Namaste

Για όσους μόλις τώρα συντόνισαν τους δέκτες τους, σήμερα θα αναφερθώ σε ένα από τα πολυτάραχα αέναα και απόλυτα πάθη της ζωής μου, στο LOST. Ο σημερινός τίτλος της ανάρτησης μου είναι από το ομότιτλο επεισόδιο 9 του season 5. 'Namaste' λοιπόν, όπως, να 'μαστε! Να το ήξεραν οι συντελεστές για τη σημασία της λέξης στη γλώσσα μας? Δε το αμφιβάλλω αφού το δαιμόνιο τρίο της σειράς is notorious for their two-fold sense of things and more. Το τελευταίο επεισόδιο λοιπόν διαδραματίζεται κυρίως στο νησί, με τη διαφορά ότι είμαστε 30 χρόνια πίσω, δηλαδή στο 1977. Και αυτό επειδή η πτήση Oceanic 815 έκανε τη μοιραία κάθοδο στο νησί στις 22 Σεπτεμβρίου 2004 which it was aired (watch out for the similarity in the digits for the dates 11/9 - 22/9.. Is it my fault that I am seeing conspiracies all over the place?). Ο κύκλος 5 διαδραματίζεται 3 χρόνια μετά, αφού οι περίφημοι επιζήσαντες Oceanic 6 επέστρεψαν πίσω στον πολιτισμένο πολιτισμό (i'll explain some other time why i say that). Όλος αυτός ο πρόλογοσ για σένα πολυαγαπημένη μου Anti, just to fill you in.

Από το πρώτο επεισόδιο του καινούργιου κύκλου θέλω να γράψω κάτι σχετικό, but it always seems that I'm not up to it.. Instead, περιορίζομαι στις συνομιλίες που κάνω συχνά πυκνά με τη Nash μου αλλά ακόμα it doesn't make any sense. Anyhow, έχω πολλά στο μυαλό μου που θα ήθελα να γράψω, να αναλύσω, να προκαλέσω, να δημιουργήσω αλλά όλες οι θεωρίες μου βρίσκονται ακόμα σε ένα εμβρυικό στάδιο.

Με το συγκεκριμένο επεισόδιο όμως είπα να αρχίσω να καταγράφω λίγες ιδέες and it was about time, cos I am so known for my postposteriority of affairs. Το εννιάρι λοιπόν κατάφερε να με συγκινήσει, αφού τελευταία δηλώνω ότι ήμουν λίγο απογοητευμένη από τους συντελεστές της σειράς. They became just so predictable! Δε μπορώ όμως να ανιχνεύσω what the hell I was waiting for in the first place... Το ήξερα ότι ο πρώτος κύκλος ήταν μοναδικός. Νομίζω πως όλοι συμφωνούμε ότι δεν υπάρχει τίποτε όπως την πρώτη παρθενική φορά. Που αφήνεσαι να κατακυριευτείς από κάτι, που τα συναισθήματα αρχίζουν να τρέχουν σε κάθε κύτταρο του κορμιού σου, που ίσα προφταίνεις να προλάβεις την αναπνοή σου, και ναι, θα σταματήσω τώρα πριν το περιεχόμενο της συγκεκριμένης ανάρτησης μετατραπεί σε άπρεπο περιεχόμενο.

Και οι Oceanic 6, ok, actually they are 5, they go back to the island. Σχετικό όμως αυτό, όπως σχετικό είναι και όλο το storyline της σειράς. Τώρα που έπαθα φλασhia θέλω να βροντοφωνάξω την αντίρρηση μου για το θέμα Sawyer - Juliet... I'm sorry Nash, but NO fucking way. It's so, so, SO WRONG! Και μιας και έθιξα το θέμα, what the hell with all the people who are in fact in love with someone and they get tangled up in a relationship with someone ELSE? It's just so messed up. Another example Jack - Kate, αν και αυτή η σχέση δε με πολυπείραξε και τόσο πολύ, ίσως γιατί ο Jack ήθελε πάντα την Kate, and she always kinda fancied him, even though her true love was a person like her own spirit, βλέπε απατεώνας-ανεύθυνο-ρεμάλι-κατά-βάθος-καλή-ψυχή James Sawyer. And what's up with Juliet? Από την πρώτη στιγμή που βρέθηκε μπροστά από τον Jack, μόνο που δεν είχε ένα 'να-σε-μουντάρω-να-σε-βιάσω' βλέμμα. Βασικά μπορεί και να έπαιξε ρόλο σε αυτό το ότι είχαν ένα αόρατο γυάλινο τείχος να τους χωρίζει and she couldn't get her hands on him. Αναρωτιέμαι πώς είναι να κοιμάσαι με κάποιον ένω η καρδιά σου πραγματικά να χτυπά για κάποιον άλλον? I never wanna know....

Ό,τι και να γίνει όμως, εγώ δε μπορώ να συμπαθήσω την Ιουλιέττα. Μπορεί να μην έχω την ίδια εντύπωση όπως στην αρχή, that she was a manipulating bitch trying too hard for everything, αλλά αυτή η φάση tortured soul δε της πάει καθόλου. Τώρα που το σκέφτομαι, έστω και αν ο Jack is trying to pull that thing off, he better not overdone it in this season, γιατί η μόνη βασανισμένη ψυχή που πραγματικά γουσταρω να βλέπω γιατί ο ρόλος είναι so authentic, είναι ο Angel in the Buffy,the vampire slayer series.

Anyway, η συνεχώς ανατρεπόμενη τροπή του Lost μου αρέσει, even if every time I watch an episode I just don't seem to get it. Όποια θεωρία και αν αρχίσω να αναπτύσσω, μετά κάτι έρχεται και μου χαλά τη συνοχή, η οποία δεν είναι κατανάγκην να είναι λογική (μη ξεχνούμε ότι πάντα μιλούμε για το τρίο JJ Abrams, Jeffrey Lieber, Damon Lindelof) αλλά ούφου!

Αυτό που πραγματικά με εξέπληξε (εκτός από τον Ben-kid which even if it was predictable who was, it was an excellent twist, το ερώτημα γιατί οι 4 από τους 5 βρέθηκαν τη χρονική στιγμή του 1977 ενώ η Sun όχι, το γεγονός ότι είδαμε τον Ethan ως ένα μικρό άκακο μπεμπέ και όχι ως ένα μανιακό γιατρό με τις ενεσάρες του) ήταν η ανατροπή του who's in power now? Εν μια νυκτί (ok, actually in 3 years time) ο Sawyer από ένας ανεύθυνος λουζερόβιος παίζει με αρκετή επιτυχία μπορώ να πω το ρόλο του οικογενειάρχη, επικεφαλή, leader, call the shots player. Και btw περνά το χαμένο στυλ μαλλιά των '70's με patillas (ελληνικά νομίζω η λέξη είναι φαβορίτες?) with such a hit! Ό,τι και να κάνει ο Sawyer απλούστατα δε μπορεί να μην είναι sex symbol! Ayyy...

Η τελευταία σκηνή ήταν η απόλυτη πόρωση. Ο διάλογος με τον Jack was so intense, that I felt so uncomfortable sitting in my chair. Η άνεση με την οποία ο James επιδείκνυε την γυναίκα, το στάτους, την καινούργια κατάσταση. Θα προστεθεί στη λίστα μου με τις καλύτερες σκηνές EVER! Στην αρχή, ήμουν πολύ relieved που είδα ότι ο James (μισώ το 'Jim' - πώς του ήρθε?) ήταν ο ίδιος με το name-calling του και τα καυστικά του σχόλια. Όμως στην τελευταία σκηνή εκείνο το βλέμμα στα μάτια του διαψεύδει την αρχική μου υπόθεση. Είναι γνωστό ότι η δύναμη διαφθείρει... Και με πόση ευκολία δε χάνει ευκαιρία να ρίχνει στα μούτρα του άλλου το how tables turn.

Θα μπορούσα να μιλώ για το Lost non stopping, but i better call it for now. Έχω ακόμα πολλά να οργανώσω στο μυαλό μου...

Που να πάρει, δε μπορώ να βρω τη σκηνή μου με το latest confrontation Jack-Sawyer. Παραθέτω λοιπόν το αρκικό trailer of the new season and the theme song by The Fray (I am sooo loving it!).

Anybody has anything to add?









I found God
on the corner of first and amistad
where the west
was all but one
all alone
smoking his last cigerette
i said where you been
he said ask anything

where were you
when everything was falling apart
all my days spend my the telephone
never rang
when all i needed was a call
never came
to the corner of first and amistad

lost and insecure
you found me
you found me
lyingon the floor
surrounded surrounded
whyd you have to wait
where were you where were you
just a little late
you found me you found me

but in the end
everyone ends up alone
losing her
the only one whose ever known
who i am
who im not
who i wanna be
no way to know how long
she will be next to me

early morning
city breaks
ive been calling
for years and years and years and years
and you never left me no messages
never send me no letters
you got some kind of nerve
taking all i want

lost and insecure
you found you found me
lying on the floor
where were you where were you

lost and insecure
youfound me you found me
lying on the floor
surrounded surrounded
whyd you have to wait
where were you where were you
just a little late
you found me you found me

why'd you have to wait
to find me to find me