Τον τελευταίο καιρό νιώθω κάπως περίεργα. Το βράδυ, αν και συνεχίζω να έχω πολύ ενδιαφέροντα όνειρα (ψες ήμουν σε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα αλλά πολύ πιο hot γκομενάρα από τον καπετάνιο Aidan tou Moby Dick, μετά ήμουν σε μια ομάδα με υπερήρωες και προσπαθούσαμε να σώσουμε έναν σύντροφο, μετά κατά παράδοξο τρόπο μάζευα σπαρτά σε ένα χωράφι... Anw, τα freaky weird όνειρά μου θα αναλυθούν σε άλλο ποστ), δε ξυπνώ με ένα αδειανό εσωτερικό κενό (πείνα δεν είναι guys, since I always keep a huge cadbury chocolate within reaching distance). Δε μου φακκούν τα πάντα. Περπατώ και σιγοτραγουδώ (όταν δε φορείς headphones, that is weird!). Τις προάλλες πιάνω τον εαυτό μου να κοιτά με ένα πλατύ χαμόγελο ένα ζευγάρι που αντάλλαζε στοματικά υγρά στις κυλιόμενες σκάλες του Euston station, και αντί να πετάξω καμιά προειδοποίηση για τους κινδύνους της μετάδοσης του σάλιου (btw did you know that το σάλιο ενός σκυλιού είναι πιο καθαρό από αυτό κάποιου ανθρώπου?)στέκομαι σαν την αποχαυνομένη και κοιτώ, μέχρι που η γκόμενα το συνειδητοποίησε και νόμιζε ότι παίρνω μάτι! Κοιτώ τα πιτσιρίκια στο λεωφορείο και αντίς να κρατώ σταυρό και να φωνάζω μακριά-μακριά κακιασμένα!- μετά από την εμπειρία της δουλειάς και την ταινία Pet Semetary- τους μοιράζω τα μπισκότα μου.
what's wrong with me?! Πεθαίνω μήπως? Πόσους μήνες ζωής έχω? Θα τα παρατήσω όλα και θα πάω στο Θιβέτ, να βρω τη τελευταία (και πρώτη βασικά) γαλήνη της ψυχής ανάμεσα σε πορτοκαλοφόρους μοναχούς και τα γιακ. Η άλλη πιθανή εξήγηση (αν και τρέμω να παραδεκτώ την αληθοπρέπειά της) είναι ότι δε έχω και πολλά ιδιαίτερα πράγματα για να bitching about... Μα γιατί? Γιατί? Τι κάνω λάθος?
Βασικά, όπως το αυτοψυχο-αναλύω, τον τελευταίο καιρό είμαι ok, όσο μπορεί να είναι κάποιο άτομο όπως εμένα. Που πέφτω το βράδυ να κοιμηθώ και με πιάνει το άγχος για την τρύπα του όζοντος, για την έλειψη νερού στις τριτοκοσμικές χώρες, τι θα γίνει στο επόμενο επεισόδιο του AIGIA FOUXIA, που έπρεπε να διαβάζω αλλά επελλάριζα, που θέλω να αγοράσω ένα παλτό 100 λίρες και τσιγκουνεύομαι, που πρέπει να πάρω μπότες και δε βρίσκω κάτι που να μου αρέσει και που σκέφτομαι ότι πόσο να αναβάλλω να πάω στο ταχυδρομείο για να στείλω τις γέρημες τις ποστ-καρτς μου...
Όπως και να 'χει, είμαι βαθιά σκεφτόμενο άτομο (πώς είπατε?) και το μυαλό μου γυρίζει 1000 ρόδες το δευτερόλεπτο όπως λέει και ο Κοινός Γνωστός. Και αυτό μας φέρνει σε έναν άλλο παράγοντα για την ίσως-ανίατη κατάστασή μου. Λοιπόν, ο Κοινός Γνωστός. Γνωριστήκαμε πριν 1μισι χρόνο περίπου, σε μια άσχηση φάση της ζωής μου και κάτω από τις πιο λάθος συνθήκες (trust me, δε νομίζω να υπάρχουν πιο λάθος) αρχίσαμε να κάνουμε ότι κάνουμε. Και το πιο φοβερό είναι ότι δε μετανιώνω για τίποτα. Και θα το ξαναπώ. Αν είχα την ευκαιρία να ξαναρχίζαμε από την αρχή, θα τα έκανα όλα τα ίδια... Η προκαθορισμένη συμφωνία μας δεν τελείωσε την ημερομηνία που είχαμε ορίσει τη λήξη μας. Και όταν με έπιασαν τα υπαρξιακά μου και πήγα εθελόντρια στην Ισπανία, αυτός πηγαινοερχόταν για να με δει και εγώ με τη σειρά μου είχα την ευκαιρία να γνωρίσω το Λονδίνο.
Μαλλώνουμε συχνά, πολύ συχνά. Και για τους πιο παλαβο-χαζούς ανυπόστατους λόγους. Πολλές φορές μάλιστα απορώ πως δε μου ρίχνει κανά χαστούκι για να στρώσω (ok, he isn't allowed to do this). Αλλά μου φαίνεται απίστευτο και είναι όντως αξιοπερίεργο που άντεξε μαζί μου τόσο καιρό, just ask my friends about it. Μου αρέσει όταν είμαι down και προσπαθεί να με ευθυμήσει, ακόμα και με τους πιο ηλίθιους τρόπους. Όταν στραβώνω για κάτι και έρχεται να με αγκαλιάσει (έπρεπε να του το μάθω αυτό, αλλά τώρα το κάνει από μόνος του). Μου αρέσει που όταν μαλλώνουμε προσπαθεί να τα fix, έστω και αν αυτό σημαίνει να έρχεται με ένα κουτί μπισκότα Millies και να με περιμένει έξω στη βροχή μέχρι να έρθω να του ανοίξω. Μου αρέσει όταν το βράδυ πριν πάμε για ύπνο (γύρω στις 3:30) πάντα φέρνει ένα πιατάκι γλυκό κεράσι και ένα μπουκάλι νερό πάνω στο κομοδίνο. Μου αρέσει όταν έχω να σηκωθώ στις 5μισι για να πάω δουλειά και αυτός ξυπνά πιο γρήγορα από μένα για να μου χαϊδέψει τα μαλλιά και το πρόσωπο να ξυπνήσω. Μου αρέσει όταν περπατούμε και το χέρι του γυρεύει να πιάσει το δικό μου. Μου αρέσει όταν ανεβαίνουμε στον πάνω όροφο των διπλών λεωφορείων και πάντα με αφήνει να κάτσω δίπλα στο παράθυρο. Μου αρέσει ο τρόπος που με κοιτά όταν εγώ κάνω πως δε τον βλέπω.
Τελευταία νιώθω πιο ερωτευμένη μαζί του (ΕΛΕΟΣ! Somebody pls shoot me! Τι λέω η καριόλα? Θα αδιαθετήσω πάντως σε λίγες μέρες, εξού και το emotional crisis μου). Χτες είχα μια καταπληκτική μέρα. Ξυπνήσαμε γύρω στις 3 (give me a break, will you? I get up at 5:30 am to go to work). Μαγείρεψα γαλλικές φρυγανιές (έκρουσα τις βασικά αλλά αυτός πάντα τρώει τα φαγητά μου αδιαμαρτύρητα). Ακύρωσε τη μελέτη του γιατί ήξερε ότι ήθελα να πάω μαγαζιά. Περπάτησε μαζί μου σε όσους τόπους ήθελα να πάω. Με πήρε και στο Carnaby street και είδα τους τεράστιους snow-men κρεμασμένους από πάνω μας (έμοιαζαν τόσο με εκείνο το sailor boy στους Ghost Busters, μόλις βγάλω φώτο θα τις αναρτήσω για να πιστέψετε την αληθότητα των λόγων μου). Περπατούσαμε αγκαλιά (yes your Honor, I confess to this horrifying crime) και με περίμενε, έστω και αν κάποτε περπατώ σα μια μικρή χελωνίτσα. Then we went back to his place. Μου μαγείρεψε και μετά είχε άλλες φάσεις, αυστηρές ακατάλληλες για ανήλικους, ύστερα ταινία, ύστερα pause στην ταινία, ύστερα φάσεις, ύστερα συνέχεια της ταινίας και τέλος φάσεις πάλι. Βασικά, αν διάβαζε αυτά που έγραφα ίσως και να ένιωθε ενοχλημένος γαιτί θα έλεγε ότι τον παρουσιάζω ως φλούφλη. What's the big deal? I know he isn't like that, trust me... Γιατί όταν με ρωτά γιατί είμαι μαζί του, εγώ απαντώ ειλικρινέστατα 'Αγάπη μου, για το sex'. Δε νομίζω να μπορούσα να είμαι με κάποιον που να μη μου έδινε ακριβώς ό,τι χρειαζόμουν. Sorry guys, but I admit that I sometimes have a boyish thinking, and this is one of those times.
Και ύστερα πάω να κοιμηθώ. Και συνειδητοποιώ ότι τελευταία δεν έχω πολλά παράπονα (αν εξαιρέσεις τη μαλακία με τα μαλλιά μου και ότι το shower στο fucking room μου είναι σπασμένο ακόμα). Και αρχίζω να φοβάμαι ότι κάτι θα πάει στραβά και αυτός σχεδόν πάντα να καταλαβαίνει τι σκέφτομαι και να με παίρνει αγκαλιά μέχρι να ξεσπώ σε δάκρυα (να το ξαναπώ, περιμένω την περίοδο μου, ok? Back off) γιατί θυμήθηκα ότι μου λείπει η Βερούσκα μου από την Πορτογαλλία.
what's wrong with me?! Πεθαίνω μήπως? Πόσους μήνες ζωής έχω? Θα τα παρατήσω όλα και θα πάω στο Θιβέτ, να βρω τη τελευταία (και πρώτη βασικά) γαλήνη της ψυχής ανάμεσα σε πορτοκαλοφόρους μοναχούς και τα γιακ. Η άλλη πιθανή εξήγηση (αν και τρέμω να παραδεκτώ την αληθοπρέπειά της) είναι ότι δε έχω και πολλά ιδιαίτερα πράγματα για να bitching about... Μα γιατί? Γιατί? Τι κάνω λάθος?
Βασικά, όπως το αυτοψυχο-αναλύω, τον τελευταίο καιρό είμαι ok, όσο μπορεί να είναι κάποιο άτομο όπως εμένα. Που πέφτω το βράδυ να κοιμηθώ και με πιάνει το άγχος για την τρύπα του όζοντος, για την έλειψη νερού στις τριτοκοσμικές χώρες, τι θα γίνει στο επόμενο επεισόδιο του AIGIA FOUXIA, που έπρεπε να διαβάζω αλλά επελλάριζα, που θέλω να αγοράσω ένα παλτό 100 λίρες και τσιγκουνεύομαι, που πρέπει να πάρω μπότες και δε βρίσκω κάτι που να μου αρέσει και που σκέφτομαι ότι πόσο να αναβάλλω να πάω στο ταχυδρομείο για να στείλω τις γέρημες τις ποστ-καρτς μου...
Όπως και να 'χει, είμαι βαθιά σκεφτόμενο άτομο (πώς είπατε?) και το μυαλό μου γυρίζει 1000 ρόδες το δευτερόλεπτο όπως λέει και ο Κοινός Γνωστός. Και αυτό μας φέρνει σε έναν άλλο παράγοντα για την ίσως-ανίατη κατάστασή μου. Λοιπόν, ο Κοινός Γνωστός. Γνωριστήκαμε πριν 1μισι χρόνο περίπου, σε μια άσχηση φάση της ζωής μου και κάτω από τις πιο λάθος συνθήκες (trust me, δε νομίζω να υπάρχουν πιο λάθος) αρχίσαμε να κάνουμε ότι κάνουμε. Και το πιο φοβερό είναι ότι δε μετανιώνω για τίποτα. Και θα το ξαναπώ. Αν είχα την ευκαιρία να ξαναρχίζαμε από την αρχή, θα τα έκανα όλα τα ίδια... Η προκαθορισμένη συμφωνία μας δεν τελείωσε την ημερομηνία που είχαμε ορίσει τη λήξη μας. Και όταν με έπιασαν τα υπαρξιακά μου και πήγα εθελόντρια στην Ισπανία, αυτός πηγαινοερχόταν για να με δει και εγώ με τη σειρά μου είχα την ευκαιρία να γνωρίσω το Λονδίνο.
Μαλλώνουμε συχνά, πολύ συχνά. Και για τους πιο παλαβο-χαζούς ανυπόστατους λόγους. Πολλές φορές μάλιστα απορώ πως δε μου ρίχνει κανά χαστούκι για να στρώσω (ok, he isn't allowed to do this). Αλλά μου φαίνεται απίστευτο και είναι όντως αξιοπερίεργο που άντεξε μαζί μου τόσο καιρό, just ask my friends about it. Μου αρέσει όταν είμαι down και προσπαθεί να με ευθυμήσει, ακόμα και με τους πιο ηλίθιους τρόπους. Όταν στραβώνω για κάτι και έρχεται να με αγκαλιάσει (έπρεπε να του το μάθω αυτό, αλλά τώρα το κάνει από μόνος του). Μου αρέσει που όταν μαλλώνουμε προσπαθεί να τα fix, έστω και αν αυτό σημαίνει να έρχεται με ένα κουτί μπισκότα Millies και να με περιμένει έξω στη βροχή μέχρι να έρθω να του ανοίξω. Μου αρέσει όταν το βράδυ πριν πάμε για ύπνο (γύρω στις 3:30) πάντα φέρνει ένα πιατάκι γλυκό κεράσι και ένα μπουκάλι νερό πάνω στο κομοδίνο. Μου αρέσει όταν έχω να σηκωθώ στις 5μισι για να πάω δουλειά και αυτός ξυπνά πιο γρήγορα από μένα για να μου χαϊδέψει τα μαλλιά και το πρόσωπο να ξυπνήσω. Μου αρέσει όταν περπατούμε και το χέρι του γυρεύει να πιάσει το δικό μου. Μου αρέσει όταν ανεβαίνουμε στον πάνω όροφο των διπλών λεωφορείων και πάντα με αφήνει να κάτσω δίπλα στο παράθυρο. Μου αρέσει ο τρόπος που με κοιτά όταν εγώ κάνω πως δε τον βλέπω.
Τελευταία νιώθω πιο ερωτευμένη μαζί του (ΕΛΕΟΣ! Somebody pls shoot me! Τι λέω η καριόλα? Θα αδιαθετήσω πάντως σε λίγες μέρες, εξού και το emotional crisis μου). Χτες είχα μια καταπληκτική μέρα. Ξυπνήσαμε γύρω στις 3 (give me a break, will you? I get up at 5:30 am to go to work). Μαγείρεψα γαλλικές φρυγανιές (έκρουσα τις βασικά αλλά αυτός πάντα τρώει τα φαγητά μου αδιαμαρτύρητα). Ακύρωσε τη μελέτη του γιατί ήξερε ότι ήθελα να πάω μαγαζιά. Περπάτησε μαζί μου σε όσους τόπους ήθελα να πάω. Με πήρε και στο Carnaby street και είδα τους τεράστιους snow-men κρεμασμένους από πάνω μας (έμοιαζαν τόσο με εκείνο το sailor boy στους Ghost Busters, μόλις βγάλω φώτο θα τις αναρτήσω για να πιστέψετε την αληθότητα των λόγων μου). Περπατούσαμε αγκαλιά (yes your Honor, I confess to this horrifying crime) και με περίμενε, έστω και αν κάποτε περπατώ σα μια μικρή χελωνίτσα. Then we went back to his place. Μου μαγείρεψε και μετά είχε άλλες φάσεις, αυστηρές ακατάλληλες για ανήλικους, ύστερα ταινία, ύστερα pause στην ταινία, ύστερα φάσεις, ύστερα συνέχεια της ταινίας και τέλος φάσεις πάλι. Βασικά, αν διάβαζε αυτά που έγραφα ίσως και να ένιωθε ενοχλημένος γαιτί θα έλεγε ότι τον παρουσιάζω ως φλούφλη. What's the big deal? I know he isn't like that, trust me... Γιατί όταν με ρωτά γιατί είμαι μαζί του, εγώ απαντώ ειλικρινέστατα 'Αγάπη μου, για το sex'. Δε νομίζω να μπορούσα να είμαι με κάποιον που να μη μου έδινε ακριβώς ό,τι χρειαζόμουν. Sorry guys, but I admit that I sometimes have a boyish thinking, and this is one of those times.
Και ύστερα πάω να κοιμηθώ. Και συνειδητοποιώ ότι τελευταία δεν έχω πολλά παράπονα (αν εξαιρέσεις τη μαλακία με τα μαλλιά μου και ότι το shower στο fucking room μου είναι σπασμένο ακόμα). Και αρχίζω να φοβάμαι ότι κάτι θα πάει στραβά και αυτός σχεδόν πάντα να καταλαβαίνει τι σκέφτομαι και να με παίρνει αγκαλιά μέχρι να ξεσπώ σε δάκρυα (να το ξαναπώ, περιμένω την περίοδο μου, ok? Back off) γιατί θυμήθηκα ότι μου λείπει η Βερούσκα μου από την Πορτογαλλία.
P.S. Η συγγραφεύς προειδοποιεί τους αναγνώστες ότι η παρούσα ανάρτηση ενδεχομένως να αφαιρεθεί, μόλις επιστρέψει στα φυσιολογικά της επίπεδα κυνισμού (Pls God, let it be soon!).
1 σχόλιο:
Μαρλέν μου, μόλις εδιάβασα τες πρώτες παραγράφους ήταν να σου γράψω "έννεν τίποτε, είσαι απλά in love". Μετά που εδιάβασα και τα πάρακατω, εκάλυψες με :)
Νο worries για το μαλλί, anyway εν σε ξέρει κανένας Αγγλία :) (don't you just love it?)
Δημοσίευση σχολίου