Νιώθω...

την καρδιά μου σαν ενα σκοτεινιασμένο δωμάτιο, γεμάτο υγρασία και μούχλα, αραχνοϋφαντα πέπλα της αιωνιότητας παντού, ανατριχιαστικοί θόρυβοι να σέρνονται στα πατώματα, σκιές να κρύβονται στους τοίχους, απόηχοι σβησμένων αναμνήσεων να αντηχούν σαν μελωδία από αλυσίδες και εγώ κέρινο ομοίωμα με τις ψευδαισθήσεις μιας ζωής που ποτέ δε θα μπορούσε να ήταν αληθινή.