Η ψηλότερη νότα ήταν το τελειότατο weekend I spend with Tonta and Leni and Babe wit his notorious Sex on The Beach με πασχαλινό αστεράκι and the trip to the mountains, the family visits και οι αρκοτριανταφυλλιές!
Το χαμηλότερο βαρομετρικό (μιλούμε για πυρήνα της γης) η συνειδητοποίηση ότι the end is an end no matter when you bring it closer.
P.S. Απορία. Από πότε οι writers τηλεοπτικής σειράς MEGAλου ελληνικού καναλιού αποφάσισαν να το κάνουν sequel του SAW?
Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009
Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009
Nightmare στο Ολοήμερο
Πρώτη μέρα στο Ολοήμερο. Τι χαρά! Ανυπομονούσα για αυτή τη μέρα εδώ και κάτι βδομάδες. Η ανυπομονεσία χτύπησε κόκκινο ταβάνι όταν με κάλεσαν την προηγούμενη βδομάδα, μετά από μέρες μοιρολογιού με τις δασκαλοπαρέες ότι θα μείνουμε άνεργες και θα τρώμε τα λεφτά των γονιών μας σαν ρέμπελες 23άρες.
Πηγαίνω λοιπόν στο συγκεκριμένο σχολείο, που έτσι για χάρη της συζήτησης λέω να το ονομάσω "Criminal School". Before that I must say that I was darned excited cos the head teacher assigned me the second grade, and second graders are THE BEST! Δεν είναι ούτε πρώτη τάξη για να κλαίνε κάθε λίγο και να παθαίνουν αναλαμπές ότι θέλουν τη μάνα τους, ούτε μεγάλοι είναι για να τους βιδώσει από τις ορμόνες και να μη ξέρουν τι κάνουν. Άσε που I thought second graders would be easy to handle. Atleast that what I thought. Alas!!!!!
Πάω στο σχολείο νωρίς να προετοιμαστώ και να βγάλω και κάτι φωτοτυπίες. Βλέπω κάτι αγρίμια με σχολικές στολές να τρέχουν πάνω κάτω και από πίσω τους τη διευθύντρια να φωνάζει κάτι για να συγυρίσουν τα τραπέζια τους και να πετάξουν τα σκουπίδια που άφησαν στην τραπεζαρία. Ευτυχώς που δεν έχω πρώτη μέρα συσσίτιο, σκέφτομαι και προσπαθώ really hard to see the children's faces intead the pointy horns on their forehead.
Χτυπά το κουδούνι. Μπαίνω στην τάξη. Δε ξέρω τι γίνεται. Σηκώνονται από τις θέσεις τους και αρχίζουν να μιλούν όλοι μαζί. Σύντομα διαπιστώνω ότι δεν υπακούν σε οδηγίες. Δε ξέρουν τι σημαίνει σηκώνω το χέρι μου για να πάρω άδεια να μιλήσω. Κατάλαβα. Και πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου όλες οι επόμενες μέρες αυτού του χρόνου στο ολοήμερο. SIGH! If I count out public holidays and staff, there aren't too many days left with the children of the corn...
Σε περίπτωση που δε δώσω σημεία ζωής σε λίγες μέρες, υπάρχουν 2 ενδεχόμενα:
1) I'm in the morgue.
2) I had a nervous break down and I have resorted either to a tropical island like Carribean or I became a usual suspect in a mental clinic. Either case, there is no escape from nervous melt-down.
Next graveyard shift is tomorow. Is there enough time to get a life insurance? SIGH
Πηγαίνω λοιπόν στο συγκεκριμένο σχολείο, που έτσι για χάρη της συζήτησης λέω να το ονομάσω "Criminal School". Before that I must say that I was darned excited cos the head teacher assigned me the second grade, and second graders are THE BEST! Δεν είναι ούτε πρώτη τάξη για να κλαίνε κάθε λίγο και να παθαίνουν αναλαμπές ότι θέλουν τη μάνα τους, ούτε μεγάλοι είναι για να τους βιδώσει από τις ορμόνες και να μη ξέρουν τι κάνουν. Άσε που I thought second graders would be easy to handle. Atleast that what I thought. Alas!!!!!
Πάω στο σχολείο νωρίς να προετοιμαστώ και να βγάλω και κάτι φωτοτυπίες. Βλέπω κάτι αγρίμια με σχολικές στολές να τρέχουν πάνω κάτω και από πίσω τους τη διευθύντρια να φωνάζει κάτι για να συγυρίσουν τα τραπέζια τους και να πετάξουν τα σκουπίδια που άφησαν στην τραπεζαρία. Ευτυχώς που δεν έχω πρώτη μέρα συσσίτιο, σκέφτομαι και προσπαθώ really hard to see the children's faces intead the pointy horns on their forehead.
Χτυπά το κουδούνι. Μπαίνω στην τάξη. Δε ξέρω τι γίνεται. Σηκώνονται από τις θέσεις τους και αρχίζουν να μιλούν όλοι μαζί. Σύντομα διαπιστώνω ότι δεν υπακούν σε οδηγίες. Δε ξέρουν τι σημαίνει σηκώνω το χέρι μου για να πάρω άδεια να μιλήσω. Κατάλαβα. Και πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου όλες οι επόμενες μέρες αυτού του χρόνου στο ολοήμερο. SIGH! If I count out public holidays and staff, there aren't too many days left with the children of the corn...
Σε περίπτωση που δε δώσω σημεία ζωής σε λίγες μέρες, υπάρχουν 2 ενδεχόμενα:
1) I'm in the morgue.
2) I had a nervous break down and I have resorted either to a tropical island like Carribean or I became a usual suspect in a mental clinic. Either case, there is no escape from nervous melt-down.
Next graveyard shift is tomorow. Is there enough time to get a life insurance? SIGH
Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009
Dance with Somebody
Wednesday morning. 7:34 awakening. Lying lazily in bed and eating chocolate, listening to Mando Diao and watching youtube vids about vampires. MAybe that's love...
I'm falling in love with your favourite song
I'm gonna sing it all night long
I'm gonna dance with somebody
Dance with somebody
Dance, dance, dance
(Maybe I found my somebody).
Buenos dias a todos people!
I'm falling in love with your favourite song
I'm gonna sing it all night long
I'm gonna dance with somebody
Dance with somebody
Dance, dance, dance
(Maybe I found my somebody).
Buenos dias a todos people!
Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2009
Cuando Me Vaya...
Nunca pensé que llegaría
Nunca creí en ese momento
Te cambia la vida
Sin que tengas nada para seguirla...
Te cambia y no piensas
En lo que te olvidas
Que cuando me vaya
No caiga una lágrima por mí
Que sólo quede la amistad...
Tantos sueños que recordar...
Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2009
Lord of the Flies
Σηκώνομαι γύρω στις 1 pm (yah, we know, I'm a creature of the night), όπως πάντα ταραμένη, zombiaσμένη και πάω στην κουζίνα για flakes. Since i'm in the kitchen, why don't I wash a plate (or two)? Πάω να ανοίξω το καλάθι αχρήστων και τι βλέπω? OMG! The most horrific unbelievable ewwwwww sight in the history of someone's being in a kitchen EVER! The bin was filled full with... DEAD FLIES! Hostia putaaaaa! I think that the damned maintenance guy-to-do-all-chores-around-without-knowing-how hates me... What other explanation? Όποτε πρέπει να επιδιορθώσει κάτι μες το δωμάτιο μου (να σημειωθεί ότι το μπάνιο είναι ακόμα σπασμένο - ΤΗΝ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΜΟΥ ΜΕΣΑ) επιλέγει τις πιο ακατάλληλες ώρες- είτε θα είμαι με τον Κοινό Γνωστό να κάνω ακατάλληλα πράματα είτε θα είμαι στην Χώρα των Ονείρων (and I usually sleep with the underwear or ...not)!
Όταν είδα τη γενοκτονία των μυγών είχε να πάθω έμφραγμα. Τώρα πρέπει να σκεφτώ τρόπο να εκδικηθώ, όχι ασφαλώς για τις μύγες (ακόμα και αν εκλείψουν (ιshιαλα) I couldn´t care less), but cos nobody gets away with something like that. PAYBACK TIME!
And what the F?As I was listening to Last.fm, it suddenly stopped. Λόγω της υπερβολικής καμένης ποσότητας φαιάς ουσίας εξαιτίας του dis(H), it took me a long to motice. When I did, I also notice a small message saying something like 'Are you still there? We stopped the station in ncase you wandered off or had a phonecall'... I think extra-terrestrial intelligence tries to establish contact... The truth is out there!
P.S. I already know what nightmare I will have tonight. Zombie flies corpses flying around... Και αρχηγός να είναι εκείνος ο τρελός επιστήμονας του Shreder που στο τέλος an experiment that went (really) wrong turn him into a yakkiki fly...
Όταν είδα τη γενοκτονία των μυγών είχε να πάθω έμφραγμα. Τώρα πρέπει να σκεφτώ τρόπο να εκδικηθώ, όχι ασφαλώς για τις μύγες (ακόμα και αν εκλείψουν (ιshιαλα) I couldn´t care less), but cos nobody gets away with something like that. PAYBACK TIME!
And what the F?As I was listening to Last.fm, it suddenly stopped. Λόγω της υπερβολικής καμένης ποσότητας φαιάς ουσίας εξαιτίας του dis(H), it took me a long to motice. When I did, I also notice a small message saying something like 'Are you still there? We stopped the station in ncase you wandered off or had a phonecall'... I think extra-terrestrial intelligence tries to establish contact... The truth is out there!
P.S. I already know what nightmare I will have tonight. Zombie flies corpses flying around... Και αρχηγός να είναι εκείνος ο τρελός επιστήμονας του Shreder που στο τέλος an experiment that went (really) wrong turn him into a yakkiki fly...
Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2009
Τετάρτη 26 Αυγούστου 2009
Dead like me
Ποτέ δε νόμιζα ότι η ζωή έχει χρώματα. For me it was more like grey. 14 shades of grey to be precise, as Staind suggested. Now I’m not that sure. Everything started to fade away after that thing happened. ‘A thing’, that’s how I refer when I mean her death. Νιώθω σα μια παλλόμενη φιγούρα στατικού ηλεκτρισμού που τρεμοπαίζει στο περιθώριο. At night time it gets even worse. Shadows can play a lot of tricks on you, and the mind as well. Ακόμα δε μπορώ να το πιστέψω. Αδυνατώ. Και αρνούμαι. Και όλο σκέφτομαι ότι όλοι οι άλλοι θα νομίζουν that I’m losing my mind. Maybe I know I did. Ο χρόνος μου μοιάζει πιο κυκλικός από ποτέ. Totalmente tonterias lo que dicen por el tiempo. It will never get better. I will never feel better. Every second is the same again and again for more than a month now. Συνέχεια σκέφτομαι ‘γιατί’? Και σιχαίνομαι τις απαντήσεις του τύπου ‘έτσι ήταν το θέλημα του θεού’. Λοιπόν, εγώ αποκηρύσσω το θεό τους. Δεν υπάρχει πλέον για μένα. Ίσως και ποτέ να μην υπήρξε. Ποτέ δε πίστευα ιδιαίτερα σε αυτόν. Ίσως να νόμιζα ότι κάτι υπάρχει, αλλά I never put much thought into it. Δε θυμάμαι πότε ακριβώς άρχισε αυτή η decayed άποψη μου περί θρησκείας. But now I know exactly when I lost my faith in case anybody asks. The exact moment they told me over the phone. Ποτέ δε ξανάνιωσα έτσι. Απόλυτα παγωμένη. Ίσως το να είσαι νεκρή feels like that. Τόσο αδύναμη, τόσο μηδαμινή, τόσο τίποτε. Και τώρα να θέλω να βάλω όλους μου τους φίλους και την οικογένεια μέσα σε μια bubble of sheer sunlight για να τους προστατέψω από τα πάντα. Αλλά απέτυχα. Σπασμένα θρύψαλα της καρδιάς μου all over the place, να μαζεύει κομμάτια ο Κοινός Γνωστός όταν ήρθε να με παρηγορήσει. Και τώρα νιώθω τόσο μίσος να με πλημυρίζει, σα να γλύφουν το σώμα μου φλόγες της κόλασης. Μίσος. Αδιευκρίνιστο. Θολό. Τυφλό. Απέραντο. Οργισμένο. Λυσσασμένο. Μπορεί και να έπαψα να αισθάνομαι αγάπη. Μάλλον έσβησε με την τελευταία της πνοή. The only thing I got left is memories: που μου χάρισε το πρώτο μου γατί εκείνο το φθινοπωρινό απόγευμα μέσα σε ένα ψάθινο καλαθάκι, όλα τα διαλείμματα που ήμουν πρώτη τάξη και πάντα με προσκαλούσε να πάω μαζί της, που μου έμαθε να διαβάζω, εκείνη τη φορά που πήγα να κάνω βουτιά στο μώλο και μετά the bus driver wouldn’t let me in, τότε που μάλλωνα με τους γονείς και πήγαινα σπίτι της, τα πρωινά του Σαββάτου που πηγαίναμε ψώνια και με κερνούσε καφέ, τα αναπάντεχα της τηλεφωνήματα just to check if I was alright or if I needed anything, our nights out, ALWAYS being there for me. Νόμιζα that I was gonna make up for it. Y el tiempo se acabo sin darlo cuenta. Το ξέρω πως δε σημαίνει ότι επειδή ένα άτομο δεν είναι μαζί μας παύουμε να το αγαπάμε. But the distance hurts so much. Θα έκανα τα πάντα για να ερχόταν πίσω. Και εννοώ τα πάντα. Ακόμα και όταν κάποτε νιώθω την ανάγκη να ορκιστώ mi amor eterno στον Κοινό Γνωστό, ακόμα και τότε του λέω ότι ‘θα έκανα σχεδόν τα πάντα’. Και όλα αυτά τα συναισθήματα… Βασικά είναι ένα. Ξέρω πως τώρα πια ποτέ δε θα είμαι χαρούμενη. Μπορεί να περπατώ έξω στον ήλιο, να λέμε αστεία με τις φίλες μου, να μοιράζομαι ένα φιλί με τον Κοινό Γνωστό, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν είμαι νεκρή. Είμαι τελείως μόνη μου. I will miss you forever cuz...
Until we meet again.
Until we meet again.
Beauty emanates from every word that you say
And capture the deepest thoughts
In the purest and simplest of ways
But you see
I'm not that graceful like you
Nor am I as eloquent
But just a simple melody
Can change the way that you see me
And right now..
Πέμπτη 9 Ιουλίου 2009
How do you know...
that you just don' care about anything any more? For the following reasons:
1. When you sit in the library, you hear a SCREAM and you keep totally calm. Πάντα κάθομαι σε μια γωνιά τελείως στο πίσω μέρος της βιβλιοθήκης, κοντά στα dissertations. Δεν έχω ιδιαίτερα παράπονα. Σχεδόν κανένας δε πατά εκεί και διατηρώ την ησυχία μου, κάποιες άλλες φορές προσπαθώ να γραπώσω τον συγγραφικό μου οίστρο από το μαλλί και κάποιες άλλες φορές ονειροπολώ κοιτάζοντας χαζά έξω από το παράθυρο.
Χτες μια κραυγή απόγνωσης από τη μεριά με τα dissertations με απομάκρυνε από την παραλία της Καραϊβικής όπου ξάπλαρα... Ώσπου να λειτουργήσω να πάω να δω τι έγινε με πρόλαβε άλλος. Σκέφτηκα κιόλας να μη δώσω περαιτέρω διάσταση στο θέμα (εγώ δηλαδή πόσες φορές ήθελα να μπήξω τη τσιριλιά μες τη βιβλιοθήκη?) και έτσι έμεινα στη θέση μου.
Σε λίγα λεπτά έρχεται και ο υπεύθυνος της βιβλιοθήκης (που σχεδόν πάντα είναι κλεισμένος στο γραφείο τοθ. I'm dying to know what the hell he is doing every day locked in there... Άρχισαν να τη ρωτούν κάτι:
- Are you ok?
- Are you sure you' ve seen it?
- Where?
Εκείνη σε κατάσταση σοκ να λέει 'I'm ok, I'm just in shock bla bla. Τώρα, πάλι καθισμένη στη γωνιά μου αναρωτιέμαι... Τι στο καλό να είδε αυτή? Τα φαντάσματα της βιβλιοθήκης αποκλείται. They are not that scary. Κανάς ποντικός μήπως? καμιά νυφίτσα? Κανένας κούφος? Αν και σύμφωνα με τη Τζαμαϊκανή συγκάτοικο μου δεν υπάρχουν κούφοι στην Αγγλία. Ναι, καλά της απαντώ. If that's what helps you sleep at nights.. Μπουααααά!
Σήμερα το πρωί πάλι, εκεί που περπατώ έτσι αχάπαρα όπως πάντα, φορτωμένη τη βαλίτσα με 25 άρθρα και 4 βιβλία (it's a big Nike backpack people!) και το laptop suitcase (with the laptop within) πετάγεται ομπρός μου σαν το διάβολο με το σώβρακο ένα τόσοδα τοσοδούλι teeny tiny mouse. Στην αρχή το παραδέχομαι, έπαθα ένα shock. Μετά ήθελα να το πάρω σπίτι. Εεε, αφού δε πήρα την ερμίνα μου ας πάρω τον Mickey. Μετά το ξανασκέφτηκα, λέω να το αφήσω να πάει να βρει τους συμπολίτες του στο underground. Ελπίζω να μη το πάτησε κανένας γιατί θα στεναχωρεθώ πολύ πολύ.
2. When you have a dissertation of 20 000 words to write (5 000 down, 15 more to go) and an assignent of 5 000 words (wait, 15 000 + 5 000 equals 20 000 words, so still 20 000 words, DAMN) και εσύ κάθεσαι και βλέπεις κατεβατά 8 επεισόδια του 'Eυτυχισμένοι μαζί'. Μετά όμως που δε θα είμαι τίποτε ευτυχισμένη... Ααα ρε μάνα. Ά ρε μάνα!
Τρίτη 7 Ιουλίου 2009
Marxists at the IoE
Πριν πολύ καιρό και μετά από προτροπή της πολυαγαπημένης φίλης μου Τόντας, αποφάσισα να συμπληρώσω μια αίτηση για δουλειά στο μπαρ του πανεπιστημίου. Τελείωσε και το baby sitting, θα πάω Paris σε λίγες βδομάδες (τούτο μας εμάρανε), θέλω να κάνω καινούργιο tattoo (cuz, don't freak out! I'm still thinking it, thought level here!)... Με παίρνουν τηλέφωνο την προηγούμενη βδομάδα και μου κανονίζουν interview. I show up at the office and the interview was with a lady with a hair cup.What the hell? Σκέφτομαι. Ρωτώ λοιπόν τα καθήκοντα μου ως waitress-bar woman και αυτή μου απαντά ότι η δουλειά είναι related with kitchen duties. I regreted the same minute I said yes! Μα ήντα ρεζίλι! Να μη ξέρω να λέω ΟΧΙ. ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ! Ένηγουέηζ, when I ask if there's something specific I need to know she says: 'Don't worry, you'll be fine'. Ναιι, καλά!Anwz, what the heck! It's only for 3 days.
Πάω τη Παρασκευή στη δουλειά. Όλοι μέσα στον πανικό. Να μη μου εξηγά ένα άτομο what the f*** I had to do! Τελικά, αποφασίζω να μαζεύω πιάτα και μαχαιροπήρουνα και να τα πηγαίνω ένα περίπατο μέχρι την κουζίνα. Άσε που το uni ήταν γεμάτο, i guess that's why they needed to hire some new people. Μετά, δε ξέρω πως, αλλά έχω την εντύπωση ότι την παρασκευή ήταν ίσως μέρα εναντίον του καπιταλισμού, του globalisation perhaps? Δεν υπάρχει άλλη πιθανή εξήγηση για το γεγονός ότι υπήρχαν κάτι τύποι με head bands and afro hair ρούχα τύπου Black Panthers, άλλοι με τα κατακόκκινα μπλουζάκια 'Marx 4ever' και από πάνω άκουγα κάτι () like: 'We must act now that the seeds of doubt are...', or 'Chavi va a traer la luz a Venezuela' (Ναι, σιγά!). ΈΕ, είχαμε και ένα παράρτημα που πωλούσαν βιβλία για το Marx και ένα σωρό παρακμιακά τυπάκια με ράστα και τον τραπεζικό λογαριασμό του μπαμπά έτοιμο να τους γλιτώσει κάθε φορά από μπελάδες να γυρίζουν από εδώ και από εκεί και να μου το παίζουν νεοεπαναστάτες Che. Και όχι πως έχω κάτι με τον άνθρωπο, αλλά η εξουσία διαφθείρει τους πάντες, ακόμα και αυτούς που ξεκίνησαν έχοντας καλές προθέσεις. Πραγματικά όμως. Νεολαία γεμάτη επαναστάτες χωρίς αιτία. Ο James τουλάχιστον ήταν πραγματικά κουλάτος. Dunno why, but I have always preffered guys like him, the cool breeze of tranquility, άτομο που δε λέει πολλά πολλά. Γιατί όλοι αυτοί (που μετά κατάλαβα ότι θα είχαν κανά συνέδριο, για να έρθουν Γάλλοι, Ιταλοί, Βενεζουαλανοί...) μόνο ΛΟΓΙΑ!
Δε γίνεται να θέλεις να φέρεις μια αλλαγή των υπάρχουσων καταστάσεων, να κηρύττεις πόλεμο εναντίον της ανισότητας και τις αδικίας και της άνισης κατανομής του παγκόσμιου πλούτου και όταν έρχεται η ώρα της κατανάλωσης να τρουλλώνεις το πιάτο και να παίρνεις 10 πλαστικά πηρούνια, 20 πλαστικά μαχαίρια και 30 χαρτοπετσέτες! ΟΧΙ, δε γίνεται. Και δε λέω. Και εγώ τρουλλώνω το πιάτο μου σε κάθε συμπόσιο, οικογειακό και μη, αλλά εγώ φροντίζω να βάλω όσα θα φάω. Όχι να βλεπω τα ντοκυμαντέρ με τα παιδιά της Αφρικής που δεν έχουν ένα κομμάτι ψωμί να φάνε και εσύ να πετάς στα σκουπίδια (ή στο πάτωμα ανάλογα με το χωρκατιθκίο σου) ένα πιάτο ολόκληρο φαϊ. Κοινωνία του υπερ-καταναλωτισμού! Τώρα κάποιοι θα πουν ότι δε θα στείλουμε και αεροπορικώς το φαγητό στα παιδιά που πεινούν, αλλά αναφέρομαι στη φιλοσοφία του να μη παίρνεις περισσότερα από όσα χρειάζεσαι. Τι στο bloody hell θα κάνεις 30 χαρτοπετσέτες και τόσα πλαστικά μαχαιροπήρουνα ρε mother f***er?! Και συν τοις άλλοις, έστω και αν είναι αχρησιμοποίητα όλα αυτά, δε μπορείς να τα βάλεις πίσω, ειδικά με τόσες ασθένειες που κυκλοφορούν αμόλυτες και ξικαπίστρωτες.
Και μετά να ακούω τους υποκριτές να μιλάνε για 'the most globalised country is ...' και bla bla bla και να είμαστε σε ένα κύκλο deja-vu all the time and I'm in the middle of everything and I wanna scream so LOUD! Ofcourse δεν έκανα τέτοιο πράγμα. Ίσως τελικά εγώ να είμαι η εφυσηχασμένη μεσοαστή. Αλλά ας προσέχει ο καθένας τον εαυτό του. Έχω χάσει πλέον τον ονειροπολισμό μου νομίζω, αλλά ακόμα πιστεύω ότι η πιο μικρή αλλαγή που ξεκινά από το άτομο του καθενός μπορεί να συδράμει στην πιο ευρεία αλλαγή. Δε ξέρω ασφαλώς αν όντως συζητήθηκε κάτι επί της ουσίας στο λεγάμενο συνέδριο αλλά αυτό που πρόσεξα ήταν παντού ψευδο-ιντελλεκτουάλ με μια στοίβα βιβλία κάτω από τον ώμο που να στέκονται και να συνομιλούν τάχα με τον συνδιαλεκτή τους, αλλά στην πραγματικότητα ο καθένας έλεγε τα δικά του!
Και στο τέλος της κάθε μέρας γαι τις 3-4 μέρες που έμειναν τα έκαναν όλα λίμπα. Στο τέλος της βάρδιας μου έπρεπε να ανεβαίνω στην ταράτσα μονάχη (γιατί οι αχάπαροι συνεργάτες μου ούτε που σκέφτηκαν ότι το αίθριο μάλλον και αυτό θα χρειάζεται ένα χεράκι καθάρισμα), με δυο τεράστια μαυροσάκουλα και να κατεβαίνω κάτω μετά από 1000 ώρα φορτωμένοι σκουπίδια. Ένα έχω να πω: Most of you people are PIGS! Ελάχιστοι ήταν οι απλοί άνθρωποι αφοσιωμένοι στο σκοπό τους και ευγενικοί με τους άλλους. Σε αυτούς τους ανθρώπους, τα συγχαρητήρια μου. Στους άλλους, ντροπή! Αν δεν τους ένοιαζε τόσο η καλοπέραση και οι συναθροίσεις με τα joints and booze, θα γράφονταν εθελοντές κάπου, θα πήγαιναν να προσφέρουν τη βοήθεια τους στους συνανθρώπους τους που πραγματικά τους χρειάζονται και δε θα την έβγαζαν όλη μέρα wasted in the parks listening to music and talking about what Marx did and what kind of world we have today.
Υποκριτές! Και μετά να έχει το θράσος το παρακμιακό αναρχικό να έρχεται και να με προσκαλεί to the park to that speech, bla bla bla. Hello γιε μου?! Can't you see I'm working here! For f***s sake! Άτε ρε χαμένο, τράβα να βοηθήσεις το συμπολίτη σου με visual impairment που παγιδεύτηκε μέσα στα τραπέζια και δε μπορεί να βγει από εκεί. Απίστευτο πάντως. Είχε έναν κύριο με προβλήματα όρασης, με το τεράστιο μπαστούνι του, μπλέχτηκε μέσα στα τραπέζια, γύρω του ένα σωρό παρέες και ήταν τόσο χαμένοι στο μικρόκοσμο τους που δεν τον πρόσεξε κανένας. Οδηγώ τον κύριο στο διάδρομο και από πάνω να μου φωνάζει η αγάμητη supervisor why I left my (sooo significant) post.
Οι συνεργάτες μου... Τι να πρωτοπεί κανείς. Ένας εξηντάρης κύριος που μένει στις εστίες μου (που αντί να γυρίζει να βλέπει κυρίες της ηλικίας του ξερογλίφεται πάνω από τις πιτσιρίκες. I'm 23 SIR, 23! What is it that you don't understand? You get a 2 and a 3 and you put them together!) και βαριέται να ταράξει (και ακόμα περισσότερο να μιλήσει) και ένας άλλος μικρός (συνομίλικος μου εννοώ) που κάθε πέντε λεπτά με ρωτούσε τι έπρεπε να κάνει. Φατσάρω κανενού για manager?! Δε ξέρω την τύφλα μου μέσα! Έεε, αναγκαστικά σε κάποια φάση το έπαιξα δικτατορικά το θέμα και βάζω σε όλους καθήκοντα. Βαλθήκαν όλοι τους να με τρελλάνουν. Μου τελείωσαν και τα χάπια της γιατρού (βλ. προηγούμενο ποστ) και είμαι μέσα στα νεύρα. Την τύχη μου μέσα!
Ίσως να νομίσατε ότι ο εφιάλτης τελείωσε εδώ. Και εγώ έτσι νόμισα. Αλλά αυταπατώμαστε όλοι απάτην οικτράν. Γιατί την Κυριακή, όταν ρώτησα την cafeteria lady αν τελείωσα τη δουλειά (για πάντα) μου απαντά ένα ξερό ναι. Πάω λοιπόν σπίτι. Ορμώ σαν ελέφαντας μέσα στο κατακαλόκαιρο μέσα σε μια λίμνη, όκει, εγώ όρμησα στο ψυγείο και εκεί που είμαι μπουκωμένη το φαϊ χτυπά το κινητό μου. Η κυρία της καφετερίας με πήρε να με παρακαλέσει σας παρακαλώ να πάω να την καλύψω και την επόμενη μέρα. Που είναι εκείνο το ΟΧΙ (του Μεταξά) όταν το χρειάζεσαι?! Ξανά, τρία γράμματα Ο Χ Ι!
Και πάω τα χαράματα της Δευτέρας (8 δηλαδή, αλλά για μια νυχτόβια όπως εμένα...). Φτάνω πάλι στην ώρα μου, λέω στην υπεύθυνη ποια είμαι και τι κάνω εκεί. Ανακοίνωση στοιχείων. Στρατιωτίνα αναφέρατε (ή ό,τι λέτε στο στρατό). Άλλη αχάπαρη που δε ξέρει τι της γίνεται, ούτε ποια είμαι, ούτε καν με περίμενε. Eee what the hell?! Ξέρεις να χειρίζεσαι ταμείο? Όχι. (Να το πρώτο μου όχι, I'm so proud). Ξέρεις να τηγανίζεις? Όχι (Yes!) Ξέρεις να σερβίρεις? Όχι (Και στο πρώτο λάλημα του πετεινού θα με αρνηθείς τρεις φορές... Wait. That's from another story). Ακόμα μια ατελείωτη δύσκολη μέρα με περιμένει, σκέφτομαι. Και πάω στην κουζίνα. Λαντζέρισσα με το δικό μου hair cup κιόλας. Πλένω πιάτα, βάζω κατσαρολικά στη μηχανή του ατμού, κόβω λαχανικά, σκουπίζω πατώματα, σφουγγαρίζω, φέρνω αγαθά με το τρόλεϋ από τις αποθήκες, φορτώνομαι ωσάν τον γάρο (έμαθα και τους μυστικούς κωδικούς). Μάλλον κάπως έτσι ένιωθαν και οι αρχαίοι ημών μετανάστες που πήγαιναν λαντζέριδες στο αμέρικα. Τουλάχιστον έμαθα να εκτιμώ την αξία των χρημάτων. Και είδα και το γυφτιό και την υποκρισία ορισμένων ανθρώπων.
Πάω τη Παρασκευή στη δουλειά. Όλοι μέσα στον πανικό. Να μη μου εξηγά ένα άτομο what the f*** I had to do! Τελικά, αποφασίζω να μαζεύω πιάτα και μαχαιροπήρουνα και να τα πηγαίνω ένα περίπατο μέχρι την κουζίνα. Άσε που το uni ήταν γεμάτο, i guess that's why they needed to hire some new people. Μετά, δε ξέρω πως, αλλά έχω την εντύπωση ότι την παρασκευή ήταν ίσως μέρα εναντίον του καπιταλισμού, του globalisation perhaps? Δεν υπάρχει άλλη πιθανή εξήγηση για το γεγονός ότι υπήρχαν κάτι τύποι με head bands and afro hair ρούχα τύπου Black Panthers, άλλοι με τα κατακόκκινα μπλουζάκια 'Marx 4ever' και από πάνω άκουγα κάτι () like: 'We must act now that the seeds of doubt are...', or 'Chavi va a traer la luz a Venezuela' (Ναι, σιγά!). ΈΕ, είχαμε και ένα παράρτημα που πωλούσαν βιβλία για το Marx και ένα σωρό παρακμιακά τυπάκια με ράστα και τον τραπεζικό λογαριασμό του μπαμπά έτοιμο να τους γλιτώσει κάθε φορά από μπελάδες να γυρίζουν από εδώ και από εκεί και να μου το παίζουν νεοεπαναστάτες Che. Και όχι πως έχω κάτι με τον άνθρωπο, αλλά η εξουσία διαφθείρει τους πάντες, ακόμα και αυτούς που ξεκίνησαν έχοντας καλές προθέσεις. Πραγματικά όμως. Νεολαία γεμάτη επαναστάτες χωρίς αιτία. Ο James τουλάχιστον ήταν πραγματικά κουλάτος. Dunno why, but I have always preffered guys like him, the cool breeze of tranquility, άτομο που δε λέει πολλά πολλά. Γιατί όλοι αυτοί (που μετά κατάλαβα ότι θα είχαν κανά συνέδριο, για να έρθουν Γάλλοι, Ιταλοί, Βενεζουαλανοί...) μόνο ΛΟΓΙΑ!
Δε γίνεται να θέλεις να φέρεις μια αλλαγή των υπάρχουσων καταστάσεων, να κηρύττεις πόλεμο εναντίον της ανισότητας και τις αδικίας και της άνισης κατανομής του παγκόσμιου πλούτου και όταν έρχεται η ώρα της κατανάλωσης να τρουλλώνεις το πιάτο και να παίρνεις 10 πλαστικά πηρούνια, 20 πλαστικά μαχαίρια και 30 χαρτοπετσέτες! ΟΧΙ, δε γίνεται. Και δε λέω. Και εγώ τρουλλώνω το πιάτο μου σε κάθε συμπόσιο, οικογειακό και μη, αλλά εγώ φροντίζω να βάλω όσα θα φάω. Όχι να βλεπω τα ντοκυμαντέρ με τα παιδιά της Αφρικής που δεν έχουν ένα κομμάτι ψωμί να φάνε και εσύ να πετάς στα σκουπίδια (ή στο πάτωμα ανάλογα με το χωρκατιθκίο σου) ένα πιάτο ολόκληρο φαϊ. Κοινωνία του υπερ-καταναλωτισμού! Τώρα κάποιοι θα πουν ότι δε θα στείλουμε και αεροπορικώς το φαγητό στα παιδιά που πεινούν, αλλά αναφέρομαι στη φιλοσοφία του να μη παίρνεις περισσότερα από όσα χρειάζεσαι. Τι στο bloody hell θα κάνεις 30 χαρτοπετσέτες και τόσα πλαστικά μαχαιροπήρουνα ρε mother f***er?! Και συν τοις άλλοις, έστω και αν είναι αχρησιμοποίητα όλα αυτά, δε μπορείς να τα βάλεις πίσω, ειδικά με τόσες ασθένειες που κυκλοφορούν αμόλυτες και ξικαπίστρωτες.
Και μετά να ακούω τους υποκριτές να μιλάνε για 'the most globalised country is ...' και bla bla bla και να είμαστε σε ένα κύκλο deja-vu all the time and I'm in the middle of everything and I wanna scream so LOUD! Ofcourse δεν έκανα τέτοιο πράγμα. Ίσως τελικά εγώ να είμαι η εφυσηχασμένη μεσοαστή. Αλλά ας προσέχει ο καθένας τον εαυτό του. Έχω χάσει πλέον τον ονειροπολισμό μου νομίζω, αλλά ακόμα πιστεύω ότι η πιο μικρή αλλαγή που ξεκινά από το άτομο του καθενός μπορεί να συδράμει στην πιο ευρεία αλλαγή. Δε ξέρω ασφαλώς αν όντως συζητήθηκε κάτι επί της ουσίας στο λεγάμενο συνέδριο αλλά αυτό που πρόσεξα ήταν παντού ψευδο-ιντελλεκτουάλ με μια στοίβα βιβλία κάτω από τον ώμο που να στέκονται και να συνομιλούν τάχα με τον συνδιαλεκτή τους, αλλά στην πραγματικότητα ο καθένας έλεγε τα δικά του!
Και στο τέλος της κάθε μέρας γαι τις 3-4 μέρες που έμειναν τα έκαναν όλα λίμπα. Στο τέλος της βάρδιας μου έπρεπε να ανεβαίνω στην ταράτσα μονάχη (γιατί οι αχάπαροι συνεργάτες μου ούτε που σκέφτηκαν ότι το αίθριο μάλλον και αυτό θα χρειάζεται ένα χεράκι καθάρισμα), με δυο τεράστια μαυροσάκουλα και να κατεβαίνω κάτω μετά από 1000 ώρα φορτωμένοι σκουπίδια. Ένα έχω να πω: Most of you people are PIGS! Ελάχιστοι ήταν οι απλοί άνθρωποι αφοσιωμένοι στο σκοπό τους και ευγενικοί με τους άλλους. Σε αυτούς τους ανθρώπους, τα συγχαρητήρια μου. Στους άλλους, ντροπή! Αν δεν τους ένοιαζε τόσο η καλοπέραση και οι συναθροίσεις με τα joints and booze, θα γράφονταν εθελοντές κάπου, θα πήγαιναν να προσφέρουν τη βοήθεια τους στους συνανθρώπους τους που πραγματικά τους χρειάζονται και δε θα την έβγαζαν όλη μέρα wasted in the parks listening to music and talking about what Marx did and what kind of world we have today.
Υποκριτές! Και μετά να έχει το θράσος το παρακμιακό αναρχικό να έρχεται και να με προσκαλεί to the park to that speech, bla bla bla. Hello γιε μου?! Can't you see I'm working here! For f***s sake! Άτε ρε χαμένο, τράβα να βοηθήσεις το συμπολίτη σου με visual impairment που παγιδεύτηκε μέσα στα τραπέζια και δε μπορεί να βγει από εκεί. Απίστευτο πάντως. Είχε έναν κύριο με προβλήματα όρασης, με το τεράστιο μπαστούνι του, μπλέχτηκε μέσα στα τραπέζια, γύρω του ένα σωρό παρέες και ήταν τόσο χαμένοι στο μικρόκοσμο τους που δεν τον πρόσεξε κανένας. Οδηγώ τον κύριο στο διάδρομο και από πάνω να μου φωνάζει η αγάμητη supervisor why I left my (sooo significant) post.
Οι συνεργάτες μου... Τι να πρωτοπεί κανείς. Ένας εξηντάρης κύριος που μένει στις εστίες μου (που αντί να γυρίζει να βλέπει κυρίες της ηλικίας του ξερογλίφεται πάνω από τις πιτσιρίκες. I'm 23 SIR, 23! What is it that you don't understand? You get a 2 and a 3 and you put them together!) και βαριέται να ταράξει (και ακόμα περισσότερο να μιλήσει) και ένας άλλος μικρός (συνομίλικος μου εννοώ) που κάθε πέντε λεπτά με ρωτούσε τι έπρεπε να κάνει. Φατσάρω κανενού για manager?! Δε ξέρω την τύφλα μου μέσα! Έεε, αναγκαστικά σε κάποια φάση το έπαιξα δικτατορικά το θέμα και βάζω σε όλους καθήκοντα. Βαλθήκαν όλοι τους να με τρελλάνουν. Μου τελείωσαν και τα χάπια της γιατρού (βλ. προηγούμενο ποστ) και είμαι μέσα στα νεύρα. Την τύχη μου μέσα!
Ίσως να νομίσατε ότι ο εφιάλτης τελείωσε εδώ. Και εγώ έτσι νόμισα. Αλλά αυταπατώμαστε όλοι απάτην οικτράν. Γιατί την Κυριακή, όταν ρώτησα την cafeteria lady αν τελείωσα τη δουλειά (για πάντα) μου απαντά ένα ξερό ναι. Πάω λοιπόν σπίτι. Ορμώ σαν ελέφαντας μέσα στο κατακαλόκαιρο μέσα σε μια λίμνη, όκει, εγώ όρμησα στο ψυγείο και εκεί που είμαι μπουκωμένη το φαϊ χτυπά το κινητό μου. Η κυρία της καφετερίας με πήρε να με παρακαλέσει σας παρακαλώ να πάω να την καλύψω και την επόμενη μέρα. Που είναι εκείνο το ΟΧΙ (του Μεταξά) όταν το χρειάζεσαι?! Ξανά, τρία γράμματα Ο Χ Ι!
Και πάω τα χαράματα της Δευτέρας (8 δηλαδή, αλλά για μια νυχτόβια όπως εμένα...). Φτάνω πάλι στην ώρα μου, λέω στην υπεύθυνη ποια είμαι και τι κάνω εκεί. Ανακοίνωση στοιχείων. Στρατιωτίνα αναφέρατε (ή ό,τι λέτε στο στρατό). Άλλη αχάπαρη που δε ξέρει τι της γίνεται, ούτε ποια είμαι, ούτε καν με περίμενε. Eee what the hell?! Ξέρεις να χειρίζεσαι ταμείο? Όχι. (Να το πρώτο μου όχι, I'm so proud). Ξέρεις να τηγανίζεις? Όχι (Yes!) Ξέρεις να σερβίρεις? Όχι (Και στο πρώτο λάλημα του πετεινού θα με αρνηθείς τρεις φορές... Wait. That's from another story). Ακόμα μια ατελείωτη δύσκολη μέρα με περιμένει, σκέφτομαι. Και πάω στην κουζίνα. Λαντζέρισσα με το δικό μου hair cup κιόλας. Πλένω πιάτα, βάζω κατσαρολικά στη μηχανή του ατμού, κόβω λαχανικά, σκουπίζω πατώματα, σφουγγαρίζω, φέρνω αγαθά με το τρόλεϋ από τις αποθήκες, φορτώνομαι ωσάν τον γάρο (έμαθα και τους μυστικούς κωδικούς). Μάλλον κάπως έτσι ένιωθαν και οι αρχαίοι ημών μετανάστες που πήγαιναν λαντζέριδες στο αμέρικα. Τουλάχιστον έμαθα να εκτιμώ την αξία των χρημάτων. Και είδα και το γυφτιό και την υποκρισία ορισμένων ανθρώπων.
Τρίτη 30 Ιουνίου 2009
ΕΓΩ ΠΟΤΕ ΘΑ ΓΙΝΩ ΜΑΝΑ?!
Αυστηρή προειδοποίηση: Το ακόλουθο ποστ είναι γυναικολογικής φύσεως, ως εκ τούτου οι αρσενικοί αναγνώστες προειδοποιούνται για να μην προβούν σε περαιτέρω ανάγνωση της συγκεκριμένης ανάρτησης. Αντίθετα, καλούνται είτε να περιδιαβούν σε οποιαδήποτε άλλη ανάρτηση, είτε να αλλάξουν blog. Σας ευχαριστούμε!
Πήγα χτες στο NHS στο Gower street να πάρω κάτι αναλύσεις που έκανα εδώ και 1000 καιρό. Και τι αναλύσεις?! Εγώ το καημένο κλείνω ραντεβού για αιματολογικές εξετάσεις (κούνια που με εκούναγε ή αιώρα πάνω σε μια φοινιτζιά σε ένα τροπικό ερημονήσι), πάω στην ώρα μου, μένω μόνη με την νοσοκόμα, κλείνει τις κουρτίνες, αρχίζω να ξετυλίγω το μανίκι και ακούω κάτι: 'Strip down to your knickers'. 'Excuse me?' πάω να ψελλίσω και πριν προλάβω να αρθρώσω οτιδήποτε, βλέπω να κρατά ένα πράμα και αμέσως καταλαβαίνω.... Γυναικολογική εξέταση! Είχε να πεθάνω. Ήταν η πιο shocking εμπειρία της ζωής μου που μακάρι να μη ξαναβιώσω ποτέ!!!
Anw. πάω να πάρω τις αναλύσεις και μου λέει η κοπέλα στην υποδοχή ότι έπρεπε να κλείσω ραντεβού για να συζητήσω με τη γιατρό μου. 'Πάει, σκέφτομαι. Δε θα προλάβω καν να τελειώσω το μάστερ, ούτε να ξαναδώ τις φίλες μου, ούτε να ξαναπάω στη θάλασσα. Έχε γεια άδικε σκληρέ κόσμε'. Και κλείνω ραντεβού για την επόμενη βδομάδα. Κατά τη διάρκεια αυτής της βδομάδας λοιπόν, φανταζόμουν την κηδεία μου, αναρωτιόμουν αν η φαμίλια θα σεβόταν την απόφαση μου για αποτέφρωση, αν τελικά το έκαναν πως θα ήταν που θα σκόρπιζαν τις στάκτες μου στις τέσσερις γωνιές της γης, αν θα ερχόταν όλο το συγγενολόι, πως θα ήταν ο επικήδειός μου, τι είδους λουλούδια θα μου έφερναν, τι ρούχα θα φορούσαν οι ξαδέρφες μου... You know τωρά, τα συνηθισμένα πράματα δηλαδή.
Και πηγαίνω χτες στη γιατρό. Thank GOD είναι κοπέλλα. Ούτε να φανταστώ δε μπορώ να έχω male doctor. Μπορεί ο κόσμος να με εκλαμβάνει totally απελευθερωμένη (π.χ. οι συγκάτοικοι μου κάθε φορά που με βλέπουν στη κουζίνα ασουτίωτη με άσπρες φανέλλες, θεόκοντα παντελονάκια και το string να ξεπροβάλει από πάνω - και πριν προλάβει ο οποιοσδήποτε να πει οτιδήποτε, θέλω να πω ότι it's very important for me to feel like home), αλλά σε ορισμένα πράματα i am soooo prude!
Τρέμω σα φύλο. Μου λέει να καθίσω. Ξεκινά. Δεν έχεις καρκίνο, δεν έχεις χλαμύδια, δεν έχεις κανένα σεξουαλικά μεταδιδόμενο νόσημα αλλά... Η αυλαία πέφτει, η σκηνή γεμίζει κατακόκκινα τριαντάφυλλα, τα χειροκροτήματα πέφτουν βροχή... 'You have a common condition for women at your age'. Χάσκω εγώ. Συνεχίζω να χάσκω εγώ.
D = Doctor
M = Me, Marlen, (χάντακας)
D = Do you feel emotionally charged lately?
M = Aha.
D = Do you have often mood swings?
M = Aha.
D = Do you have sexual cravings?
M = You could say that again (και να φαντάζομαι το Κ.Γ. και τις κατηγορίες ότι είμαι σεξομανής).
D = Well, this is common for women, at your age, the childbearing age. I'm gonna write you a prescription bla bla bla.
M = Doctor! Let's rewind here. Am I what? What is this exactly? Is it fixable? (I actually said that, DUH, i know ;p).
D = Relax. It is perfectly normal. You are emotionally and physically ready to have a child. This condition usually occur mostly to women with monogamic relationships bla bla bla.
Μ = (thinking: Excuse us if we have one sexual partner at a time. Next time I'll try to avoid it).
Πάω καταβεβλημένη σπίτι αφού πρώτα περνώ από το φαρμακείο. Ίντα χαττάς σκέφτομαι. Ίντα κακό! Βρέθομαι με τα κορίτσια για sushi at Brunswick Square. Να ακουγε κανείς τη συζήτησή μας θα νόμιζε ότι βρέθηκε σε επεισόδιο του Sex and the City. Ακόμα ένα κλισέ για τη ζωή μου. Sigh!
Το βράδυ είχα τη φαεινή ιδέα να δούμε με τη Monamie το The Wrestler. Που να ομολογήσω την αμαρτία μου καθόλου δε τις πάω τέτοιες ταινίες. Και ναι θα το πω: I thought Million Dollar Baby was such an overestimated movie. Αλλά ο παλαιστής μου άρεσε. Δε ξέρω γιατί... Σινεμά δε θα πήγαινα να το δω. I prefer either horror films or movies like The Watchmen or something like that. Όμως ο Aronofsky έχει ένα τόσο μοναδικό τρόπο να θίγει κοινωνικές καταστάσεις και να προβάλλει φαινόμενα, να ασκεί κριτική αλλά χωρίς να είναι επικριτικός... Δε μπορώ να το εξηγήσω... Η Tomei, ππεεε! Ίντα κορμάρα για 45 χρονών γυναίκα. ΟΥΑΟ! So HoTTT! Bottom Line: It IS a good movie. Έστω και αν στο τέλος η Monamie ολίγον με κοροϊδευε επειδή 'εσυγκινήθηκα', όπως είπε. On the other hand, maybe it was just the medication.
Κανά τέταρτο πριν το τέλος της ταινίας θυμήθηκε να με γυρέψει στο skype ο Κ.Γ., ο οποίος ήταν λιώμα με μαλαματίνα, να με ρωτά για το ραντεβού στο γιατρό σε έτσι κατάσταση, εγώ να είμαι θυμωμένη, η Monamie να ντρέπεται και να κουρνιάζει στα παπλώματα για να μη τη δει και εγώ στο τέλος να ξεφουρνίζω 'Είπε μου η γιατρός ότι έπαθα ένα πράμα επειδή είμαι στην κατάλληλη φάση σωματικά και ψυχολογικά να κάμω παιδί και πρέπει να μου κάνεις παιδί και για αυτό είχα τόσες εντονότατες σεξουαλικές ορέξεις και εσύ με έβγαλες σεξομανή και μου έγραψε μια συνταγή που δε δικαιούμαι να πίνω αλκοόλ και ξέρεις ότι κάθε νύχτα πρέπει να πίνω λίγο κρασί να ηρεμώ, ειδικά τώρα τελευταία και τα έχω πάρει που δεν μπορώ ενώ εσύ είσαι wasted και τώρα χαπποπίνω and you better fix this orelse!'. Αναπνοή.
Ο Κ.Γ. να μη ξέρει να πει, μετά από ένα λεπτό και αφού η μαλαματίνα kicks in he says 'I'll fix it luv, don't worry'. Εγώ: 'Τι θα κανονίσεις? Εννά με αγκαστρώσεις δηλαδή?'. Καμιά απάντηση μέσα στην έρημο.
Εμένα να με πιάνουν οι βίδες μου και να δίνω το τελεσίδικο. 'Κανόνισε! Ή Bull-terrier ή κοπελλούδι. Ό,τι σου βγαίνει πιο φτηνό!'.
Καθόλη τη συζήτηση η Monamie na χασκογελά σα το χάχα και μετά να την ακολουθεί και ο Κ.Γ. Όπως και να'χει, εγώ τη θέση μου την ξεκαθάρισα. Ελπίζω αύριο να μη θυμάται τίποτα από όλα αυτά. Αλλά το θέμα παραμένει. Εγώ πότε θα γίνω μάνα?
Παρασκευή 19 Ιουνίου 2009
Πέμπτη 18 Ιουνίου 2009
Παρασκευή 12 Ιουνίου 2009
Back 2 Basics!
I'm alive and I'm back to London for almost a week now. My head hasn't stop spinning since, or has it ever been unspinned?! Μέχρι να συνηθίσω κάπου, ξαναφεύγω και πάλι από την αρχή. That's the story of my life!
Η διαμονή μου στην Κύπρο κυμαίνεται από άσχημη μέχρι μίζερη, most of the time spent there for several and many and various reasons... Οι μόνες σταλαγματιές δροσιάς ήταν οι φίλοι μου που μου χάρισαν απλόχερα για ακόμα μία φορά γλυκιές χαδιάρικες ζεστές χαρούμενες αγαπησιάρικες αναμνήσεις. Mil GRACIAS a todos! Myria, Soti and Maggs thanks for driving me around all the time and all our visits to the Casttle! Leni and Marina GRACIAS for the wonderful time in the not so wonderful Nic. Charalambe, you are my most favourite barman, η συνουσια στο Maple Leaf ήταν απίθανη, θα τη συστήσω σε πολλούς φίλους! Kyriako mouuu, thanks for giving me a shelter and a blanket and a place to sleep and sorry I stood you up that time, I'll make up to you, I promise! Aristi melenia, thanks for the baby oil and the most beautiful beach you've shown me! Nash and Eleni mou, thanks for coming to see me in your busiest night of the week, we have lots to tell about next time we meet. Annula the informer, thanks for everything, tu sabes. Cuz, I love picking me up and taking me to the most posh cafe! Και πριν αρχίσω να ευχαριστώ όλο τον κόσμο για ta life-long accomplishments I should better stop now.
Αλλά όσες ευχάριστες αναμνήσεις και να μου χάρισε η παρέα μου, δεν έκαναν τον χρόνο στο νησί να περάσει γρήγορα, ο οποίος τις πλείστες φορές μου φαινόταν ότι κυλούσε βασανιστικά γελοία αργά... Ίσως να έφταιγε η έρευνα μου, ίσως να έφταιγε η απουσία του Κοινού Γνωστού, ίσως να έφταιγαν όλα τα άλλα...
Και φεύγω μια ζεστή καλοκαιριάτικη βραδιά για να κατέβω ένα συννεφιασμένο δακρύβρεχτο πρωινό στα Λάντα. Ευτυχώς η αγάπη μου με περίμενε στην αίθουσα υποδοχής (as if not;p) και η ζεστή αγκαλιά του και το γνώριμο χάδι στο λαιμό μου εξαφάνισαν κάθε ίχνος κούρασης ψυχικής και σωματικής.
...................................................................................
Και πέρασε σχεδόν μια βδομάδα. Και δε θέλω να τελειώσει. Και δε μπορώ να κάνω απολύτως τίποτα. Και να με πιάνει ένας πανικός από την κόλαση. Και τις νύχτες ένα τεράστιο ρολόι με κυνηγά σε κάτι αχανείς πεδιάδες και εγώ να τρέχω να ξεφύγω αλλά να μη ξεφεύγω ποτέ. Και μετά να ξυπνώ και να νιώθω τα χέρια του τυλιγμένα στη μέση μου. Αλλά τους εφιάλτες να τους έχω anwz. Should I get a dreamcatcher?!
Η διαμονή μου στην Κύπρο κυμαίνεται από άσχημη μέχρι μίζερη, most of the time spent there for several and many and various reasons... Οι μόνες σταλαγματιές δροσιάς ήταν οι φίλοι μου που μου χάρισαν απλόχερα για ακόμα μία φορά γλυκιές χαδιάρικες ζεστές χαρούμενες αγαπησιάρικες αναμνήσεις. Mil GRACIAS a todos! Myria, Soti and Maggs thanks for driving me around all the time and all our visits to the Casttle! Leni and Marina GRACIAS for the wonderful time in the not so wonderful Nic. Charalambe, you are my most favourite barman, η συνουσια στο Maple Leaf ήταν απίθανη, θα τη συστήσω σε πολλούς φίλους! Kyriako mouuu, thanks for giving me a shelter and a blanket and a place to sleep and sorry I stood you up that time, I'll make up to you, I promise! Aristi melenia, thanks for the baby oil and the most beautiful beach you've shown me! Nash and Eleni mou, thanks for coming to see me in your busiest night of the week, we have lots to tell about next time we meet. Annula the informer, thanks for everything, tu sabes. Cuz, I love picking me up and taking me to the most posh cafe! Και πριν αρχίσω να ευχαριστώ όλο τον κόσμο για ta life-long accomplishments I should better stop now.
Αλλά όσες ευχάριστες αναμνήσεις και να μου χάρισε η παρέα μου, δεν έκαναν τον χρόνο στο νησί να περάσει γρήγορα, ο οποίος τις πλείστες φορές μου φαινόταν ότι κυλούσε βασανιστικά γελοία αργά... Ίσως να έφταιγε η έρευνα μου, ίσως να έφταιγε η απουσία του Κοινού Γνωστού, ίσως να έφταιγαν όλα τα άλλα...
Και φεύγω μια ζεστή καλοκαιριάτικη βραδιά για να κατέβω ένα συννεφιασμένο δακρύβρεχτο πρωινό στα Λάντα. Ευτυχώς η αγάπη μου με περίμενε στην αίθουσα υποδοχής (as if not;p) και η ζεστή αγκαλιά του και το γνώριμο χάδι στο λαιμό μου εξαφάνισαν κάθε ίχνος κούρασης ψυχικής και σωματικής.
...................................................................................
Και πέρασε σχεδόν μια βδομάδα. Και δε θέλω να τελειώσει. Και δε μπορώ να κάνω απολύτως τίποτα. Και να με πιάνει ένας πανικός από την κόλαση. Και τις νύχτες ένα τεράστιο ρολόι με κυνηγά σε κάτι αχανείς πεδιάδες και εγώ να τρέχω να ξεφύγω αλλά να μη ξεφεύγω ποτέ. Και μετά να ξυπνώ και να νιώθω τα χέρια του τυλιγμένα στη μέση μου. Αλλά τους εφιάλτες να τους έχω anwz. Should I get a dreamcatcher?!
Σάββατο 16 Μαΐου 2009
Return to the Island
Όχι, δεν αναφέρομαι σε κάποιο επεισόδιο της αγαπημένης μου σειράς LOST (που btw νομίζω πως την Τετάρτη έπαιζε το διπλό τελικό επεισόδιο του season), αλλά στον δικό μου γυρισμό πίσω στο νησί.
It feels weird, uncomfortable in a sense. Είναι πολλά αυτά που πεθύμησα. Αλλά αυτά που δε μπορώ να αντιμετωπίσω ακόμα είναι περισσότερα. Έχω και την καταραμένη έρευνα του dissertation...
Τουλάχιστον θα βρεθώ σε γνώριμα μέρη. Θα μυρίσω το γιασεμί στον κήπο μου (αν δε ξεράθηκε από τα δικά του προσωπικά δράματα). Θα δω τα ανίψια μου (ειδικά το πρώτο που άρχισε φέτος την πρώτη τάξη, and I missed it!); θα τα πάρω περίπατο. Θα αγκαλιάσω τους φίλους μου και θα γευτώ την αρμύρα της θάλασσας μου.
It feels weird, uncomfortable in a sense. Είναι πολλά αυτά που πεθύμησα. Αλλά αυτά που δε μπορώ να αντιμετωπίσω ακόμα είναι περισσότερα. Έχω και την καταραμένη έρευνα του dissertation...
Τουλάχιστον θα βρεθώ σε γνώριμα μέρη. Θα μυρίσω το γιασεμί στον κήπο μου (αν δε ξεράθηκε από τα δικά του προσωπικά δράματα). Θα δω τα ανίψια μου (ειδικά το πρώτο που άρχισε φέτος την πρώτη τάξη, and I missed it!); θα τα πάρω περίπατο. Θα αγκαλιάσω τους φίλους μου και θα γευτώ την αρμύρα της θάλασσας μου.
Παρασκευή 8 Μαΐου 2009
What is Happening to Me?!
Χτες το βράδυ είχα έναν από τους πιο ανήσυχους ύπνους της ζωής μου. And it wasnt' just because Koinos Gnwstos was taking over the covers, not even cos he was occupying the whole bed space (how is that possible when he's thin?), neither the fucking fire alarm that sets off every Thursday morning. Αν και αυτο το τελευταίο οφείλω να παραδεκτώ ότι με δαιμόνισε! Δε θυμάμαι καν ποιο πράγμα ονειρευόμουν, αλλά ξύπνησα με μια γενική ανεξήγητη ανησυχία... Ίσως επειδή σκεφτόμουν what I was up to the last few days.
Υποψιάζομαι ότι όλα άρχισαν με τον ερχομό του Κοινού Γνωστού. Τότε ήταν που ετοίμασα γαλακτομπούρεκκο και πήγα να τον υποδεκτώ στον σταθμό ντυμένη με το παλτό και από κάτω όχι και τόσο κόσμια ενδύματα. Τον περίμενα λοιπόν σε μια γωνιά, και ήταν σα να είμασταν σε ασπρόμαυρη ταινία του ελληνικού κινηματογράφου με τον Νίκο Κούρκουλο και τη Μαίρη Χρονοπούλου (καμία σχέση με το Ορατότης Μηδέν, αλλά αυτές οι αναλαμπές μου με ξαφνιάζουν τρομακτικά, α ρε μάνα!).
Μετά με θυμάμαι στην κουζίνα να ετοιμάζω σπανακοτυροπιττάκια (μη φανταστείτε τώρα ότι ανοίγω φύλλο, ας είναι καλά το FYLLO από το Waitrose). Μέχρι και άνηθο έβαλα μέσα, που όχι μόνο δεν ήξερα τι είναι στα ελληνικά, τώρα γνωρίζω και την αγγλική λέξη (= dill). Οι συγκάτοικοι να μη ξέρουν αν πρέπει πρώτα να καλέσουν γιατρό ή να δοκιμάσουν κανά σπανακοτυροπιττάκι. Ύστερα, μετά από παράκληση του πασά, του Κοινού Γνωστού ήθελα να πω, να μαθαίνω και να φτιάχνω σουτζουκάκια. OMG! What is happening to me?! Νιώθω όπως τον Goldberg στο The Fly (μόνο που δεν αποσυντίθεμαι σε κομματάκια, ακόμα!). Ακολούθως, να ξαναφτιάχνω μια γερή δόση (4 φουρνιές) σπανακοτυροπιττάκια και άλλο γαλακτομπούρεκο (έμαθα να το φτιάχνω άψογο, και να σκεφτείς δε μου αρέσει καν). Το μενού επεκτείνεται με κοτόπουλο με χυμό πορτοκάλι και μέλι και χτες ήταν το top με την ετοιμασία σολωμού με δεντρολίβανο και σκόρδο. Αύριο σχεδιάζω να μαγειρέψω χοιρινά παϊδάκια με σως μήλου και δεντρολίβανο.
Aaayyy! Καλέστε μυροφόρες να με θρηνήσουν, φέρτε μου το καλύτερο φέρετρο από οξιά, αφήνω αυτό τον κόσμοοο! Άδικη τύχη μου επιφύλασσε αυτή η ζωήηη! Αλί και τρισαλί! Έχετε γεια βρυσούλες και βουνά! (Στο σημείο αυτό κρατώ το κεφάλι μου με τα αναμαλλιασμένα μου μαλλιά, φορώ μια λευκή νυχτικιά και χτυπιέμαι γονατιστή στο έδαφος). Μήπως να μετατράπηκα σε Stepford wife? The horror!
The label "Stepford wife" is usually applied to a woman who seems to conform blindly to an old-fashioned subservient role in relationship to her husband, compared to other, presumably more independent and vivacious women. It can also be used to criticise any person, male or female, who submits meekly to authority and/or abuse; or even to describe someone who lives in a robotic, conformist manner without giving offense to anyone (Wikipedia).
Ου Γριστός! Ίνταμπου να κάμω τωρά? Φέρτε μου κανά παπά να με exorcise, ειδικά αν μοιάζει του Gabriel Burns στα Stigmata, ή καλύτερα, όπως του Keanu στο Constantine!
Πάντως αν έγινα όπως την ...... (άπρεπο φρασεολόγιο) Martha Stuart θα πιω κόνιο. Μα εν κατάσταση τούτη σιόρ?! Να πηγαίνω να ψωνίζω με το καροτσάκι μου και να περιεργάζομαι νοητά το dinner του Κοινού Γνωστού?! Βέβαια, χαίρομαι που ακόμα και στα τελευταία μου μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ. Γιατί με τα υλικά του δείπνου, το ισπανικό κρασί είναι MUST. Ο μεσοαστός Κοινός Γνωστός δε πίνει κρασί, έτσι στο ρομαντικό δείπνο τετ-α-τετ που λένε και οι αντιπαθείς (σε εμένα) Γάλλοι ήπια το μπουκάλι μόνη μου, μετά παραπονιόμουν για πονοκέφαλο, μετά κάτσαμε να δούμε ταινία και χασκογελούσα όπως το χάσκα!
Νομίζω επέλλανα...
Νομίζω δε θα με χαλούσε να ήμουν έτσι...
Πέμπτη 30 Απριλίου 2009
Scenarios
Το ακόλουθο σενάριο ή/και παραλλαγές λαμβάνει χώρα εδώ και κάτι μήνες στον τωρινό λονδρέζικο μου τόπο, στην λονδρέζικη μου εστία ή στην εστία του Κοινού Γνωστού ή στις στάσεις λεωφορείων ή/και σε οποιοδήποτε χωρόχρονο τυγχάνει να μοιράζομαι εγώ και ο Κοινός Γνωστός.
Ο διάλογος είναι αληθινός και οποιαδήποτε ομοιότητα του με πραγματικά συμβάντα δεν οφείλεται σε σύμπτωση. Οι παρενθέσεις είναι ενδεικτικοί στην περαιτέρω κατανόηση του συμβάντος, ούτως ώστε ο αναγνώστης να βιώσει τα συναισθήματα και σκέψεις των πρωταγωνιστών.
Μ = Μάρλεν, Μαριλού. Μαριαλένα, Μαρλένα (η συγγραφεύς)
Κ.Γ. = Κοινός Γνωστός (AKA my current partner, μπελάς, ΟΥΦΟΥ!)
Μ = Mi amorrrrrrrrr.....
K.Γ. = Ναι ρα (Απαναϊα μου παναϊα μου αυτή η ταύτιση με τον Λεοντή! Hello? Αν έπρεπε να ταυτίζεται με κάποιον έπρεπε να είναι με το μισταρκό τον Δημητρό για πολλούς ευνόητους λόγους, βλ. δε σε παίρνω cos ακόμα δεν είμαι αποκαταστημένος, έχω commitment issues....).
Μ = Ούφου ρε αγάπη. Είπα σου 1000 φορές να με με λέεις έτσι. Κανένας δε τολμά να μου μιλά με έτσι τρόπο οκ? Χάτε Α!
Κ. Γ. = Εντάξει (με κάπως μετανοημένο ύφος).
Μ = Mi amor, mi vida... Ξέρεις τι θέλω??? (αν είμασταν σε κινούμενα σχέδια τα μάτια μου θα ήταν ανοιχτά πιρίλλες και να σπινθηροβολούσαν αστεράκια και ουράνια τόξα).
Κ.Γ. = Όι, αλλά υποψιάζομαι εννά μου πεις.
Μ = Pues... Εξανακάμαμε ατή την κουβέντα 1000 φορές.
Κ.Γ. = I'm not gonna like this, έννεν?
Μ = Μωρό μουυυυ (με το πιο ναζιάρικο γατίσιο μου ύφος, νιαόυυυυ). Γιατί να μη γυρέψεις δουλειά του χρόνου και να βρω και εγώ σε κανά σχολείο, σε κανά bar (αυτοί οι συχετισμοί μου) και να μείνουμε μαζί και να βρούμε ένα μικρούτσικο τόσοδα διαμερισματάκι (έστω και αν πεθαίνω να μείνω σε κανά flat on the buckingham palace road, ανάθεμα τη φτώχεια μας!) και να στεγάσουμε την αγάπη μας και να ζήσουμε τον έρωτα μας? Χαααα? What do you think?
K.Γ. = ΌΙ (απαθές βλέμμα).
Μ = Μα γιατί? (με φωνή που τρέμει σα τη φλόγα ενός κεριού σε ένα σκοτεινό δωμάτιο από όπου μπαίνει αέρας από τη χαραμάδα του σπασμένου παραθύρου). Δε θα ήταν πολύ όμορφα να μέναμε μόνοι μας, να πηγαίναμε δουλειά όλη μέρα και να δουλεύαμε σκληρά για ένα κομμάτι ψωμί (προτιμώ biscuits from Millies) και το βράδυ να κάναμε έρωτα όλη νύχτα?
Κ.Γ. = Ρε babe μου, είπα σου ένα εκατομμύριο φορές ότι βαρέθηκα το Λονδίνο. Έχει τέσσερα χρόνια που είμαι εδώ, μακριά από τους φίλους μου, την οικογένεια, τα στέκια μου. I wanna go home (με ύφος Barrymore in E.T.).
M = (σκέφτομαι ότι χάτε τωρά που θέλεις να πάεις σπίτι, εσύ και ο E.T. είστε).
Κ.Γ. = Εξήγησα σου ένα σωρό φορές. Γιατί δε καταλαβαίνεις? Γιατί δε ΜΕ καταλαβαίνεις?
Μ = (οκ, σε αυτό το σημείο δε σηκώνω άλλο να το παίζω Die Hard και αρχίζω να καταπίνω τους κόμπους που αναδύονται στον λαιμό μου, που είναι ολοένα και πιο δυνατοί). ΔΕ ΜΕ ΑΓΑΠΑΣΣΣΣΣ! ΣΝΙΦ ΣΝΙΦ!
Κ.Γ. = Έλα ρε αγάπη μου. Μη κλαίς. Πονώ τη ψυχή μου άμα κλαίεις.
Μ = Μη τολμήσεις να χρησιμοποιάς τις εκφράσεις μου ΟΚ? Σνιφ σνιφ! (τα μάτια μου ολοκόκκινα, το πρόσωπο μου μουζαρωμένο με την τάχα waterproof mascara).
K.Γ. = Έλα ζωή μου, σταμάτα να κλαίεις. Εννα μουζαρωθείς (μου φέρνει χαρτομάντηλα και μου σκουπίζει τη μύτη μου).
Μ = Too late. Αφού δε σε κόφτει τίποτεεε. Είσαι ένας gelipollas, un cabron. Que dices siempre mentiras.
K.Γ. = Εννα δούμε. Άτε σταμάτα.
Μ = Ναιιι, καλό. Πάντα εννα δούμε εννα δούμε και δεν βλέπουμε ποττέε! (εε μα κανεί. Εννα δούμε ιμίσσιημου).
Κ.Γ. = Εκουράστηκα το Λονδίνο. Εσένα είναι πρώτος σου χρόνος. Και εγώ τον πρώτο χρόνο ήμουν κατενθουσιασμένος. Επέρασε μου τωρά. Όλοι οι φίλοι μου θα πάνε Κύπρο.
Μ = Ναι σιγά! Ο Αντρέας φέτος δεν επέρασε κανένα μάθημα, εννα μείνει και του χρόνου.
Κ.Γ. = Ο Αντρέας εν Manchester που μεινίσκει.
Μ = Μεν αλλάσσεις κουβέντα. Δε θέλεις να μείνεις μαζί μου. Δε σου αρέσκει να μένεις μαζί μου. Θέλεις την ανεξαρτησία σου, να κάμνεις ό,τι θέλεις. Δε με σκέφτεσαι τίποτεεεε. Υποσχέθηκες ότι θα μέναμε μαζί Λονδίνο. ΚΛΑΨ ΚΛΑΨ!
Κ.Γ. = Είπα σου πρέπει να γίνω ανεξάρτητος πρώτα.
Μ = Είσαι τέλεια λευκωσιατης ( δε το γράφω ούτε με κεφαλαίο, sorry if I offend anybody), ένας εφησυχασμένος μεσοαστός του κερατά. HOSTIA PUTA! (Στο σημείο αυτό αρχίζω να πετώ πράματα που βρίσκονται στο κομοδίνο, πάντα προσέχοντας να επιλέξω πράματα που δε σπάζουν εύκολα. Βέβαια δε βοηθά το γεγονός ότι έχει τον υπολογιστή του σε κοντινή απόσταση).
Κ.Γ. = Ρε μωρό μου μη γίνεσαι παράλογη. Αφού δε μπορώ να βρω δουλειά, έχουν κρίση. Προσπάθησα.
Μ = You didn't try hard enough, ok? Και στη χείριστη των περιπτώσεων βρίσκεις άλλη δουλειά. Χάτε, αν θέλεις να πάεις συνοδός κυρίων αφήννω σε, αλλά όι να γαμήσεις καμιά γιατί κακή σου μοίρα. (Τωρά να αφήσω το μωρό μου να βγει στο κλαρί για να μείνω εγώ Αγγλία? NAI.).
Κ.Γ. = Δε μπορείς να αποφεύγεις την Κύπρο για μια ζωή. Πρέπει να πάεις πίσω, να αντιμετωπίσεις τα προβλήματα σου.
Μ = Παρέτα να μου το παίζεις Froyd εμένα οκ? Εν εγώ που έκανα 4 επίπεδα ψυχολογίας, όχι εσύ. ΟΥΦΟΥ! Απορώ τι σου εζήτησα. Αφού ούτε καν έχουμε δεσμό. Όσοι με ρωτούν λέω τους single but unavailable.
Κ.Γ. = Τάμπου λαλείς τωρά? Δηλαδή θέλεις να γίνεις available πάλι? (πιάνει το ζηλιάρικο του το ύφος που το φοβάμαι κάπως γιατί you never know, μπορεί να μου πυρπολήσει κανά πάτσο (πάλε) και εννοείται ότι θα ανταποδώσω και δεν έχω όρεξη να βουρούμε νοσοκομεία).
Μ = Όι εντάξει? Είμαι πολύ ικανοποιημένη μαζί σου. Αλλά ενοχλεί με που δε με λαμβάνεις υπόψη σου. Δεν είμαι τίποτε σημαντική. Είμαι μια παροδική, μια ΠΑΡΟΔΙΚΗΗΗ!
Κ.Γ. = Δεν είσαι παροδική. Είσαι πολύ σημαντική και ξέρεις το.
Μ = ΄Τίποτε δεν ξέρω αποδείκτηκε.
Κ.Γ. = Ούφου! Καλά, θέλεις να μείνεις Αγγλία για ένα καπρίτσιο σου. Δασκάλα και να δουλεύεις σε bar?!
M = Ναι γιατί? I don't mind. Δε θέλεις να γίνουμε μετανάστες, όπως τον Cruise και την Kidman στο Far and Away, που εσηκωστήκαν που την Ιρλανδία και επήαν Αμερκή. Εγώ εντζαι εζήτησα σου να πάμε Αμερική. Εννά είμαστεν Ευρώπη ακόμα, και ok, δε θα ζήσουμε την φτώχεια τους όπως στο έργο. Αφού εσύ δεν είσαι boxer και εγώ δε νομίζα να ήμουν τόσο καημένη ώστε να έβρισκα δουλειά να ξεφτιρίζω κοτόπουλα (Σε αυτή τη φάση φαντάζομαι εμάς στο έργο. OMG! Επέλλανα!). Δε θέλεις να μοιράζεσαι τα ίδια όνειρα με εμένα. Ούτε μαζί μου θέλεις να μείνεις, not ever. Ούτε κοπελλούδι θέλεις να μου κάνεις. Και ξαναλαλώ σου το. Όταν σου κατεβεί εσένα και θέλεις, σε υπενθυμίζω ότι έχουμε την ίδια ηλικία, είμαι και 18 μέρες μεγαλύτερη. So, εγώ ξαναλέω σου το. Στα 35 δεν κάμνω μωρό. Και αν είσαι έτσι εννα πάω να στειρωθώ. Έτσι για να μάθεις.
Κ.Γ. = .......... (άναυδος)
Μ = Έτω, δε μπορείς να πεις τίποτε. Έπρεπε να ακολουθήσω τη συμβουλή της μάμμας μου. Να έβρω έναν που να μου συμπεριφέρεται όπως το τριαντάφυλλο, όχι όπως εσένα. Που μου συμπεριφέρεσαι σα να είμαι... μολόχααα! Κλαψ κλαψ (εγέμωσε μύξες το χαρτομάντηλο και νεκατώνομαι να έβρω άλλο).
Κ.Γ. = Εν ωραίες οι μολόχες αγάπη μου (πιάνει το ύφος του που θέλει να χασκογελάσει, αλλά συγκρατείται ο κύριος για να διατηρήσει το status του).
Μ = Τάμπου λαλείς?! Κανένας δεν αγαπά τις μολόχες. Ξεριζώνουν τες αμα θέλεις να μάθεις. Και θέλεις να με ξεριζώσεις και εμένα από τη ζωή σου. (Κλάμα ο λαός, κλάμα).
Κ.Γ. = Εσένα? Που είσαι η αγάπη μου, το μωρό μου, η ανεράδα μου, το γυφτούι μου που περπατά ξυπόλητο (It's a big story και το ποστ είναι ήδη αρκετά μεγάλο)? Δε μπορώ να φανταστώ να ζω χωρίς εσένα. (Με πλησιάζει και προσπαθεί να με πάρει αγκαλιά, εγώ ασφαλώς αντιστέκομαι, aka κάμνω κούτζια).
Μ = Ναι καλά. Κάμνω σου τη ζωή σου κόλαση οξά θέλεις με. Εννα με παρετήσεις με την πρώτη ευκαιρία να έβρεις μια ξενέρωτη λευκωσιάτισσα που εννα βάφεται ούλλη μέρα (no offense intended ;p) και θα έχει τρόπους και δε θα σε φέρνει σε δύσκολη θέση με τις αντιλήψεις της.
Κ.Γ. = Εγώ δε θέλω λευκωσιάτισσα. Θέλω τη λεμεσιανή μου που ξέρει να μιλά ισπανικά να με ανάφκει. (Τον αφήνω να βάλει τα χέρια του στη μέση μου).
Μ = Ναι? Αφού δε με ερωτεύτηκες που τη πρώτη ματιά.
Κ.Γ. = Απλώς δε σου το έδειξα. Αλλά ξέρεις το ότι μου τράβηξες το ενδιαφέρον.
Μ = Μόνο και μόνο επειδή νόμιζες ότι ήμουν τουρίστρια.
Κ.Γ. = Μπορεί. Αλλά ερχόμουν κάθε νύχτα να σε δω.
Μ = Ναι... Τζαι εγώ άνοιγα σου την πόρτα.
Κ.Γ. = Κάθε φορά.
Μ = Έπρεπε να μη σε ερωτευτώ και ελάλουν σου ρε μεσοαστέ. (Η βρύση στα μάτια μου έκλεισε και ένα χαμόγελο τρεμοπαίζει στα χείλη μου).
Κ.Γ. = Ερωτεύτηκες με όμως. (Φαίνεται να διασκεδάζει με την τροπή της συζήτησης οξά εν η ιδέα μου?!).
Μ = Επειδή επαραπλάνησες με με σεξ και άπρεπα πράματα και εννα το πω της μάμμας μου.
Κ.Γ. = Τι εννα της πεις? Ότι ένας λευκωσιάτης...
Μ = ΜΗΗΗ! ΜΗ ΤΟ ΠΕΙΣ!
Κ.Γ. = Παγωτό?
Μ = Strawberry cheesecake από το haagen danz.
(Με παίρνει αγκαλιά, αρχίζει να με φιλά και έπονται ακατάλληλα για ανηλίκους και για άτομα που πάσχουν από ζαχαρώδη διαβήτη. In the background there's the following song).
You change your mind
like a girl
changes clothes
yeah you
PMS
like a bitch
I would know
and you overthink
always speak
Cryptically
I should know
that you're not good for me
cause you're hot then you're cold
you're yes then you're no
you're in then you're out
you're up and you're down
you're wrong when it's right
it's black and it's white
we fight we break up
we kiss we make up
Ο διάλογος είναι αληθινός και οποιαδήποτε ομοιότητα του με πραγματικά συμβάντα δεν οφείλεται σε σύμπτωση. Οι παρενθέσεις είναι ενδεικτικοί στην περαιτέρω κατανόηση του συμβάντος, ούτως ώστε ο αναγνώστης να βιώσει τα συναισθήματα και σκέψεις των πρωταγωνιστών.
Μ = Μάρλεν, Μαριλού. Μαριαλένα, Μαρλένα (η συγγραφεύς)
Κ.Γ. = Κοινός Γνωστός (AKA my current partner, μπελάς, ΟΥΦΟΥ!)
Μ = Mi amorrrrrrrrr.....
K.Γ. = Ναι ρα (Απαναϊα μου παναϊα μου αυτή η ταύτιση με τον Λεοντή! Hello? Αν έπρεπε να ταυτίζεται με κάποιον έπρεπε να είναι με το μισταρκό τον Δημητρό για πολλούς ευνόητους λόγους, βλ. δε σε παίρνω cos ακόμα δεν είμαι αποκαταστημένος, έχω commitment issues....).
Μ = Ούφου ρε αγάπη. Είπα σου 1000 φορές να με με λέεις έτσι. Κανένας δε τολμά να μου μιλά με έτσι τρόπο οκ? Χάτε Α!
Κ. Γ. = Εντάξει (με κάπως μετανοημένο ύφος).
Μ = Mi amor, mi vida... Ξέρεις τι θέλω??? (αν είμασταν σε κινούμενα σχέδια τα μάτια μου θα ήταν ανοιχτά πιρίλλες και να σπινθηροβολούσαν αστεράκια και ουράνια τόξα).
Κ.Γ. = Όι, αλλά υποψιάζομαι εννά μου πεις.
Μ = Pues... Εξανακάμαμε ατή την κουβέντα 1000 φορές.
Κ.Γ. = I'm not gonna like this, έννεν?
Μ = Μωρό μουυυυ (με το πιο ναζιάρικο γατίσιο μου ύφος, νιαόυυυυ). Γιατί να μη γυρέψεις δουλειά του χρόνου και να βρω και εγώ σε κανά σχολείο, σε κανά bar (αυτοί οι συχετισμοί μου) και να μείνουμε μαζί και να βρούμε ένα μικρούτσικο τόσοδα διαμερισματάκι (έστω και αν πεθαίνω να μείνω σε κανά flat on the buckingham palace road, ανάθεμα τη φτώχεια μας!) και να στεγάσουμε την αγάπη μας και να ζήσουμε τον έρωτα μας? Χαααα? What do you think?
K.Γ. = ΌΙ (απαθές βλέμμα).
Μ = Μα γιατί? (με φωνή που τρέμει σα τη φλόγα ενός κεριού σε ένα σκοτεινό δωμάτιο από όπου μπαίνει αέρας από τη χαραμάδα του σπασμένου παραθύρου). Δε θα ήταν πολύ όμορφα να μέναμε μόνοι μας, να πηγαίναμε δουλειά όλη μέρα και να δουλεύαμε σκληρά για ένα κομμάτι ψωμί (προτιμώ biscuits from Millies) και το βράδυ να κάναμε έρωτα όλη νύχτα?
Κ.Γ. = Ρε babe μου, είπα σου ένα εκατομμύριο φορές ότι βαρέθηκα το Λονδίνο. Έχει τέσσερα χρόνια που είμαι εδώ, μακριά από τους φίλους μου, την οικογένεια, τα στέκια μου. I wanna go home (με ύφος Barrymore in E.T.).
M = (σκέφτομαι ότι χάτε τωρά που θέλεις να πάεις σπίτι, εσύ και ο E.T. είστε).
Κ.Γ. = Εξήγησα σου ένα σωρό φορές. Γιατί δε καταλαβαίνεις? Γιατί δε ΜΕ καταλαβαίνεις?
Μ = (οκ, σε αυτό το σημείο δε σηκώνω άλλο να το παίζω Die Hard και αρχίζω να καταπίνω τους κόμπους που αναδύονται στον λαιμό μου, που είναι ολοένα και πιο δυνατοί). ΔΕ ΜΕ ΑΓΑΠΑΣΣΣΣΣ! ΣΝΙΦ ΣΝΙΦ!
Κ.Γ. = Έλα ρε αγάπη μου. Μη κλαίς. Πονώ τη ψυχή μου άμα κλαίεις.
Μ = Μη τολμήσεις να χρησιμοποιάς τις εκφράσεις μου ΟΚ? Σνιφ σνιφ! (τα μάτια μου ολοκόκκινα, το πρόσωπο μου μουζαρωμένο με την τάχα waterproof mascara).
K.Γ. = Έλα ζωή μου, σταμάτα να κλαίεις. Εννα μουζαρωθείς (μου φέρνει χαρτομάντηλα και μου σκουπίζει τη μύτη μου).
Μ = Too late. Αφού δε σε κόφτει τίποτεεε. Είσαι ένας gelipollas, un cabron. Que dices siempre mentiras.
K.Γ. = Εννα δούμε. Άτε σταμάτα.
Μ = Ναιιι, καλό. Πάντα εννα δούμε εννα δούμε και δεν βλέπουμε ποττέε! (εε μα κανεί. Εννα δούμε ιμίσσιημου).
Κ.Γ. = Εκουράστηκα το Λονδίνο. Εσένα είναι πρώτος σου χρόνος. Και εγώ τον πρώτο χρόνο ήμουν κατενθουσιασμένος. Επέρασε μου τωρά. Όλοι οι φίλοι μου θα πάνε Κύπρο.
Μ = Ναι σιγά! Ο Αντρέας φέτος δεν επέρασε κανένα μάθημα, εννα μείνει και του χρόνου.
Κ.Γ. = Ο Αντρέας εν Manchester που μεινίσκει.
Μ = Μεν αλλάσσεις κουβέντα. Δε θέλεις να μείνεις μαζί μου. Δε σου αρέσκει να μένεις μαζί μου. Θέλεις την ανεξαρτησία σου, να κάμνεις ό,τι θέλεις. Δε με σκέφτεσαι τίποτεεεε. Υποσχέθηκες ότι θα μέναμε μαζί Λονδίνο. ΚΛΑΨ ΚΛΑΨ!
Κ.Γ. = Είπα σου πρέπει να γίνω ανεξάρτητος πρώτα.
Μ = Είσαι τέλεια λευκωσιατης ( δε το γράφω ούτε με κεφαλαίο, sorry if I offend anybody), ένας εφησυχασμένος μεσοαστός του κερατά. HOSTIA PUTA! (Στο σημείο αυτό αρχίζω να πετώ πράματα που βρίσκονται στο κομοδίνο, πάντα προσέχοντας να επιλέξω πράματα που δε σπάζουν εύκολα. Βέβαια δε βοηθά το γεγονός ότι έχει τον υπολογιστή του σε κοντινή απόσταση).
Κ.Γ. = Ρε μωρό μου μη γίνεσαι παράλογη. Αφού δε μπορώ να βρω δουλειά, έχουν κρίση. Προσπάθησα.
Μ = You didn't try hard enough, ok? Και στη χείριστη των περιπτώσεων βρίσκεις άλλη δουλειά. Χάτε, αν θέλεις να πάεις συνοδός κυρίων αφήννω σε, αλλά όι να γαμήσεις καμιά γιατί κακή σου μοίρα. (Τωρά να αφήσω το μωρό μου να βγει στο κλαρί για να μείνω εγώ Αγγλία? NAI.).
Κ.Γ. = Δε μπορείς να αποφεύγεις την Κύπρο για μια ζωή. Πρέπει να πάεις πίσω, να αντιμετωπίσεις τα προβλήματα σου.
Μ = Παρέτα να μου το παίζεις Froyd εμένα οκ? Εν εγώ που έκανα 4 επίπεδα ψυχολογίας, όχι εσύ. ΟΥΦΟΥ! Απορώ τι σου εζήτησα. Αφού ούτε καν έχουμε δεσμό. Όσοι με ρωτούν λέω τους single but unavailable.
Κ.Γ. = Τάμπου λαλείς τωρά? Δηλαδή θέλεις να γίνεις available πάλι? (πιάνει το ζηλιάρικο του το ύφος που το φοβάμαι κάπως γιατί you never know, μπορεί να μου πυρπολήσει κανά πάτσο (πάλε) και εννοείται ότι θα ανταποδώσω και δεν έχω όρεξη να βουρούμε νοσοκομεία).
Μ = Όι εντάξει? Είμαι πολύ ικανοποιημένη μαζί σου. Αλλά ενοχλεί με που δε με λαμβάνεις υπόψη σου. Δεν είμαι τίποτε σημαντική. Είμαι μια παροδική, μια ΠΑΡΟΔΙΚΗΗΗ!
Κ.Γ. = Δεν είσαι παροδική. Είσαι πολύ σημαντική και ξέρεις το.
Μ = ΄Τίποτε δεν ξέρω αποδείκτηκε.
Κ.Γ. = Ούφου! Καλά, θέλεις να μείνεις Αγγλία για ένα καπρίτσιο σου. Δασκάλα και να δουλεύεις σε bar?!
M = Ναι γιατί? I don't mind. Δε θέλεις να γίνουμε μετανάστες, όπως τον Cruise και την Kidman στο Far and Away, που εσηκωστήκαν που την Ιρλανδία και επήαν Αμερκή. Εγώ εντζαι εζήτησα σου να πάμε Αμερική. Εννά είμαστεν Ευρώπη ακόμα, και ok, δε θα ζήσουμε την φτώχεια τους όπως στο έργο. Αφού εσύ δεν είσαι boxer και εγώ δε νομίζα να ήμουν τόσο καημένη ώστε να έβρισκα δουλειά να ξεφτιρίζω κοτόπουλα (Σε αυτή τη φάση φαντάζομαι εμάς στο έργο. OMG! Επέλλανα!). Δε θέλεις να μοιράζεσαι τα ίδια όνειρα με εμένα. Ούτε μαζί μου θέλεις να μείνεις, not ever. Ούτε κοπελλούδι θέλεις να μου κάνεις. Και ξαναλαλώ σου το. Όταν σου κατεβεί εσένα και θέλεις, σε υπενθυμίζω ότι έχουμε την ίδια ηλικία, είμαι και 18 μέρες μεγαλύτερη. So, εγώ ξαναλέω σου το. Στα 35 δεν κάμνω μωρό. Και αν είσαι έτσι εννα πάω να στειρωθώ. Έτσι για να μάθεις.
Κ.Γ. = .......... (άναυδος)
Μ = Έτω, δε μπορείς να πεις τίποτε. Έπρεπε να ακολουθήσω τη συμβουλή της μάμμας μου. Να έβρω έναν που να μου συμπεριφέρεται όπως το τριαντάφυλλο, όχι όπως εσένα. Που μου συμπεριφέρεσαι σα να είμαι... μολόχααα! Κλαψ κλαψ (εγέμωσε μύξες το χαρτομάντηλο και νεκατώνομαι να έβρω άλλο).
Κ.Γ. = Εν ωραίες οι μολόχες αγάπη μου (πιάνει το ύφος του που θέλει να χασκογελάσει, αλλά συγκρατείται ο κύριος για να διατηρήσει το status του).
Μ = Τάμπου λαλείς?! Κανένας δεν αγαπά τις μολόχες. Ξεριζώνουν τες αμα θέλεις να μάθεις. Και θέλεις να με ξεριζώσεις και εμένα από τη ζωή σου. (Κλάμα ο λαός, κλάμα).
Κ.Γ. = Εσένα? Που είσαι η αγάπη μου, το μωρό μου, η ανεράδα μου, το γυφτούι μου που περπατά ξυπόλητο (It's a big story και το ποστ είναι ήδη αρκετά μεγάλο)? Δε μπορώ να φανταστώ να ζω χωρίς εσένα. (Με πλησιάζει και προσπαθεί να με πάρει αγκαλιά, εγώ ασφαλώς αντιστέκομαι, aka κάμνω κούτζια).
Μ = Ναι καλά. Κάμνω σου τη ζωή σου κόλαση οξά θέλεις με. Εννα με παρετήσεις με την πρώτη ευκαιρία να έβρεις μια ξενέρωτη λευκωσιάτισσα που εννα βάφεται ούλλη μέρα (no offense intended ;p) και θα έχει τρόπους και δε θα σε φέρνει σε δύσκολη θέση με τις αντιλήψεις της.
Κ.Γ. = Εγώ δε θέλω λευκωσιάτισσα. Θέλω τη λεμεσιανή μου που ξέρει να μιλά ισπανικά να με ανάφκει. (Τον αφήνω να βάλει τα χέρια του στη μέση μου).
Μ = Ναι? Αφού δε με ερωτεύτηκες που τη πρώτη ματιά.
Κ.Γ. = Απλώς δε σου το έδειξα. Αλλά ξέρεις το ότι μου τράβηξες το ενδιαφέρον.
Μ = Μόνο και μόνο επειδή νόμιζες ότι ήμουν τουρίστρια.
Κ.Γ. = Μπορεί. Αλλά ερχόμουν κάθε νύχτα να σε δω.
Μ = Ναι... Τζαι εγώ άνοιγα σου την πόρτα.
Κ.Γ. = Κάθε φορά.
Μ = Έπρεπε να μη σε ερωτευτώ και ελάλουν σου ρε μεσοαστέ. (Η βρύση στα μάτια μου έκλεισε και ένα χαμόγελο τρεμοπαίζει στα χείλη μου).
Κ.Γ. = Ερωτεύτηκες με όμως. (Φαίνεται να διασκεδάζει με την τροπή της συζήτησης οξά εν η ιδέα μου?!).
Μ = Επειδή επαραπλάνησες με με σεξ και άπρεπα πράματα και εννα το πω της μάμμας μου.
Κ.Γ. = Τι εννα της πεις? Ότι ένας λευκωσιάτης...
Μ = ΜΗΗΗ! ΜΗ ΤΟ ΠΕΙΣ!
Κ.Γ. = Παγωτό?
Μ = Strawberry cheesecake από το haagen danz.
(Με παίρνει αγκαλιά, αρχίζει να με φιλά και έπονται ακατάλληλα για ανηλίκους και για άτομα που πάσχουν από ζαχαρώδη διαβήτη. In the background there's the following song).
You change your mind
like a girl
changes clothes
yeah you
PMS
like a bitch
I would know
and you overthink
always speak
Cryptically
I should know
that you're not good for me
cause you're hot then you're cold
you're yes then you're no
you're in then you're out
you're up and you're down
you're wrong when it's right
it's black and it's white
we fight we break up
we kiss we make up
Τετάρτη 29 Απριλίου 2009
Μια παλιά ιστορία
Κάποτε νιώθω σα μια παλιά ιστορία, σα να τον γνωρίζω από πολύ καιρό προηγουμένως, σα να ήμαστε και οι δύο πρωταγωνιστές μιας ασπρόμαυρης ταινίας.
Απόψε η νύχτα είναι περίεργη, παράξενα σκοτεινή αλλά το δωμάτιο μου είναι γεμάτο φως. Και έτσι ξαφνικά θυμήθηκα αυτό το τραγούδι. Ούτε καν νόμιζα ότι το ήξερα...
Ιστορία παλιά
που σου λέει ξανά σ' αγαπώ
τώρα πάω, πάω μακριά
Και ό,τι κι αν πεις
είναι αργά δε μετράει
σαν σπάσει η αγάπη
ξανά δεν κολλάει
Και ύστερα σκέφτομαι να πάω που? Όσο και να προσπάθησα να φύγω μακριά πάντα με τραβά πίσω η σκιά του σα μαγνήτης... Έτσι, 'αν φύγεις εσύ δεν υπάρχω κι εγώ'.
Απόψε η νύχτα είναι περίεργη, παράξενα σκοτεινή αλλά το δωμάτιο μου είναι γεμάτο φως. Και έτσι ξαφνικά θυμήθηκα αυτό το τραγούδι. Ούτε καν νόμιζα ότι το ήξερα...
Ιστορία παλιά
που σου λέει ξανά σ' αγαπώ
τώρα πάω, πάω μακριά
Και ό,τι κι αν πεις
είναι αργά δε μετράει
σαν σπάσει η αγάπη
ξανά δεν κολλάει
Και ύστερα σκέφτομαι να πάω που? Όσο και να προσπάθησα να φύγω μακριά πάντα με τραβά πίσω η σκιά του σα μαγνήτης... Έτσι, 'αν φύγεις εσύ δεν υπάρχω κι εγώ'.
Σάββατο 25 Απριλίου 2009
Λίγο πριν τον ερχομό
Υπάρχουν μέρες στην ζωή μας αξέχαστες, είτε επειδή περάσαμε καταπληκτικά, είτε επειδή είχαμε άσχημες εμπειρίες, είτε επειδή συνέβηκαν πράγματα τραγικά που όμως μετά από λίγο καιρό τα θυμόμαστε με φίλους και γνωστούς και γελάμε ακατάπαυστα. Λοιπόν, η Πέμπτη ήταν μία από αυτές τις μέρες για μένα. Καταρχάς, ήταν μεγάλη Πέμπτη από μόνη της, όχι της Σταύρωσης, αλλά επειδή θα γύριζε επιτέλους ο Κοινός Γνωστός μετά από μια απουσία σχεδόν ενός μήνα.
Αλλά ας πάρω τα πράγματα από την αρχή. Έχω να λύσω και μια απορία που γεννήθηκε από το προηγούμενο ποστ και αφορά μιαν ανατίναξη φούρνου.
Εδώ και μια βδομάδα ξυπνώ νωρίς, which I hate! Η φιλοσοφία μου είναι ότι αν δεν υπάρχει λόγος (π.χ. δουλειά, εμμμ, ξανά δουλειά), μου αρέσει να κοιμάμαι και να ξυπνώ με το βιολογικό μου ρολόι, όποτε να'ναι (συνήθως 1 p.m.). Αλλά τις τελευταίες βδομάδες η καθαρίστρια ρίχτηκε σε μια προσωπική αποστολή να με ξυπνά, όποτε αυτή πιάνει δουλειά, γύρω στις 7μισι. For God's sake δηλαδή. Και προβαίνω αβίαστα στην εξήγηση. Κάθε πρωί έρχονται στις εστίες καθαρίστριες για την κουζίνα και να κάνουν και λιγάκι χούβερ τα interior carpet in the hallway (I totally hate those carpets!). Εεε, για 148 λίρες την εβδομάδα εστίες δικαιούμαστε και λίγα indulges (perhaps the only one). Έρχεται, τραβά, ειδάλλως στα κυπριακά κωλοσύρνει τη συσκευή της ηλεκτρικής σκούπας και χτυπά την άκρη της πάνω στην πόρτα. Κάθε πρωί, every single morning. Μετά από αυτό έχουμε και τον δοκιμαστικό συναγερμό πυρκαγιάς (γύρω στις 10μισι, ΑΝΑΘΕΜΑ!). Αυτό σημαίνει ότι για κανά 20λεπτο έχω τον bloody συναγερμό μες το δωμάτιο μου να τσιρίζει σα να υπόκειται βιασμό! You know what they say; if you can't avoid it, relax and enjoy it! Μια από αυτές τις μέρες όμως θα τους γ****ω όλους πάνω στον προθάλαμο (ευκαιρία να πάρω και δονητή).
Μετά από το πανέμορφο αυτό ξύπνημα, έρχονται και οι καθαριστές των τζαμιών. Παλλουκώνονται έξω από το παράθυρό μου, σφυρίζουν, διαφωνούν μόνοι τους, φωνάζουν 'bollocks' all the time... Νόμιζα ότι γλίτωσα, αλλά think again! Σε λίγο μου χτυπούν την πόρτα για να έρθουν να καθαρίσουν τα τζάμια από μέσα τάχαμου. Μου μετακίνησαν το γραφείο, έπεσαν τα 1000 βιβλία που είχα πάνω, το τηλέφωνο και το αμπαζούρ για να μου τα σκουπίσουν 1 δευτερόλεπτο (υπερβάλλω, ήταν 2) και να φύγουν. Πέφτω στο κρεβατάκι μου το γλυκο, όταν χτυπούν την πόρτα για επιθεώρηση του δωματίου. Ανοίγω την πόρτα, το πρόσωπο μου πιάνει μια απόχρωση του κόκκινου, πιο΄κόκκινη από τα μαλλιά μου. Ίσως για αυτό οι άνθρωποι δεν σταμάτησαν να απολογούνται καθόλη τη διαμονή τους στο δωμάτιο. Τι? Νόμιζαν ότι θα τους σκότωνα, θα τους έκοβα κομματάκια και θα τα καταχώνιαζα κάπου στο υπόγειο (όπου μένω)? Ήδη δήλωσα όταν μου έδωσαν το δωμάτιο ότι η γενική αντίληψη για όσους μένουν στα basement είναι είτε τρελλοί είτε serial killers είτε και τα δύο. Βασικά αν το πολυσκεφτείς, το ένα δεν αντικρούει το άλλο, they actually come together as a package.
Ένηγουέηζ, σε όλο αυτό το διάστημα είχαμε και την ηχητική υπόκρουση ενός κομπρεσόρου αφού κάνουν ανακαίνιση ολόκληρου του διπλανού κτιρίου. Τέλοσπαντων! At least the weather is nice, I kept telling to myself. Είχαμε να πάμε και ψώνια με την Άντη. Ήθελα να αλλάξω και μια φούστα από το River Island.
Πάμε στη στάση. Έρχεται το λεωφορείο. Δε σταματά. Το σταματούμε με το ζόρι. Τέλος της διαδρομής, φωνάζει ο οδηγός μέσα από το τζάμι. Έρχεται άλλο λεωφορείο. 'Σταματώ στην επόμενη στάση' ανακοινώνει ο δεύτερος οδηγός. Που θα μας πάει (απ' ότι φαίνεται όχι Oxford Street)? Πλησιάζει το 390 και μπαίνουμε μέσα. Προς έκπληξή μας, δεν πηγαίνει από το συγκεκριμένο δρομολόγιο. Θα κάνει diversion λέμε με την Άντη, αλλά θα μας πάει εκεί που πηγαίνει. Κούνια που μας κούναγε. Και πηγαίνουμε και πηγαίνουμε. Σε κάποια φάση μου τηλεφωνά και η Λένη και μέσα στην τρελή χαρά δεν προσέχω καν τη διαδρομή. Φτάνουμε στην άλλη άκρη του Hyde Park, Harrods, South Kensington... Μέχρι που έχουμε τη φαεινή ιδέα να ρωτήσουμε τον οδηγό. Ππππεεεε, έπρεπε να κατεβούμε τόοοοοοοοοσες στάσεις προηγουμένως και να πάρουμε άλλο λεωφορείο!
Doig!!! Anwz, όταν είμαι με την Άντη μου τίποτα δε με χαλά. Αποφασίσαμε να το δούμε ως μια ευχάριστη εμπειρία, aka μούχτικο bus trip all around London. Βρίσκουμε την στάση στην απέναντι πλευρά του δρόμου και καλοσωρίζουμε την καινούργια διαδρομή των 48 λεπτών. Συνολικά θα μας πήρε κα΄να δίωρο να κατέβουμε Οχφορτ, διαδρομή που κάνω από το σπίτι μου ως εκεί με τα πόδια σε κανά 35λεπτο το πολύ.
Στα μαγαζιά μας περιμένει μια άλλη έκπληξη. Πανικός! 1000 κόσμος! Χωρίς υπερβολή. Μα ήντα κατάσταση σιόρ? Μόλις οι Εγγλέζοι δουν λίγες ηλιακτίδες βγαίνουν με τα sunglasses τους, τα κοντοπαντέλονα και τα σανδάλια, όπως οι καραόλοι με τις πρώτες βροχές. Απίστευτο! Αλλά είπαμε, μια εμπειρία. Αυτή θα ήταν η εμπειρία των Londoners καραόλων!
Αφού σκοτωνόμαστε να πάμε στο λατρεμένο μου μαγαζί, κουβαλούμε με την Άντη ρούχα στο δοκιμαστήριο. Normally είμαι size 8. Βρίσκω μια πλούζα που την εσίνιαρα εδώ και καιρό στο νετ και πάω να τη δοκιμάσω. Δε μου έμπαινε!!! Δοκιμάζω το μεγαλύτερο νούμερο. ΔΕ ΜΟΥ ΕΜΠΑΙΝΕ!!! Τελικά είτε είναι ελαττωματικό το σχέδιο και δε μπορώ να την μπηχτώ, είτε είμαι κεφάλας και γι'αυτό δεν κατέβαινε κάτω από το κεφάλι (τόση νοημοσύνη, πρέπει να έχει και τον κατάλληλο όγκο, ίσως και να είμαι απόγονος του Περικλή, you never know, do you?). Πεισμώνω εγώ, την μπήγομαι με το ζόρι, μετά δε μπορώ να τη βγάλω. So, να είμαι μισόγυμνη μες τα δοκιμαστήρια, να παλεύω με τη φανέλλα. Imagine Spiderman when he wants to get off the alien black suit but it sticks on to him or imagine later when it attacks Eddie Brock and makes him Venom. Τούτο μας έλειπε, να γίνω η arch nemesis του Spiderman. Όλο αυτό το διάστημα η καημένη η Άντη να αναρωτιέται τι έγινα στα δοκιμαστήρια.
Καταφέρνω να βγάλω την μπλούζα και πάμε στο ταμείο να πληρώσω τα πράγματα που δε θα έβλαπταν τη σωματική (και ψυχική) μου υγεία. Και να μη ξεχάσω ότι θέλω να αλλάξω τη φούστα μου (ήταν σπασμένη η ζώνη). Στέκομαι στη γραμμή. Έρχεται η σειρά μου. Ουπς! Πρέπει να σταθώ σε άλλη γραμμή, μόνο για να μου πουν ότι δεν υπάρχουν πλέον άλλες φούστες. Ayyyy! So, I grab poor Anti (who must be declared a Saint!)και την τραβώ σε όλα τα River Island shops της Oxford street. Τι νομίζετε ότι έγινε? Εννοείται δε βρήκα να αλλάξω τη φούστα σε κανένα από τα 3 μαγαζιά, την οποία να σημειωθεί ότι αγόρασα μόλις πριν 2 μέρες (2 μέρες μόοονο!). Η τύχη μου!
Για να ηρεμήσουμε πάμε να φάμε burritos, τα οποία πεντανόστιμα μεν, εκάτσαν μας στο στομάχι δε!Πάμε σπίτι να φτιάξω γαλακτομπούρεκο για το γυρισμό του άντρα μου. Ακολουθώ τη συνταγή (λέμε τώρα). Ξεχνώ το βούτυρο πάνω στη φωτιά. Έκρουσε. Τέλοσπάντων, βάζω το ταψί στο φούρνο, το βγάζω έξω και μετά από 10 λεπτά... ΜΠΑΜ! Όντας Λεμεσιανή είμαι συνηθισμένη στους συνατούς κρότους από το τοπικό προϊόν της πόλης μου, τις βόμβες but this was something else. Glass over the place και να μη μπορώ να πιστέψω τι έγινε. Σε αυτό το σημείο πραγματικά δε πίστευα ότι θα μπορούσε να συμβεί οτιδήποτε άλλο.
Μέχρι που ετοιμάζομαι να πάω να συναντήσω τον Κοινό Γνωστό και ήθελα να πραγματοποιήσω μια φαντασίωση. Ξέρετε εκείνες τις ταινίες που η γκόμενα πάει να συναντήσει τον αγαπημένο της και κάτω από το παλτό φοράει nothing but sexy underwear? Εεε, έχω αυτή τη σκηνή κολλημένη στο νου. Φοράω λοιπόν αυτά που φοράω, βάζω και μια φούστα (για να μην το παρακάνω) και πετάγομαι στην κουζίνα για 5 λεπτά να πάρω το γέρημο γαλακτομπούρεκο. Στην κουζίνα ήταν όλοι οι συγκάτοικοί μου. Αναμενόμενο! Τώρα θα νομίζουν ότι σταμάτησα της δουλειά του child-minding για να γίνω call-girl!
Μετά από άλλη μια διαδρομή diversion φτάνω στο σταθμό 3 λεπτά ακριβώς πριν τον Κοινό Γνωστό, but it was all worth it! And I'm glad this day is over. It's Friday morning ;p
My fight with the blouse
The exploded oven
Αλλά ας πάρω τα πράγματα από την αρχή. Έχω να λύσω και μια απορία που γεννήθηκε από το προηγούμενο ποστ και αφορά μιαν ανατίναξη φούρνου.
Εδώ και μια βδομάδα ξυπνώ νωρίς, which I hate! Η φιλοσοφία μου είναι ότι αν δεν υπάρχει λόγος (π.χ. δουλειά, εμμμ, ξανά δουλειά), μου αρέσει να κοιμάμαι και να ξυπνώ με το βιολογικό μου ρολόι, όποτε να'ναι (συνήθως 1 p.m.). Αλλά τις τελευταίες βδομάδες η καθαρίστρια ρίχτηκε σε μια προσωπική αποστολή να με ξυπνά, όποτε αυτή πιάνει δουλειά, γύρω στις 7μισι. For God's sake δηλαδή. Και προβαίνω αβίαστα στην εξήγηση. Κάθε πρωί έρχονται στις εστίες καθαρίστριες για την κουζίνα και να κάνουν και λιγάκι χούβερ τα interior carpet in the hallway (I totally hate those carpets!). Εεε, για 148 λίρες την εβδομάδα εστίες δικαιούμαστε και λίγα indulges (perhaps the only one). Έρχεται, τραβά, ειδάλλως στα κυπριακά κωλοσύρνει τη συσκευή της ηλεκτρικής σκούπας και χτυπά την άκρη της πάνω στην πόρτα. Κάθε πρωί, every single morning. Μετά από αυτό έχουμε και τον δοκιμαστικό συναγερμό πυρκαγιάς (γύρω στις 10μισι, ΑΝΑΘΕΜΑ!). Αυτό σημαίνει ότι για κανά 20λεπτο έχω τον bloody συναγερμό μες το δωμάτιο μου να τσιρίζει σα να υπόκειται βιασμό! You know what they say; if you can't avoid it, relax and enjoy it! Μια από αυτές τις μέρες όμως θα τους γ****ω όλους πάνω στον προθάλαμο (ευκαιρία να πάρω και δονητή).
Μετά από το πανέμορφο αυτό ξύπνημα, έρχονται και οι καθαριστές των τζαμιών. Παλλουκώνονται έξω από το παράθυρό μου, σφυρίζουν, διαφωνούν μόνοι τους, φωνάζουν 'bollocks' all the time... Νόμιζα ότι γλίτωσα, αλλά think again! Σε λίγο μου χτυπούν την πόρτα για να έρθουν να καθαρίσουν τα τζάμια από μέσα τάχαμου. Μου μετακίνησαν το γραφείο, έπεσαν τα 1000 βιβλία που είχα πάνω, το τηλέφωνο και το αμπαζούρ για να μου τα σκουπίσουν 1 δευτερόλεπτο (υπερβάλλω, ήταν 2) και να φύγουν. Πέφτω στο κρεβατάκι μου το γλυκο, όταν χτυπούν την πόρτα για επιθεώρηση του δωματίου. Ανοίγω την πόρτα, το πρόσωπο μου πιάνει μια απόχρωση του κόκκινου, πιο΄κόκκινη από τα μαλλιά μου. Ίσως για αυτό οι άνθρωποι δεν σταμάτησαν να απολογούνται καθόλη τη διαμονή τους στο δωμάτιο. Τι? Νόμιζαν ότι θα τους σκότωνα, θα τους έκοβα κομματάκια και θα τα καταχώνιαζα κάπου στο υπόγειο (όπου μένω)? Ήδη δήλωσα όταν μου έδωσαν το δωμάτιο ότι η γενική αντίληψη για όσους μένουν στα basement είναι είτε τρελλοί είτε serial killers είτε και τα δύο. Βασικά αν το πολυσκεφτείς, το ένα δεν αντικρούει το άλλο, they actually come together as a package.
Ένηγουέηζ, σε όλο αυτό το διάστημα είχαμε και την ηχητική υπόκρουση ενός κομπρεσόρου αφού κάνουν ανακαίνιση ολόκληρου του διπλανού κτιρίου. Τέλοσπαντων! At least the weather is nice, I kept telling to myself. Είχαμε να πάμε και ψώνια με την Άντη. Ήθελα να αλλάξω και μια φούστα από το River Island.
Πάμε στη στάση. Έρχεται το λεωφορείο. Δε σταματά. Το σταματούμε με το ζόρι. Τέλος της διαδρομής, φωνάζει ο οδηγός μέσα από το τζάμι. Έρχεται άλλο λεωφορείο. 'Σταματώ στην επόμενη στάση' ανακοινώνει ο δεύτερος οδηγός. Που θα μας πάει (απ' ότι φαίνεται όχι Oxford Street)? Πλησιάζει το 390 και μπαίνουμε μέσα. Προς έκπληξή μας, δεν πηγαίνει από το συγκεκριμένο δρομολόγιο. Θα κάνει diversion λέμε με την Άντη, αλλά θα μας πάει εκεί που πηγαίνει. Κούνια που μας κούναγε. Και πηγαίνουμε και πηγαίνουμε. Σε κάποια φάση μου τηλεφωνά και η Λένη και μέσα στην τρελή χαρά δεν προσέχω καν τη διαδρομή. Φτάνουμε στην άλλη άκρη του Hyde Park, Harrods, South Kensington... Μέχρι που έχουμε τη φαεινή ιδέα να ρωτήσουμε τον οδηγό. Ππππεεεε, έπρεπε να κατεβούμε τόοοοοοοοοσες στάσεις προηγουμένως και να πάρουμε άλλο λεωφορείο!
Doig!!! Anwz, όταν είμαι με την Άντη μου τίποτα δε με χαλά. Αποφασίσαμε να το δούμε ως μια ευχάριστη εμπειρία, aka μούχτικο bus trip all around London. Βρίσκουμε την στάση στην απέναντι πλευρά του δρόμου και καλοσωρίζουμε την καινούργια διαδρομή των 48 λεπτών. Συνολικά θα μας πήρε κα΄να δίωρο να κατέβουμε Οχφορτ, διαδρομή που κάνω από το σπίτι μου ως εκεί με τα πόδια σε κανά 35λεπτο το πολύ.
Στα μαγαζιά μας περιμένει μια άλλη έκπληξη. Πανικός! 1000 κόσμος! Χωρίς υπερβολή. Μα ήντα κατάσταση σιόρ? Μόλις οι Εγγλέζοι δουν λίγες ηλιακτίδες βγαίνουν με τα sunglasses τους, τα κοντοπαντέλονα και τα σανδάλια, όπως οι καραόλοι με τις πρώτες βροχές. Απίστευτο! Αλλά είπαμε, μια εμπειρία. Αυτή θα ήταν η εμπειρία των Londoners καραόλων!
Αφού σκοτωνόμαστε να πάμε στο λατρεμένο μου μαγαζί, κουβαλούμε με την Άντη ρούχα στο δοκιμαστήριο. Normally είμαι size 8. Βρίσκω μια πλούζα που την εσίνιαρα εδώ και καιρό στο νετ και πάω να τη δοκιμάσω. Δε μου έμπαινε!!! Δοκιμάζω το μεγαλύτερο νούμερο. ΔΕ ΜΟΥ ΕΜΠΑΙΝΕ!!! Τελικά είτε είναι ελαττωματικό το σχέδιο και δε μπορώ να την μπηχτώ, είτε είμαι κεφάλας και γι'αυτό δεν κατέβαινε κάτω από το κεφάλι (τόση νοημοσύνη, πρέπει να έχει και τον κατάλληλο όγκο, ίσως και να είμαι απόγονος του Περικλή, you never know, do you?). Πεισμώνω εγώ, την μπήγομαι με το ζόρι, μετά δε μπορώ να τη βγάλω. So, να είμαι μισόγυμνη μες τα δοκιμαστήρια, να παλεύω με τη φανέλλα. Imagine Spiderman when he wants to get off the alien black suit but it sticks on to him or imagine later when it attacks Eddie Brock and makes him Venom. Τούτο μας έλειπε, να γίνω η arch nemesis του Spiderman. Όλο αυτό το διάστημα η καημένη η Άντη να αναρωτιέται τι έγινα στα δοκιμαστήρια.
Καταφέρνω να βγάλω την μπλούζα και πάμε στο ταμείο να πληρώσω τα πράγματα που δε θα έβλαπταν τη σωματική (και ψυχική) μου υγεία. Και να μη ξεχάσω ότι θέλω να αλλάξω τη φούστα μου (ήταν σπασμένη η ζώνη). Στέκομαι στη γραμμή. Έρχεται η σειρά μου. Ουπς! Πρέπει να σταθώ σε άλλη γραμμή, μόνο για να μου πουν ότι δεν υπάρχουν πλέον άλλες φούστες. Ayyyy! So, I grab poor Anti (who must be declared a Saint!)και την τραβώ σε όλα τα River Island shops της Oxford street. Τι νομίζετε ότι έγινε? Εννοείται δε βρήκα να αλλάξω τη φούστα σε κανένα από τα 3 μαγαζιά, την οποία να σημειωθεί ότι αγόρασα μόλις πριν 2 μέρες (2 μέρες μόοονο!). Η τύχη μου!
Για να ηρεμήσουμε πάμε να φάμε burritos, τα οποία πεντανόστιμα μεν, εκάτσαν μας στο στομάχι δε!Πάμε σπίτι να φτιάξω γαλακτομπούρεκο για το γυρισμό του άντρα μου. Ακολουθώ τη συνταγή (λέμε τώρα). Ξεχνώ το βούτυρο πάνω στη φωτιά. Έκρουσε. Τέλοσπάντων, βάζω το ταψί στο φούρνο, το βγάζω έξω και μετά από 10 λεπτά... ΜΠΑΜ! Όντας Λεμεσιανή είμαι συνηθισμένη στους συνατούς κρότους από το τοπικό προϊόν της πόλης μου, τις βόμβες but this was something else. Glass over the place και να μη μπορώ να πιστέψω τι έγινε. Σε αυτό το σημείο πραγματικά δε πίστευα ότι θα μπορούσε να συμβεί οτιδήποτε άλλο.
Μέχρι που ετοιμάζομαι να πάω να συναντήσω τον Κοινό Γνωστό και ήθελα να πραγματοποιήσω μια φαντασίωση. Ξέρετε εκείνες τις ταινίες που η γκόμενα πάει να συναντήσει τον αγαπημένο της και κάτω από το παλτό φοράει nothing but sexy underwear? Εεε, έχω αυτή τη σκηνή κολλημένη στο νου. Φοράω λοιπόν αυτά που φοράω, βάζω και μια φούστα (για να μην το παρακάνω) και πετάγομαι στην κουζίνα για 5 λεπτά να πάρω το γέρημο γαλακτομπούρεκο. Στην κουζίνα ήταν όλοι οι συγκάτοικοί μου. Αναμενόμενο! Τώρα θα νομίζουν ότι σταμάτησα της δουλειά του child-minding για να γίνω call-girl!
Μετά από άλλη μια διαδρομή diversion φτάνω στο σταθμό 3 λεπτά ακριβώς πριν τον Κοινό Γνωστό, but it was all worth it! And I'm glad this day is over. It's Friday morning ;p
My fight with the blouse
The exploded oven
Πέμπτη 23 Απριλίου 2009
ΕΛΑ...
Σε τρεις ώρες θα σε συναντήσω στο σταθμό. Και θέλω να σου πω πολλά, διάφορα, μικρά ασήμαντα και σημαντκά, καθημερινά. Δε ξέρω αν θα μπορέσω...
Και σε περιμένω σα μια κοκκινομάλλα Πηνελόπη, αγναντεύοντας τον αχνό ουρανό τα ξημερώματα, καπνίζοντας ένα τσιγάρο (το οποίο ξέρω ότι μισείς αλλά να ήσουν εδώ να μου το έσβηνες), περιμένοντας το γυρισμό σου. Η μόνη διαφορά είναι ότι μάλλον δεν είμαι η Πηνελόπη της Ιθάκης σου, έστω και αν εσύ είσαι η δική μου...
Μου έχεις λείψει πολύ, εσύ, η φιλία σου, τα χάδια σου, το καληνύχτικο φιλί, το βλέμμα σου το πρωί, το τρίψιμο της πλάτης στο μπάνιο, το γεμάτο ποτήρι νερό παγωμένο στο τραπέζι...
Αργείς πολύ!
έλα, και σιχάθηκα να διασκεδάζω
έλα, δεν μ' αρέσει άλλους να κοιτάζω
έλα, δε με παίρνει άλλο πια να πίνω
έλα, τα 'χω παίξει και βαρέθηκα να ζω
έλα, μου χει λείψει η ζεστή αγκαλιά σου
έλα, να ξεχάσω πάνω στη καρδιά σου
έλα, δε μπορώ κι αυτούς που 'χω μαζέψει
έλα, και νυστάζω έλα σβήσε μου το φως
Κομμωτήριο Tick.
Αισθητικός Tick
Αποτρίχωση Tick
Sexy sluty underwear Tick
Paella Tick
Γαλακτομπούρεκο (my failure for the day) Tick
Ανατίναξη του φούρνου (αν'νεν κακό τζαι εξόριστο!) Tick
I'm as ready as I'll ever be! Off to the station now.
Και σε περιμένω σα μια κοκκινομάλλα Πηνελόπη, αγναντεύοντας τον αχνό ουρανό τα ξημερώματα, καπνίζοντας ένα τσιγάρο (το οποίο ξέρω ότι μισείς αλλά να ήσουν εδώ να μου το έσβηνες), περιμένοντας το γυρισμό σου. Η μόνη διαφορά είναι ότι μάλλον δεν είμαι η Πηνελόπη της Ιθάκης σου, έστω και αν εσύ είσαι η δική μου...
Μου έχεις λείψει πολύ, εσύ, η φιλία σου, τα χάδια σου, το καληνύχτικο φιλί, το βλέμμα σου το πρωί, το τρίψιμο της πλάτης στο μπάνιο, το γεμάτο ποτήρι νερό παγωμένο στο τραπέζι...
Αργείς πολύ!
έλα, και σιχάθηκα να διασκεδάζω
έλα, δεν μ' αρέσει άλλους να κοιτάζω
έλα, δε με παίρνει άλλο πια να πίνω
έλα, τα 'χω παίξει και βαρέθηκα να ζω
έλα, μου χει λείψει η ζεστή αγκαλιά σου
έλα, να ξεχάσω πάνω στη καρδιά σου
έλα, δε μπορώ κι αυτούς που 'χω μαζέψει
έλα, και νυστάζω έλα σβήσε μου το φως
Κομμωτήριο Tick.
Αισθητικός Tick
Αποτρίχωση Tick
Sexy sluty underwear Tick
Paella Tick
Γαλακτομπούρεκο (my failure for the day) Tick
Ανατίναξη του φούρνου (αν'νεν κακό τζαι εξόριστο!) Tick
I'm as ready as I'll ever be! Off to the station now.
Τετάρτη 22 Απριλίου 2009
A Thousand Miles
The last couple of days I've heard this song in all the places I've been. Και είχε να το ακούσω χρόνια... So it was a lovely surprise!
Και σήμερα ο καιρός ήταν just lovely. Για πρώτη φορά, από τότε που ήρθα εδώ, φόρεσα ένα κοντό πράσινο φουστανάκι χωρίς καλσόν. It might not sound a lot, but to me it was such a huge deal. Άφησα πίσω μου τον χειμώνα, το κρύο και τις βροχές και καλοσωρίζω τις ηλιακτίδες που θέλω να είναι πάντα μπλεγμένες στα μαλλιά μου.
Αυτός είναι τόσο μακριά ακόμα... A thousand miles... Έρχεται σε κάτι περισσότερο από 24 ώρες. Άραγε θα είναι το ίδιο? Πέρασα όλη τη μέρα κοιτάζοντας τον ουρανό σήμερα. Πως να είναι αναρωτιέμαι... Το να πέφτεις στον ουρανό...
It's always times like these
When I think of you
And I wonder
If you ever
Think of me
'Cause everything's so wrong
And I don't belong
Living in your
Precious memories
And I still need you
And I still miss you
And now I wonder....
If I could fall
Into the sky
Do you think time
Would pass us by
'Cause you know I'd walk
A thousand miles If I could
Just see you...
Και σήμερα ο καιρός ήταν just lovely. Για πρώτη φορά, από τότε που ήρθα εδώ, φόρεσα ένα κοντό πράσινο φουστανάκι χωρίς καλσόν. It might not sound a lot, but to me it was such a huge deal. Άφησα πίσω μου τον χειμώνα, το κρύο και τις βροχές και καλοσωρίζω τις ηλιακτίδες που θέλω να είναι πάντα μπλεγμένες στα μαλλιά μου.
Αυτός είναι τόσο μακριά ακόμα... A thousand miles... Έρχεται σε κάτι περισσότερο από 24 ώρες. Άραγε θα είναι το ίδιο? Πέρασα όλη τη μέρα κοιτάζοντας τον ουρανό σήμερα. Πως να είναι αναρωτιέμαι... Το να πέφτεις στον ουρανό...
It's always times like these
When I think of you
And I wonder
If you ever
Think of me
'Cause everything's so wrong
And I don't belong
Living in your
Precious memories
And I still need you
And I still miss you
And now I wonder....
If I could fall
Into the sky
Do you think time
Would pass us by
'Cause you know I'd walk
A thousand miles If I could
Just see you...
Τρίτη 21 Απριλίου 2009
Πάνω απ' όλα
Μια από τις καινούργιες μου ανακαλύψεις και έχω ξετρελλαθεί!
Μια ανάσα η ζωή, μια μόνο ματιά,
Τρέχει σαν το φώς και τρέχουμε κοντά
Τώρα είσαι εδώ, ποιός ξέρει για μετά
Θέλω να αφεθώ, πριν να είναι αργά
Θέλω να νιώσω, να ζήσω δυνατά τη ζωή,
Θέλω να αγγίξω το χρώμα του ουρανού την αυγή,
Θέλω να κλείσω τις σκέψεις σε ένα μαύρο κουτί,
Θέλω να κάνω τον χρόνο προς τα πίσω να 'ρθει,
Μα πάνω από όλα, θέλω να με θέλεις εσύ
και όλα αυτά που θέλω, να τα θέλεις και εσύ
Μα πάνω από όλα θέλω, να με θέλεις εσύ
και όλα αυτά που θέλω, να τα θέλεις και εσύ
Εσύ τι θέλεις?
Μια ανάσα η ζωή, μια μόνο ματιά,
Τρέχει σαν το φώς και τρέχουμε κοντά
Τώρα είσαι εδώ, ποιός ξέρει για μετά
Θέλω να αφεθώ, πριν να είναι αργά
Θέλω να νιώσω, να ζήσω δυνατά τη ζωή,
Θέλω να αγγίξω το χρώμα του ουρανού την αυγή,
Θέλω να κλείσω τις σκέψεις σε ένα μαύρο κουτί,
Θέλω να κάνω τον χρόνο προς τα πίσω να 'ρθει,
Μα πάνω από όλα, θέλω να με θέλεις εσύ
και όλα αυτά που θέλω, να τα θέλεις και εσύ
Μα πάνω από όλα θέλω, να με θέλεις εσύ
και όλα αυτά που θέλω, να τα θέλεις και εσύ
Εσύ τι θέλεις?
Δευτέρα 20 Απριλίου 2009
Πασχαλινές αναμνήσεις, καινούργιες και παλιές
Καινούργια μέρα, αρχή μιας εβδομάδας. Αφήσαμε πίσω μας γιορτές και τραπέζια και welcome back to normality (whatever that means). Δε ξέρω για εσάς, πάντως εμένα οι γιοτές πάντα μου αφήνουν μια γερή δόση fatique στην πλάτη μου, ακόμα και αν δεν καταπιάστηκα με κάτι ιδιαίτερο (which that is most of the cases). Ουφου! Τώρα νιώθω ότι χρειάζομαι χρόνο για να get back to my usual self, and time is running out!
Ακόμα ένα Πάσχα στην ξενιτειά. Μακριά από το τραπέζι στο σπίτι του θείου Χρήστου και της θείας Χρύσως, από το σουβλιστό αρνί (κάθε χρόνο σκέφτομαι να καλέσω την GreenPeace), τις προτροπές του νονού μου Χρηστάκη για να πιω κα να φάω (και άλλο και άλλο), τα ανίψια να κυκλοφορούν σαν ξαπόλυτα αγρίμια κάτω από τα τραπέζια (και πάνω), τις ξαδέρφες να κάθονται στην κούνια, τις θείες να τρέχουν πάνω κάτω με τον βηματισμό και τον ρυθμό αλαφροϊσκιωτων ανεράδων για να ετοιμάσουν τα πάντα on time, εμένα σε μια γωνιά να παρακολουθώ την οικογένεια και να σκάζω χαμόγελα από μέσα μου για το ανεπανάληπτο μου σόι.
Και για κάποιο άτομο που αγαπά τόσο πολύ την οικογένειά του, είναι πολύ περίεργο το γεγονός ότι περνά τόσο χρόνο μακριά της. Φέτος ένα καινούργιο πάσχα με περίμενε στο Λονδίνο. And it wasn't as bad as I expected it to be. Bασικά, i'm not such a festive person. Οι μοναδικοί λόγοι για τους οποίους εκτιμούσα τις γιορτές ήταν επειδή τα σχολεία ήταν κλειστά (πράγμα που σημαίνει ότι έχω την πολυτέλεια να ξυπνώ όποτε θέλω) και ήταν μια ευκαιρία να βρεθεί ολάκερο το σόι μαζί (and trust me, there are LOTS of us). Πέρα από αυτά, αδυνατώ να συνειδητοποιήσω χριστούγεννα και ανάσταση. Ίσως να παίζει κάποιο ρόλο και η αθεϊα μου σε αυτό, ή μάλλον καλύτερα ο αγνωστικισμός μου.
Και αυτό που πρόκειται να πω τώρα αντικρούει τη γενική εικόνα για το άτομο μου. Την Μεγάλη Παρασκευή πήγα εκκλησία (μετά από τόσα και τόοοσα χρόνια απουσίας). And it wasn't as bad either. Είχα φιλική υποχρέωση να πάω απέναντι στην αγαπημένη μου Anti, που μπλέκτηκε χωρίς επιλογή στην χορωδία των μυροφόρων. Έπρεπε λοιπόν να πάω, με κίνδυνο να τυλιχτώ στις φλόγες μόλις εισερχόμουν των ορίων του ναού. Ξεκινώ λοιπόν να πάω, μπαίνω επιφυλακτικά στην είσοδο, σφίγγοντας τα δόντια και κρατώντας την αναπνοή μου περιμένοντας από στιγμή σε στιγμή να ανοίξει ο ουρανός και να με χτυπήσει ένας κεραυνός...Προς απίστευτη μου έκπληξη τίποτα δεν έγινε.
Και τότε ξαναμύρισα τη μυρωδιά των κεριών και του λιβανιού και είδα τους Αγίους να με κοιτάζουν, όχι και τόσο αποδοκιμαστικα όσο πάντα τους φανταζόμουν. Και ξαναθυμήθηκα τις παιδικές μου εκκλήσιαστικές εμπειρίες, τότε που η μάνα μου μας σήκωνε από τα άγρια χαράματα για να πάμε εκκλησία. Μέχρι που μεγάλωσα αρκετά και πάτησα το πόδι μου και δήλωσα ότι είμαι αμαρτωλή και μου αρέσει. Η μάνα μου τότε κόντεψε να πάθει έμφραγμα, στεναχωρέθηκε πολύ αλλά σεβάστηκε την απόφαση μου. Μετά θυμήθηκα τις λαμπάδες, το σαματά που κρύβεται στους σκάμνους της εκκλησίας, τη μυρωδιά καμένων μαλλιών στην αυλή της εκκλησίας (που τις περισσότερες φορές ήταν τα δικά μου!).
Από το deja-vu μου με απέσπασε ο επίτροπος που γύριζε με ένα δίσκο γεμάτο χρωματιστά χαρτιά και νομίσματα, το δυσαρεστημένο ύφος του όταν εγώ και η παρέα μου δε συνδράμαμε στον έρανο της Εκκλησίας και τότε είδα την άλλη όψη της εκκλησίας. Αυτή που ακόμα μισώ. Τον φιλοχρηματισμό των 'ανθρώπων του Θεού', την ειρωνεία και τις ψεύτικες τους αξίες και τον μοραλισμό τους, αυτό το αίσθημα self-righteous που τους διακατέχει και τους κάνει να διαχωρίζουν τους ανθρώπους σε αμαρτωλούς και ηθικούς.
Παρόλαυτα μου άρεσε ο επιτάφειος στολισμένος, τα τραγούδια των μικρών κορασίδων, τα πολλά λουλούδια, η μυρωδιές του λιβανιού. Μπορεί να μην είμαι θρησκευόμενη, μπορεί να μη μου αρέσει ο θεσμός (τωρινές κατάντιες) του εκκλησιασμού, αλλά εγώ και ο Θεός έχουμε μια ιδιαίτερη σχέση, περίεργη να εξηγήσω και ούτε καν θα μπω ποτέ στον κόπο να εξηγήσω σε κανέναν.
Anw, καθώς χαλάρωνα την επόμενη μέρα, έρχεται η Ελληνίδα kitchen mate και μου αναφέρει ότι θέλει να κάνουμε τραπέζι, να μπούμε στο πνέυμα του πάσχα, να γιορτάσουμε. Και είχε ένα βλέμμα παιδιού το πρωινό των χριστουγέννων πριν πάει να πάρει το δώρο του κάτω από το δέντρο... Damn! Δε μπορώ να αρνηθώ. Τηλεφωνώ λοιπόν στη νονά μου (γύρω στις 7 φορές) να μου πει τη συνταγή για κουπέπια. And le thte cooking begin! Για καλή μου τύχη η συγκάτοικος είναι τέλεια μαγείρισσα, αφέντρα dominatrix στην κουζίνα (not my section here, sorry). Και αρχίσαμε να μαγειρεύουμε, γαλακτομπούρεκα, τραχανά, αρνάκι στο φούρνο, πολίτικο ρύζι, πατάτες, τραχανά, παστίτσιο... Μέχρι και ψωμί φτιάξαμε! Περάσαε όλη τη νύχτα στην κουζίνα. Και το πρωί από τα χαράματα να τα βάλουμε να ψηθούν (η συγκάτοικος, όχι εγώ). Και καλέσαμε μερικά πλάσματα που ξέμειναν στην εστία.
Το πρωί βάλαμε τραπέζια έξω στην αυλή και ένας ένας ερχόντουσαν όλοι στο μυστικό μας δείπνο, που τελικά αποδείκτηκε το glamour event των ημερών. Έτσι μαζευτήκαμε ΟΛΗ η εναπομείνουσα (σωστό είναι τώρα αυτό, είμαι και δασκάλα(τάχαμου)) εστία. Την εικόνα της πασχαλινής κυριακής συμπλήρωσε ένα σετ μεγάφωνα από το οποίο ξελαραγγύζονταν τσάμικα και κάθε λογής λαϊκούρες (που υπο κανονικές συνθήκες θα μου χαλούσαν το κέφι). Φάγαμε πολύ, ήπιαμε ακόμα περισσότερο, φάγαμε ακόμη λίγο και έτσι κύλησε όλη η μέρα. Μέχρι και αρνί δοκίμασα (μπορεί να μη φαίνεται άξιον αναφοράς, αλλά ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου)!
Και ένιωθα σα να βρισκόμουν σκορπισμένη σε δύο τόπους. Κομμάτι του εαυτού μου στο Λονδίνο, στις εστίες John Adams Hall, και ένα άλλο κομμάτι νοσταλγικό κάτω από τη χαρουπιά έξω από το σπίτι των θείων μου στη Λεμεσό, με τον οβελία να κάνει γύρους πάνω από τα κάρβουνα, να εξηγώ στους ισπανούς φίλους μου που κουβάλησα τελευταία στιγμή τα έθιμα (και ό,τι δεν ήξερα συμπλήρωνε η φαντασία μου), ενώ ο Χριστακουλίνης να απειλεί τον Juan με το φτυάρι θαλάσσης, ο τατάς μου να μη σταματά να τους γεμίζει τα ποτήρια κρασί, η θεία να τους υπερχειίζει τα πιάτα φαϊ και οι ξαδέρφες να κουτσομπολεύουν ποιος από όλους να είναι το αμόρε μου. Το πρώτο κομμάτι είναι εγώ στο Λονδίνο, το δεύτερο το τελευταίο οικογενειακό τραπέζι όπου είχα τη χαρά να είμαι με μερικούς από τους ισπανόφωνους φίλους μου.
Ακόμα ένα Πάσχα στην ξενιτειά. Μακριά από το τραπέζι στο σπίτι του θείου Χρήστου και της θείας Χρύσως, από το σουβλιστό αρνί (κάθε χρόνο σκέφτομαι να καλέσω την GreenPeace), τις προτροπές του νονού μου Χρηστάκη για να πιω κα να φάω (και άλλο και άλλο), τα ανίψια να κυκλοφορούν σαν ξαπόλυτα αγρίμια κάτω από τα τραπέζια (και πάνω), τις ξαδέρφες να κάθονται στην κούνια, τις θείες να τρέχουν πάνω κάτω με τον βηματισμό και τον ρυθμό αλαφροϊσκιωτων ανεράδων για να ετοιμάσουν τα πάντα on time, εμένα σε μια γωνιά να παρακολουθώ την οικογένεια και να σκάζω χαμόγελα από μέσα μου για το ανεπανάληπτο μου σόι.
Και για κάποιο άτομο που αγαπά τόσο πολύ την οικογένειά του, είναι πολύ περίεργο το γεγονός ότι περνά τόσο χρόνο μακριά της. Φέτος ένα καινούργιο πάσχα με περίμενε στο Λονδίνο. And it wasn't as bad as I expected it to be. Bασικά, i'm not such a festive person. Οι μοναδικοί λόγοι για τους οποίους εκτιμούσα τις γιορτές ήταν επειδή τα σχολεία ήταν κλειστά (πράγμα που σημαίνει ότι έχω την πολυτέλεια να ξυπνώ όποτε θέλω) και ήταν μια ευκαιρία να βρεθεί ολάκερο το σόι μαζί (and trust me, there are LOTS of us). Πέρα από αυτά, αδυνατώ να συνειδητοποιήσω χριστούγεννα και ανάσταση. Ίσως να παίζει κάποιο ρόλο και η αθεϊα μου σε αυτό, ή μάλλον καλύτερα ο αγνωστικισμός μου.
Και αυτό που πρόκειται να πω τώρα αντικρούει τη γενική εικόνα για το άτομο μου. Την Μεγάλη Παρασκευή πήγα εκκλησία (μετά από τόσα και τόοοσα χρόνια απουσίας). And it wasn't as bad either. Είχα φιλική υποχρέωση να πάω απέναντι στην αγαπημένη μου Anti, που μπλέκτηκε χωρίς επιλογή στην χορωδία των μυροφόρων. Έπρεπε λοιπόν να πάω, με κίνδυνο να τυλιχτώ στις φλόγες μόλις εισερχόμουν των ορίων του ναού. Ξεκινώ λοιπόν να πάω, μπαίνω επιφυλακτικά στην είσοδο, σφίγγοντας τα δόντια και κρατώντας την αναπνοή μου περιμένοντας από στιγμή σε στιγμή να ανοίξει ο ουρανός και να με χτυπήσει ένας κεραυνός...Προς απίστευτη μου έκπληξη τίποτα δεν έγινε.
Και τότε ξαναμύρισα τη μυρωδιά των κεριών και του λιβανιού και είδα τους Αγίους να με κοιτάζουν, όχι και τόσο αποδοκιμαστικα όσο πάντα τους φανταζόμουν. Και ξαναθυμήθηκα τις παιδικές μου εκκλήσιαστικές εμπειρίες, τότε που η μάνα μου μας σήκωνε από τα άγρια χαράματα για να πάμε εκκλησία. Μέχρι που μεγάλωσα αρκετά και πάτησα το πόδι μου και δήλωσα ότι είμαι αμαρτωλή και μου αρέσει. Η μάνα μου τότε κόντεψε να πάθει έμφραγμα, στεναχωρέθηκε πολύ αλλά σεβάστηκε την απόφαση μου. Μετά θυμήθηκα τις λαμπάδες, το σαματά που κρύβεται στους σκάμνους της εκκλησίας, τη μυρωδιά καμένων μαλλιών στην αυλή της εκκλησίας (που τις περισσότερες φορές ήταν τα δικά μου!).
Από το deja-vu μου με απέσπασε ο επίτροπος που γύριζε με ένα δίσκο γεμάτο χρωματιστά χαρτιά και νομίσματα, το δυσαρεστημένο ύφος του όταν εγώ και η παρέα μου δε συνδράμαμε στον έρανο της Εκκλησίας και τότε είδα την άλλη όψη της εκκλησίας. Αυτή που ακόμα μισώ. Τον φιλοχρηματισμό των 'ανθρώπων του Θεού', την ειρωνεία και τις ψεύτικες τους αξίες και τον μοραλισμό τους, αυτό το αίσθημα self-righteous που τους διακατέχει και τους κάνει να διαχωρίζουν τους ανθρώπους σε αμαρτωλούς και ηθικούς.
Παρόλαυτα μου άρεσε ο επιτάφειος στολισμένος, τα τραγούδια των μικρών κορασίδων, τα πολλά λουλούδια, η μυρωδιές του λιβανιού. Μπορεί να μην είμαι θρησκευόμενη, μπορεί να μη μου αρέσει ο θεσμός (τωρινές κατάντιες) του εκκλησιασμού, αλλά εγώ και ο Θεός έχουμε μια ιδιαίτερη σχέση, περίεργη να εξηγήσω και ούτε καν θα μπω ποτέ στον κόπο να εξηγήσω σε κανέναν.
Anw, καθώς χαλάρωνα την επόμενη μέρα, έρχεται η Ελληνίδα kitchen mate και μου αναφέρει ότι θέλει να κάνουμε τραπέζι, να μπούμε στο πνέυμα του πάσχα, να γιορτάσουμε. Και είχε ένα βλέμμα παιδιού το πρωινό των χριστουγέννων πριν πάει να πάρει το δώρο του κάτω από το δέντρο... Damn! Δε μπορώ να αρνηθώ. Τηλεφωνώ λοιπόν στη νονά μου (γύρω στις 7 φορές) να μου πει τη συνταγή για κουπέπια. And le thte cooking begin! Για καλή μου τύχη η συγκάτοικος είναι τέλεια μαγείρισσα, αφέντρα dominatrix στην κουζίνα (not my section here, sorry). Και αρχίσαμε να μαγειρεύουμε, γαλακτομπούρεκα, τραχανά, αρνάκι στο φούρνο, πολίτικο ρύζι, πατάτες, τραχανά, παστίτσιο... Μέχρι και ψωμί φτιάξαμε! Περάσαε όλη τη νύχτα στην κουζίνα. Και το πρωί από τα χαράματα να τα βάλουμε να ψηθούν (η συγκάτοικος, όχι εγώ). Και καλέσαμε μερικά πλάσματα που ξέμειναν στην εστία.
Το πρωί βάλαμε τραπέζια έξω στην αυλή και ένας ένας ερχόντουσαν όλοι στο μυστικό μας δείπνο, που τελικά αποδείκτηκε το glamour event των ημερών. Έτσι μαζευτήκαμε ΟΛΗ η εναπομείνουσα (σωστό είναι τώρα αυτό, είμαι και δασκάλα(τάχαμου)) εστία. Την εικόνα της πασχαλινής κυριακής συμπλήρωσε ένα σετ μεγάφωνα από το οποίο ξελαραγγύζονταν τσάμικα και κάθε λογής λαϊκούρες (που υπο κανονικές συνθήκες θα μου χαλούσαν το κέφι). Φάγαμε πολύ, ήπιαμε ακόμα περισσότερο, φάγαμε ακόμη λίγο και έτσι κύλησε όλη η μέρα. Μέχρι και αρνί δοκίμασα (μπορεί να μη φαίνεται άξιον αναφοράς, αλλά ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου)!
Και ένιωθα σα να βρισκόμουν σκορπισμένη σε δύο τόπους. Κομμάτι του εαυτού μου στο Λονδίνο, στις εστίες John Adams Hall, και ένα άλλο κομμάτι νοσταλγικό κάτω από τη χαρουπιά έξω από το σπίτι των θείων μου στη Λεμεσό, με τον οβελία να κάνει γύρους πάνω από τα κάρβουνα, να εξηγώ στους ισπανούς φίλους μου που κουβάλησα τελευταία στιγμή τα έθιμα (και ό,τι δεν ήξερα συμπλήρωνε η φαντασία μου), ενώ ο Χριστακουλίνης να απειλεί τον Juan με το φτυάρι θαλάσσης, ο τατάς μου να μη σταματά να τους γεμίζει τα ποτήρια κρασί, η θεία να τους υπερχειίζει τα πιάτα φαϊ και οι ξαδέρφες να κουτσομπολεύουν ποιος από όλους να είναι το αμόρε μου. Το πρώτο κομμάτι είναι εγώ στο Λονδίνο, το δεύτερο το τελευταίο οικογενειακό τραπέζι όπου είχα τη χαρά να είμαι με μερικούς από τους ισπανόφωνους φίλους μου.
Andaba perdia de camino pa la casa cavilando en lo que soy y en lo que siento
pokito a poko entendiendo que no vale la pena andar por andar
que´s mejor caminá pa ir creciendo
volvere a encontrame con vosotros
Θα επιστρέψω λοιπόν...
Τετάρτη 15 Απριλίου 2009
Twilight
Yap. σωστά μαντέψατε. Διάβασα το βιβλίο και είδα και την ταινία. Η σκέψη να υλοποιήσω το συγκεκριμένο ποστ γυρίζει μέρες τώρα στο μυαλό μου, αλλά η αναποφασιστικότητα που ως γνωστόν με διακατέχει, δεν την άφηνε να γεννηθεί. Μέχρι που σήμερα διάβασα τη συγκεκριμένη ανάρτηση της Ασυγχώρητης, αλλά φίλτατης κοπελιάς. Λοιπόν, όπως της υποσχέθηκα έχω την όρεξη (αλλά όχι τον χρόνο, αλλά who cares anw?) να κάνω τους δικούς μου μικροσχολιασμούς. Προειδοποιούνται όσοι δε διάβασαν τα αναφερθέντα λογοτεχνικά κείμενα ότι ενδεχομένως η συγκεκριμένη ανάρτηση να αποτελέσει στη δημιουργία του φαινομένου SPOILER!
Έχω διαβάσει τα 3 από τα 4 βιβλία της κυρίας Meyer (Twilight, New Moon, Eclipse) και μου απομένει το τελευταίο από την Quatrology της, το Breaking Dawn. Για όσους δεν γνωρίζουν, τα βιβλία της είναι ένας ττόπακκος ΝΑΑΑ! Παρολαυτά, διάβασα και τα τρία σε λιγότερο από ένα μήνα και κατά τη διάρκεια του babysitting, μιας και τα βιβλία ανήκουν στην εκλεκτή βιβλιοθήκη της αγαπητής κυρίας όπου δούλευα (I can't afford buying books for pleasure for the time being, όντας φοιτήτρια ξέρετε πόοοσα βιβλία μας αναγκάζουν να αγοράζουμε στο μεταπτυχιακό?).
Τελοσπάντων, i cut to the chase. Διάβασα τα βιβλία στα αγγλικά, μιας και μερικές φορές προτιμώ να διαβάζω τον/την συγγραφέα στη μητρική γλώσσα όπου γαλούχησε τις σκέψεις του/της. Μη φανταστείτε όμως, μονάχα σε τρεις γλώσσες μπορώ να διαβάζω, so goodbye reading Nitse, Fromm, Heidegger, Kant, Giroux, Descartes, Derrida και οποιοδήποτε άλλον του οποίου το όνομα αδυνατώ να προφέρω.
Η γραφή της Στεφανίας δε θα μπορούσε να ήταν πιο απλοϊκή, και να σκεφτείς έχει δίπλωμα αγγλικής λογοτεχνίας. Διάβασα εκθέσεις έκτης τάξης στα αγγλικά πολύ πιο όμορφες από το γράψιμο της. Βεβαίως όμως, δεν αντιλέγω ότι από καιρόν εις καιρόν η Meyer χρησιμοποιούσε ιδιαίτερες εξειδικευμένες λέξεις, αλλά κατά την γνώμη μου όχι όσο effectively όσο απαιτεί ένα best seller. Και υπάρχει διαφορά στον τρόπο γραφής της από το πρώτο βιβλίο σε σχέση με αυτά που ακολουθούν. Μετά, δε μπορείς να μην προσέξεις την τόοοοσο αργή ροή στην εξέλιξη της ιστορίας. Στο δεύτερο βιβλίο νομίζω πέρασαν κάπου στις 400 σελίδες για να γίνει actually something? Να προσθέσω ότι και η εξέλιξη των ιστοριών είναι ιδιαίτερα προβλεπόμενη. Κάτι βιβλία του Stephen King όμως,που δεν ξαπολούσα όταν ήμουν πιο μικρή, μπορώ να πω ότι μου προκαλούσαν περισσότερα τρέμουλα (με την καλή έννοια). Ίσως να φταίει που διάβασα τα βιβλία στα αγγλικά? Ίσως η ελληνική μετάφραση να προσδίδει αυτό το αδιευκρίνηστο κάτι που έλειπε και μου άφηνε ένα κενό μετά την ανάγνωση?
Πάντως όμως, όπως είπα και στην εργοδότρια μου μού άρεσε το concept και κατάφερα και τα διάβασα μετροφυλλώντας για ώρες τις σελίδες μέχρι το τέλος. Δε μπορώ να πω για originality, cos if you ever seen so many movies about vampires, forbitten love and eternal totrured soul such as I have, then you simply cannot. Ο χαρακτήρας του Edward ήταν όπως όφειλε να είναι κάποιος που έζησε στον δέκατο-έννατο αιώνα (νομίζω it was then right?), ιπποτικός, ευγενικός, πεπαλαιωμένοι ρομαντισμοί (που btw έστω και αν είμαστε στον 21 αιώνα δε βλάφτει να ακούμε once in a while κουβέντες του τύπου 'περίμενα όλη την αιωνιότητα για σένα') και να μη σταματά να δηλώνει την undying love του για την λεγάμενη του βιβλίου. Πριν προχωρήσω σε αυτή, να πω ότι οι χαρακτήρες του βιβλίου ήταν υποφερτοί στη χείριστη των περιπτώσεων, μέχρι καλοσχεδιασμένοι στην βέλτιστη περίπτωση, όπως αυτή του πολυαγαπημένου γιατρού Carlisle και του Edward (pls bite me ;p).
Προχωρώ στην ηρωίδα του βιβλίου. Δε μπορώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου πιο σπαστικό χαρακτήρα σε ό,τι διάβασα μέχρι τώρα. Μα is she for real? Απορώ πως μπόρεσε και την ερωτεύτηκε ο άλλος με έτσι κρισάρες που την πιάνουν συνέχεια (και στα τρια τα βιβλία, φαντάζομαι και στο τέταρτο)? All that teen drama, WAY TOO MUCH if you ask me. INTOLERABLE! Και αντιλαμβάνομαι ότι η Meyer γράφει έχοντας το νεαρό κοινό κατά νου, αλλά I think she went a bit overboard with that hallucinating teen anxiety. Άσε που δεν αναφέρεται ένας καλός και decent λόγος για τον οποίο την ερωτεύτηκε ο άλλος, εκτός από το αδιευκρίνηστο γεγονός ότι he was appealed to her smell or to her blood or something lame like that. Διαφαίνεται ότι ο χαρακτήρας της Bellas είναι μια έφηβη πολύ πιο ώριμη για την ηλικία της (δεν αντιλέγω, γνωρίζω αρκετά τέτοια άτομα), αλλά τι contradiction OMG, να κλαίει με το παραμικρό! Κόρη μου, μα έντζεν ό,τι θέλουμε που γίνεται πάντα. Παρά να pull herself together, και στα τρία βιβλία, είτε έκλαιε μόνη της, είτε στην αγκαλιά του αγαπημένου της, είτε στην αγκαλιά του καλύτερου-της-φίλου-ενδεχομένως-σε-κάποια-άλλη-ζωή-θα-μπορούσε-έρωτας-τηςζωής-της. Συνεχίζω λέγοντας ότι η συγγραφέας παρουσιάζει την Bella ότι πάντα ανησυχεί για τους άλλους, πάντα τους σκέφτεται αλλά κατά κάποιο τρόπο πάντα καταλήγουμε στο πως η ΙΔΙΑ αισθάνεται και τι θέλει. Ο ναρκισσισμός στο έπακρο! Και ύστερα μιλά για την καημένη την Rosalie, που μάλλον απαρατήρητη περνά στα βιβλία (και την ταινία). Τα ελαττώματα της 'ηρωίδας' είναι τόσα πολλά, που η συγγραφέας τραβά την προσοχή αλλού με τις συνεχείς αναφορές στην ατσαλοσύνη της. Σε γενικές γραμμές, είναι ένας χαρακτήρας κενός και είναι so freaky that she is so obsessed with Edward. I wonder if she would love him if his was less beautiful. She is on and on about his eyes, his hair, his body. Talk about the insider thoughts of a stalker! Για μένα η Bella στερείται βασικών κοινωνικών κανόνων, δε μπορεί να κρατήσει ένα φίλο και όταν βρίσκει κάποιον που να μπορεί να την αποδεκτεί, του γυρίζει την πλάτη μόλις εμφανιστεί ο γκόμενος. Αδικαιολόγητη κατάσταση! Να μην ξεκινήσω για το μοτίβο των παρεξηγήσεων. Όλοι μας had out share of those, I should know, αφού οι πλείστοι καβγάδες-χωρισμοί-μου-μην-τολμήσεις-να-μου-ξαναμιλησεις-μισώ-σε με τον Κοινό Γνωστό ξεκινούν κάπως έτσι. Αλλά η παρεξήγηση 'νόμιζα ότι πέθανες και προσπάθησα να αυτοκτονήσω με το να προκαλέσω τη βασιλική οικογένεια των βρυκολάκων' παραπάει. Τέτοιο μοτίβο μόνο στα σαιξπιρικά έργα πάει, and Meyer is no Shakespeare!
Αποφασίζεις να γράψεις ένα βιβλίο και να βάλεις μέσα βρυκόλακες, απεθανόντες, werewolves. Excellent since I LOVE these kind of stories. Αλλά αγάπη μου γλυκειά, βάζεις μέσα vampires for God's sake, could you make it be something a little bit more sexy, eluring, deceiving τελοσπάντων? Πάντα πίστευα ότι τα πιο πάνω ήταν αδιαχώριστα χαρακτηριστικά στη βρυκολακίστικη φύση. Vampires and sex are inextricably linked! Ο τρόπος που δε μπορεί να τους αντισταθεί καμία γυναίκα (ή και άντρας) εξαιτίας της σεξουαλικότητας που εμπνέουν, των κολασμένων υποσχέσεων που προδίδει το βλέμμα τους, της ικανότητας να παίρνουν πάντα αυτό που θέλουν, πάντα να κερδίζουν. Η Εστεφανία έθιξε το θέμα του 'get what i want', very briefly though. Διάβαζα και ένιωθα ότι η αναφορά στα μυθικά πλάσματα έγινε μόνο για να γίνει and the story ends there. Πιστεύω θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί καλύτερα so many themes. Μπορούσε να elaborate περισσότερο στο θέμα των αιώνιων κολασμένων, των σκοτεινών υπάρξεων που περιτριγυρίζουν τη γη ανάμεσα στους ανθρώπους, ζώντας πάντα στις σκιές και παντοτινά καταραμένοι από τον Θεό? Ayy, θα μπορούσα να πονέσω την ψυχή μου... Ίσως αυτό να ήταν το πιο αδύνατο σημείο των βιβλίων της Meyer, ότι δεν εισέβαλε σε βάθος στους χαρακτήρες των βρυκόλακων, όχι μόνο του ανθρώπινου τους εαυτού αλλά και του δαίμονα που συνυπάρχει με το φάντασμα της προηγούμενης τους ύπαρξης. Δε θα έβλαπτε κιόλας να δώσει λίγα ελαττώματα και αδυναμίες (εκτός του ότι αν μυρίσω το αίμα σου θα σε μουντάρω και θα σε σκοτώσω) στους βρυκολακίστικους χαρακτήρες. Ή τελοσπάντων να εμβαθύνει περισσότερο στο μαρτύριο τους και το πόσο υποφέρουν γιατί είναι αυτό που είναι. Έτσι όπως παρουσιάζει τους vampires as indestructable, σκοτώνει περισσότερο την αληθοφάνεια του έργου (όχι, δε με ενοχλεί που γράφει για λυκάνθρωπους και βρυκόλακες, ούτε το αντιλαμβάνομαι ως κάτι ανύπαρκτο στον δικό μου τρόπο σκέψης). Όλοι οι ήρωες έχουν κάποια αδυναμία, ο Superman έχει τον cryptonite, o Wolverine can't fight the powers of Magneto, Spiderman gets corrupted of the black suit (later Venum). Ώρες ώρες ένιωθα 'so what if you are a vampire' but the truth is 'IT COULD BE SO FUCKING AWESOME IF I WERE A VAMPIRE'!
Η ταινία μου άρεσε αλλά δε με ενθουσίασε. Το cast it could be a lot much better. O Edward ήταν γκόμενος, αλλά νομίζω ότι ήταν η σεξουαλικότητα που περνούσε ο χαρακτήρας και όχι ακριβώς ο ίδιος ο Pattinson. Για Μπέλλα, έστω και αν για μένα ο χαρακτήρας ήταν ό,τι πιο αντιπαθητικό θα μπορούσα να φανταστώ για άνθρωπο, ίσως να μου άρεσε καλύτερα αν την υποδυόταν κάποια όπως την (early) Christina Ricci. But the hugest mistake was the selection for the part of Rosalie. όχι επειδή η ηθοποιός ήταν άγνωστη, I couldn't care less. Απλώς στην περιγραφή του βιβλίου ο χαρακτήρας της υποτίθεται είναι ο πιο όμορφος από όλη την undying familia της. Διάβαζα την περιγραφή της και είχα την εντύπωση ότι θα έβλεπα το πιο μαγευτικό άτομο που θα μπορούσε να πλάσει η φαντασία μου... Οι προσδοκίες μου διαψεύδηκαν πάρα πολύ. Έβλεπα τις προάλλες το Stardust και νομίζω κάποια όπως την Siena Miller θα ήταν τέλεια για τον ρόλο.
Ένηγουέηζ, δε μπορώ να πω ότι μίσησα τα βιβλία, ούτε και ότι μετανιώνω τον χρόνο που πέρασα διαβάζοντας τα. Απλώς για μένα ήταν αρκετά overestimated τα συγκεκριμένα βιβλία για best sellers. Μαλλον όμως παραδέχομαι ότι ξαναβίωσα μια πληθώρα από τα εφηβικά μου συναισθήματα (με τον τρόπο που τα θυμάμαι εγώ ofcourse). Αλλά αυτό δε μπορεί να κατασβήσει το γεγονός ότι η Meyer fails as a storyteller. Ίσως η πλοκή στα χέρια μιας (πιο) χαρισματικής συγγραφέα να έκαναν ένα καλύτερο βιβλίο, ένα τουλάχιστον που να μου άρεσε καλύτερα.
Τώρα να δούμε τη δεύτερη ταινία πως θα είναι...
P.S. Εκείνη η σκηνή με το φιλί περνά πολλή σεξουαλικότητα, μακάρι να ήταν πιο διάχυτη στην ταινία (και στα βιβλία).
Έχω διαβάσει τα 3 από τα 4 βιβλία της κυρίας Meyer (Twilight, New Moon, Eclipse) και μου απομένει το τελευταίο από την Quatrology της, το Breaking Dawn. Για όσους δεν γνωρίζουν, τα βιβλία της είναι ένας ττόπακκος ΝΑΑΑ! Παρολαυτά, διάβασα και τα τρία σε λιγότερο από ένα μήνα και κατά τη διάρκεια του babysitting, μιας και τα βιβλία ανήκουν στην εκλεκτή βιβλιοθήκη της αγαπητής κυρίας όπου δούλευα (I can't afford buying books for pleasure for the time being, όντας φοιτήτρια ξέρετε πόοοσα βιβλία μας αναγκάζουν να αγοράζουμε στο μεταπτυχιακό?).
Τελοσπάντων, i cut to the chase. Διάβασα τα βιβλία στα αγγλικά, μιας και μερικές φορές προτιμώ να διαβάζω τον/την συγγραφέα στη μητρική γλώσσα όπου γαλούχησε τις σκέψεις του/της. Μη φανταστείτε όμως, μονάχα σε τρεις γλώσσες μπορώ να διαβάζω, so goodbye reading Nitse, Fromm, Heidegger, Kant, Giroux, Descartes, Derrida και οποιοδήποτε άλλον του οποίου το όνομα αδυνατώ να προφέρω.
Η γραφή της Στεφανίας δε θα μπορούσε να ήταν πιο απλοϊκή, και να σκεφτείς έχει δίπλωμα αγγλικής λογοτεχνίας. Διάβασα εκθέσεις έκτης τάξης στα αγγλικά πολύ πιο όμορφες από το γράψιμο της. Βεβαίως όμως, δεν αντιλέγω ότι από καιρόν εις καιρόν η Meyer χρησιμοποιούσε ιδιαίτερες εξειδικευμένες λέξεις, αλλά κατά την γνώμη μου όχι όσο effectively όσο απαιτεί ένα best seller. Και υπάρχει διαφορά στον τρόπο γραφής της από το πρώτο βιβλίο σε σχέση με αυτά που ακολουθούν. Μετά, δε μπορείς να μην προσέξεις την τόοοοσο αργή ροή στην εξέλιξη της ιστορίας. Στο δεύτερο βιβλίο νομίζω πέρασαν κάπου στις 400 σελίδες για να γίνει actually something? Να προσθέσω ότι και η εξέλιξη των ιστοριών είναι ιδιαίτερα προβλεπόμενη. Κάτι βιβλία του Stephen King όμως,που δεν ξαπολούσα όταν ήμουν πιο μικρή, μπορώ να πω ότι μου προκαλούσαν περισσότερα τρέμουλα (με την καλή έννοια). Ίσως να φταίει που διάβασα τα βιβλία στα αγγλικά? Ίσως η ελληνική μετάφραση να προσδίδει αυτό το αδιευκρίνηστο κάτι που έλειπε και μου άφηνε ένα κενό μετά την ανάγνωση?
Πάντως όμως, όπως είπα και στην εργοδότρια μου μού άρεσε το concept και κατάφερα και τα διάβασα μετροφυλλώντας για ώρες τις σελίδες μέχρι το τέλος. Δε μπορώ να πω για originality, cos if you ever seen so many movies about vampires, forbitten love and eternal totrured soul such as I have, then you simply cannot. Ο χαρακτήρας του Edward ήταν όπως όφειλε να είναι κάποιος που έζησε στον δέκατο-έννατο αιώνα (νομίζω it was then right?), ιπποτικός, ευγενικός, πεπαλαιωμένοι ρομαντισμοί (που btw έστω και αν είμαστε στον 21 αιώνα δε βλάφτει να ακούμε once in a while κουβέντες του τύπου 'περίμενα όλη την αιωνιότητα για σένα') και να μη σταματά να δηλώνει την undying love του για την λεγάμενη του βιβλίου. Πριν προχωρήσω σε αυτή, να πω ότι οι χαρακτήρες του βιβλίου ήταν υποφερτοί στη χείριστη των περιπτώσεων, μέχρι καλοσχεδιασμένοι στην βέλτιστη περίπτωση, όπως αυτή του πολυαγαπημένου γιατρού Carlisle και του Edward (pls bite me ;p).
Προχωρώ στην ηρωίδα του βιβλίου. Δε μπορώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου πιο σπαστικό χαρακτήρα σε ό,τι διάβασα μέχρι τώρα. Μα is she for real? Απορώ πως μπόρεσε και την ερωτεύτηκε ο άλλος με έτσι κρισάρες που την πιάνουν συνέχεια (και στα τρια τα βιβλία, φαντάζομαι και στο τέταρτο)? All that teen drama, WAY TOO MUCH if you ask me. INTOLERABLE! Και αντιλαμβάνομαι ότι η Meyer γράφει έχοντας το νεαρό κοινό κατά νου, αλλά I think she went a bit overboard with that hallucinating teen anxiety. Άσε που δεν αναφέρεται ένας καλός και decent λόγος για τον οποίο την ερωτεύτηκε ο άλλος, εκτός από το αδιευκρίνηστο γεγονός ότι he was appealed to her smell or to her blood or something lame like that. Διαφαίνεται ότι ο χαρακτήρας της Bellas είναι μια έφηβη πολύ πιο ώριμη για την ηλικία της (δεν αντιλέγω, γνωρίζω αρκετά τέτοια άτομα), αλλά τι contradiction OMG, να κλαίει με το παραμικρό! Κόρη μου, μα έντζεν ό,τι θέλουμε που γίνεται πάντα. Παρά να pull herself together, και στα τρία βιβλία, είτε έκλαιε μόνη της, είτε στην αγκαλιά του αγαπημένου της, είτε στην αγκαλιά του καλύτερου-της-φίλου-ενδεχομένως-σε-κάποια-άλλη-ζωή-θα-μπορούσε-έρωτας-τηςζωής-της. Συνεχίζω λέγοντας ότι η συγγραφέας παρουσιάζει την Bella ότι πάντα ανησυχεί για τους άλλους, πάντα τους σκέφτεται αλλά κατά κάποιο τρόπο πάντα καταλήγουμε στο πως η ΙΔΙΑ αισθάνεται και τι θέλει. Ο ναρκισσισμός στο έπακρο! Και ύστερα μιλά για την καημένη την Rosalie, που μάλλον απαρατήρητη περνά στα βιβλία (και την ταινία). Τα ελαττώματα της 'ηρωίδας' είναι τόσα πολλά, που η συγγραφέας τραβά την προσοχή αλλού με τις συνεχείς αναφορές στην ατσαλοσύνη της. Σε γενικές γραμμές, είναι ένας χαρακτήρας κενός και είναι so freaky that she is so obsessed with Edward. I wonder if she would love him if his was less beautiful. She is on and on about his eyes, his hair, his body. Talk about the insider thoughts of a stalker! Για μένα η Bella στερείται βασικών κοινωνικών κανόνων, δε μπορεί να κρατήσει ένα φίλο και όταν βρίσκει κάποιον που να μπορεί να την αποδεκτεί, του γυρίζει την πλάτη μόλις εμφανιστεί ο γκόμενος. Αδικαιολόγητη κατάσταση! Να μην ξεκινήσω για το μοτίβο των παρεξηγήσεων. Όλοι μας had out share of those, I should know, αφού οι πλείστοι καβγάδες-χωρισμοί-μου-μην-τολμήσεις-να-μου-ξαναμιλησεις-μισώ-σε με τον Κοινό Γνωστό ξεκινούν κάπως έτσι. Αλλά η παρεξήγηση 'νόμιζα ότι πέθανες και προσπάθησα να αυτοκτονήσω με το να προκαλέσω τη βασιλική οικογένεια των βρυκολάκων' παραπάει. Τέτοιο μοτίβο μόνο στα σαιξπιρικά έργα πάει, and Meyer is no Shakespeare!
Αποφασίζεις να γράψεις ένα βιβλίο και να βάλεις μέσα βρυκόλακες, απεθανόντες, werewolves. Excellent since I LOVE these kind of stories. Αλλά αγάπη μου γλυκειά, βάζεις μέσα vampires for God's sake, could you make it be something a little bit more sexy, eluring, deceiving τελοσπάντων? Πάντα πίστευα ότι τα πιο πάνω ήταν αδιαχώριστα χαρακτηριστικά στη βρυκολακίστικη φύση. Vampires and sex are inextricably linked! Ο τρόπος που δε μπορεί να τους αντισταθεί καμία γυναίκα (ή και άντρας) εξαιτίας της σεξουαλικότητας που εμπνέουν, των κολασμένων υποσχέσεων που προδίδει το βλέμμα τους, της ικανότητας να παίρνουν πάντα αυτό που θέλουν, πάντα να κερδίζουν. Η Εστεφανία έθιξε το θέμα του 'get what i want', very briefly though. Διάβαζα και ένιωθα ότι η αναφορά στα μυθικά πλάσματα έγινε μόνο για να γίνει and the story ends there. Πιστεύω θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί καλύτερα so many themes. Μπορούσε να elaborate περισσότερο στο θέμα των αιώνιων κολασμένων, των σκοτεινών υπάρξεων που περιτριγυρίζουν τη γη ανάμεσα στους ανθρώπους, ζώντας πάντα στις σκιές και παντοτινά καταραμένοι από τον Θεό? Ayy, θα μπορούσα να πονέσω την ψυχή μου... Ίσως αυτό να ήταν το πιο αδύνατο σημείο των βιβλίων της Meyer, ότι δεν εισέβαλε σε βάθος στους χαρακτήρες των βρυκόλακων, όχι μόνο του ανθρώπινου τους εαυτού αλλά και του δαίμονα που συνυπάρχει με το φάντασμα της προηγούμενης τους ύπαρξης. Δε θα έβλαπτε κιόλας να δώσει λίγα ελαττώματα και αδυναμίες (εκτός του ότι αν μυρίσω το αίμα σου θα σε μουντάρω και θα σε σκοτώσω) στους βρυκολακίστικους χαρακτήρες. Ή τελοσπάντων να εμβαθύνει περισσότερο στο μαρτύριο τους και το πόσο υποφέρουν γιατί είναι αυτό που είναι. Έτσι όπως παρουσιάζει τους vampires as indestructable, σκοτώνει περισσότερο την αληθοφάνεια του έργου (όχι, δε με ενοχλεί που γράφει για λυκάνθρωπους και βρυκόλακες, ούτε το αντιλαμβάνομαι ως κάτι ανύπαρκτο στον δικό μου τρόπο σκέψης). Όλοι οι ήρωες έχουν κάποια αδυναμία, ο Superman έχει τον cryptonite, o Wolverine can't fight the powers of Magneto, Spiderman gets corrupted of the black suit (later Venum). Ώρες ώρες ένιωθα 'so what if you are a vampire' but the truth is 'IT COULD BE SO FUCKING AWESOME IF I WERE A VAMPIRE'!
Η ταινία μου άρεσε αλλά δε με ενθουσίασε. Το cast it could be a lot much better. O Edward ήταν γκόμενος, αλλά νομίζω ότι ήταν η σεξουαλικότητα που περνούσε ο χαρακτήρας και όχι ακριβώς ο ίδιος ο Pattinson. Για Μπέλλα, έστω και αν για μένα ο χαρακτήρας ήταν ό,τι πιο αντιπαθητικό θα μπορούσα να φανταστώ για άνθρωπο, ίσως να μου άρεσε καλύτερα αν την υποδυόταν κάποια όπως την (early) Christina Ricci. But the hugest mistake was the selection for the part of Rosalie. όχι επειδή η ηθοποιός ήταν άγνωστη, I couldn't care less. Απλώς στην περιγραφή του βιβλίου ο χαρακτήρας της υποτίθεται είναι ο πιο όμορφος από όλη την undying familia της. Διάβαζα την περιγραφή της και είχα την εντύπωση ότι θα έβλεπα το πιο μαγευτικό άτομο που θα μπορούσε να πλάσει η φαντασία μου... Οι προσδοκίες μου διαψεύδηκαν πάρα πολύ. Έβλεπα τις προάλλες το Stardust και νομίζω κάποια όπως την Siena Miller θα ήταν τέλεια για τον ρόλο.
Ένηγουέηζ, δε μπορώ να πω ότι μίσησα τα βιβλία, ούτε και ότι μετανιώνω τον χρόνο που πέρασα διαβάζοντας τα. Απλώς για μένα ήταν αρκετά overestimated τα συγκεκριμένα βιβλία για best sellers. Μαλλον όμως παραδέχομαι ότι ξαναβίωσα μια πληθώρα από τα εφηβικά μου συναισθήματα (με τον τρόπο που τα θυμάμαι εγώ ofcourse). Αλλά αυτό δε μπορεί να κατασβήσει το γεγονός ότι η Meyer fails as a storyteller. Ίσως η πλοκή στα χέρια μιας (πιο) χαρισματικής συγγραφέα να έκαναν ένα καλύτερο βιβλίο, ένα τουλάχιστον που να μου άρεσε καλύτερα.
Τώρα να δούμε τη δεύτερη ταινία πως θα είναι...
P.S. Εκείνη η σκηνή με το φιλί περνά πολλή σεξουαλικότητα, μακάρι να ήταν πιο διάχυτη στην ταινία (και στα βιβλία).
Τρίτη 14 Απριλίου 2009
No me crees
Y no me crees cuando te digo que la distancia es el olvido,
no me crees cuando te digo que en el olvido estoy contigo aunque no estés,
y cada día, cada hora, cada instante pienso en ti y no lo ves,
no me crees.
Μακάρι να μπορούσες να ρίξεις μια κλεφτή ματιά στο παράθυρο της ψυχής μου, για να δεις πόσο πολύ μου έχεις λείψει, μόνο για μια φευγαλέα στιγμή, μέχρι να σε κυνηγήσουν οι εφιάλτες που την προστατεύουν.
Τελικά η απόσταση δεν είναι η λησμονιά, η λησμονιά είναι η απόσταση.
no me crees cuando te digo que en el olvido estoy contigo aunque no estés,
y cada día, cada hora, cada instante pienso en ti y no lo ves,
no me crees.
Μακάρι να μπορούσες να ρίξεις μια κλεφτή ματιά στο παράθυρο της ψυχής μου, για να δεις πόσο πολύ μου έχεις λείψει, μόνο για μια φευγαλέα στιγμή, μέχρι να σε κυνηγήσουν οι εφιάλτες που την προστατεύουν.
Τελικά η απόσταση δεν είναι η λησμονιά, η λησμονιά είναι η απόσταση.
Κυριακή 12 Απριλίου 2009
Παρασκευή 10 Απριλίου 2009
Let's Dance to Joy Division
Χτες ήταν η τελευταία μου μέρα στη δουλειά, μόνο για να συνειδητοποιήσω πόσο θα μου λείψουν εκείνα τα σκοτεινά ξημερώματα και το τρέξιμο να προλάβω το tube στις 5:49 am για να πάω στον μπόμπιρα και να καθίσουμε να δούμε cartoon at 6:30 am for a dozen of hours or so... Go figures!
Τις προάλλες προσπάθησα να κλείσω εισιτήριο γαι Κύπρο και ΔΕΝ είχα λεφτά στην κάρτα για το internet (Μάμμααααααα)
Ο Κοινός Γνωστός βρίσκεται ευτυχισμένος στη νήσο, και καθόλου δε με ενοχλεί που είναι ευτυχισμένος, αλλά νομίζω δε του λείπω as much as I would like him to. Και αυτό που με ενοχλεί παραπάνω είναι που τις τελευταίες 2 μέρες ήμουν (κάπως) θυμωμένη about that and I was kinda avoiding him and he DIDN'T EVEN UNDERSTOOD THAT! Ναι, ποιος είπε ότι τα αρσενικά μέλη του είδους μας έχουν νοημοσύνη? Ποιος?!
Κοιμήθηκα 12 ώρες μετά τις τελευταίες εργάσιμες μέρες της δουλειάς και τις 13ωρες βάρδιες με τον μικρό. Παρόλαυτα, σήμερα είμαι πολύ κουρασμένη. Ψιλοβρέχει. Η διάθεση μου για έξοδο έχει ξεπλυθεί με τις τελευταίες σταγόνες βροχής.
Όλη μέρα βλέπω ταινίες, ίσως τις πιο χάλια I have ever watched -and trust me I watched a few- but nevertheless, I realy enjoyed them. Η πρώτη ήταν το Alien Vs Predator 2 (i liked the first conjuction of the concept, AKA, the first AvP)και μετά το Halloween (2007 version), ταινία που αντί να φοβηθώ I got so hot instead,with all the sex scenes and again, all the sex! Jeez! Και ερωτώ: Ποιο άτομο με σώας τας φρένας εισέρχεται στο δωμάτιο ενός κατάδικου που βρίσκεται ισόβια στο ψυχιατρείο γιατί όταν ήταν δεκάχρονο καθάρισε τη μισή οικογένειά του και όχι μόνο, και τον προκαλεί?Anwz.
Η εργασία μου δεν οδεύει, μα καθόλου όμως.Η tutor μου μού είπε ότι πρέπει να αφήσω έξω πράγματα, αλλά εχώ θέλω να συμπεριλάβω όλα όσα έγραψα για τον Bernestein και τον Chomsky και τον Labov και για τη σημασία της γλώσσας για τους αλλόγλωσσους μαθητές και το αίσθημα της ένταξης! ΟΥΦΟΥ! Κατακρίβειαν, έπρεπε τώρα να διαβάζω. Έστω και αν η βιβλιοθήκη θα παραμείνει κλειστή για καμιά βδομάδα και δεν πρόλαβα να δανειστώ τα βιβλία που έπρεπε γιατί η μέντορας μου θυμήθηκε να μου στείλει το μέηλ μια μέρα ΜΕΤΑ ΠΟΥ ΕΚΛΕΙΣΕ η βιβλιοθήκη.
Άσχετο το ότι μπορώ να συγκεντρωθώ μόνο στα βιβλιοθικικά boundaries! Ακόμα και η British Library έχει κλείσει!
Τώρα πεινώ και βαριέμαι να πάω αό το δωμάτιο μου στην κουζίνα να μαγειρέψω κάτι. Θα κάνω αγώνα όμως να συρθώ μέχρι εκεί για να πάρω μια από εκείνες τις νόστιμες apple pies that I have in my cupboard. The best thing: they don't even need preheating! Just gotta love TESCO!
Μετά όμως μίλησα με τη Nash μου and I feel so much better. Και ύστερα άκουσα αυτό το πολυαγαπημένο τραγούδι! Και παρά να γράφω άλλες ασχετοσύνες, κάνω copy - paste the lyrics.
I'm back in Liverpool,
And everything seems the same,
But I worked something out last night,
That changed this little boys brain,
A small piece of advice,
That took twenty-two years in the make,
And I will break it for you now,
Please learn from my mistakes,
Please learn from my mistakes.
Let's dance to joy division,
And celebrate the irony,
Everything is going wrong,
But we're so happy,
Let's dance to joy division,
And raise our glass to the ceiling,
'Cos this could all go so wrong,
But we're so happy,
Yeah we're so happy.
So if you're ever feeling down,
Grab your purse and take a taxi,
To the darker side of town,
That's where we'll be,
And we will wait for you and lead you through the dancefloor,
Up to the DJ booth,
You know what to ask for,
You know what to ask for.
Go ask for Joy Division,
And celebrate the irony,
Everything is going wrong,
But we're so happy,
Go ask for Joy Division,
And raise your glass to the ceiling,
'Cos this could all go so wrong,
But we're so happy,
So happy.
So let the love tear us apart,
I've found the cure for a broken heart,
Let it tear us apart,
let the love tear us apart,
I've found the cure for a broken heart,
Let it tear us apart,
(Let it tear us apart)
So let the love tear us apart,
I've found the cure for a broken heart,
Let it tear us apart,
(Let it tear us apart)
So let the love tear us apart,
I've found the cure for a broken heart,
Let it tear us apart,
Let it tear us apart,
Let it tear us apart.
Let's dance to joy division,
And celebrate the irony,
Everything is going wrong,
But were so happy,
Let's dance to joy division,
And raise our glass to the ceiling,
'Cos this could all go so wrong,
But we're so happy,
Yeah we're so happy,
So happy,
Yeah we're so happy,
So happy,
Yeah we're so happy.
Τις προάλλες προσπάθησα να κλείσω εισιτήριο γαι Κύπρο και ΔΕΝ είχα λεφτά στην κάρτα για το internet (Μάμμααααααα)
Ο Κοινός Γνωστός βρίσκεται ευτυχισμένος στη νήσο, και καθόλου δε με ενοχλεί που είναι ευτυχισμένος, αλλά νομίζω δε του λείπω as much as I would like him to. Και αυτό που με ενοχλεί παραπάνω είναι που τις τελευταίες 2 μέρες ήμουν (κάπως) θυμωμένη about that and I was kinda avoiding him and he DIDN'T EVEN UNDERSTOOD THAT! Ναι, ποιος είπε ότι τα αρσενικά μέλη του είδους μας έχουν νοημοσύνη? Ποιος?!
Κοιμήθηκα 12 ώρες μετά τις τελευταίες εργάσιμες μέρες της δουλειάς και τις 13ωρες βάρδιες με τον μικρό. Παρόλαυτα, σήμερα είμαι πολύ κουρασμένη. Ψιλοβρέχει. Η διάθεση μου για έξοδο έχει ξεπλυθεί με τις τελευταίες σταγόνες βροχής.
Όλη μέρα βλέπω ταινίες, ίσως τις πιο χάλια I have ever watched -and trust me I watched a few- but nevertheless, I realy enjoyed them. Η πρώτη ήταν το Alien Vs Predator 2 (i liked the first conjuction of the concept, AKA, the first AvP)και μετά το Halloween (2007 version), ταινία που αντί να φοβηθώ I got so hot instead,with all the sex scenes and again, all the sex! Jeez! Και ερωτώ: Ποιο άτομο με σώας τας φρένας εισέρχεται στο δωμάτιο ενός κατάδικου που βρίσκεται ισόβια στο ψυχιατρείο γιατί όταν ήταν δεκάχρονο καθάρισε τη μισή οικογένειά του και όχι μόνο, και τον προκαλεί?Anwz.
Η εργασία μου δεν οδεύει, μα καθόλου όμως.Η tutor μου μού είπε ότι πρέπει να αφήσω έξω πράγματα, αλλά εχώ θέλω να συμπεριλάβω όλα όσα έγραψα για τον Bernestein και τον Chomsky και τον Labov και για τη σημασία της γλώσσας για τους αλλόγλωσσους μαθητές και το αίσθημα της ένταξης! ΟΥΦΟΥ! Κατακρίβειαν, έπρεπε τώρα να διαβάζω. Έστω και αν η βιβλιοθήκη θα παραμείνει κλειστή για καμιά βδομάδα και δεν πρόλαβα να δανειστώ τα βιβλία που έπρεπε γιατί η μέντορας μου θυμήθηκε να μου στείλει το μέηλ μια μέρα ΜΕΤΑ ΠΟΥ ΕΚΛΕΙΣΕ η βιβλιοθήκη.
Άσχετο το ότι μπορώ να συγκεντρωθώ μόνο στα βιβλιοθικικά boundaries! Ακόμα και η British Library έχει κλείσει!
Τώρα πεινώ και βαριέμαι να πάω αό το δωμάτιο μου στην κουζίνα να μαγειρέψω κάτι. Θα κάνω αγώνα όμως να συρθώ μέχρι εκεί για να πάρω μια από εκείνες τις νόστιμες apple pies that I have in my cupboard. The best thing: they don't even need preheating! Just gotta love TESCO!
Μετά όμως μίλησα με τη Nash μου and I feel so much better. Και ύστερα άκουσα αυτό το πολυαγαπημένο τραγούδι! Και παρά να γράφω άλλες ασχετοσύνες, κάνω copy - paste the lyrics.
I'm back in Liverpool,
And everything seems the same,
But I worked something out last night,
That changed this little boys brain,
A small piece of advice,
That took twenty-two years in the make,
And I will break it for you now,
Please learn from my mistakes,
Please learn from my mistakes.
Let's dance to joy division,
And celebrate the irony,
Everything is going wrong,
But we're so happy,
Let's dance to joy division,
And raise our glass to the ceiling,
'Cos this could all go so wrong,
But we're so happy,
Yeah we're so happy.
So if you're ever feeling down,
Grab your purse and take a taxi,
To the darker side of town,
That's where we'll be,
And we will wait for you and lead you through the dancefloor,
Up to the DJ booth,
You know what to ask for,
You know what to ask for.
Go ask for Joy Division,
And celebrate the irony,
Everything is going wrong,
But we're so happy,
Go ask for Joy Division,
And raise your glass to the ceiling,
'Cos this could all go so wrong,
But we're so happy,
So happy.
So let the love tear us apart,
I've found the cure for a broken heart,
Let it tear us apart,
let the love tear us apart,
I've found the cure for a broken heart,
Let it tear us apart,
(Let it tear us apart)
So let the love tear us apart,
I've found the cure for a broken heart,
Let it tear us apart,
(Let it tear us apart)
So let the love tear us apart,
I've found the cure for a broken heart,
Let it tear us apart,
Let it tear us apart,
Let it tear us apart.
Let's dance to joy division,
And celebrate the irony,
Everything is going wrong,
But were so happy,
Let's dance to joy division,
And raise our glass to the ceiling,
'Cos this could all go so wrong,
But we're so happy,
Yeah we're so happy,
So happy,
Yeah we're so happy,
So happy,
Yeah we're so happy.
Τετάρτη 8 Απριλίου 2009
Νιώθω...
την καρδιά μου σαν ενα σκοτεινιασμένο δωμάτιο, γεμάτο υγρασία και μούχλα, αραχνοϋφαντα πέπλα της αιωνιότητας παντού, ανατριχιαστικοί θόρυβοι να σέρνονται στα πατώματα, σκιές να κρύβονται στους τοίχους, απόηχοι σβησμένων αναμνήσεων να αντηχούν σαν μελωδία από αλυσίδες και εγώ κέρινο ομοίωμα με τις ψευδαισθήσεις μιας ζωής που ποτέ δε θα μπορούσε να ήταν αληθινή.
Τετάρτη 1 Απριλίου 2009
My world collapsed
Δε θα το αρνηθώ. Ποτέ δεν ήμουν καλή με τα συναισθήματα μου. Πάντα με κατακλύζουν, με κυριεύουν, αδύνατο να τα κρύψω, με ωθούν σε λόγια βιαστικά και αμφιλεγόμενες πράξεις, έχουν τη δύναμη χίλιων τυφώνων και τις πλείστες φορές είναι εξίσου καταστροφικά. Απλούστατα δε μπορώ να τα χειριστώ και νιώθω συνεχώς σαν ένας ναυαγός μέσα στην αχανής deep blue sea, χωρίς ένα προϊδέασμα κάποιας στεριάς.
Μετά ερωτεύτηκα (God damn it!), a couple of times. Και βρίσκομαι τώρα εδώ, μετά από 2 σχεδόν χρόνια με τον ίδιο άνθρωπο. Who would have thought? Especially the people who know me, and have witnessed my previous lifestyle of 'a different night, a different diversion'. It's all in the past now. And the funny thing is that I don't feel I have changed... Εξάλλου ποτέ δε μου άρεσε αυτή η έκφραση 'οι άνθρωποι αλλάζουν'. Πώς γίνεται δηλαδή? Είμαι της άποψης ότι τα πάντα αλλοιώνονται και μεταβάλλονται, αλλά δεν αλλάζουν. Γιατί η αλλαγή για μένα σημαίνει κάτι πολύ διαφορετικό από το πρωταρχικό στάδιο. Οι εποχές μπορεί να αλλάζουν, αλλά ένα σκελετωμένο δέντρο είναι το ίδιο ανθισμένο (kinda) κάθε άνοιξη. Έτσι λοιπόν μάλλον διακηρρύττω ότι δεν άλλαξα, απλώς ανακάλυψα μια άλλη πτυχή, ίσως και εκδοχή, του εαυτού μου. Είναι τόσο άδικο όμως που ο Κοινός Γνωστός φοβάται τόσο ότι I will relapse and me being like the way I am now it´s just a temporary thing. Ίσως να μη μου το είπε ακριβώς έτσι, αλλά αυτό εννοούν τα μάτια του κάθε φορά που κοιτούν αποδοκιμαστικά, έτοιμα να με κατσαδιάσουν για κάτι άπρεπο που είπα ή έκανα.
Αλλά νιώθω ότι καταστάλαξα. Gosh! I wanna kill myself for sounding so fucking clisé. Αλλά μου το είπε η Veruska μου σήμερα, 'el es el hombre de mi vida'. Ύστερα δε μπορώ να καταλάβω γιατί με πιάνουν οι κρίσεις μου and I wanna destroy everything. I don´t do it on purpose though. It´s just so natural with me... Παράξενο που δε με εγακτέλειψε ακόμα, ή που δε με άφησε να τον διώξω όπως με τους προηγούμενους. Πρέπει να παραδεκτώ το κουράγιο του πάντως.
And then it came the day that my world collapsed! And I had tons of those. Και τα συναισθήματα να τρέχουν με τη ταχύτητα πανέμορφων γαζέλων κάπου στη σαβάννα, αλλά να μη μπορώ να διακρίνω τι από όλο το φάσμα των συναισθημάτων νιώθω. Όπως τη φορά που αποφάσισα να μη ξαναμιλήσω ποτέ στον πατέρα μου, όπως τη μέρα που προσγειώθηκα χαμένη στην Ισπανία με παρέα δυο ανθρώπους που έμελλαν να γίνουν από τους πιο σημαντικούς της ζωής μου, όπως το βράδυ που έπαιρνα το λεωφορείο για να πάω στο αεροδρόμιο της Μαδρίτης, όπως τα άσπλαχνα ξημερώματα που αποχαιρετούσα τους φίλους μου σωριασμένη στο αεροδρόμιο της Barcelona, όπως τις τόσες φορές που αποχαιρετούσα τον Κοινό Γνωστό και δεν ήξερα να ήταν η τελευταία φορά που συναντιώμασταν, όπως τις μέρες που θέλω να περπατώ μέσα στη βροχή και να αφήνω τον άνεμο να μου μαστιγώνει το πρόσωπο.
Today it was one of those days. Αυτός έφυγε. Όχι για την άκρη του κόσμου, απλώς για τη νήσο μας. Αλλα δε θα μπορούσα να αισθάνομαι ότι πήγε πιο μακριά. Και νιώθω θυμωμένη που με άφησε μονάχη μου, πληγωμένη που με εγακτάλειψε, χαρούμενη γιατί θα βρεθεί με τους φίλους και την οικογένειά του που τόσο έχει πεθυμήσει, μουδιασμένη γιατί δεν αντέχω να αναπνέω χωρίς να νιώθω την ανάσα του κοντά μου. And what the fuck?! Έτσι λοιπόν, δε μπορώ να χειριστώ τα συναισθήματά μου. And it's so frustrating cos I hate being like this. Να γραφτώ σε κανά σεμινάριο χειρισμού των συναισθημάτων? If there is such a thing...
Τουλάχιστον now I have some 'Marlen' time, or so I thought... Έχω να παραδώσω και το draft του assignment μου μέχρι την Παρασκευή, αλλά είμαι στην αρχή. Και δε μπορώ να συγκεντρωθώ, να σκεφτώ, να γράψω, να κάνω οτιδήποτε. Στο μυαλό μου στριφογυρίζει ένα τραγούδι από τα εφηβικά χρόνια... So, now he's gone, I'm sleeping with the light on...
Μετά ερωτεύτηκα (God damn it!), a couple of times. Και βρίσκομαι τώρα εδώ, μετά από 2 σχεδόν χρόνια με τον ίδιο άνθρωπο. Who would have thought? Especially the people who know me, and have witnessed my previous lifestyle of 'a different night, a different diversion'. It's all in the past now. And the funny thing is that I don't feel I have changed... Εξάλλου ποτέ δε μου άρεσε αυτή η έκφραση 'οι άνθρωποι αλλάζουν'. Πώς γίνεται δηλαδή? Είμαι της άποψης ότι τα πάντα αλλοιώνονται και μεταβάλλονται, αλλά δεν αλλάζουν. Γιατί η αλλαγή για μένα σημαίνει κάτι πολύ διαφορετικό από το πρωταρχικό στάδιο. Οι εποχές μπορεί να αλλάζουν, αλλά ένα σκελετωμένο δέντρο είναι το ίδιο ανθισμένο (kinda) κάθε άνοιξη. Έτσι λοιπόν μάλλον διακηρρύττω ότι δεν άλλαξα, απλώς ανακάλυψα μια άλλη πτυχή, ίσως και εκδοχή, του εαυτού μου. Είναι τόσο άδικο όμως που ο Κοινός Γνωστός φοβάται τόσο ότι I will relapse and me being like the way I am now it´s just a temporary thing. Ίσως να μη μου το είπε ακριβώς έτσι, αλλά αυτό εννοούν τα μάτια του κάθε φορά που κοιτούν αποδοκιμαστικά, έτοιμα να με κατσαδιάσουν για κάτι άπρεπο που είπα ή έκανα.
Αλλά νιώθω ότι καταστάλαξα. Gosh! I wanna kill myself for sounding so fucking clisé. Αλλά μου το είπε η Veruska μου σήμερα, 'el es el hombre de mi vida'. Ύστερα δε μπορώ να καταλάβω γιατί με πιάνουν οι κρίσεις μου and I wanna destroy everything. I don´t do it on purpose though. It´s just so natural with me... Παράξενο που δε με εγακτέλειψε ακόμα, ή που δε με άφησε να τον διώξω όπως με τους προηγούμενους. Πρέπει να παραδεκτώ το κουράγιο του πάντως.
And then it came the day that my world collapsed! And I had tons of those. Και τα συναισθήματα να τρέχουν με τη ταχύτητα πανέμορφων γαζέλων κάπου στη σαβάννα, αλλά να μη μπορώ να διακρίνω τι από όλο το φάσμα των συναισθημάτων νιώθω. Όπως τη φορά που αποφάσισα να μη ξαναμιλήσω ποτέ στον πατέρα μου, όπως τη μέρα που προσγειώθηκα χαμένη στην Ισπανία με παρέα δυο ανθρώπους που έμελλαν να γίνουν από τους πιο σημαντικούς της ζωής μου, όπως το βράδυ που έπαιρνα το λεωφορείο για να πάω στο αεροδρόμιο της Μαδρίτης, όπως τα άσπλαχνα ξημερώματα που αποχαιρετούσα τους φίλους μου σωριασμένη στο αεροδρόμιο της Barcelona, όπως τις τόσες φορές που αποχαιρετούσα τον Κοινό Γνωστό και δεν ήξερα να ήταν η τελευταία φορά που συναντιώμασταν, όπως τις μέρες που θέλω να περπατώ μέσα στη βροχή και να αφήνω τον άνεμο να μου μαστιγώνει το πρόσωπο.
Today it was one of those days. Αυτός έφυγε. Όχι για την άκρη του κόσμου, απλώς για τη νήσο μας. Αλλα δε θα μπορούσα να αισθάνομαι ότι πήγε πιο μακριά. Και νιώθω θυμωμένη που με άφησε μονάχη μου, πληγωμένη που με εγακτάλειψε, χαρούμενη γιατί θα βρεθεί με τους φίλους και την οικογένειά του που τόσο έχει πεθυμήσει, μουδιασμένη γιατί δεν αντέχω να αναπνέω χωρίς να νιώθω την ανάσα του κοντά μου. And what the fuck?! Έτσι λοιπόν, δε μπορώ να χειριστώ τα συναισθήματά μου. And it's so frustrating cos I hate being like this. Να γραφτώ σε κανά σεμινάριο χειρισμού των συναισθημάτων? If there is such a thing...
Τουλάχιστον now I have some 'Marlen' time, or so I thought... Έχω να παραδώσω και το draft του assignment μου μέχρι την Παρασκευή, αλλά είμαι στην αρχή. Και δε μπορώ να συγκεντρωθώ, να σκεφτώ, να γράψω, να κάνω οτιδήποτε. Στο μυαλό μου στριφογυρίζει ένα τραγούδι από τα εφηβικά χρόνια... So, now he's gone, I'm sleeping with the light on...
Along she came, with her picture,
Put it in a frame, so I won't miss her,
Got on a plane, from London; Heathrow,
It seems such a shame, yea..
I feel her. Slipping through my fingers,
Now she's gone, I'm sleeping with the light on,
And shocks went through my veins now, that she's gone,
I'm sleeping with the light on.
I see the sight, with a different light,
Words cannot describe the way I'm feeling,
P.S. Η παρούσα ανάρτηση γράφτηκε με τη συνοδεία ενός μπουκαλιού κόκκινου κρασιού and I would just died αν ο Κοινός Γνωστός διάβαζε ποτέ τις ασυναρτησίες μου. So, shhhhh.
Κυριακή 22 Μαρτίου 2009
Namaste
Για όσους μόλις τώρα συντόνισαν τους δέκτες τους, σήμερα θα αναφερθώ σε ένα από τα πολυτάραχα αέναα και απόλυτα πάθη της ζωής μου, στο LOST. Ο σημερινός τίτλος της ανάρτησης μου είναι από το ομότιτλο επεισόδιο 9 του season 5. 'Namaste' λοιπόν, όπως, να 'μαστε! Να το ήξεραν οι συντελεστές για τη σημασία της λέξης στη γλώσσα μας? Δε το αμφιβάλλω αφού το δαιμόνιο τρίο της σειράς is notorious for their two-fold sense of things and more. Το τελευταίο επεισόδιο λοιπόν διαδραματίζεται κυρίως στο νησί, με τη διαφορά ότι είμαστε 30 χρόνια πίσω, δηλαδή στο 1977. Και αυτό επειδή η πτήση Oceanic 815 έκανε τη μοιραία κάθοδο στο νησί στις 22 Σεπτεμβρίου 2004 which it was aired (watch out for the similarity in the digits for the dates 11/9 - 22/9.. Is it my fault that I am seeing conspiracies all over the place?). Ο κύκλος 5 διαδραματίζεται 3 χρόνια μετά, αφού οι περίφημοι επιζήσαντες Oceanic 6 επέστρεψαν πίσω στον πολιτισμένο πολιτισμό (i'll explain some other time why i say that). Όλος αυτός ο πρόλογοσ για σένα πολυαγαπημένη μου Anti, just to fill you in.
Από το πρώτο επεισόδιο του καινούργιου κύκλου θέλω να γράψω κάτι σχετικό, but it always seems that I'm not up to it.. Instead, περιορίζομαι στις συνομιλίες που κάνω συχνά πυκνά με τη Nash μου αλλά ακόμα it doesn't make any sense. Anyhow, έχω πολλά στο μυαλό μου που θα ήθελα να γράψω, να αναλύσω, να προκαλέσω, να δημιουργήσω αλλά όλες οι θεωρίες μου βρίσκονται ακόμα σε ένα εμβρυικό στάδιο.
Με το συγκεκριμένο επεισόδιο όμως είπα να αρχίσω να καταγράφω λίγες ιδέες and it was about time, cos I am so known for my postposteriority of affairs. Το εννιάρι λοιπόν κατάφερε να με συγκινήσει, αφού τελευταία δηλώνω ότι ήμουν λίγο απογοητευμένη από τους συντελεστές της σειράς. They became just so predictable! Δε μπορώ όμως να ανιχνεύσω what the hell I was waiting for in the first place... Το ήξερα ότι ο πρώτος κύκλος ήταν μοναδικός. Νομίζω πως όλοι συμφωνούμε ότι δεν υπάρχει τίποτε όπως την πρώτη παρθενική φορά. Που αφήνεσαι να κατακυριευτείς από κάτι, που τα συναισθήματα αρχίζουν να τρέχουν σε κάθε κύτταρο του κορμιού σου, που ίσα προφταίνεις να προλάβεις την αναπνοή σου, και ναι, θα σταματήσω τώρα πριν το περιεχόμενο της συγκεκριμένης ανάρτησης μετατραπεί σε άπρεπο περιεχόμενο.
Και οι Oceanic 6, ok, actually they are 5, they go back to the island. Σχετικό όμως αυτό, όπως σχετικό είναι και όλο το storyline της σειράς. Τώρα που έπαθα φλασhia θέλω να βροντοφωνάξω την αντίρρηση μου για το θέμα Sawyer - Juliet... I'm sorry Nash, but NO fucking way. It's so, so, SO WRONG! Και μιας και έθιξα το θέμα, what the hell with all the people who are in fact in love with someone and they get tangled up in a relationship with someone ELSE? It's just so messed up. Another example Jack - Kate, αν και αυτή η σχέση δε με πολυπείραξε και τόσο πολύ, ίσως γιατί ο Jack ήθελε πάντα την Kate, and she always kinda fancied him, even though her true love was a person like her own spirit, βλέπε απατεώνας-ανεύθυνο-ρεμάλι-κατά-βάθος-καλή-ψυχή James Sawyer. And what's up with Juliet? Από την πρώτη στιγμή που βρέθηκε μπροστά από τον Jack, μόνο που δεν είχε ένα 'να-σε-μουντάρω-να-σε-βιάσω' βλέμμα. Βασικά μπορεί και να έπαιξε ρόλο σε αυτό το ότι είχαν ένα αόρατο γυάλινο τείχος να τους χωρίζει and she couldn't get her hands on him. Αναρωτιέμαι πώς είναι να κοιμάσαι με κάποιον ένω η καρδιά σου πραγματικά να χτυπά για κάποιον άλλον? I never wanna know....
Ό,τι και να γίνει όμως, εγώ δε μπορώ να συμπαθήσω την Ιουλιέττα. Μπορεί να μην έχω την ίδια εντύπωση όπως στην αρχή, that she was a manipulating bitch trying too hard for everything, αλλά αυτή η φάση tortured soul δε της πάει καθόλου. Τώρα που το σκέφτομαι, έστω και αν ο Jack is trying to pull that thing off, he better not overdone it in this season, γιατί η μόνη βασανισμένη ψυχή που πραγματικά γουσταρω να βλέπω γιατί ο ρόλος είναι so authentic, είναι ο Angel in the Buffy,the vampire slayer series.
Anyway, η συνεχώς ανατρεπόμενη τροπή του Lost μου αρέσει, even if every time I watch an episode I just don't seem to get it. Όποια θεωρία και αν αρχίσω να αναπτύσσω, μετά κάτι έρχεται και μου χαλά τη συνοχή, η οποία δεν είναι κατανάγκην να είναι λογική (μη ξεχνούμε ότι πάντα μιλούμε για το τρίο JJ Abrams, Jeffrey Lieber, Damon Lindelof) αλλά ούφου!
Αυτό που πραγματικά με εξέπληξε (εκτός από τον Ben-kid which even if it was predictable who was, it was an excellent twist, το ερώτημα γιατί οι 4 από τους 5 βρέθηκαν τη χρονική στιγμή του 1977 ενώ η Sun όχι, το γεγονός ότι είδαμε τον Ethan ως ένα μικρό άκακο μπεμπέ και όχι ως ένα μανιακό γιατρό με τις ενεσάρες του) ήταν η ανατροπή του who's in power now? Εν μια νυκτί (ok, actually in 3 years time) ο Sawyer από ένας ανεύθυνος λουζερόβιος παίζει με αρκετή επιτυχία μπορώ να πω το ρόλο του οικογενειάρχη, επικεφαλή, leader, call the shots player. Και btw περνά το χαμένο στυλ μαλλιά των '70's με patillas (ελληνικά νομίζω η λέξη είναι φαβορίτες?) with such a hit! Ό,τι και να κάνει ο Sawyer απλούστατα δε μπορεί να μην είναι sex symbol! Ayyy...
Η τελευταία σκηνή ήταν η απόλυτη πόρωση. Ο διάλογος με τον Jack was so intense, that I felt so uncomfortable sitting in my chair. Η άνεση με την οποία ο James επιδείκνυε την γυναίκα, το στάτους, την καινούργια κατάσταση. Θα προστεθεί στη λίστα μου με τις καλύτερες σκηνές EVER! Στην αρχή, ήμουν πολύ relieved που είδα ότι ο James (μισώ το 'Jim' - πώς του ήρθε?) ήταν ο ίδιος με το name-calling του και τα καυστικά του σχόλια. Όμως στην τελευταία σκηνή εκείνο το βλέμμα στα μάτια του διαψεύδει την αρχική μου υπόθεση. Είναι γνωστό ότι η δύναμη διαφθείρει... Και με πόση ευκολία δε χάνει ευκαιρία να ρίχνει στα μούτρα του άλλου το how tables turn.
Θα μπορούσα να μιλώ για το Lost non stopping, but i better call it for now. Έχω ακόμα πολλά να οργανώσω στο μυαλό μου...
Που να πάρει, δε μπορώ να βρω τη σκηνή μου με το latest confrontation Jack-Sawyer. Παραθέτω λοιπόν το αρκικό trailer of the new season and the theme song by The Fray (I am sooo loving it!).
Anybody has anything to add?
I found God
on the corner of first and amistad
where the west
was all but one
all alone
smoking his last cigerette
i said where you been
he said ask anything
where were you
when everything was falling apart
all my days spend my the telephone
never rang
when all i needed was a call
never came
to the corner of first and amistad
lost and insecure
you found me
you found me
lyingon the floor
surrounded surrounded
whyd you have to wait
where were you where were you
just a little late
you found me you found me
but in the end
everyone ends up alone
losing her
the only one whose ever known
who i am
who im not
who i wanna be
no way to know how long
she will be next to me
early morning
city breaks
ive been calling
for years and years and years and years
and you never left me no messages
never send me no letters
you got some kind of nerve
taking all i want
lost and insecure
you found you found me
lying on the floor
where were you where were you
lost and insecure
youfound me you found me
lying on the floor
surrounded surrounded
whyd you have to wait
where were you where were you
just a little late
you found me you found me
why'd you have to wait
to find me to find me
Από το πρώτο επεισόδιο του καινούργιου κύκλου θέλω να γράψω κάτι σχετικό, but it always seems that I'm not up to it.. Instead, περιορίζομαι στις συνομιλίες που κάνω συχνά πυκνά με τη Nash μου αλλά ακόμα it doesn't make any sense. Anyhow, έχω πολλά στο μυαλό μου που θα ήθελα να γράψω, να αναλύσω, να προκαλέσω, να δημιουργήσω αλλά όλες οι θεωρίες μου βρίσκονται ακόμα σε ένα εμβρυικό στάδιο.
Με το συγκεκριμένο επεισόδιο όμως είπα να αρχίσω να καταγράφω λίγες ιδέες and it was about time, cos I am so known for my postposteriority of affairs. Το εννιάρι λοιπόν κατάφερε να με συγκινήσει, αφού τελευταία δηλώνω ότι ήμουν λίγο απογοητευμένη από τους συντελεστές της σειράς. They became just so predictable! Δε μπορώ όμως να ανιχνεύσω what the hell I was waiting for in the first place... Το ήξερα ότι ο πρώτος κύκλος ήταν μοναδικός. Νομίζω πως όλοι συμφωνούμε ότι δεν υπάρχει τίποτε όπως την πρώτη παρθενική φορά. Που αφήνεσαι να κατακυριευτείς από κάτι, που τα συναισθήματα αρχίζουν να τρέχουν σε κάθε κύτταρο του κορμιού σου, που ίσα προφταίνεις να προλάβεις την αναπνοή σου, και ναι, θα σταματήσω τώρα πριν το περιεχόμενο της συγκεκριμένης ανάρτησης μετατραπεί σε άπρεπο περιεχόμενο.
Και οι Oceanic 6, ok, actually they are 5, they go back to the island. Σχετικό όμως αυτό, όπως σχετικό είναι και όλο το storyline της σειράς. Τώρα που έπαθα φλασhia θέλω να βροντοφωνάξω την αντίρρηση μου για το θέμα Sawyer - Juliet... I'm sorry Nash, but NO fucking way. It's so, so, SO WRONG! Και μιας και έθιξα το θέμα, what the hell with all the people who are in fact in love with someone and they get tangled up in a relationship with someone ELSE? It's just so messed up. Another example Jack - Kate, αν και αυτή η σχέση δε με πολυπείραξε και τόσο πολύ, ίσως γιατί ο Jack ήθελε πάντα την Kate, and she always kinda fancied him, even though her true love was a person like her own spirit, βλέπε απατεώνας-ανεύθυνο-ρεμάλι-κατά-βάθος-καλή-ψυχή James Sawyer. And what's up with Juliet? Από την πρώτη στιγμή που βρέθηκε μπροστά από τον Jack, μόνο που δεν είχε ένα 'να-σε-μουντάρω-να-σε-βιάσω' βλέμμα. Βασικά μπορεί και να έπαιξε ρόλο σε αυτό το ότι είχαν ένα αόρατο γυάλινο τείχος να τους χωρίζει and she couldn't get her hands on him. Αναρωτιέμαι πώς είναι να κοιμάσαι με κάποιον ένω η καρδιά σου πραγματικά να χτυπά για κάποιον άλλον? I never wanna know....
Ό,τι και να γίνει όμως, εγώ δε μπορώ να συμπαθήσω την Ιουλιέττα. Μπορεί να μην έχω την ίδια εντύπωση όπως στην αρχή, that she was a manipulating bitch trying too hard for everything, αλλά αυτή η φάση tortured soul δε της πάει καθόλου. Τώρα που το σκέφτομαι, έστω και αν ο Jack is trying to pull that thing off, he better not overdone it in this season, γιατί η μόνη βασανισμένη ψυχή που πραγματικά γουσταρω να βλέπω γιατί ο ρόλος είναι so authentic, είναι ο Angel in the Buffy,the vampire slayer series.
Anyway, η συνεχώς ανατρεπόμενη τροπή του Lost μου αρέσει, even if every time I watch an episode I just don't seem to get it. Όποια θεωρία και αν αρχίσω να αναπτύσσω, μετά κάτι έρχεται και μου χαλά τη συνοχή, η οποία δεν είναι κατανάγκην να είναι λογική (μη ξεχνούμε ότι πάντα μιλούμε για το τρίο JJ Abrams, Jeffrey Lieber, Damon Lindelof) αλλά ούφου!
Αυτό που πραγματικά με εξέπληξε (εκτός από τον Ben-kid which even if it was predictable who was, it was an excellent twist, το ερώτημα γιατί οι 4 από τους 5 βρέθηκαν τη χρονική στιγμή του 1977 ενώ η Sun όχι, το γεγονός ότι είδαμε τον Ethan ως ένα μικρό άκακο μπεμπέ και όχι ως ένα μανιακό γιατρό με τις ενεσάρες του) ήταν η ανατροπή του who's in power now? Εν μια νυκτί (ok, actually in 3 years time) ο Sawyer από ένας ανεύθυνος λουζερόβιος παίζει με αρκετή επιτυχία μπορώ να πω το ρόλο του οικογενειάρχη, επικεφαλή, leader, call the shots player. Και btw περνά το χαμένο στυλ μαλλιά των '70's με patillas (ελληνικά νομίζω η λέξη είναι φαβορίτες?) with such a hit! Ό,τι και να κάνει ο Sawyer απλούστατα δε μπορεί να μην είναι sex symbol! Ayyy...
Η τελευταία σκηνή ήταν η απόλυτη πόρωση. Ο διάλογος με τον Jack was so intense, that I felt so uncomfortable sitting in my chair. Η άνεση με την οποία ο James επιδείκνυε την γυναίκα, το στάτους, την καινούργια κατάσταση. Θα προστεθεί στη λίστα μου με τις καλύτερες σκηνές EVER! Στην αρχή, ήμουν πολύ relieved που είδα ότι ο James (μισώ το 'Jim' - πώς του ήρθε?) ήταν ο ίδιος με το name-calling του και τα καυστικά του σχόλια. Όμως στην τελευταία σκηνή εκείνο το βλέμμα στα μάτια του διαψεύδει την αρχική μου υπόθεση. Είναι γνωστό ότι η δύναμη διαφθείρει... Και με πόση ευκολία δε χάνει ευκαιρία να ρίχνει στα μούτρα του άλλου το how tables turn.
Θα μπορούσα να μιλώ για το Lost non stopping, but i better call it for now. Έχω ακόμα πολλά να οργανώσω στο μυαλό μου...
Που να πάρει, δε μπορώ να βρω τη σκηνή μου με το latest confrontation Jack-Sawyer. Παραθέτω λοιπόν το αρκικό trailer of the new season and the theme song by The Fray (I am sooo loving it!).
Anybody has anything to add?
I found God
on the corner of first and amistad
where the west
was all but one
all alone
smoking his last cigerette
i said where you been
he said ask anything
where were you
when everything was falling apart
all my days spend my the telephone
never rang
when all i needed was a call
never came
to the corner of first and amistad
lost and insecure
you found me
you found me
lyingon the floor
surrounded surrounded
whyd you have to wait
where were you where were you
just a little late
you found me you found me
but in the end
everyone ends up alone
losing her
the only one whose ever known
who i am
who im not
who i wanna be
no way to know how long
she will be next to me
early morning
city breaks
ive been calling
for years and years and years and years
and you never left me no messages
never send me no letters
you got some kind of nerve
taking all i want
lost and insecure
you found you found me
lying on the floor
where were you where were you
lost and insecure
youfound me you found me
lying on the floor
surrounded surrounded
whyd you have to wait
where were you where were you
just a little late
you found me you found me
why'd you have to wait
to find me to find me
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)