Καινούργια μέρα, αρχή μιας εβδομάδας. Αφήσαμε πίσω μας γιορτές και τραπέζια και welcome back to normality (whatever that means). Δε ξέρω για εσάς, πάντως εμένα οι γιοτές πάντα μου αφήνουν μια γερή δόση fatique στην πλάτη μου, ακόμα και αν δεν καταπιάστηκα με κάτι ιδιαίτερο (which that is most of the cases). Ουφου! Τώρα νιώθω ότι χρειάζομαι χρόνο για να get back to my usual self, and time is running out!
Ακόμα ένα Πάσχα στην ξενιτειά. Μακριά από το τραπέζι στο σπίτι του θείου Χρήστου και της θείας Χρύσως, από το σουβλιστό αρνί (κάθε χρόνο σκέφτομαι να καλέσω την GreenPeace), τις προτροπές του νονού μου Χρηστάκη για να πιω κα να φάω (και άλλο και άλλο), τα ανίψια να κυκλοφορούν σαν ξαπόλυτα αγρίμια κάτω από τα τραπέζια (και πάνω), τις ξαδέρφες να κάθονται στην κούνια, τις θείες να τρέχουν πάνω κάτω με τον βηματισμό και τον ρυθμό αλαφροϊσκιωτων ανεράδων για να ετοιμάσουν τα πάντα on time, εμένα σε μια γωνιά να παρακολουθώ την οικογένεια και να σκάζω χαμόγελα από μέσα μου για το ανεπανάληπτο μου σόι.
Και για κάποιο άτομο που αγαπά τόσο πολύ την οικογένειά του, είναι πολύ περίεργο το γεγονός ότι περνά τόσο χρόνο μακριά της. Φέτος ένα καινούργιο πάσχα με περίμενε στο Λονδίνο. And it wasn't as bad as I expected it to be. Bασικά, i'm not such a festive person. Οι μοναδικοί λόγοι για τους οποίους εκτιμούσα τις γιορτές ήταν επειδή τα σχολεία ήταν κλειστά (πράγμα που σημαίνει ότι έχω την πολυτέλεια να ξυπνώ όποτε θέλω) και ήταν μια ευκαιρία να βρεθεί ολάκερο το σόι μαζί (and trust me, there are LOTS of us). Πέρα από αυτά, αδυνατώ να συνειδητοποιήσω χριστούγεννα και ανάσταση. Ίσως να παίζει κάποιο ρόλο και η αθεϊα μου σε αυτό, ή μάλλον καλύτερα ο αγνωστικισμός μου.
Και αυτό που πρόκειται να πω τώρα αντικρούει τη γενική εικόνα για το άτομο μου. Την Μεγάλη Παρασκευή πήγα εκκλησία (μετά από τόσα και τόοοσα χρόνια απουσίας). And it wasn't as bad either. Είχα φιλική υποχρέωση να πάω απέναντι στην αγαπημένη μου Anti, που μπλέκτηκε χωρίς επιλογή στην χορωδία των μυροφόρων. Έπρεπε λοιπόν να πάω, με κίνδυνο να τυλιχτώ στις φλόγες μόλις εισερχόμουν των ορίων του ναού. Ξεκινώ λοιπόν να πάω, μπαίνω επιφυλακτικά στην είσοδο, σφίγγοντας τα δόντια και κρατώντας την αναπνοή μου περιμένοντας από στιγμή σε στιγμή να ανοίξει ο ουρανός και να με χτυπήσει ένας κεραυνός...Προς απίστευτη μου έκπληξη τίποτα δεν έγινε.
Και τότε ξαναμύρισα τη μυρωδιά των κεριών και του λιβανιού και είδα τους Αγίους να με κοιτάζουν, όχι και τόσο αποδοκιμαστικα όσο πάντα τους φανταζόμουν. Και ξαναθυμήθηκα τις παιδικές μου εκκλήσιαστικές εμπειρίες, τότε που η μάνα μου μας σήκωνε από τα άγρια χαράματα για να πάμε εκκλησία. Μέχρι που μεγάλωσα αρκετά και πάτησα το πόδι μου και δήλωσα ότι είμαι αμαρτωλή και μου αρέσει. Η μάνα μου τότε κόντεψε να πάθει έμφραγμα, στεναχωρέθηκε πολύ αλλά σεβάστηκε την απόφαση μου. Μετά θυμήθηκα τις λαμπάδες, το σαματά που κρύβεται στους σκάμνους της εκκλησίας, τη μυρωδιά καμένων μαλλιών στην αυλή της εκκλησίας (που τις περισσότερες φορές ήταν τα δικά μου!).
Από το deja-vu μου με απέσπασε ο επίτροπος που γύριζε με ένα δίσκο γεμάτο χρωματιστά χαρτιά και νομίσματα, το δυσαρεστημένο ύφος του όταν εγώ και η παρέα μου δε συνδράμαμε στον έρανο της Εκκλησίας και τότε είδα την άλλη όψη της εκκλησίας. Αυτή που ακόμα μισώ. Τον φιλοχρηματισμό των 'ανθρώπων του Θεού', την ειρωνεία και τις ψεύτικες τους αξίες και τον μοραλισμό τους, αυτό το αίσθημα self-righteous που τους διακατέχει και τους κάνει να διαχωρίζουν τους ανθρώπους σε αμαρτωλούς και ηθικούς.
Παρόλαυτα μου άρεσε ο επιτάφειος στολισμένος, τα τραγούδια των μικρών κορασίδων, τα πολλά λουλούδια, η μυρωδιές του λιβανιού. Μπορεί να μην είμαι θρησκευόμενη, μπορεί να μη μου αρέσει ο θεσμός (τωρινές κατάντιες) του εκκλησιασμού, αλλά εγώ και ο Θεός έχουμε μια ιδιαίτερη σχέση, περίεργη να εξηγήσω και ούτε καν θα μπω ποτέ στον κόπο να εξηγήσω σε κανέναν.
Anw, καθώς χαλάρωνα την επόμενη μέρα, έρχεται η Ελληνίδα kitchen mate και μου αναφέρει ότι θέλει να κάνουμε τραπέζι, να μπούμε στο πνέυμα του πάσχα, να γιορτάσουμε. Και είχε ένα βλέμμα παιδιού το πρωινό των χριστουγέννων πριν πάει να πάρει το δώρο του κάτω από το δέντρο... Damn! Δε μπορώ να αρνηθώ. Τηλεφωνώ λοιπόν στη νονά μου (γύρω στις 7 φορές) να μου πει τη συνταγή για κουπέπια. And le thte cooking begin! Για καλή μου τύχη η συγκάτοικος είναι τέλεια μαγείρισσα, αφέντρα dominatrix στην κουζίνα (not my section here, sorry). Και αρχίσαμε να μαγειρεύουμε, γαλακτομπούρεκα, τραχανά, αρνάκι στο φούρνο, πολίτικο ρύζι, πατάτες, τραχανά, παστίτσιο... Μέχρι και ψωμί φτιάξαμε! Περάσαε όλη τη νύχτα στην κουζίνα. Και το πρωί από τα χαράματα να τα βάλουμε να ψηθούν (η συγκάτοικος, όχι εγώ). Και καλέσαμε μερικά πλάσματα που ξέμειναν στην εστία.
Το πρωί βάλαμε τραπέζια έξω στην αυλή και ένας ένας ερχόντουσαν όλοι στο μυστικό μας δείπνο, που τελικά αποδείκτηκε το glamour event των ημερών. Έτσι μαζευτήκαμε ΟΛΗ η εναπομείνουσα (σωστό είναι τώρα αυτό, είμαι και δασκάλα(τάχαμου)) εστία. Την εικόνα της πασχαλινής κυριακής συμπλήρωσε ένα σετ μεγάφωνα από το οποίο ξελαραγγύζονταν τσάμικα και κάθε λογής λαϊκούρες (που υπο κανονικές συνθήκες θα μου χαλούσαν το κέφι). Φάγαμε πολύ, ήπιαμε ακόμα περισσότερο, φάγαμε ακόμη λίγο και έτσι κύλησε όλη η μέρα. Μέχρι και αρνί δοκίμασα (μπορεί να μη φαίνεται άξιον αναφοράς, αλλά ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου)!
Και ένιωθα σα να βρισκόμουν σκορπισμένη σε δύο τόπους. Κομμάτι του εαυτού μου στο Λονδίνο, στις εστίες John Adams Hall, και ένα άλλο κομμάτι νοσταλγικό κάτω από τη χαρουπιά έξω από το σπίτι των θείων μου στη Λεμεσό, με τον οβελία να κάνει γύρους πάνω από τα κάρβουνα, να εξηγώ στους ισπανούς φίλους μου που κουβάλησα τελευταία στιγμή τα έθιμα (και ό,τι δεν ήξερα συμπλήρωνε η φαντασία μου), ενώ ο Χριστακουλίνης να απειλεί τον Juan με το φτυάρι θαλάσσης, ο τατάς μου να μη σταματά να τους γεμίζει τα ποτήρια κρασί, η θεία να τους υπερχειίζει τα πιάτα φαϊ και οι ξαδέρφες να κουτσομπολεύουν ποιος από όλους να είναι το αμόρε μου. Το πρώτο κομμάτι είναι εγώ στο Λονδίνο, το δεύτερο το τελευταίο οικογενειακό τραπέζι όπου είχα τη χαρά να είμαι με μερικούς από τους ισπανόφωνους φίλους μου.
Ακόμα ένα Πάσχα στην ξενιτειά. Μακριά από το τραπέζι στο σπίτι του θείου Χρήστου και της θείας Χρύσως, από το σουβλιστό αρνί (κάθε χρόνο σκέφτομαι να καλέσω την GreenPeace), τις προτροπές του νονού μου Χρηστάκη για να πιω κα να φάω (και άλλο και άλλο), τα ανίψια να κυκλοφορούν σαν ξαπόλυτα αγρίμια κάτω από τα τραπέζια (και πάνω), τις ξαδέρφες να κάθονται στην κούνια, τις θείες να τρέχουν πάνω κάτω με τον βηματισμό και τον ρυθμό αλαφροϊσκιωτων ανεράδων για να ετοιμάσουν τα πάντα on time, εμένα σε μια γωνιά να παρακολουθώ την οικογένεια και να σκάζω χαμόγελα από μέσα μου για το ανεπανάληπτο μου σόι.
Και για κάποιο άτομο που αγαπά τόσο πολύ την οικογένειά του, είναι πολύ περίεργο το γεγονός ότι περνά τόσο χρόνο μακριά της. Φέτος ένα καινούργιο πάσχα με περίμενε στο Λονδίνο. And it wasn't as bad as I expected it to be. Bασικά, i'm not such a festive person. Οι μοναδικοί λόγοι για τους οποίους εκτιμούσα τις γιορτές ήταν επειδή τα σχολεία ήταν κλειστά (πράγμα που σημαίνει ότι έχω την πολυτέλεια να ξυπνώ όποτε θέλω) και ήταν μια ευκαιρία να βρεθεί ολάκερο το σόι μαζί (and trust me, there are LOTS of us). Πέρα από αυτά, αδυνατώ να συνειδητοποιήσω χριστούγεννα και ανάσταση. Ίσως να παίζει κάποιο ρόλο και η αθεϊα μου σε αυτό, ή μάλλον καλύτερα ο αγνωστικισμός μου.
Και αυτό που πρόκειται να πω τώρα αντικρούει τη γενική εικόνα για το άτομο μου. Την Μεγάλη Παρασκευή πήγα εκκλησία (μετά από τόσα και τόοοσα χρόνια απουσίας). And it wasn't as bad either. Είχα φιλική υποχρέωση να πάω απέναντι στην αγαπημένη μου Anti, που μπλέκτηκε χωρίς επιλογή στην χορωδία των μυροφόρων. Έπρεπε λοιπόν να πάω, με κίνδυνο να τυλιχτώ στις φλόγες μόλις εισερχόμουν των ορίων του ναού. Ξεκινώ λοιπόν να πάω, μπαίνω επιφυλακτικά στην είσοδο, σφίγγοντας τα δόντια και κρατώντας την αναπνοή μου περιμένοντας από στιγμή σε στιγμή να ανοίξει ο ουρανός και να με χτυπήσει ένας κεραυνός...Προς απίστευτη μου έκπληξη τίποτα δεν έγινε.
Και τότε ξαναμύρισα τη μυρωδιά των κεριών και του λιβανιού και είδα τους Αγίους να με κοιτάζουν, όχι και τόσο αποδοκιμαστικα όσο πάντα τους φανταζόμουν. Και ξαναθυμήθηκα τις παιδικές μου εκκλήσιαστικές εμπειρίες, τότε που η μάνα μου μας σήκωνε από τα άγρια χαράματα για να πάμε εκκλησία. Μέχρι που μεγάλωσα αρκετά και πάτησα το πόδι μου και δήλωσα ότι είμαι αμαρτωλή και μου αρέσει. Η μάνα μου τότε κόντεψε να πάθει έμφραγμα, στεναχωρέθηκε πολύ αλλά σεβάστηκε την απόφαση μου. Μετά θυμήθηκα τις λαμπάδες, το σαματά που κρύβεται στους σκάμνους της εκκλησίας, τη μυρωδιά καμένων μαλλιών στην αυλή της εκκλησίας (που τις περισσότερες φορές ήταν τα δικά μου!).
Από το deja-vu μου με απέσπασε ο επίτροπος που γύριζε με ένα δίσκο γεμάτο χρωματιστά χαρτιά και νομίσματα, το δυσαρεστημένο ύφος του όταν εγώ και η παρέα μου δε συνδράμαμε στον έρανο της Εκκλησίας και τότε είδα την άλλη όψη της εκκλησίας. Αυτή που ακόμα μισώ. Τον φιλοχρηματισμό των 'ανθρώπων του Θεού', την ειρωνεία και τις ψεύτικες τους αξίες και τον μοραλισμό τους, αυτό το αίσθημα self-righteous που τους διακατέχει και τους κάνει να διαχωρίζουν τους ανθρώπους σε αμαρτωλούς και ηθικούς.
Παρόλαυτα μου άρεσε ο επιτάφειος στολισμένος, τα τραγούδια των μικρών κορασίδων, τα πολλά λουλούδια, η μυρωδιές του λιβανιού. Μπορεί να μην είμαι θρησκευόμενη, μπορεί να μη μου αρέσει ο θεσμός (τωρινές κατάντιες) του εκκλησιασμού, αλλά εγώ και ο Θεός έχουμε μια ιδιαίτερη σχέση, περίεργη να εξηγήσω και ούτε καν θα μπω ποτέ στον κόπο να εξηγήσω σε κανέναν.
Anw, καθώς χαλάρωνα την επόμενη μέρα, έρχεται η Ελληνίδα kitchen mate και μου αναφέρει ότι θέλει να κάνουμε τραπέζι, να μπούμε στο πνέυμα του πάσχα, να γιορτάσουμε. Και είχε ένα βλέμμα παιδιού το πρωινό των χριστουγέννων πριν πάει να πάρει το δώρο του κάτω από το δέντρο... Damn! Δε μπορώ να αρνηθώ. Τηλεφωνώ λοιπόν στη νονά μου (γύρω στις 7 φορές) να μου πει τη συνταγή για κουπέπια. And le thte cooking begin! Για καλή μου τύχη η συγκάτοικος είναι τέλεια μαγείρισσα, αφέντρα dominatrix στην κουζίνα (not my section here, sorry). Και αρχίσαμε να μαγειρεύουμε, γαλακτομπούρεκα, τραχανά, αρνάκι στο φούρνο, πολίτικο ρύζι, πατάτες, τραχανά, παστίτσιο... Μέχρι και ψωμί φτιάξαμε! Περάσαε όλη τη νύχτα στην κουζίνα. Και το πρωί από τα χαράματα να τα βάλουμε να ψηθούν (η συγκάτοικος, όχι εγώ). Και καλέσαμε μερικά πλάσματα που ξέμειναν στην εστία.
Το πρωί βάλαμε τραπέζια έξω στην αυλή και ένας ένας ερχόντουσαν όλοι στο μυστικό μας δείπνο, που τελικά αποδείκτηκε το glamour event των ημερών. Έτσι μαζευτήκαμε ΟΛΗ η εναπομείνουσα (σωστό είναι τώρα αυτό, είμαι και δασκάλα(τάχαμου)) εστία. Την εικόνα της πασχαλινής κυριακής συμπλήρωσε ένα σετ μεγάφωνα από το οποίο ξελαραγγύζονταν τσάμικα και κάθε λογής λαϊκούρες (που υπο κανονικές συνθήκες θα μου χαλούσαν το κέφι). Φάγαμε πολύ, ήπιαμε ακόμα περισσότερο, φάγαμε ακόμη λίγο και έτσι κύλησε όλη η μέρα. Μέχρι και αρνί δοκίμασα (μπορεί να μη φαίνεται άξιον αναφοράς, αλλά ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου)!
Και ένιωθα σα να βρισκόμουν σκορπισμένη σε δύο τόπους. Κομμάτι του εαυτού μου στο Λονδίνο, στις εστίες John Adams Hall, και ένα άλλο κομμάτι νοσταλγικό κάτω από τη χαρουπιά έξω από το σπίτι των θείων μου στη Λεμεσό, με τον οβελία να κάνει γύρους πάνω από τα κάρβουνα, να εξηγώ στους ισπανούς φίλους μου που κουβάλησα τελευταία στιγμή τα έθιμα (και ό,τι δεν ήξερα συμπλήρωνε η φαντασία μου), ενώ ο Χριστακουλίνης να απειλεί τον Juan με το φτυάρι θαλάσσης, ο τατάς μου να μη σταματά να τους γεμίζει τα ποτήρια κρασί, η θεία να τους υπερχειίζει τα πιάτα φαϊ και οι ξαδέρφες να κουτσομπολεύουν ποιος από όλους να είναι το αμόρε μου. Το πρώτο κομμάτι είναι εγώ στο Λονδίνο, το δεύτερο το τελευταίο οικογενειακό τραπέζι όπου είχα τη χαρά να είμαι με μερικούς από τους ισπανόφωνους φίλους μου.
Andaba perdia de camino pa la casa cavilando en lo que soy y en lo que siento
pokito a poko entendiendo que no vale la pena andar por andar
que´s mejor caminá pa ir creciendo
volvere a encontrame con vosotros
Θα επιστρέψω λοιπόν...
3 σχόλια:
Πολλά ωραίο ποστ Μαρλέν μου.
Εθύμησες μου τα περσινά μου, που έβαψα κόκκινα αυγά στη ξενιτιά, έκαμα αυγολέμονη, ενευρίασα με τες %&@#^&#$* γιατί ήθελαν να πάμε σε εστιατόριο (!) την Κυριακή του Πάσχα και που επέρασα τέλεια όταν έφυα πιο νωρίς και πήγα στο πάρτυ των Ελλαδίτων όπου είχε τρελό ποτό και τρελό χορό. Αααχχ η ξενιτιά...
Έχω κι εγώ τέλεια συνταγή για τα κουπέπια ;)
Leni mou, mana m reee!!! Oufou kori epe8imoun san poli poli poli, eidika those kind of days. Pantws we try to get the best out of everything. Bravo mas, OLE! ;p
Wste koupepia hah? Enna mou mageirepseis otan er8w ennennn, pretty plssss ;p?
Love uxxxxxxx
Esy ela tzai kamnw sou ta :)
Δημοσίευση σχολίου