SeVeN TrUthS!

Μετά από παράκληση του αγαπητού συμπλοκίτη Lefty και ύστερις από περισυλλογή και ενδοανασκόπηση, είπα να αποκαλύψω και εγώ μερικά στοιχεία/πτυχές του πολυσύνθετου/psycho χαρακτήρα μου. By the way, αυτή η φάση τείνει να πάρει πλαίσια globalization chain letter ή είμαι κάπως υπερβολική?

Λοιπόν, let's cut to the chase...

FACT 1:

Είμαι such a drama queen! Άθελα μου τις παραπάνω φορές μεγαλοποιώ τα πράγματα και τα επεκτείνω λιγάκι από τις πραγματικές τους διαστάσεις αλλά χωρίς να λέω ψέματα αα! Βασικά, ανάλυσα το θέμα και έχει ως εξής: I am a big storyteller! Πάντα στις κατασκηνώσεις λέω ιστορίες με φανάρι, να πετάγονται φλόγες στο υπόβαθρο και με scary sound effects. Δε το λέω μόνο εγώ, αλλά οι φίλοι μου απολαμβάνουν τις ιστορίες/περιπέτειές μου και πάντα τους διασκεδάζω με αυτές. So what? I'm a drama Queen! Every gang needs one ;P

FACT 2:

I am a huge TV freak! I lost counting of how many hours I spent in front of the screen... And I really mean I watch everything: από Friends, Malcom in the Middle, Still Standing, 3rd Rock from the Sun, That's 70 Show, μέχρι Grey's Anatomy, ER, Scrubs, Home και συνεχίζουμε σε Desperate Housewives, The OC, Dawson's Creek, Bones, CSI, Roswell, Heroes, Kyle XY, Smallville, The X-Files, Millennium, LOST and the list can go on and on and on! My all time favourite classic series is Buffy the Vampire Slayer. And don't tell me it sounds lame, cos IT AIN'T! Είναι η μοναδική σειρά που παρακολούθησα μέχρι τέλος (7 ολόκληρα season) και ξέρω όλα τα επεισόδια απ'εξω και ανακατωτά. I know some scenes by heart (OMG, that sounds a bit pathetic hah?). Anw, don't get me started with the movies factor...

My biggest aspiration: to take part in a trivial contest about tv sit-coms and movies, and WIN!

My second biggest aspiration: Να γραφτώ στο βιβλίο Γκίννες ως το άτομο με τις μεγαλύτερες γνώσεις EVER about cinematography.

Bottom line: I watch EVERYTHING except realities.

FACT 3:

Μου αρέσει να πίνω γάλα από το μπουκάλι. Σηκώνομαι τις νύχτες, ειδικά μες το καλοκαίρι, ανοίγω την πόρτα του ψυγείου και στηλλώνω την μπουκάλα. Όμως δε περιορίζομαι στο γάλα, μου αρέσουν επίσης όλοι οι χυμοί (ειδικά φραουλένιες γεύσεις), λεμονάδα παγωμένη. Σε περίπτωση που με κόψει η αρφή μου: "Μάμαααααα η κόρη σου η ξιμαρισμένη στηλλώνει τις μπουκάλες πάλε! Γιαξ ρε μάμααα!". Μετά εγώ απαντώ: "Σκάσε ρε γάρε" και αν δεν προλάβει να έρθει η μάνα μου για κανόνες καλής συμπεριφοράς και τρόπους που αρμόζουν σε μια δεσποσύνη, ρίχνω και μια δυνατή σφαλιάρα της κάρφισσας.

FACT 4:

Άμα ερωτευτώ (ανάθεμα την ώρα!) κάμνω σαν το 9χρονο. Πάντα μέσα στον απόλυτη κυνισμό και απαισιοδοξία. Καταρχάς, δε το παραδέχομαι, αρχικά ούτε και στον ίδιο μου τον εαυτό. Μετά θέλω τον όπως θέλω ένα φόρεμα designer που αν δεν το πάρω θα σπάσω. Και προτιμώ να το πάρω και ας μη το βάλω ποτέ. Ύστερα κρύβομαι πίσω από λόγια που δεν εννοώ. Ακολουθεί η συγκάλυψη πραγματικών συναισθημάτων και η εμφάνιση ενός άλλου εαυτού (π.χ. κάμνει μου τον δύσκολο τάχα, είμαι ικανή να make out με έναν από τους φίλους του. I'm such a bitch, I know!). Ασφαλώς όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν! I'm a good girl now. And I'm more mature since those sinful days...


Να προσθέσω, πως νομίζω ότι ερωτεύτηκα τρεις φορές στη ζωή μου. Και εννοώ έρωτα με ορμόνες, σωματικά ερεθίσματα, χημικές ουσίες που εγκρίνει ο οργανισμός στον εγκέφαλο και κάνεις πράγματα που υπό κανονικές συνθήκες δε θα έκανες ποτέ... Anw, όσο και να πληγώθηκα νομίζω ότι κατά κάποιο τρόπο δεν μετανιώνω για τίποτα, γιατί εξαιτίας όλων μου των εμπειριών έμαθα και ωρίμασα, έστω και αν ακόμα κάνω λάθη στη σχέση μου (ελπίζω ο Κοινός Γνωστός να συνεχίσει να έχει υπομονή μαζί μου). Και μιας και έκανα την αναφορά σε παλιούς έρωτες, ας τους ονοματίσω για να τους δώσω την υπόσταση που δεν είχαν ποτέ στ'αλήθεια. Πρώτος ήταν ένας Γάλλος (aka Ακατονόμαστος), που γνώρισα στο ERASMUS μου. Ήταν ένας λουζερόβιος αλλά κατά βάθος ευαίσθητος μέχρι σημείου που να μη μπορεί να χειριστεί τα συναισθήματά του και γι'αυτό επέλεγε είτε να έιναι μαστουρωμένος είτε μεθυσμένος. Ακολούθησε ο Ισπανός Εουσκέρος (aka Ανυπόστατος), που έκανε το ERASMUS του στην Κύπρο. Οι περιστάσεις της γνωριμίας μας καθώς και η ίδια ήταν σημαδιακή και για όσο διάστημα κράτησε η λεγάμενη ανύπαρκτη σχέση ήταν γεμάτο σκαμπανεβάσματα, πολλά μεθύσια στο Scarabeo (most of them από πλευράς μου) και πράγματα τα οποία άνθρωποι που κανονικά είναι ερωτευμένοι ο ένας με τον άλλο δε θα έκαναν ποτέ ο ένας στον άλλο. Καυ αυτός ήταν ένας λουζερόβιος, που αποζητούσε συνέχεια αποδοχή, μιας και δε μπορούσε να αποδεκτεί τον εαυτό του (μόνο ο ίδιος ξέρει γιατί το έκανε αυτό), που κατά βάθος παρέμενε ένα φοβισμένο παιδί.

Ο τρίτος, είναι ο νυν μου, aka Κοινός Γνωστός. Έχουμε τις καλές μας στιγμές, έχουμε και τις άσχημες. Αλλά μου δείχνει κατανόηση και προσπαθεί να το κάνει να πετύχει. Μου δίδαξε πολλά για τις ανθρώπινες σχέσεις επαφών τρίτου τύπου και ίσως να είναι ερωτευμένος. Και εγώ είμαι (ΟΥΦΟΥ!) αλλά παρόλαυτα η υποφαινούσα γαδάρα όταν τη ρώτησε το Σάββατο που βγήκαν έξω αν είναι ερωτευμένη, αυτή απάντησε "ofcourse not" (αλλά τουλάχιστον με ένα βλέμμα που υποβοσκούσε άλλο λανθάνον μήνυμα).

FACT 5:

Νομίζω πως αυτό θα ακουστεί weird αλλά πιστεύω πως αρκετοί είχαν την ίδια άποψη όταν είμασταν μικροί. Όταν ήμουν εγώ μικρή νόμιζα ότι ήμουν υιοθετημένη αλλά αυτό δε με φόβιζε. Το άκρως αντίθετο. Ευχόμουν να ήταν αλήθεια. Να χτυπούσαν μια μέρα την εξώπορτα του σπιτιού και να παρουσιάζονταν οι πραγματικοί μου γονείς για να με διεκδικήσουν. Οι οποίοι ασφαλώς θα ήταν κάποιοι βασιλιάδες κάποιου μικρού πριγκηπάτου (ίσως του Λιχτενσταϊν, ίσως της Ανδόρρας, δε με χαλά) και αυτό θα με έκανε πριγκηποπούλα. Δε θα χρειαζόταν να ανησυχήσω για τίποτα ποτέ στη ζωή μου. Βασικά μάλλον το σκεφτόμουν αυτό γιατί ποτέ δε τα πήγαινα καλά με τους γονείς μου και είχα τάσεις φυγής (κάτω από το κρεβάτι είχα σακίδιο διαφυγής έκτακτης ανάγκης, το οποίο περιείχε σοκολάτες, κεανίτα, τον μπικιφρίνο μου (εκείνα τα Trolls του τζαιρού μας με τα μακριά μαλλιά) και αρκετά κόμικ. Ένηγουειζ, όταν πήγαινα παραλία νόμιζα πως ήμουν η γοργόνα του Άντερσεν και έκανα κάτι επικίνδυνες απόπειρες κολύμβησης (έμαθα τέλεια όμως, 2 χρόνια στο ΑΓΟ δεν έμαθα τίποτα). Στη συνέχεια, πόθος μιας ζωής ήταν να γίνω κτηνίατρος χωρίς σύνορα και να ταξιδεύω στο Θιβέτ για να θεραπεύσω λάμα με πονόλαιμο, ινδικές τίγρεις με γρίπη, ελέφαντες με ωτίτιδα και αντιλόπες με σπασμένα κεφάλια.

FACT 6:

Πρόσφατη μου τηλεοπτική αγάπη (και please don't kill me, cos διαισθάνομαι αρνητική προδιάθεση) είναι η ΑΙΓΙΑ FUXIΑ! Here, I've said it, and I feel a lot much better! Δε ξέρω ρε παιδιά, πρώτη φορά βλέπω κυπριακή σειρά και από τις ελάχιστες φορές που παρακολουθώ κάτι ελληνόφωνο, since I believe that the majority of greek series lack of originality και είναι πιστά αντίγραφα από την ευρύτερη ξένη τηλεόραση (some other time I'll get down to a futher analysis with relevance to it). Anw, μου αρέσει cos βλέπω reference με άλλες σειρές (that's not bad, το κάνουν με τρόπο που ταιριάζει) και μαθαίνω και κυπριακές λέξεις που I've never EVER heard before! Μου αρέσει κιόλας που είναι μια σειρά την οποία συμφωνούμε και οι 2, εγώ και ο Κοινός Γνωστός, να δούμε μαζί (ώσπου να περιμένουμε το LOST το φεβράρη ππεεε).

FACT 7:

Ονειροπάλλομαι τα μάλα και σε υπέρτατο βαθμό! Να δώσω παράδειγμα. Τραγουδώ (συνήθως στο μπάνιο), κλείνω τα μάτια, βρίσκομαι σε μια χλιδάτη αίθουσα, φορώ ένα γαμάτο κόκκινο φόρεμα με σχισμή μέχρι πάνω στη γάμπα, τέλεια κόκκινα μαλλιά (αν πετύχαινε καμιά φορά η βαφή!) πίσω μου η ορχήστρα jazz, μπροστά μου οι θεατές καθισμένοι στα σικ τραπέζια τους με τα ποτήρια γεμάτα σαμπάνια, ο φωτισμός χαμηλώνει και αρχίζω: "SummertimeAnd the living is easy. Fish are jumping. The cotton is high. Oh your daddys rich. Your mamas good looking. I said hush little baby. Dont you cry. Summertimeeee...

Η ονειροπαλλησία έχει διάφορες παραλλαγές. Ώρες ώρες είμαι μια ξανθή γκομενάρα σε σκυλάδικο "Είμαστε 1 εμείς και όχι 2. Σα το θεό μου εγώ σε αγαπώ και αν με αφήσεις στο υπογράφω θα αυτοκαταστραφώωω". Στο σημείο αυτό βάζω το χέρι στο μέτωπο και κοιτώ με αδειανό βλέμμα στο βάθος της αίθουσας για να κοιτάξω σκιές μιας παλιάς χαμένης αγάπης. Ή αν προτιμάτε, ελληνικά μπουζούκια δεκαετίας 60. Αυτός: "Ηλιοβασίλεμα στα μάτια σου φωτιά. Καίγομαι μέσα στη δική σου τη ματιά. Λιώνω σαν φλόγα την αυγή σα με κοιτάς". Αυτή: "Αν με κρατάς, είναι τα μπράτσα σου μια θάλασσα πλατιά, που μέσα χάνομαι και πνίγομαι βαθιά μες τα βαθιά της τα νερά σα με κρατάς" και αυτή να πάσχει από μια σπάνια ανίατη ασθένεια και αυτός να κάνει τα πάντα για να τη σώσει αλλά να μη τα καταφέρνει στο τέλος και εγώ να πάσχω από οξείας μορφής σχιζοφρενίτιδα (Ααα ρε μάνα, τι μας έκανες εσύ και τα έργα σου με τον Βοσκόπουλο!).

Βασικά όμως κάποτε είμαι και Shakira (I know, I have no shame, please don't say anything) σε φάση "Ay mi bien, que no haria yo por ti, por tenerte un segundo, alejados del mundo y cercita de mi... Hay amores que se vuelven resistentes a los daños, como el vino que mejora con los años, asi crece lo que siento yo por ti¨. Και μετά να σκέφτομαι το βιβλίο "Ο Έρωτας στα Χρόνια της Χολέρας" (όχι και από τα καλύτερα του Μάρκες) και να είμαι εκεί, το ίδιο και ο Κοινός Γνωστός και να τον ρωτάς "How long would you wait for love?". Και αυτός να απαντά " 51 years, 9 months, 4 days. That is how long I've loved you". God, αφού δεν είναι μέρες μου να αδιαθετήσω!

Εκτέθηκα αρκετά νομίζω for tonight. Να παραδώσω και εγώ με τη σειρά μου τη σκυτάλη στην αγαπημένη μου Leni, και σε οποιονδήποτε άλλο δεν προέβηκε μέχρι τώρα σε αποκαλύψεις.

P.S. Επικαλούμαι προσωρινή παράνοια για την συγγραφή της συγκεκριμένης ανάρτησης.