Μια Μαύρη Μέρα - Σσιερετούμεν!

Θυμάται κανείς εκείνη τη sweet movie με την Michelle Pfeiffer και τον κουκλο-γκόμενο George Clooney στην ταινία One Fine Day? Και οι δυο είναι χωρισμένοι γονείς, εκείνη αρχιτέκτονας, αυτός δημοσιογράφος. Κατά τη διάρκεια των γεγονότων μιας μέρας γνωρίζονται και από την αρχή υπάρχει μια εκρηκτική χημεία. Μάλλον θα αναρωτιέστε ποιος ο συσχετισμός με μένα. Εγώ ούτε παντρεμένη χωρισμένη είμαι, ούτε παιδί έχω (thank God!). Η συγκεκριμένη μέρα που περνούν μαζί όμως είναι γεμάτη απρόβλεπτες σπαστικές καταστάσεις, ατυχίες και events, από εκείνα που σε κάνουν να θες να καθίσεις στη μέση του δρόμου και να βάλεις τα κλάματα. Μια τέτοια μέρα είχα και εγώ, μόνο που στο τέλος δεν είχα έναν George για να επανορθώνει για την κατάμαυρη μέρα (Σσιερετούμεν!)

Λοιπόν, το πρωί είχα ραντεβού στον οπτικό για να πάρω καινούργιους φακούς. Δε πάει άλλο η κατάσταση να βρέχει και εγώ να είμαι με τις γυαλλάρες μου, να τις βγάζω, να τις σκουπίζω, μετά από πέντε βήματα να τις ξαναβγάζω και να τις ξανασκουπίζω. Τις προάλλες είχε να με πατήσει ένα καμιόνι του Royal Mail (τουλάχιστον θα έφτανα στον άλλο κόσμο με royal touch). Σηκώνομαι μετά το μεσημέρι, αφού τελευταία έγινα κάπως βρυκόλακας, όχι-δε πίνω αίμα ακόμα, αλλά πάω για ύπνο γύρω στις 8 και σηκώνομαι γύρω στις 12 για να διεκπεραιώσω τις καθημερινές μου ασχολίες. Αφού νυχτώνει που νυχτώνει σε αυτή τη μαύρη χώρα (σσιερετούμεν) από τις 4, τι πάω για ύπνο στις 8, τι στις 12... Ανηγουέη, ξέφυγα από το θέμα (πάλι!). Πάω στο ραντεβού και θέλοντας να γλιτώσω 20 λίρες για την εξέταση τους δείχνω το χαρτί της εξέτασης που είχα κάνει στην Ισπανία τον Αύγουστο. Αφού τους κάνω μια μετάφραση, μου απαντούν ότι δεν ισχύει η συνταγή για τα γυαλιά και ότι είναι άλλη κουβέντα οι φακοί επαφής. Fair well 20 pounds! Μετά από ένα σωρό ερωτήσεις για το αν έχω διαβήτη ή αν έχω κανένα άλλο πρόβλημα υγείας (σε όλες τις ερωτήσεις η απάντηση μου ήταν ΝΟ), μου λέει ότι θα μου δώσουν δοκιμαστικούς φακούς, να περάσω να τους πάρω σε λίγες μέρες, μετά θα πρέπει να ξανακλείσουμε άλλο ραντεβού, μετά να εξετάσουν αν είναι οι κατάλληλοι και μετά να μου δώσουν τους κανονικούς. Shit! Επιπλέον, δε μπορώ να τους κάνω με χρώμα, μιας και δεν υπάρχουν φακοί με μυωπία, αστιγματισμό και χρώμα. Κλαψ κλαψ!

Ξεκινώ για το σπίτι (εστίες). Πάω με τα νεύρα να βρω τον υπέυθυνο να του πω ότι μετά από 2 μαυρογέρημους (σσιερετούμεν) μήνες που μετακόμισα, my shower still doesn't work και αναμένουν να τους πληρώνω και σχεδόν 150 λίρες τη βδομάδα! Μετά από ένα σωρό απολογίες και κούφιες μάλλον υποσχέσεις ότι οι repair-men θα περάσουν τέλος της βδομάδας πάω στο δωμάτιο μου. Μετά από 3 άκρως μηδενικότατες εποικοδομητικές ώρες, ξεκινώ να παώ στο κομμωτήριο για να βάψω το μαλλί. Όταν πήγα να κλείσω το ραντεβού τις προάλλες νόμιζα εξηγήθηκα άπταιστα. Της είπα ότι θέλω ένα κόκκινο έντονο χρώμα, να βγάζει μάτι, μόνο που δεν της είπα πουτανέ (αν και έπρεπε). Πάω, αυτή χασιμιά, έρχεται μετά από 15 λεπτά και 1000 απολογίες και με καθίζει στην καρέκλα του βασανιστηρίου. Όμως είχε κάτι χέρια τόσο αεράτα, που σχεδόν δεν ένιωσα κανένα ίχνος τριχομαλλίσματος και όταν πια είχε απλώσει τη βαφή και μου ξέπλενε τα μαλλιά κάνοντας τους μασάζ, νομίζω είχα αρχίσει να την ερωτεύομαι. Τελειώνει σε κάποια φάση το μασάζ όπως όλα τα ωραία σε αυτή την άδικη ζωή) και οδεύω προς τον καθρέφτη. Είχε να πάθω έφραγμα! Δηλαδή τι δεν κατάλαβε η μαννή. Δε μπορεί να ξεχωρίσει το κόκκινο πουτανέ από το σχεδόν μαύρο. Ok, είπαμε ότι πέρασα μαι highschool dark gothic φάση και μπορέί να ακούω punk emo μουσική αλλά αν ήθελα να γινώ η γκόμενα του the Crow θα το έκανα a long time ago!

Άρχισα να ζαλίζομαι, να με κυριεύουν θολούρες παντού, να θέλω να αρχίσω να κλαίω με λυγμούς και το αποκορύφωμα να πιάνει το πιστολάκι για να μου στεγνώσει τα μαλλιά! ΑΑΑΑ! Σημειωτέον ότι το μαλλί μου είανι σγουρό και ποτέ μα ποτέ δε συνίσταται να παίρνεις το πιστολάκι και να το σσιαμαλίζεις πάνω στο κεφάλι. Μετά το αρχικό σοκ ήθελα να την τριχομαλλίσω. Πληρώνω, φορώ το σακκάκι μου, βάζω την κουκούλα και βγαίνω έξω στο δρόμο. Δε μπορούσα να αντέξω άλλο, παίρνω τηλέφωνο τον Κοινό Γνωστό και ανάμεσα σε λυγμούς και δάκρυα του εξιστορώ τα καθέκαστα! Το ρεζίλι: Totenham Court Road in rush hour με 1000 κόσμο και εγώ να μυξοκλαίω στο τηλέφωνο.

-Αγάπη μου, τωρά που δεν έχω τα κόκκινα πουτανίσιμα μαλλιά μου θα με ξεερωτευτείς?
-Όχι μωρό μου.
-Μα γιατίιιιι? Αφού δεν έχω τα καπαρετζίσιμα μαλλιά μου που είδες την πρώτη νύχτα που με είδες και με ερωτεύτηκεεεες!
- Δεν είναι μόνο τα μαλλιά σου που ερωτεύτηκα λατρεία μου.

Και μετά από πολλά τέτοια φτάνω στην θλιβερή μου κρύπτη, κρεβάτι νεκρικό. Κάνω ένα μπάνια μπας και κάτσει το μαλλί και διαπιστώνω με φρίκη ότι μου χτένισε τα μαλλιά τόσες πολλές φορές που αδύνατο να σγουρύνουν! Πέφτω στο κρεβάτι και μακάρι να ξυπνήσω και να είναι ένας εφιάλτης. Atleast I can dream, no?

Ξυπνώ γύρω στις 12. Πάω στον καθρέφτη. Δεν ήταν εφιάλτης τελικά. Μπαίνω στο ιντερνετ και βλέπω τα κομμωτήρια Toni & Guy. Θα παώ αύριο να κλείσω ραντεβού. Είμαι σίγουρη ότι οι εκπαιδευόμενες εκεί δε μπορούν να κάνουν μεγαλύτερη ζημιά.

Πάω στη κουζίνα. Κάνω αυγό τηγανητό, με λουκάνικα και πατάτες. Το φαγητό πάντα με κάνει να νιώθω καλύτερα. Και μετά ακολουθεί Haagen Danz baileys! Με παίρνει τηλέφωνο ο Κοινός Γνωστός. Δε ξέρω πως τα καταφέρνω και μαλλώνουμε κάθε φορά από το τίποτα. Ανάθεμα μαύρο (σσιερετούμεν!).

Πρέπει να πάω να πάρω τα ρούχα από το στεγνωτήριο. Δεν έχει ψυχή στους διαδρόμους και φοβάμαι κάπως. Anw, παίρνω μαζί μου το σκουπόξυλο και πάω για τα ρούχα.

Καληνύχτα, μάλλον Καλό ξημέρωμα!