μου είναι σπασμένο ακόμα). Και αρχίζω να φοβάμαι ότι κάτι θα πάει στραβά και αυτός σχεδόν πάντα να καταλαβαίνει τι σκέφτομαι και να με παίρνει αγκαλιά μέχρι να ξεσπώ σε δάκρυα (να το ξαναπώ, περιμένω την περίοδο μου, ok? Back off) γιατί θυμήθηκα ότι μου λείπει η Βερούσκα μου από την Πορτογαλλία.

P.S. Η συγγραφεύς προειδοποιεί τους αναγνώστες ότι η παρούσα ανάρτηση ενδεχομένως να αφαιρεθεί, μόλις επιστρέψει στα φυσιολογικά της επίπεδα κυνισμού (Pls God, let it be soon!).

Μια Μαύρη Μέρα - Σσιερετούμεν!

Θυμάται κανείς εκείνη τη sweet movie με την Michelle Pfeiffer και τον κουκλο-γκόμενο George Clooney στην ταινία One Fine Day? Και οι δυο είναι χωρισμένοι γονείς, εκείνη αρχιτέκτονας, αυτός δημοσιογράφος. Κατά τη διάρκεια των γεγονότων μιας μέρας γνωρίζονται και από την αρχή υπάρχει μια εκρηκτική χημεία. Μάλλον θα αναρωτιέστε ποιος ο συσχετισμός με μένα. Εγώ ούτε παντρεμένη χωρισμένη είμαι, ούτε παιδί έχω (thank God!). Η συγκεκριμένη μέρα που περνούν μαζί όμως είναι γεμάτη απρόβλεπτες σπαστικές καταστάσεις, ατυχίες και events, από εκείνα που σε κάνουν να θες να καθίσεις στη μέση του δρόμου και να βάλεις τα κλάματα. Μια τέτοια μέρα είχα και εγώ, μόνο που στο τέλος δεν είχα έναν George για να επανορθώνει για την κατάμαυρη μέρα (Σσιερετούμεν!)

Λοιπόν, το πρωί είχα ραντεβού στον οπτικό για να πάρω καινούργιους φακούς. Δε πάει άλλο η κατάσταση να βρέχει και εγώ να είμαι με τις γυαλλάρες μου, να τις βγάζω, να τις σκουπίζω, μετά από πέντε βήματα να τις ξαναβγάζω και να τις ξανασκουπίζω. Τις προάλλες είχε να με πατήσει ένα καμιόνι του Royal Mail (τουλάχιστον θα έφτανα στον άλλο κόσμο με royal touch). Σηκώνομαι μετά το μεσημέρι, αφού τελευταία έγινα κάπως βρυκόλακας, όχι-δε πίνω αίμα ακόμα, αλλά πάω για ύπνο γύρω στις 8 και σηκώνομαι γύρω στις 12 για να διεκπεραιώσω τις καθημερινές μου ασχολίες. Αφού νυχτώνει που νυχτώνει σε αυτή τη μαύρη χώρα (σσιερετούμεν) από τις 4, τι πάω για ύπνο στις 8, τι στις 12... Ανηγουέη, ξέφυγα από το θέμα (πάλι!). Πάω στο ραντεβού και θέλοντας να γλιτώσω 20 λίρες για την εξέταση τους δείχνω το χαρτί της εξέτασης που είχα κάνει στην Ισπανία τον Αύγουστο. Αφού τους κάνω μια μετάφραση, μου απαντούν ότι δεν ισχύει η συνταγή για τα γυαλιά και ότι είναι άλλη κουβέντα οι φακοί επαφής. Fair well 20 pounds! Μετά από ένα σωρό ερωτήσεις για το αν έχω διαβήτη ή αν έχω κανένα άλλο πρόβλημα υγείας (σε όλες τις ερωτήσεις η απάντηση μου ήταν ΝΟ), μου λέει ότι θα μου δώσουν δοκιμαστικούς φακούς, να περάσω να τους πάρω σε λίγες μέρες, μετά θα πρέπει να ξανακλείσουμε άλλο ραντεβού, μετά να εξετάσουν αν είναι οι κατάλληλοι και μετά να μου δώσουν τους κανονικούς. Shit! Επιπλέον, δε μπορώ να τους κάνω με χρώμα, μιας και δεν υπάρχουν φακοί με μυωπία, αστιγματισμό και χρώμα. Κλαψ κλαψ!

Ξεκινώ για το σπίτι (εστίες). Πάω με τα νεύρα να βρω τον υπέυθυνο να του πω ότι μετά από 2 μαυρογέρημους (σσιερετούμεν) μήνες που μετακόμισα, my shower still doesn't work και αναμένουν να τους πληρώνω και σχεδόν 150 λίρες τη βδομάδα! Μετά από ένα σωρό απολογίες και κούφιες μάλλον υποσχέσεις ότι οι repair-men θα περάσουν τέλος της βδομάδας πάω στο δωμάτιο μου. Μετά από 3 άκρως μηδενικότατες εποικοδομητικές ώρες, ξεκινώ να παώ στο κομμωτήριο για να βάψω το μαλλί. Όταν πήγα να κλείσω το ραντεβού τις προάλλες νόμιζα εξηγήθηκα άπταιστα. Της είπα ότι θέλω ένα κόκκινο έντονο χρώμα, να βγάζει μάτι, μόνο που δεν της είπα πουτανέ (αν και έπρεπε). Πάω, αυτή χασιμιά, έρχεται μετά από 15 λεπτά και 1000 απολογίες και με καθίζει στην καρέκλα του βασανιστηρίου. Όμως είχε κάτι χέρια τόσο αεράτα, που σχεδόν δεν ένιωσα κανένα ίχνος τριχομαλλίσματος και όταν πια είχε απλώσει τη βαφή και μου ξέπλενε τα μαλλιά κάνοντας τους μασάζ, νομίζω είχα αρχίσει να την ερωτεύομαι. Τελειώνει σε κάποια φάση το μασάζ όπως όλα τα ωραία σε αυτή την άδικη ζωή) και οδεύω προς τον καθρέφτη. Είχε να πάθω έφραγμα! Δηλαδή τι δεν κατάλαβε η μαννή. Δε μπορεί να ξεχωρίσει το κόκκινο πουτανέ από το σχεδόν μαύρο. Ok, είπαμε ότι πέρασα μαι highschool dark gothic φάση και μπορέί να ακούω punk emo μουσική αλλά αν ήθελα να γινώ η γκόμενα του the Crow θα το έκανα a long time ago!

Άρχισα να ζαλίζομαι, να με κυριεύουν θολούρες παντού, να θέλω να αρχίσω να κλαίω με λυγμούς και το αποκορύφωμα να πιάνει το πιστολάκι για να μου στεγνώσει τα μαλλιά! ΑΑΑΑ! Σημειωτέον ότι το μαλλί μου είανι σγουρό και ποτέ μα ποτέ δε συνίσταται να παίρνεις το πιστολάκι και να το σσιαμαλίζεις πάνω στο κεφάλι. Μετά το αρχικό σοκ ήθελα να την τριχομαλλίσω. Πληρώνω, φορώ το σακκάκι μου, βάζω την κουκούλα και βγαίνω έξω στο δρόμο. Δε μπορούσα να αντέξω άλλο, παίρνω τηλέφωνο τον Κοινό Γνωστό και ανάμεσα σε λυγμούς και δάκρυα του εξιστορώ τα καθέκαστα! Το ρεζίλι: Totenham Court Road in rush hour με 1000 κόσμο και εγώ να μυξοκλαίω στο τηλέφωνο.

-Αγάπη μου, τωρά που δεν έχω τα κόκκινα πουτανίσιμα μαλλιά μου θα με ξεερωτευτείς?
-Όχι μωρό μου.
-Μα γιατίιιιι? Αφού δεν έχω τα καπαρετζίσιμα μαλλιά μου που είδες την πρώτη νύχτα που με είδες και με ερωτεύτηκεεεες!
- Δεν είναι μόνο τα μαλλιά σου που ερωτεύτηκα λατρεία μου.

Και μετά από πολλά τέτοια φτάνω στην θλιβερή μου κρύπτη, κρεβάτι νεκρικό. Κάνω ένα μπάνια μπας και κάτσει το μαλλί και διαπιστώνω με φρίκη ότι μου χτένισε τα μαλλιά τόσες πολλές φορές που αδύνατο να σγουρύνουν! Πέφτω στο κρεβάτι και μακάρι να ξυπνήσω και να είναι ένας εφιάλτης. Atleast I can dream, no?

Ξυπνώ γύρω στις 12. Πάω στον καθρέφτη. Δεν ήταν εφιάλτης τελικά. Μπαίνω στο ιντερνετ και βλέπω τα κομμωτήρια Toni & Guy. Θα παώ αύριο να κλείσω ραντεβού. Είμαι σίγουρη ότι οι εκπαιδευόμενες εκεί δε μπορούν να κάνουν μεγαλύτερη ζημιά.

Πάω στη κουζίνα. Κάνω αυγό τηγανητό, με λουκάνικα και πατάτες. Το φαγητό πάντα με κάνει να νιώθω καλύτερα. Και μετά ακολουθεί Haagen Danz baileys! Με παίρνει τηλέφωνο ο Κοινός Γνωστός. Δε ξέρω πως τα καταφέρνω και μαλλώνουμε κάθε φορά από το τίποτα. Ανάθεμα μαύρο (σσιερετούμεν!).

Πρέπει να πάω να πάρω τα ρούχα από το στεγνωτήριο. Δεν έχει ψυχή στους διαδρόμους και φοβάμαι κάπως. Anw, παίρνω μαζί μου το σκουπόξυλο και πάω για τα ρούχα.

Καληνύχτα, μάλλον Καλό ξημέρωμα!

SeVeN TrUthS!

Μετά από παράκληση του αγαπητού συμπλοκίτη Lefty και ύστερις από περισυλλογή και ενδοανασκόπηση, είπα να αποκαλύψω και εγώ μερικά στοιχεία/πτυχές του πολυσύνθετου/psycho χαρακτήρα μου. By the way, αυτή η φάση τείνει να πάρει πλαίσια globalization chain letter ή είμαι κάπως υπερβολική?

Λοιπόν, let's cut to the chase...

FACT 1:

Είμαι such a drama queen! Άθελα μου τις παραπάνω φορές μεγαλοποιώ τα πράγματα και τα επεκτείνω λιγάκι από τις πραγματικές τους διαστάσεις αλλά χωρίς να λέω ψέματα αα! Βασικά, ανάλυσα το θέμα και έχει ως εξής: I am a big storyteller! Πάντα στις κατασκηνώσεις λέω ιστορίες με φανάρι, να πετάγονται φλόγες στο υπόβαθρο και με scary sound effects. Δε το λέω μόνο εγώ, αλλά οι φίλοι μου απολαμβάνουν τις ιστορίες/περιπέτειές μου και πάντα τους διασκεδάζω με αυτές. So what? I'm a drama Queen! Every gang needs one ;P

FACT 2:

I am a huge TV freak! I lost counting of how many hours I spent in front of the screen... And I really mean I watch everything: από Friends, Malcom in the Middle, Still Standing, 3rd Rock from the Sun, That's 70 Show, μέχρι Grey's Anatomy, ER, Scrubs, Home και συνεχίζουμε σε Desperate Housewives, The OC, Dawson's Creek, Bones, CSI, Roswell, Heroes, Kyle XY, Smallville, The X-Files, Millennium, LOST and the list can go on and on and on! My all time favourite classic series is Buffy the Vampire Slayer. And don't tell me it sounds lame, cos IT AIN'T! Είναι η μοναδική σειρά που παρακολούθησα μέχρι τέλος (7 ολόκληρα season) και ξέρω όλα τα επεισόδια απ'εξω και ανακατωτά. I know some scenes by heart (OMG, that sounds a bit pathetic hah?). Anw, don't get me started with the movies factor...

My biggest aspiration: to take part in a trivial contest about tv sit-coms and movies, and WIN!

My second biggest aspiration: Να γραφτώ στο βιβλίο Γκίννες ως το άτομο με τις μεγαλύτερες γνώσεις EVER about cinematography.

Bottom line: I watch EVERYTHING except realities.

FACT 3:

Μου αρέσει να πίνω γάλα από το μπουκάλι. Σηκώνομαι τις νύχτες, ειδικά μες το καλοκαίρι, ανοίγω την πόρτα του ψυγείου και στηλλώνω την μπουκάλα. Όμως δε περιορίζομαι στο γάλα, μου αρέσουν επίσης όλοι οι χυμοί (ειδικά φραουλένιες γεύσεις), λεμονάδα παγωμένη. Σε περίπτωση που με κόψει η αρφή μου: "Μάμαααααα η κόρη σου η ξιμαρισμένη στηλλώνει τις μπουκάλες πάλε! Γιαξ ρε μάμααα!". Μετά εγώ απαντώ: "Σκάσε ρε γάρε" και αν δεν προλάβει να έρθει η μάνα μου για κανόνες καλής συμπεριφοράς και τρόπους που αρμόζουν σε μια δεσποσύνη, ρίχνω και μια δυνατή σφαλιάρα της κάρφισσας.

FACT 4:

Άμα ερωτευτώ (ανάθεμα την ώρα!) κάμνω σαν το 9χρονο. Πάντα μέσα στον απόλυτη κυνισμό και απαισιοδοξία. Καταρχάς, δε το παραδέχομαι, αρχικά ούτε και στον ίδιο μου τον εαυτό. Μετά θέλω τον όπως θέλω ένα φόρεμα designer που αν δεν το πάρω θα σπάσω. Και προτιμώ να το πάρω και ας μη το βάλω ποτέ. Ύστερα κρύβομαι πίσω από λόγια που δεν εννοώ. Ακολουθεί η συγκάλυψη πραγματικών συναισθημάτων και η εμφάνιση ενός άλλου εαυτού (π.χ. κάμνει μου τον δύσκολο τάχα, είμαι ικανή να make out με έναν από τους φίλους του. I'm such a bitch, I know!). Ασφαλώς όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν! I'm a good girl now. And I'm more mature since those sinful days...


Να προσθέσω, πως νομίζω ότι ερωτεύτηκα τρεις φορές στη ζωή μου. Και εννοώ έρωτα με ορμόνες, σωματικά ερεθίσματα, χημικές ουσίες που εγκρίνει ο οργανισμός στον εγκέφαλο και κάνεις πράγματα που υπό κανονικές συνθήκες δε θα έκανες ποτέ... Anw, όσο και να πληγώθηκα νομίζω ότι κατά κάποιο τρόπο δεν μετανιώνω για τίποτα, γιατί εξαιτίας όλων μου των εμπειριών έμαθα και ωρίμασα, έστω και αν ακόμα κάνω λάθη στη σχέση μου (ελπίζω ο Κοινός Γνωστός να συνεχίσει να έχει υπομονή μαζί μου). Και μιας και έκανα την αναφορά σε παλιούς έρωτες, ας τους ονοματίσω για να τους δώσω την υπόσταση που δεν είχαν ποτέ στ'αλήθεια. Πρώτος ήταν ένας Γάλλος (aka Ακατονόμαστος), που γνώρισα στο ERASMUS μου. Ήταν ένας λουζερόβιος αλλά κατά βάθος ευαίσθητος μέχρι σημείου που να μη μπορεί να χειριστεί τα συναισθήματά του και γι'αυτό επέλεγε είτε να έιναι μαστουρωμένος είτε μεθυσμένος. Ακολούθησε ο Ισπανός Εουσκέρος (aka Ανυπόστατος), που έκανε το ERASMUS του στην Κύπρο. Οι περιστάσεις της γνωριμίας μας καθώς και η ίδια ήταν σημαδιακή και για όσο διάστημα κράτησε η λεγάμενη ανύπαρκτη σχέση ήταν γεμάτο σκαμπανεβάσματα, πολλά μεθύσια στο Scarabeo (most of them από πλευράς μου) και πράγματα τα οποία άνθρωποι που κανονικά είναι ερωτευμένοι ο ένας με τον άλλο δε θα έκαναν ποτέ ο ένας στον άλλο. Καυ αυτός ήταν ένας λουζερόβιος, που αποζητούσε συνέχεια αποδοχή, μιας και δε μπορούσε να αποδεκτεί τον εαυτό του (μόνο ο ίδιος ξέρει γιατί το έκανε αυτό), που κατά βάθος παρέμενε ένα φοβισμένο παιδί.

Ο τρίτος, είναι ο νυν μου, aka Κοινός Γνωστός. Έχουμε τις καλές μας στιγμές, έχουμε και τις άσχημες. Αλλά μου δείχνει κατανόηση και προσπαθεί να το κάνει να πετύχει. Μου δίδαξε πολλά για τις ανθρώπινες σχέσεις επαφών τρίτου τύπου και ίσως να είναι ερωτευμένος. Και εγώ είμαι (ΟΥΦΟΥ!) αλλά παρόλαυτα η υποφαινούσα γαδάρα όταν τη ρώτησε το Σάββατο που βγήκαν έξω αν είναι ερωτευμένη, αυτή απάντησε "ofcourse not" (αλλά τουλάχιστον με ένα βλέμμα που υποβοσκούσε άλλο λανθάνον μήνυμα).

FACT 5:

Νομίζω πως αυτό θα ακουστεί weird αλλά πιστεύω πως αρκετοί είχαν την ίδια άποψη όταν είμασταν μικροί. Όταν ήμουν εγώ μικρή νόμιζα ότι ήμουν υιοθετημένη αλλά αυτό δε με φόβιζε. Το άκρως αντίθετο. Ευχόμουν να ήταν αλήθεια. Να χτυπούσαν μια μέρα την εξώπορτα του σπιτιού και να παρουσιάζονταν οι πραγματικοί μου γονείς για να με διεκδικήσουν. Οι οποίοι ασφαλώς θα ήταν κάποιοι βασιλιάδες κάποιου μικρού πριγκηπάτου (ίσως του Λιχτενσταϊν, ίσως της Ανδόρρας, δε με χαλά) και αυτό θα με έκανε πριγκηποπούλα. Δε θα χρειαζόταν να ανησυχήσω για τίποτα ποτέ στη ζωή μου. Βασικά μάλλον το σκεφτόμουν αυτό γιατί ποτέ δε τα πήγαινα καλά με τους γονείς μου και είχα τάσεις φυγής (κάτω από το κρεβάτι είχα σακίδιο διαφυγής έκτακτης ανάγκης, το οποίο περιείχε σοκολάτες, κεανίτα, τον μπικιφρίνο μου (εκείνα τα Trolls του τζαιρού μας με τα μακριά μαλλιά) και αρκετά κόμικ. Ένηγουειζ, όταν πήγαινα παραλία νόμιζα πως ήμουν η γοργόνα του Άντερσεν και έκανα κάτι επικίνδυνες απόπειρες κολύμβησης (έμαθα τέλεια όμως, 2 χρόνια στο ΑΓΟ δεν έμαθα τίποτα). Στη συνέχεια, πόθος μιας ζωής ήταν να γίνω κτηνίατρος χωρίς σύνορα και να ταξιδεύω στο Θιβέτ για να θεραπεύσω λάμα με πονόλαιμο, ινδικές τίγρεις με γρίπη, ελέφαντες με ωτίτιδα και αντιλόπες με σπασμένα κεφάλια.

FACT 6:

Πρόσφατη μου τηλεοπτική αγάπη (και please don't kill me, cos διαισθάνομαι αρνητική προδιάθεση) είναι η ΑΙΓΙΑ FUXIΑ! Here, I've said it, and I feel a lot much better! Δε ξέρω ρε παιδιά, πρώτη φορά βλέπω κυπριακή σειρά και από τις ελάχιστες φορές που παρακολουθώ κάτι ελληνόφωνο, since I believe that the majority of greek series lack of originality και είναι πιστά αντίγραφα από την ευρύτερη ξένη τηλεόραση (some other time I'll get down to a futher analysis with relevance to it). Anw, μου αρέσει cos βλέπω reference με άλλες σειρές (that's not bad, το κάνουν με τρόπο που ταιριάζει) και μαθαίνω και κυπριακές λέξεις που I've never EVER heard before! Μου αρέσει κιόλας που είναι μια σειρά την οποία συμφωνούμε και οι 2, εγώ και ο Κοινός Γνωστός, να δούμε μαζί (ώσπου να περιμένουμε το LOST το φεβράρη ππεεε).

FACT 7:

Ονειροπάλλομαι τα μάλα και σε υπέρτατο βαθμό! Να δώσω παράδειγμα. Τραγουδώ (συνήθως στο μπάνιο), κλείνω τα μάτια, βρίσκομαι σε μια χλιδάτη αίθουσα, φορώ ένα γαμάτο κόκκινο φόρεμα με σχισμή μέχρι πάνω στη γάμπα, τέλεια κόκκινα μαλλιά (αν πετύχαινε καμιά φορά η βαφή!) πίσω μου η ορχήστρα jazz, μπροστά μου οι θεατές καθισμένοι στα σικ τραπέζια τους με τα ποτήρια γεμάτα σαμπάνια, ο φωτισμός χαμηλώνει και αρχίζω: "SummertimeAnd the living is easy. Fish are jumping. The cotton is high. Oh your daddys rich. Your mamas good looking. I said hush little baby. Dont you cry. Summertimeeee...

Η ονειροπαλλησία έχει διάφορες παραλλαγές. Ώρες ώρες είμαι μια ξανθή γκομενάρα σε σκυλάδικο "Είμαστε 1 εμείς και όχι 2. Σα το θεό μου εγώ σε αγαπώ και αν με αφήσεις στο υπογράφω θα αυτοκαταστραφώωω". Στο σημείο αυτό βάζω το χέρι στο μέτωπο και κοιτώ με αδειανό βλέμμα στο βάθος της αίθουσας για να κοιτάξω σκιές μιας παλιάς χαμένης αγάπης. Ή αν προτιμάτε, ελληνικά μπουζούκια δεκαετίας 60. Αυτός: "Ηλιοβασίλεμα στα μάτια σου φωτιά. Καίγομαι μέσα στη δική σου τη ματιά. Λιώνω σαν φλόγα την αυγή σα με κοιτάς". Αυτή: "Αν με κρατάς, είναι τα μπράτσα σου μια θάλασσα πλατιά, που μέσα χάνομαι και πνίγομαι βαθιά μες τα βαθιά της τα νερά σα με κρατάς" και αυτή να πάσχει από μια σπάνια ανίατη ασθένεια και αυτός να κάνει τα πάντα για να τη σώσει αλλά να μη τα καταφέρνει στο τέλος και εγώ να πάσχω από οξείας μορφής σχιζοφρενίτιδα (Ααα ρε μάνα, τι μας έκανες εσύ και τα έργα σου με τον Βοσκόπουλο!).

Βασικά όμως κάποτε είμαι και Shakira (I know, I have no shame, please don't say anything) σε φάση "Ay mi bien, que no haria yo por ti, por tenerte un segundo, alejados del mundo y cercita de mi... Hay amores que se vuelven resistentes a los daños, como el vino que mejora con los años, asi crece lo que siento yo por ti¨. Και μετά να σκέφτομαι το βιβλίο "Ο Έρωτας στα Χρόνια της Χολέρας" (όχι και από τα καλύτερα του Μάρκες) και να είμαι εκεί, το ίδιο και ο Κοινός Γνωστός και να τον ρωτάς "How long would you wait for love?". Και αυτός να απαντά " 51 years, 9 months, 4 days. That is how long I've loved you". God, αφού δεν είναι μέρες μου να αδιαθετήσω!

Εκτέθηκα αρκετά νομίζω for tonight. Να παραδώσω και εγώ με τη σειρά μου τη σκυτάλη στην αγαπημένη μου Leni, και σε οποιονδήποτε άλλο δεν προέβηκε μέχρι τώρα σε αποκαλύψεις.

P.S. Επικαλούμαι προσωρινή παράνοια για την συγγραφή της συγκεκριμένης ανάρτησης.