15 Hours

Τις προάλλες είχα βάρδια στη δουλειά 15 ώρες. Do you know what it feels like working 15 hours straight? On the other hand, when I think about it, maybe it's not such a terrible thing. Cos το καλοκαίρι που γνώρισα τον Κονό Γνωστό, δούλευα 2 full-time jobs (το πρωί γραμματέας, το βράδυ σερβιτόρα), έβρισκα χρόνο για παραλία, να βγω έξω με τις παρέες μου και κατά τα άλλα να το παίζω γκόμενα του Κοινού Γνωστού (εε, είμασταν στα αρχικά στάδια της γνωριμίας μασ then, τωρά κάμνω αποτρίχωση μπροστά του and I couldn't care less).

Αλλά this job is killing me!As a child minder, people think it's the most easy-piece of cake-job in the whole universe. Έχεις εκεί το νήπιο, το ταϊζεις, παίζεις λίγο μαζί του, το μπανιάρεις και το βάζεις για ύπνο. Well, dear people, the story is NOT like this. Καταρχάς ξεκινώ για τη δουλειά ήδη πτώμα. Πρέπει να είμαι στο σπίτι στις 6:30 am most of the days. The kid is already awake. And he never goes to bed! Not even for nap time. Αν είμα τυχερή, συνήθως ξανακοιμάται στις 12 για καμιά ώρα.

Την Τρίτη ήταν η πρώτη φορά όμως που θα δούλευα 15 ώρες straight. No big deal, I thought. Ohh, boy, was I wrong!!! Η ρουτίνα μας ήταν η συνηθισμένη. Προσπαθώ να τον μυήσω σε μια ρουτίνα αλλά it's kinda hard, since I am not working every day, μετά υπάρχουν και οι επισκέψεις στους παππούδες και γιαγιάδες στα εξωτερικά... Έτσι, για τη 15ωρη βάρδια το πρόγραμμα ήταν λίγο διαφοροποιημένο. Υπήρχε τηλεόραση με σειρές που και οι δύο μας έπρεπε να μπορούμε να δούμε. Personally I love Spongebob Squarepants. Even though I don't recommend it for kids, αλλά από την άλλη νομίζω μόνο οι grown-ups μπορούν να συλλάβουν τα κάπως ακατάλληλα αστεία (εκτός αν μόνο εγώ έχω τόσο αρρωστημένο μυαλό). Αυτό που πραγματικά μισώ όμως είναι το Mickey Mouse Clubhouse! Even though I adore the comic books, η συγκεκριμένη παιδική σειρά είναι τοοοοσο σπαστική! Ένηγουέηζ, μετά το πρόγραμμα περιλάμβανε ελεύθερο παιχνίδι, όπου ο μικρός απλώς έριχνε τα παιχνίδια του στο πάτωμα με δυνατό κρότο, μετά έριχνε τα πράματα της μάμας του από τα τραπεζάκια, μετά έριχνε ό,τι έβρισκε μπροστά του. Προτού το καταλάβω, φτάνει η ώρα για το snack του. Πολύ χαίρομαι όταν έχει όρεξη. Και προχτές είχε αρκετή.

Σε κάποια φάση, λέω να πάμε έξω, να δει ο μπόμπιρας κανά οπτικό και ηχητικό ερέθισμα και εγώ να πάρω λίγο αέρα προτού αρχίσω εγώ να σπάζω πράματα. Του λέω λοιπόν: We'll go for a walk outside, ok? Όταν τον βλέπω να φεύγει και να επιστρέφει με τα μποτάκια του. Μάνα μου ρε! Ώρες ώρες είναι τόσο μα τόσο αξιολάτρευτος. Και εκεί που νομίζω ότι τις πλείστες φορές γράφει με όταν του μιλώ, έρχεται να με εκπλήξει ευχάριστα. Λίγες φορές, αλλά ας μην είμαι αχάριστη. Εκεί λοιπόν που κάνουμε τον 450 γύρο στον κήπο, βλέπω ΤΣΟΥΦ! Να πετάγεται μπροστά μου μια πανέμορφη αλεπού με φουντωτή ουρά. Τι να κάνω? Τι να κάνω? Να βάλω τον μπέμπη μέσα ή να τον πάρω μαζί μου και να αρχίσω να τρέχω πίσω από την αλεπού για να τη χαϊδέψω? Τελικά, αυτή πάει και τρυπώνει μέσα σε κάτι βάτους.

Οι ώρες πέρασαν fairly βασανιστικά. Βάζω τον μπέμπη για μπάνιο και μετά από 100 και 1 πιτσιλίσματα, μετά από 1 γερό κλάμα που δεν ήθελε να βάλει τα ρούχα του και μετά από 1 άλλο γερό κλάμα επειδή δεν ήθελε να κάνει νάνι, επιτέλους κλείνει τα ματόκλαδα του και αφήνεται στη μαγική σκόνη του Mr Sandman (τάχατες τούτος είναι ο Μορφέας των μωρών στην αγγλική κουλτούρα). Στις 10 έρχεται κατακουρασμένη η κυρία Μαμά και εγώ παίρνω τον μακρύ δρόμο του γυρισμού, 15 λεπτά μέχρι τον σταθμό, μέσα στην αφιλόξενη και επικίνδυνη νυχτιά των νοτιοανατολικών αγγλικών προαστείων. Μετά από 45 λεπτά στο underground, 15 των οποίων ήμασταν καθηλωμένοι μέσα στο βαγόνι στο μέσο μιας υπόγειας σκουληκότρυπας και 30 λεπτά κανονικού ταξιδιού, φτάνω σπίτι μου (βασικά στις εστίες του Κοινού Γνωστού).

Στο τέλος της μέρας όμως ένιωθα κομμάτια... Και αναρωτιέμαι, τι να κάνουν άραγε οι μάνες, οι γυναίκες των οποίων η καθημερινότητα εξυπακούει την φροντίδα παιδιών, που δεν πληρώνονται και το μόνο που εισπράττουν είναι οι φωνές αχαριστίας από τα τέκνα τους. Πραγματικά αυτή η δουλειά με έκανε να εκτιμήσω όλες τις προσπάθειες που έκανε η μάνα μου στην ανατροφή τη δική μου και των αδερφών μου. Μάμμαααα, επεθύμησα σε!

Το βράδυ όμως ήταν πολύ rewarding. Παρακολούθησα το διπλό επεισόδιο του Lost μαζί με τον Κοινό Γνωστό, που με περίμενε όλες αυτές τις μέρες για να το δούμε μαζί και ήταν ΑΨΟΓΟ!!! Πορώθηκα beyond any imagination! To trio που γράφει τη σειρά είναι η έμπνευση μου εδώ και 4 σεζόν. Δε με έφτανε η κούραση μου, είχα να σκέφτομαι το LOST all night long. What the hell is happening?! Ενδέχεται ανάλυση λίαν συντόμως!