Twilight

Yap. σωστά μαντέψατε. Διάβασα το βιβλίο και είδα και την ταινία. Η σκέψη να υλοποιήσω το συγκεκριμένο ποστ γυρίζει μέρες τώρα στο μυαλό μου, αλλά η αναποφασιστικότητα που ως γνωστόν με διακατέχει, δεν την άφηνε να γεννηθεί. Μέχρι που σήμερα διάβασα τη συγκεκριμένη ανάρτηση της Ασυγχώρητης, αλλά φίλτατης κοπελιάς. Λοιπόν, όπως της υποσχέθηκα έχω την όρεξη (αλλά όχι τον χρόνο, αλλά who cares anw?) να κάνω τους δικούς μου μικροσχολιασμούς. Προειδοποιούνται όσοι δε διάβασαν τα αναφερθέντα λογοτεχνικά κείμενα ότι ενδεχομένως η συγκεκριμένη ανάρτηση να αποτελέσει στη δημιουργία του φαινομένου SPOILER!

Έχω διαβάσει τα 3 από τα 4 βιβλία της κυρίας Meyer (Twilight, New Moon, Eclipse) και μου απομένει το τελευταίο από την Quatrology της, το Breaking Dawn. Για όσους δεν γνωρίζουν, τα βιβλία της είναι ένας ττόπακκος ΝΑΑΑ! Παρολαυτά, διάβασα και τα τρία σε λιγότερο από ένα μήνα και κατά τη διάρκεια του babysitting, μιας και τα βιβλία ανήκουν στην εκλεκτή βιβλιοθήκη της αγαπητής κυρίας όπου δούλευα (I can't afford buying books for pleasure for the time being, όντας φοιτήτρια ξέρετε πόοοσα βιβλία μας αναγκάζουν να αγοράζουμε στο μεταπτυχιακό?).

Τελοσπάντων, i cut to the chase. Διάβασα τα βιβλία στα αγγλικά, μιας και μερικές φορές προτιμώ να διαβάζω τον/την συγγραφέα στη μητρική γλώσσα όπου γαλούχησε τις σκέψεις του/της. Μη φανταστείτε όμως, μονάχα σε τρεις γλώσσες μπορώ να διαβάζω, so goodbye reading Nitse, Fromm, Heidegger, Kant, Giroux, Descartes, Derrida και οποιοδήποτε άλλον του οποίου το όνομα αδυνατώ να προφέρω.

Η γραφή της Στεφανίας δε θα μπορούσε να ήταν πιο απλοϊκή, και να σκεφτείς έχει δίπλωμα αγγλικής λογοτεχνίας. Διάβασα εκθέσεις έκτης τάξης στα αγγλικά πολύ πιο όμορφες από το γράψιμο της. Βεβαίως όμως, δεν αντιλέγω ότι από καιρόν εις καιρόν η Meyer χρησιμοποιούσε ιδιαίτερες εξειδικευμένες λέξεις, αλλά κατά την γνώμη μου όχι όσο effectively όσο απαιτεί ένα best seller. Και υπάρχει διαφορά στον τρόπο γραφής της από το πρώτο βιβλίο σε σχέση με αυτά που ακολουθούν. Μετά, δε μπορείς να μην προσέξεις την τόοοοσο αργή ροή στην εξέλιξη της ιστορίας. Στο δεύτερο βιβλίο νομίζω πέρασαν κάπου στις 400 σελίδες για να γίνει actually something? Να προσθέσω ότι και η εξέλιξη των ιστοριών είναι ιδιαίτερα προβλεπόμενη. Κάτι βιβλία του Stephen King όμως,που δεν ξαπολούσα όταν ήμουν πιο μικρή, μπορώ να πω ότι μου προκαλούσαν περισσότερα τρέμουλα (με την καλή έννοια). Ίσως να φταίει που διάβασα τα βιβλία στα αγγλικά? Ίσως η ελληνική μετάφραση να προσδίδει αυτό το αδιευκρίνηστο κάτι που έλειπε και μου άφηνε ένα κενό μετά την ανάγνωση?

Πάντως όμως, όπως είπα και στην εργοδότρια μου μού άρεσε το concept και κατάφερα και τα διάβασα μετροφυλλώντας για ώρες τις σελίδες μέχρι το τέλος. Δε μπορώ να πω για originality, cos if you ever seen so many movies about vampires, forbitten love and eternal totrured soul such as I have, then you simply cannot. Ο χαρακτήρας του Edward ήταν όπως όφειλε να είναι κάποιος που έζησε στον δέκατο-έννατο αιώνα (νομίζω it was then right?), ιπποτικός, ευγενικός, πεπαλαιωμένοι ρομαντισμοί (που btw έστω και αν είμαστε στον 21 αιώνα δε βλάφτει να ακούμε once in a while κουβέντες του τύπου 'περίμενα όλη την αιωνιότητα για σένα') και να μη σταματά να δηλώνει την undying love του για την λεγάμενη του βιβλίου. Πριν προχωρήσω σε αυτή, να πω ότι οι χαρακτήρες του βιβλίου ήταν υποφερτοί στη χείριστη των περιπτώσεων, μέχρι καλοσχεδιασμένοι στην βέλτιστη περίπτωση, όπως αυτή του πολυαγαπημένου γιατρού Carlisle και του Edward (pls bite me ;p).

Προχωρώ στην ηρωίδα του βιβλίου. Δε μπορώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου πιο σπαστικό χαρακτήρα σε ό,τι διάβασα μέχρι τώρα. Μα is she for real? Απορώ πως μπόρεσε και την ερωτεύτηκε ο άλλος με έτσι κρισάρες που την πιάνουν συνέχεια (και στα τρια τα βιβλία, φαντάζομαι και στο τέταρτο)? All that teen drama, WAY TOO MUCH if you ask me. INTOLERABLE! Και αντιλαμβάνομαι ότι η Meyer γράφει έχοντας το νεαρό κοινό κατά νου, αλλά I think she went a bit overboard with that hallucinating teen anxiety. Άσε που δεν αναφέρεται ένας καλός και decent λόγος για τον οποίο την ερωτεύτηκε ο άλλος, εκτός από το αδιευκρίνηστο γεγονός ότι he was appealed to her smell or to her blood or something lame like that. Διαφαίνεται ότι ο χαρακτήρας της Bellas είναι μια έφηβη πολύ πιο ώριμη για την ηλικία της (δεν αντιλέγω, γνωρίζω αρκετά τέτοια άτομα), αλλά τι contradiction OMG, να κλαίει με το παραμικρό! Κόρη μου, μα έντζεν ό,τι θέλουμε που γίνεται πάντα. Παρά να pull herself together, και στα τρία βιβλία, είτε έκλαιε μόνη της, είτε στην αγκαλιά του αγαπημένου της, είτε στην αγκαλιά του καλύτερου-της-φίλου-ενδεχομένως-σε-κάποια-άλλη-ζωή-θα-μπορούσε-έρωτας-τηςζωής-της. Συνεχίζω λέγοντας ότι η συγγραφέας παρουσιάζει την Bella ότι πάντα ανησυχεί για τους άλλους, πάντα τους σκέφτεται αλλά κατά κάποιο τρόπο πάντα καταλήγουμε στο πως η ΙΔΙΑ αισθάνεται και τι θέλει. Ο ναρκισσισμός στο έπακρο! Και ύστερα μιλά για την καημένη την Rosalie, που μάλλον απαρατήρητη περνά στα βιβλία (και την ταινία). Τα ελαττώματα της 'ηρωίδας' είναι τόσα πολλά, που η συγγραφέας τραβά την προσοχή αλλού με τις συνεχείς αναφορές στην ατσαλοσύνη της. Σε γενικές γραμμές, είναι ένας χαρακτήρας κενός και είναι so freaky that she is so obsessed with Edward. I wonder if she would love him if his was less beautiful. She is on and on about his eyes, his hair, his body. Talk about the insider thoughts of a stalker! Για μένα η Bella στερείται βασικών κοινωνικών κανόνων, δε μπορεί να κρατήσει ένα φίλο και όταν βρίσκει κάποιον που να μπορεί να την αποδεκτεί, του γυρίζει την πλάτη μόλις εμφανιστεί ο γκόμενος. Αδικαιολόγητη κατάσταση! Να μην ξεκινήσω για το μοτίβο των παρεξηγήσεων. Όλοι μας had out share of those, I should know, αφού οι πλείστοι καβγάδες-χωρισμοί-μου-μην-τολμήσεις-να-μου-ξαναμιλησεις-μισώ-σε με τον Κοινό Γνωστό ξεκινούν κάπως έτσι. Αλλά η παρεξήγηση 'νόμιζα ότι πέθανες και προσπάθησα να αυτοκτονήσω με το να προκαλέσω τη βασιλική οικογένεια των βρυκολάκων' παραπάει. Τέτοιο μοτίβο μόνο στα σαιξπιρικά έργα πάει, and Meyer is no Shakespeare!

Αποφασίζεις να γράψεις ένα βιβλίο και να βάλεις μέσα βρυκόλακες, απεθανόντες, werewolves. Excellent since I LOVE these kind of stories. Αλλά αγάπη μου γλυκειά, βάζεις μέσα vampires for God's sake, could you make it be something a little bit more sexy, eluring, deceiving τελοσπάντων? Πάντα πίστευα ότι τα πιο πάνω ήταν αδιαχώριστα χαρακτηριστικά στη βρυκολακίστικη φύση. Vampires and sex are inextricably linked! Ο τρόπος που δε μπορεί να τους αντισταθεί καμία γυναίκα (ή και άντρας) εξαιτίας της σεξουαλικότητας που εμπνέουν, των κολασμένων υποσχέσεων που προδίδει το βλέμμα τους, της ικανότητας να παίρνουν πάντα αυτό που θέλουν, πάντα να κερδίζουν. Η Εστεφανία έθιξε το θέμα του 'get what i want', very briefly though. Διάβαζα και ένιωθα ότι η αναφορά στα μυθικά πλάσματα έγινε μόνο για να γίνει and the story ends there. Πιστεύω θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί καλύτερα so many themes. Μπορούσε να elaborate περισσότερο στο θέμα των αιώνιων κολασμένων, των σκοτεινών υπάρξεων που περιτριγυρίζουν τη γη ανάμεσα στους ανθρώπους, ζώντας πάντα στις σκιές και παντοτινά καταραμένοι από τον Θεό? Ayy, θα μπορούσα να πονέσω την ψυχή μου... Ίσως αυτό να ήταν το πιο αδύνατο σημείο των βιβλίων της Meyer, ότι δεν εισέβαλε σε βάθος στους χαρακτήρες των βρυκόλακων, όχι μόνο του ανθρώπινου τους εαυτού αλλά και του δαίμονα που συνυπάρχει με το φάντασμα της προηγούμενης τους ύπαρξης. Δε θα έβλαπτε κιόλας να δώσει λίγα ελαττώματα και αδυναμίες (εκτός του ότι αν μυρίσω το αίμα σου θα σε μουντάρω και θα σε σκοτώσω) στους βρυκολακίστικους χαρακτήρες. Ή τελοσπάντων να εμβαθύνει περισσότερο στο μαρτύριο τους και το πόσο υποφέρουν γιατί είναι αυτό που είναι. Έτσι όπως παρουσιάζει τους vampires as indestructable, σκοτώνει περισσότερο την αληθοφάνεια του έργου (όχι, δε με ενοχλεί που γράφει για λυκάνθρωπους και βρυκόλακες, ούτε το αντιλαμβάνομαι ως κάτι ανύπαρκτο στον δικό μου τρόπο σκέψης). Όλοι οι ήρωες έχουν κάποια αδυναμία, ο Superman έχει τον cryptonite, o Wolverine can't fight the powers of Magneto, Spiderman gets corrupted of the black suit (later Venum). Ώρες ώρες ένιωθα 'so what if you are a vampire' but the truth is 'IT COULD BE SO FUCKING AWESOME IF I WERE A VAMPIRE'!

Η ταινία μου άρεσε αλλά δε με ενθουσίασε. Το cast it could be a lot much better. O Edward ήταν γκόμενος, αλλά νομίζω ότι ήταν η σεξουαλικότητα που περνούσε ο χαρακτήρας και όχι ακριβώς ο ίδιος ο Pattinson. Για Μπέλλα, έστω και αν για μένα ο χαρακτήρας ήταν ό,τι πιο αντιπαθητικό θα μπορούσα να φανταστώ για άνθρωπο, ίσως να μου άρεσε καλύτερα αν την υποδυόταν κάποια όπως την (early) Christina Ricci. But the hugest mistake was the selection for the part of Rosalie. όχι επειδή η ηθοποιός ήταν άγνωστη, I couldn't care less. Απλώς στην περιγραφή του βιβλίου ο χαρακτήρας της υποτίθεται είναι ο πιο όμορφος από όλη την undying familia της. Διάβαζα την περιγραφή της και είχα την εντύπωση ότι θα έβλεπα το πιο μαγευτικό άτομο που θα μπορούσε να πλάσει η φαντασία μου... Οι προσδοκίες μου διαψεύδηκαν πάρα πολύ. Έβλεπα τις προάλλες το Stardust και νομίζω κάποια όπως την Siena Miller θα ήταν τέλεια για τον ρόλο.

Ένηγουέηζ, δε μπορώ να πω ότι μίσησα τα βιβλία, ούτε και ότι μετανιώνω τον χρόνο που πέρασα διαβάζοντας τα. Απλώς για μένα ήταν αρκετά overestimated τα συγκεκριμένα βιβλία για best sellers. Μαλλον όμως παραδέχομαι ότι ξαναβίωσα μια πληθώρα από τα εφηβικά μου συναισθήματα (με τον τρόπο που τα θυμάμαι εγώ ofcourse). Αλλά αυτό δε μπορεί να κατασβήσει το γεγονός ότι η Meyer fails as a storyteller. Ίσως η πλοκή στα χέρια μιας (πιο) χαρισματικής συγγραφέα να έκαναν ένα καλύτερο βιβλίο, ένα τουλάχιστον που να μου άρεσε καλύτερα.

Τώρα να δούμε τη δεύτερη ταινία πως θα είναι...

P.S. Εκείνη η σκηνή με το φιλί περνά πολλή σεξουαλικότητα, μακάρι να ήταν πιο διάχυτη στην ταινία (και στα βιβλία).