Friday the 13th!

Άσχετο με την κοινή (ελληνική) πεποί8ηση ότι η πιο κακότυχη μέρα της χρονιάς είναι η σύζευξη Τρίτη και 13, για μένα ισχύει το Παρασκευή και 13. Δηλαδή τόσα χρόνια άδικα είδαμε όλες τις ταινίες Friday the 13th και Michael Mayers (μα δηλαδή να μην πεθαίνει τούτος ο καταραμένος). Απορία: μα ο άλλος ο Jason X εν της ίδιας φάσης?Ααχ, τώρα μου ήρθε μια ακατανίκητη επιθυμία να δω όλες τις ταινίες Friday the 13th... Ουφου! Από που θα τις βρω τωρά? Δεν ξέρω ούτε κανά DVDάδικο εδώ κοντά! Hostia!

Anwz, η κακοτυχία της μέρας ήδη προβλεπόταν από το προηγούμενο βράδυ. Ξεκινώ να π΄΄αω στον Κοινό Γνωστό. Πάω στη στάση και περιμένω το λεωφορείο, το οποίο είναι άφαντο εδ΄ς και αρκετάαα λεπτά. In the meanwhile, αμέτρητες απειροελάχιστου μεγέθους φευγαλέες αθώες απατηλές και fluffy χιονονιφάδες αρχίζουν να πέφτουν από τα σπλάχνα του ουρανού και να χορεύουν τρελλά με το παγωμένο αγέρι της νύχτας. Αφού τα μαλλιά μου σκεπάστηκαν από ένα άσπρο πέπλο, νά που καταφτάνει και το λεωφορείο. Βλέπω έξω και ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι οι ποδηλάτες, οι πεζοί, ακόμα και αν ήταν καμιά γιαγούλα πάνω στο αναπηρικό, κινούνται με πιο γρήγορους ρυθμούς από το όχημα. What the hell!, i mumble kinda loud...Fuck the London traffic! Απίστευτο! Χρειάστηκα 25 λεπτά από τη στάση που ανέβηκα για να μεταβούμε τρεις στάσεις πιο κάτω, στην Russel square. Κάπου εκεί με κυριεύουν οι δαιμόνοι μου! Αποφασίζω να κατέβω στον επόμενο κοντινότερο σταθμό του Holborn. Αχ και βαχ!

Κατεβαίνω με το βαλιτσάκι μου και το σακίδιο μου (επαγγελματικές υποχρεώσεις απαιτούν να παραμείνω στην εστία του Κοινού Γνωστού για τις επόμενες 4 ημέρες). Τρέχω τρέχω δε ξέρω και γω που. Να με κουντούν από πίσω, να δαιμονίζομαι ακόμα παραπάνω (νομίζω σε εκείνη τη φάση ήταν απαραίτητος ένας εξορκιστής)και να σκέφτομαι πόσο πολύ μου ταιριάζει η φράση "Τζύλα το αμαξούδι σου πάρακάτω", να χασκογελώ μόνη μου και όλοι να νομίζουν ότι χρήζω ιατρικής παρακολούθησης. Αφού καταλαβαίνω ότι βρίσκομαι στη λάθος πλατφόρμα και οδεύω προς την σωστή, έρχεται το τρένο, μπαίνω μέσα κουντώντας κουντώντας με και προσπαθώντας να πιαστώ νοητά από τον αέρα για να μη πέσω και παρασύρω και τα 30 άτομα που στέκονταν δίπλα μου.

Μετά από παραπάνω περπάτημα και ανέβασμα σκαλιών με την βαλιτσούδα μου και μετά από μια αλλαγή γραμμής, φτάνω καταταλαίπωρη στο σπίτι του Κοινού Γνωστού.

Αύριο με περιμένει μια μεγάλη μέρα στη δουλειά (όπως άλλωστε όλες οι μέρες της δουλειάς μου). Το λοιπόν, 3 πράγματα ελπίζω να μη πάθω: να μη πάθει κάτι ο μπέμπης, να μη βάλει φόκο στο σπίτι ο μπέμπης και να μη το σκάσουν οι γονείς του σε κανά εξωτικό θέρετρο για την ημέρα του Άγιου Βαλεντίνου και με αφήσουν μόνη μαζί του (it's not good enough that I have a 15 hour shift on Saturday, and Sunday... grrrr!)

P.S. Ααα, τώρα που θυμήθηκα την άλλη κατάρα της ημέρας. Γύρισα όλο το Λονδίνο, πήγα σε όλα τα μαγαζιά Reiss για να βρω ένα συγκεκριμένο φόρεμα (τέλειο , τέλειο ΤΕΛΕΙΟ) που το λιμπίστηκα πριν από τις εκπτώσεις και IT WAS NOWHERE TO BE FOUND! Μα δηλαδή τι απίστευτο ταξίδι δε μπορείτε να φανταστείτε! Από το Covent Garden, Oxford street, Bond Street, Selfridges, Regent street και η τελευταία μου ελπίδα πέθανε στο Kinightsbridge, στο τελευταίο μαγαζί που απέμεινε στο Λονδίνο, κάπου κοντά στο Harrods. Κλαψ κλαψ κλαψ!. Ουφ! Δε βρίσκω καν τη φώτο του στο ίντερνετ για να δείτε πως είναι, ή μάλλον ήταν. Θα αρκεστώ στην ανάμνηση του λοιπόν που θα έχω πάντα στην καρδιά μου.