Me, the Slumdog Millionaire

Ακόμα μια φορά είμαι καθισμένη μπροστά από την άδεια οθόνη του υπολογιστή, όπως σχεδόν κάθε φορά που επιχειρώ να γράψω κάτι, οτιδήποτε. Είτε είναι ένα απλό ποστ, είτε είναι η εργασία που πρέπει να παραδώσω τέλος του μήνα on cultural differences in diverse multicultural classrooms and I haven't even started! Η μόνη διαφορά με σήμερα μάλλον είναι το ότι έχει 1000 καιρό να γράψω στο ιστολόγιό μου.

Οι λόγοι πολλοί και διάφοροι. Οι φίλοι μου γνωρίζουν τα συμβάντα, κάποιοι σε γενικές γραμμές και κάποιοι άλλοι τις άσχημες λεπτομέρειες... Anyhow, θα αρκεστώ να πω ότι τα τελευταία μου συγγράμματα πλήγωσαν τον ίσως σημαντικότερο άνθρωπο στη ζωή μου, χωρίς να το θέλω καθόλου, ούτε που σκέφτηκα για ένα λεπτό ότι θα τον έκανα να νιώσει έτσι. Ενώ το μόνο που προσπαθώ να του δείχνω κάθε μέρα (ok, σχεδόν κάθε μέρα) είναι το πόσο πολύ τον αγαπώ, τον χρειάζομαι, even though some times I'm bitching like a super bitch, να του κάνω απρόσμενες αγκαλιές στις πιο ανύποπτες στιγμές, να ξυπνάμε μαζί τα τεμπέλικα σαβατοκυριάκάτικα πρωινά και να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο (μέχρι ο πιο αδύναμος από τους δύο να ξεσπάσει σε ασταμάτητα γέλια), να μου μαγειρεύει στην κουζίνα ενώ εγώ να τεμπελχανεύω στο δωμάτιό του ακούγωντας Chambao... Γενικά, I cherish every moment we spent together. Oh my GOD! Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να παρακαλέσω οποιοδήποτε φιλέσπλαχνο φιλόζωο να με απελευθερώσει από τα δεσμά της μιζέριας μουυυυ!

Νομίζω ότι είμαι ερωτευμένη. Με το δικό μου weird και ανεπανάληπτο τρόπο, a bit freaky sometimes maybe, but hey, it's just me. Εξάλλου, ποιος θα ήθελε να είναι normal anyway? Και το καλύτερο από όλα δε νιώθω φυλακισμένη, όπως πίστευα πως θα ήμουν σε μια μονογαμική σχέση. Άσε που δεν έχω καν σχέση and when people ask me about him (kinda hard not to, when my kitchen-mates refer to him as the Other Flatmate), i just state the very notorious 'SinGle But UnaVaiLaBle', σε στυλ 'Bond, James Bond'. Εύχομαι να μπορούσε να το συνειδητοποιήσει επιτέλους. Όποιο άτομο να ήμουν πριν την γνωριμία μας (που δεν ήταν what we could call 'a good girl'), δεν υπάρχει πλεόν, είναι ξεχασμένο στο παρελθόν. Και δε μου λείπει καθόλου, όπως αυτός ίσως να σκέφτεται κάποτε ξάγρυπνος κάποιες αξημέρωτες νύχτες στο πλάι μου. Μετά τον τελευταίο μας τεραστιότατων Godzilikon διαστάσεων καυγά μας, εξαιτίας όσων είχα σκεφτεί και γράψει, αποφάσισα πως θα άφηνα το blog μου να σβήσει με το χρόνο, να εξατμιστεί όπως οι πρωινές δροσοσταλίδες πάνω στα καλοκαιριάτικα ροδοπέταλα.

Πρέπει να ομολογήσω πως η επιμονή του να συνεχίσω να γράφω με εξέπληξε. Νόμιζα πως αν σταματούσα, θα υπάκουα για μια φορά στο θέλημα του. Αλλά το ξέρω ότι δε με θέλει έτσι. Η ελευθερία μας είναι ό,τι πιο σημαντικό έχουμε ως άτομα και δε παύει να μου το υπενθυμίζει every chance he gets. Το ξέρω πως έχει απόλυτο δίκαιο. Χαίρομαι λοιπόν που λατρεύει το ατίθασο πνεύμα μου, έστω και αν αυτό είναι η κυρίαρχη πηγή των καβγάδων μας (like the one we had out of nowhere at Andi's birthday). Ούφου! Εννα πελλάνω! Ως πότε η ειλικρίνεια μου, η οποία σχεδόν πάντα συνοδεύεται από την αφέλεια μου, να με βάζουν σε μπελάδες?


Πριν λίγες μέρες παρακολουθήσαμε μαζί το Slumdog Millionaire. Sheer perfection. But then again, I wouldn't expect anything less from Danny Boyle (Your deeds will stay forever marked on the stone of eternity my dear). Poorna Shetty states in the The Guardian that "Boyle's depiction of Mumbai is spot on." She further states that the film displays the "human aspect of the slums and the irrepressible energy and life force of the place" and "a breathing snapshot of the city that is always stripped of its warmth when depicted in the news".

Και γράφω σήμερα θέλοντας να δηλώσω ότι I am a slumdog millionaire, πάντα με το δικό μου τρόπο, έχοντας υπόψη τις προσωπικές μου εμπειρίες, τις αναμνήσεις μου και την καθημερινότητά μου. Δε χρειάζομαι ούτε τσάντες Louis Vitton, ούτε παπούτσια Gucci, ούτε παντελόνια Dolce&Cabbana, ούτε αρώματα Dior, ούτε φούστες Versace, , ούτε φορέματα Galiano, ούτε καλλυντικά Yves Saint Lauren, none of them. Χρειάζομαι μονάχα τους φίλους μου, τη θάλασσα, τα ζωάκια μου, ένα μπουκάλι κρασί whatever, σοκολάτες Cadburry and Nutella, τη μουσική μου, όλα τα season του Lost, την πανσέληνο και τον Κοινό Γνωστό. Δεν ισχυρίζομαι όμως ότι δε θα μου άρεσε να τα έχω όλα αυτά, βρισκόμενη στο ιδιωτικό μου νησάκι somewhere in the Carribean.

Destiny. What' s in it for every one of us? It remains a mystery, that becomes unravelled with every breath we take..."JAi Ho" then, and may the victory be yours!

My fave song from the soundtrack, which by the way είναι να γαμήσω τα soundtracks! Now I am capable to fully understand Nash, when she faced extermination by ther flat mate by playing this music over and over again! It's worth dying for!

Άμα, τωρά θέλω να μάθω Hindi, Punjabi, any indian dialect will do just fine.