Somewhere only we know

I'm gonna say this and I don't even care how paranoid it may sound to some. Μερικές φορές νομίζω ότι οι άνθρωποι είναι ένας παρασιτικός λαός που κάποιο γενετικό τυχαίο λάθος στην εξέλιξη τους έκανε να κυριαρχήσουν σήμερα τον πλανήτη, και το πιο πιθανό να τον οδηγήσουν στη καταστροφή and noooo, I don't have any kind of resemblance with hat mad guy in Life or Something Like it, although this is Something Like it.

People are mean, and miserable, and jealous, and hateful, and hurt each other, and fight all the time, and evil and a million things that don't come to me at this istance. And I am one of them...

Κάποιοι που με γνωρίζουν θα μπορούσαν να υποστηρίξουν ότι είμαι καλή (WHATEVER that means)και πρόσχαρη και γελαστή και μη καχύποπτη και συνήθως εύθυμο άτομο (άσχετα αν μιζεριάζω frequently in my blog, but this is like a virtual reality ain't it? So it doesn't count a lot I reckon). Αλλά εγώ θυμάμαι κάποτε που ήμουν πραγματικά ανύποπτη σχετικά με την αθλιότητα του είδους μας. Τότε που πήγαινα στο σχολείο με τον αγαπημένο μου τεράστιο πράσινο πουά φιόγκο στα μαλλιά δίχως να με νοιάζει αν θα με κοροίδευαν τα άλλα παιδιά. Τότε που έτρωγα κερασια και έκανα διαγωνισμό για το ποιος θα φτύσει πιο μακριά το κουκούτσι (wait, I still do that). Τότε που ξετρύπωνα κρυφά το οικογενειακό album με τις αδερφές μου και κάναμε χάζι η μια την άλλη. Τότε που η νονά μου μού έφτιαχνε ψωμί βρεγμένο με ζάχαρη και βούτυρο και ήταν η πιο νόστιμη λιχουδιά του κόσμου. Τότε που ξεγεννούσα τις γάτες μου στο γκαράζ (not as disgusting as it sounds) ή τότε που ξυπνούσα στις 5 το πρωί για να πάω στο εκκολαπτήριο να ελέγξω αν βγήκαν τα παπάκια από τα αβγά τους. Τότε πραγματικά δε φοβόμουν τίποτα (μονάχα το σκοτάδι).

Αυτοί οι καιροί πέρασαν, δε ξέρω που πήγαν και τρέμω που ξέρω ότι δε θα ξαναέχω τέτοιες μέρες ποτέ ξανά. Και νομίζω ότι φοβάμαι -όχι μόνο τα αόρατα τέρατα που βλέπω με τα μάτια της φαντασίας μου και όλα όσα έχω δει στους X-Files- αλλά τους ανθρώπους. Τις προάλλες ήμουν μόνη (νόμιζα τουλάχιστον) σε μια ερημική παραλία, ώσπου ξεπετάγεται ένας καταραμένος τυχάρπαστος αχάπαρος α******* ηλίθιος (μακάρι να εθώρουν το Χάρο τίτσιρο δηλαδή) και ευτυχώς που ήταν εκεί ένα γεροντάκι να τον τρομάξει. Δε μου αρέσουν οι (περι, περισσότεροι) άνθρωποι. People are sooo unreliable!

Aaaa, and it seems I found out why it hasn't worked out with him. He stopped l(oving)iking me the moment I stopped being fun. Μάλλον κάποιο άτομο σταματά να είναι fun μόλις ζητήσει λίγα περισσότερα πράγματα -ίσως και περισσότερα από ό,τι του αξίζουν- αλλά what do I care?!

Αναρωτιέμαι που να πάω. Και είναι ένα αίσθημα διαφορετικό από αυτό του όταν νιώθεις φυλακισμένος κάπου. It's something totally different. It's like there isn't any more places to go, there isn't anywhere else. This is it...

Και τραγουδώ Keane...
Oh simple thing where have you gone
I'm getting old and I need something to rely on
So tell me when you're gonna let me in
I'm getting tired and I need somewhere to begin

This could be the end of everything
So why don't we go
Somewhere only we know?

Μακάρι τα τέλη να ήταν τόσο όμορφα, αλλά υποθέτω ότι δε θα μάθουμε μέχρι να φτάσει ένα από αυτά.