Time is Running Out!

Αυτή την ώρα που γράφω αυτές τις αράδες στον υπολογιστή μου βρίσκομαι στο αεροδρόμιο της Barcelona. Πλάι μου στοιβαγμένες οι βαλίτσες μου, δίπλα στο κάθισμα ο Michal και η Barbara να προσπαθούν να βρουν λόγια για να με παρηγορήσουν. Αλλά εγώ είμαι απαρηγόρητη! Καμιά λέξη στον κόσμο δε μπορεί να με παρηγορήσει αυτή τη στιγμή! Μόλις αποχαιρέτησα τη Veruska μου…

Αλλά ας πάρω τα πράγματα από την αρχή. 11 Σεπτεμβρίου σήμερα, καθοριστική μέρα για τους προληπτικούς και ημερομηνία αρκετών συμβάντων. Για μένα, η ημερομηνία που θα επιστρέψω στο μεσογειακό μου νησάκι μετά από 9 ολόκληρους μήνες. Περίμενα αυτή τη μέρα εδώ και αρκετό καιρό, πάρα πολύ καιρό. Και τώρα που έφτασε θέλω να γυρίσω το ρολόι πίσω! Damn! It happens all the time. Τις τελευταίες μέρες σκέφτομαι όλα όσα πέρασα στην όχι και τόσο αγαπητή μου Manresa. Έτσι, για να κάνω ένα reassessment της όλης κατάστασης. Να δω αν άξιζε τον κόπο όλο αυτό. Να φύγω από την Κύπρο μου σε μια φάση της ζωής που για πρώτη φορά άρχισα να τη συνηθίζω, να αφήνω πίσω την οικογένεια μου, οι φίλοι μου να ξεκινούν τα μεταπτυχιακά τους και εγώ να μένω πίσω, όπως πάντα. Η ζωή μου να μένει πίσω. Αν και κάποτε δε το βλέπω έτσι. Και αυτή τη στιγμή είναι μια από εκείνες τις φορές (τις λιγοστές). Όλον αυτό τον καιρό που πέρασα μακριά από τους αγαπημένους μου έμαθα αρκετά. Έμαθα να εκτιμώ της πατρίδα μου (και τους συμπατριώτες μου, σε μεγάλο βαθμό), έμαθα να εκτιμώ τα ηλιόλουστα πρωινά, την καλή παρέα, τα κυριακάτικα μεσημέρια στο σπίτι της νονάς μου με τον τατά μου in the back yard να ετοιμάζει τη σούβλα, το έτοιμο φαγητό στο τραπέζι μετά από μια κουραστική μέρα καθώς και τόσα πολλά άλλα.

Θέλω να πω ότι αυτή μου εμπειρία ήταν ό,τι χειρότερο βίωσα μέχρι τώρα. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν εκτιμώ την ύπαρξη της. Όμως θα πεθυμήσω τα μικρά μου να παίζουν απρόσεκτα και να κάνουν διαγωνισμούς με τα ποδηλατάκια τους και εγώ να τρέχω από πίσω τους φροντίζοντας να μη χτυπήσουν (πολύ), τους μεγάλους να παίζουν ποδόσφαιρο και να αλληλοκτυπιούνται, εγώ να φωνάζω και να απειλώ τους πάντες να σταματήσουν αλλιώς θα είχαν σοβαρότατες επιπτώσεις. Θα μου λείψουν οι Τρίτες που βοηθούσα τον Jimmy στα μαθηματικά του, οι Παρασκευές που διάβαζα Γεωγραφία με τον Sayid, τα επιτραπέζια με τους αδελφούς Ghabzouri, το μικρό Xasan να σκέφτεται την επόμενη του κίνηση, το Moha να λέει «a city» και τον Abde να παραπονιέται για όλους και για τα πάντα.

Σκέφτομαι ότι το αεροδρόμιο είναι ο τελευταίος χώρος στον οποίο θα δω τη Βέρα μου για τελευταία φορά, μέχρι να ξαναβρεθούμε και εγώ θέλω να ξαναβρεθούμε σύντομα. Τώρα μάλλον θα επιστρέφει πίσω στη Μανρέσα, ενώ εγώ περιμένω την πτήση μου η οποία είναι σε 5 ώρες περίπου και ο καημένος ο Μιχάου με την Μπάρμπαρα περιμένουν υπομονετικά μαζί μου μέχρι να πάρουν το μετρό και μετά το λεωφορείο για το road trip τους στη Madrid.

Η μπαταρία μου είναι στα τελευταία της, ο κόσμος είναι λιγοστός αυτή την ώρα, αρκετοί κοιμούνται στο πάτωμα και εγώ ξαναβλέπω σα ταινία στο μυαλό μου όλους αυτούς τους μήνες που πέρασα στην Catalonia, Spain.Είμαι απόλυτα βέβαιη ότι σύντομα θα δω τη Veruska μου και ο Michal υποσχέθηκε να με επισκεφτεί με τη Barbara σύντομα. Η φιλία μας θα διαρκέσει για πάρα πολλά χρόνια, έστω και αν δε θα μένουμε μαζί. Και θα δημιουργήσουμε καινούργιες αναμνήσεις για να με συντροφεύουν σε κάθε μου ταξίδι.
Προς το παρόν, κάτι διαφορετικό με περιμένει στην πατρίδα και μετά στο Λονδίνο. I can hardly wait!

Υποσημείωση: Γραμμένο στις 11 Σεπτεμβρίου, στο αεροδρόμιο της Barcelona.

Η μέρα ξεκινά

Ντριν ντριν. Το ξυπνητήρι αρχίζει να χτυπά σα δαιμονισμένο. Με μισόκλειστα μάτια κοιτώ την ώρα. 9:28. Ίσως κάποιος να πει ότι δεν είναι και τόσο νωρίς, but trust me it is, especially when you went to bed at 6:oo a.m. Θέλω να κοιμηθώ κι άλλο. Θέλω να ξυπνήσω μόνη μου, ό,τι ώρα μου κάνει κέφι. Θέλω να χουζουρέψω στο κρεβατάκι μου. Θέλω να βάλω μουσική και να χορέψω φορώντας τις πυτζάμες μου. Πρέπει να σηκωθώ... Ίσως μπορώ να κοιμηθώ ακόμα λίγα λεπτά. Βάζω το ξυπνητήρι για πιο μετά. Η ψευδαίσθησή μου δεν κρατά για πολύ. Χτυπά το τηλέφωνο. Απαντώ με χασμουρητά. Είναι η tutor μου και παίρνει απλώς για να μου πει αν μπορώ να βρεθούμε μισή ώρα πριν από το προκαθορισμένο εδώ και μια βδομάδα ραντεβού μας. Ασφαλώς my answer is NO! Ε μα δηλαδή ότι θυμηθεί ο καθένας. Δε φτάνει που έχω να πάω στο Ajuntamiento (=Δημαρχείο) να δηλώσω την αναχώρηση μου από το διαμέρισμα, να περάσω από το Κέντρο Γλωσσών να δω τι στο καλό γίνεται με το δίπλωμα μου, να πάω στη βιβλιοθήκη Casino (you better believe it, it is the name of the Library, όπως λέμε Δημοτική Βιβλιοθήκη ένα πράμα)να αφήσω κάτι ταινίες, να περάσω από το Γραφείο να χαιρετίσω τις συναδέλφισσες and the list (όχι αυτή του Schindler) goes on and on.

Σε τέσσερις μέρες θα είμαι στο σπιτάκι μου, στην πανέμορφη μου Λεμεσό, να κάθομαι σα βασίλισσα στο σαλόνι, η μάμμα μου να μου φέρνει κάθε μισή ώρα κάτι να τσιμπήσω, να βλέπω τις σειρές μου στην τηλεόραση και να μαλλώνω με την kid sister μου (που μαλλον by now θα είναι karate kid).

Τις τελευταίες μέρες I get caught in a series of events. Καταρχάς, τον τελευταίο μήνα δε νομίζω να κοιμήθηκα πάνω από 4 ώρες. Πρώτα ήταν το ομαδικό road trip-camping trip με τους συγκατοίκους μου. Μετά η αλλαγή στο ωράριο της δουλειάς. Έπειτα ήρθε ο φίλος μου Juanjo και είχα να κάνω ξεναγήσεις και να μαγειρεύω και να τακτοποιώ το σπίτι και γενικά να κάνω όλες τις δουλειές. Αλλά παράπονο δεν έχω. Την Παρασκευή είχαμε μια πολύ ωραία εκδρομή εγώ, ο Juanjo και η συγκάτοικος μου Vera (aka Veruska Lucia Lino Ferreira). Πήγαμε στη Girona. It was the second time for me, μιας και ξαναπήγα ακόμα μια φορά μεσα στον Ιούνιο με έναν κοινό μου γνωστό. Η πόλη είναι μαγευρικά υπέροχη, σαν ένα παραμύθι, όπως άλλοτε όλες σχεδόν οι πόλεις που επισκέπτηκα στην Ισπανία.

Στο στρατόπεδο η τρομπέτα ήχησε το πρωινό εμβατήριο στις 7:00 a.m. sharp! The privates had only 12 minutes each to use the camp facilities (bathroom, kitchen) and prepare their packs. At 7:50 we were at the bus station. Προς μεγάλη μου έκπληξη η ουρά ήταν μεγάλη, για τέτοια ώρα και σε τράπεζα δεν ήμασταν. Περιμένουμε και περιμένουμε. Η γραμμή μεγαλώνει. Η ώρα περνά. Αρχίζω να εκνευρίζομαι. Από πού στο καλό (σχετικό τούτο) θα αγοράσουμε τα εισιτήρια, γιατί δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα να πάω charge-free. Σταματώ έναν οδηγό και τον ρωτώ. Με απόλυτη φυσικότητα μου απαντά "Η κοπέλα που κρατά τα κλειδιά δεν ήρ8ε ακόμα. Τώρα να δούμε". Αφού περιμένουμε ακόμα λίγο και είμασταν στο παρά πέντε να ξεκινήσουμε a revolution. Μπαίνω στο λεωφορείο φανερά δυσαρεστημένη, επιδεικνύω την αγανάκτηση μου, ο οδηγός δε δέχεται την Euro26 για να μου κάνει έκπτωση, του ρίχνω ένα απαξιωτικό βλέμμα και κάθομαι αμίλητη για το υπόλοιπο του ταξιδιού. Και ύστερα απορώ γιατί αυτή η χώρα δεν πάει μπροστά (καλύτερα να διαχωρήσω τη χώρα από το αυτόνομο τμήμα της Catalonia that they wish they could be a country)! Joder! Hostiaaa!

Αλλα it was worth it, totally! Περπατήσαμε όλη τη Girona. Είδαμε το Barrio Antic (Ιστορικό Μέρος), τα αραβικά λουτρά, ανεβήκαμε και κατεβήκαμε δρομάκια, φτάσαμε σε ένα μεγαλόπρεπο κάστρο, είδαμε ένα μουσείο με μινιατούρες (it was SO CUTE!) και επισκεπτήκαμε ένα άλλο μουσείο με costumes του cinema. It was unbeliavable! Μεταξύ άλλων είδα τη μάσκα που φορούσε ο Antonio in the Mask of Zorro, κόλλησα τα μούτρα μου στη βιτρίνα με τη μάσκα του Batman στην ταινία του Tim Burton και ανάπνευσα κοντά στο φόρεμα που φορούσε η Merylin στο Gentlemen Prefer Blonds.

The truth is it was a great day, που θα νόμιζε κανείς ότι τελείωσε με την επιστροφή στο σπίτι, when it suddenly hit me! I have to prepare a dinner, κάτι fairwell something, and I already invited some people over. Προς ολοταχώς στην κουζίνα λοιπόν, όπου και θα παρέμενα για τις υπόλοιπες 3 ώρες. Αλλά η μάμμα μου θα ήταν τόσο περήφανη για μένα! Έκανα κεφτέδες, μακαρόνια του φούρνου, σαλάτα ελληνική και ένα γλυκό (χρόνος ετοιμασίας: 15 λεπτά, αγορά: Eroski, κόστος: 5 ευρώ). Maybe it doesn't sound much, but it took me a lifetime to get all this done by myself. Η fiesta ήταν πολύ συρικνωμένη, εγώ και 6 άτομα, εκ των οποίων οι μισοί ήταν οι συγκάτοικοί μου, αφού οι συνάδελφοι μου δεν καταδέκτηκαν την πρόσκλησή μου. Anwz, βλέπω την ώρα και θέλω να παιχτώ! I have things to do, που δεν ανέχονται άλλη παράταση. Αναφέρω μονάχα ότι η μέρα και η βραδιά τελείωσαν με την κατανάλωση 2 μπουκαλιών vodka και καμιά ντουζίνα μπύρες, με τους καλεσμένους να κοιμούνται σε διάφορες γωνιές του σπιτιού και στην τηλεόραση να παίζει το "Before sunset" με τον Ethan.