Εδώ και καιρό, θα ήθελα να γράψω κάτι για τα Χριστούγεννα, αλλά δε μπορώ να σκεφτώ τίποτα, μάλλον δε νιώθω τίποτα. Και δε ξέρω το γιατί. Όλα κυλούν ομαλά lately. Περνώ καταπληκτικά με τον Κοινό Γνωστό, με τη μάνα μου έχει να μαλλώσω κανά χρόνο (από τότε που πήρα τα ξένα, όλες οι διαφωνίες μοιάζουν να εξανεμίστηκαν), στο τηλέφωνο μιλώ σχετικά πολιτισμένα με τις sis μου, η οικογένεια όλα καλά και εγώ να μη μπορώ να νιώσω το πνεύμα των Χριστουγέννων. ΟΥΦΟΥ! Πόσο αχάριστη (και αλήτισσα είμαι τελικά.
Ψάχνω τον τελευταίο μήνα για το πνεύμα των Χριστουγέννων, αλλά αυτό άφαντο παντού. Το έψαξα στους δρόμους, σε σκοτεινές γνωνιές, στο ντουλάπι, κάτω από το κρεβάτι, στην τσέπη του σακακιού μου, στην πιο μοναξιασμένη γωνιά της βιβλιοθήκης, στα φώτα της Oxford street, σε αυτά της Carnaby αλλά πουθενά. Και νομίζω τίποτα δε μου λείπει, που να μπορώ να κάνω κάτι βασικά. Γιατί στην πραγματικότητα μου λείπουν πολλά. Μου λείπει η Βέρα στην Πορτογαλλία, η φροντίδα της, η μαγειρική της, η Νατάσα που φέτος πήγε Βενεζουέλα με τα αστεία που με ξεσηκώνει κάθε φορά, η Σώτι με τις ταινίες μας και τις κινηματογραφικού περιεχομένου συζητήσεις μας, η Μαρίνα και η Λένη μου και τα get-together μας, η Μύρια με τον περίπατο στα καφέ, η Πιερίνα με τους ξεσηκωμούς μας για clubbing, όλοι οι φίλοι μου που είναι στο εξωτερικό, στις χώρες τους, τα κατοικίδιά μου, αυτά που άφησα να φροντίζει η μάνα μου και αυτά που είναι στον Παράδεισο, η φαμίλια μου, ο θόρυβος, οι μυρωδιές... Πολλές φορές εύχομαι να μπορούσα να φτιάξω έναν κόσμο μαγικό, έναν περιφραγμένο χώρο, να είναι μόνο δικός μας και να είναι μέσα όλοι οι φίλοι μου και όλοι όσοι αγαπώ. Να μη μου έλειπε ποτέ κανένας. Να μην ένιωθα το συναίσθημα της νοσταλγίας να μου καίει τα σωθικά και να τσούζει τα μάτια μου.
5 λεπτά πριν τα Χριστούγεννα. Θυμάμαι τα πρώτα Χριστούγεννα που έπαψα να πιστεύω στον Άγιο Βασίλη (βασικά πιστεύω στην ύπαρξή του, αλλά δε νομίζω να με συμπάθησε ποτέ ιδιαίτερα). Νομίζω ήμουν 10 χρόνων, η μάνα μου μας έβαλε νωρίς για ύπνο και ύστερα πήγαν και οι γονείς μου να κοιμηθούν. Εγώ περίμενατην ευκαιρία να πάνε όλοι για ύπνο για να ξετρυπώσω από τα σεντόνια μου, να χωθώ κάτω από το μεγάλο τραπέζι του σαλονιού και να περιμένω τον ΆηΒασίλη. Βασικά, παράπονα ήθελα να του κάνω, ότι ποτέ δεν έλαβα το δώρο για το οποίο ευχόμουν μήνες ολόκληρους και έγραφα στο γράμμα. Περίμενα, περίμενα ώρες. Μέχρι που τα βλέφαρά μου βάρυναν και ξυπνώ το πρωί. Ο άγιος ούτε εκείνο το βράδυ ήρθε και ούτε τον ξαναπερίμενα ποτέ. Μετά από μερικά χρόνια κατάλαβα ότι τον ρόλο του αναλάμβαναν οι γονείς μου, αλλά ήταν τόσο άχρηστοι όσον αφορούσε τις γονιακές τους υποχρεώσεις, που ποτέ δε μπήκαν στον κόπο να μάθουν τι ήθελα πραγματικά και να μου το πάρουν.
Έτσι τα Χριστούγεννα και γενικά οι γιορτές έχασαν τη γεύση τους για μένα. Έγιναν μουντά, ποτέ δε μου άρεσαν και να νιώθω και τύψεις που δε μπορούσα να νιώσω κάτι όμορφο. Θυμάμαι πάντα αναζητούσα τη μαγεία, τη λάμψη... Τώρα όμως δε μπορώ να έχω παράπονο, σε ένα μήνα βρέθηκα με τον Μιχάου, τη Σόφι μου, μιλώ πάρα πολύ συχνά με τους φίλους μου (έστω και αν lately τους παραμέλησα λιγάκι εξαιτίας του ξημεροβραδυάσματος στη βιβλιοθήκη), σήμερα ήρθε ο David από την Ισπανία και θα βρεθούμε αύριο και παραμονή της πρωτοχρονιάς έρχεται η μελένια μου! Πέρσι πέρασα πολύ ωραία στην Γρανάδα, ανάμεσα σε φίλους παλιούς αγαπητούς και καινούργιους. Αλλά μου έλειπε ο αγαπημένος μου τρομερά και οι υπόλοιποι μου φίλοι. Φέτος ξαπλώνω δίπλα του, αλλά πάλι οι φίλοι μου δεν είναι εδώ. Αυτός μου λέει that I can't have it all. Και εγώ πεισμώνω και με ένα παραπονιάρικο ύφος κατεβάζω τα μούτρα και δε μπορώ να καταλάβω το γιατί.
Πριν λίγες μέρες γνώρισα τους γονείς του. Ένα άγχος τρομερό καταρράκωνε τα σωθικά μου εδώ και έναν ολόκληρο μήνα. Τελικά αποδείχτηκε πως ήμουν χαζή. Γιατί η μαμμά του είναι πολύ γλυκειά και ο πατέρας του καταπληκτικός. Θα ακουστεί τρομερά banal και cliche αλλά μου αρέσει ο τρόπος τους όταν είμαι μαζί τους, σα να είναι οι δικοί μου γονείς. Σήμερα με συγκίνησαν πολύ! Ήμουν με τη μητέρα του στο δωμάτιο, βγάζει μια τσάντα του French Cone και μου λέει "δικό σου". I was sooo shocked! Ένα τέλειο καταπληκτικό εξαιρετικό πανέμορφο φόρεμα. Το δοκιμάζω και το λατρεύει πάνω μου. Από τη συγκίνηση ορμώ στο μπάνιο και αρχίζω να αγκαλιάζω τον Κοινό Γνωστό, φιλώντας τον και τα νερά να βρέχουν τα ρούχα μου. Πραγματικά συγκινήθηκα γιατί ούτε το περίμενα ούτε θα το ζητούσα ποτέ, ούτε καν μπορούσα να το φανταστώ. Μετά αρχίζω να αγκαλιάζω και να φιλώ τους υπόλοιπους accomplices to the crime, τη μαμά και τον μπαμπά του.
Το απόγευμα τους έπεισα να πάμε περίπατο στο Tower of London. Χαθήκαμε λίγο (why this doesn't surprise anybody?) αλλά τελικά φτάσαμε στον προορισμό μας. Και ήταν υπέροχα! Το μουντό φως, τα κτίρια, τα φωτάκια, τα στολίδια. Το παγοδρόμιο στην πλατεία γεμάτο κόσμο. Και καθώς αγναντεύω, να προβαίνω στην διαπίστωση ότι είμαι στ'αλήθεια χαρούμενη. Στην ευτυχία δε μπορώ να πιστέψω, αλλά σε συγκεκριμένες χρονικές στιγμές χαράς ναι.
Τελικά το πνεύμα των Χριστουγέννων ήταν πάντα εκεί, απλώς εγώ δε μπορούσα να το διακρίνω ανάμεσα σε δυστυχισμένες αναμνήσεις, συγχισμένες σκέψεις, θολά συναισθήματα και περιττές επιθυμίες. Το ανακάλυψα όταν περπατούσαμε αγκαλιά με τον Κοινό Γνωστό πάνω στο Tower Bridge, σκύβει και με φιλά γλυκά παθιασμένα. Τώρα που διαλύθηκε η ομίχλη μπορώ να δω τον αστεροστόλιστο ουρανό.
Merry Christmas to ALL!
Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2008
Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2008
Las Ultimas Aventuras de la Caperucita Roja!
Για όσους αναρωτιούνται για τον τίτλο, σημαίνει "οι τελευταίες περιπέτειες της Κοκκινοσκουφίτσας" και προέρχεται από τη συζήτηση που είχα μόλις πριν λίγα λεπτά με τη πολυαγαπημένη μου Nash. Λοιπόν, πολλά έχουν συμβεί τις τελευταίες μέρες, στα οποία θα αποπειραθώ να επεκταθώ briefly.
Την Κυριακή είχαμε multicultural X-Mas party at the dorms (τάχαμου τωρά). Υποτίθεται όλοι έπρεπε να μαγειρέψουμε κάτι και να πάμε κατά τις 4 στο main hall. Εγώ σιγά που θα ήθελα να κάνω κάτι (καθολου ευχαριστημένη δε με έχουν από τότε που πάτησα το πόδι μου και ακόμα το μπάνιο μου είναι σπασμένο αλλά εγώ πληρώνω!). Λέω λοιπόν, ίσως να κάνω τον περίπατό μου από εκεί, να φάω και κάτι... Μιλώντας όμως με τα κορίτσια του πάνω ορόφου και τους kitchen mates μου, συνειδητοποιώ προς μεγάλη μου δυσαρέσκεια ότι ΟΛΟΙ θα έφτιαχναν κάτι. Damn! That means myself too... Σηκώνομαι λοιπόν την Κυριακή το πρωί (κατά τις 2), ο Κοινός Γνωστός να μένει ακόμα στο κρεβάτι και πάω στην κουζίνα. Τι σινιά με ψητά, κατσαρόλες πάνω στη φωτιά, ψάρια με σάλσες και την Jamaican να κινείται αεράτα πα΄νω κάτω στην κουζίνα και να ανακατεύει με την κουτάλα!
- Gosh Angela! What;s going on here?! Are you preparing to cater a party or what?!
- Nah! I thought I might cook something for the party of the halls. This is nothing.
- ..........
Μετά μου είπε ότι είναι το συνηθισμένο κυριακάτικο γεύμα που κάνουν στην Τζαμάικα κάθε Κυριακή. Λέει ότι αν οι οικογένειες δεν το κάνουν αυτό, σημαίνει ότι είναι πολύ φτωχοί or there's something really wrong. Λέτε να είναι αργά να βρω κάποιον Τζαμάικαν γαμπρό? Ό,τι και να πω, δε μπορώ να περιγράψω το χάρμα οφθαλμών στην κουζίνα και τις θεσπέσιες μυρωδιές που μου τρυπούσαν τη μύτη. Τι να κάνω τώρα εγώ η καημένη? Κολοκούθκια με τα αυγά. Αυτό αποφάσισα την προηγούμενη νύχτα. ΟΥΦΟΥ! Εννα πελλάνω! Η Ελληνίδα έκανε ελληνική σαλάτα και τζατζίκι, οι Ινδο-Αμερικάνοι κάτι συνοδευτικά. Ενώ εγώ... κολοκούθκια με τα αυγά (άσε που έβαλα και μανιτάρια μέσα). Ανάθεμα! Άσε που όλα μου πήγαιναν στραβα, οι πατάτες δεν τηγανίζονταν και έλιωναν, δεν είχα αρκετά μεγάλα κατσαρολικά, έκαψα λίγο και τα κρεμμύδια... Η Angela συνέχιζε να πηγαινοέρχεται σαν ανεράδα στην κουζίνα, όλοι τρέχαμε, είχαμε αργήσει και κανά μισάωρο μέχρι που τους σκουντώ όλους να wrap it up και να πάμε για μάσα. Τότε η Angela βγάζει αλεύρι, να κάνει ζυμάρι, να κάνει τζαμάικαν ψωμί. Φρίκαρα! Μπράβο ρε Άντζελα! Cheers! Αν ήμουν λεσβία θα ήθελα να κατακτήσω την Άντζελα! Ή καλύτερα, γιατί να μην προσκαλέσουμε την κοπελιά για κανά τρίο μαζί με τον Κοινό Γνωστό? Αν και το έχουμε ήδη συζητήσει με τον Κοινό Γνωστό και δεν είναι το στυλ του λέει. I guess this means we have to look further ;P
Πάμε στην αίθουσα. Εγώ με τα φτωχικά κολοκούθκια με τα αυγά και όλοι οι άλλοι με τα μαγευτικά τους εδέσματα. Σούσι, ταμπούλε, φαλάφελ, διάφορα ινδικά και αιγυπτιακά και αραβικά και αφρικάνικα που δε ξέρω τα ονόματα τους. Κάποιες άλλες Κύπριες έφεραν κουπέπια (αλλά μετά που μιλήσαμε μου εξομολογήθηκαν ότι ήταν της γιαγιάς που έφεραν μαζί τους και μπήκαν κατάψυξη). Έφαγα και έσπασα! Το ίδιο και ο Κοινός Γνωστός και όλοι (αν και δεν έβαλα κολοκούθκια με τα αυγά ;Ρ). Μετά ο γάρος ο Κοινός Γνωστός πήγε να ρίξει μια σιέστα, ενώ οι υπόλοιποι μείναμε να παίξουμε πινιάτα (αφού νομίζω δεν έχουμε μεξικάνους στις εστίες... Πώς τους έδοξε?) . Σε κάποια φάση μια μικροσκοπική Ινδή πιάνει το σκουπόξυλο και δίνει στην πινιάτα και έσπασε. Μα η κοπελιά έβγαλε όλα τα απωθημένα της. Είχαν και άλλη πινιάτα. Αυτή τη φορά το σκήπτρο σκουπόξυλο έπεσε στα χέρια του αρχιφύλακα. Πριν χτυπήσει κάποιος την πινιάτα, τον κάνουν γύρω γύρω να αποπροσανατολιστεί και μετά τάχα να κατευθυνθεί πάνω στην καημένη πινιάτα. Σε αυτή την περίπτωση ο αρχιφύλακας όμως με την έκτη του διαίσθηση, γύρισε από την άλλη πλευρά και άρχισε να βαρά τον αέρα με το σκουπόξυλο, όλοι έκαναν πίσω, φωνές, πανικός και μέχρι να του το πιάσει κάποιος πριν γίνει κανά φονικό και διαπιστώσει τι κάνει ο παλαβός είδαμε και πάθαμε. Μετά δίνουν στον καθένα μας από ένα birthday candle. Προς τι? Ρωτώ. Και αρχίζουν να ανάβουν τα κεράκια και να τραγουδούν χριστουγεννιάτικα και για τον Ρούντολφ και για ένα έλκυθρο μέσα στο χιόνι και εγώ να στεκομαι (καθόμουν μάλλον) σαν το αποχαυνωμένο με ένα βλέμμα 'What the HELL?'. Μετά βρήκα την ευκαιρία μου και έκανα το prison break μου για να πάω στο δωμάτιο και να βρίσκω τον Κοινό Γνωστό να κοιμάται ακόμα, να έχει φάει τόσο πολύ που να μη μπορεί να ταράξει (εε, δε το συζητώ γαι σεξ). ANWZ!
Την επόμενη μέρα σηκώνομαι σχετικά πρωί (στις 9) γιατί κανονίσαμε με τα κορίτσια να πάμε Cambridge (oh yeah)! Αφήνω τον Κοινό Γνωστό να κοιμάται σαν την κοιμωμένη καλλονή και ξεκινούμε μες τον πρωινό ψόφο. Μάνα μου ρε! Ένιωθα σαν να πηγαίναμε εκδρομή! Μες το λεωφορείο δεν έσκασα στιγμή (προς τρομερή απογοήτευση των συνεπηβατών μου), έφαγα τις smarties μου, κόλλησα τα μούτρα μου πάνω στο γυαλί για να παρακολουθώ έξω, και έριξα και ένα υπνάκο μέχρι να φτάσουμε.
Cambridge! Κατεβαίνουμε από το πάσο και αναπνεύουμε τον αέρα των λόγιων και του υψηλού πνεύματος! Αααα! Πάμε σε μια κοντινή χριστουγεννιάτικη αγορά, είχε και ένα παγοδρόμιο. Χάζεψα πολλή ώρα τους τολμηρούς που έφαγαν τα μούτρα τους και τον πωπό τους στον πάγο και παρολίγο να με πατήσει και ένα ποδήλατο. Ξεκινούμε να βρούμε τη βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου (cos ο λόγος που πήγαμε ήταν γιατί η μια κοπέλα ήθελε να δει ένα dissertation, that's why εκόψαμε και πήγαμε τζειπάνω). Ρωτώντας πάει κανείς στην πόλη. Ακόμα παραπάνω αν δεν έχεις μήτε χάρτη. Ρωτούμε ρωτούμε, ένα σωρό βιβλιοθήκες παντού (hello, είμαστε Cambridge?). Βλέπω από μακριά έναν κύριο. Σινιάρω τον ότι μάλλον θα ξέρει.
- Excuse me, sir...
- No thank you!
Και ξεκινά γοργά να φύγει, ενώ εγώ γυρίζω πίσω και του φωνάζω
- We are just looking for the univerity's libraryyyy!
- Ham, I think it's further on this street.
Σιγά που θα τον άφηνα δηλαδή να με προσπεράσει έτσι! Μα τάμπου ενόμισε δηλαδή? Ότι πουλώ τίποτις? Οξά ότι είμαι καμιά επαίτισσα? Εφόρουν και την σακκάρα μου γαμώτο, αλλά όχι την βαρελλάτικη. Φαντάσου να εφόρουν τον μαύρο μου τον σάκκο (αγιάζι και βοριά δε σας φοβάμαι) δηλαδή, θα νόμιζε ότι ήμουν καμιά ρακοσυλλέκτρια.
Μετά από καμιά δεκαριά κόσμο και ένα σοκολατένιο αυγο kinder, φτανουμε στην βιβλιοθήκη! Κτιριο ύψιστης ασφάλειας. Να παρουσιάσεις χαρτί του πανεπιστημίου σου, ταυτότητα, ειδική κάρτα από το πανεπιστήμιο, να συμπληρώσεις μια φόρμα, να περάσεις μια πύλη, να έρθει κάποια με κλειδί να σου ανοίξει, να αφήσεις τα πράγματα σε άλλο δωμάτιο και να περάσεις στο αποστειρωμένο, λευκό, πεντακάθαρο, χλωριομυροφόρο δωμάτιο με τις διπλωματικές. Εγώ και η Άντι δεν είχαμε τίποτα από αυτά τα έγγραφα, έτσι εννοείται ότι ήταν αδύνατο να περάσουμε. αποφασίσαμε λοιπόν να σκοτώσουμε το χρόνο μας looking around. Ευτυχώς είχε ένα excibition room κοντά στα toilet και χαραμιστήκαμε εκεί μέσα. Σε καποια φάση βγαίνουμε στον προθάλαμο της βιβλιοθήκης και κόφκουμε καμιά κουβέντα. Οι βιβλιοθηκάριοι μας κοιτάζουν περίεργα. Χτυπά το κινητό της Antis, απαντά. Χτυπά το δικο μου, απαντώ. Τότε ήταν που μας κάνει νόημα μια αγάμητη βιβλιοθηκάριος ότι πρέπει να βγούμε έξω γιατί δεν επιτρέπεται να μιλούμε. How was I suppose to know that? Ρεζίλι όμως. Σε κάποια φάση επιτέλους βλέπουμε τις υπόλοιπες σε μια διαφορετική πύλη από αυτή που μπήκαν. Έρχονται με άδεια χέρια. Για να φωτοτυπήσουν κάτι έπρεπε να το πουν στους υπευθύνους, να τους το κοπιάρουν εκείνοι και κάθε σελίδα στοίχιζε 16 πέννες! Εεε τζαι πίου! Εγω θα τους έλεγα να περνούσαν κρυφά τη φωτογραφική και να έβγαζαν ό,τι ήθελαν.
- Έρχεται κανένας κόρη?
- Όχι, coast is clear.
(μουσική υπόκρουση το Mission Impossible).Anw, who needs them. Γυρίζουμε λιγάκι στην πόλη, περνούμε από γέφυρες και μεγαλόπρεπα πανεπιστημιακά κτίρια, οι άλλες φοβούνται λιγάκι από την απώλεια του φωτός αλλά εγώ λατρεύω την κάθε εικόνα που βλέπω.
Με τα σάντουιτς του EAT στο χέρι παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής. Τελικά μικρή μου φάνηκε η πόλη, ίσως να είναι σα τη Γρανάδα. Πάμε να χαραμιστούμε λίγο ξανά στην χριστουγεννιάτικη αγορά, όταν βλέπομε το ρολόι. Έχουμε μονάχα 5 λεπτά! ΑΑΑΑΑΑ! Αρχίζουμε να τρέχουμε σα δαιμονισμένες, εγώ από την ταραχή να μη βλέπω καν τα μικρά φωτάκια των bicicletas, παρολίγον αν με κάτσουν που κάτω, πάλε! Να φτάνουμε στη στάση, μόνο για να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι η λανθασμένη και να τρέχουμε πίσω και μετά να περιμένουμε κανά τέταρο το λεωφορείο γιατί God hates me και σκόπιμα έκανε το λεωφορείο να έχει καθυστέρηση. Αφήσαμε λοιπόν τον κόσμο των scolars and Cambridge behind.
Χτες είπα να μείνω στην βιβλιοθήκη να διαβάσω λιγάκι, μιας και, όσο και να θέλω να το ξεχάσω, παραδίδω 2 εργασίες αρχές ιανουαρίου, και κατά παράδοξο τρόπο μόνο σε βιβλιοθηκισμένο χώρο μπορώ να διαβάσω. Btw στο υπόγειο που με έχουν είναι πάντα σχεδόν νεκρική σιγή, αλλά δε μπορώ να διαβάσω (όπως τώρα ένα πράμα!). Τι να πώ. Οι όγκοι βιβλίων μου μεταφυσούν έναν αέρα διαβάσματος, reflection και critical thought (ναιιιι, καλό). Κατά τις 9μισι λέω να πάω στον Κοινό Γνωστό, να μου μαγειρέψει, έχει και 3 μέρες να τον δω... Επιβιβάζομαι στο συνήθες λεωφορείο με τον αριθμό 168. Φτάνουμε κοντά στον σταθμό του Waterloo. Αλλά πιάνει άλλουσ δρόμους το πάσο, που δεν ξαναπέρασα. Τι γίνεται αναρωτιέμαι? Αρχίζει να επικρατεί μια γενική αναστάτωση στο λεωφορείο. Εγώ να σκέφτομαι ότι ο οδηγός είναι μέλος της Αλ-Κάιντα και θέλει να ρίξει το λεωφορείο σε κανά σταθμό, ή ότι θα μασ πάρουν κάπου, να μας βαλουν σε ένα χειρουργικό τραπέζι και να μας βγάλουν τα όργανα μας ενώ εχουμε τις αισθήσεις μας ακόμα και να τα πουλούν στην μαύρη αγορά (ξέρετε όσα πάει ένας πνεύμονας στις μέρες μας?). Μετά να πιάνω τηλέφωνο τον Κοινό Γνωστό, να του κάνω παραγγελία ότι στην κηδεία μου θέλω να φορούν όλοι άσπρα και ότι αφήνω το κάθε περουσιακό μου στοιχείο στον τάδε (σύμφωνα με την διαθήκη μου). Τότε, αφού περνούμε μέσα από στενοσόκκακα και παραδρόμους και μονοδρόμους (να ήταν Κυπραίος ο λεωφοριατζής), και αρκετές φορές γύρω γύρω όλοι από το london Eye, αναγνωρίζω την στάση μου και πετάγομαι κάτω.
Σήμερα έρχονται οι γονείς του Κοινού Γνωστού... ΟΥΦΟΥ! Εννα πελλάνω! Τάχα πρέπει να τους γνωρίσω και δε ξέρω τι να κάνω, ούτε πως να συμπεριφερθώ, ούτε τι να πω, ούτε καν αν μπορώ να περάσω κανά βράδυ με ον Κοινό Γνωστό, ή θα νομίσει η μάμμα του ότι είμαι καμιά bitch (δεν αντιλέγω, αλλά τα ενδεχόμενα μέλλοντα πεθερικά δεν είναι ανάγκη να το νομίζουν τούτο). Τάχα άμα γνωρίσω τους δικούς του σημαίνει ότι σοβαρεύουν τα πράματα? Αφού ακόμα δεν τα έχουμε... ΟΥΦΟΥ! Εννα πελλάνω λαλώ σας.
Αποκορύφωμα της ημέρας: Πάω στο iceland για το μηνιαίο ψώνισμα. Αγοράζω, αγοράζω, κρέατα, πίτσες, χυμούς, διάφορα. Πάω στο ταμείο. Περνώ την κάρτα μου. Rejected. Να ξαναδοκιμάσουμε, της λέω. Ofcourse. Ξαναδοκιμάζω. Rejected. Never mind, let's try this one, της λέω. I'm sorry, this one doesn't get through either. Rejected! Το απόλυτο ρεζίλι για μένα. Να ξαναπηγαίνω πάνω στην τράπεζα, αφού πριν 20 λεπτά απέσυρα 20 λίρες. Να ξαναγίνονται rejected οι κάρτες. Να δαιμονίζομαι. Να πιάνω τη μάνα μου να της λέω να με πάρει πίσω αμέσως. Να χρεώνομαι και 1,35 από πάνω γαι 8 δευτερόλεπτα ομιλίας. Να μη ξέρω τι γίνεται αφού ακόμα δε μπατίρισα τους λογαριασμούς μου. Τελικά έρχομαι σπίτι, παίρνω τηλέφωνο στο online banking της Τράπεζας Κύπρου και μου λέει ότι γενικά παρουσιάσαν προβλήματα οι κάρτες εκείνη την ώρα. Και ρωτώ, αν αγόραζα παραπάνω πράματα από 25 λίρες? Τι θα γινόταν?
Ένηγουέηζ, τώρα πρέπει να σκεφτώ καμιά καλή δικαιολογία για να αποφύγω την γνωριμία με τους γονείς. Any suggestions are always welcome, σοβαρά πράματα όμως. Ότι έπεσα θύμα απαγωγής εξωγήινων όντων για διεξαγωγή πειραμάτων δε μετρά. Ούτε το ότι με στρατολόγησε μυστικός οργανισμός της κυβέρνησης για αποστολή διάσωσης του πλανήτη.
Την Κυριακή είχαμε multicultural X-Mas party at the dorms (τάχαμου τωρά). Υποτίθεται όλοι έπρεπε να μαγειρέψουμε κάτι και να πάμε κατά τις 4 στο main hall. Εγώ σιγά που θα ήθελα να κάνω κάτι (καθολου ευχαριστημένη δε με έχουν από τότε που πάτησα το πόδι μου και ακόμα το μπάνιο μου είναι σπασμένο αλλά εγώ πληρώνω!). Λέω λοιπόν, ίσως να κάνω τον περίπατό μου από εκεί, να φάω και κάτι... Μιλώντας όμως με τα κορίτσια του πάνω ορόφου και τους kitchen mates μου, συνειδητοποιώ προς μεγάλη μου δυσαρέσκεια ότι ΟΛΟΙ θα έφτιαχναν κάτι. Damn! That means myself too... Σηκώνομαι λοιπόν την Κυριακή το πρωί (κατά τις 2), ο Κοινός Γνωστός να μένει ακόμα στο κρεβάτι και πάω στην κουζίνα. Τι σινιά με ψητά, κατσαρόλες πάνω στη φωτιά, ψάρια με σάλσες και την Jamaican να κινείται αεράτα πα΄νω κάτω στην κουζίνα και να ανακατεύει με την κουτάλα!
- Gosh Angela! What;s going on here?! Are you preparing to cater a party or what?!
- Nah! I thought I might cook something for the party of the halls. This is nothing.
- ..........
Μετά μου είπε ότι είναι το συνηθισμένο κυριακάτικο γεύμα που κάνουν στην Τζαμάικα κάθε Κυριακή. Λέει ότι αν οι οικογένειες δεν το κάνουν αυτό, σημαίνει ότι είναι πολύ φτωχοί or there's something really wrong. Λέτε να είναι αργά να βρω κάποιον Τζαμάικαν γαμπρό? Ό,τι και να πω, δε μπορώ να περιγράψω το χάρμα οφθαλμών στην κουζίνα και τις θεσπέσιες μυρωδιές που μου τρυπούσαν τη μύτη. Τι να κάνω τώρα εγώ η καημένη? Κολοκούθκια με τα αυγά. Αυτό αποφάσισα την προηγούμενη νύχτα. ΟΥΦΟΥ! Εννα πελλάνω! Η Ελληνίδα έκανε ελληνική σαλάτα και τζατζίκι, οι Ινδο-Αμερικάνοι κάτι συνοδευτικά. Ενώ εγώ... κολοκούθκια με τα αυγά (άσε που έβαλα και μανιτάρια μέσα). Ανάθεμα! Άσε που όλα μου πήγαιναν στραβα, οι πατάτες δεν τηγανίζονταν και έλιωναν, δεν είχα αρκετά μεγάλα κατσαρολικά, έκαψα λίγο και τα κρεμμύδια... Η Angela συνέχιζε να πηγαινοέρχεται σαν ανεράδα στην κουζίνα, όλοι τρέχαμε, είχαμε αργήσει και κανά μισάωρο μέχρι που τους σκουντώ όλους να wrap it up και να πάμε για μάσα. Τότε η Angela βγάζει αλεύρι, να κάνει ζυμάρι, να κάνει τζαμάικαν ψωμί. Φρίκαρα! Μπράβο ρε Άντζελα! Cheers! Αν ήμουν λεσβία θα ήθελα να κατακτήσω την Άντζελα! Ή καλύτερα, γιατί να μην προσκαλέσουμε την κοπελιά για κανά τρίο μαζί με τον Κοινό Γνωστό? Αν και το έχουμε ήδη συζητήσει με τον Κοινό Γνωστό και δεν είναι το στυλ του λέει. I guess this means we have to look further ;P
Πάμε στην αίθουσα. Εγώ με τα φτωχικά κολοκούθκια με τα αυγά και όλοι οι άλλοι με τα μαγευτικά τους εδέσματα. Σούσι, ταμπούλε, φαλάφελ, διάφορα ινδικά και αιγυπτιακά και αραβικά και αφρικάνικα που δε ξέρω τα ονόματα τους. Κάποιες άλλες Κύπριες έφεραν κουπέπια (αλλά μετά που μιλήσαμε μου εξομολογήθηκαν ότι ήταν της γιαγιάς που έφεραν μαζί τους και μπήκαν κατάψυξη). Έφαγα και έσπασα! Το ίδιο και ο Κοινός Γνωστός και όλοι (αν και δεν έβαλα κολοκούθκια με τα αυγά ;Ρ). Μετά ο γάρος ο Κοινός Γνωστός πήγε να ρίξει μια σιέστα, ενώ οι υπόλοιποι μείναμε να παίξουμε πινιάτα (αφού νομίζω δεν έχουμε μεξικάνους στις εστίες... Πώς τους έδοξε?) . Σε κάποια φάση μια μικροσκοπική Ινδή πιάνει το σκουπόξυλο και δίνει στην πινιάτα και έσπασε. Μα η κοπελιά έβγαλε όλα τα απωθημένα της. Είχαν και άλλη πινιάτα. Αυτή τη φορά το σκήπτρο σκουπόξυλο έπεσε στα χέρια του αρχιφύλακα. Πριν χτυπήσει κάποιος την πινιάτα, τον κάνουν γύρω γύρω να αποπροσανατολιστεί και μετά τάχα να κατευθυνθεί πάνω στην καημένη πινιάτα. Σε αυτή την περίπτωση ο αρχιφύλακας όμως με την έκτη του διαίσθηση, γύρισε από την άλλη πλευρά και άρχισε να βαρά τον αέρα με το σκουπόξυλο, όλοι έκαναν πίσω, φωνές, πανικός και μέχρι να του το πιάσει κάποιος πριν γίνει κανά φονικό και διαπιστώσει τι κάνει ο παλαβός είδαμε και πάθαμε. Μετά δίνουν στον καθένα μας από ένα birthday candle. Προς τι? Ρωτώ. Και αρχίζουν να ανάβουν τα κεράκια και να τραγουδούν χριστουγεννιάτικα και για τον Ρούντολφ και για ένα έλκυθρο μέσα στο χιόνι και εγώ να στεκομαι (καθόμουν μάλλον) σαν το αποχαυνωμένο με ένα βλέμμα 'What the HELL?'. Μετά βρήκα την ευκαιρία μου και έκανα το prison break μου για να πάω στο δωμάτιο και να βρίσκω τον Κοινό Γνωστό να κοιμάται ακόμα, να έχει φάει τόσο πολύ που να μη μπορεί να ταράξει (εε, δε το συζητώ γαι σεξ). ANWZ!
Την επόμενη μέρα σηκώνομαι σχετικά πρωί (στις 9) γιατί κανονίσαμε με τα κορίτσια να πάμε Cambridge (oh yeah)! Αφήνω τον Κοινό Γνωστό να κοιμάται σαν την κοιμωμένη καλλονή και ξεκινούμε μες τον πρωινό ψόφο. Μάνα μου ρε! Ένιωθα σαν να πηγαίναμε εκδρομή! Μες το λεωφορείο δεν έσκασα στιγμή (προς τρομερή απογοήτευση των συνεπηβατών μου), έφαγα τις smarties μου, κόλλησα τα μούτρα μου πάνω στο γυαλί για να παρακολουθώ έξω, και έριξα και ένα υπνάκο μέχρι να φτάσουμε.
Cambridge! Κατεβαίνουμε από το πάσο και αναπνεύουμε τον αέρα των λόγιων και του υψηλού πνεύματος! Αααα! Πάμε σε μια κοντινή χριστουγεννιάτικη αγορά, είχε και ένα παγοδρόμιο. Χάζεψα πολλή ώρα τους τολμηρούς που έφαγαν τα μούτρα τους και τον πωπό τους στον πάγο και παρολίγο να με πατήσει και ένα ποδήλατο. Ξεκινούμε να βρούμε τη βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου (cos ο λόγος που πήγαμε ήταν γιατί η μια κοπέλα ήθελε να δει ένα dissertation, that's why εκόψαμε και πήγαμε τζειπάνω). Ρωτώντας πάει κανείς στην πόλη. Ακόμα παραπάνω αν δεν έχεις μήτε χάρτη. Ρωτούμε ρωτούμε, ένα σωρό βιβλιοθήκες παντού (hello, είμαστε Cambridge?). Βλέπω από μακριά έναν κύριο. Σινιάρω τον ότι μάλλον θα ξέρει.
- Excuse me, sir...
- No thank you!
Και ξεκινά γοργά να φύγει, ενώ εγώ γυρίζω πίσω και του φωνάζω
- We are just looking for the univerity's libraryyyy!
- Ham, I think it's further on this street.
Σιγά που θα τον άφηνα δηλαδή να με προσπεράσει έτσι! Μα τάμπου ενόμισε δηλαδή? Ότι πουλώ τίποτις? Οξά ότι είμαι καμιά επαίτισσα? Εφόρουν και την σακκάρα μου γαμώτο, αλλά όχι την βαρελλάτικη. Φαντάσου να εφόρουν τον μαύρο μου τον σάκκο (αγιάζι και βοριά δε σας φοβάμαι) δηλαδή, θα νόμιζε ότι ήμουν καμιά ρακοσυλλέκτρια.
Μετά από καμιά δεκαριά κόσμο και ένα σοκολατένιο αυγο kinder, φτανουμε στην βιβλιοθήκη! Κτιριο ύψιστης ασφάλειας. Να παρουσιάσεις χαρτί του πανεπιστημίου σου, ταυτότητα, ειδική κάρτα από το πανεπιστήμιο, να συμπληρώσεις μια φόρμα, να περάσεις μια πύλη, να έρθει κάποια με κλειδί να σου ανοίξει, να αφήσεις τα πράγματα σε άλλο δωμάτιο και να περάσεις στο αποστειρωμένο, λευκό, πεντακάθαρο, χλωριομυροφόρο δωμάτιο με τις διπλωματικές. Εγώ και η Άντι δεν είχαμε τίποτα από αυτά τα έγγραφα, έτσι εννοείται ότι ήταν αδύνατο να περάσουμε. αποφασίσαμε λοιπόν να σκοτώσουμε το χρόνο μας looking around. Ευτυχώς είχε ένα excibition room κοντά στα toilet και χαραμιστήκαμε εκεί μέσα. Σε καποια φάση βγαίνουμε στον προθάλαμο της βιβλιοθήκης και κόφκουμε καμιά κουβέντα. Οι βιβλιοθηκάριοι μας κοιτάζουν περίεργα. Χτυπά το κινητό της Antis, απαντά. Χτυπά το δικο μου, απαντώ. Τότε ήταν που μας κάνει νόημα μια αγάμητη βιβλιοθηκάριος ότι πρέπει να βγούμε έξω γιατί δεν επιτρέπεται να μιλούμε. How was I suppose to know that? Ρεζίλι όμως. Σε κάποια φάση επιτέλους βλέπουμε τις υπόλοιπες σε μια διαφορετική πύλη από αυτή που μπήκαν. Έρχονται με άδεια χέρια. Για να φωτοτυπήσουν κάτι έπρεπε να το πουν στους υπευθύνους, να τους το κοπιάρουν εκείνοι και κάθε σελίδα στοίχιζε 16 πέννες! Εεε τζαι πίου! Εγω θα τους έλεγα να περνούσαν κρυφά τη φωτογραφική και να έβγαζαν ό,τι ήθελαν.
- Έρχεται κανένας κόρη?
- Όχι, coast is clear.
(μουσική υπόκρουση το Mission Impossible).Anw, who needs them. Γυρίζουμε λιγάκι στην πόλη, περνούμε από γέφυρες και μεγαλόπρεπα πανεπιστημιακά κτίρια, οι άλλες φοβούνται λιγάκι από την απώλεια του φωτός αλλά εγώ λατρεύω την κάθε εικόνα που βλέπω.
Με τα σάντουιτς του EAT στο χέρι παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής. Τελικά μικρή μου φάνηκε η πόλη, ίσως να είναι σα τη Γρανάδα. Πάμε να χαραμιστούμε λίγο ξανά στην χριστουγεννιάτικη αγορά, όταν βλέπομε το ρολόι. Έχουμε μονάχα 5 λεπτά! ΑΑΑΑΑΑ! Αρχίζουμε να τρέχουμε σα δαιμονισμένες, εγώ από την ταραχή να μη βλέπω καν τα μικρά φωτάκια των bicicletas, παρολίγον αν με κάτσουν που κάτω, πάλε! Να φτάνουμε στη στάση, μόνο για να συνειδητοποιήσουμε ότι είναι η λανθασμένη και να τρέχουμε πίσω και μετά να περιμένουμε κανά τέταρο το λεωφορείο γιατί God hates me και σκόπιμα έκανε το λεωφορείο να έχει καθυστέρηση. Αφήσαμε λοιπόν τον κόσμο των scolars and Cambridge behind.
Χτες είπα να μείνω στην βιβλιοθήκη να διαβάσω λιγάκι, μιας και, όσο και να θέλω να το ξεχάσω, παραδίδω 2 εργασίες αρχές ιανουαρίου, και κατά παράδοξο τρόπο μόνο σε βιβλιοθηκισμένο χώρο μπορώ να διαβάσω. Btw στο υπόγειο που με έχουν είναι πάντα σχεδόν νεκρική σιγή, αλλά δε μπορώ να διαβάσω (όπως τώρα ένα πράμα!). Τι να πώ. Οι όγκοι βιβλίων μου μεταφυσούν έναν αέρα διαβάσματος, reflection και critical thought (ναιιιι, καλό). Κατά τις 9μισι λέω να πάω στον Κοινό Γνωστό, να μου μαγειρέψει, έχει και 3 μέρες να τον δω... Επιβιβάζομαι στο συνήθες λεωφορείο με τον αριθμό 168. Φτάνουμε κοντά στον σταθμό του Waterloo. Αλλά πιάνει άλλουσ δρόμους το πάσο, που δεν ξαναπέρασα. Τι γίνεται αναρωτιέμαι? Αρχίζει να επικρατεί μια γενική αναστάτωση στο λεωφορείο. Εγώ να σκέφτομαι ότι ο οδηγός είναι μέλος της Αλ-Κάιντα και θέλει να ρίξει το λεωφορείο σε κανά σταθμό, ή ότι θα μασ πάρουν κάπου, να μας βαλουν σε ένα χειρουργικό τραπέζι και να μας βγάλουν τα όργανα μας ενώ εχουμε τις αισθήσεις μας ακόμα και να τα πουλούν στην μαύρη αγορά (ξέρετε όσα πάει ένας πνεύμονας στις μέρες μας?). Μετά να πιάνω τηλέφωνο τον Κοινό Γνωστό, να του κάνω παραγγελία ότι στην κηδεία μου θέλω να φορούν όλοι άσπρα και ότι αφήνω το κάθε περουσιακό μου στοιχείο στον τάδε (σύμφωνα με την διαθήκη μου). Τότε, αφού περνούμε μέσα από στενοσόκκακα και παραδρόμους και μονοδρόμους (να ήταν Κυπραίος ο λεωφοριατζής), και αρκετές φορές γύρω γύρω όλοι από το london Eye, αναγνωρίζω την στάση μου και πετάγομαι κάτω.
Σήμερα έρχονται οι γονείς του Κοινού Γνωστού... ΟΥΦΟΥ! Εννα πελλάνω! Τάχα πρέπει να τους γνωρίσω και δε ξέρω τι να κάνω, ούτε πως να συμπεριφερθώ, ούτε τι να πω, ούτε καν αν μπορώ να περάσω κανά βράδυ με ον Κοινό Γνωστό, ή θα νομίσει η μάμμα του ότι είμαι καμιά bitch (δεν αντιλέγω, αλλά τα ενδεχόμενα μέλλοντα πεθερικά δεν είναι ανάγκη να το νομίζουν τούτο). Τάχα άμα γνωρίσω τους δικούς του σημαίνει ότι σοβαρεύουν τα πράματα? Αφού ακόμα δεν τα έχουμε... ΟΥΦΟΥ! Εννα πελλάνω λαλώ σας.
Αποκορύφωμα της ημέρας: Πάω στο iceland για το μηνιαίο ψώνισμα. Αγοράζω, αγοράζω, κρέατα, πίτσες, χυμούς, διάφορα. Πάω στο ταμείο. Περνώ την κάρτα μου. Rejected. Να ξαναδοκιμάσουμε, της λέω. Ofcourse. Ξαναδοκιμάζω. Rejected. Never mind, let's try this one, της λέω. I'm sorry, this one doesn't get through either. Rejected! Το απόλυτο ρεζίλι για μένα. Να ξαναπηγαίνω πάνω στην τράπεζα, αφού πριν 20 λεπτά απέσυρα 20 λίρες. Να ξαναγίνονται rejected οι κάρτες. Να δαιμονίζομαι. Να πιάνω τη μάνα μου να της λέω να με πάρει πίσω αμέσως. Να χρεώνομαι και 1,35 από πάνω γαι 8 δευτερόλεπτα ομιλίας. Να μη ξέρω τι γίνεται αφού ακόμα δε μπατίρισα τους λογαριασμούς μου. Τελικά έρχομαι σπίτι, παίρνω τηλέφωνο στο online banking της Τράπεζας Κύπρου και μου λέει ότι γενικά παρουσιάσαν προβλήματα οι κάρτες εκείνη την ώρα. Και ρωτώ, αν αγόραζα παραπάνω πράματα από 25 λίρες? Τι θα γινόταν?
Ένηγουέηζ, τώρα πρέπει να σκεφτώ καμιά καλή δικαιολογία για να αποφύγω την γνωριμία με τους γονείς. Any suggestions are always welcome, σοβαρά πράματα όμως. Ότι έπεσα θύμα απαγωγής εξωγήινων όντων για διεξαγωγή πειραμάτων δε μετρά. Ούτε το ότι με στρατολόγησε μυστικός οργανισμός της κυβέρνησης για αποστολή διάσωσης του πλανήτη.
Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008
Sof P. In London and other!
Έχει περάσει κιόλας μια βδομάδα από τότε που η φίλη μου η Ποσπορή είχε έρ8ει στα Λάντα με το αμόρε της. Τον τελευταίο μήνα είμαι πάρα πολύ ικανοποιημένη από τη μαζική συνέλευση οικογενειακών προσώπων και αγαπητών φίλων στην καινούργια μου πόλη.
Αρχικά είχε έρ8ει η νούννα μου με την καλαδερφή μου, τον husband, τον μικρό Zorz και τη συμπε8ερά. Πέρασα μια τέλεια βδομάδα με την αγαπημένη μου νούννα, που μου μαγείρευε ό,τι ήθελα και που γενικά πάντα με περιποιείται. Άμα νούννα, I really miss you! Ειδικά τώρα που δε θα περάσουμε όλη η οικογένεια μαζί τις γιορτές, νιώθω ένα σφίξιμο στο στομάχι και αρχίζω να ξεροκαταπίνω τους λυγμούς μου... Ούτε πέρσι ήμουν μαζί με τη φαμίλια, να τρώμε μέχρι να σπάσουμε, να ξεκουραζόμαστε για λίγο και ύστερα ξανά στη μάχη με το φαϊ, με τα παλαβο-προγράμματα της τηλεόρασης, με τις πολλαπλές επαναλήψεις και στη συνέχεια τα μεθυσμένα μέλη της οικογένειας να πιάνουν το mike και να πιάνουμε σειρά μπροστά στο καραόκε. Τι να κάνουμε? Είμαστε μια οικογένεια ψωνάρες :Ρ
Μετά ήρ8ε ο αδελφικός μου φίλος Μιχάου, όπως ήδη προανάφερα σε προηγούμενη ανάρτηση. Ήταν υπέροχα και γέμισε τις μέρεσ μου με μικρούτσικες ηλιακτίδες, έστω και αν το κρύο μου κοκάλωνε τα χέρια και μου πάγωνε το πρόσωπο.
Το πρωινό που αποχαιρετούσα τον Πολωνό, λαμβάνω ένα μήνυμα από τη Σόφι που με ενημερώνει ότι βρίσκεται στο Λόντον και ότι αναπνέει τον ίδιο αέρα με μένα. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη. Πραγματικά, δε μπορώ καν να προσπαθήσω να βρω τις λέξεις που να χαρακτηρίζουν όλη εκείνη την καταιγίδα συναισθημάτων. Μετά από πολλά, καταφέρνουμε να βρεθούμε στο British Museum. Η φάση: Εγώ να της μιλώ στο τηλέφωνο, να καταφέρνουμε να πούμε που να βρεθούμε, μπροστά από το ταμείο εισιτηρίων, να κάνω τον τεράστιο γύρο και να την βλέπω να με περιμένει στην άλλη άκρη και να αγναντεύει από την αντίθετη κατεύθυνση. Και εγώ να στέκομαι αποχαυνωμένη να βλέπω την Φόφα μου και να νομίζω ότι ονειρεύομαι, ότι είμαι στο Matrix και να αμφισβητώ αυτό που βλέπω μπροστά μου. Οι ματιές μας συναντώνται. Και τ΄ρέχουμε να σφιχταγκαλιάσουμε η μια την άλλη, να φωνάζουμε, να γελούμε, ίσως και να κλαίμε και μια τεράστια γραμμή εισιτηρίων να μας κοιτά απορημένη.
Η επόμενη μέρα ήταν όλη δική μας, Μια ολόκληρη μέρα shopping therap(psychopath)y. Και είχαμε να πούμε 1000 πράματα, όσο και ο 1000 καιρός που είχε να βρεθούμε. Καθίσαμε στο Starbucks του Bond Station και μιλούσαμε ασταμάτητα. Και είμαι σίγουρη ότι ακόμα δεν τα είπαμε όλα. Νομίζω έτσι είναι οι πραγματικοί φίλοι. Να μπορούν να περάσουν όλα τα χρόνια της ζωής τους και να μιλούν για τα πάντα, χωρίς να τελειώνουν τα λόγια. Θερίσαμε την Oxford Street και μου συνέβη και το πιο απίστευτο ανεπανάληπτο απίθανο πράγμα.
Όοοχιι, δεν είδα τον Jude Law ούτε τον Keanu Reeves αλλά... πήρα ένα απίθανο φουστανάκι από το Dorothy Perkins for free! Εξηγώ λοιπόν την κουβέντα: Πάμε με τη Σόφ και παίρνουμε ένα σωρό πράγματα στα δοκιμαστήρια. It was so good that after all this time I had a girl wit me in the fitting rooms. Sofa, I LOVE YOU! Anw, παίρνω κάτι σούπερ εσώρουχα (ειδικά ένα σετ lilac bra with its thong, ABSOLUTE PERFECT!I´m such a pin'up girl if I may say ;Ρ) και ένα φορεματάκι totally γαμάτο (σχεδιάζω να τα φορέσω σε κανά interview if the boss is a hunk! Αλλιώς θα τα χαρεί ο Κοινός Γνωστός...). Πάμε στο ταμείο, είχε και κάτι έκπτωση, αλλά το τελικό ποσό μας εξέπληξε.. Πολύ λιγότερα από όσο αναμέναμε. Απομακρυνόμαστε λιγάκι από το ταμείο, στραβωνόμαστε με τη Σόφι πάνω στην απόδειξη και τότε συνειδητοποιούμε ότι... δεν πέρασαν το γαμάτο-πουτανοσέξυ φόρεμά μου. Θέλω έντρομη να παώ πίσω στο ταμείο να τους υποδείξω το λάθος. Όταν η Ποσπορή μου, ως η φωνή της λογικής, μου λέει: "Κόοοοορη, μια ευκαιρία μια φορά! Μα είσαι πελλή!". Και εγώ το καημένο με την απόλυτη επιφύλαξη, κατεβάζω το κεφάλι και ντροπιασμένα συμφωνώ. Πάμε να φύγουμε λοιπόν, όταν περνούμε από τισ πόρτες και ο συναγερμός αρχίζει να χτυπά δαιμονισμένος! What a shame! Κάνω αμέσως μεταβολή και ύστερα από προτροπή της φιλενάς να σιωπήσω, πάμε στο ίδιο ταμείο, βρίσκουμε την ίδια πωλήτρια και της λέμε για το συναγερμό. Αυτή ελέγχει τα ρούχα, μπας και άφησε κανά tag πάνω, μα δεν έχουν τίποτα. Εγώ να λέω από μέσα μου: "Τώρα θα μας ανακαλύψει, τώρα θα μας ανακαλύψει!". Αλλά τελικά ανακαλύπτει ένα ορφανό tag μες την τσάντα μου. Η κοπελιά απολογείται ένα σωρό φορές η καημένη, εγώ με τη Σόφη πέρνουμε τις τσάντες μας και την κάνουμε στα γρήγορα και εγώ να μη μπορώ ακόμα να πιστέψω την τύχη μου!
Σε γενικές γραμμές ήταν μια καταπληκτικότατη μέρα. So, θα ήθελα να ευχαριστήσω τη Σόφ μου και το άλλο της μισό για την τόσο ευχάριστη μέρα που μου πρόσφεραν! Mil GRACIAS!
P.S. Κοπέλλες, επισυνάπτω το φουστανάκι μου και τα lingerie, για να πάρετε μια ιδέα. Είμαι πάρα πολύ ενθουσιασμένη αφού! Κάμνει μου κάτι τέλεια βυζιά, πετάσσουνται έξω (σχεδόν κυριολεκτικά), υπάρχει μια δαντελωτή υπόνοια του σουτιέ και plus, κάμνει τον κώλο μου τέλεια JLo ;P
P.S.2. Η παρούσα ανάρτηση είναι εξολοκληρωτικά αφιερωμένη στην Σ.Π. μου!
Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008
POLSKA in London!
Σήμερα πέρασα όλη τη μέρα στο κρεβάτι (βασικά δεν άργησα και τόσο να ξετυλιχτώ από τα σεντόνια, αλλά να σημειωθεί παρακαλώ στα πρακτικά ότι it gets fucking dark since 4:30 p.m.). I had an amazing time these last 5 days! My polish flatmate in Spain (Manresa) came to visit me. It was awesome!
Θυμάμαι το βράδυ της Πέμπτης καθώς επιβιβαζόμουν στο λεωφορείο της Easybus για να τον παραλάβω από το Luton airport. Από την αγωνία μου είχα πάει 40 λεπτά νωρίτερα. Δε πειράζει όμως, έστω και αν είχε κρύο. I just love Buckingham Palace Road. Με τα τέλεια κτίρια και τα τεράστια βικτωριανά αρχοντικά... Anw, οι μουσικές επιλογές για την ενάμισι ώρα του ταξιδιού κυμαίνονταν από χριστουγενιάτικα, early nineties μέχρι και eighties. Βασικά ο bus Driver ήταν πολύ χασονούς, ίσως και συμπαθητικός νόμιζα, μέχρι που πάω να επιβιβαστώ στο λεωφορείο και ίσα που πρόλαβα το χούφτωμα! For God's sake grandpa! Φτάνω στο αεροδρόμιο και ξεχνώ το συμβάν.
Luton airport! Aaayyy tantas memorias de ese lugar. Aaa, by the way ενδεχομένως αυτή η ανάρτηση να περιέχει και ισπανικά, so pepole if you want to keep reading, take out your spanish vocabularios. Η πτήση έχει καθυστέρηση (άτε ρε!). It's ok. Πάντοτε μου άρεσε να είμαι σε μια αίθουσα με αγνώστους και να προσπαθώ να φανταστώ τις ζωές τους, τα γεγονότα που τους οδήγησαν στην συγκεκριμένη αίθουσα του αεροδρομίου και εκεί που παρατηρώ μια μαμά με τον gay γιο της, νά 'σου και ο Michal!
Que alegria! Recuerdo que estaba corriendo hacia el y luego ya estaba en sus manos. Empezamos hablar as if I saw him last night! Η αλήθεια είναι ότι i was a bit nervous. Δεν τον είχα δει από τον Σεπτέμβρη. Αλλά ήταν όλα τα ίδια. Μιλούσαμε για του ίδιου περιεχομένου μαλακίες και κάναμε τα ίδια χαζά πράγματα όπως τότε που πήγαμε Roadtrip en Pais Vasco. Y yo quieria decirle todo que me ha pasado esos ultimos meses y quieria saber todo lo que ha pasado en su vida y ya no era parte de esta.
Teniamos solo cuatro dias para contar uno a otro todas las nuevas detallas de nuestras vidas. Solo cuatro dias para recordar los tiempos viejos. Cuatro dias para hacer nuevas memorias. Cuatro dias para poner mas experiencias en nuestra amistad! And everything was almost perfect! Πήγαμε σχεδόν σε όλα τα must-see places in London. Although we could do some more sight-seeing ;P. Recordaré para siempre el paseo a Hyde Park, donde hize un abrazo con una persona desconodida a Speaker´s Corner y donde he dado comida a los squerrels. Tambien la noche que hemos salido a Cubana. Y hemos bebido un montos, hemos hecho totnerias y hemos bailado como estabamos haciendo en la Carpa. Ademas, nos hemos perdido (no tengo una relacion buena con los mapas), hemos caminado un monton. Tuvimos el sleep-over, hemos visto pelis por la noche llevando las pyjamas y todo fue estupendo!
Te echo de menos already mi compañero! ¿Pero saps que? No estare triste porque nos quedaremos otra vez siguro, espero pronto. Ya me has proemtido: Veruska, yo, tu y Basha (quizas traemos mi Conodido tambien ;P).
Michal, lo he pasado GENIAL! Gracias por todo!
Hasta la proxima vez!
Θυμάμαι το βράδυ της Πέμπτης καθώς επιβιβαζόμουν στο λεωφορείο της Easybus για να τον παραλάβω από το Luton airport. Από την αγωνία μου είχα πάει 40 λεπτά νωρίτερα. Δε πειράζει όμως, έστω και αν είχε κρύο. I just love Buckingham Palace Road. Με τα τέλεια κτίρια και τα τεράστια βικτωριανά αρχοντικά... Anw, οι μουσικές επιλογές για την ενάμισι ώρα του ταξιδιού κυμαίνονταν από χριστουγενιάτικα, early nineties μέχρι και eighties. Βασικά ο bus Driver ήταν πολύ χασονούς, ίσως και συμπαθητικός νόμιζα, μέχρι που πάω να επιβιβαστώ στο λεωφορείο και ίσα που πρόλαβα το χούφτωμα! For God's sake grandpa! Φτάνω στο αεροδρόμιο και ξεχνώ το συμβάν.
Luton airport! Aaayyy tantas memorias de ese lugar. Aaa, by the way ενδεχομένως αυτή η ανάρτηση να περιέχει και ισπανικά, so pepole if you want to keep reading, take out your spanish vocabularios. Η πτήση έχει καθυστέρηση (άτε ρε!). It's ok. Πάντοτε μου άρεσε να είμαι σε μια αίθουσα με αγνώστους και να προσπαθώ να φανταστώ τις ζωές τους, τα γεγονότα που τους οδήγησαν στην συγκεκριμένη αίθουσα του αεροδρομίου και εκεί που παρατηρώ μια μαμά με τον gay γιο της, νά 'σου και ο Michal!
Que alegria! Recuerdo que estaba corriendo hacia el y luego ya estaba en sus manos. Empezamos hablar as if I saw him last night! Η αλήθεια είναι ότι i was a bit nervous. Δεν τον είχα δει από τον Σεπτέμβρη. Αλλά ήταν όλα τα ίδια. Μιλούσαμε για του ίδιου περιεχομένου μαλακίες και κάναμε τα ίδια χαζά πράγματα όπως τότε που πήγαμε Roadtrip en Pais Vasco. Y yo quieria decirle todo que me ha pasado esos ultimos meses y quieria saber todo lo que ha pasado en su vida y ya no era parte de esta.
Teniamos solo cuatro dias para contar uno a otro todas las nuevas detallas de nuestras vidas. Solo cuatro dias para recordar los tiempos viejos. Cuatro dias para hacer nuevas memorias. Cuatro dias para poner mas experiencias en nuestra amistad! And everything was almost perfect! Πήγαμε σχεδόν σε όλα τα must-see places in London. Although we could do some more sight-seeing ;P. Recordaré para siempre el paseo a Hyde Park, donde hize un abrazo con una persona desconodida a Speaker´s Corner y donde he dado comida a los squerrels. Tambien la noche que hemos salido a Cubana. Y hemos bebido un montos, hemos hecho totnerias y hemos bailado como estabamos haciendo en la Carpa. Ademas, nos hemos perdido (no tengo una relacion buena con los mapas), hemos caminado un monton. Tuvimos el sleep-over, hemos visto pelis por la noche llevando las pyjamas y todo fue estupendo!
Te echo de menos already mi compañero! ¿Pero saps que? No estare triste porque nos quedaremos otra vez siguro, espero pronto. Ya me has proemtido: Veruska, yo, tu y Basha (quizas traemos mi Conodido tambien ;P).
Michal, lo he pasado GENIAL! Gracias por todo!
Hasta la proxima vez!
Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008
HAPPINESS ATTACK still continues!
Ίσως και να το χώνεψα. Τουλάχιστον ότι αυτή η κατάσταση ίσως κρατήσει για λίγο, μέχρι να περάσει. Λοιπόν, έχω περάσει πλεόν σε άλλο στάδιο. Εκείνο που να ακούς τραγούδια και να τα συσχετίζεις με το συγκεκριμένο άτομο, στην περίπτωσή μας, στον Κοινό Γνωστό. Αποκορύφωμα του ρεζιλέματος: να βρίσκεις τα video των τραγουδιών στο youtube και... να του τα στέλνεις link. ι να κάνω να μου περάσει? Κανάν αγιασμό? Μπα! Ίσως και με τον αγιασμό να ξεπεταχτεί κανά δαιμόνιο, you never know με την αθεϊα μου. Κανά τσάι μήπως? Και δεν έχω γαμώτο! Δε πειράζει, μετά το γράψιμο αυτής της totally αχρείαστης ανάρτησης, θα πάω στην κουζίνα ολοταχώς να τραμπάρω κανά φακελλάκι από τους kitchen-mates που πήγαν και εξαφανίστηκαν εδώ και μέρες στον Καναδά.
Η απουσία οποιουδήποτε απειροελάχιστου ίχνους λογοτεχνικού γραψίματος που ίσως και να είχα με βασανίζει εδώ και καιρό. Που να έχει κρυφτεί η έμπνευσή μου? Ουφ! Και δεν έχω διάθεση για κρυφτό, έχω και 2 εργασίες να τελειώσω, τουλάχιστον να get on with it, και την Πέμπτη έρχεται ο Michal μου (προφέρεται Μιχάου), ο Πολωνός συγκάτοικός μου από την Barcelona. YUPI! Τουλάχιστον με αυτό θα είμαι χαρούμενη για καιρό. Τον πεθύμησα αφάνταστα, καθώς και όλους μου τους φίλους... Θυμάμαι η τελευταία φορά που τον είδα, ήταν στο αεροδρόμιο, που έμεινε μαζί μου όλη νύχτα να μου κρατά παρέα και έφυγε το πρωί για Μαδρίτη με την Barbara, την φίλη του. Πππεεεε δάκρυα, ποταμοί εκείνο το πρωινό...Αααχ, άτιμες αναμνήσεις... Ακόμα πιο άτιμα συναισθήματα!
Τελοσπάντων, πίσω στην παντελή έλλειψη έμπνευσης μου... Δε μπορώ να γράψω τίποτα! Και το είχα προσέξει εγώ. Όταν κάποιος είναι στα up του, πέφτει σε ένα πνευματικό τέλμα! Αλλά όταν κάποιος είναι τρομερά δυστυχισμένος, αλκοολικός, ερωτικά δεν έχει υπόθεση, με Bipolar disorder, depressive behavior και γενικά βασανισμένη ψυχή, τότε μάλιστα το γράψιμο του και γενικά το πνευματικό του έργο ακμάζει πέρα από κάθε όρια (βλ. Κάφκα, Camus, Oscar Wild, Virginia Wolf, Edgar Allan Poe και τόσοι άλλοι). Βασικά, να κάνουν κάτι οι άνθρωποι πριν προλάβουν να αυτοκτονήσουν. Καταλήγουμε λοιπόν στο συμπέρασμα, ότι η ευτυχία δε συμβαδίζει με τον λογοτεχνικό οίστρο. Και εγώ θέλω να έχω τον οίστρο (αλλά όχι να αυτοκτονήσω κιόλας). Ένηγουεηζ, το πήρα απόφαση, μέχρι να επιστρέψω στα συνηθισμένα μου επίπεδα καταθλιψάρας, δυστυχίας, γκρίνιας, μιζέριας, και αλκοολισμού, η λογοτεχνική Μούσα μου με παράτησε. αδυνατώ λοιπόν να προβώ σε οποιαδήποτε ουσιαστική και εκ βαθέων δημιουργία. ΚΛΑΨ ΚΛΑΨ!
Από πάνω, έχω και το συμβάν με τα τραγούδιααα! GOD SHOW SOME MERCY! Πριν έτυχε να ακούσω το Everything των Lifehouse σε ένα videoclip με Smallville φάση (ο Clark Kent είναι τελειος!). Θα το παραθέσω further on, να τον χαρείτε και εσείς. Το δεύτερο τραγούδι με το οποίο εξουθένωσα το mp3 είναι ένα ισπανικό των αδελφών Estopa, which i totally adore!
Que bonito es el amor,
que bonito es divertirse,
ser un chico sano, un caraja, un despiste.
Que bonita es una flor,
que bonito el arcoiris,
si es que la vida es la hostia y
yo no se porque estoy triste. Tanta pena.
Τι όμορφη είναι η αγάπη
Τι όμορφο είναι να διασκεδάζεις
να είσαι υγιής, φατσούλα, αφηρημένος
Τι όμορφο είναι ένα λουλούδι,
τι όμορφο είναι το ουράνιο τόξο
και αν η ζωή είναι τόσο γαμάτη και
εγώ δε ξέρω γιατί είμαι λυπημένος. Τι κρίμα.
Η απουσία οποιουδήποτε απειροελάχιστου ίχνους λογοτεχνικού γραψίματος που ίσως και να είχα με βασανίζει εδώ και καιρό. Που να έχει κρυφτεί η έμπνευσή μου? Ουφ! Και δεν έχω διάθεση για κρυφτό, έχω και 2 εργασίες να τελειώσω, τουλάχιστον να get on with it, και την Πέμπτη έρχεται ο Michal μου (προφέρεται Μιχάου), ο Πολωνός συγκάτοικός μου από την Barcelona. YUPI! Τουλάχιστον με αυτό θα είμαι χαρούμενη για καιρό. Τον πεθύμησα αφάνταστα, καθώς και όλους μου τους φίλους... Θυμάμαι η τελευταία φορά που τον είδα, ήταν στο αεροδρόμιο, που έμεινε μαζί μου όλη νύχτα να μου κρατά παρέα και έφυγε το πρωί για Μαδρίτη με την Barbara, την φίλη του. Πππεεεε δάκρυα, ποταμοί εκείνο το πρωινό...Αααχ, άτιμες αναμνήσεις... Ακόμα πιο άτιμα συναισθήματα!
Τελοσπάντων, πίσω στην παντελή έλλειψη έμπνευσης μου... Δε μπορώ να γράψω τίποτα! Και το είχα προσέξει εγώ. Όταν κάποιος είναι στα up του, πέφτει σε ένα πνευματικό τέλμα! Αλλά όταν κάποιος είναι τρομερά δυστυχισμένος, αλκοολικός, ερωτικά δεν έχει υπόθεση, με Bipolar disorder, depressive behavior και γενικά βασανισμένη ψυχή, τότε μάλιστα το γράψιμο του και γενικά το πνευματικό του έργο ακμάζει πέρα από κάθε όρια (βλ. Κάφκα, Camus, Oscar Wild, Virginia Wolf, Edgar Allan Poe και τόσοι άλλοι). Βασικά, να κάνουν κάτι οι άνθρωποι πριν προλάβουν να αυτοκτονήσουν. Καταλήγουμε λοιπόν στο συμπέρασμα, ότι η ευτυχία δε συμβαδίζει με τον λογοτεχνικό οίστρο. Και εγώ θέλω να έχω τον οίστρο (αλλά όχι να αυτοκτονήσω κιόλας). Ένηγουεηζ, το πήρα απόφαση, μέχρι να επιστρέψω στα συνηθισμένα μου επίπεδα καταθλιψάρας, δυστυχίας, γκρίνιας, μιζέριας, και αλκοολισμού, η λογοτεχνική Μούσα μου με παράτησε. αδυνατώ λοιπόν να προβώ σε οποιαδήποτε ουσιαστική και εκ βαθέων δημιουργία. ΚΛΑΨ ΚΛΑΨ!
Από πάνω, έχω και το συμβάν με τα τραγούδιααα! GOD SHOW SOME MERCY! Πριν έτυχε να ακούσω το Everything των Lifehouse σε ένα videoclip με Smallville φάση (ο Clark Kent είναι τελειος!). Θα το παραθέσω further on, να τον χαρείτε και εσείς. Το δεύτερο τραγούδι με το οποίο εξουθένωσα το mp3 είναι ένα ισπανικό των αδελφών Estopa, which i totally adore!
Que bonito es el amor,
que bonito es divertirse,
ser un chico sano, un caraja, un despiste.
Que bonita es una flor,
que bonito el arcoiris,
si es que la vida es la hostia y
yo no se porque estoy triste. Tanta pena.
Τι όμορφη είναι η αγάπη
Τι όμορφο είναι να διασκεδάζεις
να είσαι υγιής, φατσούλα, αφηρημένος
Τι όμορφο είναι ένα λουλούδι,
τι όμορφο είναι το ουράνιο τόξο
και αν η ζωή είναι τόσο γαμάτη και
εγώ δε ξέρω γιατί είμαι λυπημένος. Τι κρίμα.
Video 1:
Video 2 (I couldn't find a better one...)
Πάντως δε ξέρω πόσο μακριά θα πάει η βαλίτσα (να σημειωθεί ότι ποτέ μου δε κατάλαβα αυτή την έκφραση). Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχει επηρεαστεί η κοσμογονική ισορροπία των πραγμάτων και ίσως ο κόσμος οδηγηθεί σε μια καινούργια τεράστιων διαστάσεων καταστροφή, φάση The Day After Tomorrow και δε θα μπορώ να κάνω τίποτα για να το αποτρέψω and it will all be my fault! You have been warned!
Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008
HAPPINESS ATTACK!
Τον τελευταίο καιρό νιώθω κάπως περίεργα. Το βράδυ, αν και συνεχίζω να έχω πολύ ενδιαφέροντα όνειρα (ψες ήμουν σε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα αλλά πολύ πιο hot γκομενάρα από τον καπετάνιο Aidan tou Moby Dick, μετά ήμουν σε μια ομάδα με υπερήρωες και προσπαθούσαμε να σώσουμε έναν σύντροφο, μετά κατά παράδοξο τρόπο μάζευα σπαρτά σε ένα χωράφι... Anw, τα freaky weird όνειρά μου θα αναλυθούν σε άλλο ποστ), δε ξυπνώ με ένα αδειανό εσωτερικό κενό (πείνα δεν είναι guys, since I always keep a huge cadbury chocolate within reaching distance). Δε μου φακκούν τα πάντα. Περπατώ και σιγοτραγουδώ (όταν δε φορείς headphones, that is weird!). Τις προάλλες πιάνω τον εαυτό μου να κοιτά με ένα πλατύ χαμόγελο ένα ζευγάρι που αντάλλαζε στοματικά υγρά στις κυλιόμενες σκάλες του Euston station, και αντί να πετάξω καμιά προειδοποίηση για τους κινδύνους της μετάδοσης του σάλιου (btw did you know that το σάλιο ενός σκυλιού είναι πιο καθαρό από αυτό κάποιου ανθρώπου?)στέκομαι σαν την αποχαυνομένη και κοιτώ, μέχρι που η γκόμενα το συνειδητοποίησε και νόμιζε ότι παίρνω μάτι! Κοιτώ τα πιτσιρίκια στο λεωφορείο και αντίς να κρατώ σταυρό και να φωνάζω μακριά-μακριά κακιασμένα!- μετά από την εμπειρία της δουλειάς και την ταινία Pet Semetary- τους μοιράζω τα μπισκότα μου.
what's wrong with me?! Πεθαίνω μήπως? Πόσους μήνες ζωής έχω? Θα τα παρατήσω όλα και θα πάω στο Θιβέτ, να βρω τη τελευταία (και πρώτη βασικά) γαλήνη της ψυχής ανάμεσα σε πορτοκαλοφόρους μοναχούς και τα γιακ. Η άλλη πιθανή εξήγηση (αν και τρέμω να παραδεκτώ την αληθοπρέπειά της) είναι ότι δε έχω και πολλά ιδιαίτερα πράγματα για να bitching about... Μα γιατί? Γιατί? Τι κάνω λάθος?
Βασικά, όπως το αυτοψυχο-αναλύω, τον τελευταίο καιρό είμαι ok, όσο μπορεί να είναι κάποιο άτομο όπως εμένα. Που πέφτω το βράδυ να κοιμηθώ και με πιάνει το άγχος για την τρύπα του όζοντος, για την έλειψη νερού στις τριτοκοσμικές χώρες, τι θα γίνει στο επόμενο επεισόδιο του AIGIA FOUXIA, που έπρεπε να διαβάζω αλλά επελλάριζα, που θέλω να αγοράσω ένα παλτό 100 λίρες και τσιγκουνεύομαι, που πρέπει να πάρω μπότες και δε βρίσκω κάτι που να μου αρέσει και που σκέφτομαι ότι πόσο να αναβάλλω να πάω στο ταχυδρομείο για να στείλω τις γέρημες τις ποστ-καρτς μου...
Όπως και να 'χει, είμαι βαθιά σκεφτόμενο άτομο (πώς είπατε?) και το μυαλό μου γυρίζει 1000 ρόδες το δευτερόλεπτο όπως λέει και ο Κοινός Γνωστός. Και αυτό μας φέρνει σε έναν άλλο παράγοντα για την ίσως-ανίατη κατάστασή μου. Λοιπόν, ο Κοινός Γνωστός. Γνωριστήκαμε πριν 1μισι χρόνο περίπου, σε μια άσχηση φάση της ζωής μου και κάτω από τις πιο λάθος συνθήκες (trust me, δε νομίζω να υπάρχουν πιο λάθος) αρχίσαμε να κάνουμε ότι κάνουμε. Και το πιο φοβερό είναι ότι δε μετανιώνω για τίποτα. Και θα το ξαναπώ. Αν είχα την ευκαιρία να ξαναρχίζαμε από την αρχή, θα τα έκανα όλα τα ίδια... Η προκαθορισμένη συμφωνία μας δεν τελείωσε την ημερομηνία που είχαμε ορίσει τη λήξη μας. Και όταν με έπιασαν τα υπαρξιακά μου και πήγα εθελόντρια στην Ισπανία, αυτός πηγαινοερχόταν για να με δει και εγώ με τη σειρά μου είχα την ευκαιρία να γνωρίσω το Λονδίνο.
Μαλλώνουμε συχνά, πολύ συχνά. Και για τους πιο παλαβο-χαζούς ανυπόστατους λόγους. Πολλές φορές μάλιστα απορώ πως δε μου ρίχνει κανά χαστούκι για να στρώσω (ok, he isn't allowed to do this). Αλλά μου φαίνεται απίστευτο και είναι όντως αξιοπερίεργο που άντεξε μαζί μου τόσο καιρό, just ask my friends about it. Μου αρέσει όταν είμαι down και προσπαθεί να με ευθυμήσει, ακόμα και με τους πιο ηλίθιους τρόπους. Όταν στραβώνω για κάτι και έρχεται να με αγκαλιάσει (έπρεπε να του το μάθω αυτό, αλλά τώρα το κάνει από μόνος του). Μου αρέσει που όταν μαλλώνουμε προσπαθεί να τα fix, έστω και αν αυτό σημαίνει να έρχεται με ένα κουτί μπισκότα Millies και να με περιμένει έξω στη βροχή μέχρι να έρθω να του ανοίξω. Μου αρέσει όταν το βράδυ πριν πάμε για ύπνο (γύρω στις 3:30) πάντα φέρνει ένα πιατάκι γλυκό κεράσι και ένα μπουκάλι νερό πάνω στο κομοδίνο. Μου αρέσει όταν έχω να σηκωθώ στις 5μισι για να πάω δουλειά και αυτός ξυπνά πιο γρήγορα από μένα για να μου χαϊδέψει τα μαλλιά και το πρόσωπο να ξυπνήσω. Μου αρέσει όταν περπατούμε και το χέρι του γυρεύει να πιάσει το δικό μου. Μου αρέσει όταν ανεβαίνουμε στον πάνω όροφο των διπλών λεωφορείων και πάντα με αφήνει να κάτσω δίπλα στο παράθυρο. Μου αρέσει ο τρόπος που με κοιτά όταν εγώ κάνω πως δε τον βλέπω.
Τελευταία νιώθω πιο ερωτευμένη μαζί του (ΕΛΕΟΣ! Somebody pls shoot me! Τι λέω η καριόλα? Θα αδιαθετήσω πάντως σε λίγες μέρες, εξού και το emotional crisis μου). Χτες είχα μια καταπληκτική μέρα. Ξυπνήσαμε γύρω στις 3 (give me a break, will you? I get up at 5:30 am to go to work). Μαγείρεψα γαλλικές φρυγανιές (έκρουσα τις βασικά αλλά αυτός πάντα τρώει τα φαγητά μου αδιαμαρτύρητα). Ακύρωσε τη μελέτη του γιατί ήξερε ότι ήθελα να πάω μαγαζιά. Περπάτησε μαζί μου σε όσους τόπους ήθελα να πάω. Με πήρε και στο Carnaby street και είδα τους τεράστιους snow-men κρεμασμένους από πάνω μας (έμοιαζαν τόσο με εκείνο το sailor boy στους Ghost Busters, μόλις βγάλω φώτο θα τις αναρτήσω για να πιστέψετε την αληθότητα των λόγων μου). Περπατούσαμε αγκαλιά (yes your Honor, I confess to this horrifying crime) και με περίμενε, έστω και αν κάποτε περπατώ σα μια μικρή χελωνίτσα. Then we went back to his place. Μου μαγείρεψε και μετά είχε άλλες φάσεις, αυστηρές ακατάλληλες για ανήλικους, ύστερα ταινία, ύστερα pause στην ταινία, ύστερα φάσεις, ύστερα συνέχεια της ταινίας και τέλος φάσεις πάλι. Βασικά, αν διάβαζε αυτά που έγραφα ίσως και να ένιωθε ενοχλημένος γαιτί θα έλεγε ότι τον παρουσιάζω ως φλούφλη. What's the big deal? I know he isn't like that, trust me... Γιατί όταν με ρωτά γιατί είμαι μαζί του, εγώ απαντώ ειλικρινέστατα 'Αγάπη μου, για το sex'. Δε νομίζω να μπορούσα να είμαι με κάποιον που να μη μου έδινε ακριβώς ό,τι χρειαζόμουν. Sorry guys, but I admit that I sometimes have a boyish thinking, and this is one of those times.
Και ύστερα πάω να κοιμηθώ. Και συνειδητοποιώ ότι τελευταία δεν έχω πολλά παράπονα (αν εξαιρέσεις τη μαλακία με τα μαλλιά μου και ότι το shower στο fucking room μου είναι σπασμένο ακόμα). Και αρχίζω να φοβάμαι ότι κάτι θα πάει στραβά και αυτός σχεδόν πάντα να καταλαβαίνει τι σκέφτομαι και να με παίρνει αγκαλιά μέχρι να ξεσπώ σε δάκρυα (να το ξαναπώ, περιμένω την περίοδο μου, ok? Back off) γιατί θυμήθηκα ότι μου λείπει η Βερούσκα μου από την Πορτογαλλία.
what's wrong with me?! Πεθαίνω μήπως? Πόσους μήνες ζωής έχω? Θα τα παρατήσω όλα και θα πάω στο Θιβέτ, να βρω τη τελευταία (και πρώτη βασικά) γαλήνη της ψυχής ανάμεσα σε πορτοκαλοφόρους μοναχούς και τα γιακ. Η άλλη πιθανή εξήγηση (αν και τρέμω να παραδεκτώ την αληθοπρέπειά της) είναι ότι δε έχω και πολλά ιδιαίτερα πράγματα για να bitching about... Μα γιατί? Γιατί? Τι κάνω λάθος?
Βασικά, όπως το αυτοψυχο-αναλύω, τον τελευταίο καιρό είμαι ok, όσο μπορεί να είναι κάποιο άτομο όπως εμένα. Που πέφτω το βράδυ να κοιμηθώ και με πιάνει το άγχος για την τρύπα του όζοντος, για την έλειψη νερού στις τριτοκοσμικές χώρες, τι θα γίνει στο επόμενο επεισόδιο του AIGIA FOUXIA, που έπρεπε να διαβάζω αλλά επελλάριζα, που θέλω να αγοράσω ένα παλτό 100 λίρες και τσιγκουνεύομαι, που πρέπει να πάρω μπότες και δε βρίσκω κάτι που να μου αρέσει και που σκέφτομαι ότι πόσο να αναβάλλω να πάω στο ταχυδρομείο για να στείλω τις γέρημες τις ποστ-καρτς μου...
Όπως και να 'χει, είμαι βαθιά σκεφτόμενο άτομο (πώς είπατε?) και το μυαλό μου γυρίζει 1000 ρόδες το δευτερόλεπτο όπως λέει και ο Κοινός Γνωστός. Και αυτό μας φέρνει σε έναν άλλο παράγοντα για την ίσως-ανίατη κατάστασή μου. Λοιπόν, ο Κοινός Γνωστός. Γνωριστήκαμε πριν 1μισι χρόνο περίπου, σε μια άσχηση φάση της ζωής μου και κάτω από τις πιο λάθος συνθήκες (trust me, δε νομίζω να υπάρχουν πιο λάθος) αρχίσαμε να κάνουμε ότι κάνουμε. Και το πιο φοβερό είναι ότι δε μετανιώνω για τίποτα. Και θα το ξαναπώ. Αν είχα την ευκαιρία να ξαναρχίζαμε από την αρχή, θα τα έκανα όλα τα ίδια... Η προκαθορισμένη συμφωνία μας δεν τελείωσε την ημερομηνία που είχαμε ορίσει τη λήξη μας. Και όταν με έπιασαν τα υπαρξιακά μου και πήγα εθελόντρια στην Ισπανία, αυτός πηγαινοερχόταν για να με δει και εγώ με τη σειρά μου είχα την ευκαιρία να γνωρίσω το Λονδίνο.
Μαλλώνουμε συχνά, πολύ συχνά. Και για τους πιο παλαβο-χαζούς ανυπόστατους λόγους. Πολλές φορές μάλιστα απορώ πως δε μου ρίχνει κανά χαστούκι για να στρώσω (ok, he isn't allowed to do this). Αλλά μου φαίνεται απίστευτο και είναι όντως αξιοπερίεργο που άντεξε μαζί μου τόσο καιρό, just ask my friends about it. Μου αρέσει όταν είμαι down και προσπαθεί να με ευθυμήσει, ακόμα και με τους πιο ηλίθιους τρόπους. Όταν στραβώνω για κάτι και έρχεται να με αγκαλιάσει (έπρεπε να του το μάθω αυτό, αλλά τώρα το κάνει από μόνος του). Μου αρέσει που όταν μαλλώνουμε προσπαθεί να τα fix, έστω και αν αυτό σημαίνει να έρχεται με ένα κουτί μπισκότα Millies και να με περιμένει έξω στη βροχή μέχρι να έρθω να του ανοίξω. Μου αρέσει όταν το βράδυ πριν πάμε για ύπνο (γύρω στις 3:30) πάντα φέρνει ένα πιατάκι γλυκό κεράσι και ένα μπουκάλι νερό πάνω στο κομοδίνο. Μου αρέσει όταν έχω να σηκωθώ στις 5μισι για να πάω δουλειά και αυτός ξυπνά πιο γρήγορα από μένα για να μου χαϊδέψει τα μαλλιά και το πρόσωπο να ξυπνήσω. Μου αρέσει όταν περπατούμε και το χέρι του γυρεύει να πιάσει το δικό μου. Μου αρέσει όταν ανεβαίνουμε στον πάνω όροφο των διπλών λεωφορείων και πάντα με αφήνει να κάτσω δίπλα στο παράθυρο. Μου αρέσει ο τρόπος που με κοιτά όταν εγώ κάνω πως δε τον βλέπω.
Τελευταία νιώθω πιο ερωτευμένη μαζί του (ΕΛΕΟΣ! Somebody pls shoot me! Τι λέω η καριόλα? Θα αδιαθετήσω πάντως σε λίγες μέρες, εξού και το emotional crisis μου). Χτες είχα μια καταπληκτική μέρα. Ξυπνήσαμε γύρω στις 3 (give me a break, will you? I get up at 5:30 am to go to work). Μαγείρεψα γαλλικές φρυγανιές (έκρουσα τις βασικά αλλά αυτός πάντα τρώει τα φαγητά μου αδιαμαρτύρητα). Ακύρωσε τη μελέτη του γιατί ήξερε ότι ήθελα να πάω μαγαζιά. Περπάτησε μαζί μου σε όσους τόπους ήθελα να πάω. Με πήρε και στο Carnaby street και είδα τους τεράστιους snow-men κρεμασμένους από πάνω μας (έμοιαζαν τόσο με εκείνο το sailor boy στους Ghost Busters, μόλις βγάλω φώτο θα τις αναρτήσω για να πιστέψετε την αληθότητα των λόγων μου). Περπατούσαμε αγκαλιά (yes your Honor, I confess to this horrifying crime) και με περίμενε, έστω και αν κάποτε περπατώ σα μια μικρή χελωνίτσα. Then we went back to his place. Μου μαγείρεψε και μετά είχε άλλες φάσεις, αυστηρές ακατάλληλες για ανήλικους, ύστερα ταινία, ύστερα pause στην ταινία, ύστερα φάσεις, ύστερα συνέχεια της ταινίας και τέλος φάσεις πάλι. Βασικά, αν διάβαζε αυτά που έγραφα ίσως και να ένιωθε ενοχλημένος γαιτί θα έλεγε ότι τον παρουσιάζω ως φλούφλη. What's the big deal? I know he isn't like that, trust me... Γιατί όταν με ρωτά γιατί είμαι μαζί του, εγώ απαντώ ειλικρινέστατα 'Αγάπη μου, για το sex'. Δε νομίζω να μπορούσα να είμαι με κάποιον που να μη μου έδινε ακριβώς ό,τι χρειαζόμουν. Sorry guys, but I admit that I sometimes have a boyish thinking, and this is one of those times.
Και ύστερα πάω να κοιμηθώ. Και συνειδητοποιώ ότι τελευταία δεν έχω πολλά παράπονα (αν εξαιρέσεις τη μαλακία με τα μαλλιά μου και ότι το shower στο fucking room μου είναι σπασμένο ακόμα). Και αρχίζω να φοβάμαι ότι κάτι θα πάει στραβά και αυτός σχεδόν πάντα να καταλαβαίνει τι σκέφτομαι και να με παίρνει αγκαλιά μέχρι να ξεσπώ σε δάκρυα (να το ξαναπώ, περιμένω την περίοδο μου, ok? Back off) γιατί θυμήθηκα ότι μου λείπει η Βερούσκα μου από την Πορτογαλλία.
P.S. Η συγγραφεύς προειδοποιεί τους αναγνώστες ότι η παρούσα ανάρτηση ενδεχομένως να αφαιρεθεί, μόλις επιστρέψει στα φυσιολογικά της επίπεδα κυνισμού (Pls God, let it be soon!).
Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008
Μια Μαύρη Μέρα - Σσιερετούμεν!
Θυμάται κανείς εκείνη τη sweet movie με την Michelle Pfeiffer και τον κουκλο-γκόμενο George Clooney στην ταινία One Fine Day? Και οι δυο είναι χωρισμένοι γονείς, εκείνη αρχιτέκτονας, αυτός δημοσιογράφος. Κατά τη διάρκεια των γεγονότων μιας μέρας γνωρίζονται και από την αρχή υπάρχει μια εκρηκτική χημεία. Μάλλον θα αναρωτιέστε ποιος ο συσχετισμός με μένα. Εγώ ούτε παντρεμένη χωρισμένη είμαι, ούτε παιδί έχω (thank God!). Η συγκεκριμένη μέρα που περνούν μαζί όμως είναι γεμάτη απρόβλεπτες σπαστικές καταστάσεις, ατυχίες και events, από εκείνα που σε κάνουν να θες να καθίσεις στη μέση του δρόμου και να βάλεις τα κλάματα. Μια τέτοια μέρα είχα και εγώ, μόνο που στο τέλος δεν είχα έναν George για να επανορθώνει για την κατάμαυρη μέρα (Σσιερετούμεν!)
Λοιπόν, το πρωί είχα ραντεβού στον οπτικό για να πάρω καινούργιους φακούς. Δε πάει άλλο η κατάσταση να βρέχει και εγώ να είμαι με τις γυαλλάρες μου, να τις βγάζω, να τις σκουπίζω, μετά από πέντε βήματα να τις ξαναβγάζω και να τις ξανασκουπίζω. Τις προάλλες είχε να με πατήσει ένα καμιόνι του Royal Mail (τουλάχιστον θα έφτανα στον άλλο κόσμο με royal touch). Σηκώνομαι μετά το μεσημέρι, αφού τελευταία έγινα κάπως βρυκόλακας, όχι-δε πίνω αίμα ακόμα, αλλά πάω για ύπνο γύρω στις 8 και σηκώνομαι γύρω στις 12 για να διεκπεραιώσω τις καθημερινές μου ασχολίες. Αφού νυχτώνει που νυχτώνει σε αυτή τη μαύρη χώρα (σσιερετούμεν) από τις 4, τι πάω για ύπνο στις 8, τι στις 12... Ανηγουέη, ξέφυγα από το θέμα (πάλι!). Πάω στο ραντεβού και θέλοντας να γλιτώσω 20 λίρες για την εξέταση τους δείχνω το χαρτί της εξέτασης που είχα κάνει στην Ισπανία τον Αύγουστο. Αφού τους κάνω μια μετάφραση, μου απαντούν ότι δεν ισχύει η συνταγή για τα γυαλιά και ότι είναι άλλη κουβέντα οι φακοί επαφής. Fair well 20 pounds! Μετά από ένα σωρό ερωτήσεις για το αν έχω διαβήτη ή αν έχω κανένα άλλο πρόβλημα υγείας (σε όλες τις ερωτήσεις η απάντηση μου ήταν ΝΟ), μου λέει ότι θα μου δώσουν δοκιμαστικούς φακούς, να περάσω να τους πάρω σε λίγες μέρες, μετά θα πρέπει να ξανακλείσουμε άλλο ραντεβού, μετά να εξετάσουν αν είναι οι κατάλληλοι και μετά να μου δώσουν τους κανονικούς. Shit! Επιπλέον, δε μπορώ να τους κάνω με χρώμα, μιας και δεν υπάρχουν φακοί με μυωπία, αστιγματισμό και χρώμα. Κλαψ κλαψ!
Ξεκινώ για το σπίτι (εστίες). Πάω με τα νεύρα να βρω τον υπέυθυνο να του πω ότι μετά από 2 μαυρογέρημους (σσιερετούμεν) μήνες που μετακόμισα, my shower still doesn't work και αναμένουν να τους πληρώνω και σχεδόν 150 λίρες τη βδομάδα! Μετά από ένα σωρό απολογίες και κούφιες μάλλον υποσχέσεις ότι οι repair-men θα περάσουν τέλος της βδομάδας πάω στο δωμάτιο μου. Μετά από 3 άκρως μηδενικότατες εποικοδομητικές ώρες, ξεκινώ να παώ στο κομμωτήριο για να βάψω το μαλλί. Όταν πήγα να κλείσω το ραντεβού τις προάλλες νόμιζα εξηγήθηκα άπταιστα. Της είπα ότι θέλω ένα κόκκινο έντονο χρώμα, να βγάζει μάτι, μόνο που δεν της είπα πουτανέ (αν και έπρεπε). Πάω, αυτή χασιμιά, έρχεται μετά από 15 λεπτά και 1000 απολογίες και με καθίζει στην καρέκλα του βασανιστηρίου. Όμως είχε κάτι χέρια τόσο αεράτα, που σχεδόν δεν ένιωσα κανένα ίχνος τριχομαλλίσματος και όταν πια είχε απλώσει τη βαφή και μου ξέπλενε τα μαλλιά κάνοντας τους μασάζ, νομίζω είχα αρχίσει να την ερωτεύομαι. Τελειώνει σε κάποια φάση το μασάζ όπως όλα τα ωραία σε αυτή την άδικη ζωή) και οδεύω προς τον καθρέφτη. Είχε να πάθω έφραγμα! Δηλαδή τι δεν κατάλαβε η μαννή. Δε μπορεί να ξεχωρίσει το κόκκινο πουτανέ από το σχεδόν μαύρο. Ok, είπαμε ότι πέρασα μαι highschool dark gothic φάση και μπορέί να ακούω punk emo μουσική αλλά αν ήθελα να γινώ η γκόμενα του the Crow θα το έκανα a long time ago!
Άρχισα να ζαλίζομαι, να με κυριεύουν θολούρες παντού, να θέλω να αρχίσω να κλαίω με λυγμούς και το αποκορύφωμα να πιάνει το πιστολάκι για να μου στεγνώσει τα μαλλιά! ΑΑΑΑ! Σημειωτέον ότι το μαλλί μου είανι σγουρό και ποτέ μα ποτέ δε συνίσταται να παίρνεις το πιστολάκι και να το σσιαμαλίζεις πάνω στο κεφάλι. Μετά το αρχικό σοκ ήθελα να την τριχομαλλίσω. Πληρώνω, φορώ το σακκάκι μου, βάζω την κουκούλα και βγαίνω έξω στο δρόμο. Δε μπορούσα να αντέξω άλλο, παίρνω τηλέφωνο τον Κοινό Γνωστό και ανάμεσα σε λυγμούς και δάκρυα του εξιστορώ τα καθέκαστα! Το ρεζίλι: Totenham Court Road in rush hour με 1000 κόσμο και εγώ να μυξοκλαίω στο τηλέφωνο.
-Αγάπη μου, τωρά που δεν έχω τα κόκκινα πουτανίσιμα μαλλιά μου θα με ξεερωτευτείς?
-Όχι μωρό μου.
-Μα γιατίιιιι? Αφού δεν έχω τα καπαρετζίσιμα μαλλιά μου που είδες την πρώτη νύχτα που με είδες και με ερωτεύτηκεεεες!
- Δεν είναι μόνο τα μαλλιά σου που ερωτεύτηκα λατρεία μου.
Και μετά από πολλά τέτοια φτάνω στην θλιβερή μου κρύπτη, κρεβάτι νεκρικό. Κάνω ένα μπάνια μπας και κάτσει το μαλλί και διαπιστώνω με φρίκη ότι μου χτένισε τα μαλλιά τόσες πολλές φορές που αδύνατο να σγουρύνουν! Πέφτω στο κρεβάτι και μακάρι να ξυπνήσω και να είναι ένας εφιάλτης. Atleast I can dream, no?
Ξυπνώ γύρω στις 12. Πάω στον καθρέφτη. Δεν ήταν εφιάλτης τελικά. Μπαίνω στο ιντερνετ και βλέπω τα κομμωτήρια Toni & Guy. Θα παώ αύριο να κλείσω ραντεβού. Είμαι σίγουρη ότι οι εκπαιδευόμενες εκεί δε μπορούν να κάνουν μεγαλύτερη ζημιά.
Πάω στη κουζίνα. Κάνω αυγό τηγανητό, με λουκάνικα και πατάτες. Το φαγητό πάντα με κάνει να νιώθω καλύτερα. Και μετά ακολουθεί Haagen Danz baileys! Με παίρνει τηλέφωνο ο Κοινός Γνωστός. Δε ξέρω πως τα καταφέρνω και μαλλώνουμε κάθε φορά από το τίποτα. Ανάθεμα μαύρο (σσιερετούμεν!).
Πρέπει να πάω να πάρω τα ρούχα από το στεγνωτήριο. Δεν έχει ψυχή στους διαδρόμους και φοβάμαι κάπως. Anw, παίρνω μαζί μου το σκουπόξυλο και πάω για τα ρούχα.
Καληνύχτα, μάλλον Καλό ξημέρωμα!
Λοιπόν, το πρωί είχα ραντεβού στον οπτικό για να πάρω καινούργιους φακούς. Δε πάει άλλο η κατάσταση να βρέχει και εγώ να είμαι με τις γυαλλάρες μου, να τις βγάζω, να τις σκουπίζω, μετά από πέντε βήματα να τις ξαναβγάζω και να τις ξανασκουπίζω. Τις προάλλες είχε να με πατήσει ένα καμιόνι του Royal Mail (τουλάχιστον θα έφτανα στον άλλο κόσμο με royal touch). Σηκώνομαι μετά το μεσημέρι, αφού τελευταία έγινα κάπως βρυκόλακας, όχι-δε πίνω αίμα ακόμα, αλλά πάω για ύπνο γύρω στις 8 και σηκώνομαι γύρω στις 12 για να διεκπεραιώσω τις καθημερινές μου ασχολίες. Αφού νυχτώνει που νυχτώνει σε αυτή τη μαύρη χώρα (σσιερετούμεν) από τις 4, τι πάω για ύπνο στις 8, τι στις 12... Ανηγουέη, ξέφυγα από το θέμα (πάλι!). Πάω στο ραντεβού και θέλοντας να γλιτώσω 20 λίρες για την εξέταση τους δείχνω το χαρτί της εξέτασης που είχα κάνει στην Ισπανία τον Αύγουστο. Αφού τους κάνω μια μετάφραση, μου απαντούν ότι δεν ισχύει η συνταγή για τα γυαλιά και ότι είναι άλλη κουβέντα οι φακοί επαφής. Fair well 20 pounds! Μετά από ένα σωρό ερωτήσεις για το αν έχω διαβήτη ή αν έχω κανένα άλλο πρόβλημα υγείας (σε όλες τις ερωτήσεις η απάντηση μου ήταν ΝΟ), μου λέει ότι θα μου δώσουν δοκιμαστικούς φακούς, να περάσω να τους πάρω σε λίγες μέρες, μετά θα πρέπει να ξανακλείσουμε άλλο ραντεβού, μετά να εξετάσουν αν είναι οι κατάλληλοι και μετά να μου δώσουν τους κανονικούς. Shit! Επιπλέον, δε μπορώ να τους κάνω με χρώμα, μιας και δεν υπάρχουν φακοί με μυωπία, αστιγματισμό και χρώμα. Κλαψ κλαψ!
Ξεκινώ για το σπίτι (εστίες). Πάω με τα νεύρα να βρω τον υπέυθυνο να του πω ότι μετά από 2 μαυρογέρημους (σσιερετούμεν) μήνες που μετακόμισα, my shower still doesn't work και αναμένουν να τους πληρώνω και σχεδόν 150 λίρες τη βδομάδα! Μετά από ένα σωρό απολογίες και κούφιες μάλλον υποσχέσεις ότι οι repair-men θα περάσουν τέλος της βδομάδας πάω στο δωμάτιο μου. Μετά από 3 άκρως μηδενικότατες εποικοδομητικές ώρες, ξεκινώ να παώ στο κομμωτήριο για να βάψω το μαλλί. Όταν πήγα να κλείσω το ραντεβού τις προάλλες νόμιζα εξηγήθηκα άπταιστα. Της είπα ότι θέλω ένα κόκκινο έντονο χρώμα, να βγάζει μάτι, μόνο που δεν της είπα πουτανέ (αν και έπρεπε). Πάω, αυτή χασιμιά, έρχεται μετά από 15 λεπτά και 1000 απολογίες και με καθίζει στην καρέκλα του βασανιστηρίου. Όμως είχε κάτι χέρια τόσο αεράτα, που σχεδόν δεν ένιωσα κανένα ίχνος τριχομαλλίσματος και όταν πια είχε απλώσει τη βαφή και μου ξέπλενε τα μαλλιά κάνοντας τους μασάζ, νομίζω είχα αρχίσει να την ερωτεύομαι. Τελειώνει σε κάποια φάση το μασάζ όπως όλα τα ωραία σε αυτή την άδικη ζωή) και οδεύω προς τον καθρέφτη. Είχε να πάθω έφραγμα! Δηλαδή τι δεν κατάλαβε η μαννή. Δε μπορεί να ξεχωρίσει το κόκκινο πουτανέ από το σχεδόν μαύρο. Ok, είπαμε ότι πέρασα μαι highschool dark gothic φάση και μπορέί να ακούω punk emo μουσική αλλά αν ήθελα να γινώ η γκόμενα του the Crow θα το έκανα a long time ago!
Άρχισα να ζαλίζομαι, να με κυριεύουν θολούρες παντού, να θέλω να αρχίσω να κλαίω με λυγμούς και το αποκορύφωμα να πιάνει το πιστολάκι για να μου στεγνώσει τα μαλλιά! ΑΑΑΑ! Σημειωτέον ότι το μαλλί μου είανι σγουρό και ποτέ μα ποτέ δε συνίσταται να παίρνεις το πιστολάκι και να το σσιαμαλίζεις πάνω στο κεφάλι. Μετά το αρχικό σοκ ήθελα να την τριχομαλλίσω. Πληρώνω, φορώ το σακκάκι μου, βάζω την κουκούλα και βγαίνω έξω στο δρόμο. Δε μπορούσα να αντέξω άλλο, παίρνω τηλέφωνο τον Κοινό Γνωστό και ανάμεσα σε λυγμούς και δάκρυα του εξιστορώ τα καθέκαστα! Το ρεζίλι: Totenham Court Road in rush hour με 1000 κόσμο και εγώ να μυξοκλαίω στο τηλέφωνο.
-Αγάπη μου, τωρά που δεν έχω τα κόκκινα πουτανίσιμα μαλλιά μου θα με ξεερωτευτείς?
-Όχι μωρό μου.
-Μα γιατίιιιι? Αφού δεν έχω τα καπαρετζίσιμα μαλλιά μου που είδες την πρώτη νύχτα που με είδες και με ερωτεύτηκεεεες!
- Δεν είναι μόνο τα μαλλιά σου που ερωτεύτηκα λατρεία μου.
Και μετά από πολλά τέτοια φτάνω στην θλιβερή μου κρύπτη, κρεβάτι νεκρικό. Κάνω ένα μπάνια μπας και κάτσει το μαλλί και διαπιστώνω με φρίκη ότι μου χτένισε τα μαλλιά τόσες πολλές φορές που αδύνατο να σγουρύνουν! Πέφτω στο κρεβάτι και μακάρι να ξυπνήσω και να είναι ένας εφιάλτης. Atleast I can dream, no?
Ξυπνώ γύρω στις 12. Πάω στον καθρέφτη. Δεν ήταν εφιάλτης τελικά. Μπαίνω στο ιντερνετ και βλέπω τα κομμωτήρια Toni & Guy. Θα παώ αύριο να κλείσω ραντεβού. Είμαι σίγουρη ότι οι εκπαιδευόμενες εκεί δε μπορούν να κάνουν μεγαλύτερη ζημιά.
Πάω στη κουζίνα. Κάνω αυγό τηγανητό, με λουκάνικα και πατάτες. Το φαγητό πάντα με κάνει να νιώθω καλύτερα. Και μετά ακολουθεί Haagen Danz baileys! Με παίρνει τηλέφωνο ο Κοινός Γνωστός. Δε ξέρω πως τα καταφέρνω και μαλλώνουμε κάθε φορά από το τίποτα. Ανάθεμα μαύρο (σσιερετούμεν!).
Πρέπει να πάω να πάρω τα ρούχα από το στεγνωτήριο. Δεν έχει ψυχή στους διαδρόμους και φοβάμαι κάπως. Anw, παίρνω μαζί μου το σκουπόξυλο και πάω για τα ρούχα.
Καληνύχτα, μάλλον Καλό ξημέρωμα!
Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2008
SeVeN TrUthS!
Μετά από παράκληση του αγαπητού συμπλοκίτη Lefty και ύστερις από περισυλλογή και ενδοανασκόπηση, είπα να αποκαλύψω και εγώ μερικά στοιχεία/πτυχές του πολυσύνθετου/psycho χαρακτήρα μου. By the way, αυτή η φάση τείνει να πάρει πλαίσια globalization chain letter ή είμαι κάπως υπερβολική?
Λοιπόν, let's cut to the chase...
FACT 1:
Είμαι such a drama queen! Άθελα μου τις παραπάνω φορές μεγαλοποιώ τα πράγματα και τα επεκτείνω λιγάκι από τις πραγματικές τους διαστάσεις αλλά χωρίς να λέω ψέματα αα! Βασικά, ανάλυσα το θέμα και έχει ως εξής: I am a big storyteller! Πάντα στις κατασκηνώσεις λέω ιστορίες με φανάρι, να πετάγονται φλόγες στο υπόβαθρο και με scary sound effects. Δε το λέω μόνο εγώ, αλλά οι φίλοι μου απολαμβάνουν τις ιστορίες/περιπέτειές μου και πάντα τους διασκεδάζω με αυτές. So what? I'm a drama Queen! Every gang needs one ;P
FACT 2:
I am a huge TV freak! I lost counting of how many hours I spent in front of the screen... And I really mean I watch everything: από Friends, Malcom in the Middle, Still Standing, 3rd Rock from the Sun, That's 70 Show, μέχρι Grey's Anatomy, ER, Scrubs, Home και συνεχίζουμε σε Desperate Housewives, The OC, Dawson's Creek, Bones, CSI, Roswell, Heroes, Kyle XY, Smallville, The X-Files, Millennium, LOST and the list can go on and on and on! My all time favourite classic series is Buffy the Vampire Slayer. And don't tell me it sounds lame, cos IT AIN'T! Είναι η μοναδική σειρά που παρακολούθησα μέχρι τέλος (7 ολόκληρα season) και ξέρω όλα τα επεισόδια απ'εξω και ανακατωτά. I know some scenes by heart (OMG, that sounds a bit pathetic hah?). Anw, don't get me started with the movies factor...
My biggest aspiration: to take part in a trivial contest about tv sit-coms and movies, and WIN!
My second biggest aspiration: Να γραφτώ στο βιβλίο Γκίννες ως το άτομο με τις μεγαλύτερες γνώσεις EVER about cinematography.
Bottom line: I watch EVERYTHING except realities.
FACT 3:
Μου αρέσει να πίνω γάλα από το μπουκάλι. Σηκώνομαι τις νύχτες, ειδικά μες το καλοκαίρι, ανοίγω την πόρτα του ψυγείου και στηλλώνω την μπουκάλα. Όμως δε περιορίζομαι στο γάλα, μου αρέσουν επίσης όλοι οι χυμοί (ειδικά φραουλένιες γεύσεις), λεμονάδα παγωμένη. Σε περίπτωση που με κόψει η αρφή μου: "Μάμαααααα η κόρη σου η ξιμαρισμένη στηλλώνει τις μπουκάλες πάλε! Γιαξ ρε μάμααα!". Μετά εγώ απαντώ: "Σκάσε ρε γάρε" και αν δεν προλάβει να έρθει η μάνα μου για κανόνες καλής συμπεριφοράς και τρόπους που αρμόζουν σε μια δεσποσύνη, ρίχνω και μια δυνατή σφαλιάρα της κάρφισσας.
FACT 4:
Άμα ερωτευτώ (ανάθεμα την ώρα!) κάμνω σαν το 9χρονο. Πάντα μέσα στον απόλυτη κυνισμό και απαισιοδοξία. Καταρχάς, δε το παραδέχομαι, αρχικά ούτε και στον ίδιο μου τον εαυτό. Μετά θέλω τον όπως θέλω ένα φόρεμα designer που αν δεν το πάρω θα σπάσω. Και προτιμώ να το πάρω και ας μη το βάλω ποτέ. Ύστερα κρύβομαι πίσω από λόγια που δεν εννοώ. Ακολουθεί η συγκάλυψη πραγματικών συναισθημάτων και η εμφάνιση ενός άλλου εαυτού (π.χ. κάμνει μου τον δύσκολο τάχα, είμαι ικανή να make out με έναν από τους φίλους του. I'm such a bitch, I know!). Ασφαλώς όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν! I'm a good girl now. And I'm more mature since those sinful days...
Να προσθέσω, πως νομίζω ότι ερωτεύτηκα τρεις φορές στη ζωή μου. Και εννοώ έρωτα με ορμόνες, σωματικά ερεθίσματα, χημικές ουσίες που εγκρίνει ο οργανισμός στον εγκέφαλο και κάνεις πράγματα που υπό κανονικές συνθήκες δε θα έκανες ποτέ... Anw, όσο και να πληγώθηκα νομίζω ότι κατά κάποιο τρόπο δεν μετανιώνω για τίποτα, γιατί εξαιτίας όλων μου των εμπειριών έμαθα και ωρίμασα, έστω και αν ακόμα κάνω λάθη στη σχέση μου (ελπίζω ο Κοινός Γνωστός να συνεχίσει να έχει υπομονή μαζί μου). Και μιας και έκανα την αναφορά σε παλιούς έρωτες, ας τους ονοματίσω για να τους δώσω την υπόσταση που δεν είχαν ποτέ στ'αλήθεια. Πρώτος ήταν ένας Γάλλος (aka Ακατονόμαστος), που γνώρισα στο ERASMUS μου. Ήταν ένας λουζερόβιος αλλά κατά βάθος ευαίσθητος μέχρι σημείου που να μη μπορεί να χειριστεί τα συναισθήματά του και γι'αυτό επέλεγε είτε να έιναι μαστουρωμένος είτε μεθυσμένος. Ακολούθησε ο Ισπανός Εουσκέρος (aka Ανυπόστατος), που έκανε το ERASMUS του στην Κύπρο. Οι περιστάσεις της γνωριμίας μας καθώς και η ίδια ήταν σημαδιακή και για όσο διάστημα κράτησε η λεγάμενη ανύπαρκτη σχέση ήταν γεμάτο σκαμπανεβάσματα, πολλά μεθύσια στο Scarabeo (most of them από πλευράς μου) και πράγματα τα οποία άνθρωποι που κανονικά είναι ερωτευμένοι ο ένας με τον άλλο δε θα έκαναν ποτέ ο ένας στον άλλο. Καυ αυτός ήταν ένας λουζερόβιος, που αποζητούσε συνέχεια αποδοχή, μιας και δε μπορούσε να αποδεκτεί τον εαυτό του (μόνο ο ίδιος ξέρει γιατί το έκανε αυτό), που κατά βάθος παρέμενε ένα φοβισμένο παιδί.
Να προσθέσω, πως νομίζω ότι ερωτεύτηκα τρεις φορές στη ζωή μου. Και εννοώ έρωτα με ορμόνες, σωματικά ερεθίσματα, χημικές ουσίες που εγκρίνει ο οργανισμός στον εγκέφαλο και κάνεις πράγματα που υπό κανονικές συνθήκες δε θα έκανες ποτέ... Anw, όσο και να πληγώθηκα νομίζω ότι κατά κάποιο τρόπο δεν μετανιώνω για τίποτα, γιατί εξαιτίας όλων μου των εμπειριών έμαθα και ωρίμασα, έστω και αν ακόμα κάνω λάθη στη σχέση μου (ελπίζω ο Κοινός Γνωστός να συνεχίσει να έχει υπομονή μαζί μου). Και μιας και έκανα την αναφορά σε παλιούς έρωτες, ας τους ονοματίσω για να τους δώσω την υπόσταση που δεν είχαν ποτέ στ'αλήθεια. Πρώτος ήταν ένας Γάλλος (aka Ακατονόμαστος), που γνώρισα στο ERASMUS μου. Ήταν ένας λουζερόβιος αλλά κατά βάθος ευαίσθητος μέχρι σημείου που να μη μπορεί να χειριστεί τα συναισθήματά του και γι'αυτό επέλεγε είτε να έιναι μαστουρωμένος είτε μεθυσμένος. Ακολούθησε ο Ισπανός Εουσκέρος (aka Ανυπόστατος), που έκανε το ERASMUS του στην Κύπρο. Οι περιστάσεις της γνωριμίας μας καθώς και η ίδια ήταν σημαδιακή και για όσο διάστημα κράτησε η λεγάμενη ανύπαρκτη σχέση ήταν γεμάτο σκαμπανεβάσματα, πολλά μεθύσια στο Scarabeo (most of them από πλευράς μου) και πράγματα τα οποία άνθρωποι που κανονικά είναι ερωτευμένοι ο ένας με τον άλλο δε θα έκαναν ποτέ ο ένας στον άλλο. Καυ αυτός ήταν ένας λουζερόβιος, που αποζητούσε συνέχεια αποδοχή, μιας και δε μπορούσε να αποδεκτεί τον εαυτό του (μόνο ο ίδιος ξέρει γιατί το έκανε αυτό), που κατά βάθος παρέμενε ένα φοβισμένο παιδί.
Ο τρίτος, είναι ο νυν μου, aka Κοινός Γνωστός. Έχουμε τις καλές μας στιγμές, έχουμε και τις άσχημες. Αλλά μου δείχνει κατανόηση και προσπαθεί να το κάνει να πετύχει. Μου δίδαξε πολλά για τις ανθρώπινες σχέσεις επαφών τρίτου τύπου και ίσως να είναι ερωτευμένος. Και εγώ είμαι (ΟΥΦΟΥ!) αλλά παρόλαυτα η υποφαινούσα γαδάρα όταν τη ρώτησε το Σάββατο που βγήκαν έξω αν είναι ερωτευμένη, αυτή απάντησε "ofcourse not" (αλλά τουλάχιστον με ένα βλέμμα που υποβοσκούσε άλλο λανθάνον μήνυμα).
FACT 5:
Νομίζω πως αυτό θα ακουστεί weird αλλά πιστεύω πως αρκετοί είχαν την ίδια άποψη όταν είμασταν μικροί. Όταν ήμουν εγώ μικρή νόμιζα ότι ήμουν υιοθετημένη αλλά αυτό δε με φόβιζε. Το άκρως αντίθετο. Ευχόμουν να ήταν αλήθεια. Να χτυπούσαν μια μέρα την εξώπορτα του σπιτιού και να παρουσιάζονταν οι πραγματικοί μου γονείς για να με διεκδικήσουν. Οι οποίοι ασφαλώς θα ήταν κάποιοι βασιλιάδες κάποιου μικρού πριγκηπάτου (ίσως του Λιχτενσταϊν, ίσως της Ανδόρρας, δε με χαλά) και αυτό θα με έκανε πριγκηποπούλα. Δε θα χρειαζόταν να ανησυχήσω για τίποτα ποτέ στη ζωή μου. Βασικά μάλλον το σκεφτόμουν αυτό γιατί ποτέ δε τα πήγαινα καλά με τους γονείς μου και είχα τάσεις φυγής (κάτω από το κρεβάτι είχα σακίδιο διαφυγής έκτακτης ανάγκης, το οποίο περιείχε σοκολάτες, κεανίτα, τον μπικιφρίνο μου (εκείνα τα Trolls του τζαιρού μας με τα μακριά μαλλιά) και αρκετά κόμικ. Ένηγουειζ, όταν πήγαινα παραλία νόμιζα πως ήμουν η γοργόνα του Άντερσεν και έκανα κάτι επικίνδυνες απόπειρες κολύμβησης (έμαθα τέλεια όμως, 2 χρόνια στο ΑΓΟ δεν έμαθα τίποτα). Στη συνέχεια, πόθος μιας ζωής ήταν να γίνω κτηνίατρος χωρίς σύνορα και να ταξιδεύω στο Θιβέτ για να θεραπεύσω λάμα με πονόλαιμο, ινδικές τίγρεις με γρίπη, ελέφαντες με ωτίτιδα και αντιλόπες με σπασμένα κεφάλια.
FACT 6:
Πρόσφατη μου τηλεοπτική αγάπη (και please don't kill me, cos διαισθάνομαι αρνητική προδιάθεση) είναι η ΑΙΓΙΑ FUXIΑ! Here, I've said it, and I feel a lot much better! Δε ξέρω ρε παιδιά, πρώτη φορά βλέπω κυπριακή σειρά και από τις ελάχιστες φορές που παρακολουθώ κάτι ελληνόφωνο, since I believe that the majority of greek series lack of originality και είναι πιστά αντίγραφα από την ευρύτερη ξένη τηλεόραση (some other time I'll get down to a futher analysis with relevance to it). Anw, μου αρέσει cos βλέπω reference με άλλες σειρές (that's not bad, το κάνουν με τρόπο που ταιριάζει) και μαθαίνω και κυπριακές λέξεις που I've never EVER heard before! Μου αρέσει κιόλας που είναι μια σειρά την οποία συμφωνούμε και οι 2, εγώ και ο Κοινός Γνωστός, να δούμε μαζί (ώσπου να περιμένουμε το LOST το φεβράρη ππεεε).
FACT 7:
Ονειροπάλλομαι τα μάλα και σε υπέρτατο βαθμό! Να δώσω παράδειγμα. Τραγουδώ (συνήθως στο μπάνιο), κλείνω τα μάτια, βρίσκομαι σε μια χλιδάτη αίθουσα, φορώ ένα γαμάτο κόκκινο φόρεμα με σχισμή μέχρι πάνω στη γάμπα, τέλεια κόκκινα μαλλιά (αν πετύχαινε καμιά φορά η βαφή!) πίσω μου η ορχήστρα jazz, μπροστά μου οι θεατές καθισμένοι στα σικ τραπέζια τους με τα ποτήρια γεμάτα σαμπάνια, ο φωτισμός χαμηλώνει και αρχίζω: "SummertimeAnd the living is easy. Fish are jumping. The cotton is high. Oh your daddys rich. Your mamas good looking. I said hush little baby. Dont you cry. Summertimeeee...
Η ονειροπαλλησία έχει διάφορες παραλλαγές. Ώρες ώρες είμαι μια ξανθή γκομενάρα σε σκυλάδικο "Είμαστε 1 εμείς και όχι 2. Σα το θεό μου εγώ σε αγαπώ και αν με αφήσεις στο υπογράφω θα αυτοκαταστραφώωω". Στο σημείο αυτό βάζω το χέρι στο μέτωπο και κοιτώ με αδειανό βλέμμα στο βάθος της αίθουσας για να κοιτάξω σκιές μιας παλιάς χαμένης αγάπης. Ή αν προτιμάτε, ελληνικά μπουζούκια δεκαετίας 60. Αυτός: "Ηλιοβασίλεμα στα μάτια σου φωτιά. Καίγομαι μέσα στη δική σου τη ματιά. Λιώνω σαν φλόγα την αυγή σα με κοιτάς". Αυτή: "Αν με κρατάς, είναι τα μπράτσα σου μια θάλασσα πλατιά, που μέσα χάνομαι και πνίγομαι βαθιά μες τα βαθιά της τα νερά σα με κρατάς" και αυτή να πάσχει από μια σπάνια ανίατη ασθένεια και αυτός να κάνει τα πάντα για να τη σώσει αλλά να μη τα καταφέρνει στο τέλος και εγώ να πάσχω από οξείας μορφής σχιζοφρενίτιδα (Ααα ρε μάνα, τι μας έκανες εσύ και τα έργα σου με τον Βοσκόπουλο!).
Βασικά όμως κάποτε είμαι και Shakira (I know, I have no shame, please don't say anything) σε φάση "Ay mi bien, que no haria yo por ti, por tenerte un segundo, alejados del mundo y cercita de mi... Hay amores que se vuelven resistentes a los daños, como el vino que mejora con los años, asi crece lo que siento yo por ti¨. Και μετά να σκέφτομαι το βιβλίο "Ο Έρωτας στα Χρόνια της Χολέρας" (όχι και από τα καλύτερα του Μάρκες) και να είμαι εκεί, το ίδιο και ο Κοινός Γνωστός και να τον ρωτάς "How long would you wait for love?". Και αυτός να απαντά " 51 years, 9 months, 4 days. That is how long I've loved you". God, αφού δεν είναι μέρες μου να αδιαθετήσω!
Εκτέθηκα αρκετά νομίζω for tonight. Να παραδώσω και εγώ με τη σειρά μου τη σκυτάλη στην αγαπημένη μου Leni, και σε οποιονδήποτε άλλο δεν προέβηκε μέχρι τώρα σε αποκαλύψεις.
P.S. Επικαλούμαι προσωρινή παράνοια για την συγγραφή της συγκεκριμένης ανάρτησης.
Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2008
A Fairytale... Mine
Μια φορά και έναν καιρό, σε ένα ξεχασμένο δάσος πολύ πολύ μακριά από εδώ ζούσε μια μικρή χωριατοπούλα. Η μικρή χωριατοπούλα περνούσε τις μέρες της μαζεύοντας φράουλες και αγριοκέρασα, σκαρφαλωμένη σε δέντρα, παίζοντας κρυφτό με τους φίλους της και τα ζώα του δάσους, αράζοντας στην όχθη του ποταμού και κοιτάζοντας τον βαθυγάλαζο ουρανό. Της άρεσε να σκαρφίζεται ιστορίες και να της διηγείται μπροστά από τη φωτιά στους υπόλοιπους συμπολίτες της. Με λίγα λόγια, η μικρή χωριατοπούλα της ιστορίας μας περνούσε χαρούμενα τις μέρες της, είτε στο χωριουδάκι της, είτε κυνηγώντας πεταλούδες, είτε κάποτε απλώς να κάθεται ήσυχα κάτω από την σκιά του αγαπημένου της δέντρου και να παρακολουθεί το τρελό χορό των φύλλων στα φυσήματα του ανέμου.
Παρόλα αυτά η μικρή χωριατοπούλα δεν ήταν ευτυχισμένη. Ένιωθε ότι κάτι έλειπε, ότι δεν ήταν η θέση της εκείνη, ότι δεν ταίριαζε με το ομοιόμορφο πάζλ των συντοπιτών της. Είχε την εντύπωση ότι ήταν ένα παράταιρο χρώμα στο ουράνιο τόξο του χωριού. Και τα όνειρα της τα βράδια την βύθιζαν σε έναν κόσμο μαγικό. Δεν ήξερε όμως τη σημασία τους. Δεν γνώριζε ότι ήταν ανάκατα κομμάτια από την προηγούμενη της ζωή, τότε που ήταν μια νεράιδα του Δάσους, παντοτινή του φύλακας. Μέχρι την μέρα που αγάπησε τον Μαύρο Ιππότη. Αυτός όμως δεν είχε σκοπό να μείνει με την Νεράιδα. Ο πόθος του για συνεχείς αναζητήσεις και περιπέτειες τον οδήγησε σε άλλους τόπους. Και η Νεράιδα ένιωσε την καρδιά της να σπάζει σε 1000 κομμάτια και να θρυμματίζεται στις τέσσερις γωνιές του ορίζοντα. Ένιωσε τη θλίψη να πλημμυρίζει από κάθε χιλιοστό της ύπαρξής της και σκέφτηκε πως δε θα μπορούσε να αντέξει την αιωνιότητα χωρίς τον ιππότη της. Έτσι παρακάλεσε τον σοφό Δρυίδη του Δάσους να της πάρει το δώρο της αθανασίας, να την μετατρέψει σε μια απλή θνητή ώστε να σβηστεί από τη θύμησή της όλος ο πόνος και οι αναμνήσεις. Ο Δρυίδης δε μπορούσε να απαρνηθεί το αίτημα της Νεράιδας. Είδε όλη τη θλίψη στα μάτια της και διάβασε τη δυστυχία που είχε ανάγλυφα χαραχτεί στην καρδιά της. Της έδωσε το μαγικό φίλτρο της λήθης, πήρε την αθανασία από την πνοή της και την σκόρπισε στο έδαφος και άφησε τη Νεράιδα στην πιο καλοκρυμμένη σπηλιά του Μαγικού Δάσους. Η ευχή της είχε πραγματοποιηθεί.
Πέρασαν οι εποχές, κύλησαν τα χρόνια και κανείς δε θυμόταν πια τη Νεράιδα του Δάσους. Μια μέρα, καθώς η μικρή χωριατοπούλα βρισκόταν στο Δάσος, ξέσπασε μια δυνατή μπόρα. Τα βήματά της την οδήγησαν στην είσοδο μιας μυστικής σπηλιάς, που δεν είχε ξαναδεί μέχρι τότε. Μπαίνει μέσα με επιφύλαξη, νιώθει πως έχει ξανάρθει, αλλά δε μπορεί να θυμηθεί ακριβώς. Σκόρπιες μνήμες έρχονται στο μυαλό της, ψεύτικες υποσχέσεις αγάπης αντηχούν στο λαβύρινθο του μυαλό της και ξαφνικά τα θυμάται όλα.
Η μπόρα έχει κοπάσει. Οι δροσοσταλίδες μοιάζουν στολισμένα διαμάντια πάνω στα χρωματιστά πέταλα και τα ζωάκια αρχίζουν να ξετρυπούν από τις κρυψώνες τους. Η μικρή χωριατοπούλα στέκεται ασάλευτη. Θέλει να ξαναξεχάσει τα πάντα, αλλά ο Δρυίδης δεν είναι εκεί αυτή τη φορά για να τη βοηθήσει. Η μικρή Νεράιδα αρνήθηκε για πάντα τον νεραϊδόκοσμο και όλοι γνωρίζουν ότι τα μαγικά όντα του δάσους δε θέλουν να φανερώνουν την παρουσία τους στους θνητούς. Κανείς δε μπορούσε να κάνει τίποτα για τη μικρή χωριατοπούλα. Αποφασίζει ότι δε θα ξανααφεθεί στα ανυπόστατα λόγια κανενούς και ούτε θα ξαναερωτευτεί ποτέ. Επιστρέφει λοιπόν στο χωριό αλλά από εκείνη τη μέρα μια απροσδιόριστη θλίψη στοιχείωνε την αύρα της. Και κανένας δεν ήξερε γιατί.
Και περασαν ξανά οι μέρες και έγιναν μήνες, ώσπου μια μέρα έγινε κάτι που έμελλε να αλλάξει για πάντα τη ζωή της μικρής χωριατοπούλας. Εκείνη την ημέρα η μικρή χωριατοπούλα αποφάσισε να πάει με την παρέα της στο πανδοχείο του χωριού για μερικές καράφες κρασί. Ο πρίγκηπας του βασιλείου είχε πάει και αυτός στο ίδιο πανδοχείο, καθώς επέστρεφε από ένα μεγάλο ταξίδι. Η μικρή χωριατοπούλα βλέπει τον όμορφο άγνωστο αλλά κανείς δε γνώριζε ποιος ήταν. Ο πρίγκηπας, κατά παράδοξο τρόπο, προσέχει κι αυτός τη μικρή χωριατοπούλα. Ποιος να ξέρει γιατί. Ίσως να ήταν το γάργαρο της γέλιο, τα μακριά κόκκινα της μαλλιά, ίσως να του έριξε ένα ξόρκι από εκείνα που ήξερε όταν ζούσε ως Νεράιδα. The point is that ο Πρίγκηπας πλησίασε την μικρη χωριατοπούλα, έσκυψε από πάνω της και της έδωσε το πιο όμορφο μελένιο ροδοστάλακτο φιλί. Την πήρε στην αγκαλιά του και της εξομολόγησε ότι ήθελε να την πάρει στο παλάτι του.
Η μικρή χωριατοπούλα δεν ήξερε τι να πει. Κάτι άλλο είχε συμβεί μετά που ανακάλυψε την αλήθεια για το παρελθόν της. Είχε γραφτεί να πάει εθελόντρια σε ένα άλλο μακρινό βασίλειο για να ξεχάσει την παλιά της αγάπη. Και δε θα άλλαζε γνώμη τελευταία στιγμή για κάποιον που μπορούσε να της θρυμματίσει την καινούργια της καρδιά. Ο Πρίγκηπας είδε την αποφασιστικότητα στα μάτια της και ήξερε ότι δε μπορούσε να της αλλάξει γνώμη. Έκαναν μια συμφωνία όμως, ότι θα κρατούσαν επαφή με αλληλλογραφία και ότι θα επισκέπτονταν ο ένας τον άλλο. Έτσι και έγινε και πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος.
Η μικρή χωριατοπούλα είχε ερωτευτεί για τα καλά τον Πρίγκηπα και φαινόταν πως και αυτός ένιωθε το ίδιο. Για αυτό όταν ο Πρίγκηπας ζήτησε από τη μικρή χωριατοπούλα να τον ακολουθήσει σε ένα μεγάλο του ταξίδι για να φροντίσει κάτι επαγγελματικές αποφάσεις, η μικρή χωριατοπούλα δέκτηκε με απεριόριστη χαρά. Μάζεψε τα μπογαλάκια της, αποχαιρέτησε όλους τους φίλους της και τα ζωάκια του δάσους, ανέβηκαν στο άσπρο άτι του και χάθηκαν στο ηλιοβασίλεμα. Η στορία μας όμως δεν τελειώνει εδώ.
Ο καινούργιος τόπος ήταν κρύος και η μικρή χωριατοπούλα δεν ήξερε κανένα. Της έλειπαν οι φίλοι της, οι γλυκές ηλιακτίδες και τα ζεστά βράδια στη βεράντα του σπιτικού της. Παρόλα αυτά προσπαθούσε να μην προβληματίζει το πριγκηπόπουλο με τους χαζούς της προβληματισμούς. Έστω και αν κάποτε θύμωνε γιατί έπρεπε να κάνει πράγματα, ή καλύτερα να μην κάνει πράγματα που θα αναστάτωναν το πριγκηπόπουλο. Για παράδειγμα, έπρεπε να μάθει να μη βγάζει τα γοβάκια της στις βασιλικές εκδηλώσεις, όπως έκανε όλες τις προηγούμενες φορές που έβγαινε έξω με τους φίλους της. Κατά βάθος όμως δεν την ένοιαζαν και πολύ όλα αυτά. Γιατί ένιωθε τόσο ικανοποιημένη όταν τα βράδια ξάπλωνε δίπλα στο δικό της πριγκηπόπουλο, όταν ένιωθε τα χέρια του στη μέση της, όταν η ανάσα της ενωνόταν με τη δική του.
Έμαθε τόσα πολλά καινούργια πράγματα από το πριγκηπόπουλο και αυτή με τη σειρά της του έμαθε κάποια πράγματα. Για παράδειγμα του έμαθε πως είναι να περπατάς ξυπόλητος στο γρασίδι, πως είναι να ξαπλώνεις στην χρυσή άμμο και ο ήλιος να σου ξανθαίνει τα μαλλιά, πως είναι να χουζουρεύεις στο κρεβάτι. Του έμαθε ακόμα τη Shakira και συνέχεια του τραγουδούσε "Un dia de enero". Αυτός της έμαθε να εμπιστεύεται ξανά τα λόγια των ανθρώπων, έμαθε να ηρεμεί στην αγκαλιά του και να δέχεται τα φιλιά και τα χάδια του, έμαθε τι σημαίνει αγάπη δίχως όρους και έμαθε να ονειρεύεται ξανά από την αρχή.
Μια μέρα όμως συνέβη κάτι το φοβερό, το ανήκουστο! Ο Πρίγκηπας και η μικρή χωριατοπούλα μπλέχτηκαν σε μια τεράστια διαφωνία γιατί εκείνη δε συμφωνούσε με τον τρόπο διαχείρισης των βασιλικών υποθέσεων. Άθελα της τον είχε προσβάλει. Πρώτη φορά είδε η μικρή χωριατοπούλα το πριγκηπόπουλο τόσο θυμωμένο. Και ο Πρίγκηπας είχε θυμώσει τόσο πολύ που πάνω στον καβγά έριξε ένα δυνατό χαστούκι στη χωριατοπούλα και την εξόρισε για πάντα από το παλάτι.
Η μικρή χωριατοπούλα μάζεψε τα πράγματα της και την πληγωμένη της περηφάνια και πήρε το πρώτο λεωφορείο μακριά από το παλάτι. Ήταν τόσο μεγάλος ο θυμός που ένιωθε να τη ξεχυλίζει, ίσα με τη δύναμη 1000 σοροκάδων που αποφάσισε να φύγει για πάντα. Ασφαλώς και δε θα έμενε κάπου όπου δεν ήταν ευπρόσδεκτη. Μαζεύει προσεκτικά τα κρυστάλλινα της δάκρυα, τις γλυκόπικρες αναμνήσεις, τα θρυμματισμένα της όνειρα και τα τις καμένες ελπίδες και τις έχωσε σε ένα σκονισμένο κουτί κάτω από το κρεβάτι. Το μόνο που δε μπόρεσε να βάλει στο κουτί ήταν το φωτεινό κόκκινο σιρόπι της αγάπης, γιατί χύθηκε στην καρδιά της και δε μπορούσε να το σκουπίσει.
Όταν τελείωσε με όλα αυτά, ξεκίνησε για το Απαγορευμένο Δάσος. Έναν τόπο τόσο τρομακτικό και φοβερό που ο Δρυίδης την είχε προειδοποιήσει μυριάδες φορές να μείνει μακριά. Όμως η χωριατοπούλα/πρώην Νεράιδα δεν άκουγε ποτέ κανέναν. Ήταν τόσο μα τόσο πεισματάρα. Οι Σκοτεινές Δυνάμεις του Απαγορευμένου Δάσους χάρηκαν πολύ όταν την είδαν να πλησιάζει. Πάντα πίστευαν ότι θα ήταν η τέλεια υποψήφια για τη θέση της Μαυρόκαρδης Βασιλοπούλας. Της υποσχέθηκαν ότι δε θα την ξαναπονέσει ποτέ κανένας, δε θα τολμούσε. Η μικρή χωριατοπούλα δεν είχε τίποτα να χάσει πια. Δέκτηκε την προσφορά των Δυνάμεων του Σκότους, οι οποίες ξερίζωσαν την καρδιά της και την έβαλαν σε ένα σκουριασμένο μεταλλικό κουτί. Το έκρυψαν στο πιο βαθύ μπουντρούμι του πιο σκοτεινού δωματίου στον Μαύρο Πύργο και για να εξασφαλίσουν την παντοτινή του φύλαξη, έδωσαν το κλειδί στον Μεγάλο Κόκκινο Διαβολικό Δράκο. Την έντυσαν με αραχνοϋφαντα πέπλα και ένα φόρεμα φτιαγμένο από μαύρα βελούδινα φτερά νυχτερίδας. Έτσι η μικρή χωριατοπούλα που ήταν πρώην Νεράιδα μετατράπηκε πλέον στη Μαυρόκαρδη Βασιλοπούλα. Οι Σκοτεινές Δυνάμεις γέλασαν ευχαριστημένες και το διαβολικό τους γέλιο αντήχησε σε κάθε γωνιά του Σκοτεινού Βασιλείου. Η ιστορία μας θα μπορούσε να τελειώσει εδώ. Αλλά δεν τελειώνει.
Ο Πρίγκηπας αντιλήφθηκε το λάθος του και δε μπορούσε να ζήσει χωρίς την παρουσία της μικρής χωριατοπούλας. Οι μέρες του ήταν άχρωμες, το φαγητό του άγευστο. Είχε πλεχτεί σε μια δίνη που ρουφούσε κάθε ίχνος ουσίας που τον περιτρυγύριζε και ρουφούσε όλη την ενέργεια του. Αποφάσισε να παει να την βρει. Όμως ήταν ήδη πολύ αργά. Ή μήπως όχι?
Μπαίνει στο Απαγορευμένο Δάσος. Οι Σκοτεινές Δυνάμεις προσπαθούν να τον εμποδίσουν με κάθε τρόπο. Στέλνουν καταιγίδες, αστραπές, χαλάζι. Υψώνουν αγκαθωτούς βάτους μπροστά του αλλά το πριγκηπόπουλο καταφέρνει να υπερνικήσει κάθε εμπόδιο. Φτάνει στο κάστρο και βλέπει την καλή του, πλέον Σκοτεινή Πριγκήπισσα. Οι Σκοτεινές Δυνάμεις δηλητηριάζουν τις σκέψεις της χωριατοπούλας και δε θέλει να ακούσει τίποτα. Ρίχνει μπροστά του το χοντρό πέπλο της Αδιαφορίας και τα λόγια του Πρίγκηπα δε μπορούν να το τρυπήσουν. Αλλά οι Σκοτεινές Δυνάμεις μπορεί να ξερίζωσαν την καρδιά της χωριατοπούλας, αλλά ξέχασαν να αφαιρέσουν την ψυχή της, η οποία είχε επίσης λερωθεί από το σιρόπι της Αγάπης όταν χύθηκε στο κελάρι της καρδιάς. Ο Πρίγκηπας είχε φέρει μαζί του το κουτί στο οποίο η χωριατοπούλα είχε φυλάξει όλα τα πολύτιμα της πράγματα. Και η Καρδιά, κλειδωμένη στο μεταλλικό κουτί των Σκοτεινών Μάγων, στο πιο βαθύ μπουντρούμι του πιο σκοτεινού πυργίσκου, επιθυμούσε να ενωθεί με τη Ψυχή. Καταφέρνει να δραπετεύσει και να ξαναμπεί στη μικρή χωριατοπούλα. Ο Πρίγκηπας ρίχνει το κουτί στο πάτωμα και όλα όσα έβαλε μέσα η πρώην Νεράιδα ξαναγλυστρούν μέσα στην ύπαρξη της. Οι Σκοτεινές Δυνάμεις έχασαν.
Ο Πρίγκηπας παίρνει στα στοιβαρά του μπράτσα τη χωριατοπούλα και την οδηγά στο παλάτι του. Υπόσχεται ότι δε θα την ξαναπληγώσει ποτέ και θα προσπαθήσουν και οι δύο περισσότερο. Έρχονται από κόσμους τόσο διαφορετικούς αλλά η αγάπη τους είναι πιο ισχυρή από τις διαφορές που τους χωρίζουν.
Και το παραμύθι μας δεν τελειώνει εδώ γιατί η ιστορία συνεχίζεται...
Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2008
Time Management
Αγαπημένοι Νυχτοβάτες,
όπως του λόγου μου. Δε μπορώ να κοιμηθώ. Και όχι μαλλον από αυπνία, lately είμαι πολύ happy αναφορικά με τον ύπνο μου. Αλλά απλώς απόψε δε μπορώ να κοιμηθώ. Από τη μια γιατί σκέφτομαι ένα σωρό πράγματα τα οποία έπρεπε να είχά ήδη κάνει σήμερα, άλλα που έπρεπε να γίνουν πριν βδομάδες, άλλα που είναι στο εγγύς μέλλον (πολύ εγγύς όμως, όπως ήγγικεν η ώρα ένα πράμα). Άσε που έπρεπε να διαβάζω 2 βιβλία τα οποία μπορείς να δανειστείς μόνο για 1 νύχτα και πρέπει να επιστραφούν αύριο το μεσημέρι. Ουφ τούτος ο Foucault με τις κριτικές του θεωρίες που δεν κατάλαβα ακόμα αν συμβαδίζουν με την traditional history ή με την effective history. Πάνω στον άλλο μου ώμο έχω την Tomlinson with her sociology of special education, να υποστηρίζει (αν δεν έχω παρανόηση) ότι η ανάπτυξη των ασύλων και των ειδικών σχολείων ήταν απόρροια του χριστιανικού πνεύματος της εποχης και συνάδει με τις έννοιες της "φιλανθρωπίας¨ και της "φροντίδας" και είναι και συνδεδεμένη με τον (κοινωνικό) έλεγχο. Εγώ από την άλλη αν με ρωτά κανένας, νομίζω ότι τα άσυλα ιδρύθηκαν μόνο και μόνο για να περιορίσουν τα άτομα που δε σύναδαν με τα κοινώς αποδεκτά κοινωνικά και φυσικά χαρακτηριστικά, και κατά συνέπεια τα προαναφερθέντα ινστιτούτα ούτε από φιλανθρωπία δημιουργήθηκαν, αλλά κατά εμέ από την εξουθενωτική φοβία των ανθρώπων να αποδεκτούν το διαφορετκό και αυτό που απέκλινε από την πλειοψηφία του κοινωνικού συνόλου. Για αυτό και τους είχαν σε απομακρυσμένες παραλίες και στα όρη και στα παραρά και όχι εξαιτίας της κάθαρσης του μαρτυρίου τους ούτε για εξαγνισμό της βασανισμένης τους ψυχής όπως είπαν σήμερα σε ένα σεμινάριο. Άσε που το πρωί, 7μισή ακριβώς όπως κοιμόμουν αμέριμνη στην αγκαλιά του Κοινού Γνωστού αρχίζει δαιμονισμένα ένα διαπεραστικό ΝΤΡΙΙΙΙΙΝ ΙΙΙΙΙΙΙΝ! Να χτυπούν οι συναγερμοί για πυρκαγιά, να πετάγομαι πάνω πανικόβλητη, αφού πρώτα καθίσκω μιαν με τον αγκώνα μου στα μούτρα του Κοινού Γνωστού, να του λέω "Συγνώμη ρε αγάπη", να αγχώνομαι ότι θα μουντάρει ο συγκάτοικος στο δωμάτιο για να πάνε κάτω να δώσουν παρουσίες για την άσκηση, να είναι σκοτεινά, να γυρεύει ρούχα και εγώ να ξιτιμάζω γενικά και αόριστα σαν τον λιμενεργάτη.
Μετά, έχω και όλους εσάς τους bloggers που γράφετε ένα σωρό πράγματα, τα οποία θέλω να διαβάσω και άμα λάχει να κάνω απάντηση και κανά post (Leni mou, μόνο σε εσένα έκανα προς το παρόν;P). Στο σημείο αυτό να ομολογήσω κιόλας ότι τα κάνω όλα αυτά ακούγοντας sfera.fm (ρεζίλι, i know, αλλά αυτά κάνει η ξενιτειά, το έριξα στην αυστηρώς ελληνόφωνη μουσική από πέρυσι που ήμουν στο καταραμένο χωριό/μικρόπολη της Μανρέσας. Ααα και τώρα που είπαμε για τη Μανρέσα, θυμήθηκα ότι έχω να μεταφράσω κάτι για τον εθελοντισμό από τα αγγλικά στα ελληνικά, να συμπληρώσω κάτι φόρμες για το πρόγραμμα και να στείλω τα εισιτήρια της επιστροφής στην άκρως μαλακισμένη tutor μου εκεί (και αν νομίζει ότι θα γράψω ένα καλό στην φόρμα αξιολόγησης, να της νέψετε γιατί πάει -και είναι- αλλού).
Οι δυσμενείς λοιπόν αυτοί παράγοντες δε με αφήνουν να κοιμηθώ, αν και το μυαλό μου ήδη χαιδεύει τα παπλώματά μου, τα χέρια μου αγγίζουν το κρύο σιδερένιο κάγκελο του κρεβατιού μου, τα χέρια μου ψηλαφούν το πουπουλένιο μου μαξιλάρι (ας είναι καλά ο Κοινός Γνωστός που μου το έφερε, όχι για μένα ασφαλώς, αλλά για να ακουμπά το κουρασμένο του κορμί όταν έρχετα να μένει μαζί μου κάποτε). Και στο μυαλό μου στριφογυρίζουν οι λέξεις "time management" με background εκείνα τα στριφοειδή ελικοειδή πλάνα από τους σουρεαλιστές ή μια ταινία του Χίτσοκ ("Vertigo" νομίζω). Anw, you got the picture. Τέσσερα χρόνια στο πανεπιστήμιο ατή η φράση είναι από της μόνες μου απστήθισα θέλοντας και μη, από τις τόσες φορές που την άκουσα. Θα περίμενε κανείς λοιπόν ότι I can do it... Why the hell then i can NOT do it? Ανάθεμα. Αφού το μυαλό μου κάνει τις ακόλουθες νοητικές διεργασίες: κάμνω ένα γέρημο μάστερ, συνεπάγεται πολύ διάβασμα, έχω να παραδώσω 2 εργασίες, έχω να διαβάσω ένα κατεβατό άρθρα, διαβάζω κάτι λίγο και ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΩ, έχω μια ελάχιστη μέχρι μηδαμινή κοινωνική ζωή (να βρεθώ λίγο με τον Κοινό Γνωστό, να πάω κανά Tesco να πάρω από τα έτοιμα sushi ή οποιοδήποτε άλλο junk food έχουν εκεί, δεν είμαι ιδιότροπη, να μιλήσω με καμιά φίλη μου (σήμερα είχα μια εκ βαθέων συζήτηση με την Μελένια μου, που αφού μιλήσαμε από γκομενικά, μέχρι σατανικά σχέδια περιτύλιξης γκόμενου, για τη δουλειά στο ΟΛΟΗΜΕΡΟ, οδηγηθήκαμε στα sight-seeing του London, κλείνοντας με κουβέντες για σεξ (και πολύ καλό μάλιστα), να γράψω κανά μέηλ στους φίλους που ελπίζω να μη με ξεγράψουν τώρα που θα γίνω ένα άκρως αντικοινωνικό ον με το μάστερ (master, aka monster, as argued in Leni's bibliography (2008)). Δεν μπορώ να οργανωθώ, αφού δεν είμαι οργανωτική. Θυμάμαι στο δημοτικό (πάαρα πολλά χρόνια rewind) είχα κάτι ομηρικούς καυγάδες με την έρμη τη μάνα μου, που η καημένη μου "εσυγίριζε" και εγώ δεν έβρισκα τα πράγματα μου και εθκιαολίζομουν. Τεκμήρια μπορούν ακόμα να ανευρεθούν στην ενηλικίωση μου, από μάρτυρες που έχουν μοιραστεί σκεπή μαζί μου (references to Nash Miskiniko). Ένηγουέιζ (επορώθηκα τωρά "απ' τη ζωή μου είσαι απών, εεε και λοιπόν..."), εξάλλου τα άκρως δημιουργικά άτομα χαρακτηρίζονται από την αταξία που περιβάλλει το άτομό τους, όσο και από τον άτακτο χαρακτήρα τους. And I have both of them. Tick in the box. 2 points!
Συνηγορώ λοιπόν αβίαστα στο πασιφανές συμπέρασμα: It is USELESS να προβώ σε οποιαδήποτε πράξη που υποδηλώνει οργανωτικό χαρακτήρα, αφού κάτι τέτοιο θα ήταν αντίθετο και κατ'επέκταση άκρως ρατσιστικό και καταπιεστικό για την αληθινή μου φύση. FREE WILLY, άσχετο αλλά ήθελα να το πω. Ωραία, I feel a lot better now. So off to bed (μοναχούλα γιατί ο Κοινός Γνωστός έχει μάθημα αύριο και τάχα ήθελα χρόνο μόνη μου για να διαβάσω, αλλά τώρα που νιώθω σαν τη Μονάχους-μονάχους...). Αφήνω στο γραφείο τον κύριο Foucault και την κυρία Tomlinson, και you never know. This blind date may work...
It's all about time management!
όπως του λόγου μου. Δε μπορώ να κοιμηθώ. Και όχι μαλλον από αυπνία, lately είμαι πολύ happy αναφορικά με τον ύπνο μου. Αλλά απλώς απόψε δε μπορώ να κοιμηθώ. Από τη μια γιατί σκέφτομαι ένα σωρό πράγματα τα οποία έπρεπε να είχά ήδη κάνει σήμερα, άλλα που έπρεπε να γίνουν πριν βδομάδες, άλλα που είναι στο εγγύς μέλλον (πολύ εγγύς όμως, όπως ήγγικεν η ώρα ένα πράμα). Άσε που έπρεπε να διαβάζω 2 βιβλία τα οποία μπορείς να δανειστείς μόνο για 1 νύχτα και πρέπει να επιστραφούν αύριο το μεσημέρι. Ουφ τούτος ο Foucault με τις κριτικές του θεωρίες που δεν κατάλαβα ακόμα αν συμβαδίζουν με την traditional history ή με την effective history. Πάνω στον άλλο μου ώμο έχω την Tomlinson with her sociology of special education, να υποστηρίζει (αν δεν έχω παρανόηση) ότι η ανάπτυξη των ασύλων και των ειδικών σχολείων ήταν απόρροια του χριστιανικού πνεύματος της εποχης και συνάδει με τις έννοιες της "φιλανθρωπίας¨ και της "φροντίδας" και είναι και συνδεδεμένη με τον (κοινωνικό) έλεγχο. Εγώ από την άλλη αν με ρωτά κανένας, νομίζω ότι τα άσυλα ιδρύθηκαν μόνο και μόνο για να περιορίσουν τα άτομα που δε σύναδαν με τα κοινώς αποδεκτά κοινωνικά και φυσικά χαρακτηριστικά, και κατά συνέπεια τα προαναφερθέντα ινστιτούτα ούτε από φιλανθρωπία δημιουργήθηκαν, αλλά κατά εμέ από την εξουθενωτική φοβία των ανθρώπων να αποδεκτούν το διαφορετκό και αυτό που απέκλινε από την πλειοψηφία του κοινωνικού συνόλου. Για αυτό και τους είχαν σε απομακρυσμένες παραλίες και στα όρη και στα παραρά και όχι εξαιτίας της κάθαρσης του μαρτυρίου τους ούτε για εξαγνισμό της βασανισμένης τους ψυχής όπως είπαν σήμερα σε ένα σεμινάριο. Άσε που το πρωί, 7μισή ακριβώς όπως κοιμόμουν αμέριμνη στην αγκαλιά του Κοινού Γνωστού αρχίζει δαιμονισμένα ένα διαπεραστικό ΝΤΡΙΙΙΙΙΝ ΙΙΙΙΙΙΙΝ! Να χτυπούν οι συναγερμοί για πυρκαγιά, να πετάγομαι πάνω πανικόβλητη, αφού πρώτα καθίσκω μιαν με τον αγκώνα μου στα μούτρα του Κοινού Γνωστού, να του λέω "Συγνώμη ρε αγάπη", να αγχώνομαι ότι θα μουντάρει ο συγκάτοικος στο δωμάτιο για να πάνε κάτω να δώσουν παρουσίες για την άσκηση, να είναι σκοτεινά, να γυρεύει ρούχα και εγώ να ξιτιμάζω γενικά και αόριστα σαν τον λιμενεργάτη.
Μετά, έχω και όλους εσάς τους bloggers που γράφετε ένα σωρό πράγματα, τα οποία θέλω να διαβάσω και άμα λάχει να κάνω απάντηση και κανά post (Leni mou, μόνο σε εσένα έκανα προς το παρόν;P). Στο σημείο αυτό να ομολογήσω κιόλας ότι τα κάνω όλα αυτά ακούγοντας sfera.fm (ρεζίλι, i know, αλλά αυτά κάνει η ξενιτειά, το έριξα στην αυστηρώς ελληνόφωνη μουσική από πέρυσι που ήμουν στο καταραμένο χωριό/μικρόπολη της Μανρέσας. Ααα και τώρα που είπαμε για τη Μανρέσα, θυμήθηκα ότι έχω να μεταφράσω κάτι για τον εθελοντισμό από τα αγγλικά στα ελληνικά, να συμπληρώσω κάτι φόρμες για το πρόγραμμα και να στείλω τα εισιτήρια της επιστροφής στην άκρως μαλακισμένη tutor μου εκεί (και αν νομίζει ότι θα γράψω ένα καλό στην φόρμα αξιολόγησης, να της νέψετε γιατί πάει -και είναι- αλλού).
Οι δυσμενείς λοιπόν αυτοί παράγοντες δε με αφήνουν να κοιμηθώ, αν και το μυαλό μου ήδη χαιδεύει τα παπλώματά μου, τα χέρια μου αγγίζουν το κρύο σιδερένιο κάγκελο του κρεβατιού μου, τα χέρια μου ψηλαφούν το πουπουλένιο μου μαξιλάρι (ας είναι καλά ο Κοινός Γνωστός που μου το έφερε, όχι για μένα ασφαλώς, αλλά για να ακουμπά το κουρασμένο του κορμί όταν έρχετα να μένει μαζί μου κάποτε). Και στο μυαλό μου στριφογυρίζουν οι λέξεις "time management" με background εκείνα τα στριφοειδή ελικοειδή πλάνα από τους σουρεαλιστές ή μια ταινία του Χίτσοκ ("Vertigo" νομίζω). Anw, you got the picture. Τέσσερα χρόνια στο πανεπιστήμιο ατή η φράση είναι από της μόνες μου απστήθισα θέλοντας και μη, από τις τόσες φορές που την άκουσα. Θα περίμενε κανείς λοιπόν ότι I can do it... Why the hell then i can NOT do it? Ανάθεμα. Αφού το μυαλό μου κάνει τις ακόλουθες νοητικές διεργασίες: κάμνω ένα γέρημο μάστερ, συνεπάγεται πολύ διάβασμα, έχω να παραδώσω 2 εργασίες, έχω να διαβάσω ένα κατεβατό άρθρα, διαβάζω κάτι λίγο και ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΩ, έχω μια ελάχιστη μέχρι μηδαμινή κοινωνική ζωή (να βρεθώ λίγο με τον Κοινό Γνωστό, να πάω κανά Tesco να πάρω από τα έτοιμα sushi ή οποιοδήποτε άλλο junk food έχουν εκεί, δεν είμαι ιδιότροπη, να μιλήσω με καμιά φίλη μου (σήμερα είχα μια εκ βαθέων συζήτηση με την Μελένια μου, που αφού μιλήσαμε από γκομενικά, μέχρι σατανικά σχέδια περιτύλιξης γκόμενου, για τη δουλειά στο ΟΛΟΗΜΕΡΟ, οδηγηθήκαμε στα sight-seeing του London, κλείνοντας με κουβέντες για σεξ (και πολύ καλό μάλιστα), να γράψω κανά μέηλ στους φίλους που ελπίζω να μη με ξεγράψουν τώρα που θα γίνω ένα άκρως αντικοινωνικό ον με το μάστερ (master, aka monster, as argued in Leni's bibliography (2008)). Δεν μπορώ να οργανωθώ, αφού δεν είμαι οργανωτική. Θυμάμαι στο δημοτικό (πάαρα πολλά χρόνια rewind) είχα κάτι ομηρικούς καυγάδες με την έρμη τη μάνα μου, που η καημένη μου "εσυγίριζε" και εγώ δεν έβρισκα τα πράγματα μου και εθκιαολίζομουν. Τεκμήρια μπορούν ακόμα να ανευρεθούν στην ενηλικίωση μου, από μάρτυρες που έχουν μοιραστεί σκεπή μαζί μου (references to Nash Miskiniko). Ένηγουέιζ (επορώθηκα τωρά "απ' τη ζωή μου είσαι απών, εεε και λοιπόν..."), εξάλλου τα άκρως δημιουργικά άτομα χαρακτηρίζονται από την αταξία που περιβάλλει το άτομό τους, όσο και από τον άτακτο χαρακτήρα τους. And I have both of them. Tick in the box. 2 points!
Συνηγορώ λοιπόν αβίαστα στο πασιφανές συμπέρασμα: It is USELESS να προβώ σε οποιαδήποτε πράξη που υποδηλώνει οργανωτικό χαρακτήρα, αφού κάτι τέτοιο θα ήταν αντίθετο και κατ'επέκταση άκρως ρατσιστικό και καταπιεστικό για την αληθινή μου φύση. FREE WILLY, άσχετο αλλά ήθελα να το πω. Ωραία, I feel a lot better now. So off to bed (μοναχούλα γιατί ο Κοινός Γνωστός έχει μάθημα αύριο και τάχα ήθελα χρόνο μόνη μου για να διαβάσω, αλλά τώρα που νιώθω σαν τη Μονάχους-μονάχους...). Αφήνω στο γραφείο τον κύριο Foucault και την κυρία Tomlinson, και you never know. This blind date may work...
It's all about time management!
Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2008
Registration: Nightmare on Bedford Way & more
Σήμερα όντως γράφω στο blog μου μετά από τόσο καιρό και το αναρτώ κιόλας την ίδια ημέρα. Καταρχάς, να εξηγήσω όμως πως ήταν η κατάσταση και όλες τις συναφείς δυσμενείς συγκυρίες των τελευταίων ημερών.
Λοιπόν ξεκινώ. Sit tight to your seats and get a hold on your drink (preferably Vodka). Όπως ήδη θα γνωρίζετε κατέφτασα στα Λάντα (αυτό μου το έμαθε η Λένη μου) στις 23 Σεπτεμβρίου. Ο κοινός γνωστός μου με παρέλαβε από το Heathrow κάποιες άσπλαχνες πρωινές ώρες (I owe him one, and many others...) και μαζί πήραμε το τρένο ή underground (I never seem to understand how these two are been distinguished) για τις εστίες του, the MacLaren House (which has been my house for the last week, I already salute the receptionist everytime I get in or out). Κατά κάποιο τρόπο εγκαταστάθηκα στο δωμάτιό του, δηλαδή πέταξα τις βαλίτσες μου σε κάθε διαθέσιμη ίντσα του δωματίου και αμέσως χώθηκα κάτω από τα παπλώματα. The journey just exchausted me but the way to get to the dorms just killed me! Imagine this: εμένα να κουβαλώ βαλίτσες και backpacks και handpacks και portable case, να κατεβαίνω σκαλιά, χειρότερα να ανεβαίνω σκαλιά, να περνώ από πύλες, να αλλάζω πλατφόρμες και να περπατώ στο δρόμο κουβαλώντας όλα αυτά. It was so dejavu! Ευτυχώς είχα και τον κοινό μου γνωστό...
Να μην τα πολυλογώ, την επόμενη μέρα βρέθηκα με τη Λενιώ μου και την επόμενη είχα τη συνέντευξη για δουλειά ως a child minder, up to Tooting Broadway. Για όοσυς δε γνωρίζουν, το Tooting Broadway είναι στο κάτω μέρος του Λονδίνου με λεωφορεία το 155 (μόνο αυτό γνωρίζω προς το παρόν) και με το tube η Nothern Line από Elephant and Castle station. Πηγαίνω εκεί, γνωρίζω τα αφεντικά μου και το μικρούλη τοσοδούλη Ντίνο, αλλά θα αναλωθώ κάποια άλλη στιγμή σε αυτό. Ααα, άξιο αναφοράς ότι επειδή ήταν η πρώτη φορά που θα πήγαινα εκεί και απλώς ήξερα ότι θα χανόμουν όπως πάντα, πήγα μιαώρα προηγουμένως με τον υπόγειο. Κατεβαίνω στο σταθμό and I had no idea where to head out. Ακολουθώ λοιπόν την standard procedure σε αυτές τις περιπτώσεις... ρωτώ. Και ρωτώ τους πάντες, από μαγαζάτορες, αστυνομικούς, γριούλες που περιμένουν το λεωφορείο, τους οδηγούς λεωφορείων. Μετά από αρκετές συζητήσεις βρίσκω τον δρόμο, αλλά τι δρόμος. Ένας δρόμος ατελείωτος, με σπίτια αρι8μημένα μέχρι το 128 και βάλε. Ήμουν στη μέση και ψάχνω τον αριθμό 2. Ένα καλόκαρδο γεροντάκι με οδηγεί στην πόρτα με τον αρθμό 2. Το σπίτι φαίνεται κάπως χάλια, ο κήπος εγκατατελειμμένος εδώ και καιρό. Χτυπώ την πόρτα. Ξαναχτυπώ. No answer. Τηλεφωνώ στη Λίλα την αφεντικίνα μου (από που βγαίνει αυτό?).
- Hi there Mrs Paraskevopoulou. I'm Marilena. I;m outside of a house that I believe it's yours but it seems that nobody is in at the moment... I dunno.
- That's not possible. What number are you again?
-Number 2, ain't it?
-Well,actually it is brookes court, flat number two.
-So it isn't a house then.
-Nope, I think it is at the end of the road. Would you like me to pick you up?
-No, that's fine. It's not necessary. I'll find it. See you in a while.
-Yap, see you (hopefully, μάλλον θα πρόσθεσε η γυναίκα).
Και αρχίζω να περιπατώ και να περιπατώ. Το court number 128. Niceee!
Anw, μετά είχα συνάντηση για το μεταπτυχιακό. Ενθουσιάστηκα and I was so terrified at the same time. My tutors are just great! Καμία σχέση με τα στερεότυπα για τους ακαδημαϊκούς, ότι είναι ξιπασμένοι, ακατάδεκτοι και εχθρικοί. Όλοι τους όμως είναι στ'αλήθεια αυθεντίες, θρύλοι στο χώρο και παράλληλα άνθρωποι. Απόλαυσα πραγματικά τη θεματική ενότητα, even though there were miments that I felt so out of it, so small and so ignorant. Και με τον τρόπο αυτό πέρασε το σαββατοκυρίακο επίσης. Με το ωράριο του Σαββάτου να κυμαίνεται από τις 9:15 am μέχρι τις 7:00 pm. Αα, να μη ξεχάσω να αναφέρω τα παθήματα του πρωινού του Σαββάτου. Με ξυπνά ο κοινός γνωστός μου γύρω στις 7:45 am, γιατί γνωρίζει ότι από την κούραση ούτε που θα ακούσω το ξυπνητήρι και μου ετοίμασε πρωινό και lunch για να πάρω μαζί μου (2 points ;p). Πηγαίνω στο σταθμό του μετρό, μετά από 10 λεπτά περίπου καταφέρνω να πιστώσω την κάρτα μου και αφού βρίσκω την κατάλληλη πλατφόρμα, επιβιβάζομαι. Κατά τη διάρκεια του γύρω στα 15 λεπτά ταξιδιού υπήρχαν κάποιες ανακοινώσεις αλλά ούτε που έδωσα σημασία. Περνούμε από τη Russell Square, τη στάση μου αλλά το τρένο δε σταματά! Με πιάνει ένας πανικός. Ρωτώ τους συνεπιβάτες και μου λένε ότι εξαιτίας έργων ο σταθμός είναι κλειστός και έπρεπε να κατέβω στην προηγούμενη στάση και να πάρω λεωφορείο. Κατεβαίνω με ταραχή στην επόμενη και γυρεύω μια στάση για λεωφορεία. Βρίσκω μία αλλά κανείς δεν ήταν τριγύρω για να ρωτήσω. Έρχεται μετά άπό πέντε λεπτά μια γυναίκα και την ρωτώ. Να το πω τώρα ή να μη το πω? Περίμενα στη λάθος μεριά του δρόμου. What a surprise! Damn! Διασταυρώνω, βρίσκω μια στάση και σταματούσα ΚΑΘΕ λεωφορείο που περνούσε για να ρωτήσω. Βρίσκω ένα, μπαίνω μέσα, τα δευτερόλεπτα κυλούν, τα λεπτά περνούν και I'm sooo f***ing LATE! Κατεβαίνω στη στάση (στο σημείο αυτό έπρεπε να είμαι ευγνώμων που αναγνώρισα την περιοχή και κατέβηκα) και αρχίζω να τρέχω για τη σχολή. Άργησα μονάχα 15 λεπτά. 1 point!
Και άλλο περιττό να αναφέρω, δε μπορούσα να μπω στο δωμάτιο των εστιών μου μέχρι την Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου, έστω και αν πήγα για να τους εκλιπαρήσω την Παρασκευή για να μπω μια μέρα πιο γρήγορα, δηλαδή το Σάββατο. Τελοσπάντων, πάω την Κυριακή, αυτή τη φορά με το λεωφορείο μιας και τώρα γνωρίζω ότι ο σταθμός του μετρό θα είναι κλειστός on the weekends until further notice. Ο οδηγός ένας ευγενέστατος κύριος, πρόθυμος να με βοηθήσει με τις βαλίτσες μου και να με ρωτήσει αν είμαι εντάξει (it was so sweet! Thanks you Mr. Bus-driver) και να μου υποδείξει τη σωστή στάση για να κατέβω. Πάω πριν το μάθημα στις εστίες μου, αλλά η υπεύθυνη έλειπε, δε μου έδιναν τα κλειδιά ή καλύτερα, δεν ήξεραν καν σε ποιο δωμάτιο ήμουν. Αφήνω λοιπόν τα υπάρχοντά μου στο δωμάτιο υποδοχής και πηγαίνω για το μάθημα. Αυτή τη φορά τελειώσαμε στις 3:00 pm.
Ξανα επιστρέφω στις εστίες, μου δίνουν τα κλειδιά μου (btw δεν είναι παραδοσιακά κλειδιά αλλά μαγνητικές κάρτες, so cool!), μετά από κανά τέταρτο χασιμιά βρίσκω το δωμάτιο which by the way it's in the BASEMENT! The receptionist told me that they gave me a room in the basement but I thought he was only jogging. Well, he didn't! Δε πειράζει λέω, αλλά ήταν το πιο θλιβερό δωμάτιο EVER, χωρίς χώρο καν για γραφείο (εκτός αν ήταν αόρατο και αιωρείτο σε κάποια γωνιά του ταβανιού). Πάω κάτω, ή μάλλον πάνω και απαιτώ να μου αλλάξουν δωμάτιο. Η υπεύθυνη was still missing αλλά μια αγάμητη πετάγεται στη συζήτηση που είχα με τον συνάδελφο και μου λέει αδύνατο να αλλάξεις δωμάτιο! Για καλή μου τύχη όμως (υπάρχει άραγε?) την ίδια ακριβώς στιγμή έρχεται η υπεύθυνη και απευθύνομαι σε αυτήν. Μου λέει ότι ενδεχομένως να μπορεί να με αλλάξει δωμάτιο με τον δίπλα που θέλει να μετακομίσει στον πάνω όροφο. Μου ανοίγει κιόλας το δωμάτιο για να το δω και OH MY GOD! Πράγματι ήταν μια σουίτα. Και εγώ τη θέλω! Και δε συμβιβάζομαι με κάτι λιγότερο! άσε που πληρώνω για σουίτα (η μόνη διαφορά με τα άλλα δωμάτια είναι ότι έχει μέσα μπάνιο και toilet, pretty essential for me) και το δωμάτιο που μου έδωσαν είναι μικρότερο και από το standard room. Στον κοινό γνωστό όμως άρεσε γιατί είναι αποκομμένο από τα υπόλοιπα που βρίσκονται στο διάδρομο και έχει τρομερή ηχομόνωση γιατί μπροστά είναι η πόρτα κινδύνου (δε ξέρω ποια τα σχέδια του, μήπως θέλει να με δολοφονήσει και ενθουσιάστηκε με την ηχομόνωση?). Anw, I DON'T LIKE IT!
Δευτέρα πρωί, σηκώνομαι να πάω πάλι από τα χαράματα στις εστίες και στα γραφεία του πανεπιστημίου για να γραφτώ. Πάω πρώτα στις εστίες. Η υπεύθυνη χασιμιά όπως πάντα (μα πού στο καλό εξαφανίζεται συνέχεια?). Μετά από αναμονή εμφανίζεται, μόνο για να μου πει ότι δεν επικοινώνησε με τον άλλο που θέλει να μετακομίσει (what the hell? Όλοι εξαφανίζονται εκεί μέσα. Ούτε στο Τρίγωνο των Βερμούδων τόσες εξαφανίσεις!). Η οργή της Marl3n θέλει να ξεχυθεί σαν ηφαίστειο, ο θυμός της Marl3n θέλει να τιμωρήσει τους πάντες και να αποδώσει δικαιοσύνη, οι λυγμοί της Marl3n ζητούν έξοδο διαφυγής, τα δάκρυα της Marl3n λαχταρούν να ξεχυθούν ποτάμια και να φέρουν την κάθαρση. Αλλά η Marl3n αποφασίζει να πάει στο πανεπιστήμιο.
Μπαίνω στο κτίριο, βρίσκω το registry office και περιμένω. Φτάνει η σειρά μου. Με παραπέμπουν σε άλλη σειρά. Στέκομαι. Περιμένω. Ξανά φτάνει η σειρά μου. Βαρέθηκα. Δεν έχω όρεξη για κουβέντα (αν είναι ποτέ δυνατόν! Άραγε πεθαίνω?). Οι λέξεις βγαίνουν αβίαστα αποφασιστικά από το στόμα μου.
-Goodmorning. I am here to get registered, pay my registration and pick up my library card. There's no need to give me to fill in the necessary forms, since I've already send them in the mid-August. The name is Marl3n (Marl3n Bond if you prefer).
-Nice. Well, let me check on the computer please.
Πατά κουμπιά, πηγαίνει μέσα στο γραφείο, επιστρέφει, ξαναφεύγει, ξαναέρχεται, ανακατώνει κάτι χαρτιά, μου λέει:
-I am awfully sorry. It seems there is some misplacement of your documents. Can you come back at 4 because there are a lot of people waiting?
Η οργή της Marl3n θέλει να αποφέρει τη Νέμεση. Αλλά τα λόγια:
-Excuse me. I am possitive you got the forms since I have paid EXTRA to insure them and make sure you were going to receive them before the deadline.
-I am sorry. Yo are right but there have been some changes in the office and bla bla bla bla...
-That's fine. I'll come back at 4!
Η ώρα 11μισι. Ας πάω να δω τι γίνεται με το δωμάτιο. Τζιφος!!! Έστω και αν τους εξηγώ ότι πρέπει να μετακομίσω and settle in, ότι πρέπει να αγοράσω τα απαραίτητα, ότι κουράστηκα να κουβαλώ βαλίτσες σε όλο το Λονδίνο...
Πάω μια βόλτα να γνωρίσω την περιοχή. Τουλάχιστον έμαθα ποιοι σταθμοί είναι κοντά, τα πάρκα. Πηγαίνω σε ένα, κάθομαι περίλυπη και τρώγω τα μακαρόνια με κοτόπουλο που αγόρασα από το Tesco. Κάθομαι λίγο να απολαύσω τη λιακάδα και να φωτοσυνθεθώ. Κοιτώ το ρολόι. Περπατώ στο δρόμο. Ώσπου ξαφνικά βλέπω το πιο θαυμαστό αξιοπερίεργο πράγμα τηε μέρας.
Ένα μικρούτσικο χαριτωμένο τοσοδά γκρίζο σκιουράκι να ανακατεύει τα φύλλα και να αναζητά φουντούκια. Το χαζεύω για πολλή ώρα. Και αρχίζω να νιώθω καλύτερα. Παθαίνω φλασιά ότι το British Museum είναι κοντά και αποφασίζω να pay a visit (pay isn't the right word here, since the entrance is FREE). Ωραία σκέφτομαι, θα έρχομαι συχνά. Μετά από δρόμο και περισυλλογή ξεφυτρώνουν μπροστά μου οι πύλες του μουσείου, μπαίνω μέσα και τα βήματά μου με οδηγούν στην αίθουσα με τις αιγυπτιακές αρχαιότητες. Τα μάτια μου κοιτάζουν αχόρταγα προς όλες τις κατευθύνσεις. Στέκομαι μπροστά από ένα τέλειο άγαλμα μιας γάτας που είναι πρόσφατη προσθήκη στο μουσείο και μάλλον απεικονίζει τη θεά Bastet, όταν ξαφνικά νιώθω στην τσέπη του παλτού μου ένα... ΖζζΖΖζζ. Το κινητό. Έλάχιστοι γνωρίζουν το καινούργιο μου νούμερο. Ένα χαμόγελο φτερουγίζει στα χείλη μου. Είναι ο κοινός μου γνωστός (που μόλις ξύπνησε και είπε να δει που βρίσκομαι). Με ταχύτητα φωτός του εξιστορώ τα γεγονότα και έρχεται να με βρει.
Εγκαταλείπω το μουσείο μου και είμαι πλέον σίγουρη ότι πολύ συχνά θα πηγαίνω εκεί και πάω στη στάση. Του δείχνω όσους τόπους έμαθα το πρωινό και πάμε πίσω στις εστίες. Δεν αναμένω να διορθώθηκε η κατάσταση και καλά κάνω. Αλλά μόλις μπαίνω η υπεύθυνη διαχειρίστρια μου λέει ότι πέτυχε τον χαμένο γείτονα μου που θέλει μερικές μέρες για να μετακομίσει. Αυτό σημαίνει ότι ακόμα δε μπορώ να μετακομίσω. Ανάθεμα! Πάω στην κρύπτη μου, παίρνω μερικά ρούχα και κατευθύνομαι ξανά για το registry office. Περιμένω πάλι στη σειρά (που ολοένα και μου θυμίζουν τις γραμμές στα στρατόπεδα συγκέντρωσης). Μετά από καμιά ώρα έρχεται η σειρά μου. Κάθομαι στην ίδια καρέκλα του πρωινού και με την ίδια γυναίκα μπροστά μου. Μάλλον θα βρήκαν την εγγραφή μου αλλά μου δίνει να συμπληρώσω κάτι φόρμες που ήδη συμπλήρωσα (και έστειλα). Να το καταπιω και αυτό. Μετά ακολουθεί η φόρμα με την πληρωμή. Αδυνατώ να τη συμπληρώσω ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΚΟΥΒΑΛΩ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΤΗΝ ΠΙΣΤΩΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΩΣ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΩ ΤΟ ΝΟΥΜΕΡΟ.
-You have to come back, she said, and pls bring a passport sized foto.
Η Marl3n πυρ και μανία. Σας έχω ήδη στείλει 4 μέχρι τώρα (η απορία μου: τις κάνουν συλλογή?). Πολύ φοβάμαι χρειαζόμαστε μόνο μια μου λέει. Εε άτε, αν είναι μόνο μια θα σας την φέρω. Μετά ρωτώ αν τουλάχιστον θα είναι έτοιμη η κάρτα της βιβλιοθήκης μέχρι την Παρασκευή γιατί έχω να διαβάσω ένα σωρό αναθεματισμένες κουβέντες. Μάλλον μέχρι τη Δευτέρα, μου απαντά.
Παίρνω τα έγγραφα, τα καταχώνω στη βαλίτσα και ορμώ σα σίφουνας έξω από το κτίριο με τον καημένο τον κοινό γνωστό μου να τρέχει από πίσω μου και να προσπαθεί να με ηρεμήσει αλλά εγώ να μη θέλω να ακούσω κουβέντα από τα νεύρα μου (στο τέλος σχεδόν πάντα αυτός την πληρώνει, sorry mi amor...) και να μαλλώνουμε στη μέση του δρόμου (Ok, ήταν πεζοδρόμιο) ενώ εγώ το μόνο που πραγματικά ήθελα ήταν να πέσω στην αγκαλιά του και να του πω πόσο πολύ εκτιμώ όλα αυτά που έκανε για μένα την τελευταία βδομάδα και όχι μόνο, που με φροντίζει, που μου φτιάχνει πρωινό, που με σκέφτεται, που προσπαθεί να με κάνει να νιώσω καλύτερα, που με ανέχεται (έστω και αν τώρα τελευταία τον έφτασα στα όρια του).
Bottom line: Things don't work like we want them to, even in the UK!
Το resolution μου για σήμερα 30 Σεπτεμβρίου να προσπαθήσω να μην αφήσω τα νεύρα μου να με κατακυριεύσουν.
P.S. Λυπάμαι πολύ αν σας κούρασα guys (which I am sure I did :/)
A New Beginning… Again!
Ένα από τα πράγματα που συνεχίζουν να με συναρπάζουν και να με φοβίζουν συνάμα είναι το πόσο γρήγορα και πόσο δραματικά μπορεί να αλλάζουν διάφορες καταστάσεις. Για παράδειγμα, πριν 20 μέρες βρισκόμουν στην Ισπανία, παραπονιόμουν συνεχώς για τη μίζερη ζωή στη Manresa και έβλεπα ταινίες με τη Veruska και τον Michal. Μέχρι πριν 4 μέρες βρισκόμουν στο μικρό μου σκονισμένο νησάκι που εντέλει συνειδητοποίησα ότι αγαπώ, περιτριγυρισμένη από τους φίλους και την οικογένεια μου και κάνοντας βόλτες μέσα στο γαλάζιο αγαπησιάρικο Nissan March μου. Τώρα βρίσκομαι στο London, UK, μέσα στο δωμάτιο που φιλοξενούμαι, έξω σκοτάδι πυκνό και εγώ ως μια αιωνίως χαζή ονειροπόλα προσπαθώντας να διακρίνω τα αστέρια που απόψε αποφάσισαν να παίξουν κρυφτό.
Νιώθω… Δε ξέρω καν εγώ η ίδια τι νιώθω. Από τη μια είμαι super excited για αυτό το καινούριο κεφάλαιο που θα προστεθεί στο ατελείωτο βιβλίο με τις περιπέτειες μου, ανυπομονώ να γνωρίσω τα πάντα σε αυτή την καταπληκτική πόλη και να μάθω ενδιαφέροντα νέα πράγματα. Ύστερα με πιάνει μια βαθιά θλίψη για τη Manresa (if that’s possible!). Μου λείπουν αφάνταστα οι συγκάτοικοι μου, οι άνθρωποι που έμαθαν να με αντέχουν τους τελευταίους μήνες, οι φίλοι μου που με συντρόφευαν σε κάθε τρελό μου ταξίδι σε εκείνη την αφιλόξενη πόλη. Μου λείπει η Vera Lucia Lino Ferreira, μου λείπουν οι αναπάντεχες της είσοδοι στο δωμάτιο μου τα πρωινά του Σαββάτου, μου λείπουν οι περίπατοι μας στο Passeig, μου λείπουν τα πειράματα μας στην κουζίνα πάντοτε με τη συντροφιά του τοπικού ραδιοφωνικού σταθμού, μου λείπει η Veruska μου. Μου λείπει ο Πολωνός αδελφός μου Michal (aka Miguel), μου λείπουν τα χτυπήματα στην πόρτα του μπάνιου για να με αναγκάσει να βγω μια ώρα γρηγορότερα, μου λείπουν οι κουβέντες που έριχνε στις συζητήσεις μας μόνο και μόνο για να με σοκάρει, μου λείπουν εκείνες οι νύχτες που βράζαμε το φτηνιάρικο κρασί που αγοράσαμε και προσθέταμε ζάχαρη και έπειτα καθόμασταν για να παρακολουθήσουμε ταινίες καταλήγοντας να χασκογελούμε και τη Vera να φωνάζει από το δωμάτιο της να κάνουμε ησυχία γιατί την επομένη είχε δουλειά νωρίς το πρωί.
Μετά με πιάνει μια γλυκιά μελαγχολία για την νήσο μου και για όλα όσα άφησα πίσω μου. Σκέφτομαι τις φίλες και τους φίλους μου, τις συζητήσεις μας που κατέληγαν συνεχώς με όλη την παρέα να χασκογελά για κάτι που είπα και γενικά να μιλούμε ατελείωτα για τα πάντα (sorry guys, I know ότι έχω λίγο το μονοπώλιο στον τομέα). Πεθυμώ το αυτοκινητάκι μου, καθώς επίσης και τις βόλτες με τα αυτοκίνητα των φιλενάδων μου (Μύρια και Σώτι, μου χρωστάτε γυρούς…), την παραλία, τη θάλασσα, τα πρωινά στο κρεβατάκι μου να χουζουρεύω με τον Julian μου (ο οποίος είναι ο γατούλης μου), να βλέπω επαναλήψεις μέχρι τα ξημερώματα και να αποκοιμάμαι στον καναπέ, τα ανίψια μου να γυρίζουν σα μικροί καλικάντζαροι στο σπίτι της νονάς μου, τα πρωινά που γίνονταν απογεύματα στο Gloria’s με τη Nash μου στη διπλανή πολυθρόνα, το κολοκάσι της μάμας μου… Και στο μυαλό μου στριφογυρίζουν οι λέξεις της Σώτις: «Κάθε φορά φεύγεις. Να δούμε πότε θα μείνεις κοντά μας».
Σήμερα βρέθηκα με τη Leni μου στο αεροδρόμιο του Heathrow. And I went there ALL BY MYSELF! Ay guys, you should have been so proud of me. Πήρα τον υπόγειο από το Bond station, την Picadilly Line, έκανα μια στάση και για να μη τα πολυλογώ έφτασα στο αεροδρόμιο. Η Λένη μου έφυγε σήμερα για τα πάτρια εδάφη, να ξεκινήσει ένα καινούριο κεφάλαιο στη ζωή της, να βρεθεί με τους φίλους της και να συναντήσει την αγάπη της. Και έστω και αν βρεθήκαμε μονάχα για ενάμιση ώρα, απόλαυσα το κάθε λεπτό μαζί της. Πήγαμε για καφέ σε μια από εκείνες τις καφετέριες του αεροδρομίου (Leni σου χρωστώ καφέ ρε μισκίνικο!). Συνέχεια σκεφτόμουν πόσους αποχαιρετισμούς, συναντήσεις και δακρύβρεκτες ιστορίες να μαρτύρησαν τα τραπεζάκια. Και αρχίσαμε να μιλούμε και να μιλούμε με τη Leni μου like the good old times! Είναι τόσο περίεργο. Μπορεί να είμαστε μακριά για τόσο πολύ καιρό και όταν δεν είμαστε μαζί μου φαίνεται μια αιωνιότητα και όταν βρεθόμαστε μοιάζει σα να μη πέρασε ούτε μέρα (background παίζει το τραγούδι «Σα να μη πέρασε μια μέρα από το ναι του χωρισμού»). Weird hah? Ύστερα βρεθήκαμε μπροστά στην πύλη του αποχωρισμού. Σφιχταγκαλιαστήκαμε (και δε ξέρω και ‘γω πότε θα σε ξαναδώ Λένη μου) και μετά η Λένη μου να περνά από τις κορδέλες και να απομακρύνεται στο βάθος και εγώ να νιώθω τον κόσμο να χάνεται κάτω από τα πόδια μου και να μοιάζει σα να εξαφανίστηκε όλο το οξυγόνο από την αίθουσα και να θέλω να τρέξω από πίσω της και στο τέλος να μένω αποσβολωμένη και τα μάτια μου να γεμίζουν μικρές σταγόνες που ρίχνουν τη σκιά τους στα μάγουλα μου και να νιώθω έναν κόμπο στο λαιμό.
Όμως τώρα βρίσκομαι στο Λονδίνο! Νιώθω ότι με περιμένουν εκπλήξεις σε κάθε γωνιά του δρόμου (ελπίζω ευχάριστες) και καινούριες περιπέτειες αναμένουν να ξετυλιχθούν στην τηλενουβέλα της ζωής μου. Το Λονδίνο είναι μαγικό, τρελό, υπέροχο, τεράστιο, φωτεινό, ζωντανό, γεμάτο κίνηση και θορύβους και εικόνες και ανθρώπους πολλούς και διαφορετικούς και με φοβίζει. Αλλά είμαι πρόθυμη να δεχτώ την καινούρια πρόκληση. Leni μου after all σου υποσχέθηκα ότι I will have fun. Let the games begin!
Υποσημείωση: Γραμμένο στις 24 Σεπτεμβρίου 2008.
Time is Running Out!
Αυτή την ώρα που γράφω αυτές τις αράδες στον υπολογιστή μου βρίσκομαι στο αεροδρόμιο της Barcelona. Πλάι μου στοιβαγμένες οι βαλίτσες μου, δίπλα στο κάθισμα ο Michal και η Barbara να προσπαθούν να βρουν λόγια για να με παρηγορήσουν. Αλλά εγώ είμαι απαρηγόρητη! Καμιά λέξη στον κόσμο δε μπορεί να με παρηγορήσει αυτή τη στιγμή! Μόλις αποχαιρέτησα τη Veruska μου…
Αλλά ας πάρω τα πράγματα από την αρχή. 11 Σεπτεμβρίου σήμερα, καθοριστική μέρα για τους προληπτικούς και ημερομηνία αρκετών συμβάντων. Για μένα, η ημερομηνία που θα επιστρέψω στο μεσογειακό μου νησάκι μετά από 9 ολόκληρους μήνες. Περίμενα αυτή τη μέρα εδώ και αρκετό καιρό, πάρα πολύ καιρό. Και τώρα που έφτασε θέλω να γυρίσω το ρολόι πίσω! Damn! It happens all the time. Τις τελευταίες μέρες σκέφτομαι όλα όσα πέρασα στην όχι και τόσο αγαπητή μου Manresa. Έτσι, για να κάνω ένα reassessment της όλης κατάστασης. Να δω αν άξιζε τον κόπο όλο αυτό. Να φύγω από την Κύπρο μου σε μια φάση της ζωής που για πρώτη φορά άρχισα να τη συνηθίζω, να αφήνω πίσω την οικογένεια μου, οι φίλοι μου να ξεκινούν τα μεταπτυχιακά τους και εγώ να μένω πίσω, όπως πάντα. Η ζωή μου να μένει πίσω. Αν και κάποτε δε το βλέπω έτσι. Και αυτή τη στιγμή είναι μια από εκείνες τις φορές (τις λιγοστές). Όλον αυτό τον καιρό που πέρασα μακριά από τους αγαπημένους μου έμαθα αρκετά. Έμαθα να εκτιμώ της πατρίδα μου (και τους συμπατριώτες μου, σε μεγάλο βαθμό), έμαθα να εκτιμώ τα ηλιόλουστα πρωινά, την καλή παρέα, τα κυριακάτικα μεσημέρια στο σπίτι της νονάς μου με τον τατά μου in the back yard να ετοιμάζει τη σούβλα, το έτοιμο φαγητό στο τραπέζι μετά από μια κουραστική μέρα καθώς και τόσα πολλά άλλα.
Θέλω να πω ότι αυτή μου εμπειρία ήταν ό,τι χειρότερο βίωσα μέχρι τώρα. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν εκτιμώ την ύπαρξη της. Όμως θα πεθυμήσω τα μικρά μου να παίζουν απρόσεκτα και να κάνουν διαγωνισμούς με τα ποδηλατάκια τους και εγώ να τρέχω από πίσω τους φροντίζοντας να μη χτυπήσουν (πολύ), τους μεγάλους να παίζουν ποδόσφαιρο και να αλληλοκτυπιούνται, εγώ να φωνάζω και να απειλώ τους πάντες να σταματήσουν αλλιώς θα είχαν σοβαρότατες επιπτώσεις. Θα μου λείψουν οι Τρίτες που βοηθούσα τον Jimmy στα μαθηματικά του, οι Παρασκευές που διάβαζα Γεωγραφία με τον Sayid, τα επιτραπέζια με τους αδελφούς Ghabzouri, το μικρό Xasan να σκέφτεται την επόμενη του κίνηση, το Moha να λέει «a city» και τον Abde να παραπονιέται για όλους και για τα πάντα.
Σκέφτομαι ότι το αεροδρόμιο είναι ο τελευταίος χώρος στον οποίο θα δω τη Βέρα μου για τελευταία φορά, μέχρι να ξαναβρεθούμε και εγώ θέλω να ξαναβρεθούμε σύντομα. Τώρα μάλλον θα επιστρέφει πίσω στη Μανρέσα, ενώ εγώ περιμένω την πτήση μου η οποία είναι σε 5 ώρες περίπου και ο καημένος ο Μιχάου με την Μπάρμπαρα περιμένουν υπομονετικά μαζί μου μέχρι να πάρουν το μετρό και μετά το λεωφορείο για το road trip τους στη Madrid.
Η μπαταρία μου είναι στα τελευταία της, ο κόσμος είναι λιγοστός αυτή την ώρα, αρκετοί κοιμούνται στο πάτωμα και εγώ ξαναβλέπω σα ταινία στο μυαλό μου όλους αυτούς τους μήνες που πέρασα στην Catalonia, Spain.Είμαι απόλυτα βέβαιη ότι σύντομα θα δω τη Veruska μου και ο Michal υποσχέθηκε να με επισκεφτεί με τη Barbara σύντομα. Η φιλία μας θα διαρκέσει για πάρα πολλά χρόνια, έστω και αν δε θα μένουμε μαζί. Και θα δημιουργήσουμε καινούργιες αναμνήσεις για να με συντροφεύουν σε κάθε μου ταξίδι.
Προς το παρόν, κάτι διαφορετικό με περιμένει στην πατρίδα και μετά στο Λονδίνο. I can hardly wait!
Υποσημείωση: Γραμμένο στις 11 Σεπτεμβρίου, στο αεροδρόμιο της Barcelona.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)