Αγαπημένοι Νυχτοβάτες,
όπως του λόγου μου. Δε μπορώ να κοιμηθώ. Και όχι μαλλον από αυπνία, lately είμαι πολύ happy αναφορικά με τον ύπνο μου. Αλλά απλώς απόψε δε μπορώ να κοιμηθώ. Από τη μια γιατί σκέφτομαι ένα σωρό πράγματα τα οποία έπρεπε να είχά ήδη κάνει σήμερα, άλλα που έπρεπε να γίνουν πριν βδομάδες, άλλα που είναι στο εγγύς μέλλον (πολύ εγγύς όμως, όπως ήγγικεν η ώρα ένα πράμα). Άσε που έπρεπε να διαβάζω 2 βιβλία τα οποία μπορείς να δανειστείς μόνο για 1 νύχτα και πρέπει να επιστραφούν αύριο το μεσημέρι. Ουφ τούτος ο Foucault με τις κριτικές του θεωρίες που δεν κατάλαβα ακόμα αν συμβαδίζουν με την traditional history ή με την effective history. Πάνω στον άλλο μου ώμο έχω την Tomlinson with her sociology of special education, να υποστηρίζει (αν δεν έχω παρανόηση) ότι η ανάπτυξη των ασύλων και των ειδικών σχολείων ήταν απόρροια του χριστιανικού πνεύματος της εποχης και συνάδει με τις έννοιες της "φιλανθρωπίας¨ και της "φροντίδας" και είναι και συνδεδεμένη με τον (κοινωνικό) έλεγχο. Εγώ από την άλλη αν με ρωτά κανένας, νομίζω ότι τα άσυλα ιδρύθηκαν μόνο και μόνο για να περιορίσουν τα άτομα που δε σύναδαν με τα κοινώς αποδεκτά κοινωνικά και φυσικά χαρακτηριστικά, και κατά συνέπεια τα προαναφερθέντα ινστιτούτα ούτε από φιλανθρωπία δημιουργήθηκαν, αλλά κατά εμέ από την εξουθενωτική φοβία των ανθρώπων να αποδεκτούν το διαφορετκό και αυτό που απέκλινε από την πλειοψηφία του κοινωνικού συνόλου. Για αυτό και τους είχαν σε απομακρυσμένες παραλίες και στα όρη και στα παραρά και όχι εξαιτίας της κάθαρσης του μαρτυρίου τους ούτε για εξαγνισμό της βασανισμένης τους ψυχής όπως είπαν σήμερα σε ένα σεμινάριο. Άσε που το πρωί, 7μισή ακριβώς όπως κοιμόμουν αμέριμνη στην αγκαλιά του Κοινού Γνωστού αρχίζει δαιμονισμένα ένα διαπεραστικό ΝΤΡΙΙΙΙΙΝ ΙΙΙΙΙΙΙΝ! Να χτυπούν οι συναγερμοί για πυρκαγιά, να πετάγομαι πάνω πανικόβλητη, αφού πρώτα καθίσκω μιαν με τον αγκώνα μου στα μούτρα του Κοινού Γνωστού, να του λέω "Συγνώμη ρε αγάπη", να αγχώνομαι ότι θα μουντάρει ο συγκάτοικος στο δωμάτιο για να πάνε κάτω να δώσουν παρουσίες για την άσκηση, να είναι σκοτεινά, να γυρεύει ρούχα και εγώ να ξιτιμάζω γενικά και αόριστα σαν τον λιμενεργάτη.
Μετά, έχω και όλους εσάς τους bloggers που γράφετε ένα σωρό πράγματα, τα οποία θέλω να διαβάσω και άμα λάχει να κάνω απάντηση και κανά post (Leni mou, μόνο σε εσένα έκανα προς το παρόν;P). Στο σημείο αυτό να ομολογήσω κιόλας ότι τα κάνω όλα αυτά ακούγοντας sfera.fm (ρεζίλι, i know, αλλά αυτά κάνει η ξενιτειά, το έριξα στην αυστηρώς ελληνόφωνη μουσική από πέρυσι που ήμουν στο καταραμένο χωριό/μικρόπολη της Μανρέσας. Ααα και τώρα που είπαμε για τη Μανρέσα, θυμήθηκα ότι έχω να μεταφράσω κάτι για τον εθελοντισμό από τα αγγλικά στα ελληνικά, να συμπληρώσω κάτι φόρμες για το πρόγραμμα και να στείλω τα εισιτήρια της επιστροφής στην άκρως μαλακισμένη tutor μου εκεί (και αν νομίζει ότι θα γράψω ένα καλό στην φόρμα αξιολόγησης, να της νέψετε γιατί πάει -και είναι- αλλού).
Οι δυσμενείς λοιπόν αυτοί παράγοντες δε με αφήνουν να κοιμηθώ, αν και το μυαλό μου ήδη χαιδεύει τα παπλώματά μου, τα χέρια μου αγγίζουν το κρύο σιδερένιο κάγκελο του κρεβατιού μου, τα χέρια μου ψηλαφούν το πουπουλένιο μου μαξιλάρι (ας είναι καλά ο Κοινός Γνωστός που μου το έφερε, όχι για μένα ασφαλώς, αλλά για να ακουμπά το κουρασμένο του κορμί όταν έρχετα να μένει μαζί μου κάποτε). Και στο μυαλό μου στριφογυρίζουν οι λέξεις "time management" με background εκείνα τα στριφοειδή ελικοειδή πλάνα από τους σουρεαλιστές ή μια ταινία του Χίτσοκ ("Vertigo" νομίζω). Anw, you got the picture. Τέσσερα χρόνια στο πανεπιστήμιο ατή η φράση είναι από της μόνες μου απστήθισα θέλοντας και μη, από τις τόσες φορές που την άκουσα. Θα περίμενε κανείς λοιπόν ότι I can do it... Why the hell then i can NOT do it? Ανάθεμα. Αφού το μυαλό μου κάνει τις ακόλουθες νοητικές διεργασίες: κάμνω ένα γέρημο μάστερ, συνεπάγεται πολύ διάβασμα, έχω να παραδώσω 2 εργασίες, έχω να διαβάσω ένα κατεβατό άρθρα, διαβάζω κάτι λίγο και ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΩ, έχω μια ελάχιστη μέχρι μηδαμινή κοινωνική ζωή (να βρεθώ λίγο με τον Κοινό Γνωστό, να πάω κανά Tesco να πάρω από τα έτοιμα sushi ή οποιοδήποτε άλλο junk food έχουν εκεί, δεν είμαι ιδιότροπη, να μιλήσω με καμιά φίλη μου (σήμερα είχα μια εκ βαθέων συζήτηση με την Μελένια μου, που αφού μιλήσαμε από γκομενικά, μέχρι σατανικά σχέδια περιτύλιξης γκόμενου, για τη δουλειά στο ΟΛΟΗΜΕΡΟ, οδηγηθήκαμε στα sight-seeing του London, κλείνοντας με κουβέντες για σεξ (και πολύ καλό μάλιστα), να γράψω κανά μέηλ στους φίλους που ελπίζω να μη με ξεγράψουν τώρα που θα γίνω ένα άκρως αντικοινωνικό ον με το μάστερ (master, aka monster, as argued in Leni's bibliography (2008)). Δεν μπορώ να οργανωθώ, αφού δεν είμαι οργανωτική. Θυμάμαι στο δημοτικό (πάαρα πολλά χρόνια rewind) είχα κάτι ομηρικούς καυγάδες με την έρμη τη μάνα μου, που η καημένη μου "εσυγίριζε" και εγώ δεν έβρισκα τα πράγματα μου και εθκιαολίζομουν. Τεκμήρια μπορούν ακόμα να ανευρεθούν στην ενηλικίωση μου, από μάρτυρες που έχουν μοιραστεί σκεπή μαζί μου (references to Nash Miskiniko). Ένηγουέιζ (επορώθηκα τωρά "απ' τη ζωή μου είσαι απών, εεε και λοιπόν..."), εξάλλου τα άκρως δημιουργικά άτομα χαρακτηρίζονται από την αταξία που περιβάλλει το άτομό τους, όσο και από τον άτακτο χαρακτήρα τους. And I have both of them. Tick in the box. 2 points!
Συνηγορώ λοιπόν αβίαστα στο πασιφανές συμπέρασμα: It is USELESS να προβώ σε οποιαδήποτε πράξη που υποδηλώνει οργανωτικό χαρακτήρα, αφού κάτι τέτοιο θα ήταν αντίθετο και κατ'επέκταση άκρως ρατσιστικό και καταπιεστικό για την αληθινή μου φύση. FREE WILLY, άσχετο αλλά ήθελα να το πω. Ωραία, I feel a lot better now. So off to bed (μοναχούλα γιατί ο Κοινός Γνωστός έχει μάθημα αύριο και τάχα ήθελα χρόνο μόνη μου για να διαβάσω, αλλά τώρα που νιώθω σαν τη Μονάχους-μονάχους...). Αφήνω στο γραφείο τον κύριο Foucault και την κυρία Tomlinson, και you never know. This blind date may work...
It's all about time management!
όπως του λόγου μου. Δε μπορώ να κοιμηθώ. Και όχι μαλλον από αυπνία, lately είμαι πολύ happy αναφορικά με τον ύπνο μου. Αλλά απλώς απόψε δε μπορώ να κοιμηθώ. Από τη μια γιατί σκέφτομαι ένα σωρό πράγματα τα οποία έπρεπε να είχά ήδη κάνει σήμερα, άλλα που έπρεπε να γίνουν πριν βδομάδες, άλλα που είναι στο εγγύς μέλλον (πολύ εγγύς όμως, όπως ήγγικεν η ώρα ένα πράμα). Άσε που έπρεπε να διαβάζω 2 βιβλία τα οποία μπορείς να δανειστείς μόνο για 1 νύχτα και πρέπει να επιστραφούν αύριο το μεσημέρι. Ουφ τούτος ο Foucault με τις κριτικές του θεωρίες που δεν κατάλαβα ακόμα αν συμβαδίζουν με την traditional history ή με την effective history. Πάνω στον άλλο μου ώμο έχω την Tomlinson with her sociology of special education, να υποστηρίζει (αν δεν έχω παρανόηση) ότι η ανάπτυξη των ασύλων και των ειδικών σχολείων ήταν απόρροια του χριστιανικού πνεύματος της εποχης και συνάδει με τις έννοιες της "φιλανθρωπίας¨ και της "φροντίδας" και είναι και συνδεδεμένη με τον (κοινωνικό) έλεγχο. Εγώ από την άλλη αν με ρωτά κανένας, νομίζω ότι τα άσυλα ιδρύθηκαν μόνο και μόνο για να περιορίσουν τα άτομα που δε σύναδαν με τα κοινώς αποδεκτά κοινωνικά και φυσικά χαρακτηριστικά, και κατά συνέπεια τα προαναφερθέντα ινστιτούτα ούτε από φιλανθρωπία δημιουργήθηκαν, αλλά κατά εμέ από την εξουθενωτική φοβία των ανθρώπων να αποδεκτούν το διαφορετκό και αυτό που απέκλινε από την πλειοψηφία του κοινωνικού συνόλου. Για αυτό και τους είχαν σε απομακρυσμένες παραλίες και στα όρη και στα παραρά και όχι εξαιτίας της κάθαρσης του μαρτυρίου τους ούτε για εξαγνισμό της βασανισμένης τους ψυχής όπως είπαν σήμερα σε ένα σεμινάριο. Άσε που το πρωί, 7μισή ακριβώς όπως κοιμόμουν αμέριμνη στην αγκαλιά του Κοινού Γνωστού αρχίζει δαιμονισμένα ένα διαπεραστικό ΝΤΡΙΙΙΙΙΝ ΙΙΙΙΙΙΙΝ! Να χτυπούν οι συναγερμοί για πυρκαγιά, να πετάγομαι πάνω πανικόβλητη, αφού πρώτα καθίσκω μιαν με τον αγκώνα μου στα μούτρα του Κοινού Γνωστού, να του λέω "Συγνώμη ρε αγάπη", να αγχώνομαι ότι θα μουντάρει ο συγκάτοικος στο δωμάτιο για να πάνε κάτω να δώσουν παρουσίες για την άσκηση, να είναι σκοτεινά, να γυρεύει ρούχα και εγώ να ξιτιμάζω γενικά και αόριστα σαν τον λιμενεργάτη.
Μετά, έχω και όλους εσάς τους bloggers που γράφετε ένα σωρό πράγματα, τα οποία θέλω να διαβάσω και άμα λάχει να κάνω απάντηση και κανά post (Leni mou, μόνο σε εσένα έκανα προς το παρόν;P). Στο σημείο αυτό να ομολογήσω κιόλας ότι τα κάνω όλα αυτά ακούγοντας sfera.fm (ρεζίλι, i know, αλλά αυτά κάνει η ξενιτειά, το έριξα στην αυστηρώς ελληνόφωνη μουσική από πέρυσι που ήμουν στο καταραμένο χωριό/μικρόπολη της Μανρέσας. Ααα και τώρα που είπαμε για τη Μανρέσα, θυμήθηκα ότι έχω να μεταφράσω κάτι για τον εθελοντισμό από τα αγγλικά στα ελληνικά, να συμπληρώσω κάτι φόρμες για το πρόγραμμα και να στείλω τα εισιτήρια της επιστροφής στην άκρως μαλακισμένη tutor μου εκεί (και αν νομίζει ότι θα γράψω ένα καλό στην φόρμα αξιολόγησης, να της νέψετε γιατί πάει -και είναι- αλλού).
Οι δυσμενείς λοιπόν αυτοί παράγοντες δε με αφήνουν να κοιμηθώ, αν και το μυαλό μου ήδη χαιδεύει τα παπλώματά μου, τα χέρια μου αγγίζουν το κρύο σιδερένιο κάγκελο του κρεβατιού μου, τα χέρια μου ψηλαφούν το πουπουλένιο μου μαξιλάρι (ας είναι καλά ο Κοινός Γνωστός που μου το έφερε, όχι για μένα ασφαλώς, αλλά για να ακουμπά το κουρασμένο του κορμί όταν έρχετα να μένει μαζί μου κάποτε). Και στο μυαλό μου στριφογυρίζουν οι λέξεις "time management" με background εκείνα τα στριφοειδή ελικοειδή πλάνα από τους σουρεαλιστές ή μια ταινία του Χίτσοκ ("Vertigo" νομίζω). Anw, you got the picture. Τέσσερα χρόνια στο πανεπιστήμιο ατή η φράση είναι από της μόνες μου απστήθισα θέλοντας και μη, από τις τόσες φορές που την άκουσα. Θα περίμενε κανείς λοιπόν ότι I can do it... Why the hell then i can NOT do it? Ανάθεμα. Αφού το μυαλό μου κάνει τις ακόλουθες νοητικές διεργασίες: κάμνω ένα γέρημο μάστερ, συνεπάγεται πολύ διάβασμα, έχω να παραδώσω 2 εργασίες, έχω να διαβάσω ένα κατεβατό άρθρα, διαβάζω κάτι λίγο και ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΩ, έχω μια ελάχιστη μέχρι μηδαμινή κοινωνική ζωή (να βρεθώ λίγο με τον Κοινό Γνωστό, να πάω κανά Tesco να πάρω από τα έτοιμα sushi ή οποιοδήποτε άλλο junk food έχουν εκεί, δεν είμαι ιδιότροπη, να μιλήσω με καμιά φίλη μου (σήμερα είχα μια εκ βαθέων συζήτηση με την Μελένια μου, που αφού μιλήσαμε από γκομενικά, μέχρι σατανικά σχέδια περιτύλιξης γκόμενου, για τη δουλειά στο ΟΛΟΗΜΕΡΟ, οδηγηθήκαμε στα sight-seeing του London, κλείνοντας με κουβέντες για σεξ (και πολύ καλό μάλιστα), να γράψω κανά μέηλ στους φίλους που ελπίζω να μη με ξεγράψουν τώρα που θα γίνω ένα άκρως αντικοινωνικό ον με το μάστερ (master, aka monster, as argued in Leni's bibliography (2008)). Δεν μπορώ να οργανωθώ, αφού δεν είμαι οργανωτική. Θυμάμαι στο δημοτικό (πάαρα πολλά χρόνια rewind) είχα κάτι ομηρικούς καυγάδες με την έρμη τη μάνα μου, που η καημένη μου "εσυγίριζε" και εγώ δεν έβρισκα τα πράγματα μου και εθκιαολίζομουν. Τεκμήρια μπορούν ακόμα να ανευρεθούν στην ενηλικίωση μου, από μάρτυρες που έχουν μοιραστεί σκεπή μαζί μου (references to Nash Miskiniko). Ένηγουέιζ (επορώθηκα τωρά "απ' τη ζωή μου είσαι απών, εεε και λοιπόν..."), εξάλλου τα άκρως δημιουργικά άτομα χαρακτηρίζονται από την αταξία που περιβάλλει το άτομό τους, όσο και από τον άτακτο χαρακτήρα τους. And I have both of them. Tick in the box. 2 points!
Συνηγορώ λοιπόν αβίαστα στο πασιφανές συμπέρασμα: It is USELESS να προβώ σε οποιαδήποτε πράξη που υποδηλώνει οργανωτικό χαρακτήρα, αφού κάτι τέτοιο θα ήταν αντίθετο και κατ'επέκταση άκρως ρατσιστικό και καταπιεστικό για την αληθινή μου φύση. FREE WILLY, άσχετο αλλά ήθελα να το πω. Ωραία, I feel a lot better now. So off to bed (μοναχούλα γιατί ο Κοινός Γνωστός έχει μάθημα αύριο και τάχα ήθελα χρόνο μόνη μου για να διαβάσω, αλλά τώρα που νιώθω σαν τη Μονάχους-μονάχους...). Αφήνω στο γραφείο τον κύριο Foucault και την κυρία Tomlinson, και you never know. This blind date may work...
It's all about time management!
1 σχόλιο:
wow that was a lot to say :-) thanks για τα comments σου στο μπλόγκ μου. γουστάρω να μου γράφουν έτσι μεγάλα comments.
I'll have you in mind!
Δημοσίευση σχολίου