Λίγο πριν τον ερχομό

Υπάρχουν μέρες στην ζωή μας αξέχαστες, είτε επειδή περάσαμε καταπληκτικά, είτε επειδή είχαμε άσχημες εμπειρίες, είτε επειδή συνέβηκαν πράγματα τραγικά που όμως μετά από λίγο καιρό τα θυμόμαστε με φίλους και γνωστούς και γελάμε ακατάπαυστα. Λοιπόν, η Πέμπτη ήταν μία από αυτές τις μέρες για μένα. Καταρχάς, ήταν μεγάλη Πέμπτη από μόνη της, όχι της Σταύρωσης, αλλά επειδή θα γύριζε επιτέλους ο Κοινός Γνωστός μετά από μια απουσία σχεδόν ενός μήνα.

Αλλά ας πάρω τα πράγματα από την αρχή. Έχω να λύσω και μια απορία που γεννήθηκε από το προηγούμενο ποστ και αφορά μιαν ανατίναξη φούρνου.

Εδώ και μια βδομάδα ξυπνώ νωρίς, which I hate! Η φιλοσοφία μου είναι ότι αν δεν υπάρχει λόγος (π.χ. δουλειά, εμμμ, ξανά δουλειά), μου αρέσει να κοιμάμαι και να ξυπνώ με το βιολογικό μου ρολόι, όποτε να'ναι (συνήθως 1 p.m.). Αλλά τις τελευταίες βδομάδες η καθαρίστρια ρίχτηκε σε μια προσωπική αποστολή να με ξυπνά, όποτε αυτή πιάνει δουλειά, γύρω στις 7μισι. For God's sake δηλαδή. Και προβαίνω αβίαστα στην εξήγηση. Κάθε πρωί έρχονται στις εστίες καθαρίστριες για την κουζίνα και να κάνουν και λιγάκι χούβερ τα interior carpet in the hallway (I totally hate those carpets!). Εεε, για 148 λίρες την εβδομάδα εστίες δικαιούμαστε και λίγα indulges (perhaps the only one). Έρχεται, τραβά, ειδάλλως στα κυπριακά κωλοσύρνει τη συσκευή της ηλεκτρικής σκούπας και χτυπά την άκρη της πάνω στην πόρτα. Κάθε πρωί, every single morning. Μετά από αυτό έχουμε και τον δοκιμαστικό συναγερμό πυρκαγιάς (γύρω στις 10μισι, ΑΝΑΘΕΜΑ!). Αυτό σημαίνει ότι για κανά 20λεπτο έχω τον bloody συναγερμό μες το δωμάτιο μου να τσιρίζει σα να υπόκειται βιασμό! You know what they say; if you can't avoid it, relax and enjoy it! Μια από αυτές τις μέρες όμως θα τους γ****ω όλους πάνω στον προθάλαμο (ευκαιρία να πάρω και δονητή).

Μετά από το πανέμορφο αυτό ξύπνημα, έρχονται και οι καθαριστές των τζαμιών. Παλλουκώνονται έξω από το παράθυρό μου, σφυρίζουν, διαφωνούν μόνοι τους, φωνάζουν 'bollocks' all the time... Νόμιζα ότι γλίτωσα, αλλά think again! Σε λίγο μου χτυπούν την πόρτα για να έρθουν να καθαρίσουν τα τζάμια από μέσα τάχαμου. Μου μετακίνησαν το γραφείο, έπεσαν τα 1000 βιβλία που είχα πάνω, το τηλέφωνο και το αμπαζούρ για να μου τα σκουπίσουν 1 δευτερόλεπτο (υπερβάλλω, ήταν 2) και να φύγουν. Πέφτω στο κρεβατάκι μου το γλυκο, όταν χτυπούν την πόρτα για επιθεώρηση του δωματίου. Ανοίγω την πόρτα, το πρόσωπο μου πιάνει μια απόχρωση του κόκκινου, πιο΄κόκκινη από τα μαλλιά μου. Ίσως για αυτό οι άνθρωποι δεν σταμάτησαν να απολογούνται καθόλη τη διαμονή τους στο δωμάτιο. Τι? Νόμιζαν ότι θα τους σκότωνα, θα τους έκοβα κομματάκια και θα τα καταχώνιαζα κάπου στο υπόγειο (όπου μένω)? Ήδη δήλωσα όταν μου έδωσαν το δωμάτιο ότι η γενική αντίληψη για όσους μένουν στα basement είναι είτε τρελλοί είτε serial killers είτε και τα δύο. Βασικά αν το πολυσκεφτείς, το ένα δεν αντικρούει το άλλο, they actually come together as a package.

Ένηγουέηζ, σε όλο αυτό το διάστημα είχαμε και την ηχητική υπόκρουση ενός κομπρεσόρου αφού κάνουν ανακαίνιση ολόκληρου του διπλανού κτιρίου. Τέλοσπαντων! At least the weather is nice, I kept telling to myself. Είχαμε να πάμε και ψώνια με την Άντη. Ήθελα να αλλάξω και μια φούστα από το River Island.

Πάμε στη στάση. Έρχεται το λεωφορείο. Δε σταματά. Το σταματούμε με το ζόρι. Τέλος της διαδρομής, φωνάζει ο οδηγός μέσα από το τζάμι. Έρχεται άλλο λεωφορείο. 'Σταματώ στην επόμενη στάση' ανακοινώνει ο δεύτερος οδηγός. Που θα μας πάει (απ' ότι φαίνεται όχι Oxford Street)? Πλησιάζει το 390 και μπαίνουμε μέσα. Προς έκπληξή μας, δεν πηγαίνει από το συγκεκριμένο δρομολόγιο. Θα κάνει diversion λέμε με την Άντη, αλλά θα μας πάει εκεί που πηγαίνει. Κούνια που μας κούναγε. Και πηγαίνουμε και πηγαίνουμε. Σε κάποια φάση μου τηλεφωνά και η Λένη και μέσα στην τρελή χαρά δεν προσέχω καν τη διαδρομή. Φτάνουμε στην άλλη άκρη του Hyde Park, Harrods, South Kensington... Μέχρι που έχουμε τη φαεινή ιδέα να ρωτήσουμε τον οδηγό. Ππππεεεε, έπρεπε να κατεβούμε τόοοοοοοοοσες στάσεις προηγουμένως και να πάρουμε άλλο λεωφορείο!

Doig!!! Anwz, όταν είμαι με την Άντη μου τίποτα δε με χαλά. Αποφασίσαμε να το δούμε ως μια ευχάριστη εμπειρία, aka μούχτικο bus trip all around London. Βρίσκουμε την στάση στην απέναντι πλευρά του δρόμου και καλοσωρίζουμε την καινούργια διαδρομή των 48 λεπτών. Συνολικά θα μας πήρε κα΄να δίωρο να κατέβουμε Οχφορτ, διαδρομή που κάνω από το σπίτι μου ως εκεί με τα πόδια σε κανά 35λεπτο το πολύ.

Στα μαγαζιά μας περιμένει μια άλλη έκπληξη. Πανικός! 1000 κόσμος! Χωρίς υπερβολή. Μα ήντα κατάσταση σιόρ? Μόλις οι Εγγλέζοι δουν λίγες ηλιακτίδες βγαίνουν με τα sunglasses τους, τα κοντοπαντέλονα και τα σανδάλια, όπως οι καραόλοι με τις πρώτες βροχές. Απίστευτο! Αλλά είπαμε, μια εμπειρία. Αυτή θα ήταν η εμπειρία των Londoners καραόλων!

Αφού σκοτωνόμαστε να πάμε στο λατρεμένο μου μαγαζί, κουβαλούμε με την Άντη ρούχα στο δοκιμαστήριο. Normally είμαι size 8. Βρίσκω μια πλούζα που την εσίνιαρα εδώ και καιρό στο νετ και πάω να τη δοκιμάσω. Δε μου έμπαινε!!! Δοκιμάζω το μεγαλύτερο νούμερο. ΔΕ ΜΟΥ ΕΜΠΑΙΝΕ!!! Τελικά είτε είναι ελαττωματικό το σχέδιο και δε μπορώ να την μπηχτώ, είτε είμαι κεφάλας και γι'αυτό δεν κατέβαινε κάτω από το κεφάλι (τόση νοημοσύνη, πρέπει να έχει και τον κατάλληλο όγκο, ίσως και να είμαι απόγονος του Περικλή, you never know, do you?). Πεισμώνω εγώ, την μπήγομαι με το ζόρι, μετά δε μπορώ να τη βγάλω. So, να είμαι μισόγυμνη μες τα δοκιμαστήρια, να παλεύω με τη φανέλλα. Imagine Spiderman when he wants to get off the alien black suit but it sticks on to him or imagine later when it attacks Eddie Brock and makes him Venom. Τούτο μας έλειπε, να γίνω η arch nemesis του Spiderman. Όλο αυτό το διάστημα η καημένη η Άντη να αναρωτιέται τι έγινα στα δοκιμαστήρια.

Καταφέρνω να βγάλω την μπλούζα και πάμε στο ταμείο να πληρώσω τα πράγματα που δε θα έβλαπταν τη σωματική (και ψυχική) μου υγεία. Και να μη ξεχάσω ότι θέλω να αλλάξω τη φούστα μου (ήταν σπασμένη η ζώνη). Στέκομαι στη γραμμή. Έρχεται η σειρά μου. Ουπς! Πρέπει να σταθώ σε άλλη γραμμή, μόνο για να μου πουν ότι δεν υπάρχουν πλέον άλλες φούστες. Ayyyy! So, I grab poor Anti (who must be declared a Saint!)και την τραβώ σε όλα τα River Island shops της Oxford street. Τι νομίζετε ότι έγινε? Εννοείται δε βρήκα να αλλάξω τη φούστα σε κανένα από τα 3 μαγαζιά, την οποία να σημειωθεί ότι αγόρασα μόλις πριν 2 μέρες (2 μέρες μόοονο!). Η τύχη μου!

Για να ηρεμήσουμε πάμε να φάμε burritos, τα οποία πεντανόστιμα μεν, εκάτσαν μας στο στομάχι δε!Πάμε σπίτι να φτιάξω γαλακτομπούρεκο για το γυρισμό του άντρα μου. Ακολουθώ τη συνταγή (λέμε τώρα). Ξεχνώ το βούτυρο πάνω στη φωτιά. Έκρουσε. Τέλοσπάντων, βάζω το ταψί στο φούρνο, το βγάζω έξω και μετά από 10 λεπτά... ΜΠΑΜ! Όντας Λεμεσιανή είμαι συνηθισμένη στους συνατούς κρότους από το τοπικό προϊόν της πόλης μου, τις βόμβες but this was something else. Glass over the place και να μη μπορώ να πιστέψω τι έγινε. Σε αυτό το σημείο πραγματικά δε πίστευα ότι θα μπορούσε να συμβεί οτιδήποτε άλλο.

Μέχρι που ετοιμάζομαι να πάω να συναντήσω τον Κοινό Γνωστό και ήθελα να πραγματοποιήσω μια φαντασίωση. Ξέρετε εκείνες τις ταινίες που η γκόμενα πάει να συναντήσει τον αγαπημένο της και κάτω από το παλτό φοράει nothing but sexy underwear? Εεε, έχω αυτή τη σκηνή κολλημένη στο νου. Φοράω λοιπόν αυτά που φοράω, βάζω και μια φούστα (για να μην το παρακάνω) και πετάγομαι στην κουζίνα για 5 λεπτά να πάρω το γέρημο γαλακτομπούρεκο. Στην κουζίνα ήταν όλοι οι συγκάτοικοί μου. Αναμενόμενο! Τώρα θα νομίζουν ότι σταμάτησα της δουλειά του child-minding για να γίνω call-girl!

Μετά από άλλη μια διαδρομή diversion φτάνω στο σταθμό 3 λεπτά ακριβώς πριν τον Κοινό Γνωστό, but it was all worth it! And I'm glad this day is over. It's Friday morning ;p



My fight with the blouse



The exploded oven