My B-Day and StuFF!

Μέρες πολλές σκέφτομαι να γράψω κάτι αλλά απλούστατα η έμπνευση μου έχει χαθεί εδώ και λίγο καιρό, εξαιτίας κάποιων παραγόντων που αναφέρω σε προηγούμενο ποστ, so I did nothing instead.

Anw, παραμονή της Παραμονής ήταν τα γενέθλιά μου. Not a big deal, I know. That's why I always try to keep it a secret and keep wishing that people will not remember. Δεν έχω issues με την ηλικία μου ή κάτι τέτοιο. Απλώς επειδή δε μπορώ να καταλάβω what the big fuss is all about, προτιμώ τα γενέθλιά μου να περνώ απαρατήρητη -ακόμα να ανακαλύψω το φίλτρο της αορατότητας, έτσι η ευχή μου δεν είναι ιδιαίτερα πραγματοποιήσιμη. Ευτυχώς/δυστυχώς, έχω τους καλύτερους φίλους ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ! Και δεν υπερβάλλω καθόλου! You all know who you are... Ένα χειροκρότημα για τους καλύτερους φίλους του κόσμου! Λοιπόν, ήθελα όπως εύχομαι κάθε χρονιά να τα περάσω απαρατήρητα. Αυτό ασφαλώς δε σημαίνει ότι δε λατρεύω τις εκπλήξεις που κάθε χρονιά σκαμπάζεται η παρέα μου. Πάντα θα θυμάμαι όταν με απήγαγαν και με πήραν μπουζούκια (guilty Your Honor, but I can explain...), όταν μέθυσα και πηγαίναμε βόλτες με το αυτοκίνητο και καθόλη τη διαδρομή τα πόδια μου κρέμμονταν έξω από το παράθυρο, όταν μέθυσα στη Γρανάδα και περπατούσα ξυπόλητη στο δρόμο μέχρι που με έσωσε ο Percha μου... Ayyy, memorias! Dulces, llenas de nostalgia y amor y lagrimas y risas. Os echo de menos un monton. I miss all of you. Φέτος έχω και πάλι τις πιο γλυκιές αγαπησιάρικες αναμνήσεις, έστω και αν πάντα νιώθω ένα κενό στην καρδιά μου για όλους όσους δε βρίσκονται μαζί μου να μου προσφέρουν ένα ζεστό φιλι για Χρόνια Πολλά και να μου χαιδέψουν τα μαλλιά. Το βράδυ που ξημέρωναν τα γενέθλιά μου με βρήκε στο δωμάτιο του Κοινού Γνωστού. Ξέρει πόσο άβολα νιώθω με τα γενέθλιά μου, έτσι αποφάσισε να φτιάξουμε μια νέα παράδοση. To celebrate the Day Before Birthday. So we went to walk near London Bridge, then for an early dinner and then to watch a movie back at his place. 10 λεπτά πριν τα μεσάνυχτα, κάνω πως χασμουριέμαι και θέλω να πάω για ύπνο. Όταν γυρίζει και μου δίνει ένα φιλί, μια αγκαλιά και μια ευχή για Χρόνια Πολλά. Maybe my birthday is not such a bad thing after all... Το πρωί αρχίσαν τα τραγουδοποιά άσματα, τα κατεβατά μηνύματα στο FB και τηλεφωνήματα στο κινητό. Τελικά, έχω πολλά άτομα να με αγαπούν και απορώ τόσο και παραξενεύομαι γιατί ξέρω ότι δε μου αξίζει αλλά εγώ ως απόλυτα εγωιστικό άτομο απολαμβάνω την απλόχερη αγάπη τους, τα χάδια και τις απίστευτες χειρονομίες που κάνουν για να με ευχαριστήσουν. Ευχαριστώ ευχαριστώ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

Μετά την όλη συγκινησούρα πάω σπίτι μου (να με δουν και λίγο οι τοίχοι μου). Είχα προσκαλέσει τις καινούργιες μου φίλες για δείπνο, να γιορτάσουμε τη γνωριμίας μας και θα ήταν οι επίτιμες καλεσμένες, μιας και φεύγουν σε 2 βδομάδες (εκεί θα πέσει κλάμα και κατάθλιψη. Χαρτομάντηλα? Checked!). Όμως η μαμά της Αντιγόνης προδίδει το μυστικό που τυχαία ανακάλυψε και άρχισε η βαβούρα! Η Σοφ εξαφανίζεται για κανά πεντάλεπτο και εμφανίζεται με μια πυραμύδα τούρτα φτιαγμένη από σοκολατάκια και ένα κεράκι! It was so sweet! Πραγματικά, είχα μια υπέροχη μέρα, όπως οι πλείστες των γενεθλίων μου. Το αποκορύφωμα: το βίντεο που έφτιαξε για μένα και μου έστειλε η Nash (I was crying for a good 45 min. Ρεζίλι!).

Την επόμενη μέρα, πριν προλάβω να συνέλθω από όλα πήγα στο αεροδρόμιο να παραλάβω τη Μελένια. Δεν ξαναπήγα στη συγκεκριμένη στάση, χάθηκα λιγάκι στον σταθμό, έχασα το λεωφορειάκι της Easybus, περίμενα κανά μισάωρο στο αγιάζι και τον βοριά. Αλλά τέλος καλό όλα καλά, όπως ακριβώς στις ταινίες. Πήρα το επόμενο λεωφορειάκι και είχα και έναν πολύ καλό οδηγό για μια συζήτηση (άσχετο if at a certain point he started hitting on me ;p). Αποκορύφωμα:
Me: Happy New Year and nice meeting you!
Driver: Happy New Year Too. And I hope tonight you find a nice guy.
Me: ........ Ok.. You too!

Αεροδρόμιο. Βλέπω τις οθόνες. Περιμένω με αδημονία τη Μελένια μου. Την βλέπω από μακρία. Τρέχω. Την αγκαλιάζω και νιώθω ότι την τελευταία φορά που την είδα ήταν χτες που πήγαμε για καφέ κάπου στον Μώλο και παράλληλα μια αγκαλιά που κάποιος δίνει σε κάποιον άλλο όταν έχει να τον δει 1000 χρόνια. I know it doesn't make any sense... But, that's me, ain't it?

A new adevnture begins!

P.S. The current post was written some days ago, but the writer due to her schedule was unable to post then. So here it is now.