My world collapsed

Δε θα το αρνηθώ. Ποτέ δεν ήμουν καλή με τα συναισθήματα μου. Πάντα με κατακλύζουν, με κυριεύουν, αδύνατο να τα κρύψω, με ωθούν σε λόγια βιαστικά και αμφιλεγόμενες πράξεις, έχουν τη δύναμη χίλιων τυφώνων και τις πλείστες φορές είναι εξίσου καταστροφικά. Απλούστατα δε μπορώ να τα χειριστώ και νιώθω συνεχώς σαν ένας ναυαγός μέσα στην αχανής deep blue sea, χωρίς ένα προϊδέασμα κάποιας στεριάς.

Μετά ερωτεύτηκα (God damn it!), a couple of times. Και βρίσκομαι τώρα εδώ, μετά από 2 σχεδόν χρόνια με τον ίδιο άνθρωπο. Who would have thought? Especially the people who know me, and have witnessed my previous lifestyle of 'a different night, a different diversion'. It's all in the past now. And the funny thing is that I don't feel I have changed... Εξάλλου ποτέ δε μου άρεσε αυτή η έκφραση 'οι άνθρωποι αλλάζουν'. Πώς γίνεται δηλαδή? Είμαι της άποψης ότι τα πάντα αλλοιώνονται και μεταβάλλονται, αλλά δεν αλλάζουν. Γιατί η αλλαγή για μένα σημαίνει κάτι πολύ διαφορετικό από το πρωταρχικό στάδιο. Οι εποχές μπορεί να αλλάζουν, αλλά ένα σκελετωμένο δέντρο είναι το ίδιο ανθισμένο (kinda) κάθε άνοιξη. Έτσι λοιπόν μάλλον διακηρρύττω ότι δεν άλλαξα, απλώς ανακάλυψα μια άλλη πτυχή, ίσως και εκδοχή, του εαυτού μου. Είναι τόσο άδικο όμως που ο Κοινός Γνωστός φοβάται τόσο ότι I will relapse and me being like the way I am now it´s just a temporary thing. Ίσως να μη μου το είπε ακριβώς έτσι, αλλά αυτό εννοούν τα μάτια του κάθε φορά που κοιτούν αποδοκιμαστικά, έτοιμα να με κατσαδιάσουν για κάτι άπρεπο που είπα ή έκανα.

Αλλά νιώθω ότι καταστάλαξα. Gosh! I wanna kill myself for sounding so fucking clisé. Αλλά μου το είπε η Veruska μου σήμερα, 'el es el hombre de mi vida'. Ύστερα δε μπορώ να καταλάβω γιατί με πιάνουν οι κρίσεις μου and I wanna destroy everything. I don´t do it on purpose though. It´s just so natural with me... Παράξενο που δε με εγακτέλειψε ακόμα, ή που δε με άφησε να τον διώξω όπως με τους προηγούμενους. Πρέπει να παραδεκτώ το κουράγιο του πάντως.

And then it came the day that my world collapsed! And I had tons of those. Και τα συναισθήματα να τρέχουν με τη ταχύτητα πανέμορφων γαζέλων κάπου στη σαβάννα, αλλά να μη μπορώ να διακρίνω τι από όλο το φάσμα των συναισθημάτων νιώθω. Όπως τη φορά που αποφάσισα να μη ξαναμιλήσω ποτέ στον πατέρα μου, όπως τη μέρα που προσγειώθηκα χαμένη στην Ισπανία με παρέα δυο ανθρώπους που έμελλαν να γίνουν από τους πιο σημαντικούς της ζωής μου, όπως το βράδυ που έπαιρνα το λεωφορείο για να πάω στο αεροδρόμιο της Μαδρίτης, όπως τα άσπλαχνα ξημερώματα που αποχαιρετούσα τους φίλους μου σωριασμένη στο αεροδρόμιο της Barcelona, όπως τις τόσες φορές που αποχαιρετούσα τον Κοινό Γνωστό και δεν ήξερα να ήταν η τελευταία φορά που συναντιώμασταν, όπως τις μέρες που θέλω να περπατώ μέσα στη βροχή και να αφήνω τον άνεμο να μου μαστιγώνει το πρόσωπο.

Today it was one of those days. Αυτός έφυγε. Όχι για την άκρη του κόσμου, απλώς για τη νήσο μας. Αλλα δε θα μπορούσα να αισθάνομαι ότι πήγε πιο μακριά. Και νιώθω θυμωμένη που με άφησε μονάχη μου, πληγωμένη που με εγακτάλειψε, χαρούμενη γιατί θα βρεθεί με τους φίλους και την οικογένειά του που τόσο έχει πεθυμήσει, μουδιασμένη γιατί δεν αντέχω να αναπνέω χωρίς να νιώθω την ανάσα του κοντά μου. And what the fuck?! Έτσι λοιπόν, δε μπορώ να χειριστώ τα συναισθήματά μου. And it's so frustrating cos I hate being like this. Να γραφτώ σε κανά σεμινάριο χειρισμού των συναισθημάτων? If there is such a thing...

Τουλάχιστον now I have some 'Marlen' time, or so I thought... Έχω να παραδώσω και το draft του assignment μου μέχρι την Παρασκευή, αλλά είμαι στην αρχή. Και δε μπορώ να συγκεντρωθώ, να σκεφτώ, να γράψω, να κάνω οτιδήποτε. Στο μυαλό μου στριφογυρίζει ένα τραγούδι από τα εφηβικά χρόνια... So, now he's gone, I'm sleeping with the light on...

Along she came, with her picture,
Put it in a frame, so I won't miss her,
Got on a plane, from London; Heathrow,
It seems such a shame, yea..

I feel her. Slipping through my fingers,
Now she's gone, I'm sleeping with the light on,
And shocks went through my veins now, that she's gone,
I'm sleeping with the light on.

I see the sight, with a different light,
Words cannot describe the way I'm feeling,

P.S. Η παρούσα ανάρτηση γράφτηκε με τη συνοδεία ενός μπουκαλιού κόκκινου κρασιού and I would just died αν ο Κοινός Γνωστός διάβαζε ποτέ τις ασυναρτησίες μου. So, shhhhh.