How do you know...

that you just don' care about anything any more? For the following reasons:

1. When you sit in the library, you hear a SCREAM and you keep totally calm. Πάντα κάθομαι σε μια γωνιά τελείως στο πίσω μέρος της βιβλιοθήκης, κοντά στα dissertations. Δεν έχω ιδιαίτερα παράπονα. Σχεδόν κανένας δε πατά εκεί και διατηρώ την ησυχία μου, κάποιες άλλες φορές προσπαθώ να γραπώσω τον συγγραφικό μου οίστρο από το μαλλί και κάποιες άλλες φορές ονειροπολώ κοιτάζοντας χαζά έξω από το παράθυρο.

Χτες μια κραυγή απόγνωσης από τη μεριά με τα dissertations με απομάκρυνε από την παραλία της Καραϊβικής όπου ξάπλαρα... Ώσπου να λειτουργήσω να πάω να δω τι έγινε με πρόλαβε άλλος. Σκέφτηκα κιόλας να μη δώσω περαιτέρω διάσταση στο θέμα (εγώ δηλαδή πόσες φορές ήθελα να μπήξω τη τσιριλιά μες τη βιβλιοθήκη?) και έτσι έμεινα στη θέση μου.

Σε λίγα λεπτά έρχεται και ο υπεύθυνος της βιβλιοθήκης (που σχεδόν πάντα είναι κλεισμένος στο γραφείο τοθ. I'm dying to know what the hell he is doing every day locked in there... Άρχισαν να τη ρωτούν κάτι:

- Are you ok?

- Are you sure you' ve seen it?

- Where?

Εκείνη σε κατάσταση σοκ να λέει 'I'm ok, I'm just in shock bla bla. Τώρα, πάλι καθισμένη στη γωνιά μου αναρωτιέμαι... Τι στο καλό να είδε αυτή? Τα φαντάσματα της βιβλιοθήκης αποκλείται. They are not that scary. Κανάς ποντικός μήπως? καμιά νυφίτσα? Κανένας κούφος? Αν και σύμφωνα με τη Τζαμαϊκανή συγκάτοικο μου δεν υπάρχουν κούφοι στην Αγγλία. Ναι, καλά της απαντώ. If that's what helps you sleep at nights.. Μπουααααά!

Σήμερα το πρωί πάλι, εκεί που περπατώ έτσι αχάπαρα όπως πάντα, φορτωμένη τη βαλίτσα με 25 άρθρα και 4 βιβλία (it's a big Nike backpack people!) και το laptop suitcase (with the laptop within) πετάγεται ομπρός μου σαν το διάβολο με το σώβρακο ένα τόσοδα τοσοδούλι teeny tiny mouse. Στην αρχή το παραδέχομαι, έπαθα ένα shock. Μετά ήθελα να το πάρω σπίτι. Εεε, αφού δε πήρα την ερμίνα μου ας πάρω τον Mickey. Μετά το ξανασκέφτηκα, λέω να το αφήσω να πάει να βρει τους συμπολίτες του στο underground. Ελπίζω να μη το πάτησε κανένας γιατί θα στεναχωρεθώ πολύ πολύ.

2. When you have a dissertation of 20 000 words to write (5 000 down, 15 more to go) and an assignent of 5 000 words (wait, 15 000 + 5 000 equals 20 000 words, so still 20 000 words, DAMN) και εσύ κάθεσαι και βλέπεις κατεβατά 8 επεισόδια του 'Eυτυχισμένοι μαζί'. Μετά όμως που δε θα είμαι τίποτε ευτυχισμένη... Ααα ρε μάνα. Ά ρε μάνα!