Goodnight, goodnight

Νομίζω έφτασε ο καιρός να πληροφορήσω την παρέα μου με τις νεότερες εξελίξεις αναφορικά με τον πολυτάραχο χωρισμό μου. Πριν προχωρήσω θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά τους αγαπημένους μου φίλους για όλη την υποστήριξη που μου πρόσφεραν. Ιδιαίτερες ευχαριστίες στη Leni, τη Nash, την Αννούλα του Χιονιά και την Πιερίνα που έπρεπε να υπομείνουν τα παραμιλητά μου και τα μυξοκλάματα στο τηλέφωνο. Ευχαριστώ για τα λόγια συμπαράστασης, καθώς επίσης και για την υπενθύμιση ότι σε μια κατάσταση υπάρχουν διαφορετικές οπτικές εκδοχές και εξαρτάται από τον viewer και τη θέση του. Αφού δε μπορώ να διαβάσω, έστω και αν έχω να παραδόσω εργασία αύριο (η οποία να σημειωθεί ότι δεν είναι τελειωμένη), χάτε ας προβώ στο γράψιμο του blog. Πληροφορούνται αναγνώστες που πάσχουν από διαβήτη να εγκαταλείψουν πάραυτα το μπλογκ, για το λόγο ότι η συγκεκριμένη ανάρτηση έχει πολλή ζάχαρη και μέλια...

Λοιπόν, μετά την προηγούμενη ανάρτηση και αφού κρεμμάστηκε και η τελευταία μου ελπίδα, πάω για ύπνο. Ήξερα ότι όλα είχαν τελειώσει. Είμασταν και οι δυο θυμωμένοι, αυτός θα πήγαινε Ελλάδα για διακοπές με την αντροπαρέα την επομένη και εγώ απλούστατα δε θα του ξαναμιλούσα, ποτέ. Δε μπορώ να κοιμηθώ. Βασανιστικές σκέψεις φυσούν μακριά την μαγική σκόνη του Μορφέα. Βάζω το παλτό μου και πάω έξω να κάνω ένα τσιγάρο. Δεν είμαι καπνίστρια. Infact I am a firm antismoker. Αλλά όταν είμαι απόλυτα βιδωμένη προτιμώ να καπνίζω ένα τσιγάρο παρά να το σβήνω πάνω μου. Και μετά να βουρτσίζω τα δόντια μου 1000 φορές. Η νύχτα κρύα, αλλά η ψυχή μου πιο παγωμένη. Στέκομαι στο περβάζι, έξω από το reception. Γαμώ τα σπίρτα μου μέσα που δε μου κάνουν τη χάρη να μου χαμογελάσουν μια φλόγα. Μου προσφέρει φωτιά ο φύλακας και μου λέει ότι έχει κόψει το κάπνισμα. Yeah, right I think. He told me the same thing last month. Γυρίζω το κεφάλι μου προσ την πλευρά του πάρκου. Μερικά φώτα γεννούν σκιές στους τοίχους, ο άνεμος σπρώχνει τα φύλλα στον δρόμο και μια φιγούρα φαίνεται από μακριά. Διακρίνω τη μορφή του μέσα στην ομίχλη της νύχτας. Ονειρεύομαι μήπως? Μπορεί να μισοάδειασα την μπουκάλα με το Baileys στο ψυγείο αλλά ποτέ μου δεν είχα παραισθήσεις. Ίσα ίσα που μου βάρυνε τα βλέφαρα και με βύθιζε γλυκά στον πολυπόθητο ύπνο.

Έρχεται κοντά μου. Δε μιλά. Κανείς από τους δυο μας δε μιλά. Δε μπορώ να τον κοιτάξω στα μάτια. Δεν του αρέσει να καπνίζω. Σκέφτομαι ότι δε μπορώ να σκεφτώ τίποτα. Αποφασίζει να μιλήσει αφού πρώτα πάει να με αγκαλιάσει. 'Πάμε μέσα?'. Κοντοστέκομαι. θέλω να βάλει τα χέρια του γύρω μου, να με ζεστάνει. Αλλά τραβώ πίσω. Το ξέρει ότι θα με αγκαλιάσει. Πάντα το κάνει στο τέλος. Δε μπορώ να αντισταθώ. Νιώθω την ανάσα του στο σβέρκο μου και μυρίζω την κολόνια του. Και ξαφνικά ένιωσα σα να είμαι σπίτι μου. Σβήνω το τσιγάρο και πάμε στο δωμάτιο μου. Κάθεται στην καρέκλα. Κάθομαι στο κρεβάτι. 'Έλα κοντά' με καλεί. Εγώ διστακτική. Το επαναλαμβάνει. Υπακούω διστακτικά στα λόγια του.

Ξαπλώνουμε στο κρεβάτι. Μιλούμε. Τον ρωτώ αν είμαστε 'μαζί'. χρησιμοποιώ εισαγωγικά cos it's complicate to explain. It is always complicated when it comes to him and me. Μου απαντά πως όχι, ότι δε μπορούμε να είμαστε μαζί. Αρχίζω να λέω πράγματα που θα τον πληγώσουν. Είμαι καλή σε αυτό το παιχνίδι. Θέλει να φύγει. Αλλά δεν τον αφήνω. Ξαφνικά με αρπάζει. Δεν ξέρω αν με πονά περισσότερο το ότι με κρατά τόσο σφιχτά ή αν επειδή με βλέπει με εκείνο το βλέμμα 'Why you have to be so bitch sometimes'. Γυρνώ στο πλάι. Ακούω την ανάσα του αλλά δε μπορώ να αφουκραστώ τις σκέψεις του. Σε λίγο ακουμπά τα υγρά μάγουλά μου. Με γυρίζει και μου λέει ότι όλα θα πάνε καλά. Και εγώ τον κοιτώ με το παραπονιάρικο μου βλέμμα και του λέω 'You better fix it or else...'. Ξεσπούμε και οι 2 σε γέλια. Είμαι πολύ αστεία όταν ξεκινώ τις απειλές μου με τέτοιο τρόπο.

Μιλάμε με τις ώρες. Και το πρωί έχω μάθημα. Και είναι Σάββατο. Και δε θέλω να πάω αλλά πρέπει. Μου λέει ότι πρέπει να κοιμηθώ. Εγώ δε μπορώ. Θέλω να του μιλήσω. Μου είχε λείψει πολύ. Να του διηγούμαι κάθε τι παλαβό που μου συνέβαινε, να γκρινιάζω που δε μου έχουν φτιάξει το μπάνιο, να τον απασχολώ με τουσ προβληματισμούς μου σχετικά με την απότομη πτώση της θερμοκρασίας και το ρεύμα στον Κόλπο του Μεξικού και αυτός να με κοιτά σιωπηλά και να προσπαθεί να συγκρατήσει τις αναλαμπές γέλιου του. Σε 2 ώρες έχω μάθημα. Πριν κοιμηθώ, γυρίζω και του λέω: 'Τελικά είναι τα γενέθλια σου σήμερα. Να ζήσεις και σσσσ, μη πεις τίποτα'.

Ντριιιιιν ντριιιιιν. Το ξυπνητήρι. Έχω αργήσει!

P.S. Όπως λέει και η Sike, η παρούσα ανάφλεση ενδέχεται να αναφλεγεί και να αυτοκαταστραφεί σε 3, 2, 1....

P.S 2. Πώς θα μπορούσα όμως να τον διώξω, όταν πιάνει το λεωφορείο η ώρα 2 το πρωί, δεν έχει στάση κοντά στις εστίες μου, κατεβαίνει κάπου στα ανάθεμα και έρχεται μέσα στο βοριά και το αγιάζι τις αφιλόξενης νυχτιάς?

P.S 3. Ακόμα δεν έχουν διορθωθεί πλήρως τα πράγματα... Αλλά σκέφτηκα πολύ αν θα έγραφα το συγκεκριμένο ποστ. Τον παίρνω λοιπόν τηλέφωνο ψες, μάλλον σήμερα τα χαράματα και τον ρώτησα αν σκοπεύει να ξαναχωρίσουμε σύντομα. Να μη γράφω άδικα το ποστ κιόλας. Άσε που οι φίλες μου έχουν πάθει συγχιστική κρίση κάθε φορά που τους λέω ΄χώρισα', 'not'. Αυτός μου είπε πως είμαστε εντάξει. Αλλά εγώ μπορώ να λάβω υπόψη τα λόγια ενός μεθυσμένου? Μμμμ...