Mood Swings: Approach with Caution!

Δε θα το αρνηθώ. Ανέκαθεν ήμουν κυκλοθυμική. Ever since I can remember. Μπορεί να ξυπνήσω το πρωί και να είμαι στα 1000 κέφια (though that is rarely the case when I wake up to the irritating sounds of my alarm clock), μέχρι το απόγευμα η διάθεση μου να έχει ήδη χαλαστεί και μέχρι το βράδυ να μη θέλω να μιλήσω ούτε και να δω κανέναν. Πλέον έχω συνηθίσει να είμαι πάντα στις άκρες. Των πάντων. Ίσως όμως και αυτά τα ανεβοκατεβάσματα της διάθεσης μου να είναι που με κάνουν τόσο παθιαμένη με οτιδήποτε. Που με κάνουν να ενθουσιάζομαι σα μικρό παιδί κάθε φορά που βλέπω τα Pókemon σφιχτοκρατώντας το Poketext που μου έκαναν δώρο στα sweet sixteen birthday μου οι κολλητές μου. Που με κάνουν να ελευθερώνω ένα χαμόγελο κάθε φορά που ο μπόμπιρας φτύνει πάνω μου το κολατσό του. Που με κάνουν να αγκαλιάζω και να φιλώ στο μάγουλο τον καθένα που γνωρίζω για πρώτη φορά είτε όταν συναντώ κάποιον φίλο (a habit that I picked up while I was in Spain - έστω και αν μερικοί άνθρωποι φρικάρουν με αυτή μου την αντίδραση). Που με κάνουν να θέλω να πάω pic-nic με την παρέα μου στο Hyde Park, κουβαλώντας στο tube ένα σωρό ττάππερ και την πράσινή μου κουβέρτα. Που με κάνουν so genuisly spontaneous I might add?

Σήμερα η μέρα είναι υπέροχη, ζεστή, glorious! Οι χρυσοπλεγμένες ηλιακτίδες κατάφεραν να ξεφύγουν από τα ελάχιστα άσπρα συννεφάκια, και αφού τα παραπλάνησαν σε μια γωνιά και ξεσκέπασαν τον γαλάζιο baby blue ουρανό, με κυνήγησαν τόσο που με ανάγκασαν να βγάλω το παλτό μου. And there I was. Να περπατώ στο Tooting μετά τη δουλειά για να πάω σπίτι. Αλλά να μη ξέρω αν μπορώ να χαρώ αυτή την μεγαλόπρεπη μέρα ή να soak in my misery... Η δουλειά σήμερα ήταν fairly tolerable. Ο μικρός έμπηξε τα κλάματα μόνο a couple of times, έφαγε ό,τι του έμπηξα, τον έκανα μπάνιο (which was the most crying-your-heart-out-so-loud-that-all-the-building-can-hear moment of the day), τελείωσα νωρίς και ξεκίνησα για το σπίτι. Η διάθεση μου όμως άρχισε να σκοτεινιάζει όσο φωτιζόταν η μέρα. Έχω διάφορα να σκεφτώ, οικογενειακά, του πανεπιστημίου, εργασίες, το god-damn-it dissertation (which I still haven't figured out what it will be IN THE END), την κούραση, το πότε θα κλείσω εισιτήρια για Κύπρο αφού πρέπει να πάω αναγκαστικά... Και από πάνω να έχω τους καυγάδες μου με τον Κοινό Γνωστό και να αναρωτιέμαι πότε θα ξεσπάσει ο μεγάλος επόμενος (σε περίπτωση που ξεχάσατε, όχι, δε μιλώ για σεισμό so calm down) αφού η σκιά του ρίχνει το πέπλο της εδώ και καιρό.

Νευριάζω με το παραμικρό, ειδικά επειδή μάλλον είναι εκείνες οι μέρες του μήνα. Βασικά, η περίοδος μου άργησε 2 μέρες, which is nothing to worry about since the last - I don't know how many months, I haven't been quite punctual on that. Anw, τα twins μου έχουν πρηστεί τόσο που they simply deny to fit into any of the bras that I own, οι παντελόνες μου ίσα που κουμπώνουν, έχω μια πραγματικά ακατανίκητη επιθυμία να τρώω, και ασφαλώς τρώω και νιώθω μια γενική κούραση all over my body. Oh my GOD! I hope I am not pregnant. I cannot, I repeat, I CANNOT get pregnant at this phase of my freaking life! I have to finish my dissertation, I have to work, I have to figure out what I will be doing next year, I have to find a flat if I go back to CY next year, I want to buy lots of stuff for me from River Island, Topshop, Dorothy Perkings and Miss Selfridge and there is no room for a baby! Ok, I just had my raving panick attack.

Απλώς γιατί να είναι τόσο imbecil sometimes?And lately these times are more than he is allowed to! Λέει πράγματα που με πληγώνουν, χωρίς καν να σκεφτεί να τα εξαμολύνει λιγάκι με λίγες δόσεις μη-αλήθειας.

Παράδειγμα:
Είμαι δοκιμαστήρια. Φορώ μια φούστα και δηλώνω με περηφάνια ότι είμαι νούμερο UK 10 (8, when it comes to dresses and tops). Βλέπει το νούμερο και μου λέει ότι φούσκωσα επειδή μάλλον θα αδιαθετήσω. Εεε, if he can't accept that I'm a 10, then he's up to serious damage. Και αν βάλω κιλά επειδή κυοφορώ το κοπελλούδι του, μάνα μου μάνα μου ποιος τον σώζει!!!

Πολλά μικρά και διάφορα προκαλούν τα mood swings μου lately. Αλλά είναι ανάγκη να με προκαλεί? Αφού νόμιζα ότι τα είχαμε συμφωνήσει ήδη. Εγώ είμαι το emotional freak of the relationship, and that leaves him to be the sensible one! AS IF! Sometimes he's even more childish that I am. Έτσι καταντούμε να μη μιλά ο ένας στον άλλο για ολόκληρο το βράδυ, εγώ να γυρίζω στην πλευρά μου ενώ αυτός να μουρμουρά κάτω από τα δόντια του βρισιές και να παρακολουθεί 'Πολυκατοικία' στο greekmovies. And the story is like this for a long time now.

Την τελευταία φορά που είχα τα απωθημένα μου, συνέβη κάτι that it as so refreshing and made me to release some steam. Ήταν πριν δυο βδομάδες περίπου, όταν βγήκαμε με τη Nash. We just gor off the Camden station και αναζητούσαμε τη Monamie που ήταν άφαντη μέσα στο πλήθος. Έξω από τον σταθμό ήταν 2 camellos (dope sellers) and they were selling some charlie (marihuana). Εμείς με τη Nash 'και γαμώ τις γκόμενες' (please forgive my french). Βασικά η Nadsat, cos εκείνη το μοντέλο και εγώ το καημένο η κοντή ακόλουθος. Παρόλαυτα, ο κύριος αναιδέστατος γυρίζει και τι μου λέει:
- Nice ass.

Είπα να το αφήσω να περάσει, γιατί σχεδόν πάντα βάζω τους φίλους μου να υπομένουν τις ταραμένες μου αντιδράσεις σε τέτοιου τύπου καταστάσεις και δεν ήθελα να το (ξανα)περάσει αυτό η συντρόφισσα μου. Υπό κανονικές συνθήκες όμως, έχω μια έτοιμη λίστα με πολύ καλές έτοιμες κουβέντες για τυπάδες (και τις μανάδες) του λόγου του. Yap, I got a filthy, very filthy mouth. My mum already told me. What's new?

Ο ηλίθιος όμως δεν αρκέστηκε εκεί, έπρεπε να απλώσει χέρι. Με χούφτωσε. Όταν το είπα στον Κοινό Γνωστό, οι απόψεις φαίνεται να δυίστανται. Αυτός ισχυρίζεται ότι το χούφτωμα καταλαμβάνει έκταση όλης της παλάμης σχεδόν. Εγώ από την άλλη υπερασπίζω την απόφασή μου ότι και χούφτωμα είναι να αγγίζει κάποιος somewhere he is not allowed, not even light touch. Ο λουζερόβιος βασικά ίσα που άγγιξε την περιοχή. Εγώ πολύ ψυχρά και ήρεμα γυρίζω πίσω και περπατώ προς το μέρος του αργά και σταθερά. Ο σταθμός γεμάτο κόσμο. Παρασκευή βράδυ. Αρχίζω να του ρίχνω κάτι χαστούκια, που ούτε από τη μάνα του δε θα είδε έτσι αστραπόφουσκους. Βάζει τα χέρια του μπροστά στο πρόσωπό του για να υπερασπίσει τον εαυτό του. Τι τα ήθελες αγάπη μου? Κυριολεκτικά, τον γονατίζω και αρχίζω να τον χτυπώ και να τον κλωτσώ ασταμάτητα, μέχρι να κουραστώ. Ο φίλος του παγώνει στο θέαμα(but I still had plenty for him as well, if he was smart enough to get involved. Και η Nash το ίδιο). Για το μόνο πράγμα που μετανιώνει η Νατάσα είναι που δε συνήθλε από το shock soon enough so she could take a video (αφού πάντα κουβαλεί την κάμερα μαζί της! Tsk tsk tsk Nash!). Την πιάνω από το χέρι και φεύγουμε, leaving the brick there wondering if he could ever do such thing again.

Μάλλον είμαι βίαιο άτομο. But ONLY in cases like this. Do I have an anger issue? Perhaps yes, on the other hand, that wouldn't be the normal reaction of anyone? Η Νατάσα λέει πως όχι, κάποιος νόρμαλ δε θα το έκανε, να τα βάλει έτσι με κάποιον twice her size (i'm exaggerating a bit here, let me have my hero-moment, ok?), especially a pot-head. Anwz, I'm still safe and sound!

I should probably get some sleep now. Αργότερα είπα να περάσω από τον Κοινό Γνωστό, να δούμε πως θα χειριστούμε αυτό το anxiety thing. Because, even though being the bitch (super bitch please) I am, αναγνωρίζω ότι και η δική μου συμπεριφορά τελευταία με τα ανεβοκατεβάσματα και τισ κρίσεις μου is driving him crazy. Να πάρω κανά prospectus όμως για να του (ξανα)εξηγήσω τον κύκλο της γυναίκας, with scetches and all? Being a girl has its coplications. We'd better all accept that and cut us gals a slag! It's enough difficult as it is.

Btw, WTF? Almost every video I wanna watch or post from Youtube either it's not available or there isn't a video for the song I want.