Χριστουγεννιάτικες Σκέψεις

Εδώ και καιρό, θα ήθελα να γράψω κάτι για τα Χριστούγεννα, αλλά δε μπορώ να σκεφτώ τίποτα, μάλλον δε νιώθω τίποτα. Και δε ξέρω το γιατί. Όλα κυλούν ομαλά lately. Περνώ καταπληκτικά με τον Κοινό Γνωστό, με τη μάνα μου έχει να μαλλώσω κανά χρόνο (από τότε που πήρα τα ξένα, όλες οι διαφωνίες μοιάζουν να εξανεμίστηκαν), στο τηλέφωνο μιλώ σχετικά πολιτισμένα με τις sis μου, η οικογένεια όλα καλά και εγώ να μη μπορώ να νιώσω το πνεύμα των Χριστουγέννων. ΟΥΦΟΥ! Πόσο αχάριστη (και αλήτισσα είμαι τελικά.

Ψάχνω τον τελευταίο μήνα για το πνεύμα των Χριστουγέννων, αλλά αυτό άφαντο παντού. Το έψαξα στους δρόμους, σε σκοτεινές γνωνιές, στο ντουλάπι, κάτω από το κρεβάτι, στην τσέπη του σακακιού μου, στην πιο μοναξιασμένη γωνιά της βιβλιοθήκης, στα φώτα της Oxford street, σε αυτά της Carnaby αλλά πουθενά. Και νομίζω τίποτα δε μου λείπει, που να μπορώ να κάνω κάτι βασικά. Γιατί στην πραγματικότητα μου λείπουν πολλά. Μου λείπει η Βέρα στην Πορτογαλλία, η φροντίδα της, η μαγειρική της, η Νατάσα που φέτος πήγε Βενεζουέλα με τα αστεία που με ξεσηκώνει κάθε φορά, η Σώτι με τις ταινίες μας και τις κινηματογραφικού περιεχομένου συζητήσεις μας, η Μαρίνα και η Λένη μου και τα get-together μας, η Μύρια με τον περίπατο στα καφέ, η Πιερίνα με τους ξεσηκωμούς μας για clubbing, όλοι οι φίλοι μου που είναι στο εξωτερικό, στις χώρες τους, τα κατοικίδιά μου, αυτά που άφησα να φροντίζει η μάνα μου και αυτά που είναι στον Παράδεισο, η φαμίλια μου, ο θόρυβος, οι μυρωδιές... Πολλές φορές εύχομαι να μπορούσα να φτιάξω έναν κόσμο μαγικό, έναν περιφραγμένο χώρο, να είναι μόνο δικός μας και να είναι μέσα όλοι οι φίλοι μου και όλοι όσοι αγαπώ. Να μη μου έλειπε ποτέ κανένας. Να μην ένιωθα το συναίσθημα της νοσταλγίας να μου καίει τα σωθικά και να τσούζει τα μάτια μου.

5 λεπτά πριν τα Χριστούγεννα. Θυμάμαι τα πρώτα Χριστούγεννα που έπαψα να πιστεύω στον Άγιο Βασίλη (βασικά πιστεύω στην ύπαρξή του, αλλά δε νομίζω να με συμπάθησε ποτέ ιδιαίτερα). Νομίζω ήμουν 10 χρόνων, η μάνα μου μας έβαλε νωρίς για ύπνο και ύστερα πήγαν και οι γονείς μου να κοιμηθούν. Εγώ περίμενατην ευκαιρία να πάνε όλοι για ύπνο για να ξετρυπώσω από τα σεντόνια μου, να χωθώ κάτω από το μεγάλο τραπέζι του σαλονιού και να περιμένω τον ΆηΒασίλη. Βασικά, παράπονα ήθελα να του κάνω, ότι ποτέ δεν έλαβα το δώρο για το οποίο ευχόμουν μήνες ολόκληρους και έγραφα στο γράμμα. Περίμενα, περίμενα ώρες. Μέχρι που τα βλέφαρά μου βάρυναν και ξυπνώ το πρωί. Ο άγιος ούτε εκείνο το βράδυ ήρθε και ούτε τον ξαναπερίμενα ποτέ. Μετά από μερικά χρόνια κατάλαβα ότι τον ρόλο του αναλάμβαναν οι γονείς μου, αλλά ήταν τόσο άχρηστοι όσον αφορούσε τις γονιακές τους υποχρεώσεις, που ποτέ δε μπήκαν στον κόπο να μάθουν τι ήθελα πραγματικά και να μου το πάρουν.

Έτσι τα Χριστούγεννα και γενικά οι γιορτές έχασαν τη γεύση τους για μένα. Έγιναν μουντά, ποτέ δε μου άρεσαν και να νιώθω και τύψεις που δε μπορούσα να νιώσω κάτι όμορφο. Θυμάμαι πάντα αναζητούσα τη μαγεία, τη λάμψη... Τώρα όμως δε μπορώ να έχω παράπονο, σε ένα μήνα βρέθηκα με τον Μιχάου, τη Σόφι μου, μιλώ πάρα πολύ συχνά με τους φίλους μου (έστω και αν lately τους παραμέλησα λιγάκι εξαιτίας του ξημεροβραδυάσματος στη βιβλιοθήκη), σήμερα ήρθε ο David από την Ισπανία και θα βρεθούμε αύριο και παραμονή της πρωτοχρονιάς έρχεται η μελένια μου! Πέρσι πέρασα πολύ ωραία στην Γρανάδα, ανάμεσα σε φίλους παλιούς αγαπητούς και καινούργιους. Αλλά μου έλειπε ο αγαπημένος μου τρομερά και οι υπόλοιποι μου φίλοι. Φέτος ξαπλώνω δίπλα του, αλλά πάλι οι φίλοι μου δεν είναι εδώ. Αυτός μου λέει that I can't have it all. Και εγώ πεισμώνω και με ένα παραπονιάρικο ύφος κατεβάζω τα μούτρα και δε μπορώ να καταλάβω το γιατί.

Πριν λίγες μέρες γνώρισα τους γονείς του. Ένα άγχος τρομερό καταρράκωνε τα σωθικά μου εδώ και έναν ολόκληρο μήνα. Τελικά αποδείχτηκε πως ήμουν χαζή. Γιατί η μαμμά του είναι πολύ γλυκειά και ο πατέρας του καταπληκτικός. Θα ακουστεί τρομερά banal και cliche αλλά μου αρέσει ο τρόπος τους όταν είμαι μαζί τους, σα να είναι οι δικοί μου γονείς. Σήμερα με συγκίνησαν πολύ! Ήμουν με τη μητέρα του στο δωμάτιο, βγάζει μια τσάντα του French Cone και μου λέει "δικό σου". I was sooo shocked! Ένα τέλειο καταπληκτικό εξαιρετικό πανέμορφο φόρεμα. Το δοκιμάζω και το λατρεύει πάνω μου. Από τη συγκίνηση ορμώ στο μπάνιο και αρχίζω να αγκαλιάζω τον Κοινό Γνωστό, φιλώντας τον και τα νερά να βρέχουν τα ρούχα μου. Πραγματικά συγκινήθηκα γιατί ούτε το περίμενα ούτε θα το ζητούσα ποτέ, ούτε καν μπορούσα να το φανταστώ. Μετά αρχίζω να αγκαλιάζω και να φιλώ τους υπόλοιπους accomplices to the crime, τη μαμά και τον μπαμπά του.

Το απόγευμα τους έπεισα να πάμε περίπατο στο Tower of London. Χαθήκαμε λίγο (why this doesn't surprise anybody?) αλλά τελικά φτάσαμε στον προορισμό μας. Και ήταν υπέροχα! Το μουντό φως, τα κτίρια, τα φωτάκια, τα στολίδια. Το παγοδρόμιο στην πλατεία γεμάτο κόσμο. Και καθώς αγναντεύω, να προβαίνω στην διαπίστωση ότι είμαι στ'αλήθεια χαρούμενη. Στην ευτυχία δε μπορώ να πιστέψω, αλλά σε συγκεκριμένες χρονικές στιγμές χαράς ναι.

Τελικά το πνεύμα των Χριστουγέννων ήταν πάντα εκεί, απλώς εγώ δε μπορούσα να το διακρίνω ανάμεσα σε δυστυχισμένες αναμνήσεις, συγχισμένες σκέψεις, θολά συναισθήματα και περιττές επιθυμίες. Το ανακάλυψα όταν περπατούσαμε αγκαλιά με τον Κοινό Γνωστό πάνω στο Tower Bridge, σκύβει και με φιλά γλυκά παθιασμένα. Τώρα που διαλύθηκε η ομίχλη μπορώ να δω τον αστεροστόλιστο ουρανό.
Merry Christmas to ALL!