Έκθεση: 25η Μαρτίου

Πρωί. Οι ηλιακτίδες του θεού Φοίβου μπαίνουν από τις χαραμάδες του γαλάζιου πατζουριού. Τα πουλιά κελαηδούν, το θρόισμα των φύλλων εξασθενημένο στο βάθος και οι καμπάνες της απέναντι εκκλησίας εξεκουφάναν μας πάλι. Στον ύπνο μου θυμάμαι να μουρμουρώ κάτι like: Amor, εκολλήσαν οι καμπάνες και χτυπούν συνέχειααα. ΟΥΦΟΥ! Hostia aa!
Ο Κ.Γ. άλλες κουβέντες.
-Πρέπει να σηκωθούμε τωρά για να προλάβουμε καμιά ταβέρνα.
Ππππεεεεε!

Σηκωνόμαστε. Shower (and YES, I luv it that I don't have to wake up an hour before to open the heater. SUN SUN SUN).

Κ.Γ. - Νομίζεις θα είσαι έτοιμη σε 15 λεπτά?
Εγώ: - Όχι.
Κ.Γ. - Α, ok.

Ξεκινούμε με ένα δίλημμα. Ζύγι ή Πάφος? Και αφού ζυγίζουμε τα υπέρ και τα κατά ξεκινούμε για Πάφο (Στο Ζύγι θα γινόταν της *&%^#@(* τέτοια μέρα, άσε που όλη η Λεμεσός και η Λευκωσία θα ήταν ανεβασμένη/κατεβασμένη ανάλογα τζειπάνω).

Αφού παίρνω ένα σωρό τηλέφωνα για να μου συστήσει ένα decent place to eat someone, και μετά από ένα σωρό αναπάντητες και επιστρεφόμενες κλήσεις, παραμένουμε στον παράγοντα 0. Οι φίλες μου Παφίτισσες slush Λευκωσιάτισσες SUNK at directions. Άσε που δεν πήγαμε από το παραλιακό highway και έχασα την Πέτρα του Ρωμιού και δε μπορέσαμε να σταματήσουμε στις απομακρυσμένες παρακμιακές ψαροταβέρνες με ψαρομεζέδες όπως ήταν το αρχικό plan. Btw, WHAT THE HELL WITH US? Ούτε απαγορευμένοι παντρεμένοι όχι αναμεταξύ μας να είμασταν! Πάντα στα κρυφά, όπως το τραγούδι του Χατζηγιάννη.

Ξαφνικά, στο ράδιο παίζει το I got a feeling by Black Eyed Peas. Η επόμενη αντίδραση αναμενόμενη. Ο Κοινός Γνωστός να θκιαολίζεται σα το λιμενεργάτη, εγώ να προσπαθώ να τον ηρεμήσω. Το παράδοξο είναι ότι ο Κ.Γ. δεν είναι προληπτικός, ούτε καν μπορεί να αποδεκτεί φάσεις που δεν εφάπτονται στη σφαίρα του πραγματικού-χειροπιαστού, therefore according to him things such as vampires, werewolves, witches and aliens are FICTION whilst I am 'What?! It could happen. It COULD!'. Γι' αυτό και η αβάσιμη του προκατάληψη ότι όταν ακούσει το συγκεκριμένο τραγούδι κάτι ακατονόμαστο θα συμβεί, like the sky is fallin or the end of the world is here είναι τόσο frustrating, and the song is AWESOME! Ούτε καν να αλλάξουμε σταθμό δε γίνεται, γιατί μιας και το ακούσαμε το τραγούδι, το ακούσαμε, that´s it.

Anw, τι να πρωτοπώ για την Πάφο. Πού να πάμε καταρχάς? Στον/στην Χλώρακα (unspecified sex), στη Λέμπα, στη Πέγεια? Λιμάνι θα ήταν όλοι οι giris (=turistas), τελικά παίρνω την ομάδα πάνω μου και πάμε από τον παλιό δρόμο-κατά εμέ-για Λεμεσό, ώσπου ξαφνικά καταλήγουμε σε μια ταβέρνα που ήταν η μοναδική της περιοχής και μάλιστα ήταν και τόπος εκδρομής στο Γυμνάσιο. Aayyy, it smells like memories, and sea breeze! Ααα, να σημειωθεί ότι σε ένα στενοσόκακο παρολίγο να είχαμε μια μετωπική σύγκρουση με μια μανιακή που οδηγούσε 100Km σε ΣΤΕΝΟΣΟΚΑΚΟ. Ευτυχώς ίσα που άγγιξε τον πισινό προφυλακτήρα (ξέρω ότι δεν είναι έτσι αλλά hello? I'm not a mechanic). Παραπάνω ευτύχημα ήταν ότι ήταν από παλιά λιγάκι γδαρμένος και ο Κ.Γ. δεν τον αντικατάστησε. Η δήλωσή του περί αυτού είναι ότι θα τον αντικαταστήσει όταν -quoted by him- κάτσουν του την που πίσω.

Anw 2, μετά α΄πό αγώνα δρόμου στο πάρκιν μεταξύ εμάς, 2 άλλων ζευγαριών και μιας οικογένειας, καταφτάνουμε πρώτοι και μας δίνουν ένα τραπέζι. Εγώ ήθελα το δίπλα αλλά ήταν ρεσερβέ. Δεν προλαβαίνουμε να κάτσουμε, βλέπω τον καθηγητή τεχνολογίας στο λύκειο. Ok, no pasa nada. Μετά, βλέπω τους συμμαθητές μου από το Λύκειο, μετά βλέπω συμφοιτήτριες μου από το Uni. Μετά, στο δίπλα τραπέζι το ρεσερβέ που ήθελα, έρχεται και κάθονται οι μισοί Παφίτες συγγενείς. Νομίζω δεν με αναγνώρισαν. Cos if they have done that, είπα στον Κ.Γ. ότι την επόμενη μέρα έπρεπε να έρθει στη μάμμα μου με ένα κουτί προφιτερόλ. Το μόνο που αρκεί να πω ήταν ότι ο Κ.Γ., καθόλη την παραμονή στην ταβέρνα του Twilight ZONE με φώναζε Μαρουλλού, and it was fine by me!

Τελικά, αυτό που λένε για το φαινόμενο fulfilling prophecies...