Ποτέ δε νόμιζα ότι η ζωή έχει χρώματα. For me it was more like grey. 14 shades of grey to be precise, as Staind suggested. Now I’m not that sure. Everything started to fade away after that thing happened. ‘A thing’, that’s how I refer when I mean her death. Νιώθω σα μια παλλόμενη φιγούρα στατικού ηλεκτρισμού που τρεμοπαίζει στο περιθώριο. At night time it gets even worse. Shadows can play a lot of tricks on you, and the mind as well. Ακόμα δε μπορώ να το πιστέψω. Αδυνατώ. Και αρνούμαι. Και όλο σκέφτομαι ότι όλοι οι άλλοι θα νομίζουν that I’m losing my mind. Maybe I know I did. Ο χρόνος μου μοιάζει πιο κυκλικός από ποτέ. Totalmente tonterias lo que dicen por el tiempo. It will never get better. I will never feel better. Every second is the same again and again for more than a month now. Συνέχεια σκέφτομαι ‘γιατί’? Και σιχαίνομαι τις απαντήσεις του τύπου ‘έτσι ήταν το θέλημα του θεού’. Λοιπόν, εγώ αποκηρύσσω το θεό τους. Δεν υπάρχει πλέον για μένα. Ίσως και ποτέ να μην υπήρξε. Ποτέ δε πίστευα ιδιαίτερα σε αυτόν. Ίσως να νόμιζα ότι κάτι υπάρχει, αλλά I never put much thought into it. Δε θυμάμαι πότε ακριβώς άρχισε αυτή η decayed άποψη μου περί θρησκείας. But now I know exactly when I lost my faith in case anybody asks. The exact moment they told me over the phone. Ποτέ δε ξανάνιωσα έτσι. Απόλυτα παγωμένη. Ίσως το να είσαι νεκρή feels like that. Τόσο αδύναμη, τόσο μηδαμινή, τόσο τίποτε. Και τώρα να θέλω να βάλω όλους μου τους φίλους και την οικογένεια μέσα σε μια bubble of sheer sunlight για να τους προστατέψω από τα πάντα. Αλλά απέτυχα. Σπασμένα θρύψαλα της καρδιάς μου all over the place, να μαζεύει κομμάτια ο Κοινός Γνωστός όταν ήρθε να με παρηγορήσει. Και τώρα νιώθω τόσο μίσος να με πλημυρίζει, σα να γλύφουν το σώμα μου φλόγες της κόλασης. Μίσος. Αδιευκρίνιστο. Θολό. Τυφλό. Απέραντο. Οργισμένο. Λυσσασμένο. Μπορεί και να έπαψα να αισθάνομαι αγάπη. Μάλλον έσβησε με την τελευταία της πνοή. The only thing I got left is memories: που μου χάρισε το πρώτο μου γατί εκείνο το φθινοπωρινό απόγευμα μέσα σε ένα ψάθινο καλαθάκι, όλα τα διαλείμματα που ήμουν πρώτη τάξη και πάντα με προσκαλούσε να πάω μαζί της, που μου έμαθε να διαβάζω, εκείνη τη φορά που πήγα να κάνω βουτιά στο μώλο και μετά the bus driver wouldn’t let me in, τότε που μάλλωνα με τους γονείς και πήγαινα σπίτι της, τα πρωινά του Σαββάτου που πηγαίναμε ψώνια και με κερνούσε καφέ, τα αναπάντεχα της τηλεφωνήματα just to check if I was alright or if I needed anything, our nights out, ALWAYS being there for me. Νόμιζα that I was gonna make up for it. Y el tiempo se acabo sin darlo cuenta. Το ξέρω πως δε σημαίνει ότι επειδή ένα άτομο δεν είναι μαζί μας παύουμε να το αγαπάμε. But the distance hurts so much. Θα έκανα τα πάντα για να ερχόταν πίσω. Και εννοώ τα πάντα. Ακόμα και όταν κάποτε νιώθω την ανάγκη να ορκιστώ mi amor eterno στον Κοινό Γνωστό, ακόμα και τότε του λέω ότι ‘θα έκανα σχεδόν τα πάντα’. Και όλα αυτά τα συναισθήματα… Βασικά είναι ένα. Ξέρω πως τώρα πια ποτέ δε θα είμαι χαρούμενη. Μπορεί να περπατώ έξω στον ήλιο, να λέμε αστεία με τις φίλες μου, να μοιράζομαι ένα φιλί με τον Κοινό Γνωστό, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν είμαι νεκρή. Είμαι τελείως μόνη μου. I will miss you forever cuz...
Until we meet again.
Until we meet again.
Beauty emanates from every word that you say
And capture the deepest thoughts
In the purest and simplest of ways
But you see
I'm not that graceful like you
Nor am I as eloquent
But just a simple melody
Can change the way that you see me
And right now..
