Αυτή την ώρα που γράφω αυτές τις αράδες στον υπολογιστή μου βρίσκομαι στο αεροδρόμιο της Barcelona. Πλάι μου στοιβαγμένες οι βαλίτσες μου, δίπλα στο κάθισμα ο Michal και η Barbara να προσπαθούν να βρουν λόγια για να με παρηγορήσουν. Αλλά εγώ είμαι απαρηγόρητη! Καμιά λέξη στον κόσμο δε μπορεί να με παρηγορήσει αυτή τη στιγμή! Μόλις αποχαιρέτησα τη Veruska μου…
Αλλά ας πάρω τα πράγματα από την αρχή. 11 Σεπτεμβρίου σήμερα, καθοριστική μέρα για τους προληπτικούς και ημερομηνία αρκετών συμβάντων. Για μένα, η ημερομηνία που θα επιστρέψω στο μεσογειακό μου νησάκι μετά από 9 ολόκληρους μήνες. Περίμενα αυτή τη μέρα εδώ και αρκετό καιρό, πάρα πολύ καιρό. Και τώρα που έφτασε θέλω να γυρίσω το ρολόι πίσω! Damn! It happens all the time. Τις τελευταίες μέρες σκέφτομαι όλα όσα πέρασα στην όχι και τόσο αγαπητή μου Manresa. Έτσι, για να κάνω ένα reassessment της όλης κατάστασης. Να δω αν άξιζε τον κόπο όλο αυτό. Να φύγω από την Κύπρο μου σε μια φάση της ζωής που για πρώτη φορά άρχισα να τη συνηθίζω, να αφήνω πίσω την οικογένεια μου, οι φίλοι μου να ξεκινούν τα μεταπτυχιακά τους και εγώ να μένω πίσω, όπως πάντα. Η ζωή μου να μένει πίσω. Αν και κάποτε δε το βλέπω έτσι. Και αυτή τη στιγμή είναι μια από εκείνες τις φορές (τις λιγοστές). Όλον αυτό τον καιρό που πέρασα μακριά από τους αγαπημένους μου έμαθα αρκετά. Έμαθα να εκτιμώ της πατρίδα μου (και τους συμπατριώτες μου, σε μεγάλο βαθμό), έμαθα να εκτιμώ τα ηλιόλουστα πρωινά, την καλή παρέα, τα κυριακάτικα μεσημέρια στο σπίτι της νονάς μου με τον τατά μου in the back yard να ετοιμάζει τη σούβλα, το έτοιμο φαγητό στο τραπέζι μετά από μια κουραστική μέρα καθώς και τόσα πολλά άλλα.
Θέλω να πω ότι αυτή μου εμπειρία ήταν ό,τι χειρότερο βίωσα μέχρι τώρα. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν εκτιμώ την ύπαρξη της. Όμως θα πεθυμήσω τα μικρά μου να παίζουν απρόσεκτα και να κάνουν διαγωνισμούς με τα ποδηλατάκια τους και εγώ να τρέχω από πίσω τους φροντίζοντας να μη χτυπήσουν (πολύ), τους μεγάλους να παίζουν ποδόσφαιρο και να αλληλοκτυπιούνται, εγώ να φωνάζω και να απειλώ τους πάντες να σταματήσουν αλλιώς θα είχαν σοβαρότατες επιπτώσεις. Θα μου λείψουν οι Τρίτες που βοηθούσα τον Jimmy στα μαθηματικά του, οι Παρασκευές που διάβαζα Γεωγραφία με τον Sayid, τα επιτραπέζια με τους αδελφούς Ghabzouri, το μικρό Xasan να σκέφτεται την επόμενη του κίνηση, το Moha να λέει «a city» και τον Abde να παραπονιέται για όλους και για τα πάντα.
Σκέφτομαι ότι το αεροδρόμιο είναι ο τελευταίος χώρος στον οποίο θα δω τη Βέρα μου για τελευταία φορά, μέχρι να ξαναβρεθούμε και εγώ θέλω να ξαναβρεθούμε σύντομα. Τώρα μάλλον θα επιστρέφει πίσω στη Μανρέσα, ενώ εγώ περιμένω την πτήση μου η οποία είναι σε 5 ώρες περίπου και ο καημένος ο Μιχάου με την Μπάρμπαρα περιμένουν υπομονετικά μαζί μου μέχρι να πάρουν το μετρό και μετά το λεωφορείο για το road trip τους στη Madrid.
Η μπαταρία μου είναι στα τελευταία της, ο κόσμος είναι λιγοστός αυτή την ώρα, αρκετοί κοιμούνται στο πάτωμα και εγώ ξαναβλέπω σα ταινία στο μυαλό μου όλους αυτούς τους μήνες που πέρασα στην Catalonia, Spain.Είμαι απόλυτα βέβαιη ότι σύντομα θα δω τη Veruska μου και ο Michal υποσχέθηκε να με επισκεφτεί με τη Barbara σύντομα. Η φιλία μας θα διαρκέσει για πάρα πολλά χρόνια, έστω και αν δε θα μένουμε μαζί. Και θα δημιουργήσουμε καινούργιες αναμνήσεις για να με συντροφεύουν σε κάθε μου ταξίδι.
Προς το παρόν, κάτι διαφορετικό με περιμένει στην πατρίδα και μετά στο Λονδίνο. I can hardly wait!
Υποσημείωση: Γραμμένο στις 11 Σεπτεμβρίου, στο αεροδρόμιο της Barcelona.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου