Ένα από τα πράγματα που συνεχίζουν να με συναρπάζουν και να με φοβίζουν συνάμα είναι το πόσο γρήγορα και πόσο δραματικά μπορεί να αλλάζουν διάφορες καταστάσεις. Για παράδειγμα, πριν 20 μέρες βρισκόμουν στην Ισπανία, παραπονιόμουν συνεχώς για τη μίζερη ζωή στη Manresa και έβλεπα ταινίες με τη Veruska και τον Michal. Μέχρι πριν 4 μέρες βρισκόμουν στο μικρό μου σκονισμένο νησάκι που εντέλει συνειδητοποίησα ότι αγαπώ, περιτριγυρισμένη από τους φίλους και την οικογένεια μου και κάνοντας βόλτες μέσα στο γαλάζιο αγαπησιάρικο Nissan March μου. Τώρα βρίσκομαι στο London, UK, μέσα στο δωμάτιο που φιλοξενούμαι, έξω σκοτάδι πυκνό και εγώ ως μια αιωνίως χαζή ονειροπόλα προσπαθώντας να διακρίνω τα αστέρια που απόψε αποφάσισαν να παίξουν κρυφτό.
Νιώθω… Δε ξέρω καν εγώ η ίδια τι νιώθω. Από τη μια είμαι super excited για αυτό το καινούριο κεφάλαιο που θα προστεθεί στο ατελείωτο βιβλίο με τις περιπέτειες μου, ανυπομονώ να γνωρίσω τα πάντα σε αυτή την καταπληκτική πόλη και να μάθω ενδιαφέροντα νέα πράγματα. Ύστερα με πιάνει μια βαθιά θλίψη για τη Manresa (if that’s possible!). Μου λείπουν αφάνταστα οι συγκάτοικοι μου, οι άνθρωποι που έμαθαν να με αντέχουν τους τελευταίους μήνες, οι φίλοι μου που με συντρόφευαν σε κάθε τρελό μου ταξίδι σε εκείνη την αφιλόξενη πόλη. Μου λείπει η Vera Lucia Lino Ferreira, μου λείπουν οι αναπάντεχες της είσοδοι στο δωμάτιο μου τα πρωινά του Σαββάτου, μου λείπουν οι περίπατοι μας στο Passeig, μου λείπουν τα πειράματα μας στην κουζίνα πάντοτε με τη συντροφιά του τοπικού ραδιοφωνικού σταθμού, μου λείπει η Veruska μου. Μου λείπει ο Πολωνός αδελφός μου Michal (aka Miguel), μου λείπουν τα χτυπήματα στην πόρτα του μπάνιου για να με αναγκάσει να βγω μια ώρα γρηγορότερα, μου λείπουν οι κουβέντες που έριχνε στις συζητήσεις μας μόνο και μόνο για να με σοκάρει, μου λείπουν εκείνες οι νύχτες που βράζαμε το φτηνιάρικο κρασί που αγοράσαμε και προσθέταμε ζάχαρη και έπειτα καθόμασταν για να παρακολουθήσουμε ταινίες καταλήγοντας να χασκογελούμε και τη Vera να φωνάζει από το δωμάτιο της να κάνουμε ησυχία γιατί την επομένη είχε δουλειά νωρίς το πρωί.
Μετά με πιάνει μια γλυκιά μελαγχολία για την νήσο μου και για όλα όσα άφησα πίσω μου. Σκέφτομαι τις φίλες και τους φίλους μου, τις συζητήσεις μας που κατέληγαν συνεχώς με όλη την παρέα να χασκογελά για κάτι που είπα και γενικά να μιλούμε ατελείωτα για τα πάντα (sorry guys, I know ότι έχω λίγο το μονοπώλιο στον τομέα). Πεθυμώ το αυτοκινητάκι μου, καθώς επίσης και τις βόλτες με τα αυτοκίνητα των φιλενάδων μου (Μύρια και Σώτι, μου χρωστάτε γυρούς…), την παραλία, τη θάλασσα, τα πρωινά στο κρεβατάκι μου να χουζουρεύω με τον Julian μου (ο οποίος είναι ο γατούλης μου), να βλέπω επαναλήψεις μέχρι τα ξημερώματα και να αποκοιμάμαι στον καναπέ, τα ανίψια μου να γυρίζουν σα μικροί καλικάντζαροι στο σπίτι της νονάς μου, τα πρωινά που γίνονταν απογεύματα στο Gloria’s με τη Nash μου στη διπλανή πολυθρόνα, το κολοκάσι της μάμας μου… Και στο μυαλό μου στριφογυρίζουν οι λέξεις της Σώτις: «Κάθε φορά φεύγεις. Να δούμε πότε θα μείνεις κοντά μας».
Σήμερα βρέθηκα με τη Leni μου στο αεροδρόμιο του Heathrow. And I went there ALL BY MYSELF! Ay guys, you should have been so proud of me. Πήρα τον υπόγειο από το Bond station, την Picadilly Line, έκανα μια στάση και για να μη τα πολυλογώ έφτασα στο αεροδρόμιο. Η Λένη μου έφυγε σήμερα για τα πάτρια εδάφη, να ξεκινήσει ένα καινούριο κεφάλαιο στη ζωή της, να βρεθεί με τους φίλους της και να συναντήσει την αγάπη της. Και έστω και αν βρεθήκαμε μονάχα για ενάμιση ώρα, απόλαυσα το κάθε λεπτό μαζί της. Πήγαμε για καφέ σε μια από εκείνες τις καφετέριες του αεροδρομίου (Leni σου χρωστώ καφέ ρε μισκίνικο!). Συνέχεια σκεφτόμουν πόσους αποχαιρετισμούς, συναντήσεις και δακρύβρεκτες ιστορίες να μαρτύρησαν τα τραπεζάκια. Και αρχίσαμε να μιλούμε και να μιλούμε με τη Leni μου like the good old times! Είναι τόσο περίεργο. Μπορεί να είμαστε μακριά για τόσο πολύ καιρό και όταν δεν είμαστε μαζί μου φαίνεται μια αιωνιότητα και όταν βρεθόμαστε μοιάζει σα να μη πέρασε ούτε μέρα (background παίζει το τραγούδι «Σα να μη πέρασε μια μέρα από το ναι του χωρισμού»). Weird hah? Ύστερα βρεθήκαμε μπροστά στην πύλη του αποχωρισμού. Σφιχταγκαλιαστήκαμε (και δε ξέρω και ‘γω πότε θα σε ξαναδώ Λένη μου) και μετά η Λένη μου να περνά από τις κορδέλες και να απομακρύνεται στο βάθος και εγώ να νιώθω τον κόσμο να χάνεται κάτω από τα πόδια μου και να μοιάζει σα να εξαφανίστηκε όλο το οξυγόνο από την αίθουσα και να θέλω να τρέξω από πίσω της και στο τέλος να μένω αποσβολωμένη και τα μάτια μου να γεμίζουν μικρές σταγόνες που ρίχνουν τη σκιά τους στα μάγουλα μου και να νιώθω έναν κόμπο στο λαιμό.
Όμως τώρα βρίσκομαι στο Λονδίνο! Νιώθω ότι με περιμένουν εκπλήξεις σε κάθε γωνιά του δρόμου (ελπίζω ευχάριστες) και καινούριες περιπέτειες αναμένουν να ξετυλιχθούν στην τηλενουβέλα της ζωής μου. Το Λονδίνο είναι μαγικό, τρελό, υπέροχο, τεράστιο, φωτεινό, ζωντανό, γεμάτο κίνηση και θορύβους και εικόνες και ανθρώπους πολλούς και διαφορετικούς και με φοβίζει. Αλλά είμαι πρόθυμη να δεχτώ την καινούρια πρόκληση. Leni μου after all σου υποσχέθηκα ότι I will have fun. Let the games begin!
Υποσημείωση: Γραμμένο στις 24 Σεπτεμβρίου 2008.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου